Μία περήφανη gay μαμά..αποκλειστικά για το childit.gr

Saturday, 30 November 2013 15:12

Πριν μερικές εβδομάδες έχασα έναν φίλο. Πατέρας 2 παιδιών, τριαντάρης αγαπημένος με τη γυναίκα του πέθανε ξαφνικά απο ανακοπη καρδιάς. Τα παιδιά έχασαν τον πατέρα τους έτσι ξαφνικά και η μητέρα θα πρέπει να βρεί μια δουλειά να μπορεί να συντηρήσει την οικογένεια σε μια περίοδο όπου τα πράγματα μόνο εύκολα δεν είναι.  Αν είναι τυχερή θα μπορέσει να παίρνει κάποια συνταξη του άντρα της…ποιος ξέρει… Απο την άλλη είμαι σε μια φάση παρατήρησης των όσων συμβαίνουν γύρω. Λες και παρακολουθώ τηλεόραση μόνο που εδώ δεν έχεις την πολυτέλεια να την “κλείσεις” για να ησυχάσεις… Δημοσιογράφοι αναρωτιούνται αν ένα παιδί ενος ομοφυλόφυλου πατέρα θα γεννηθεί “φυσιολογικά”…. Ο Θεοδωράκης επιλέγει να κάνει εκπομπή στη ζωή μιας λεσβίας Aντέλ του Κολωνού παρουσιάζοντας την ζωή της να μοιάζει λίγο μίζερη και θλιβερή και σε ένα γεύμα που βρέθηκα κάποιων γνωστών παρακολουθούσα ένα ευφυή gay αντρα να μιλάει και όλοι να τον θαυμάζουν και μετά μόλις γύρισε την πλάτη του κάποιοι σχολίασαν «τον κακόμοιρα που είναι gay…”! H αρρώστια αυτή κόλλησε και εμένα. Ναι , πάσχω απο το σύνδρομο αυτό εδώ και χρόνια αλλά μέχρι τώρα δεν εχω «γιατρευτεί». Αντίθετα νομίζω χειροτερεύω... Έγινα μαμά. Μαζί με τη συντροφό μου μεγαλώνουμε ένα αγοράκι 2 χρονών. Και ναι, αν τον δείτε είναι πολύ ευτιχισμένος. Γνωρίζω καλά οτι θα αντιμετωπίσουμε δυσκολίες απο συμμαθητές και απο σχολεία αλλά και απο γονείς συμμαθητών και όταν έρθει η ώρα θα δούμε τι θα κάνουμε...θα το ξεπεράσουμε όμως γιατι αγαπιόμαστε και τον αγαπάμε και ναι πιστεύω ακόμα στο οτι το καλό πάντα νικάει το κακό....η αγάπη λοιπόν θα βρει το δρόμο της... Και έρχομαι τώρα στο θέμα μου. Θέλω να μπορώ να έχω το δικαίωμα να υπογράψω με τη συντροφό μου το σύμφωνο συμβίωσης.  Θέλω να μπορώ να έχω το ίδιο δικαίωμα με όλους και μετά ας αποφασίσω οτι δεν το χρειάζομαι...αλλά να μπορώ να έχω και το δικαίωμα επιλογής να το απορρίψω. Θέλω να νιώθω ασφάλεια οτι αν πάθω κάτι και πεθάνω μια μέρα ξαφνικά σαν τον φίλο μου να μπορεί η σύντροφός μου να μένει στο σπίτι μας, να μεγαλώνει το γιο μας, να κρατήσει όλα τα υπαρχοντά μου γιατι αυτήν επιθυμώ να συνεχίσει τα όνειρά μου και όχι κάποιοι ξεχασμένοι συγγενείς που δεν με ήξεραν καν...και απλά νομικά θα τα «κληρονομήσουν» όλα. Θέλω το παιδί μου να μεγαλώσει γνωρίζοντας οτι οι μαμάδες τους είναι κ αυτές «παντρεμένες» και δεν μας ξεχωρίζουν σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας ..γιατι αυτή την εντύπωση θα έχει όταν όλοι μπορούν και εμεις οχι!  Και όσα θα του μαθαίνω περί ισότητας, δικαιωμάτων, αγάπης θα καταρρίπτονται εν ριπη οφθαλμού όταν η χώρα δεν το αναγνωρίζει..και όχι μόνο η χώρα αλλά και οι «συνάνθρωποι» μας.  Γιατί πρέπει και σε θέματα αγάπης να διαφέρουμε; Γιατί δεν επιτρέπουμε στον κάθε ανθρωπο να ευτυχήσει όπως επιθυμεί και ποιοι είμαστε στην τελική να κρίνουμε για τα «φυσιολογικά» και μή και δεν αφήνουμε τον άλλον να κάνει το καλύτερο του όπως νομίζει...; Κάτι σημαντικό που θα ήθελα να επισημάνω είναι οτι εμείς οι gay μαμάδες που είχαμε την ατυχία να αρρωστήσουμε και να είμαστε gay…είχαμε παρόλα αυτα πάρα πολύ χρόνο να σκεφτούμε για το αν θέλουμε να γίνουμε μητέρες ή όχι και δεν ήταν κάτι για εμάς που απλά συμβαίνει σε μία νύχτα. Αυτο που περνάμε προκειμένου να καταφέρουμε να έχουμε το μωρό μας στην αγκαλιά μας είναι τεράστιο και ψυχοφθόρο αλλά συνεχίζουμε μέχρι να γίνει...και ξέρετε γιατί; γιατι το θέλουμε πάρα πολύ και με όλη μας την αγάπη ..με τον ίδιο τρόπο που το επιθυμεί μια οικογενεια που δυσκολεύεται να κάνει παιδι...με τον ίδιο τρόπο που το επιθυμεί οποιαδήποτε μαμά του κόσμου.  Και αυτό είναι που θα πώ και στο παιδί μου: σε ήθελα τόσο πολύ που αυτόν τον τρόπο βρήκα για να μπορώ να σε αποκτήσω. Την επομένη φορά λοιπόν που θα τύχει να συζητήσετε για το περιβόητο αυτο σύμφωνο συμβίωσης...δεν σας ζητάω να συμφωνήσετε. Σας ζητάω να σκεφτείτε οτι δεν το θέλουμε απο καπρίτσιο ή για να το γλεντήσουμε. Το θέλουμε για να εξασφαλίσουμε στην οικογενειά μας , στη σχεση μας και στο παιδί μας τα αυτονόητα...αυτά που για τους περισσότερους είναι δεδομένα.

Θα φέρω στον κόσμο ένα παιδί, από την Ελεονώρα Μελετη

29/11/2013

by Nikos Sofianos

Η γνωστή τηλεπαρουσιάστρια Ελεονώρα Μελέτη με αφορμή τα ομοφοβικά σχόλια που έκανε ο συνάδελφός της Γιώργος Λιάγκας στην εκπομπή του, σχετικά με την γέννηση του παιδιού του Φώτη Σεργουλόπουλου (που έχει δηλώσει ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του) δημοσίευσε ένα κείμενο – απάντηση σε εκείνον και για όλους αυτούς που φοβούνται το διαφορετικό.

Παρακάτω ολόκληρη η επιστολή της (που για μένα ήταν μία έκπληξη). Μπράβο σου Ελεονώρα!

Το άκουσα από τον Γιώργο Λιάγκα και αποστομώθηκα. Μία ερώτηση από έναν άνθρωπο που και μορφωμένο θεωρώ, και σύγχρονο.

