Επιλογές

Ενώ τα πράγματα είναι τόσο πιο απλά:
Είμαι το φύλο που νιώθω, έχω το σώμα που έχω και αν θέλω το αλλάζω. Ναι, το αλλάζω, όπως θέλω, κάνω πλαστικές, θα το γεμίσω τατουάζ, θα καπνίζω, θα βάλω τεχνητή καρδιά για να μην πεθάνω και γύψο αν σπάσω το χέρι μου. Ερωτεύομαι όποιο φύλο νιώθω, όποιον άνθρωπο νιώθω. Δε θα έπρεπε να υπάρχει κανείς δικαστής, καμία ψυχίατρος, κανείς γονιός να μου πει πώς πρέπει να είμαι και πώς όχι. Κανείς δε θα έπρεπε να μου λέει ότι είναι εγωιστικό να κάνω αυτό που νιώθω φυσικό. Όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι, θα κάνω αυτό που νιώθω φυσικό χωρίς να πρέπει απολογούμαι.
.Δέσποινα Μιχαηλίδου

Δεν ένιωθα σαν “άντρας παγιδευμένος σε γυναικείο σώμα”. Ένιωθα σαν γυναίκα που δεν τη βλέπουν σαν γυναίκα.. Δε μ’αρέσει να με περιγράφουν σαν “άντρα που έκανε αλλαγή φύλου, τον έκοψε, ...είναι εγχειρισμένος”. Όχι, ούτε καν “για να συνεννοηθούμε καλύτερα”. Εϊμαι μια τρανς γυναίκα, μια γυναίκα με διαφορετική εμπειρία, που δεν την κρύβω, αλλά γυναίκα παρόλαυτά..
Στην αρχή βαφόμουν υπερβολικά. Η μάνα μου μου έλεγε οτι είμαι γελοίο θέαμα.
- Γιατί φοράς κραγιόν;
- Μαμά, εσύ γιατί φοράς;
- Γιατί εγώ είμαι γυναίκα.
- Κι εγώ το ίδιο.
Πάνε χρόνια που η μητέρα μου δέχτηκε ότι είμαι γυναίκα, πάνε επίσης χρόνια από τότε που έβαζα κραγιόν για να μη φάω ξύλο στο δρόμο. Τώρα βάζω όποτε θέλω, αν θέλω.
Οι ψυχίατροι ήταν απρόθυμοι να βοηθήσουν. Άκουγα λέξεις όπως ανωμαλία, σχιζοφρένεια, παρέκκλιση, αρρώστια. Είμαι τρανς γυναίκα και λεσβία, έλεγα. Όχι δεν είσαι, είσαι άντρας που πας με γυναίκες και έχεις φετίχ.
Δεν το δεχόμουνα, δεν τους άντεχα να μου λένε οτι ξέρουν καλύτερα από μένα τί νιώθω.
Η οικογένειά μου με έδιωξε, και όταν είδε ότι τα καταφέρνω μόνη μου με αποδέχτηκε. Το κράτος ζήτησε να δει χαρτί ότι έχω κάνει επέμβαση και έχω μουνί, για να με αποδεχτεί. Οι φίλοι και οι σχέσεις μου για να με αποδεχτούν δε μου έβαλαν όρους.
-Είσαι άντρας ή γυναίκα;
- Γυναίκα.

- Και τότε γιατί τα έχεις με γυναίκες;
- Γιατί υπάρχουμε κάποιες γυναίκες που είμαστε λεσβίες.
- Ναι αλλά ήσουν άντρας. Και τώρα είσαι άντρας με βυζιά, όχι γυναίκα.
- Δεν ήμουν άντρας, δεν ειμαι άντρας με βυζιά, είμαι γυναίκα.
- Και πώς το κάνετε, αφού δεν υπάρχει πέος;
- Όπως θέλουμε, τί σε νοιάζει;
- Δεν είσαι κάτι συνηθισμένο. Δεν είσαι κάτι φυσιολογικό.
- Κανείς δεν είναι κάτι συνηθισμένο, και όλοι είμαστε κάτι φυσιολογικό.
Το μόνο που είναι συνηθισμένο είναι η άγνοια και ο ρατσισμός, και αυτές οι συζητήσεις που μπορεί να ακούσεις κάθε μέρα. Ευτυχώς όλο και λιγότερο.
Όλοι και όλες αντιγράφουμε συμπεριφορές αντρών και γυναικών. Όλοι και όλες γεννιόμαστε μωρά. Μωρά, γαμώτο. Ούτε άντρες, ούτε γυναίκες.

Το ότι υπάρχουν μόνο δυο φύλα που φέρονται με συγκεκριμένο τρόπο, κάνουν σεξ με συγκεκριμένο τρόπο, ζουν και ερωτεύονται με τον ίδιο τρόπο, είναι ψέμα. Ψέμα!
Όσο οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω σου πιστεύουν σ’αυτό το ψέμα σαν αλήθεια και σαν δόγμα, τόσο θα σε θεωρούν φρικιό, ανώμαλη, ανήθικη, τέρας.
Ενώ τα πράγματα είναι τόσο πιο απλά:
Είμαι το φύλο που νιώθω, έχω το σώμα που έχω και αν θέλω το αλλάζω. Ναι, το αλλάζω, όπως θέλω, κάνω πλαστικές, θα το γεμίσω τατουάζ, θα καπνίζω, θα βάλω τεχνητή καρδιά για να μην πεθάνω και γύψο αν σπάσω το χέρι μου. Ερωτεύομαι όποιο φύλο νιώθω, όποιον άνθρωπο νιώθω. Δε θα έπρεπε να υπάρχει κανείς δικαστής, καμία ψυχίατρος, κανείς γονιός να μου πει πώς πρέπει να είμαι και πώς όχι. Κανείς δε θα έπρεπε να μου λέει ότι είναι εγωιστικό να κάνω αυτό που νιώθω φυσικό. Όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι, θα κάνω αυτό που νιώθω φυσικό χωρίς να πρέπει απολογούμαι.
Πρέπει, που και που, να θυμόμαστε ότι δε ζούμε μόνο για τους άλλους, αλλά και για τις εαυτές μας.
Νομίζω αυτό θέλει να πει η ταινία, και συμφωνώ τόσο μα τόσο πολύ.

κείμενο που γράφτηκε με αφορμή την προβολή της ταινίας She is I boy I Knew στην Ξανθη


Χριστίνα