χρατς!οι τυχαίες συναντήσεις με άτομα από το σχολείο μου προκαλούσαν πανικό. Άχρους, άοσμος. Ήθελα να γίνω όσο πιο αόρατος γίνεται.

24 ΜΑΪ́ΟΥ, 20

Δεν συνηθίζεται ο φόβος, ζεις σε αναμονή για το χειρότερο. Όπως το βράδυ που τον βρήκα να με περιμένει έξω από το σπίτι μετά το μάθημα αγγλικών· λίγο πιο πριν, ενώ μπαίναμε στην αίθουσα μου ‘χε πει, μόλις βγούμε να ξέρεις θα σε κόψω-θα σου χαρακώσω το πρόσωπο, καθώς έβγαζε από την τσέπη του για να μου δείξει το στιλέτο.

χρατς! η πρώτη χαρακιά στο λαιμό πρέπει να έγινε στο δρόμο, λίγο μετά που τον πιάσανε, τρεις ήτανε ή τέσσερις, μεσημέρι ήτανε, κάτι του βάλανε στη μύτη κι έχασε τις αισθήσεις του, μετά χάθηκε για τρεις μέρες, οι φίλοι του τον ψάχνανε μάταια στα σόσιαλ μίντια, από τους υπόλοιπους δεν το ‘μαθε κανείς, οι πούστηδες της επαρχίας δεν είναι μείζον θέμα στα δελτία ειδήσεων

Γιατί. Τι του είχα κάνει. Έκλαιγα στο δωμάτιο και αναρωτιόμουν. Γιατί, γιατί. Το καθημερινό μαρτύριο, στο φροντιστήριο, έπειτα στο σχολείο. Ενόσω γράφαμε σκυφτοί πάνω στα θρανία εκείνος περνούσε με τους φίλους του μπροστά από την ανοιχτή πόρτα, αυτός είναι; αυτός. Η αδερφή. Τα γέλια τους μετά. Δεν τα ’διωχνε ούτε το μεγαλύτερο κοκκίνισμα που με ’ντυνε. Ούτε και αυτόν μπορούσε να τον διώξει κάτι. Ούτε η λειψή μου αντίσταση όταν με χτυπούσε, καθότι ήμουν μικρότερος και συνεσταλμένος, ούτε η προσπάθεια μου να αγνοώ τα πολλοστά του σχόλια, μέχρι και στην ώρα του μαθήματος. Ούτε στο σπίτι έβρισκα καταφύγιο. Βγάζαν ομαδικά το άχτι τους στο τηλέφωνο, ύστερα από λίγο καιρό ακόμα και ο ήχος του αρκούσε για να με πιάσει αμέσως ένα σφίξιμο στο στομάχι.

εγώ δεν είμαι ρατσιστής, είπε ο δεν-έχω-πρόβλημα-με-τους-γκέι-σχολιαστής στο ίντερνετ, οι ξεφωνημένες αδερφές όμως προκαλούν, μου χαλάνε την αισθητική ρε φίλε, πως το λένε, πας να πιείς τον καφέ σου ήσυχα κι έρχεται η πουστάρα η τελειωμένη με τη γυναικεία τσάντα και φιλιέται με τον γκόμενο της μες στη μούρη σου, έλεος δηλαδή

Ήξερα. Είχα εκπαιδευτεί από νωρίς για το αμάρτημα του είναι και του φαίνεσθαι. Δεν είχε σημασία αν ήμουν θηλυπρέπης ή όχι. Δεν έχει καν σημασία που δεν γνώριζα ακόμα την δεδομένη επιθυμία. Κάποιος άλλος το γνώριζε πριν από μένα. Το αναγνώριζε ίσως. Ακόμα κι έτσι προσπαθούσα να ελέγχω οτιδήποτε σηματοδοτούσε το επίφοβο, ρούχα, χρώματα, κουβέντες. Ο διπλανός μου σταμάτησε να μου μιλάει όταν άρχισαν να τον πειράζουν επειδή έκανε παρέα μαζί μου. Υπήρχαν περίοδοι που κανείς δεν μου μιλούσε στα διαλείμματα  Φοβόμουν να κυκλοφορήσω, απέφευγα τους ανθρώπους, οι τυχαίες συναντήσεις με άτομα από το σχολείο μου προκαλούσαν πανικό. Άχρους, άοσμος. Ήθελα να γίνω όσο πιο αόρατος γίνεται.