«Πόσο φυσιολογικό θα βγει το παιδί του Φώτη Σεργουλόπουλου;»

Άφωνη έμεινα. Στεναχωρέθηκα με τον Γιώργο, ή μάλλον για τον Γιώργο- τον οποίο αγαπώ και σέβομαι-, ένιωσα άσχημα για τον Φώτη γιατί ξέρω ότι είναι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και τρυφερή ψυχή, αλλά συμπόνεσα και αυτό το πλασματάκι, τον γιό του, που ήρθε στον κόσμο έχοντας κάνει ένα συμβόλαιο με την ψυχή του να αναδείξει τις βαθιές πληγές μίας σάπιας κοινωνίας, κατά την γνώμη μου απολιθωμένης, ψευτοπροοδευτικής, εμποτισμένη στον δηθενισμό και αποχαυνωμένη από την ανικανότητα της να ελιχθεί μέσω και εν μέσω των εξελίξεων καθώς παραμένει γατζωμένη σε αντιλήψεις και προκαταλήψεις που εδραίωσαν θρησκείες και κοινωνικοί θεσμοί, στην προσπάθεια τους να καθοδηγήσουν το ανθρώπινο είδος.

«Πόσο φυσιολογικό θα βγει το παιδί του Φώτη;»

Και ποιό είναι το φυσιολογικό ή μάλλον ακόμα καλύτερα ποιός το ορίζει; Η κοινωνία; Η κοινωνία της διαφθοράς; Της ανισότητας;

Της χειραγώγησης και της πολιτικής δημαγωγίας που χρησιμοποιεί τους νόμους και τις νομοθεσίες ως μέσω δεσποτισμού και τυραννίας και όχι ως πολιτικό σύστημα που στόχο έχει την ειρηνική και ισότιμη συμβίωση των ανθρώπων σε μία κοινωνία όπου θα επικρατεί το δίκαιο και η ελευθερία στην έκφραση της ανάγκης της άποψης και της βούλησης;

Ή μήπως η θρησκεία και η Εκκλησία;… Άχαχαχα…

Η θρησκεία της τιμωρίας, της ενοχής, της απαγόρευσης, με εκπρόσωπο μία Εκκλησία που αρνείται να παντρέψει ανθρώπους του ίδιου φύλου, και να ευλογήσει την αληθινή αγάπη γιατί απλά δεν ακολουθεί το πρότυπο του Αδάμ και της Εύας, αλλά ωστόσο δεν δίνει και ερωτήματα σε απλά κενά του παραμυθιού που μας έχει ξεφουρνίσει όπως για παράδειγμα με ποιά μητέρα απέκτησαν παιδιά οι δύο γιοι του Αδάμ και της Εύας αφού δεν υπήρχε καμία άλλη γυναίκα πλην της μητέρας τους; ( αυτή την απορία είχα σε ηλικία επτά ετών και παρά το γεγονός ότι άκουσα πολλές μαλακίες περί αυτού, κανείς δεν μου έδωσε μία απάντηση πλην του ότι η αιμομιξία τότε ήταν φυσιολογική για την διαιώνιση του είδους.)

Ποιός λοιπόν από αυτούς τους «φυσιολογικούς» θεσμούς ορίζει ποιός και τι είναι φυσιολογικό;

Πόσο ειρωνικό έτσι;

Το ανθρώπινο είδος, που αν υπερέχει έναντι των άλλων , αυτό γίνεται τυπικά και μόνο εξαιτίας της «λογικής» που το διακρίνει, αδυνατεί να σκεφτεί ορθολογιστικά και ελεύθερα έχοντας την πιο «μπουρδελέ», ακανόνιστη και ανεξέλεγκτη «κοινωνία» σε σχέση με όλα τα άλλα είδη, από τα μυρμήγκια, μέχρι και το τελευταίο είδος μύγας που ζει στα σκατά.

2014 σχεδόν, και αναρωτιόμαστε αν θα βγει ή πόσο θα βγει φυσιολογικό ένα παιδί που θα μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με έναν πατέρα, αλλά πιστέψτε με , επειδή γνωρίζω τον Φώτη, ένα παιδί που θα λάβει αμέριστη και ανιδιοτελή αγάπη, εύπλαστο ήθος, και θα μυηθεί στην ελεύθερη σκέψη και την ελεύθερη βούληση.

Με το ίδιο σκεπτικό ας προβληματιστούν όλοι όσοι έχουν σκεφτεί το ίδιο με τον Λιάγκα, κατά πόσο θα βγει φυσιολογικό ένα παιδί που γεννήθηκε σε μία οικογένεια με μία μητέρα, γιατί ο πατέρας πέθανε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, σε μία οικογένεια με έναν πατέρα γιατί η μητέρα πέθανε στη γέννα, σε μία οικογένεια με τον παππού και τη γιαγιά , γιατί οι γονείς σκοτώθηκαν σε τροχαίο , ή μπήκαν φυλακή από χρέη ή ναρκωτικά.

Πόσο φυσιολογικό θα βγει ένα παιδί που οι γονείς του είναι χωρισμένοι, ή που μένουν μαζί αλλά έχουν διαμορφώσει ένα περιβάλλον αδιαφορίας γύρω από το παιδί τους τρέχοντας σε δουλειές και καριέρες.

Ένα παιδί που έχει δει τη μητέρα να ξυλοκοπείται από τον πατέρα, ή που έχει βιώσει τον πατέρα να πίνει και να γίνεται βίαιος στα παιδιά του.

Πόσο φυσιολογικό θα βγει ένα παιδί από φτωχούς γονείς που στερείται τα βασικά, ή από αμόρφωτους γονείς που δουλεύαν για να θρέψουν στόματα.

Αγάπη.

Αγάπη θέλει ο άνθρωπος για να μπορέσει να μεγαλώσει.

Αγάπη, ασφάλεια, ζεστασιά, φροντίδα, τρυφερότητα, αναγνώριση, ικανοποίηση των βασικών αναγκών του, βιολογικών και συναισθηματικών, συμπαράσταση, ενθάρρυνση, εμψύχωση, χαρά, γέλιο, χάδι, χαμόγελο…

Αυτά θέλει ο άνθρωπος για να είναι καλά.

Και αυτά μπορεί να τα δώσει ένας άντρας με μία γυναίκα που αγαπιούνται ανιδιοτελώς, με υγιή τρόπο και έχουν φέρει στον κόσμο συνειδητά ένα παιδί.

Μία μάνα που είχε την ατυχία ή πήρε την απόφαση να μείνει μόνη. Ένας άνδρας που η ζωή ή οι επιλογές του τον έφεραν μόνο με έναν παιδί. Μία γυναίκα που υιοθέτησε ένα παιδί γιατί δεν μπόρεσε να κάνει δικά της. Οι γυναίκες σε ένα ίδρυμα που υποδέχτηκαν στην αγκαλιά τους ένα εγκαταλελειμμένο βρέφος. Δύο άντρες που έχουν αποδεχτεί την αλήθεια τους και θέλουν να μεγαλώσουν ένα παιδί μεταγγίζοντας τους τις αξίες και τις ομορφιές του κόσμου και της ελεύθερης βούλησης και όχι τα κλισέ απαρχαιωμένων καλουπιών. Δύο γυναίκες που κατά το ίδιο σκεπτικό βγάζουν όλο το μητρικό τους ένστικτό σε μία οικογένεια, η οποία στα μάτια των αποστειρωμένων σίγουρα θα φαντάζει διαφορετική αλλά ουσιαστικά δεν θα είναι σε τίποτα καθόλου ελλιπής.

