Ομοφοβία: “Ποτέ δε θα μπορέσω να καταλάβω το γιατί…”

Το ρεπορτάζ του ΣΚΑΪ για την ομοφοβία στην Ελλάδα:

https://www.youtube.com/watch?v=FJseKY0jRbc

Με αυτό το ερώτημα, ένα από τα θύματα των πρόσφατων ομοφοβικών επιθέσεων, προσπαθεί να εξηγήσει τι του συνέβη.
“Γιατί κάποιος φτάνει στο σημείο να κάνει κακό σε ένα άλλο άτομο, μόνο και μόνο επειδή είναι gay, bi, trans, queer;”
Δανειζόμενοι το συλλογισμό του άτυχου νεαρού, καλούμαστε -αναπόφευκτα- να αποδομήσουμε τον ορισμό της ομοφοβίας.
Η ομοφοβία είναι ο φόβος (έως του σημείου της παθολογικής φοβίας), η αποστροφή ή οι διακρίσεις κατά της ομοφυλοφιλίας ή σε βάρος των ομοφυλόφιλων.

Η ομοφοβία μπορεί να περιλαμβάνει ακόμη μίσος, εχθρότητα ή αποδοκιμασία των ομοφυλόφιλων ανθρώπων, της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς, που οδηγεί στην εκδήλωση μισαλλοδοξίας. Συχνά φτάνει ως το σημείο να εκδηλώνεται πολύ επικίνδυνα, όπως μέσω λεκτικής βίας και με ομοφοβικά εγκλήματα μίσους όπως επιθέσεις, ξυλοδαρμούς, ακόμη και φόνους.
Σε αυτό το “συχνά” βρισκόμαστε σήμερα. Η ομοφοβία “βολτάρει” και στους δικούς μας δρόμους. Και δεν είναι μόνη. Δεν είναι μια απομονωμένη και ανενεργή θεωρία με λίγους και περιθωριακούς εκφραστές.

Όταν μιλάμε για ομοφοβία, μιλάμε για ρατσισμό

“Δεν γνωρίζω ποια ήταν τα κίνητρα τους…”
“Ήθελαν να μου αλλάξουν μυαλό, να μην είμαι αυτός που είμαι…”
“Γιατί να μας συμβαίνουν αυτά…;”
“Θα φάτε ξύλο πόυστηδες…”
“Τι θα γινόταν αν ήμουν μόνος μου…;”

Η πιο επικίνδυνη παραδοχή, αν το σκεφτεί κανείς. Αναγνωρίζοντας την ομοφοβία ως ρατσιστική συμπεριφορά, αυτόματα αντιλαμβανόμαστε τις πραγματικές διαστάσεις της. Γιατί όλοι οι άνθρωποι, κάποια στιγμή, μπορούν να προβούν σε ρατσιστικές συμπεριφορές. Επομένως και σε ομοφοβικές. Γιατί ο ρατσιμός δεν έχει να κάνει μόνο με το άτομο που “αποδέχεται” μια τέτοια συμπεριφορά, αλλά και με αυτόν που την εκφράζει. Αυτός είναι το πρώτο θύμα που στη συνέχεια δημιουργεί αρκετά περισσότερα.

Η ομοφοβία μάς αφορά όλους

Οποιοδήποτε “μη διαφορετικό” (ας μας επιτραπεί ο όρος) άτομο θα μπορούσε εύκολα να αντικρούσει την παραπάνω πρόταση. Ή έτσι θα πίστευε. Ίσως γιατί θα έμενε στο όλο θέμα του σεξουαλικού προσανατολισμού ή της ταυτότητας του φύλου (μιας και στην ουσία μιλάμε και για τρανσφοβία) Εδώ, όμως είναι που γίνεται το λάθος. Η ομοφοβία έχει αντίκτυπο σε όλους μας, γιατί ως ρατσιστική συμπεριφορά δεν μένει στάσιμη. Εξελίσσεται και εκφυλίζεται. Και η επόμενη έκφανση της θα θυματοποιήσει κάποια άλλη κοινωνική ομάδα. Μια ομάδα που δε θα κάνει σεξ με το ίδιο φύλο, αλλά που θα μιλάει μια άλλη γλώσσα, που θα έχει περίεργο χρώμα στα μαλλιά ή που θα της αρέσει να χαμογελά συνέχεια.
“Πρέπει να το κατάλαβεις: Είτε είσαι αδερφή ή αδερφός, μάνα, πατέρας, κόρη, γιος. Φίλη, φίλος ή γνωστός, η ομοφοβία σε επηρεάζει…”
Μας αφορά όλους, γιατί όλοι εν τέλει είμαστε διαφορετικοί (και έτσι θέλουμε να παραμείνουμε). Και μας αφορά πολύ, γιατί το τελευταίο καιρό τα ομοφοβικά περιστατικά είναι πάρα πολλά για να παραβλέψουμε. LGBTQ και μη…

