Ο έρωτας; Α πα πα, κουραστικός.Τον λένε Χρήστο, ακούει όμως στο όνομα Noulifer – που δεν σημαίνει τίποτα. Είναι δεκαέξι χρονών, αλλά θέλει να φαίνεται δώδεκα.

Πάει στο σχολείο ντυμένος με φούστες, θυμίζει κάτι ανάμεσα σε anime και πλάσμα του δάσους και ακούει φανατικά Evanescence. Οι γονείς του στηρίζουν την επιλογή του και οι καθηγητές του, ισχυρίζεται, δεν έχουν κανένα πρόβλημα.

«Ήρθα από την Αλβανία όταν ήμουν δύο χρόνων. Ναι, Αλβανοί είναι οι γονείς μου, αλλά δεν είναι κάτι που το λέω κιόλας. Οι γονείς μου είναι καλοί, με αγαπάνε και με στηρίζουν σε όλα. Τους αρέσει αυτό που είμαι και ποτέ δεν ήθελαν να είμαι κάτι άλλο.

Τι είναι αυτό που είμαι; Πώς να σ” το πω; Είμαι σαν anime, ένα πλάσμα του δάσους, μαζί με κάτι από σταρ. Πάντα ήθελα να είμαι αλλιώς. Δικό μου “αλλιώς”, από διάφορα πράγματα. Στη Β” Δημοτικού ο Άγιος Βασίλης ήθελα να μου φέρει ξανθά μαλλιά, έτσι πήγα με τη μαμά μου στο κομμωτήριο και τα έβαψα ξανθά. Όχι, δεν είχε πρόβλημα η μαμά μου. Γιατί να έχει; Και εκείνη βάφει τα μαλλιά της. Είμαι στο ντεκαπάζ από εφτά χρόνων. Βγήκε τέλειο εκείνο το ξανθό πάνω στο αγνό μαλλί. Και ένα άλλο αγόρι στην τάξη τα είδε από μένα, ζήλεψε και τα έκανε και αυτό ξανθά. Αγνό μαλλί είναι το φυσικό μας μαλλί, αυτό που γεννιόμαστε, αλλά εμένα φυσικό μαλλί πια είναι αυτό που πετυχαίνει. Μπορεί και το πράσινο ακόμα να ’ναι φυσικό, αν ταιριάζει πάνω σου. Δεν μπορεί πάντα να σου πετύχει το χρώμα, είναι σαν να λες θα έχει μόνο λιακάδα τον χειμώνα. Γίνεται; Δεν γίνεται. Από ζήλιες, ουουου, έχω πολλές.

Πολλά παιδιά με αντιγράφουν, αλλά δεν με νοιάζει. Αν είσαι κάτι, θέλουν και άλλοι να γίνουν έτσι. Δεν είπα ότι είμαι είδωλο, είπα ότι είναι φυσικό να με αντιγράφουν γιατί τολμάω, και άμα δοκιμάζεις, το θέλουν κι οι άλλοι. Βλέπουν ότι εσύ δεν έσπασες τα μούτρα σου –ή αυτό νομίζουν– και έτσι το κάνουν και αυτοί μετά. Δεν με πειράζει που θέλουν να γίνουν σαν κι εμένα.

Άκουγα πάντα Evanescence, μπορεί να έκαναν κάτι μέσα μου. Ένας μόνο με αντιγράφει τώρα τελευταία και με έχει τσαντίσει πολύ. Kάνει πράγματα ολόιδια με μένα, αλλά δεν το παραδέχεται και λέει ότι είναι δικό του στυλ. Εγώ, ό,τι κάνω, το κάνω μόνος μου.

