Η Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό” για τις δηλώσεις Κουτσούμπα για το Σύμφωνο Συμβίωσης και το δικαίωμα υιοθεσίας για ομοφυλόφιλους

Ανακοίνωση της Κίνησης “Απελάστε το Ρατσισμό” για τις δηλώσεις του γ.γ. του ΚΚΕ, Δ.Κουτσούμπα, ο οποίος σε συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 είπε ότι το κόμμα του είναι αντίθετο τόσο στις ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια στους ομοφυλόφιλους όσο και σε νομοθετικές ρυθμίσεις υπέρ τους, π.χ. σύμφωνο συμβίωσης, δικαίωμα υιοθεσίας.

dimitris_koytsoympas_5.jpg

Ο γραμματέας του ΚΚΕ, Δ.Κουτσούμπας, δήλωσε σε συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 ότι το κόμμα είναι αντίθετο τόσο στις ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια στους ομοφυλόφιλους όσο και σε νομοθετικές ρυθμίσεις υπέρ τους , πχ σύμφωνο συμβίωσης, δικαίωμα υιοθεσίας .

Σαν προοδευτικοί ξέρουμε ότι οι περισσότεροι γάμοι δεν επιλέγονται σήμερα κυρίως για το «θείο μυστήριο» (άλλωστε σε μεγάλο ποσοστό οι γάμοι είναι πολιτικοί) αλλά για να εξασφαλιστούν τα φορολογικά, συνταξιοδοτικά, φορολογικά, κληρονομικά κ.ά. δικαιώματα και προνόμια που ορίζει ο νόμος στο ζευγάρι και τους απογόνους του.

Πολλά ζευγάρια δε θέλουν να παντρευτούν, θέλουν όμως να εξασφαλίσουν κάποια από τα δικαιώματα που εξασφαλίζει ο γάμος, με μια λιγότερο γραφειοκρατική διαδικασία. Αυτό το κενό καλύπτει το Σύμφωνο Συμβίωσης και υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα όσων ζευγαριών το προτιμούν.

Για τους ομοφυλόφιλους τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Η ρατσιστική Εκκλησία θεωρεί τους γκέι ανώμαλους και τους απαγορεύει το δικαίωμα να παντρευτούν θρησκευτικά. Μαζί με όλες τις υπόλοιπες δυνάμεις της αντίδρασης έχουν αποκλείσει από τους γκέι τη δυνατότητα να παντρεύονται ΚΑΙ πολιτικά.

Σαν υπερασπιστές της ισότητας και των στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των γκέι τόσο στον πολιτικό γάμο όσο και (το ελάχιστο γι αυτούς) στο Σύμφωνο Συμβίωσης.

Γνωρίζουμε ότι η καταπίεση έχει ταξική βάση. Οι ομοφυλόφιλοι, όπως και οι μετανάστες , στο σημερινό σύστημα καταπιέζονται στο πλαίσιο του κανιβαλισμού που προωθεί η τάξη των αφεντικών για να διασπάει τις κατώτερες τάξεις και να τις σπρώχνει όλες προς τα κάτω, για να αυξάνει τα κέρδη της. Ταυτόχρονα το γκέι ζευγάρι κλονίζει το αστικό πρότυπο της πυρηνικής οικογένειας (μαμά-μπαμπάς-παιδί) που αποτελεί βασικό θεμέλιο στον καπιταλισμό, βασικό κύτταρο αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Αυτό το αστικό πρότυπο δεν έχει κανένα λόγο να το υπερασπίζεται η Αριστερά, πόσο μάλλον η κομμουνιστική!

Ο ρατσισμός έρχεται να καλύψει την ανάγκη του καπιταλισμού για περισσότερη εκμετάλλευση. Σαν αντιρατσιστές μπορούμε να ανεχόμαστε να υπάρχουν άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας; Αν δεν παλεύουμε ανοιχτά και δημόσια για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, αντιμετωπίζοντάς τους ειλικρινά  σαν φυσιολογικό τμήμα της κοινωνίας που πρέπει να έχει ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, τότε ηθελημένα ή μη ρίχνουμε νερό στο μύλο του ρατσισμού. Σαν αντιφασίστες σήμερα μπορούμε να ρίχνουμε νερό στο μύλο των ναζί της ΧΑ, να ανεχόμαστε να μολύνονται τα μυαλά των ανθρώπων με ομοφοβία, απαντώντας με μισόλογα;  Και μπορούμε έτσι να εμπνεύσουμε, να ενεργοποιήσουμε, να τραβήξουμε στον κοινωνικό-ταξικό αγώνα το υποκείμενο της καταπίεσης, τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους;

Επιλέγουμε ως μέθοδο για την αλλαγή του κόσμου την πάλη για την ενότητα όλων των εργατών, την πάλη να αποκτήσουν κοινή ταξική συνείδηση.Χαιρόμαστε πολύ όταν ακούμε το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια να φωνάζει «Έλληνες και Ξένοι εργάτες ενωμένοι». Γιατί δε «φωνάζει» το ίδιο και για τους γκέι; Σύμφωνα με αρκετές έρευνες, οι γκέι αποτελούν πάνω από το 10% στις κοινωνίες μας, ασχέτως αν πολλοί  από αυτούς ζούνε μια διπλή, καταπιεσμένη, κρυφή ζωή ή δεν το εκφράζουν ποτέ. Στην Ελλάδα αποτελούν λοιπόν μεγαλύτερο ποσοστό της εργατικής τάξης απ’ ότι οι μετανάστες. Μπορούμε να πετύχουμε νίκες, χωρίς να παλέψουμε για τα δικαιώματά τους, χωρίς να ενώσουμε αυτά τα δυο τμήματα της τάξης;

Ξέρουμε ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες για εκατομμύρια χρόνια ζούσαν σε συνθήκες «πρωτόγονου κομμουνισμού», συλλογικά, χωρίς εξουσία, ιδιοκτησία και «πρότυπα» οικογένειας. Έρευνες σε διάφορες φυλές που ζούνε «πρωτόγονα» στη σύγχρονη εποχή έδειξαν ότι τα παιδιά όλων ανήκουν  στην κοινότητα, και όχι στο όποιο ετερόφυλο ζευγάρι. Η έννοια της «ατομικής ιδιοκτησίας» παιδιών γι’ αυτούς ήταν αδιανόητη. Είναι δυνατό σήμερα να μιλάμε για «πρότυπα οικογένειας»; Ειδικά όταν ξέρουμε ότι οι περισσότεροι ετερόφυλοι γάμοι καταλήγουν σε διαζύγιο, άλλοι γάμοι συνεχίζουν μέσα στον αλληλοευνουχισμό, το συμβιβασμό και την υποκρισία, όταν ξέρουμε τι άνοδο γνωρίζει σήμερα  η ενδοοικογενειακή βία, η απιστία κλπ;

Και τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «πρότυπα»; Πώς ακριβώς περνιούνται τα «πρότυπα» στο παιδί; Γιατί σαν επιστήμονες ξέρουμε ότι δεν έχει ανακαλυφθεί το «χρωμόσωμα ομοφυλοφιλίας», ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν κληρονομείται, ότι το 99,99 % των ομοφυλόφιλων παιδιών προέρχεται από ετεροφυλόφιλους γονείς κ.ο.κ.

Υπερασπιζόμαστε πλήρως το δικαίωμα των γκέι ζευγαριών να υιοθετούν παιδιά (αλήθεια, είναι καλύτερο «πρότυπο οικογένειας» το ορφανοτροφείο;)

Η άποψη του ΚΚΕ στο συγκεκριμένο ζήτημα κατά τη γνώμη μας είναι άκρως συντηρητική, κρυπτορατσιστική, αντιεπιστημονική και απαράδεκτη για αριστερό (ή κομμουνιστικό) κόμμα. Αυτή η άποψη πρέπει να αλλάξει τώρα. Ο κόσμος του ΚΚΕ αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι του κινήματος αντίστασης. Κι οι κομμουνιστές πρέπει να εκπαιδεύουνε τον κόσμο τους και την εργατική τάξη ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης.

Οι μπολσεβίκοι στην οκτωβριανή επανάσταση του 1917 ήταν οι πρώτοι που έδωσαν ίσα δικαιώματα στους γκέι και αποποινικοποίησαν την ομοφυλοφιλία. Η σταλινική άρχουσα τάξη, ακριβώς για τους ίδιους λόγους με το δυτικό καπιταλισμό, τη δεκατία του 1930 επαναπροώθησε το μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας και ξαναποινικοποίησε το διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Αυτήν την παράδοση κράτησαν μέχρι και σήμερα ρεύματα της Αριστεράς, που θεωρούν την ομοφυλοφιλία «αστική διαστροφή». Αλλά είναι μια τραγική ομοφοβική παράδοση, από την οποία πρέπει η Αριστερά να απαλλαγεί πλήρως και οριστικά.

Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό”

- See more at: http://www.left.gr/news/i-kinisi-apelaste-ratsismo-gia-tis-diloseis-koytsoympa-gia-symfono-symviosis-kai-dikaioma#sthash.dnf2LC6w.TCz3tvqZ.dpuf

Οι ζωές των ανθρώπων δεν μπορούν να περιμένουν

• Κυριακή, 31 Αυγούστου 2014 19:07
• Γράφτηκε από τον/την Αντώνης Σιγάλας

Του Αντώνη Σιγάλα*

Ηταν πριν από δύο χρόνια, το καλοκαίρι του 2012, αμέσως μετά τις εκλογές που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση και έδωσαν για πρώτη φορά στη Χρυσή Αυγή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, που καταγράφτηκαν μαζικά περίπου 15 περιπτώσεις ομοφοβικών επιθέσεων σε διάφορα σημεία της χώρας. Ξεκίνησαν από το Ζάππειο ένα βράδυ του Αυγούστου του 2012 και μέσα σε ένα μήνα είχαμε μια επικίνδυνη κλιμάκωση, που κινητοποίησε όλη τη ΛΟΑΤ κοινότητα και κατέληξε σε μια πορεία ενάντια στην ομοφοβία.
Δύο χρόνια περίπου μετά είμαστε ξανά στο ίδιο σημείο. Η δράση των ταγμάτων εφόδου της ΧΑ που οδήγησε στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η φυλάκιση της ηγετικής ομάδας του φασιστικού μορφώματος και η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για το γεγονός ότι ο νόμος για το σύμφωνο συμβίωσης στη χώρα μας εξαιρεί τα ομόφυλα ζευγάρια, δεν έχουν αλλάξει την κατάσταση. Τους τελευταίους τρεις μήνες είχαμε ένα μπαράζ επιθέσεων σε ΛΟΑΤ άτομα.

Η ομοφοβική βία εξαπλώνεται

Σε αυτή τη συγκυρία η κυβέρνηση φέρνει στη βουλή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, στο οποίο δεν περιλαμβάνεται καμία διάταξη για εγκλήματα που γίνονται λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου. Ακόμα χειρότερα, μια σειρά κυβερνητικοί βουλευτές, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε μια πιθανή προεκλογική περίοδο, αντιτίθενται σφοδρά στο νομοσχέδιο, ο ανεξάρτητος βουλευτής Νικολόπουλος χαρακτηρίζει επί τη ευκαιρία τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου «πουσταριό», ευθυγραμμισμένος με την πρακτική της Χρυσής Αυγής, ενώ ακόμα και αρθρογράφοι «αριστερής» προέλευσης συνιστούν στους ομοφυλόφιλους να περιμένουν μέχρι να «σωθεί» η ελληνική κοινωνία γιατί ακόμα δεν είναι ώρα να μιλάμε για δικαιώματα.
Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι η ομοφοβική βία έχει εξαπλωθεί στην ελληνική κοινωνία. Οι πολίτες, που ζουν σε μια κατάσταση αδιάκοπης βίας από τη μεριά του κράτους που επιτίθεται σε όλα τα μέτωπα για να αλλάξει την ελληνική κοινωνία προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, επιτίθενται πρώτα από όλα σε όσους είναι διαφορετικοί, ενώ τα ρατσιστικά τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής αναθερμαίνονται.

Η πολιτεία πρέπει να δράσει

Από όλα αυτά γίνεται πασιφανές ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ η πολιτεία πρέπει να δράσει. Ένας αντιρατσιστικός νόμος που να ορίζει τα εγκλήματα μίσους και να περιλαμβάνει σε αυτά το σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου, θα έπρεπε να είναι ένα πρώτο βήμα δράσεων, ορίζοντας το νομικό πλαίσιο και τιμωρώντας τους δράστες. Σε αντίθεση με αυτό, η κυβέρνηση φέρνει ένα νόμο ο οποίος δεν περιλαμβάνει τίποτα από όλα αυτά. Δεν ορίζει το ρατσιστικό έγκλημα, δεν περιλαμβάνει προστασία των θυμάτων, δεν περιλαμβάνει το σεξουαλικό προσανατολισμό ή την ταυτότητα φύλου. Αντίθετα, ψαρεύοντας ακροδεξιούς ψηφοφόρους προσπαθεί να θέσει θέμα γενοκτονίας των Ποντίων.
Όμως οι ζωές των ανθρώπων δεν μπορούν να περιμένουν. Όλοι αυτοί που υφίστανται τα ρατσιστικά εγκλήματα μίσους, τους εξευτελισμούς, τις επιθέσεις, τη λεκτική και τη σωματική βία, ζητούν προστασία. Το κράτος πρέπει να τους την παράσχει. Τώρα!

* Ο Αντώνης Σιγάλας είναι μέλος της γραμματείας του τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ

.

 

Ζώντας με τον τρόμο ομοφοβικής βίας

ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ

Marina Galanou

Ας ελπίσουμε όλες οι ρατσιστικές επιθέσεις βίας που ζήσαμε, να μην επαναληφθούν.

Ωστόσο, παρακαλώ σας διαβάστε το ενημερωτικό φυλλάδιο του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας, με πληροφορίες για το τι μπορεί να κάνει κάποιος, αν δεχτεί επίθεση λόγω της εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής του, ή λόγω χρώματος, θρησκείας, αναπηρίας, σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου.

Μπορείτε να απευθυνθείτε σε οποιαδήποτε από τις οργανώσεις που αναφέρονται στο φυλλάδιο, οι οποίες συμμετέχουν στο Δίκτυο Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας, ώστε να καταγραφεί.

Ανάμεσα στις οργανώσεις που συμμετέχουν στο Δίκτυο Καταγραφής είναι και το ΣΥΔ. Το e-mail επικοινωνίας μας είναι πάντα: transgender.support.association@gmail.com. Το γραφείο μας βρίσκεται Συγγρού 29, 1ος όροφος, ΤΚ 11743, και μας βρίσκετε εκεί κάθε Τρίτη και Πέμπτη 6-8μμ.

Όπως αναφέρεται στο φυλλάδιο: «Μπορείς επίσης, ανεξάρτητα από την κατάθεση μήνυσης, να απευθυνθείς στις παρακάτω οργανώσεις για μια ανώνυμη καταγραφή αυτού που σου συνέβη, καθώς και για να ενημερωθείς για τα δικαιώματά σου και τυχόν υποστηρικτικές υπηρεσίες».

Διαβάστε το, προωθήστε το, τυπώστε το και μοιράστε το.

Η καταγραφή είναι απαραίτητη.
Η σιωπή είναι θάνατος.

http://www.scribd.com/fullscreen/212254944?access_key=key-1czvpqk5plzqup304v5&allow_share=true&escape=false&view_mode=scroll

Τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου, δέκα - δεκαπέντε άτομα με ξυρισμένα κεφάλια και μαύρες μπλούζες επιτέθηκαν άγρια σε ζευγάρι ομοφυλοφίλων στην Πλατεία Βαρνάβα.

Περνάω από διμοιρία αστυνομικών και τρέμουν τα πόδια μου μετά το περιστατικό στη Δ. Αρεοπαγίτου, τονίζει ο Γιώργος Κουνάνης

Οι δύο νεαροί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να πίνουν μπίρα σε ένα παγκάκι. Η βραδιά τους τελείωσε στο νοσοκομείο, αφού η επίθεση ήταν τόσο βίαιη, που είχε ως αποτέλεσμα το πόδι του ενός να σπάσει σε τρία σημεία...

Ηταν ακόμη μία, η τέταρτη, ρατσιστική επίθεση σε άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, με θύματα μέλη της LGBT κοινότητας (είναι τα αρχικά από τους όρους λεσβίες, γκέι, μπάι, τρανς). «Είναι η τέταρτη που ξέρουμε, που έχει καταγγελθεί», λέει στο «Εθνος» ο Θάνος Βλαχογιάννης, μέλος του ΔΣ της Ομοφυλοφιλικής Λεσβιακής Κοινότητας Ελλάδας. «Υπάρχει έξαρση... Τα μηνύματα που λαμβάνουμε από την κοινότητά μας καταδεικνύουν την ανασφάλεια που νιώθουν πολλοί συμπολίτες μας απέναντι στην ομοφοβική και τρανσφοβική βία», συμπληρώνει η Μαρίνα Γαλανού, πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών.

«Δεν μπορούμε να μη συνδέσουμε την ομοφοβική βία με την άνοδο της Χρυσής Αυγής, αφού σε πολλές περιπτώσεις πρωταγωνιστούν στις επιθέσεις. Το θετικό είναι ότι επιτέλους τα θύματα βρίσκουν το θάρρος να καταγγείλουν τα περιστατικά, χωρίς να κρύψουν τον λόγο για τον οποίο υπέστησαν τη ρατσιστική επίθεση σε βάρος τους. Παρ' όλα αυτά ακόμη δεν είναι βέβαιο ότι όλα αναφέρονται, ειδικά στην επαρχία...», τονίζουν.

