Ο καθένας μπορεί να κάνει ένα παιδί. Δεν έχουμε κανένα νόμο που λέει για παράδειγμα ότι αν είσαι έφηβη δεν μπορείς να μείνεις έγκυος ή να γίνεις γονέας.

  Σε αυτό το σημείο της κουβέντας μας ένιωσα ότι είχε έρθει η ώρα να κάνω το «δικηγόρο του διαβόλου». Αρκετές γκέι και λεσβιακές οργανώσεις εξέφρασαν την ανησυχία τους σχετικά με το γεγονός ότι οι οικογένειές τους μπήκαν στο επιστημονικό μικροσκόπιο και αντιμετωπίστηκαν ως δυνητικά επιβλαβείς, όταν είναι προφανές ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με φροντίδα και πραγματικό ενδιαφέρον έχουν όλες τις δυνατότητες να γίνουν μεγαλώνοντας η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. 

Η απάντηση που πήρα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ήταν ειλικρινής και σαφής. 
 οι γκέι και οι λεσβίες μπορούν να γίνουν γονείς όπως ισχύει και για οποιοδήποτε άλλο υποψήφιο γονέα, και τα παιδιά τους μεγαλώνουν μια χαρά Μακάρι να μην χρειαζόταν να κάνουμε αυτήν την έκθεση. Θέλω να τιμήσω όλους εκείνους τους γονείς που είναι γκέι και λεσβίες και αγαπούν τα παιδιά τους και τα αναθρέφουν με αγώνα έχοντας να αντιμετωπίσουν τις διακρίσεις, το στίγμα και όλες εκείνες τις δυσκολίες που μπορεί να φέρει η δημόσια κοινοποίηση του σεξουαλικού τους είναι. Ας ανοίξουμε τα χαρτιά μας. Ο καθένας μπορεί να κάνει ένα παιδί. Δεν έχουμε κανένα νόμο που λέει για παράδειγμα ότι αν είσαι έφηβη δεν μπορείς να μείνεις έγκυος ή να γίνεις γονέας. 

Στις ΗΠΑ το 65% των παιδιών μεγαλώνουν σε οικογένειες με παντρεμένους γονείς. Κάνοντας αυτό το σχόλιο δεν λέμε ότι εγκρίνουμε ή απορρίπτουμε τους ανθρώπους που κάνουν παιδιά, ή το αν μπορούν να είναι καλοί ή κακοί γονείς. Ως παιδίατροι έχουμε χρέος να διερευνήσουμε αν ένα παιδί είναι θύμα κακοποίησης, παραμέλησης και κακομεταχείρισης και στη συνέχεια χρησιμοποιούμε το δικαστικό σύστημα και τους νόμους. Έτσι, το ερώτημα για πολλούς γκέι και λεσβίες, όπως το θέτετε και εσείς, είναι γιατί θα πρέπει να αποδείξουν ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν είναι εντάξει; Δεν είναι αυτό ένα είδος εσωτερικής προκατάληψης; Το ζήτημα είναι ότι δυστυχώς παρόλο που είμαστε στο 2013, εξαιτίας της πολιτικής των ΗΠΑ και όλων αυτών των γενικευμένων υποθέσεων και αντιεπιστημονικών ερευνών που υποστηρίζουν ότι οι ομοφυλόφιλοι γονείς δεν είναι καλοί γονείς και τα παιδιά τους μπορούν να βλαφθούν, χρειαζόταν από την πλευρά της Ακαδημίας, που στηρίζει όλες τις παραμέτρους της υγείας των παιδιών, να επικοινωνήσει συμπεράσματα που βασίζονται σε επιστημονικά στοιχεία.