2014 και είμαστε τόσο μα τόσο πίσω τελικά, που ώρες και στιγμές , θεωρώ πως η οικονομική υπόσταση της κρίσης την οποία βιώνουμε, είναι αυτή στην οποία δίνουμε την μεγαλύτερη βαρύτητα γιατί απλούστατα σαν κοινωνία αυτό που μας αφορά είναι η ύλη και όχι η ουσία. Διαφορετικά θα είχαμε αντιληφθεί πως εδώ και αιώνες είμαστε βαθιά βουλιαγμένοι σε μία κρίση αξιών, αρχών και ήθους.

ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ, ΞΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς

Η ιστορία της Ελένης, όπως η ίδια την έγραψε, για την προκατάληψη και την απαγόρευση του δικαιώματος της συμβίωσης.

«Ονομαζομαι Ελενη.Ειμαι 38 ετων. Ζω μονιμα στην Ελλαδα τα τελευταια 20 χρονια. Οικονομολογος στο επαγγελμα,και με πολλη δραση στη κοινωνια των πολιτων. Ποτε δεν ξεχωρισα τον εαυτο μου απ τους αλλους ως "ευαισθητη ομαδα"ανθρωπων,ως μειονοτητα,ως ατομο με προβλημα. Γιατι να το κανω αλλωστε;ο σεξουαλικος μου προσανατολισμος δε θα επρεπε να αφορα κανεναν και καμια.Ουτε τη μανα που με γεννησε.

Κι ομως...ηρθα σε μια χωρα που το αν ειμαι στρειτ ή λεσβια αφορα ολη τη κοινωνια! Κανει την οικογενεια μου να ντρεπεται για μενα! Και λεω αρκετα! Κανω λοιπον το πρωτο μου βημα:παντρευομαι στην Αγγλια την καλη μου. Επιστρεφω ως παντρεμενη στην Αθηνα.Υποβαλλω το συμφωνο γαμου στο ληξιαρχειο. Αρνηθηκαν να το παρουν.Το περιμενα αλλωστε. Για το ελληνικο κρατος θεωρουμαι πολιτης Β κατηγοριας. Κατωτατοι πολιτες...πληρωνοντας ομως τους ιδιους φορους οπως ολες και ολοι. Απαιτωντας το κρατος απο μενα να ζω στη λητοτητα οπως ολοι. Αλλα χωρις τα ιδια δικαιωματα,ετσι δεν ειναι;

Ειμαι μια παντρεμενη γυναικα που ζητω ως γυναικα και ως ελληνας πολιτης ισα δικαιωματα. Για το κρατος θεωρουμαι αγαμη γυναικα. Χωρις κληρομονικα δικαιωματα,χωρις φορολογικες απαλλαγες. Ακουσα τη Δευτερα πως το ΠΑΣΟΚ κατεβαζει συμφωνο συμβιωσης για τα ομοφυλα ζευγαρια. Σημερα παλι διαβασα πως ο υπουργος μετα απο πιεσεις Σαμαρα θα το παρει πισω.

Και θα συνεχισω εγω να ζω ως πολιτης Β κατηγοριας. Θα συνεχισω να μην εχω το δικαιωμα να αγορασω σπιτι απο κοινου με τη συντροφο μου,θα συνεχισω να μην εχω φοροαπαλλαγες οπως ολα τα ζευγαρια. Κι αν συμβει κατι εκτακτο και βρεθω στο νοσοκομειο εγω ή η καλη μου, τοτε καμια απ τις δυο μας δε θα εχει δικαιωμα να παρει αποφασεις νομικες και ιατρικες.

Τι με κανει λοιπον να ξεχωριζω απ τους αλλους οταν στην Ευρωπη ο σεξουαλικος προσανατισμος οταν αποτελει κινητρο ρατσιστικης βιας ή διακρισης κοινου βιου,οι κυβερνησεις αλλαζουν τα νομοσχεδια;

Ως ποτε στην Ελλαδα θα ζουμε κατω απο τον φοβο μεσαιωνικων αντιληψεων; Που ειναι οι προστατες της Δημοκρατιας να προστατεψουν το δικαιωμα μου να ζω ελευθερα και ισοτιμα;»

Ισχυρότερα του μεταναστευτικού τα ταμπού της ομοφοβίας

στις 29 Νοεμβρίου 2013.

Συνέντευξη στον Δημήτρη Αγγελίδη

Η βουλευτής Βασιλική Κατριβάνου μιλάει στην «Εφ.Συν.» για την πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί έπρεπε να περιμένουμε να καταδικαστεί η Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να υπάρξουν πρωτοβουλίες ώστε να εξαλειφθεί μια τόσο εξόφθαλμη διάκριση στο θέμα του συμφώνου;

Εμείς είχαμε ετοιμάσει την πρόταση νόμου για το σύμφωνο από καιρό. Είχαμε προγραμματίσει να την καταθέσουμε την ημέρα που έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ, οπότε η πολιτική ατζέντα οδηγήθηκε αλλού. Σήμερα, πάντως, η συγκυρία είναι πιο ευνοϊκή. Και γιατί υπάρχει η καταδίκη από το Ευρωδικαστήριο, και γιατί έχουμε αντίστοιχες πρωτοβουλίες από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Εχει δημιουργηθεί πιο θετικό κλίμα.

Πληροφορίες αναφέρουν πως η κυβέρνηση μελετά ένα σύμφωνο για τα ομόφυλα ζευγάρια και πως το θέμα συζητήθηκε σε συνάντηση του ΠΑΣΟΚ με τον υπουργό Δικαιοσύνης. Τι θα κάνετε αν κατέβει προς ψήφιση η πρόταση του ΠΑΣΟΚ;

Δεν θέλω να τοποθετηθώ σήμερα σ' αυτό, καθώς δεν έχουμε κάτι τελικό στα χέρια μας από την κυβέρνηση. Ελπίζω όμως πραγματικά να υιοθετηθεί η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, είτε με τη μορφή τροπολογίας είτε ως νομοσχέδιο, γιατί δημιουργεί ένα σύμφωνο πολύ πιο πλήρες. Οχι μόνο περιλαμβάνει τα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά παρέχει σε όλα τα ζευγάρια αυξημένα φορολογικά, ασφαλιστικά και κληρονομικά δικαιώματα. Θα μπορούν να κάνουν κοινή φορολογική δήλωση και κοινή ασφάλιση, να ρυθμίσουν από κοινού κληρονομικά ζητήματα, να εκμεταλλευτούν τις ρυθμίσεις για τις μεταθέσεις και τις αποσπάσεις στο Δημόσιο. Δίνεται επίσης η δυνατότητα να πάρει άδεια διαμονής ο σύντροφος που δεν έχει υπηκοότητα της Ε.Ε. Είναι αδιανόητο να μην υπάρχουν αυτά τα βασικά αστικά δικαιώματα σ' ένα σύμφωνο συμβίωσης. Είναι ακόμα πιο σημαντικό να θεσμοθετηθούν σε περίοδο κρίσης, γιατί παρέχουν ένα μίνιμουμ ασφάλειας στα ζευγάρια. Παρέχονται άλλωστε σε πολλές χώρες, δεν πρόκειται για κάτι ριζοσπαστικό.

Στα δικαιώματα δεν περιλαμβάνεται αυτό της υιοθεσίας. Κάποιοι σας καταλογίζουν πολιτική σκοπιμότητα και ατολμία.