Μόνο στη Θεσσαλονίκη έχουν γίνει συνολικά 9-10 χτυπήματα τα τελευταία δύο χρόνια. Ο Θ. Βλαχογιάννης που ασχολείται με τον LGBT ακτιβισμό τα τελευταία δύο χρόνια, θυμάται ότι «κατά τη διάρκεια του Pride το 2012 ένα ακόμη παιδί ξυλοκοπήθηκε. Δεν βρήκε το θάρρος να κάνει την καταγγελία. Οι άνθρωποι φοβούνται το στίγμα, την αντιμετώπιση της Αστυνομίας. Η ΧΑ δεν έχει το... μονοπώλιο στην ομοφοβική βία. Βοηθούν τα κηρύγματα μίσους από όλες τις πλευρές», τονίζει με νόημα.

«Ιδιαίτερα η τρανς κοινότητα νιώθει πιο έντονο το βάρος των διακρίσεων και των αποκλεισμών, αφού συχνά πέρα από τις επιθέσεις βρίσκεται αντιμέτωπη με την αστυνομική αυθαιρεσία», λέει η Μ. Γαλανού, ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου «Πολύχρωμος πλανήτης» και δυναμική ακτιβίστρια. «Ζητάμε -μεταξύ άλλων- άμεσα την ψήφιση του αντιρατσιστικού νόμου, που θα συμπεριλαμβάνει τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου».

«Εν έτει 2014 δεν μπορεί να είναι ανεκτό να περπατάνε δύο άνθρωποι ίδιου φύλου χέρι χέρι και να τιμωρούνται», δηλώνει στο «Εθνος» η δικηγόρος Ηλέκτρα-Λήδα Κούτρα, που συχνά εκπροσωπεί θύματα στο δικαστήριο.

«Σχεδόν πάντα οι επιθέσεις συνοδεύονται από προσβλητικές φράσεις, ενώ κάποιες φορές φαίνεται ότι το έγκλημα είναι μελετημένο. Χρειάζονται αλλαγές στο άρθρο 79 του Ποινικού Κώδικα, γιατί αλλιώς δεν γίνεται εύκολα κάτι. Οπως η ομοφυλόφιλη μαθήτρια που της έριξαν βενζίνη και οι δράστες έπαιζαν με αναπτήρες γύρω της. Εγινε καταγραφή από την Αστυνομία, αλλά δεν κινήθηκε ποινική δίωξη. Εγιναν δεκάδες ερωτήσεις στη Βουλή, αλλά ουσιαστική διερεύνηση δεν έγινε ποτέ. Μέχρι σήμερα δεν έχει τιμωρηθεί κανείς...».

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ Γ. ΚΟΥΝΑΝΗ

Ζευγάρι είναι; Και ποιος είναι ο άντρας;

Ηταν στα μέσα Ιουλίου, μια Παρασκευή βράδυ. Περπατούσαμε με τον σύντροφό μου στη Διον. Αρεοπαγίτου. Ημασταν πιασμένοι χέρι χέρι, όταν ακούσαμε κάποιον από σταθμευμένη διμοιρία αστυνομικών να σχολιάζει χλευαστικά «ζευγάρι είναι;» και «ποιος είναι ο άντρας;».

Ξέρω τα δικαιώματά μου κι έχω νομικές γνώσεις. Και γι' αυτό αντιδράσαμε αμέσως, τηλεφωνώντας σε μέλη οργανώσεων από τον χώρο των δικαιωμάτων ομοφυλοφίλων, προκειμένου να αναφέρουμε το περιστατικό, κυρίως για να δείξουμε ότι ακούσαμε το σχόλιο και δεν θα το αφήναμε έτσι. Τότε μας πλησίασαν 4 από τους περίπου 10 αστυνομικούς και ζήτησαν να κάνουν έλεγχο στις τσάντες μας. Ο τόνος τους ήταν έντονα υβριστικός. Η στολή του ενός ήταν παραποιημένη με εθνικιστικά σύμβολα, ενώ δεν είδα πουθενά τον αριθμό του για να μπορέσει να γίνει γνωστή η ταυτότητά του.

«Ομοφυλόφιλη βία; Τι είναι ομοφοβία;», μας έλεγαν, «δεν προστατεύονται αυτά από τον νόμο, λες μ... ες», «μας λέτε αυτά και μας κάνετε μαγκιές». Με εριστικό ύφος επέμεναν να ρωτούν «ποιος είναι τελικά ο άντρας», λέγοντας ότι «τα έχουμε ισοπεδώσει όλα» και ότι προκαλούμε.Σε κάποια στιγμή κάποιος που φαινόταν ως επικεφαλής, για να μας «πείσει» ότι δεν είχε γίνει και τίποτα, με άρπαξε από το χέρι και με κόλλησε με δύναμη στον τοίχο. «Αυτό είναι βία», μας είπε.

Επαθα σοκ. Του είπαμε ότι από αστυνομικούς περιμένουμε να μας προστατεύουν και όχι να μας ασκούν οποιασδήποτε μορφής βία. Αυτή είναι και η πραγματική άποψή μου. Τελικά, φού ηρέμησαν κάπως τα πνεύματα, έγινε έλεγχος ταυτοτήτων και η ομάδα αποχώρησε.

Διαπιστώσαμε και απειρία στο «100» που καλέσαμε. Δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν σε μια καθαρά ομοφοβική επίθεση. Τώρα περνάω μπροστά από διμοιρία και τρέμουν τα πόδια μου. Το γεγονός ότι η βία ήταν θεσμική με έχει κλονίσει. Τρέμω και τα ξυρισμένα κεφάλια. Αισθανόμαστε απροστάτευτοι...

Απρόκλητη επίθεση απο άγνωστο

Ελένη: Νιώθω πως ζω σαν κυνηγημένο σκυλί

Με λένε Ελένη και είμαι φοιτήτρια (σ.σ: τα στοιχεία είναι στη διάθεση της εφημερίδας). Νιώθω πως ζω σαν κυνηγημένο σκυλί. Είναι το αποτέλεσμα πολλών χρόνων λεκτικού και ψυχολογικού bullying κάθε φορά που τολμώ να εκφράσω τη σεξουαλικότητά μου. Εναι και αυτό που μου συνέβη πριν από 15 μέρες...

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου, η Θεσσαλονίκη ήταν άδεια. Γύρω στις 10.30 το βράδυ κάναμε μια βόλτα με τη φίλη μου στην παραλία. Ελειπε, είχα χαρεί που την είχα δει και της κρατούσα το χέρι. Περπατούσαμε στο πεζοδρόμιο, όταν ένας άνδρας άρχισε να περπατάει δίπλα μας. Τον βλέπαμε, ήταν στραβωμένος, αλλά δεν δώσαμε σημασία στην αρχή. Ηταν γύρω στα 30, δεν είχε χαρακτηριστικά που θα μπορούσαμε να «ερμηνεύσουμε» ως ανησυχητικά.

Οταν μας ακολούθησε για λίγα μέτρα, τον ρωτήσαμε αν υπάρχει πρόβλημα. Αστραπιαία αρχίζει να μας χτυπάει. Εμένα μου κατάφερε δύο κεφαλιές και μία μπουνιά. Τα γυαλιά που φορούσα έπεσαν κάτω. Προσπάθησα να τα πιάσω. Με θεατρική κίνηση, τα πάτησε και τα έσπασε. Κάτι μουρμούρισε σαν «παλιολεσβίες». Μετά σηκώθηκε κι έφυγε.

Το πρόσωπό μου γέμισε με αίμα, το μάγουλό μου πρήστηκε. Ακόμη κι εγώ, που έχω επαφή με κινήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ήμουν σε σύγχυση. Δεν ήξερα τι να κάνω. Πήγα στο αστυνομικό τμήμα. Ακούστηκαν πολλά, αλλά η αντιμετώπιση της Αστυνομίας ήταν πολύ καλή. Δεν ένιωσα ούτε μία στιγμή άβολα.

Κατέθεσα μήνυση και με έστειλαν στο νοσοκομείο, σε ιατροδικαστή, όπου καταγράφηκαν τα τραύματά μου. Το συγκεκριμένο χτύπημα δεν ήταν οργανωμένο. Εχω ακούσει πολλούς φίλους που έχουν δεχθεί επίθεση από χρυσαυγίτες. Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ΧΑ. Δεν με νοιάζει τι ψήφιζε. Ηταν φασίστας... Τώρα κοιτάω γύρω μου για να μην το ξαναπάθω. Είμαι πάλι φοβισμένη. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να μιλάς, να μην έχεις ψυχολογία ηττημένου. Να μη σκύβεις το κεφάλι και να κάνεις ότι δεν ακούς. Αυτή δεν είναι ζωή...

Κρούσματα

Τέσσερις επιθέσεις σε έναν μήνα

Σε διάστημα περίπου ενός μήνα είχαμε τουλάχιστον τέσσερις καταγεγραμμένες ρατσιστικές επιθέσεις.

• Η πιο πρόσφατη ήταν το περασμένο Σάββατο, όταν μία ομάδα 11 μαυροντυμένων ατόμων με ξυρισμένα κεφάλια επιτέθηκαν σε ένα γκέι ζευγάρι στην Πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι. Οι δράστες επιτέθηκαν με χλωρίνη. Το ένα θύμα κατέληξε στο νοσοκομείο με σπασμένο πόδι.