 ‘Οταν όλα τα πράγματα είναι ίσα, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, όταν δεν είσαι αντιμέτωπος με τη φτώχεια, κάποιου είδους εξάρτηση από ναρκωτικά ή κάποια ψυχοπαθολογία και όλα τα άλλα είδη πηγών στρες και έχεις την κατάλληλη οικονομική στήριξη, τότε οι γκέι και οι λεσβίες μπορούν να γίνουν γονείς όπως ισχύει και για οποιοδήποτε άλλο υποψήφιο γονέα, και τα παιδιά τους μεγαλώνουν μια χαρά. H Ακαδημία Παιδιατρικής λέει ότι τα παιδιά είναι εντάξει Ο πιο σημαντικός παράγοντας για την εξέλιξη και συνολικά την ανάπτυξη των παιδιών είναι οι ψυχοκοινωνικές παράμετροι κινδύνου που μόλις ανέφερα (η φτώχεια, το άγχος, ο εθισμός στα ναρκωτικά,η κακοποίηση των παιδιών, κλπ.) δεν είναι το αν ο γονέας είναι γκέι ή λεσβία.
 Έτσι θέλαμε μια για πάντα να καταστήσουμε σαφές προς τον αμερικανικό λαό ότι η Ακαδημία Παιδιατρικής λέει ότι τα παιδιά είναι εντάξει. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι έπρεπε να το κάνουμε αυτό, αλλά το πολιτικό και νομικό παρελθόν είναι τέτοιο που πιστεύαμε ότι είχαμε πια την ευθύνη της δημιουργίας μιας πλατφόρμας, έτσι ώστε η κοινωνία να μπορέσει να διαχειριστεί επιτέλους το γεγονός ότι υπάρχουν 2 εκατομμύρια παιδιά στις ΗΠΑ που είναι σε κίνδυνο εξαιτίας των νόμων, που κατά την άποψή μου, ενισχύουν τις διακρίσεις και έτσι η σημερινή ομοσπονδιακή και οι περισσότερες πολιτειακές κυβερνήσεις δεν βοηθούν τις οικογένειες και τα παιδιά με τον τρόπο που θα έπρεπε.

 Κλείνοντας τον κύκλο της κουβέντας μας έθεσα το ζήτημα του πρωταρχικού δικαιώματος απέναντι στην αγάπη, την αγάπη που έχει ανάγκη ένα παιδί και θέλει να μπορεί να εκφράσει ο ενήλικας.

 «Ένα σύνθετο αλλά τόσο απλό στη βάση του θέμα» όπως επεσήμανε ο καθηγητής Siegel. Μετά από μια μικρή παύση, πρόσθεσε τα εξής:  
 Κάθε παιδί χρειάζεται να αγαπηθεί. «χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί». Πρέπει να στηρίξουμε εκείνες τις δομές που στοχεύουν στη φροντίδα, τη χαρά και τον εορτασμό της ύπαρξης μέσα στις κοινωνίες μας και πρέπει να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτές εξαιτίας συγκεκριμένων οικονομικών ή ψυχολογικών αιτιών. Αλλά αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την κατανόηση της κοινωνικής και νομικής υπόστασης του γάμου. Δεν ξέρω πως θα ήταν η κοινωνία αν δεν είχαμε το γάμο. Αλλά αν δεν είχαμε το γάμο οι άνθρωποι θα εξακολουθούσαν φυσικά να αγαπούν ο ένας τον άλλο, να μεγαλώνουν παιδιά και απλά θα ελπίζαμε ότι η κοινωνία θα ήταν κατάλληλα οργανωμένη ώστε να υπερασπιστεί το συμφέρον των παιδιών. Με ποιο τρόπο; Εξασφαλίζοντας μια καλή εκπαίδευση, τη μείωση των οικονομικών επιβαρύνσεων και εισοδηματικών ανισοτήτων που ισχύουν τουλάχιστον στις ΗΠΑ, και προσπαθώντας να παρέμβει θετικά και από νωρίς στη ζωή των παιδιών, έτσι ώστε αυτά να καταφέρουν μεγαλώνοντας να διαμορφώσουν μια ολοκληρωμένη και ισχυρή προσωπικότητα. Η αγάπη είναι ένα σημαντικό μέρος των πραγμάτων και πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι πολύ τυχεροί όταν καταφέρνουν και βρίσκουν την αγάπη στις σχέσεις τους. Ποιος θέτει λοιπόν τα μεγαλύτερα εμπόδια στην ευημερία; Οι πολιτικοί και η ακαμψία των ιδεολογιών τους ή οι ίδιες οι κοινωνίες που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν;