Θεωρούμε ότι πρέπει να δούμε συνολικά τη νομοθεσία για την υιοθεσία. Η σημερινή νομοθεσία είναι παρωχημένη και δυσκολεύει και τα ετερόφυλα ζευγάρια και τα ομόφυλα και τις μονογονεϊκές οικογένειες. Εχω ζήσει στην Αμερική και έχω εξαιρετικές εμπειρίες από ομόφυλες οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά. Τα μεγαλώνουν με ιδιαίτερη φροντίδα και αγάπη. Υπάρχουν μάλιστα έρευνες που δείχνουν ότι τα παιδιά των ομόφυλων οικογενειών έχουν αυξημένη ωριμότητα. Ωστόσο, αν περιλαμβάναμε στο σύμφωνο τη δυνατότητα της υιοθεσίας, υπήρχε ο κίνδυνος να οδηγηθεί εκεί η συζήτηση και να υπάρξει πόλωση.

Είναι σημαντικό αυτή τη στιγμή να γίνει το πρώτο βήμα, να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα και να ανοίξει ο δρόμος για το επόμενο. Αυτά τα ζητήματα παραμένουν ακόμα ταμπού, κυριαρχούν ακόμη πολλοί μύθοι και θρύλοι. Οταν δούλεψα ως ψυχολόγος με δασκάλους και μαθητές για θέματα διαφορετικότητας και ρατσισμού, ήταν πολύ δυσκολότερο να σπάσεις τα ταμπού στο θέμα της ομοφοβίας παρά στο μεταναστευτικό. Πρέπει λοιπόν να προετοιμαστεί το έδαφος και να προχωράς βήμα βήμα για να έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.

Γι' αυτό δεν έχετε καταθέσει ακόμα πρόταση για το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στον πολιτικό γάμο;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποφάσισε και το ιδρυτικό του συνέδριο, τάσσεται υπέρ του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και έχει δεσμευτεί ότι, ως κυβέρνηση, θα τον θεσμοθετήσει. Επιπλέον, πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάρει σχετικές πρωτοβουλίες για τον πολιτικό γάμο το αμέσως επόμενο διάστημα. Ταυτόχρονα, ωστόσο, θεωρώ ότι, αυτή τη στιγμή, οι δυνάμεις πρέπει να επικεντρωθούν στο σύμφωνο συμβίωσης. Γιατί αν πετύχουμε τώρα ένα σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, και μάλιστα διευρυμένο, αυτό θα αποτελέσει σημαντικό βήμα για τη διεκδίκηση του πολιτικού γάμου. Αντίθετα, αν το σύμφωνο «παγώσει», μαζί του παγώνει συνολικά το ζήτημα.

Με λίγα λόγια, θεωρώ ότι η νομική αναγνώριση των ομόφυλων ζευγαριών στη βάση των ίσων δικαιωμάτων είναι το μίνιμουμ που μπορεί να κάνει κάθε αριστερό κόμμα σήμερα – και για τα δικαιώματα που παρέχει και διότι αποτελεί προστασία από τις καθημερινές διακρίσεις, βοηθώντας στην καταπολέμηση της ρατσιστικής βίας.

Στον βαθμό που το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης δεν περιλαμβάνει την προστασία του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου, μας γυρίζει πολύ πίσω. Πρέπει να υπάρξουν αντιστάσεις, να κάνουμε τα βήματα που οδηγούν σε μια πιο ανοιχτή κοινωνία.

Η συγγνώμη που αξίζει στη λοατ κοινότητα

στις 29 Νοεμβρίου 2013.

"Χρειάζεται η Αριστερά μας να ζητήσει συγγνώμη από τη ΛΟΑΤ κοινότητα, από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που βιώνουν την απαξίωση, τις ανισότητες και τις διακρίσεις."

Ακολουθεί ολόκληρο το εξαιρετικό απόσπασμα από την ομιλία του Πάνου Λάμπρου (πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ) στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για ένα νέο Σύμφωνο Συμβίωσης με αυξημένα φορολογικά, ασφαλιστικά και κληρονομικά δικαιώματα. Η εκδήλωση έγινε στις 28 Νοεμβρίου 2013. Ολόκληρο το απόσπασμα:

"Μας λένε ότι δεν είναι η ώρα να μιλήσουμε για τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών, ότι είναι πολυτέλεια να μιλήσουμε για την άρση των διακρίσεων. Όπως δεν ήταν η ώρα όταν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης οι λεσβίες, οι γκέι, οι τρανς διώκονταν και φυλακίζονταν. Ούτε τότε ήταν η ώρα φυσικά. Όπως δεν ήταν η ώρα όταν το 1977 περνούσε νομοσχέδιο και οι εφημερίδες μιλούσαν τότε για "εκτόπιση ομοφυλόφιλων". Λάθος τάιμινγκ προφανώς ήταν για ορισμένους όταν ο Ρήγας Φεραίας άνοιγε τότε τις πόρτες του Φεστιβάλ στο τότε ΑΚΟΕ και στο περιοδικό ΑΜΦΙ. Ήταν σεισμός, μεγάλο γεγονός εκείνη η κίνηση του Ρήγα Φεραίου, και για πολλούς δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή.

Λάθος ήταν όταν εκατοντάδες άνθρωποι, ανάμεσά τους και νέοι της οργανωμένης ανανεωτικής κομμουνιστικής αριστεράς πήραν μέρος στην κινητοποίηση για την απελευθέρωση του απεργού πείνας του ισοβίτη απεργού πείνας Χρήστου Ρούσσου, κάναν απεργία πείνας μαζί με άλλους πολλούτς και έτσι τελικά απελευθερώθηκε ο Χρήστος Ρούσσος.

Λάθος πάλι όταν κάποιοι από μας, από το χώρο της Αριστεράς, πήγαν στην Τήλο για τους γάμους των δύο ομόφυλων ζευγαριών, όταν η εφημερίδα Εποχή δημοσίευσε τις πρώτες αγγελίες γάμου, όταν ο ραδιοσταθμός "Στο Κόκκινο" πήρε μέρος ενεργά στην όλη προσπάθεια. Λάθος κάθε φορά που η Αριστερά ή μέρος αυτής έδινε φωνή στους χωρίς φωνή, στους χωρίς δικαιώματα.

Αλλά αυτή η Αριστερά, η κινηματική, η ριζοσπαστική, η εναλλακτική, η αριστερά της καθολικής απελευθέρωσης ισχυρίζομαι ότι θα συνεχίσει να κάνει λάθη στην ώρα και στο τάιμινγκ. Θα συνεχίσουμε να κάνουμε λάθη. Ίσως χρειάζεται και κάτι επιπλέον, και μιας που είμαστε εδώ πρέπει να το πούμε. Χρειάζεται η Αριστερά μας να ζητήσει συγγνώμη από τη ΛΟΑΤ κοινότητα, από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που βιώνουν την απαξίωση, τις ανισότητες και τις διακρίσεις. Ένα συγγνώμη γιατί ολιγώρησαν, γιατί δεν βγήκε όσο θα έπρεπε μπροστά, γιατί δεν έγινε οδόφραγμα στην κοινωνική βαρβαρότητα, στην επίθεση που δέχτηκαν και δέχονται χιλιάδες άνθρωποι, γυναίκες και άντρες, αλλά και άνθρωποι που διεκδικούν το δικαίωμά τους στον αυτοπροσδιορισμό, στην ταυτότητά τους στο κοινωνικό φύλο. Στους έφηβους και στις έφηβες που βγαίνουν στον κόσμο και βλέπουν ότι δεν έχουν θέση σ'αυτόν τον κόσμο, ότι είναι αόρατοι. Στην τρανς μαθήτρια νυχτερινού σχολείου που πρόσφατα λοιδωρήθηκε, που επιχείρησαν να την κάψουν ζωντανή για το μόνο λόγο ότι διεκδικούσε με πάθος αυτό που η ίδια αισθανόταν για τον εαυτό της. Σ'αυτόν ή αυτήν που δεν έχει τη δυνατότητα ούτε καν να επισκεφτεί το σύντροφο της ζωής της ή της ζωής του στην εντατική μονάδα ενός νοσοκομείου".