• Στις 14 Αυγούστου 2014, στη Θεσσαλονίκη, ένας άνδρας επιτέθηκε σε ένα ζευγάρι λεσβιών. Η μία κοπέλα χτύπησε αρκετά στο κεφάλι. Εχει κατατεθεί μήνυση κατ' αγνώστου.

• Μέσα Ιουλίου πολύ κοντά στην Ακρόπολη, αστυνομικοί αρχικά παρενόχλησαν ένα γκέι ζευγάρι μιλώντας τους χυδαία και στη συνέχεια ένας βιαιοπράγησε εναντίον τους.

• Τις πρώτες πρωινές ώρες της 16ης Ιουλίου μία τρανς γυναίκα έπεσε θύμα ρατσιστικής απόπειρας ανθρωποκτονίας. Το θύμα υπέστη λεκτική και σωματική βία, αλλά και κλοπή. Την άφησε αιμόφυρτη σε αθλία κατάσταση. Ο δράστης εντοπίστηκε και συνελήφθη. Μετά την απολογία του κρίθηκε προφυλακιστέος.

Μαρία Ψαρά

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=64056519

Πληθαίνουν οι ομοφοβικές επιθέσεις στο κέντρο της Αθήνας

ΙΩΑΝΝΑ ΦΩΤΙΑΔΗ

• 

«Ο ένας από την παρέα εξαπέλυσε την επίθεση, ένας φίλος του τον αποθάρρυνε, οι υπόλοιποι, δύο αγόρια και η κοπέλα του ενός, τον αποθέωναν!».

Μια ύβρις διά στόματος αγνώστων και κατόπιν γρονθοκοπήματα σφράγισαν οδυνηρά μια νεανική καλοκαιρινή έξοδο. Εξι το πρωί και δύο εικοσάχρονοι νεαροί κατευθύνονται στο μετρό του Κεραμεικού για να συναντήσουν τέσσερις φίλες τους. «Θα φάτε ξύλο, π…», τους φωνάζει ένας συνομήλικός τους από απέναντι παρέα. Στο στόχαστρό του, μαζί με το ομοφυλόφιλο ζεύγος, και οι κοπέλες, «που δεν θα αναπαράξουν τη φυλή μας».

«Με συγχωρείς για το λεξιλόγιο, σου μεταφέρω τα λεγόμενά τους», μου λέει ο 20χρονος φοιτητής, καθώς μιλάει στην «Κ» για την ομοφοβική επίθεση που δέχθηκε. Ο απολογισμός ήταν ράμματα στο μάτι για τον ίδιο και μια σπασμένη μύτη για τον σύντροφό του. «Ο ένας από την παρέα εξαπέλυσε την επίθεση, ένας φίλος του τον αποθάρρυνε, οι υπόλοιποι, δύο αγόρια και η κοπέλα του ενός, τον αποθέωναν!», σημειώνει ο Σ.Τ. «Οσο το ξανασκέφτομαι, νομίζω ότι η στάση της κοπέλας με σόκαρε περισσότερο απ’ όλα. Δεν υποψιάζεται ότι η βία του συντρόφου της δεν θα περιορίζεται πάντοτε σε αγνώστους;», αναρωτιέται εύλογα.

«Οταν άνοιξα το ένα μου μάτι, που είχε μείνει αλώβητο, είδα να σέρνει τον φίλο μου από τα μαλλιά σε μια λίμνη αίματος». Η παρέα των θυμάτων, προτού μεταβεί στο Νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς, ενημέρωσε την Αστυνομία. «Την περιμέναμε δυόμισι ώρες, την καλούσαμε ανά μισή ώρα, τρία διαφορετικά άτομα», διηγείται ο Σ.Τ., «αν είχαν έρθει έγκαιρα, θα είχαν προλάβει τον θύτη, που στεκόταν για ώρα ανενόχλητος απέναντί μας, καμαρώνοντας». Τα όργανα της τάξης κατέγραψαν πρόχειρα το περιστατικό συνιστώντας τους αν ξαναπετύχουν τον θύτη… να τους καλέσουν!

Στο νοσοκομείο τούς περίμεναν μέλη της Colour Youth, της δραστήριας νεανικής ομάδας που έχει συσταθεί από το 2012 και αγωνίζεται για την άρση των διακρίσεων βάσει του σεξουαλικού προσανατολισμού. Εκείνοι τους συνέτρεξαν. «Φανταστείτε ότι λίγα χρόνια πριν, το Γκάζι ήταν μια γειτονιά εξαιρετικά φιλικά διακείμενη στην γκέι κοινότητα», σημειώνει στην «Κ» ο κ. Κωνσταντίνος Παντικίου, υπεύθυνος ανθρώπινου δυναμικού και υλικών πόρων στην Colour Youth. «Φέτος έχουμε ενημερωθεί για 15 σοβαρά περιστατικά», λέει. Το 2013 το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας συγκέντρωσε 28 μαρτυρίες ομοφοβικών επιθέσεων. Το «κακό» μπορεί να συμβεί οπουδήποτε, όπως αποδεικνύεται. Στο Γκάζι, στην πλατεία Εξαρχείων, στο μετρό Πανεπιστημίου, στα πέριξ του Ζαππείου, στο Παγκράτι – μόλις το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, και φυσικά στην επαρχία (Ιωάννινα, Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή), με προεξάρχουσα τη Θεσσαλονίκη. «Ενθαρρύνουμε τα θύματα να καταγγέλλουν τις επιθέσεις, αλλά συναισθανόμαστε και τις αναστολές τους, καθώς η δημοσιοποίηση μπορεί να προκαλέσει κλυδωνισμούς στην οικογενειακή ή επαγγελματική ζωή, ενώ οι ίδιοι βρίσκονται σε μια επιβαρυμένη ψυχολογική κατάσταση». Φυσικά, εφόσον διακομιστούν στο νοσοκομείο, μοιραία θα ακολουθηθεί η νομική διαδικασία.

Εσχάτως, στο στόχαστρο έχουν βρεθεί μέλη της διεμφυλικής κοινότητας (τρανς) «που έχει οργανωθεί άρτια και έχει πάψει να σιωπά». Η Colour Youth ξεκίνησε από τον Απρίλιο καμπάνια, προκείμενου να ενθαρρύνει τα θύματα επιθέσεων να μιλούν ανοιχτά για αυτές. Στο www.pestosemas.com μπορεί να απευθύνεται όποιος είχε ανάλογη εμπειρία. Η πρωτοβουλία έλαβε έγκριση για χρηματοδότηση από το πρόγραμμα We are all citizens, που διαχειρίζεται το Ιδρυμα Μποδοσάκη. «Δρομολογούμε ενημέρωση για την ορθή διαχείριση των θυμάτων σε Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Πάτρα και Ηράκλειο, ενώ ευελπιστούμε ότι χάρη στη χρηματοδότηση θα μπορούμε να καλύψουμε τα δικαστικά έξοδα τουλάχιστον δέκα υποθέσεων». Στον ιστότοπο ήδη έχουν καταφύγει πολλοί άνθρωποι. «Κυρίως, μας έχουν γράψει έφηβοι και νέοι, θύματα ενδοοικογενειακής βίας από τη στιγμή που ανακοίνωσαν στην οικογένειά τους ότι είναι ομοφυλόφιλοι», διευκρινίζει ο κ. Παντικίου. «Η βία μπορεί να εκδηλωθεί είτε ως ξυλοδαρμός ή ως διακοπή της οικονομικής υποστήριξης, ακόμα και ως έξωση». Τραγική ειρωνεία είναι ότι νομικά δεν μπορούν να θεωρηθούν θύματα «ρατσιστικής βίας» όταν θύτης είναι ο γονιός...

Ο Σ.Τ. σκιαγραφεί στην «Κ» το προφίλ του δράστη. «Από μακριά θύμιζε “κάγκουρα”, έναν λαϊκό τύπο με μεγάλη δόση αρρενωπότητας, που τον συναντάς πλέον παντού. Δεν έδινε την εικόνα οργανωμένου μέλους της Χ.Α., ωστόσο φάνηκε ότι γνώριζε πολεμικές τέχνες». Ο ίδιος έχει επανέλθει τώρα στην καθημερινότητά του, «σκοπεύω, όμως, να ξεκινήσω κάποια πολεμική τέχνη και να προμηθευτώ σπρέι – και ας είναι παράνομο».

http://www.kathimerini.gr/781681/article/epikairothta/ellada/plh8ainoyn-oi-omofovikes-epi8eseis-sto-kentro-ths-a8hnas

“Έχω τρομάξει και έχω αηδιάσει…”

Δημοσιεύτηκε από: Vasilis Thanopoulos 02/09/2014 featured, συνεντεύξεις

Πάντοτε αυτή η χώρα φώναζε περισσότερο από όσο πρέπει.  Φώναζε με όλη της δύναμη για να τρομάξει, όσους τη φοβίζουν. Όσους απλά δεν μπορούσε να καταλάβει. “Δε βαριέσαι! Σκυλί που γαβγίζει δε δαγκώνει…” Τι γίνεται όμως όταν αρχίζουν και πέφτουν οι πρώτες δαγκωματιές;

Τον τελευταίο καιρό οι επιθέσεις με ομοφοβικά – τρανφοβικά κίνητρα έχουν αυξηθεί τόσο πολύ που τα δάχτυλα των χεριών μας δεν είναι πλέον αρκετά για να τα απαριθμήσουμε. Παρακαλουθούμε με θυμό όσα συμβαίνουν γύρω μας και αναρωτιόμαστε. Ζούμε σε μια χώρα που πρέπει να φοβόμαστε επειδή είμαστε, αυτοί είμαστε;

Μιλήσαμε με τον Ευριπίδη. Έναν νεαρό άνδρα που πριν από λίγες μέρες είδε τον εαυτό του να γίνεται ο “πρωταγωνιστής – θύμα” μιας ακόμη ομοφοβικής επίθεσης. Σαν κι αυτή που διάβαζε στην εφημερίδα πριν από λίγες μέρες.