Η ομοφοβία εκεί έξω

23.8.14 Ομάδα 15-20 ατόμων επιτίθεται σε γκέι ζευγάρι στο Παγκράτι, στην πλατεία Βαρνάβα, επειδή… έπινε μπίρες στο παγκάκι
14.8.14 Ζευγάρι λεσβιών δέχεται επίθεση στη Θεσσαλονίκη
25.7.14 Παρενόχληση γκέι ζευγαριού από αστυνομικούς
16.7.14 Οδηγός ταξί μαχαιρώνει γυναίκα τρανς στη Θεσσαλονίκη
29.6.14 Ζευγάρι γκέι δέχεται επίθεση στο Γκάζι
16.2.14 “Θαμώνες” των Εξαρχείων επιτίθενται σε παρέα τριών τρανς
17.1.14 25χρονος δέχεται επίθεση κοντά σε κεντρικό σταθμό του μετρό

Από τον περασμένο Σεπτέμβρη η Ελλάδα αναγνωρίζει διά νόμου τα εγκλήματα με ομοφοβικά/τρανσφοβικά κίνητρα. Κι όμως, μέχρι και την τελική ψήφιση του αντιρατσιστικού αυτού νομοσχεδίου, νόμιζες ότι τα εξτρεμιστικά στοιχεία τούτης εδώ της χώρας έτρεχαν να προλάβουν και να επιτεθούν σε όσα περισσότερα LGBT άτομα μπορούν. Ίσως για να μην υποστούν τις συνέπειες του νέου νόμου. Ίσως για να αποδείξουν τη “μη αναγκαιότητα του” Αρκετές είναι άλλωστε οι φωνές που υποστηρίζουν ότι η ατιμωρησία των εγκλημάτων θα συνεχιστεί.
Το μόνο που μπορεί να ειπωθεί με σιγουρία, είναι ότι οι ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον τρανς, λεσβιών και γκέι κλιμακώνονται επικίνδυνα τον τελευταίο χρόνο. Υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων που ενώ μέχρι σήμερα μιλούσαν ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία τους, τώρα το… σκέφτονται.
Όπως και να έχει, τα αυξημένα περιστατικά ομοφοβικών επιθέσεων αποδεικνύουν περίτρανα ότι ο νόμος αυτός έχει ήδη αργήσει. Η σκληρή πραγματικότητα του δρόμου το επιβεβαιώνει.

Κι αν σήμερα είναι ένας 25χρονος στο Παγκράτι, αύριο μπορεί να είσαι εσύ…

Το 2014, δυστυχώς, θα είναι μια χρονιά την οποία κ οι τρανς, οι λεσβίες και οι γκέι θα θυμούνται πολύ καλά…
Ευριπίδης: «Έχω τρομάξει και έχω αηδιάσει»
Πάντοτε αυτή η χώρα φώναζε περισσότερο από όσο πρέπει. Φώναζε με όλη της δύναμη για να τρομάξει, όσους τη φοβίζουν. Όσους απλά δεν μπορούσε να καταλάβει. “Δε βαριέσαι! Σκυλί που γαβγίζει δε δαγκώνει…” Τι γίνεται όμως όταν αρχίζουν και πέφτουν οι πρώτες δαγκωματιές;
Ο νεαρός Ευριπίδης είδε τον εαυτό του να γίνεται ο “πρωταγωνιστής-θύμα” μιας ακόμη ομοφοβικής επίθεσης. Σαν κι αυτή που διάβαζε στην εφημερίδα πριν από λίγες μέρες.
“Κατέβαινα με το φίλο μου τον Λυκαβηττό, στις 2 το βράδυ. Ήμασταν γύρω στις 6 ώρες στο ίδιο παγκάκι, πίνοντας, μιλώντας, δίναμε και κανένα φιλί που και που. Δεν ένιωθα κανένα κίνδυνο εκεί πάνω. Δεν ήμουν και σε επιφυλακή.
Όταν κατεβαίναμε και λίγο πριν φτάσουμε στα πρώτα σπίτια, είδαμε 4 μηχανάκια να περνούν από μπροστά μας. Σταμάτησαν – κάτι είπαν μεταξύ τους – και τελικά ήρθαν δίπλα μας. Εμείς περπατούσαμε στο κράσπεδο του δρόμου, όταν τα μηχανάκια σταμάτησαν με τέτοιο τρόπο που δεν είχαμε τρόπο διαφυγής από την άσφαλτο.