Σύμφωνο Συμβίωσης ή από το ολότελα καλή ειν’ κι η Παναγιώταινα ...

Από την πρώτη στιγμή που βγήκε η καταδικαστική για τη χώρα μας απόφαση από το ΕΔΑΔ  την χαιρετήσαμε με χαρά και ενθουσιασμό. Επίσης με χαρά είδαμε και την πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για το Σύμφωνο Συμβίωσης.

Μερικοί θεωρούν ότι το θέμα του συμφώνου συμβίωσης έχει ήδη τελειώσει και η επόμενη διεκδίκηση της κοινότητας θα είναι ο γάμος για όλους.

Το στενάχωρο είναι ότι πάντα όταν η αριστερά –που τουλάχιστον εμείς στις οικογένειες ουράνιο τόξο την θεωρούμε φυσική σύμμαχό μας- με καθαρή φωνή παίρνει θέση υπέρ των διεκδικήσεών μας ακούμε μαζί και διάφορες παραφωνίες όπως αυτή που γράφτηκε κάτω από την ενημέρωση για την συνέντευξη στο Κόκκινο της συνομιλήτριας σήμερα Βασιλικής Κατριβάνου που μεταξύ άλλων πρότεινε σε όσα ζευγάρια έχουν πρόβλημα να ζουν στην Ελλάδα να μεταναστεύσουν και προέτρεπε την κυρία Κατριβάνου να «κοιτάξει τα του οίκου της όπως - συνταξιούχους, μισθωτούς, άνεργους, άστεγους, πολύτεκνους, υπερχρεωμένα νοικοκυριά, πλειστηριασμούς κατοικιών, ενοικιαζόμενους εργάτες, και όταν τα λύσει αυτά τότε να την ακούσει»

Άντε τώρα να εξηγήσεις ότι το ότι είμαστε λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί και τρανς δεν αποκλείει το να είμαστε άνεργοι, συνταξιούχοι, άστεγοι, πολύτεκνοι κλπ Για την ακρίβεια είμαστε κι εμείς συνταξιούχοι, μισθωτοί, άνεργοι, άστεγοι και ότι άλλο αναφέρει ο «σύντροφος» αλλά έχουμε κι ένα θεματάκι παραπάνω, δεν μας αναγνωρίζουν καν το δικαίωμα να είμαστε ίσοι με όλους τους άλλους συνταξιούχους, άνεργους, ενοικιαζόμενους εργάτες κλπ. που αναφέρει. Η σύντροφός μου κι εγώ μεγαλώνουμε 5 παιδιά αλλά δεν έχουμε καμιά αναγνώριση και κανένα προνόμιο ως πολύτεκνες αφού νομικά είμαστε δύο διαφορετικές οικογένειες

Από την άλλη πολλοί και μέσα στο λοατ κίνημα θεωρούν ότι πρέπει να είμαστε ολιγαρκείς και να μην είμαστε αγνώμονες απέναντι στους συμμάχους μας σε σχέση με αυτά που κερδίζουμε συνολικά ως κοινότητα.

Η ελληνική παράδοση διαθέτει πολλές παροιμίες που αντικατοπτρίζουν αυτή τη στάση: π.χ. κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι ή από το ολότελα καλή ειν’ κι η Παναγιώταινα ή όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα. 

Χωρίς να θέλουμε να μειώσουμε σε τίποτα το μέγεθος της νίκης αυτής και της πιθανής θετικής εξέλιξης ώστε να θεσμοθετηθεί  με νόμο στη χώρα μας η συμβίωση ζευγαριών του ίδιου φύλου θα ήθελα λίγο να σας μιλήσω για το πόσα άλυτα θέματα και πόσα επίσης αιτήματα για διεκδίκηση έχουμε μπροστά μας:

Αυτό που ακούμε πάρα πολύ συχνά είναι το εξής: «οκ, εντάξει να κάνουμε και νόμο για τα gay ζευγάρια, δεν είμαστε πια και Ουγκάντα αλλά όχι βρε παιδί μου να μεγαλώνουν και παιδιά» Η αγία, μοναδική πυρηνική οικογένεια της μιας μάνας και του ενός πατέρα μας κυνηγάει σε κάθε μας βήμα: Οι λέξεις  «λεσβία» «τρανς» ή «ομοφυλόφιλος» όταν συνδέονται  με την λέξη «γονιός» δημιουργούν σχήμα   οξύμωρο και αδιανόητο για πολλούς.

Αν πάψει να μας απασχολεί η μορφή που θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να έχει μια οικογένεια, είναι πολύ πιο εύκολο να δούμε την πραγματικότητα που βιώνουμε αυτή την στιγμή στην Ελλάδα και που θεωρείται αναγνωρισμένος θεσμός για κοινωνίες άλλων χωρών: πως όλο και περισσότερα LGBT  άτομα πραγματοποιούν μια βαθύτερη επιθυμία τους, να αποκτήσουν παιδιά, είτε σαν μονογονεϊκή οικογένεια είτε σαν οικογένεια ατόμων του ίδιου φύλου. Είμαστε εξίσου γονείς με όλους τους άλλους ξενυχτάμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όταν τα παιδιά μας έχουν πυρετό αλλά το δικαίωμα μας στη γονεϊκότητα αμφισβητείται καθημερινά και τα παιδιά μας είναι σε όλα τα επίπεδα παιδιά μιας  κατώτερης θεάς, δύστυχα και δύσμοιρα αφού είχαν την ατυχία να τα μεγαλώνουν λεσβίες αδελφές και τρανς Μάλλον νοούνται ως περισσότερο δύσμοιρα και δυστύχα κι από εκείνα τα παιδιά που οι γονείς τους τα εγκαταλείπουν σε ιδρύματα αφού δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα για την περίπτωση να θεσμοθετηθεί η δυνατότητα υιοθεσίας παιδιών που ζουν σε ιδρύματα από  ομόφυλα ζευγάρια . Καλύτερα στα αζήτητα του ορφανοτροφείου παρά να μεγαλώνουν με ανώμαλους που θα τα κάνουν τα παιδάκια σαν τα μούτρα τους, άσε που απώτερος σκοπός τους θα είναι να τα κακοποιήσουν. 

Αφού το θέμα «υιοθεσία» λοιπόν είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να το προσεγγίσουμε ως λοατ και οι κοινωνικές υπηρεσίες για μας είναι απροσπέλαστες σαν τσιμεντένιοι τοίχοι αν θέλουμε παιδιά πρέπει να τα κάνουμε μόνοι μας!

Από την διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής ακόμα αρχίζουν οι δυσκολίες,: χωρίς ο νόμος να αποκλείει σε λεσβίες ως γυναίκες μόνες να έχουν πρόσβαση σε τέτοιες τεχνικές τα δημόσια ταμεία δημιουργούν επιτροπές που εξετάζουν τις γυναίκες και μόνο όσες έχουν διαγνωσμένα ιατρικά προβλήματα που δεν επιτρέπουν την «φυσική» σύλληψη δικαιούνται συμμετοχή του ταμείου τους στην προσπάθεια. Όσες λοιπόν δεν έχουν άλυτο ιατρικό πρόβλημα αλλά είναι λεσβίες και  δεν τα πάνε καλά με την διαδικασία της «φυσικής» σύλληψης ας πληρώσουν τα ακριβά ιδιωτικά κέντρα αν θέλουν να γίνουν μητέρες.