“Κατέβαινα με το φίλο μου τον Λυκαβυττό, στις 2 το βράδυ, Ήμασταν γύρω στις 6 ώρες στο ίδιο παγκάκι,  πίνοντας, μιλώντας, δίναμε και κανένα φιλί που και που. Δεν ένιωθα κανενα κίνδυνο εκεί πάνω. Δεν ήμουν και σε επιφυλακή.

Οταν κατεβαίναμε και λίγο πριν φτάσουμε στα πρώτα σπίτια, είδαμε 4 μηχανάκια να περνούν από μπροστά μας. Σταμάτησαν- κάτι είπαν μεταξύ τους- και τελικά ήρθαν δίπλα μας. Εμείς περπατούσαμε στο κράσπεδο του δρόμου, όταν τα μηχανάκια σταμάτησαν με τέτοιο τρόπο που δεν είχαμε τρόπο διαφυγής από την άσφαλτο.

Ένας από αυτούς τότε με ρωτησε κάτι του στυλ ‘Φϊλε είσαι ο Νίκος απο το Περιστέρι;’ Εγώ του απάντησα όχι και μετά με ξαναρώτησε: ‘Δεν είσαι αυτός που έκανε μαλακία στον Παυλο;’Από εκείνη τη στιγμή δε θυμάμαι τίποτα συγκεκριμένο. Εχω την αίσθηση οτι κάποιος φώναξε ‘πιαστον τον πούστη’, αλλά δε θα μάθω ποτέ αν ισχύει, διοτι ο φίλος μου είναι Γερμανός.”

Η συνέχεια της ιστορίας του Ευριπίδη, θυμίζει σενάριο αστυνομικής ταινίας. Κυρίως τις σκηνές εκείνες, όπου ο πρωταγωνιστής τρέχει για να γλιτώσει από το διώκτη του. Δυστυχώς όμως δεν πρόκειται για ταινία.

“Αρχίσαμε να τρέχουμε στην πλαγιά, πέσαμε σε ένα χαντακι, πηδήξαμε πανω από κάτι κάγκελα, μετά πέσαμε απο ένα μικρό γκρεμό 4 περίπου μέτρων. Εκεί έσπασα το πόδι μου. Φώναζα βοήθεια ασταμάτητα, αλλά κανένας δε βγήκε. Αποφασίσαμε να κρυφτούμε σε μια είσοδο πολυκατοικίας που ήταν ανοιχτή και μείναμε εκεί για λίγη ώρα. Ακούγαμε κάτι μηχανάκια σε διάφορες φάσεις. Δεν ξέραμε αν ήταν για εμάς. Μετά από λίγη ώρα βγήκαμε από εκεί και κατεβήκαμε πιο χαμηλά. Είδαμε ένα περαστικό και ζητήσαμε βοήθεια, αδιαφόρησε πλήρως. Μετά από λίγο βρήκαμε ένα ταξί. Ευτυχως. Δεν έχω ξανατρομάξει τόσο στη ζωή μου”.

Ο Ευριπίδης αν και έσπασε το πόδι του, νιώθει τυχερός που δεν τον πιάσανε. Τον ρωτάμε πως είναι μετά από όλο αυτό, πως νιώθει.

“Όχι πολύ καλά. Έχω τρομάξει και έχω αηδιάσει. Ευτυχώς όμως τη γλυτώσαμε.”

“Δε γνωρίζω ποια ήταν τα κίνητρα τους. Άλλοι λένε ότι ήθελα να μας ληστέψουν, άλλοι ότι μπορεί να τους πήρε κάποιος τηλέφωνο που μας είδε να καταβαίνουμε. Για καλό πάντως δεν ήταν. Δεν ξέρω αν ήταν από τη Χρυσή Αυγή και μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ”.

Η Τρανς Συγγραφέας Sybil Lamb Κατάφερε να Επιβιώσει από ένα Έγκλημα Μίσους

Hugh Ryan Αυγ 25 2014

Εικόνα: Sybil Lamb

Η τρανς συγγραφέας και καλλιτέχνιδα Sybil Lamb ζούσε στη Νέα Ορλεάνη στη μετά τον τυφώνα Κατρίνα εποχή, όταν δυο άνδρες την έδειραν με ένα σιδερένιο σωλήνα, αφαιρώντας ένα κομμάτι από το κρανίο της και στη συνέχεια αφήνοντας την να πεθάνει στις σιδηροδρομικές γραμμές. Της έκαναν επείγουσα χειρουργική επέμβαση, διάρκειας πέντε ωρών, και η επακόλουθη βλάβη στον εγκέφαλο επηρέασε την ισορροπία της, τη μνήμη και τις γλωσσικές ικανότητες της.

Η Lamb μετέτρεψε αυτή την εμπειρία της και τα ταξίδια της στην Αμερική σε ένα νέο βιβλίο που ονομάζεται «I’ve Got a Time Bomb». Όπως η επιβίωσή της, το βιβλίο της είναι μαγικό και δεν εννοώ γοητευτικό ή γεμάτο λάμψη. (Οκ, ίσως έχει λίγη λάμψη). Εννοώ μαγικό, όπως σε μια ιστορία που αψηφά τη λογική και κινητοποιεί βαθιά τον αναγνώστη. Ενδιαφερόμενος να μάθω περισσότερα για τη νουβέλα της Lamb, της μίλησα για τον τρόπο που γράφει και την επιβίωση της.

VICE: Μου άρεσε το βιβλίο. Τι σας παρακίνησε να το γράψετε;

Sybil Lamb: Είχα ανάγκη να καταγράψω τους λόγους που οι πέντε τελευταίες σχέσεις μου δεν πήγαν καλά, να συζητήσω το συνεχές ήπιο φλερτ μου με τις ουσίες και να μιλήσω για εκείνη τη μία φορά που μου άνοιξαν το κεφάλι. Όταν ξύπνησα, είχα ένα πλαστικό κεφάλι που του έλειπαν πολλές γνωσιακές λειτουργίες και ακόμα έχω ελαφρώς κατεστραμμένο εγκέφαλο. Όλο το υλικό ήταν σε άλλα βιβλία, από πέντε ή επτά διαφορετικά περιοδικά ή σύντομες ιστορίες των τελευταίων δέκα χρόνων. Το «How to Kill Queer Scum Properly » (Πώς να Σκοτώσεις Σωστά Ένα Ομοφυλόφιλο Απόβρασμα) ήταν η πρωτότυπη εκδοχή του ανοίγματος του κεφαλιού με ένα σωλήνα, αλλά ο εκδοτικός οίκος Topside Press με έβαλε να το ξαναγράψω όλο στο τρίτο πρόσωπο για τους αναγνώστες.

Ποσό κοντά είναι η ιστορία στη ζωή σας;

Αυτή η ερώτηση έχει πλάκα. Είναι γραμμένο από έναν κατεστραμμένο εγκέφαλο, οπότε προσπάθησα να βάλω ένα αυτοκόλλητο στο εξώφυλλο που να λέει ότι είναι 88% αληθινό. Η ιστορία όμως της επίθεσης ήταν απολύτως αληθινή - γαμημένα αληθινή κατά 100%.

Υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στο βιβλίο και τη ζωή σας;

Η μόνη πραγματική διαφορά είναι η Trifle και το ότι ποτέ δεν πυροβόλησα ένα κορίτσι στο πόδι. Υπάρχει μια ιστορία για ένα καυγά με σύριγγες που είναι πραγματικά κουλ και η οποία δεν μπήκε στο βιβλίο, αλλά θα είναι στο  I've Got a Time Bomb Two, που θα κυκλοφορήσει το 2018. Επίσης, δεν έκανα το γύρο της Βόρειας Αμερικής μία φορά. Τον έχω κάνει περίπου τρεις φορές.

Πως είναι η ζωή σας σήμερα;

Βρίσκομαι στο Τορόντο - αυτή είναι η άλλη διαφορά από το βιβλίο. Δεν είμαι πλέον ένα τρελό, άστεγο και περιπλανώμενο ναυάγιο. Κοίτα αυτό το υπέροχο στούντιο που έχω. Ολόκληρο το κτίριο είναι άθικτο. Είναι τρελό. Ακόμα προσπαθώ να το συνηθίσω. Ζω σε σπίτι σχεδόν έξι χρόνια τώρα - και ακόμα φρικάρω. Έχω τουλάχιστον μια σταθερή πηγή εσόδων, οπότε μπορώ να πιω και να αγοράσω φθηνά φορέματα όταν ταξιδεύω στο Μπρούκλιν.

