Η ΤΡΑΝΣ ΓΟΝΕΪΚΟΤΗΤΑ: ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ

Ακόμα και μέσα στις κοινότητές μας οι τρανς γονείς είναι μειονότητα μέσα στην μειονότητα, γι’ αυτό μερικές φορές νιώθουν μόνοι, λίγο φοβισμένοι και αδύναμοι να εκφράσουν ένα δημόσιο λόγο.

Ως ομάδα «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο» από την πρώτη στιγμή είδαμε πόσο σημαντικό είναι να κρατάμε επαφές με οργανώσεις άλλων χωρών όπως η Ιταλία και η Ισπανία για αλληλοϋποστήριξη  και ανταλλαγή γνώσεων , εμπειριών και βιωμάτων ελπίζοντας να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο επικοινωνίας των τρανς γονέων.

Θα σας παρουσιάσουμε δύο ιστορίες που μας λένε ότι δεν θρηνούμε μόνο θύματα αλλά έχουμε και τις νίκες μας, ότι έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τις συνθήκες όλες μαζί παλεύοντας για τα ανθρώπινα δικαιώματα μας . Δύο ιστορίες που μας κάνουν να ελπίζουμε ότι όλα θα γίνουν καλύτερα.

Θα σας διαβάσω πρώτα το κείμενο που έγραψε η Ραλλία, τρανς και μέλος της ομάδας μας:

«Η αίσθηση που είχα για τη ζωή μου τα τελευταία χρόνια ήταν ότι σιγά-σιγά τα πάντα γύρω μου έχαναν το χρώμα τους. Δεν έβλεπα κάποια άλλη διέξοδο, από το να την αλλάξω οριστικά. Βίωνα μια κατάσταση που με βασάνιζε σχεδόν όλη τη ζωή μου αλλά ποτέ δε βρήκα τη δύναμη να ομολογήσω στον εαυτό μου την αλήθεια. Από τότε χρειάστηκα 4 χρόνια βαθιάς σκέψης για να ξεκινήσω τη μετάβαση μου. Είμαι 46 ετών, τράνς άνθρωπος που ξεκίνησα από το αρσενικό φύλο και η μετάβασή μου βρίσκεται σε εξέλιξη. Μακρύς ο χρόνος της απόφασης και η αγωνία μου μεγάλη! Ένας από τους λόγους της καθυστέρησης ήταν ότι η μετάβαση μου δεν αφορούσε μόνο εμένα αλλά και όλους αυτούς τους ανθρώπους γύρω μου, που συμπορευθήκαμε μέχρι τώρα στη ζωή.

Οι σημαντικότεροι: τα δύο μου παιδιά, ένα κορίτσι και ένα αγόρι με πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ τους αλλά και οι μητέρες τους τις οποίες ευχαριστώ θερμά για την κατανόηση αλλά και την συμπαράσταση στο να κερδίσω τα παιδιά μου στη νέα μου ζωή. Η κόρη μου 17 χρονών πια, βγαίνει από την εφηβεία ισορροπημένα και σε λίγο νομίζω θα μπορέσω να της εξηγήσω τι συμβαίνει στον  μπαμπά της. Έχω ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό να την τροφοδοτώ με διάφορα άρθρα που αφορούν τον lgbt χώρο και η ανταπόκριση της για την ώρα είναι θετική, οι συζητήσεις μας γύρω από αυτά τα θέματα περιέχουν αρκετή ουσία και δείχνουν ενδιαφέρον από την πλευρά της.

 Συμπτωματικά, πρόσφατα μια φίλη της, της εξομολογήθηκε ότι είναι λεσβία, οπότε καταλαβαίνετε ότι οι συζητήσεις μας έχουν πάρει φωτιά αυτή τη περίοδο. Όταν όμως προσπαθώ να της μιλήσω για εμένα και τη σχέση μου με αυτό το χώρο η αντίδραση της δεν είναι καθόλου καλή «σταμάτα-σταμάτα μου κόβονται τα γόνατα» είναι η συνηθισμένη κατάληξη της κουβέντας μας. Δεν πρόκειται και δεν πρέπει να την πιέσω για κάτι. Εξάλλου φέτος δίνει πανελλήνιες και δεν θέλω να τη φορτώσω με ένα τόσο βαρύ θέμα. Ο προβληματισμός μου είναι μεγάλος για την εξέλιξη γιατί και η ηλικία της είναι δύσκολη. Δεν ξέρω ακόμα το αποτέλεσμα και ούτε μπορώ να το προβλέψω.