Πιο πολύτιμα απ” όλα για μένα είναι τα μαλλιά μου, γιατί όσα λεφτά και να έχεις, δικό σου, αληθινό μαλλί δεν αγοράζεις. Δεν υπάρχει χρώμα που να το σκέφτομαι και να μη βγαίνει, αρκεί να επιμένω. Βέβαια, ήταν λίγες φορές που και αυτά δεν άντεξαν. Κάηκαν τελείως. Δεν θέλω να θυμάμαι, ήταν μεγάλο σοκ για μένα. Έχω δοκιμάσει όλα τα χρώματα, ροζ, φούξια, άσπρο, γαλάζιο, μοβ σκούρο, λιλά, πορτοκαλί, κόκκινο, πράσινο, όλα. Δεν υπάρχει χρώμα που να μην το έχω βάλει στα μαλλιά μου. Οι κομμώτριες είναι όλες τους άσχετες και κακές. Ζηλεύουν. Τους λες ροζ, σ” τα βγάλουν πράσινα. Δεν έχουν ιδέα από χρώματα. Καλύτερα να πας σε χρωματοπωλείο παρά σε κομμώτρια. Έχω γίνει η καλύτερη κομμώτρια του εαυτού μου – εγώ κάνω και τις φίλες μου. Όποιος σέβεται την απόχρωση που θέλει, του βγαίνει.

Μένω στο Μεταξουργείο. H μάνα μου δεν έχει πρόβλημα ό,τι και να φοράω, ποτέ δεν είπε ούτε ένα “δεν μ’ αρέσει”. Της μάνας μου όλα της αρέσουν πάνω μου, είναι σωστή. Oύτε ο πατέρας μου έχει πρόβλημα, μου έκανε όμως μια συζήτηση. Φοβόταν μην έχω πρόβλημα στον δρόμο ή μου κάνουν τίποτα, μήπως με πειράζουν, με απειλούν και τέτοια. Του εξήγησα, δεν ξαναμίλησε. Του είπα “εγώ θέλω να είμαι έτσι, εσύ θέλεις να είσαι όπως είσαι, ό,τι και να γίνει εγώ έτσι θα είμαι”. Έχω και μια μικρότερη αδερφή.

Είμαι αγόρι και μου αρέσει που είμαι αγόρι. Όταν είσαι αγόρι, είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Δεν ξέρω να πω γιατί είναι πιο εύκολα, αλλά είναι. Δεν θέλω να αλλάξω φύλο, αλλά δεν θέλω να δείχνω αγόρι. Θέλω οι άλλοι να μην ξέρουν τι είμαι, αγόρι, κορίτσι. Έτσι κι αλλιώς, δεν ξεπερνάω το 1,63 – ακόμα και το ύψος με βοηθά. Οι πιο πολλοί με ρωτούν τι είμαι, αυτό για μένα είναι το σωστό. Θέλω να δείχνω παιδί, ένα παιδί που δεν ξέρουν τι είναι. Ντύνομαι όπως μου “ρχεται. Δεν έχω στο μυαλό μου ένα συγκεκριμένο στυλ. Μου αρέσουν τα anime, τα αγαπημένα μου είναι ο Shiki Elfen Lied και κυρίως όσα έχουν σχέση με elves και vampires. Ο αγαπημένος μου τραγουδιστής είναι ο Στράιφι των Σίνεμα Μπιζάρ. Νομίζω ότι έχουμε μεγάλη ομοιότητα. Είμαι όμως ειλικρινής: αν συναντούσα τον Στράιφι, θα του έλεγα “Στράιφι, ευχαριστώ, από εσένα έμαθα πολλά”.

Στο σχολείο τα πράγματα πάνε καλά. Όχι, δεν έχω πειράγματα και αρνητικά σχόλια, μόνο λίγα, που δεν τους δίνω σημασία. Σιχαίνομαι το διάβασμα, μόνο το σχέδιο μου αρέσει. Θα μου άρεσε να σπουδάσω γραφιστική, αλλά πρέπει να διαβάζεις και να προσπαθείς και δεν θέλω. Λέω “άσε καλύτερα”, μην ξεκινάς και σταματάς μετά. Τώρα πάω Γ” Λυκείου στη Σιβιτανίδειο. Αυτό το σχολείο είναι μια χαρά. Τα παιδιά δεν ασχολούνται μαζί μου και οι καθηγητές δεν μου έχουν πει ποτέ τίποτα. Σου λένε “έτσι την έχεις δει, συνέχισε να τη βλέπεις”. Έχουμε και μία φιλόλογο που τη θεωρώ φίλη, βγαίνουμε μαζί για καφέ.