Ένας από αυτούς τότε με ρώτησε κάτι του στυλ «Φίλε είσαι ο Νίκος απο το Περιστέρι;» Εγώ του απάντησα όχι και μετά με ξαναρώτησε: «Δεν είσαι αυτός που έκανε μαλακία στον Παύλο;» Από εκείνη τη στιγμή δε θυμάμαι τίποτα συγκεκριμένο. Έχω την αίσθηση ότι κάποιος φώναξε «πιάστον τον πούστη», αλλά δε θα μάθω ποτέ αν ισχύει, διότι ο φίλος μου είναι Γερμανός.”
Η συνέχεια της ιστορίας του Ευριπίδη, θυμίζει σενάριο αστυνομικής ταινίας. Κυρίως τις σκηνές εκείνες, όπου ο πρωταγωνιστής τρέχει για να γλιτώσει από το διώκτη του. Δυστυχώς όμως δεν πρόκειται για ταινία.
“Αρχίσαμε να τρέχουμε στην πλαγιά, πέσαμε σε ένα χαντάκι, πηδήξαμε πάνω από κάτι κάγκελα, μετά πέσαμε από ένα μικρό γκρεμό 4 περίπου μέτρων.

Εκεί έσπασα το πόδι μου. Φώναζα βοήθεια ασταμάτητα, αλλά κανένας δε βγήκε. Αποφασίσαμε να κρυφτούμε σε μια είσοδο πολυκατοικίας που ήταν ανοιχτή και μείναμε εκεί για λίγη ώρα. Ακούγαμε κάτι μηχανάκια σε διάφορες φάσεις. Δεν ξέραμε αν ήταν για εμάς. Μετά από λίγη ώρα βγήκαμε από εκεί και κατεβήκαμε πιο χαμηλά. Είδαμε ένα περαστικό και ζητήσαμε βοήθεια, αδιαφόρησε πλήρως. Μετά από λίγο βρήκαμε ένα ταξί. Ευτυχώς. Δεν έχω ξανατρομάξει τόσο στη ζωή μου”.
Ο Ευριπίδης αν και έσπασε το πόδι του, νιώθει τυχερός που δεν τον πιάσανε. Τον ρωτάμε πως είναι μετά από όλο αυτό, πώς νιώθει.

“Όχι πολύ καλά. Έχω τρομάξει και έχω αηδιάσει. Ευτυχώς όμως τη γλιτώσαμε.”

“Δε γνωρίζω ποια ήταν τα κίνητρά τους. Άλλοι λένε ότι ήθελα να μας ληστέψουν, άλλοι ότι μπορεί να τους πήρε κάποιος τηλέφωνο που μας είδε να κατεβαίνουμε. Για καλό πάντως δεν ήταν. Δεν ξέρω αν ήταν από τη Χρυσή Αυγή και μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ”.

Η βίαιη επίθεση στον Κεραμεικό

Άλλο ένα περιστατικό ομοφοβικής επίθεσης. Αυτή τη φορά βρισκόμαστε στην περιοχή του Κεραμεικού. Εκεί όπου δύο εικοσάχρονοι νεαροί κλήθηκαν να τα βάλουν με μια παρέα πέντε ατόμων.
Οι άτυχοι νεαροί κατευθύνονταν στο μετρό, για να συναντήσουν τέσσερις φίλες τους, όταν άκουσαν τον έναν άγνωστο να τους φωνάζει «Θα φάτε ξύλο, πούστηδες»
“Ο ένας από την παρέα εξαπέλυσε την επίθεση, ένας φίλος του τον αποθάρρυνε, οι υπόλοιποι, δύο αγόρια και η κοπέλα του ενός, τον αποθέωναν! Όσο το ξανασκέφτομαι, νομίζω ότι η στάση της κοπέλας με σόκαρε περισσότερο απ’ όλα. Δεν υποψιάζεται ότι η βία του συντρόφου της δεν θα περιορίζεται πάντοτε σε αγνώστους;”
“Όταν άνοιξα το ένα μου μάτι, που είχε μείνει αλώβητο, είδα να σέρνει τον φίλο μου από τα μαλλιά σε μια λίμνη αίματος”.
Αμέσως μετά το περιστατικό, η παρέα των παιδιών που δέχθηκαν την επίθεση κάλεσε την αστυνομία, η οποία, όπως δηλώνουν, άργησε να φτάσει στο χώρο που συνέβη το περιστατικό.