Αντίθετα με το γιο μου τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είναι 5 ετών και τώρα διαμορφώνει τις αντιλήψεις του για τον κόσμο γύρω του. Το μυαλό του είναι ελεύθερο και εύπλαστο ακόμα. Πιστεύω ότι με την συμβολή της μητέρας του αλλά και ενός παιδοψυχολόγου η έκβαση θα είναι ευτυχής αλλά και πιο ανώδυνη για όλους μας. Είμαστε ακόμα σε πολύ πρώιμο στάδιο με τον πιτσιρίκο μου. Έχουμε μαζί με τη μητέρα του πολύ δρόμο μπροστά μας. Τα στερεότυπα ριζώνουν ύπουλα μέσα μας και θα είναι μία δύσκολη δουλειά για μένα να τους δείξω ότι υπάρχουν γύρω μας διαφορετικοί άνθρωποι που σέβονται και αγαπούν τον εαυτό τους, ζουν έξω από τις νόρμες, αλλά μπορούν να προσφέρουν πολύ αγάπη γύρω τους. Και ειδικά στα παιδιά τους. 

Αυτό εξάλλου είναι και το βασικό αίτημα ενός παιδιού από το γονιό του. Να μη στερηθεί ποτέ την αγάπη του. Μπορεί να μη με αποκαλέσουν ποτέ στη ζωή τους Ραλλία, εγώ όμως θα παλέψω με όλη μου τη δύναμη να τους δώσω να καταλάβουν ότι άσχετα με την εμφάνιση ή τον έμφυλο αυτοπροσδιορισμό μου, θα είμαι πάντα δίπλα τους σαν γονιός και θα απολαμβάνουν για πάντα την αγάπη μου. Θέλω για δεύτερη φορά να ευχαριστήσω θερμά τις μητέρες των παιδιών μου γιατί χωρίς τη δική τους συγκατάθεση και στήριξη δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα από τα παραπάνω. Ο ρόλος τους θα είναι καταλυτικός. Με αυτές τις γυναίκες ήμασταν και θα είμαστε για πάντα σύντροφοι αφού μεγαλώνουμε μαζί τα παιδιά μας. Η πορεία με τα παιδιά μου βρίσκεται ακόμα σε πρώιμο στάδιο, και δε μπορώ να γνωρίζω την έκβαση. Το θέμα εξάλλου απαιτεί πολύ ευελιξία. Αυτό που εύχομαι και ελπίζω είναι στην επόμενη μέρα μνήμης το 2014 να σας φέρω καλά νέα. Ευχαριστώ.»

Τη δεύτερη ιστορία μας την λέει ο Egon Botteghi, ένας Ιταλός τρανς ακτιβιστής:

«Είμαι τρανς άντρας 42 ετών, ξεκίνησα την διαδρομή για την αλλαγή μου λίγο αργά όταν ήμουν ήδη μητέρα δύο παιδιών 2 και 5 χρονών τότε. Ήρθα σε επαφή με το νοσοκομείο Careggi στη Φλωρεντία και το δημόσιο γραφείο ψυχολογικής υποστήριξης για τρανς άτομα του Torre del Lago. Εκεί βρήκα ουσιαστική βοήθεια από την ψυχολόγο που με ανέλαβε  , ώστε να  αντιμετωπίσω τις δυσκολίες που κουβαλούσα μέσα μου.

Η τεράστια ανησυχία μου για την κόρη μου και το γιος μου ήταν μία  από αυτές . Η ψυχολόγος μου επέμενε να ασχοληθώ αργότερα με αυτό το θέμα, αναβάλλοντας τη συζήτηση μαζί τους για μερικούς μήνες
Θεωρούσε ότι πρώτα έπρεπε να σκεφτώ εμένα, να λύσω τα δικά μου εσωτερικά ζητήματα και να .ενδυναμώσω τον εαυτό μου και μετά να μιλήσω στα παιδιά μου.

Μου φαινόταν φοβερό να θέλω να αναποδογυρίσω  τη φυσική τάξη των πραγμάτων.  Είχα συνηθίσει να σκέφτομαι  ότι οι μητέρες πρέπει να θυσιάζονται πάντα για τα παιδιά τους , και να ακυρώνονται   εάν είναι απαραίτητο προκειμένου να τα φροντίσουν και να τα αναθρέψουν.

 Δεν λάμβανα υπόψη μου τότε ότι πρώτα απ’ όλα είμαι άνθρωπος και έπειτα μητέρα. 

Έφερα στο νου μου την δική μου μητέρα ως παιδί, πόσο απογοητευμένη  και δυσαρεστημένη ήταν και αυτό με βοήθησε να καταλάβω πόσο καλή ήταν αυτή η πρόταση που μου έκανε η ψυχολόγος μου.  Τελικά την εμπιστεύτηκα αν και κάθε τόσο με απασχολούσε  το θέμα των παιδιών μου.