Σε κάποιο σημείο, η πρωταγωνίστρια βοηθάει έναν άλλο χαρακτήρα με αυτό που αποκαλεί «σημαντική σπειροειδής κάθοδος». Τι είναι αυτό;

Νιώθω ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να δοκιμάσουν τα χειρότερα βαθιά νερά, όχι απλώς να δοκιμάσουν τα νερά αλλά την ορμητικότητά τους. Είναι σα να ξύνεις ένα καύκαλο. Σα να τραβάς τις τρίχες σου μία-μία. Μπορείτε να το σκεφτείτε ως μια ιεροτελεστία μεταβάσης, αλλά για ποιον; Γιατί πρέπει να συνεχίζεις να αποδεικνύεις ότι μπορείς  να αντέξεις τόσα; Εάν μπορείς να αντέξεις περισσότερα και είσαι άθραυστος, πρέπει να συνεχίσεις να το κάνεις.  Όμως ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις πραγματικά την ομορφιά και την οικειότητα ενός αγγίγματος μέχρι να δεις τον τρόμο, το μίσος και πόσο καθόλου ωραία μπορεί να είναι η αίσθηση ενός αγγίγματος. Αυτή είναι μια σημαντική σπειροειδής κάθοδος.

http://www.vice.com/gr/read/trans-syggrafeas-sybil-lamb?utm_source=facebook&utm_medium=cpc&utm_campaign=promo

Η παιδοθεσία από ομοφυλόφιλο ζευγάρι δεν είναι πλέον ταμπού για το ιταλικό νομικό σύστημα

 Italy: Historical decision for rainbow families in Italy as a 

tribunal in Rome ruled that the daughter of two mothers can 

be adopted by the non-biological one, taking both surnames

 and defining same-sex parenthood as “a different kind of

 parenthood which is positive and has to be recognized as 

such”.

Ενθαρρυντικά νέα σήμερα και από την Ιταλία
Η παιδοθεσία ενός παιδιού από ομοφυλόφιλο ζευγάρι δεν είναι πλέον ταμπού για το ιταλικό νομικό σύστημα. Οι Famiglie Arcobaleno ( αδελφή οργάνωση στην γειτονική χώρα), χαιρετίζει την ιστορική απόφαση του Δικαστηρίου Ανηλίκων της Ρώμης, η οποία ρυθμίζει την παιδοθεσία του παιδιού ενός ζευγάρι λεσβιών από τη μη-βιολογική μητέρα -γονέα.
« Χιλιάδες ζευγάρια με παιδιά σε όλη την Ιταλία περίμεναν την απόφαση αυτή», λέει η Giuseppina La Delfa, πρόεδρος της οργάνωσης Famiglie Arcobaleno . "Ο δικαστής έλαβε υπόψη του πρώτα απ’ όλα το συμφέρον του παιδιού : «και ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι το μεγαλύτερο συμφέρον του παιδιού είναι να μπορεί να στηριχθεί και να προστατευτεί και από τους δύο γονείς του;» Συνεχίζοντας η πρόεδρος της οργάνωσης επεσήμανε ότι::
«Υπάρχει ένας αυξανόμενος αριθμός ζευγαριών του ίδιου φύλου με παιδιά που φαίνονται να είναι εντελώς ξένα με τις οικογένειες τους από όλες τις απόψεις…» «Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι και στέλνουμε τις καλύτερες ευχές μας στην οικογένεια», καταλήγει η La Delfa, "επιτέλους η οικογένειά σας αναγνωρίζεται από τους νόμους του κράτους. Είμαστε χιλιάδες που περιμένουμε να διευθετήσει το ζήτημα της προστασίας των παιδιών και των συζύγων που δεν αναγνωρίζονται , επειδή το κράτος απαιτεί από τους lgbt πολίτες του που θέλουν να αναλάβουν τις γοενϊκές ευθύνες τους, να τρέχουν στα δικαστήρια, μπλέκοντας σε χρονοβόρες διαδικασίες και ξοδεύοντας πολλά χρήματα κάτι που δημιουργεί περισσότερες διακρίσεις; Το κράτος έχει καθήκον να ανταποκριθεί στις ανάγκες των εκατομμυρίων πολιτών του και των παιδιών τους.»

Storica sentenza del Tribunale per i Minorenni di Roma: adozione a coppia omogenitoriale, infranto il tabù

L’adozione di un figlio da parte di una coppia omosessuale non è più un tabù per l’ordinamento italiano. Famiglie Arcobaleno, l’associazione nazionale dei genitori omosessuali e transessuali, saluta la storica sentenza del Tribunale per i Minorenni di Roma, che ha stabilito l’adozione del figlio di una coppia lesbica da parte del genitore non biologico.
«Tutta l’associazione e migliaia di coppie con figli in Italia aspettavamo questa sentenza», spiega Giuseppina La Delfa, presidente di Famiglie Arcobaleno. «La giudice ha tenuto conto dell’assoluta preminenza dell’interesse del minore: chi può negare che l’interesse supremo del minore è essere tutelato da entrambe i propri genitori?», ha proseguito la Presidente.
Sono sempre più numerose le coppie omogenitoriali con figli che all’estero risultano essere famiglie a tutti gli effetti; la battaglia per il riconoscimento dei figli è iniziata da un po’ anche in Italia, sia presentando domanda di trascrizione degli atti stranieri in Italia, sia – come in questo caso – appellandosi al buon senso ed all’umanità, nonché al miglior interesse dei bambini.
«Siamo molto felici e facciamo i migliori auguri alla famiglia», ha concluso La Delfa, «finalmente riconosciuta dalle leggi dello Stato. Siamo migliaia ad aspettare di sistemare la questione della protezione dei minori e dei coniugi non riconosciuti, dalle possibili crisi e nei casi della vita: perché lo Stato obbliga i cittadini omosessuali che vogliono assumersi responsabilità, ad agire presso i Tribunali, con dispendio di tempo e denaro e creando ulteriori discriminazioni? Lo Stato ha il dovere di rispondere alle esigenze di milioni di cittadini e dei loro figli. Renzi ha promosso la legge con la stepchild adoption per settembre, fra due giorni».


--
Alberto Pertile
Famiglie Arcobaleno, ufficio stampa
Cell e Whatsapp +39 3283511468 

Tribunale per i minorenni di Roma: sì all’adozione del figlio del partner ed al doppio cognome, l’omogenitorialitá é “sana e meritevole d’essere riconosciuta”

29 agosto, 2014

Inserito da admin under genitorialità, italia, NEWS

3 commenti

L’omogenitorialità è “una genitorialità “diversa” ma parimenti sana e meritevole di essere riconosciuta in quanto tale”. Consentenza depositata il 30 luglio 2014, il tribunale per i minorenni della capitale ha riconosciuto ad una bambina figlia di due mamme il diritto ad essere adottata dalla propria mamma non biologica ed a prendere il doppio cognome. Si tratta del primo caso in Italia e di una grande svolta per le famiglie omogenitoriali. In senso contrario al riconoscimento della bigenitorialità vi sarebbe soltanto, infatti, un “convincimento diffuso in parte della società, esclusivamente fondato, questo sì, su pregiudizi e condizionamenti cui questo Tribunale, quale organo superiore di tutela dell’interesse superiore del benessere psico-fisico dei bambini, non può e non deve aderire”.

Same-sex parenthood is “a different  kind of parenthood which is positive and has to be recognized as such”. With a decision delivered on July 30th, the Court of Rome has ruled that the daughter of two mothers can be adopted by the not biological one, taking both surnames. It’s the first time in Italy and a turning point for Italian same-sex families. According to the Court, ruling differently would rely on “prejudices which this Court, as an authority that looks exclusively to the best interest of the children, cannot and want not to confirm”.

di Marco Gattuso

La decisione del Tribunale per i minorenni di Roma del 30 luglio 2014, rappresenta un nuovo punto di svolta (ancora una volta per via giurisprudenziale) nell’evoluzione dei diritti LGBTI nel nostro Paese ed un passaggio davvero fondamentale per le cd. famiglie arcobaleno. In questo caso al centro della decisione non vi sono i diritti delle persone o delle coppie omosessuali, ma i diritti dei loro bambini, interpretati dal tribunale romano, in una sentenza ben motivata, alla luce di principi che erano già stati enunciati dalla giurisprudenza italiana ed europea e che portano oggi ad una soluzione innovativa.