 Ο καθηγητής Siegel μου μιλάει για το παράδειγμα του Ρεπουμπλικανού κυβερνήτη William Weld που έγραψε ιστορία όταν υπέγραψε το νόμο που διασφάλιζε τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων μαθητών στις 10 Δεκεμβρίου 1993. Η πολιτεία της Μασαχουσέτης τότε, έγινε η πρώτη πολιτεία των ΗΠΑ που προστάτευε πλήρως τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων μαθητών, και δημιούργησε την πρώτη επιτροπή για την γκέι και λεσβιακή νεολαία. 
Αμέσως μετά το τέλος της συνομιλίας μας σκέφτηκα πως διαχειρίζονται τα ίδια θέματα οι υπόλοιπες χώρες μα και την επίσημη πολιτική θέση της Ελλάδας για το ζήτημα του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων ανθρώπων και την ανατροφή παιδιών από γκέι γονείς. 

 Όταν οι πολιτικοί λένε ότι μια κοινωνία δεν είναι έτοιμη να αλλάξει ή να αποδεχθεί μια αλλαγή περιγράφουν την αλήθεια ή αυτό που πραγματικά λένε είναι ότι δεν είναι προσωπικά έτοιμοι για την αλλαγή και ουσιαστικά επιβάλλουν τις δικές τους αξίες αυταρχικά πάνω στους υπόλοιπους ανθρώπους; Μια ματιά πίσω στο χρόνο αποτελεί μια χρήσιμη υπενθύμιση για το ποιες πολιτικές αποφάσεις που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορούν να χαρακτηρίσουν τους πραγματικούς ηγέτες και ποιες καταδικάζουν αυτούς που τις παίρνουν στα κατάστιχα των πιο σκοτεινών σελίδων της ιστορίας του ανθρώπινου γένους. 
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρα τα κείμενα της αναφοράς και της μελέτης, όπως δημοσιεύθηκαν online από την Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής στο pediatrics.aappublications.org 

  Ο Καθηγητής Benjamin S. Siegel είναι παιδίατρος τα τελευταία 40 χρόνια στο Boston University School of Medicine και στο Boston Medical Center. Στα ενδιαφέροντά του περιλαμβάνονται τα ψυχοκοινωνικά και ηθικά ζητήματα καθώς και θέματα παιδικής ανάπτυξης που ενσωματώνονται στην πρακτική και τη διδασκαλία. Είναι μέλος της Επιτροπής Δεοντολογίας του Boston Medical Center και σύμβουλος σε μια σειρά από τοπικές οργανώσεις στη Βοστώνη. Ήταν Διευθυντής του Τμήματος Ιατρικής Εκπαίδευσης της Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης για 29 χρόνια, μέλος σημαντικού αριθμού παιδιατρικών οργανισμών στις ΗΠΑ και προεδρεύει αυτή τη περίοδο στην επιτροπή της Αμερικανική Ακαδημίας Παιδιατρικής που ερευνά τις ψυχοκοινωνικές παραμέτρους της παιδικής υγείας και της υγείας της οικογένειας. Έχει δημοσιεύσει άρθρα στον τομέα της ιατρικής εκπαίδευσης, με θέματα την πολιτική προστασίας της παιδικής υγείας, την ψυχοκοινωνική παιδιατρική κ.ά.

Διαβάστε περισσότερα: http://maga.gr/2013/06/04/ta-pedia-ine-entaxi/?fb_action_ids=10151612433764284&fb_action_types=og.likes&fb_source