Κι εδώ ο « αριστερός σύντροφος» θα αντιτάξει τα σοβαρότατα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι στην Ελλάδα επειδή το σύστημα της δημόσιας υγείας έχει καταρρεύσει, εδώ τα νοσοκομεία δεν έχουν ούτε γάζα να βάλουν στην πληγή του ασθενή και το ένα μετά το άλλο κλείνουν το προσωπικό τους μπαίνει σε διαθεσιμότητα και η λεσβία θέλει να ξοδέψουν τα ταμεία για να μείνει έγκυος; μα είμαστε σοβαροί τώρα; Δεν πειράζει που η λεσβία για να έχει πρόσβαση στην δημόσια υγεία έχει κρατήσεις από το μισθό της και δεν έχει επιβαρύνει το σύστημα ούτε με συμμετοχή σε φάρμακα για το συνάχι και για τον πονοκέφαλο, αυτό είναι άσχετο.

Αν τα καταφέρει λοιπόν κάποια να μείνει έγκυος και έχει σύντροφο εκεί αρχίζουν άλλα δύσκολα:  σε όλες τις φάσεις της εγκυμοσύνης η σύντροφος πάντα έχει να δώσει ένα σωρό εξηγήσεις για το ποια είναι και ποιος ο λόγος της παρουσίας της δίπλα στην εγκυμονούσα. Το πιθανότερο είναι το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να την αντιμετωπίσει ως αποκλειστική νοσοκόμα χωρίς χαρτιά και μπλοκάκι και όχι ως δεύτερη μητέρα. Όταν γέννησα η σύντροφός μου έδωσε μάχη για να δει τα παιδιά ενόσω εγώ ήμουν στην εντατική, γιατί όλο το προσωπικό στο νοσοκομείο Αλεξάνδρας  επέμενε ότι αφήνουν να μπει στον θάλαμο των νεογνών μόνο ο «μπαμπάς» Την ίδια ώρα που εμείς είχαμε την εντύπωση ότι δημιουργούσαμε μια οικογένεια ανακαλύπταμε ότι στα μάτια όλων των υπόλοιπων δεν είχαμε τίποτα.

 Δεν υπάρχει καμία νομική κατοχύρωση για μας. Αν αύριο εγώ πεθάνω τα βιολογικά παιδιά μου έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να βρεθούν με κάποιον άσχετο συγγενή μου 3ου βαθμού που δεν τον έχουν συναντήσει ποτέ παρά με την άλλη τους μητέρα. Αν χάσω τη δουλειά μου δεν θα έχουν δικαίωμα κοινωνικής ασφάλισης από την σύντροφο μου. Όσα για τις άλλες οικογένειες είναι αυτονόητα για τη δική μου απλώς δεν ισχύουν. Πληρώνουμε τους φόρους μας κανονικά αλλά εξακολουθούμε να είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Στα νομικά μας έγγραφα δεν φαίνεται πουθενά ότι εμείς μαζί μεγαλώνουμε τα παιδιά μας ότι έχουμε κοινό γονεϊκό ρόλο. Τα παιδιά δεν μπορούν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό παρά μόνο με την βιολογική τους μητέρα αφού αποδείξουν ότι δεν υπάρχει βιολογικός πατέρας. Τα συνοδεύει ένα πιστοποιητικό γέννησης που αν δεν έχει κενό στο «όνομα πατρός» έχει απλώς ένα άσχετο όνομα που προστέθηκε με τη νομική διαδικασία «πρόσληψης πατρωνύμου».

Έχουμε πέσει μέσα σε ένα μεγάλο νομικό και θεσμικό κενό και δεν βλέπω πως θα μπορέσουμε να βγούμε χωρίς τη βοήθεια νόμων που να μας περιλαμβάνουν.

Ας μην φτάσουμε όμως αμέσως στα μακάβρια και στους θανάτους και ας δούμε άλλες απλές καταστάσεις: δυο άνθρωποι που ζουν μαζί και μεγαλώνουν παιδιά δεν είναι υποχρεωμένοι δια νόμου να μείνουν μαζί για πάντα. Όταν λοιπόν αυτοί οι δύο  άνθρωποι χωρίζουν και είναι ετερόφυλοι δικαστήρια και νόμοι ορίζουν ζητήματα όπως η επιμέλεια των παιδιών, η διατροφή, το πότε τα παιδιά το έχει ο ένας και πότε ο άλλος κλπ. Αν αύριο αποφασίσω να χωρίσω με τη σύντροφό μου μπορώ να πάρω τα βιολογικά παιδιά μου και να μην την αφήσω να τα ξαναδεί ποτέ. Ή αν αύριο εκείνη αποφασίσει να με χωρίσει δεν μπορώ να της ζητήσω διατροφή για τα παιδιά. Αφού νομικά δεν είμαστε οικογένεια δεν θα επιληφθεί κανένα δικαστήριο και για τα ζητήματα της διάλυσης αυτής της οικογένειας με ότι αυτό συνεπάγεται.

Η δεύτερη μητέρα, αυτή δηλαδή που δεν είναι η βιολογική μητέρα ενός παιδιού σίγουρα είναι απολύτως αόρατη και σε δυσμενέστερη θέση σε κάθε περίπτωση. Όσο χρόνο και αγάπη κι αν δώσει, στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, στο σχολείο, και γενικά παντού  την αντιμετωπίζουν ως παραμάνα, ως βοηθητικό οικιακό προσωπικό  και ποτέ ως μητέρα κι αυτό είναι απίστευτα άδικο τόσο για την ίδια όσο και για το παιδί που μεγαλώνει μαζί της.

Για τους άντρες τα πράγματα είναι επίσης δύσκολα ή μάλλον δυσκολότερα, δεν μπορούν να γίνουν γονείς αν δεν έχουν λεφτά : τα διακόσια ευρώ που κοστίζει το σπέρμα σε μια τράπεζα σπέρματος δεν είναι σε τίποτα συγκρίσιμα με τις 100.000 χιλιάδες ευρώ που κοστίζει σε χώρες όπως η Αμερική ή ο Καναδάς μια αναπαραγωγική διαδικασία με παρένθετη μητέρα.  Ακόμα κι αν δεν μπαίνει το ζήτημα ταξικά ως κάτι που οι πλούσιοι μπορούν να κάνουν και οι φτωχοί είναι αδύνατον ακόμα και να το διανοηθούν είναι σαφές ότι θα πρέπει ένα ζευγάρι να έχει έστω ένα σπίτι να πουλήσει ή να βάλει υποθήκη για να πάρει δάνειο ώστε να αποκτήσει ένα παιδί. Μέχρι τώρα στην ομάδα δεν έχουμε ζευγάρια αντρών με παιδιά και αυτό σε μεγάλο βαθμό συνδέεται με το οικονομικό κόστος που έχει ένα τέτοιο project πατρότητας και όχι με την μειωμένη επιθυμία των ομοφυλόφιλων ανδρών να γίνουν γονείς.

