Μόνος μπαμπάς: Ένα δώρο ζωής που δεν επιστρέφεται

Από: Singleparent.gr 28 Ιανουαρίου 2014

Έγινα μονογονέας όταν ήμουν 28 ετών. Η κόρη μου η Τατιάνα ήταν 5 ετών. Με τη γυναίκα μου όταν χωρίσαμε, δεν είχαμε ούτε δράματα, ούτε τσακωμούς. Μια μέρα που ετοίμαζα την Τατιάνα να την πάω πίσω στη μαμά της, μου είπε «Μπαμπά θέλω να μείνω μαζί σου». Η μητέρα της ήξερε πόσο υπεύθυνος ήμουν, πόσο φρόντιζα το παιδί και πόσο δεμένοι ήμασταν κι έτσι, όταν διαπίστωσε ότι αυτό που είπε η κόρη μας ήταν κάτι που ήθελε πολύ, η πρώην γυναίκα μου απλά συμφώνησε. Ήμουν ενθουσιασμένος που θα περνούσαμε με τη μικρή μάθε μέρα μαζί και έναν μικρό φόβο, για τον «καινούριο» μου ρόλο και για το αν θα ήμουν καλός μπαμπάς μέσα στη καθημερινότητα. Δεν ήξερα τίποτα περισσότερο από το να διαλέγω φορέματα, να φτιάχνω τα μαλλιά της και να κάνω κάποια λιγοστά φαγητά. Ήμουν αγχωμένος αλλά ενθουσιασμένος.
Η Τατιάνα κι εγώ ήμασταν αχώριστοι. Το πρώτο καιρό, προσπάθησα να αναπληρώσω τον χρόνο που δεν ήμασταν κάθε μέρα μαζί. Την έπαιρνα μαζί μου για ποδηλατάδα, φαγητό, ψάρεμα με φίλους, παντού. Ήταν αστείο και ταυτόχρονα τρυφερό, που όποιος με έβλεπε ήξερε ότι κάπου εκεί κοντά ήταν και η Τατιάνα. Σταδιακά η ζωή μας έγινε πιο ισορροπημένη και βρήκαμε και οι δύο τους ρυθμούς μας.

Εκτός από μπαμπάς, ήμουν και άντρας. Ένας άντρας ελεύθερος με μια καλή δουλειά και πολύ ενεργή κοινωνική ζωή αλλά φρόντιζα η κόρη μου να μην το γνωρίζει. Δεν έφερνα φιλενάδες να κοιμούνται στο σπίτι όταν η μικρή ήταν μαζί μου. Κι όταν ερχόταν καμιά κοπέλα απλά για να πιούμε καφέ, η μικρή έλεγε «Εντάξει μπαμπά, τώρα πάμε με την Κατερίνα-Μαρία κλπ., στο δωμάτιό μου να παίξουμε» γιατί νόμιζε ότι είχε έρθει για εκείνη. Και πράγματι μερικές φορές έρχονταν για εκείνη. Ήταν τόσο γελαστό χαρούμενο και καλόκαρδο παιδί, που ήταν δύσκολο να μην την ερωτευτείς.
Η Τατιάνα ανησυχούσε πολύ για το αν περνάω καλά. Κι επειδή με έβλεπε πάντα μα πάντα να κοιμάμαι μόνος μου, όταν μεγάλωσε λίγο και γνώριζε καμιά κοπέλα που νόμιζε ότι μου αρέσει-ή που άρεσε σε εκείνη-πήγαινε και τη ρωτούσε αν ήθελε να της συστήσει τον μπαμπά της, δηλαδή εμένα! Όπως καταλαβαίνετε, από τις απόπειρες της Τατιάνας, βγήκα όσα ραντεβού δεν είχα βγεί σε όλη μου τη ζωή!
Τα πράγματα όμως δεν είναι ανέφελα και χαρούμενα. Όσο κι αν σε επιβραβεύει αυτή η εμπειρία, το να είσαι υπέυθυνος για το μεγάλωμα ενός παιδιού κάθε ώρα και λεπτό είναι τεράστιο φορτίο, ειδικά αν είσαι ένας νέος άνθρωπος που έγινε μονογονέας από το πουθενά, χωρίς να ξέρει τι πρέπει να κάνει, χωρίς προετοιμασία. Πολλά βράδια έκλαψα από ανασφάλεια ότι δεν της έδινα την αγάπη και την αυτοπεποίθηση που χρειαζόταν. Οι γονείς μου, με βοήθησαν πολύ να μεγαλώσω την Τατιάνα κι ήταν από την αρχή πολύ υποστηρικτικοί και γεννιαόδωροι, ειδικά η μητέρα μου. Με παρηγορούσε στα δύσκολα και πολλά φορές κρατούσε την Τατιάνα προκειμένου να της δώσει τη καθημερινή μητρική επαφή που δεν είχε.