Il caso

Dunque due mamme ed una bambina. Soltanto la mamma biologica é riconosciuta dallo Stato e per tale ragione la mamma sociale chiede di essere ammessa alla sua adozione. In seguito ad un approfondito esame della situazione di fatto (nel provvedimento si dà atto dell’indagine socio-psicologica condotta, dell’ascolto dei genitori ed anche del responsabile della scuola della bimba), il tribunale rileva come la bambina sia nata da un progetto genitoriale comune delle due donne, le quali sono conviventi da dieci anni, sono iscritte nel registro comunale delle unioni di fatto e sono pure coniugate in Spagna, dove é stata pure concepita la bambina. La scelta della mamma biologica é avvenuta soltanto in ragione della sua più giovane età. Cresciuta dalla coppia, la bimba, oggi di cinque anni, riconosce pienamente nelle due donne i propri genitori, chiamandole entrambe mamma. È evidente come, a fronte della costruzione di una solida relazione di amore e di responsabilità materna, il dato biologico appaia del tutto secondario tanto per la bambina che per i genitori, come accade d’altra parte in ogni caso di fecondazione eterologa anche nell’ambito di coppie eterosessuali.
Le relazioni dei servizi sociali danno atto che la bambina è perfettamente inserita ed è priva di qualsiasi emergenza negativa: in concreto ed in poche parole, la bambina cresce amata e serena.

La decisione

A fronte di tale chiara situazione di fatto, il tribunale della capitale osserva come allo stesso non tocchi costruire alcuna nuova realtà giuridica o creare “nuovi diritti”, ma soltanto di vagliare la rilevanza giuridica della situazione già esistente, verificando quale fattispecie giuridica trovi applicazione alla luce del superiore principio dell’esclusivo interesse della minore.

I giudici capitolini rinvengono nell’art. 44, lett. D della Legge 4 maggio 1983, n. 184 (“Disciplina dell’adozione e dell’affidamento dei minori”) l’istituto giuridico applicabile nel caso de quo.
Come vedremo, questa norma é stata già interpretata dalla giurisprudenza nel senso di consentire l’adozione da parte di singoli o di coppie non sposate nel caso in cui sussista di fatto una relazione genitoriale col minore.
Se tale adozione é consentita alle coppie eterosessuali non sposate ed ai singoli, sarebbe allora certamente illegittimo, perché discriminatorio, non consentirla anche per le coppie omosessuali o per singoli gay o lesbiche.
Il tribunale rileva, difatti, come la giurisprudenza abbia già chiarito che l’orientamento sessuale del genitore non incide negativamente sulla crescita dei figli e come non vi sia alcuna ragione per dubitare della capacità genitoriale di coppie formate da due donne o da due uomini.

Come si vedrà, la soluzione adottata dal tribunale lungi dal rappresentare una interpretazione creativa o particolarmente ardita, appare imposta da una stringente logica di sistema, che pone in questo ambito l’interesse superiore del bambino al centro di ogni pronuncia, prescindendo da pregiudizi e chiusure ideologiche. La cd. step-adoption, ovvero l’adozione del figlio biologico del partner, é stata ammessa per le coppie gay e lesbiche in Danimarca già da oltre vent’anni ed é oggigiorno istituto aperto alle coppie dello stesso sesso in buona parte dei Paesi europei (non soltanto negli undici Paesi che hanno riconosciuto il matrimonio fra persone dello stesso sesso, ma anche, ad esempio in Germania), oltre che in molti Stati americani e Canada, e data la sua rilevanza per la tutela dei bambini, era stato inserito in buona parte dei progetti di legge già pendenti in Parlamento, fra cui anche quelli provenienti dal partito di maggioranza relativa. Dunque la decisione romana anticipa quanto già promesso dalla politica, assicurando da subito per questi bambini una ragionevole soluzione di stampo europeo.

Ma vediamo in dettaglio i singoli passaggi della motivazione.

Adozione in casi particolari

La norma testé citata – art. 44, della Legge 4 maggio 1983, n. 184 – prevede la possibilità di disporre la “adozione in casi particolari” nell’ipotesi in cui un minore non possa essere adottato con adozione cd. piena o legittimante.

Come noto, “adozione legittimante” e “adozione in casi particolari” rappresentano due diversi istituti giuridici che non possono essere confusi.

La prima, cui ci si riferisce comunemente quando si parla di “adozione” nel linguaggio corrente, consente l’adozione (nazionale o internazionale) di bambini in stato di abbandono (art. 6, della Legge 4 maggio 1983, n. 184). In Italia, a differenza della gran parte del mondo occidentale, è consentita solo alle coppie sposate (ed è, dunque, preclusa ai singoli ed alle coppie conviventi, etero o omo). Accertato lo stato di abbandono di un minore, gli aspiranti genitori entrano in contatto col bambino e, sancita l’adozione, ne vengono dichiarati genitori, ad ogni effetto equiparati a qualsiasi altro genitore, mentre il bimbo perde ogni rapporto giuridico con i propri genitori biologici.

La “adozione in casi particolari” è ammessa, invece, in diversi casi specifici (lettere A, B, C e D dell’art. 44) che concernono, per lo più, ipotesi in cui vi è già una relazione genitoriale di fatto tra un bimbo ed un adulto. La stessa é consentita anche ai singoli ed alle coppie non sposate. Si tratta dell’ipotesi di bambini già curati da parenti o conoscenti (lettera A) e dell’ipotesi di bambini che hanno instaurato una relazione filiale col nuovo coniuge del proprio genitore (lettera B). In questi casi non si tratta di trovare un genitore per un bambino abbandonato ma di tutelare e coprire giuridicamente situazioni in cui un bambino ha già chi si occupa di lui, dove vi è già un “genitore di fatto” che è tuttavia privo di riconoscimento legale. Lo Stato interviene dando rilevanza giuridica a tale relazione, poiché il bambino ha interesse a che la stessa venga riconosciuta per vari profili, sia personali (assunzione di responsabilità da parte di un adulto che di fatto appare al bimbo come genitore) che patrimoniali (eredità, pensione di reversibilità, mantenimento ecc). L’adozione in casi particolari é prevista inoltre per bambini orfani portatori di handicap (lettera C), per i quali, essendo l’adozione ammessa anche per i singoli e le coppie non sposate, viene così ampliata la platea degli aspiranti adottanti.

Le due adozioni tendono a coincidere sotto il profilo degli effetti giuridici, atteso che nei due tipi di adozione i diritti dei bambini verso il genitore adottivo sono identici, così come i doveri di questi (le differenze riguardano la mancata instaurazione, in caso di adozione non legittimante, di un rapporto di parentela con i parenti del genitore adottivo e la mancanza di diritto all’eredità da parte di quest’ultimo in caso di…morte del figlio, dunque questioni che allo stato possiamo considerare secondarie).

Evoluzione di un istituto

Oltre ai casi indicati più sopra, fra le ipotesi di adozione in casi particolari la lettera D dell’art. 44 prevede che l’adozione sia possibile anche quando “vi sia la constata impossibilità di affidamento preadottivo”. É questa la norma rilevante nel nostro caso.

Tale norma era stata interpretata in passato dai nostri giudici in senso restrittivo, essendo stata riferita alle sole ipotesi di impossibilità di adottare un bambino che fosse comunque in stato di abbandono. Secondo questo orientamento la norma consentiva di adottare (con adozione in caso particolare) bambini in stato di abbandono che, ad es. per problemi psichici o altro, non venivano adottati (con adozione piena) da alcuno. Si consentiva così di espandere in questi casi la platea dei soggetti disponibili all’adozione, consentendola anche da parte di singoli o di coppie non sposate. Dunque, secondo tale indirizzo presupposto dell’art. 44 lett. D era comunque lo stato di abbandono del minore.

Tale interpretazione é stata superata dalla giurisprudenza di merito. Lo stato di abbandono é, infatti, presupposto dell’adozione legittimante, ma non é richiesto dalla legge in caso di adozione in casi particolari. La lettera D non menziona lo stato di abbandono, che appare dunque come un requisito introdotto dall’interpretazione giurisprudenziale, che non emerge tuttavia, né è imposto, dalla norma. La giurisprudenza più recente ha ritenuto, allora, che la norma, prevedendo che “vi sia la constata impossibilità di affidamento preadottivo”, faccia riferimento (non solo a situazioni di impossibilità materiale di adottare bambini in stato di abbandono, ma anche) ad ogni altra ipotesi di impossibilità giuridica di adottare con adozione legittimante. Si tratta, cioè, di casi in cui non vi é uno stato di abbandono e dove, tuttavia, l’adozione appare comunque consigliabile per una migliore tutela dei diritti del minore. Su questa linea si sono ritenuti adottabili bambini non abbandonati che risultano affidati da anni ad una coppia o ad un singolo. Lo Stato valuta in questi casi l’interesse dei bambini a consolidare giuridicamente il rapporto già sussistente con i/il genitore/i affidatari/o. Si tratta, ad esempio, secondo la nota prassi della cd. “adozione mite” inaugurata da almeno un decennio dal tribunale per i minorenni di Bari, di bambini per i quali non poteva farsi ricorso all’adozione legittimante perché sussistevano legami, anche se labili, con le famiglie d’origine, dunque in una condizione, per così dire, di “semi abbandono”, ma non di abbandono. Questi bambini vengono affidati in un primo tempo a terzi affidatari, e quindi adottati dai medesimi ex art. 44, lettera D.
La lettera dell’art. 44, lett. D non ostacola ed anzi consente pienamente tale esegesi, la quale é conforme – anzi imposta – dalla scelta del nostro sistema giuridico di porre al suo centro – grazie anche alla nostra adesione alla Convenzione dei diritti del fanciullo di New York – l’interesse del minore che deve necessariamente prevalere su ogni altra considerazione di natura formale o ideologica.
Secondo questa interpretazione, la norma, dunque, vale come clausola generale residuale che consente ai giudici di tutelare i minori in ogni ulteriore situazione in cui ciò sia nel loro interesse.