Πριν λίγες μέρες ο Αύγουστος Κορτώ, ανοιχτά ομοφυλόφιλος συγγραφέας και μεταφραστής έγραφε σε άρθρο του στο Protagon:  «πήρα την απόφαση, όσες θυσίες κι αν απαιτήσει, σ’ όσους κι αν πρέπει να αποδείξω την καταλληλότητά μου ως πατέρα, πως κάποια μέρα θα γίνω κι εγώ ένας απ’ τους χαζομπαμπάδες που τόσο ζηλεύω.» Πριν λίγες μέρες πάλι, ο Φώτης Σεργουλόπουλος  επίσης ανοιχτά ομοφυλόφιλος ανακοίνωσε μέσα από την εκπομπή του ότι έγινε πατέρας.

Ήταν μια ακόμα θετική ανακοίνωση για εμάς αφού η φωνή μερικών ανθρώπων φτάνει πολύ πιο εύκολα στα αφτιά της κοινωνίας. Ακόμα κι αν αύριο εγώ αυτοπυρποληθώ στο Σύνταγμα η φωνή μου δεν θα φτάσει εκεί που θα φτάσει η φωνή ενός ανθρώπου που έχει πρόσβαση στα μίντια και στον τηλεοπτικό χρόνο.

Ελπίζουμε ότι σταδιακά διάσημοι ή παγκοσμίως άσημοι και αόρατοι γονείς σιγά σιγά θα βγουν από την ντουλάπα και θα σταθούν δίπλα μας για να απαιτήσουμε όλοι μαζί ίσα δικαιώματα για τις οικογένειές μας και τα παιδιά μας. Αυτή η συστράτευση είναι ζωτικής σημασίας για μας.

Συχνά όταν τα παιδιά μας λένε ότι έχουν δύο μητέρες τα αντιμετωπίζουν τουλάχιστον ως μυθομανή, αλλόκοτα και ελαφρώς ανόητα : μα τι λες παιδάκι μου, δεν ξέρεις ότι μάνα είναι μόνο μία; Και το παιδάκι ξέρει ότι δεν κάνει λάθος κι ότι δεν λέει ψέματα ούτε είναι χαζό και ανόητο αλλά πώς να πείσει την καλή εκείνη δασκάλα που ξέρει ότι ένα παιδί έχει μαμά και μπαμπά και όχι μαμά και μαμά ή μπαμπά και μπαμπά… Σε κανένα σχολικό βιβλίο, ούτε καν σε εξωσχολικά βιβλία τα παιδιά μας δεν μπορούν να δουν αντίστοιχες οικογένειες με τις δικές τους, Σκεφτείτε για μια στιγμή μόνο πως είναι να μεγαλώνει κάποιος και να μη βλέπει ποτέ οικογένειες όπως η δική του σε κανένα βιβλίο, σε κανένα παραμύθι σε καμία ιστορία και πως τον κάνει να νιώθει αυτό. Και πως μπορούμε εμείς να διεκδικήσουμε ισότητα για τις οικογένειές μας όταν δεν υπάρχει κανένας νόμος που να μας αναγνωρίζει ως οικογένειες;

Και τώρα ο αριστερός «σύντροφος» θα έρθει με ύφος κάπως δυσαρεστημένο και θα μου μιλήσει για το πολιτικό κόστος και πως εντάξει εκείνος δεν είναι ομοφοβικός αλλά δεν είναι όλα τα μέλη και οι ψηφοφόροι το ίδιο πολίτικαλ κορέκτ οπότε ας αφήσουμε για την ώρα το θέμα «οικογένεια» στην άκρη να κάνει παρέα με το «πατρίς και το θρησκεία» γιατί έχουμε και σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούμε, προβλήματα που αφορούν τους πολλούς και όχι πέντε δέκα οικογένειες.  Ναι μοιάζει να είμαστε λίγοι γιατί πάντα ο φόβος κρατάει τους ανθρώπους μακριά από διεκδικήσεις και πολλοί από εμάς έχουν πραγματικούς λόγους να φοβούνται να είναι στην πρώτη γραμμή εδώ μαζί μας.

Ναι η χώρα μας και η κοινωνία μας είναι συντηρητικές αλλά το πόσο συντηρητική ή όχι είναι η κοινωνία μιας χώρας είναι  συνάρτηση του πόσο οι νόμοι του κράτους μέσα στο οποίο ζει αυτή η κοινωνία σέβονται και δεν καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των πολιτών. Δεν νομίζω ότι η κοινωνία της Ισπανίας ήταν λιγότερο ομοφοβική από τη δική μας, απλώς το νομικό πλαίσιο που επέτρεψε στους  λοατ να κάνουν οικογένειες δημιούργησε ένα δυναμικό κίνημα και οι λοατ γονείς εκεί ξεφύτρωναν από παντού σαν σαλιγκάρια μετά τη βροχή.

Δεν περιμένουμε αμέσως να λυθεί με ένα νομοσχέδιο το ζήτημα της ομοφοβίας στην χώρα μας, θα επαναλάβω κάτι που είπε η φίλη ακτιβίστρια  Ilaria Trivellato, υπεύθυνη των οικογενειών ουράνιο τόξο στην περιοχή της Emilia Romagna στην Ιταλία για την ομοφοβία:«Αν ρωτήσετε ένα ψάρι τι βλέπει, θα σας απαντήσει: «Τον κοραλλιογενή ύφαλο, τα άλλα ψάρια, τα φύκια...» Δεν θα σας πει ποτέ: «Βλέπω το νερό». Το νερό δεν μπορεί να το δει, γιατί είναι παντού.
Η ομοφοβία είναι για μας ότι είναι το νερό για το ψάρι: κανείς δεν την βλέπει γιατί είναι παντού, γιατί μεγαλώσαμε μαζί της, γιατί την  έχουμε ρουφήξει μαζί με το γάλα μας από την πρώτη μέρα που ήρθαμε στον κόσμο γιατί είναι «φυσική».
Η αποστολή μας σαν ακτιβιστές είναι να κάνουμε το νερό να φανεί. Γιατί δεν μπορείς να πολεμήσεις αυτό που δεν βλέπεις. 

http://striscediren.blogspot.it/2013/09/non-dire-gatto-se-non-ce-lhai-nel-sacco.html

On 1 December 2013, Croatian citizens will take part in a referendum asking if marriage should be defined in the Constitution as a union between a man and woman.

The campaign to define marriage as union of a man and a woman was initiated and promoted by an initiative "In the Name of the Family" which opposes any advance towards recognition of the human rights of lesbian, gay, bisexual, trans and intersex (LGBTI) people. The group gathered the number of signatures required by the law to initiate such referendum.

ILGA-Europe regrets that the Croatian authorities agreed that an issue of human rights affecting a minority group should be decided by a popular majority vote.

ILGA-Europe is disappointed that Croatia, a new member of the European Union marks its entry into a Union based on the principles of equality, dignity and respect for human rights for all with a referendum which has no other aim but to restrict the rights of some citizens of Croatia.

ILGA-Europe calls on all citizens of Croatia who value freedom, respect and human rights to vote no at this referendum.

We appeal to political leaders, opinion makers and prominent personalities in Croatia to publicly voice their opposition to this restrictive and discriminatory constitutional amendment.

Marriage equality and recognition of same-sex unions is not a threat or danger to anyone. It is simply another step towards the elimination of oppression and discrimination. Research from countries where same-sex unions are legally recognised and protection from discrimination exist, show a much higher level of happiness and content compared to those countries where inequality and discrimination still exist.

The number of countries that legally recognise same-sex unions is growing: 21 out of 49 European countries now do so.

It is time for Croatia to decide if it wants to build a democratic country where every person is respected and a society where happiness of all people matters, or a country which wants to anchor discrimination in its main law.