Παρ’ όλα αυτά, ήταν δύσκολο να είμαι μόνος μπαμπάς. Είμαι έτσι κι αλλιώς μοναχικός από τη φύση μου αλλά έπρεπε να πιέσω ακόμη περισσότερο τη μοναχικότητά μου και παράλληλα να μειωθεί ο χρόνος που αφιέρωνα στα δικά μου ενδιαφέροντα. Συνήθως έφευγα τρέχοντας να προλάβω να την πάω σχολείο για να μην αργήσω στη δουλειά και μετά, ξανά πίσω τρέχοντας από το γραφείο να προλάβω να την πάρω από το σχολείο πρίν κλείσει. Κι ο μεγαλύτερός μου φόβος ήταν μην κλείσει το σχολείο και η μικρή φοβηθεί αλλά το αντίβαρο στις δυσκολίες ήταν τα πρωινά μας που χορεύαμε ή που βλέπαμε παιδικές εκπομπές αγκαλιά. Όσο δύσκολο κι αν μου ήταν, τολμώ να πω ότι το μεγάλωμα της Τατιάνας, ήταν από τις μεγαλύτερες επιβραβεύσεις στη ζωή μου.
Παρά το γεγονός ότι οι γονείς μου ήταν πολύ καλοί άνθρωποι, δεν ήταν πολύ εκδηλωτικοί κι έτσι σαν παιδί δεν πήρα πολλές αγκαλιές και φιλιά. Γι’ αυτό ήθελα να δώσω στη Τατιάνα όλα αυτά που εγώ δεν πήρα από τους γονείς μου, όλη τη στοργή που μου έλειπε. Κι έτσι με τη πρώτη ευκαιρία, την αγκαλιάζω και τη φιλάω ακόμη και σήμερα που είναι πια ολόκληρη κοπέλα.
Ήμουν πάντα εκεί για το κοριτσάκι μου. Την πήγαινα στο μπαλέτο, στην κολύμβηση, στα μαθήματα ζωγραφικής. Παρακολουθούσα σεμινάρια γονέων, ρωτούσα τους δασκάλους της στο σχολείο και έπαιρνα τους βαθμούς της. Παρ’ όλο που είχα πολύ απαιτητική δουλειά, είχα χάσει μόνο μια σχολική συνάντηση κι αυτό επειδή ειχα σημειώσει λάθος ώρα. Σε πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες αλλά και σε αρκετές βόλτες μας τα Σαββατοκύριακα, ήμουν ο μόνος μπαμπάς ανάμεσα σε γυναίκες που μου έδιναν συμβουλές και με έκαναν να αισθάνομαι κι εγώ μητέρα και όχι άδικα. Κάθε χρόνο την ημέρα της μητέρας, μου έφερναν δώρα και κάρτες για «χρόνια πολλά»!

Το δώρο που μου χάρισε η ζωή, μου χαρίζει στιγμές μέχρι και σήμερα που η Τατιάνα είναι ενήλικη πια και έχει γίνει μητέρα. Οι εγγονές μου είναι έφηβες πια σήμερα και μου εμπιστεύονται όλα τους τα μυστικά. «Παππού, μάντεψε!!» μου είπε ενθουσιασμένη η μεγάλη μου εγγονή στο τηλέφωνο, όταν αδιαθέτησε. Και της έδωσα «συγχαρητήρια» για να μην την κάνω να νιώσει άβολα με τη συζήτηση ενώ η μικρότερη εγγονή μου, όταν της ζητήθηκε σαν εργασία από το σχολείο, να γράψει τη βιογραφία του ανθρώπου που θαυμάζει πιο πολύ, έγραψε τη δική μου. Πώς να μην σου έρχονται δάκρυα στα μάτια;
Με την κόρη και τις εγγονές μου μένουμε μακριά όμως κάθε Κυριακή πρωί παίρνω το τρένο που κάνει δύο ώρες να φτάσει στη πόλη τους, μόνο και μόνο για να φάμε όλοι μαζί πρωινό έστω και για μισή ώρα. Όταν έγινα μονογονέας φοβόμουν πολύ, περισσότερο για το παιδί μου παρά για εμένα. Μην το πληγώσω, μην το τραυματίσω, μην στιγματιστεί. Και είναι μεγάλη ανακούφιση για μένα σήμερα που η Τατιάνα μου έγινε ένας υγιής άνθρωπος και μια εξαιρετική μητέρα. Η κόρη μου είναι μέχρι και σήμερα, το μεγαλύτερο και καλύτερο δώρο, που μου έχει κάνει η ζωή.
Πηγή: Huffingtonpost.com