L’interpretazione del tribunale romano

Il Tribunale per i minorenni di Roma osserva, dunque, preliminarmente di aderire a tale orientamento poiché lo stesso consente di tutelare pienamente l’interesse del minore ed appare quindi più conforme alla ratio della disciplina ed ai principi che informano il nostro sistema. In tal modo il Collegio dichiara di dissentire dal parere negativo del P.M. che si basava sulla diversa interpretazione, restrittiva, della norma. Secondo il P.M., infatti, in questo caso non si poteva disporre l’adozione perché la bambina non era abbandonata, ma viveva (anche) con la madre biologica.
Per il Collegio, invece, l’art. 44, lettera D configura, come detto, una clausola generale residuale che consente di valutare l’interesse del minore anche quando non v’è stato di abbandono.

Compiuta tale prima scelta, il tribunale osserva come la giurisprudenza abbia già applicato negli ultimi anni l’art. 44 lett. D della legge 184/1983 in caso di conviventi eterosessuali (cfr. Tribunale per i minorenni di Milano n. 626/2007 e Corte Appello Firenze n. 1274/2012). Se l’adozione in casi particolari é ammessa anche in favore di coppie conviventi non coniugate, appare allora vieppiù evidente come, in presenza di un superiore interesse del bambino, la stessa debba essere consentita anche quando il bimbo sia figlio biologico di uno dei due conviventi. Il limite posto dalla lettera B (per cui la cd. step-adoption é possibile solo nell’ambito del matrimonio) può essere superato, ove sia nell’interesse del minore, in ragione della detta clausola d’apertura di cui alla lettera D.

Il Collegio rileva, allora, come in linea di principio non possa escludersi l’estensione di tale istituto neanche alle coppie gay e lesbiche, posto che si tratterebbe di una discriminazione vietata dalla nostra Carta costituzionale e che la giurisprudenza della Corte europea dei diritti umani ha affermato (a dire il vero non solo nella decisione menzionata dai giudici romani, ma in numerose pronunce, di talchè può parlarsi ormai di indirizzo del tutto consolidato) che in caso di previsione di un istituto giuridico in favore delle convivenze eterosessuali, si impone l’estensione anche alle coppie omosessuali, poiché ogni disparità di trattamento violerebbe il principio di non discriminazione, salvo che lo Stato dimostri una ragione specifica che motivi la differenza di trattamento (il Tribunale romano aggiunge che la filiazione inerisce direttamente alla tutela delle unioni gay ex art. 2 Cost., in quanto “il desiderio di avere dei figli, naturali o adottati rientri nel diritto alla vita familiare”, ma su tale argomento può sorvolarsi, non apparendo del tutto persuasivo ed essendo, comunque, pleonastico).
In linea di principio, dunque, seguendo i principi costituzionali e della Convenzione europea sui diritti umani, il Tribunale non può che prendere atto che l’istituto dell’affidamento in casi particolari deve applicarsi anche alle coppie gay e lesbiche, salvo che non sussistano specifiche controindicazioni, specifiche ragioni che giustifichino una diversa disciplina.

Ed il Tribunale giunge così ad affrontare l’ultimo punto, decisivo, della questione, ovvero se sussistano o meno specifiche ragioni che sconsiglino l’adozione in caso di una coppia di genitori omosessuali. Anche sul punto decisivo della sussistenza o meno di ragioni di pregiudizio per il minore in caso di sua crescita in una famiglia fondata da una coppia gay o lesbica il tribunale può richiamare principi già affermati dalla giurisprudenza, in particolare dalla Corte di Cassazione e dalla Corte europea dei diritti umani.

La Corte di Cassazione sul punto ha affermato, infatti, che in tema di affidamento dei figli in sede di separazione personale dei coniugi, la circostanza che la famiglia della madre sia composta da due donne legate da una relazione omosessuale non appare di per sé rilevante in carenza di alcuna allegazione in ordine ad eventuali ripercussioni negative dell’ambiente familiare sul piano educativo e della crescita del bambino; secondo la S.C., infatti, non può darsi rilievo alcuno al “mero pregiudizio che sia dannoso per l’equilibrato sviluppo del bambino il fatto di vivere in una famiglia incentrata su una coppia omosessuale” (Corte di Cassazione, prima sezione civile, sentenza dell’8 novembre 2012 – 11 gennaio 2013 n. 601).

I giudici capitolini ricordano inoltre come la capacità genitoriale delle coppie dello stesso sesso sia stata riconosciuta dalla Corte europea dei diritti umani (Corte europea dei diritti umani, X e Altri c. Austria, decisione del 19 febbraio 2013) per cui costituisce violazione dell’art. 14, in combinato disposto con l’articolo 8, la previsione in materia di adozione di minori di una norma che disciplini diversamente le condizioni di esercizio della potestà genitoriale per le coppie di fatto dello stesso sesso e per quelle di diverso sesso; secondo la Corte di Strasburgo, ogni disparità di trattamento è discriminatoria, poiché gli status giuridici di una coppia di fatto omosessuale e di una coppia di fatto eterosessuale sono comparabili fra loro, mentre il governo resistente (nella specie, austriaco) aveva mancato del tutto di dimostrare che possa cagionare nocumento ad un bambino essere allevato da due madri o da due padri.

http://bologna.repubblica.it/cronaca/2014/08/31/news/lo_giudice-94721827/

Possiamo aggiungere che la neutralità dell’orientamento sessuale del genitore rispetto all’affidamento dei figli è stata riconosciuta dalla Corte di Strasburgo con decisione ormai risalente (Salgueiro da Silva Mouta c. Portogallo, decisione del 21 dicembre 1999) ed è stata ripetutamente affermata dalla nostra giurisprudenza di merito (vedi qui) e che la capacità genitoriale delle coppie gay e lesbiche e la mancanza di effetti negativi per i figli è stata accertata e ribadita da numerosi studi scientifici, come riconosciuto anche da diverse autorevoli Autorità giudiziarie straniere, quali ad es. la Corte costituzionale tedesca per la quale la coppia dello stesso sesso favorisce la crescita del bambino tanto quanto la coppia eterosessuale sposata  (sentenza del 19 febbraio 2013); i giudici costituzionali tedeschi riconoscendo l’illegittimità del divieto di adozione del figlio adottivo del partner omosessuale, affermano infatti a chiare lettere che “i dubbi per la crescita dei minori derivanti dal loro inserimento in una coppia genitoriale dello stesso sesso sono stati confutati dalla grande maggioranza dei pareri specialistici”. Il Bundesverfassungsgericht osserva inoltre che l’adozione é nell’interesse del minore poiché garantisce una cornice di maggiori garanzie giuridiche per il medesimo (anche in caso, per esempio, di morte del genitore adottivo o di separazione) e rileva, in ogni caso, come qualsiasi pregiudizio per il minore debba essere escluso in ragione del controllo giurisdizionale nel procedimento di adozione, che assicura che prevalga sempre il superiore interesse del bambino.
Tale ultima osservazione é al centro del ragionamento anche della Corte costituzionale spagnola, nella recente decisione che ha affermato la legittimità della legge che consente alle coppie omosessuali di sposarsi e di adottare (sentenza del 6 novembre 2012 n. 198; v. anche la traduzione in italiano): anche in questo caso la Corte rileva come non si possa rinvenire, in astratto, alcun danno per il minore adottato da una coppia dello stesso sesso, mentre in concreto eventuali pregiudizi possono essere prevenuti grazie al controllo che deve essere sempre esercitato  dai tribunali in sede di adozione.

In conclusione

Sul piano astratto non v’è, dunque, ragione per negare l’affidamento o l’adozione, mentre sul piano concreto i giudici sono chiamati ad effettuare tutte le verifiche che sono sempre necessarie al fine di assicurare la prevalenza dei diritti del bambino.

Tornando, allora, al caso concreto, la capacità genitoriale delle due mamme e lo specifico interesse della bambina emerge da tutte le indagini esperite le quali, come visto, rilevano che la stessa cresce serena in un ambiente familiare sano che corrisponde pienamente alle sue esigenze.
Come rileva il tribunale, non riconoscere in questo caso la piena genitorialitá di entrambe le mamme equivarrebbe ad aderire ad un “convincimento diffuso in parte della società, esclusivamente fondato, questo sì, su pregiudizi e condizionamenti cui questo Tribunale, quale organo superiore di tutela dell’interesse superiore del benessere psico-fisico dei bambini, non può e non deve aderire stigmatizzando una genitorialità “diversa” ma parimenti sana e meritevole di essere riconosciuta in quanto tale”.
Dunque, conclude il Tribunale, se in generale sotto il profilo interpretativo nulla osta all’adozione in casi particolari, nel caso concreto la stessa é conforme all’interesse della minore. Una soluzione ragionevole.