Vote for human rights, respect and happiness for all. Say no to discriminatory constitutional amendment.

Glasaj protiv this Sunday!

Brussels
28 November 2013

Hrvatska inačica

Hrvatska: recite „da“ ljudskim pravima za sve i odbacite ustavnu promjenu definicije braka!

Prvoga prosinca ove godine, hrvatski građani izaći će na referendum na kojem će odlučivati treba li se Ustavom definirati brak kao „zajednica muškarca i žene“.

Kampanju za ustavnu definiciju braka kao zajednice muškarca i žene pokrenula je i provodi građanska inicijativa „U ime obitelji“ koja se protivi napretku ka prepoznavanju ljudskih prava LGBTI (lezbijki, homoseksualaca, biseksualaca, transseksualaca i interseksualaca) osoba. Inicijativa je skupila zakonom potreban broj potpisa za pokretanje referenduma.

ILGA-Europe izražava žaljenje što su hrvatske vlasti dopustile da se o ovom pitanju o ljudskim pravima koje zahvaća jednu manjinu odlučuje glasanjem većine.

ILGA-Europe je razočarana što Hrvatska, nova članica Europske unije, obilježava svoj ulazak u Uniju, koja se temelji na principima jednakosti, dostojanstvu i poštivanju ljudskih prava svih osoba, ovakvim referendumom kojemu je jedini cilj ograničiti prava određenih građana Republike Hrvatske.

ILGA-Europe poziva sve građane Hrvatske koji cijene slobodu, poštivanje i ljudska prava da glasaju „protiv“ na ovom referendumu.

Apeliramo na političke vođe, utjecajne i istaknute ličnosti u Hrvatskoj da javno izraze svoje protivljenje ovoj restriktivnoj i diskriminatornoj promjeni Ustava.

Bračna jednakost i prepoznavanje istospolnih zajednica ne predstavljaju prijetnju ili opasnosti nikome. To je naprosto još jedan korak prema uklanjanju ugnjetavanja i diskriminacije. Istraživanja iz zemalja gdje su istospolne zajednice zakonski priznate i gdje postoji zaštita od diskriminacije pokazuju puno više razine sreće i zadovoljstva u usporedbi s onim zemljama gdje neravnopravnost i diskriminacija još uvijek postoje.

Broj zemalja koje zakonski priznaju istospolne zajednice raste: dvadeset i jedna od 49 zemalja Europe trenutno priznaje ovakve zajednice.

Vrijeme je da Hrvatska odluči želi li izgraditi demokraciju u kojoj se svaku osobu poštuje i društvo u kojem je sreća svakog pojedinca važna ili želi biti država koja ukorjenjuje diskriminaciju u svoj najvažniji zakon.

Glasaj za ljudska prava, poštivanje i sreću svih ljudi! Reci „ne“ diskriminatornoj promjeni Ustava.

Glasaj „protiv“ ove nedjelje!

Bruxelles
28. studenog 2013.

La Croazia dice no alle nozze tra omosessuali

di Monica Ricci Sargentini

MINORANZE|

I croati dicono no alle nozze omosessuali. Ieri il Paese, la cui popolazione è in larghissima maggioranza di religione cattolica, ha deciso in un referendum di inserire nella propria Costituzione la definizione del matrimonio come un’unione esclusivamente tra “un uomo e una donna”. La consultazione è stata disertata dalla maggioranza dei 3,8 milioni di elettori, alle urne si è recato solo il 37,86%. Una forte maggioranza, il 65,77%,  si è espressa a favore del “sì “al quesito in cui si chiedeva:  ”Vuoi definire il matrimonio come l’unione tra un uomo e una donna?”. Contro questa modifica costituzionale si è schierato invece il 33,62% dei votanti, secondo i dati diffusi ieri  sera dalla Commissione elettorale sulla base del 99 per cento delle schede scrutinate.

E’ la prima volta in un Paese dell’Unione Europea che  l’istituto giuridico del matrimonio alle coppie eterosessuali è oggetto di consultazione. La Croazia è 28esimo Stato della Ue dallo scorso primo luglio, 4,4 milioni di abitanti che per il 90 per cento si professano cattolici.  I valori tradizionali hanno prevalso contro gli appelli del governo, del presidente della Repubblica, di una larga parte dei media e del mondo accademico che nelle scorse settimane hanno invitato i croati a non avallare questa forma di discriminazione e di divisione tra famiglie di primo e secondo grado. L’iniziativa è stata promossa dal collettivo conservatore “In nome della famiglia”, legato alla Chiesa cattolica croata, sostenuto dalla destra nazionalista all’opposizione e capace di raccogliere oltre 750 mila firme in difesa della “sola unione che consenta la procreazione”, come ha dichiarato il cardinale Josip Bozanic. Inserendo la definizione del matrimonio nella Carta fondamentale, i promotori intendono prevenire futuri tentativi di legalizzare le nozze gay attraverso modifiche al diritto di famiglia, che non richiedono la maggioranza dei due terzi in Parlamento.

Con questa modifica della Costituzione la Croazia si unisce alla Lettonia, Lituania, Polonia, Ungheria e Bulgaria, i cinque Paese dell’Ue che hanno già una definizione esclusivamente eterosessuale del matrimonio nelle rispettive Costituzioni.

Resta però, secondo alcuni esperti, l’ombra della legittimità democratica del referendum il cui tasso di affluenza è stato bassissimo, fatto che comunque non ne compromette la validità dato che non era richiesto nessun quorum. Ma il fatto che a un referendum di una così larga portata, con un potere costituzionale, abbia votato solo il 37,86 per cento dei 3,8 milioni di aventi diritto, suscita comunque qualche dubbio.

 Inoltre, la Corte costituzionale croata ha spiegato che la “definizione del matrimonio come un’unione tra un uomo e una donna”, non incide sulla definizione della famiglia e che l’esito del referendum “non può in nessun modo limitare uno sviluppo futuro della regolamentazione legislativa delle unioni civili tra le persone dello stesso sesso”.

La coalizione di centro-sinistra guidata dal premier Zoran Milanovic, che non ha mai proposto le nozze ma si prepara ad estendere alle unioni civili omosessuali i diritti delle coppie etero sposate, si era schierata contro il referendum. “Un’espressione di omofobia, un voto triste e insensato. Non dovremmo essere coinvolti in decisioni che invadono lo spazio intimo della famiglia”, ha detto Milanovic, preoccupato che il voto costituisca un precedente per legittimare altre consultazioni potenzialmente lesive dei diritti delle minoranze, prima fra tutte quella serba.

Proprio ieri scadevano i termini di raccolta firme per il referendum sostenuto dai nazionalisti contro il bilinguismo, dopo gli scontri dei mesi scorsi sulle iscrizioni in caratteri sia latini che cirillici a Vukovar, la città martire rasa al suolo nel 1991 dall’armata popolare jugoslava e dai paramilitari serbi.

“Una nazione si giudica dall’atteggiamento che assume nei confronti delle minoranze” ha dichiarato con amarezza il presidente Ivo Josipovic.

Le associazioni mettono in guardia dall’utilizzo dello strumento democratico del referendum a danno di un principio fondamentale come la tutela dei diritti umani e civili. Bruxelles, entrata recentemente in rotta di collisione con Zagabria per una legge sull’estradizione infine modificata, non ha preso posizione sul voto. Nella Ue la questione dei matrimoni omosessuali è di competenza dei singoli Stati.

In Croazia il primo Gay Pride si svolse tra duri scontri nel 2002.