Η διαβεβαίωση της ψυχολόγου μου , πως ο γιος μου και η κόρη μου δεν θα αντιδρούσαν άσχημα στις φυσικές αλλαγές μου , μου φαίνονταν επιπόλαια και καθόλου πειστική, και αν δεν ένιωθα ότι είχε αναπτυχθεί μια σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα μας θα είχα φύγει τρέχοντας.

Πίστευα ότι η μετάβασή μου θα προκαλούσε ανεπανόρθωτη  ζημία στα παιδιά μου κι ότι θα μπορούσαν και να τρελαθούν βλέποντας τη μητέρα τους να μεταμορφώνεται σωματικά σε έναν άντρα μπροστά στα μάτια τους .

Ήμουν τρομοκρατημένος και το άμεσο περιβάλλον μου συντηρούσε με κάθε τρόπο τους φόβους μου : η μητέρα μου που μου έλεγε  "εγώ ποτέ δεν θα σε συγχωρήσω που έφερες στον κόσμο δύο παιδιά στην κατάστασή που είσαι , "Ο πατέρας μου , που φώναζε  «Αν το κάνεις αυτό το πράγμα , σημαίνει ότι δεν αγαπάς πραγματικά τα παιδιά σου» και η αδελφή μου, που προέβλεπε για τα ανίψια της ένα αβέβαιο μέλλον που οδηγούσε σίγουρα στην τοξικομανία και όλα αυτά εξαιτίας μου.

Παρόλο που η ανησυχία μου για τα παιδιά μου και ο σεβασμός μου για τον εαυτό μου έπαιζαν μπουνιές μέσα μου και μου προκαλούσαν μεγάλη αναστάτωση , προσπάθησα να ακούσω τις συμβουλές  της ψυχολόγου μου . Λίγους κανόνες έπρεπε να τηρήσω για να μην τους δημιουργήσω αμφιβολίες και σύγχυση : να απαντήσω με ειλικρίνεια στις ερωτήσεις τους, να περιμένω από εκείνα να ανοίξουν συζήτηση σε αυτό το θέμα και πάνω απ 'όλα να τα κάνω να αισθάνονται ότι η μητέρα τους θα είναι πάντα εκεί δίπλα τους , να τα αγαπάει, να τα φροντίζει  και να τα υποστηρίζει .

Το μόνο που φοβούνται πραγματικά τα παιδιά είναι  να χάσουν τη μητέρα τους , φοβούνται ότι με την αλλαγή η μάνα τους θα φύγει από κοντά τους για πάντα .
Δεν έχει σημασία το σχήμα του σώματος της μητέρα τους , το σημαντικό είναι  να διατηρεί το ρόλο του γονέα ως συναισθηματική εικόνα αναφοράς .
Πρέπει να πω ότι η ψυχολόγος μου βγήκε πέρα για πέρα αληθινή , σε αντίθεση με όλους αυτούς που έκαναν δυσοίωνες προβλέψεις και τα πράγματα πήγαν ακριβώς όπως μου τα  είχε πει .

Περίμενα , με μεγάλη ανυπομονησία είναι η αλήθεια, τα ίδια τα παιδιά να μου κάνουν ερωτήσεις και τελικά αυτό έγινε ένα χρόνο μετά από τότε που ξεκίνησα την ορμονοθεραπεία. Μια μέρα στο τραπέζι ο μεγαλύτερος γιος μου με ρώτησε γιατί όλοι με φώναζουν Egon. Τότε του εξήγησα ότι δεν ήταν το όνομα που μου είχαν δώσει οι γονείς μου αλλά το όνομα που είχα διαλέξει εγώ για τον εαυτό μου και με αυτό το όνομα επιθυμούσα να με φωνάζουν όλοι οι άλλοι εκτός από εκείνον και την αδελφή του, εκείνοι μπορούσαν να με φωνάζουν όπως ήθελαν.

 Ο γιος μου αντέδρασε λίγο ενοχλημένος , λέγοντας ότι ήθελε όλοι να  συνεχίσουν να με αποκαλούν με το προηγούμενο όνομά μου ( ο φόβος της απώλειας της μητέρας του ) , και εγώ συνέχισα να τον διαβεβαιώνω ότι τίποτα δεν θα αλλάξει γι’ αυτόν και την αδελφή του.

