Το βράδυ που γυρίσαμε από τις διακοπές, με το ψυγείο άδειο… και πεθαίνοντας της πείνας… πήγαμε να πάρουμε σουβλάκια. Φτάνοντας, έξω καθόνταν γύρω στα 10 άτομα στα τραπέζια… Μπαίνοντας στο μαγαζί ήταν ήδη εκεί μια κυρία γύρω στα 60-65 χρονών, απλή γυναίκα του λαού (που φαινόνταν ότι στη σημειρνή κατάσταση μετρούσε και το τελευταίο ευρώ) με το εγγονάκι της,γύρω στα 8… είχε ήδη παραγείλει και περίμενε. Την ώρα που έδινα την δική μου παραγελλία, ήρθε ένας μετανάστης απ΄έξω πουλώντας μικροπράγματα, σιωπηλός. Δεν αγόραζε κανείς τίποτα… αλλά ο μετανάστης δεν έφευγε.
Αποφάσισα να του αγοράσω κάτι για φαγητό… όταν αισθάνθηκα ένα χέρι να μου ακουμπάει τον ώμο. Ήταν η γιαγιά η οποία μου είπε…
- Άσε θα το κάνω εγώ…
Δεν είπα τίποτα…
Έδωσε ξανά παραγγελία για ένα σουβλάκι. Πήρε ένα χαρτί, σχημάτησε ένα χωνάκι, το κράτησε στα χέρια της και περίμενε με τον εγγονό της…
Ο εγγονός πήρε το ένα σουβλάκι, η γιαγιά πήρε το δεύτερο σουβλάκι και τις πατάτες. Φεύγοντας έδωσε το σουβλάκι στο μετανάστη, άνοιξε τις πατάτες του εγγονού της έβαλε μέσα στο χωνάκι τις μισές και του τις έδωσε…
Ο μετανάστης, της έγειρε λίγο το κεφάλι και έφυγε..
Την κοίταζαμε όλοι, κανείς μας δεν είπε κουβέντα… συγκινήθηκα… σκέφτηκα… υπάρχει τελικά ελπίδα.
Φεύγοντας, άκουσα κάποιους να μιλάνε για φιλανθρωπία…
Εγώ πάλι θα το ονόμαζα αλληλεγγύη…
Είναι από τα πράγματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω.
Ν. Ιωνία 20/8/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.