Στον δρόμο παλιότερα είχα διάφορα πειράγματα, με φώναζαν “φρικιό” και άλλα τέτοια. Με είχαν πιάσει μια φορά να μου κάψουν τα μαλλιά – δεν έχω χειρότερο. Ήθελαν να μου πάρουν και το κινητό και με απειλούσαν. Ευτυχώς, με προστάτεψαν κάποιοι περαστικοί.

Η Χρυσή Αυγή δεν με ενοχλεί, ούτε τα άτομα που είναι σ’ αυτήν. Δεν μου έχουν πει ποτέ κάτι, ούτε τίποτα. Δεν μπορεί όλοι να ’ναι κακοί απλώς επειδή είναι στη Χρυσή Αυγή.

Στενοχωριέμαι πολύ που μεγαλώνω. Τώρα είμαι δεκαεφτά, αλλά θέλω να γράψετε ότι είμαι δεκαέξι. Στην τούρτα μου σβήσαμε δεκαπέντε κεριά, είχα παρακαλέσει τους γονείς μου γι” αυτό και το έκαναν. Η μάνα μου, όταν τη ρωτάω πόσως χρόνων είμαι, λέει “δεκαπέντε” και το έχει πιστέψει, γιατί όσο νιώθεις είσαι, μου λέει. Κι εκείνη λιγότερο απ” ό,τι είναι λέει. Δεν είναι ψέμα αυτό, λες πόσο νιώθεις.

Δεν αντέχω να μεγαλώνω. Σε κάθε γενέθλιά μου κλαίω, θέλω να μείνω παιδί. Το καλύτερο είναι να είσαι δώδεκα με δεκατριών, κάπου εκεί. Μου αρέσει ένα όνειρο που βλέπω τελευταία. Βλέπω ότι είμαστε πάλι καλά με κάτι φίλους μου που εδώ και καιρό είμαστε τσακωμένοι. Δεν μιλάμε. Δεν θέλω να πω γιατί τσακώθηκα, αλλά πια δεν γίνεται να τα βρούμε. Μόνο στα όνειρά μου γίνεται.

Ο έρωτας; Α, πα πα. Κουραστικός. Δύσκολος και αχάριστος. Ούτε καν θέλω να έρθει. Δεν μου αρέσει να τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο, να του τα δίνεις όλα κι εκείνος να φεύγει και να κάνει ότι δεν σε γνώρισε. Ναι, είχα μια εμπειρία που χτυπούσε η καρδιά μου δυνατά κάθε φορά που συναντιόμασταν. Και δεν κοιμόμουν τα βράδια γιατί σκεφτόμουν. Έκανα όμως τα πάντα για τον άλλον και πήρα αχαριστία και ψέματα, δεν θέλω πια.

Είμαι ακόμα παρθένος. Όχι στο ζώδιο, πώς να το πω, δεν έκανα ποτέ σεξ. Το σεξ με φοβίζει. Το σκέφτομαι πού και πού, αλλά με φοβίζει. Πρέπει να γίνει με κάποιον που να έχει καλοσύνη. Φιλί με γλώσσα; Έχω δώσει φυσικά, αυτό το κάνεις από το γυμνάσιο. Όμως στο σεξ χρειάζεται κάτι παραπάνω και επειδή δεν θα το βρω, δεν πειράζει να μην κάνω. Τα παιδιά και τα ξωτικά δεν κάνουν σεξ. Εκτός αν υπάρχει ένα παιδί σαν κι εμένα, πιο μικρό, και νιώσουμε ίδιοι – τότε θα γίνει».

Κείμενο: Τζούλη Αγοράκη

Φωτογραφίες: Χρήστος Καπράλος

http://grekamag.gr/4173/