χρατς! η δεύτερη χαρακιά στο μπράτσο, χρατς! η τρίτη στο μπούτι, ή και αντίστροφα, ποιος μετράει την ώρα της σφαγής, τρεις μέρες τον κρατούσαν κλεισμένο στο σπίτι και τον βίαζαν εναλλάξ οι έντιμοι οικογενειάρχες, με ενέσεις στις πατούσες τον κρατούσαν αναίσθητο, στο τέλος τον πέταξαν δεμένο χειροπόδαρα στο πάρκο με τη μούρη στις λάσπες

Και έγινα. Για αρκετό καιρό. Όσο πιο αφανής, όσο πιο αθέατος από τη ζωή ωστέ να μην την προκαλώ. Εντός γραμμών ταυτότητες, μαθηματικοί τύποι και αριθμοί, και στο περιθώριο της σελίδας οι πράξεις. Κάπως έτσι φτάνεις στο περιθώριο.

σίγουρα θα προκάλεσε, δεν μπορεί, το λένε και οι σχολιαστές, ύποπτη ιστορία, πολύ ύποπτη, θα πήγαινε γυρεύοντας φαίνεται, οι φιλήσυχοι πολίτες δεν κάνουν τέτοια πράγματα, οι φιλήσυχοι πολίτες δεν έχουν πρόβλημα με τους γκέι, να μην τους προκαλούν μόνο οι ξεφωνημένες αδερφές, οι πουστάρες, τα αποβράσματα της κοινωνίας, εντάξει;

Τέτοια αφάνεια είναι επισφαλής. Ούτε αντέχεται εύκολα. Δεν είναι μόνο που στερείσαι αυτά που μοιράζεσαι εν δήμω, αλλά που ενσωματώνεις την παράβαση. “Ο φόβος τρώει τα σωθικά.” Και όποιος μετέχει στην ρητορική της “ξεφωνημένης που προκαλεί με τη συμπεριφορά”, που προκαλεί γιατί απλά υπάρχει δίπλα μας, είναι συνένοχος στην απαγωγή, στον βιασμό και στον εξευτελισμό στην πράξη.

χρατς! άλλη μία χαρακιά, κάπου εκεί πρέπει να έχασε το μέτρημα, γέμισε το σώμα του, στο τέλος έμεινε ένα τσουβάλι αίματα και λάσπες που το γαμούσαν οι φιλήσυχοι νοικοκύρηδες της επαρχίας, χρατς! τι να σκεφτόταν εκείνη την ώρα, να κάνει υπομονή ίσως γιατί τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν συμβαδίζουν με την ανάπτυξη, μπορεί-ποιος ξέρει-τα ελάχιστα λεπτά που ανακτούσε τις αισθήσεις του ανάμεσα στις ενέσεις να ντρεπόταν και λίγο για λογαριασμό του, η ελευθερία της έκφρασης δεν θα γίνει ιδιώνυμο, είπε ο πρωθυπουργός, χρατς! μία ακόμα για τη μαμά, μία και για τον μπαμπά, χρατς χρατς! προσβάλλεις την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μωρή πουστάρα μωρή έκφυλη σκύλα, το λέει και ο καλοκάγαθος παππούλης με το άγιο ένδυμα που τα βράδια παίρνει πίπες στο πάρκο και τη μέρα κηρύττει το μίσος στο ποίμνιο, χρατς! μία και για τον αργύρη ντινόπουλο που έχει κι αυτός δικαίωμα στην έκφραση ως πολίτης, χρατς! μία για τους έντιμους οικογενειάρχες, τους ανθρώπους της αρετής και της σεμνότητας, κανένα απόβρασμα δεν θα υποχρεώσει τους ηθικούς και νομοταγείς Έλληνες να φορέσουν φίμωτρο στο στόμα χρατς!

(και δεν έχει τελειωμό)