Τους είχα ήδη μιλήσει με απλά λόγια για την διεμφυλικότητα  από την στιγμή που στο σπίτι μας ερχόντουσαν φίλοι και φίλες μου τρανς

Μια μέρα ο γιος  με ρώτησε για μια φίλη μου γιατί είχε ανδρική φωνή. Άρπαξα την ευκαιρία και του μιλήσαμε και οι δύο ,εκείνη του εξήγησε την εμπειρία της ως άτομο που ζει σε ένα σώμα που δεν το αισθάνεται να ταιριάζει με την ψυχή της και ότι δεν νιώθει δικό  της το βιολογικό της φύλο

. Στο τέλος της κουβέντας μας είπε: "Αλλά εγώ είμαι ευχαριστημένος που γεννήθηκα αγόρι , είμαι ευχαριστημένος που είμαι όπως είμαι " έδειξε απόλυτη κατανόηση για την κατάσταση αλλά πάνω απ’ όλα μια πραγματική ικανότητα να διακρίνει και να είναι σε επαφή με τον εαυτό του ( έτσι για να δούμε πως καταρρίπτεται  ο μύθος ότι τα παιδιά μπορούν να επηρεαστούν από τους ομοφυλόφιλους και τους τρανς ενηλίκους και ότι τέτοιες συζητήσεις μπορεί να τους προκαλέσουν σύγχυση) .

Ένα βράδυ αργότερα , που ήταν κι ο πατέρας τους στο σπίτι, (με την ευκαιρία αυτή να πω ότι είναι ζωτικής σημασίας ότι δεν είναι αρνητικός ) τους  εξήγησα την κατάστασή μου, την δυσφορία μου, ρυθμίζοντας  τα λόγια μου με βάση την ικανότητά τους για κατανόηση και  συλλογιστική.
Σε κάθε συζήτηση που έκανα με τον μεγάλο φώναζα πάντα και την μικρή κοντά μας για να μπορέσει ίσως κι εκείνη να καταλάβει κάτι από την κουβέντα λέγοντας τους ότι θα παρέμενα για πάντα η μαμά τους και τίποτα δεν θα άλλαζε την σχέση μας.

Σε κάθε περίπτωση ανταποκρίθηκαν με ευαισθησία και συναισθηματική ωριμότητα , δείχνοντας μια μεγάλη ισορροπία , Σιγουρεύτηκαν ότι είμαι ένας γονιός με τον οποίο μπορούν να μοιραστούν τις βαθύτερες σκέψεις τους , χωρίς το φόβο.

Η τελευταία κουβέντα που είχαμε σε αυτό το θέμα ήταν πριν μια εβδομάδα όταν άλλαξα ρούχα μπροστά τους, πράγμα που ξεκίνησα να ξανακάνω πριν λίγους μήνες γιατί στην αρχή της αλλαγής μου ένιωθα άβολα.

Ήμουν μισόγυμνος και ο γιος μου μου είπε : «Μαμά εγώ δεν είδα ποτέ άντρα με βυζιά τόσο μεγάλα σαν τα δικά σου» κι εγώ του απάντησα «είναι γιατί γεννήθηκα με γυναικείο σώμα» και ο γιος μου μου είπε: « το ξέρω ότι γεννήθηκες με γυναικείο σώμα αλλά πότε ξεκίνησες να νιώθεις άντρας, όταν ήσουν ενός έτους;» κι εγώ απάντησα: «όχι ενός έτους είσαι πολύ μικρός, εσύ είπες ότι είσαι ευχαριστημένος που είσαι αγόρι»

-«ναι είμαι ευχαριστημένος»

-και είσαι ικανοποιημένος

Ναι είμαι ικανοποιημένος

-ενώ εγώ στην ηλικία σου δεν ήμουν ικανοποιημένος που ήμουν κορίτσι

-και ο γιος μου : καταλαβαίνω πως ένιωθες

Και το βλέμμα του ήταν τόσο γεμάτο κατανόηση που ήθελα να τον αγκαλιάσω σφιχτά για πολύ ώρα.

Μέσα από την εμπειρία μου σαν τρανς γονιός κατέληξα σε τρία βασικά συμπεράσματα :

·     Η μικρή ηλικία των παιδιών τα βοηθάει να μην είναι άκαμπτα καθώς δεν έχουν απόλυτα παγιωμένες απόψεις

·      Η ψυχολογική στήριξη από ένα άτομο αξιόπιστο είναι απαραίτητη το ίδιο θα μπορούσε να γίνει βέβαια και  με  μια\ ομάδα αλληλοϋποστήριξης  τρανς γονέων.

·     Πρέπει να περιμένουμε τα ίδια τα παιδιά να μας θέσουν ερωτήσεις στις οποίες οφείλουμε να απαντήσουμε με απόλυτη ειλικρίνεια έτσι που να μην νιώσουν ούτε στιγμή ότι προσπαθούμε να τα ξεγελάσουμε.Είναι σημαντικό  να καταλάβουν ότι θα είμαστε πάντα κοντά τους κι ότι τίποτα δεν θα αλλάξει την αγάπη που νιώθουμε γι’ αυτά ως γονείς.