“Την περιμέναμε δυόμισι ώρες, την καλούσαμε ανά μισή ώρα, τρία διαφορετικά άτομα. Αν είχαν έρθει έγκαιρα, θα είχαν προλάβει τον θύτη, που στεκόταν για ώρα ανενόχλητος απέναντί μας, καμαρώνοντας”.
Τα θύματα τελικά οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο με σοβαρούς τραυματισμούς κυρίως στο πρόσωπο:”Ράμματα στο μάτι για τον έναν και μια σπασμένη μύτη για τον σύντροφό του”.

Πλατεία Βαρνάβα: “Σαν πολλούς φασίστες έχει σήμερα η πλατεία”

Η πιο γνωστή ομοφοβική βίαιη επίθεση για αυτό το καλοκαίρι, σημειώθηκε στο Παγκράτι.
Στο περιστατικό αυτό, μια ομάδα 10-15 ατόμων προκάλεσαν βαριά τραύματα σε ένα ομόφυλο ζευγάρι που καθόταν σε παγκάκι στην πλατεία Βαρνάβα.
“Ο Κ. και ο Ζ., Ελληνας ο πρώτος, πρόσφυγας που έχει πάρει πολιτικό άσυλο ο δεύτερος, πήραν από το περίπτερο της πλατείας Βαρνάβα στο Παγκράτι μια εξάδα μπίρες για το σπίτι και κάθισαν στο παγκάκι να πιουν μία, πριν επιστρέψουν. Η βραδιά τελείωσε με τον Κ. στο νοσοκομείο με σπασμένο αστράγαλο σε τρία σημεία, για τα οποία θα χρειαστεί χειρουργείο, και τους δύο τους θύματα άλλης μιας βίαιης επίθεσης.”

Το πρώτο μέρος της επίθεσης εκδηλώθηκε απροειδοποίητα. Καθώς έπιναν και τα έλεγαν ο Κ. και ο Ζ., όπως κάθε ζευγάρι που κάθεται να πιει μια μπίρα έξω, πέρασαν πίσω τους δυο νεαροί πάνω σε παπάκι και τους πέταξαν ένα κουβά απόνερα μπουγάδας. Ο Ζ. σηκώθηκε να ζητήσει τον λόγο, αλλά οι νεαροί εξαφανίστηκαν.
Μετά από δέκα λεπτά, είδαν από την άλλη πλευρά της πλατείας να έρχεται κατά πάνω τους μια ομάδα δέκα–δεκαπέντε ατόμων, 25 με 30 χρόνων, με ξυρισμένα κεφάλια και μαύρες μπλούζες, που τους φώναζαν να φύγουν.
Πριν προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τι γίνεται, ο Κ. δέχτηκε τα πρώτα χτυπήματα με γροθιές και κλωτσιές που τον έριξαν στο έδαφος. Του φόρεσαν στο κεφάλι τον κουβά που είχαν αδειάσει προηγουμένως πάνω τους και συνέχισαν να τον χτυπούν, ενώ χτυπήματα δέχτηκε και ο Κ., που τον είχαν πετάξει μερικά μέτρα παραπέρα.

Οι δράστες κουράστηκαν και έφυγαν με κατεύθυνση την πλατεία Πλαστήρα. Κάποιος από την πλατεία πήγε να βοηθήσει τα δύο παιδιά και κάλεσε αστυνομία. Μετά από ένα εικοσάλεπτο, έφτασε περιπολικό με δύο αστυνομικούς, που ειδοποίησαν το ΕΚΑΒ.
“Και το σκέφτηκα κάποια στιγμή όπως καθίσαμε στο παγκάκι: Σαν πολλούς φασίστες έχει σήμερα η πλατεία. Πιστεύω ότι ήθελαν να μου δώσουν ένα μάθημα, επειδή είμαι διαφορετικός από δύο πλευρές: και λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού μου και λόγω του χρώματος του δέρματος του συντρόφου μου. Όπως είπε ένας φίλος παραφράζοντας τον Μπρεχτ, χτύπησαν το πόδι, αλλά ο στόχος τους ήταν το κεφάλι. Ήθελαν να μου αλλάξουν μυαλό, να μην είμαι αυτός που είμαι”.

Nick Beck: “Γιατί να μας συμβαίνουν αυτά;”

Περνούσα το δρόμο και λέει ένας 30χρoνος σε ένα φίλο του: “Μαλάκα, κοίτα τσάντα η αδερφή”.
Ο φίλος του δεν μιλάει και απαντάω: “Γι’ αυτό που είπες την επόμενη φορά θα χρεώσω τον πατέρα σου”.
Και μου λέει: “Θα σου γαμ…ω το μ….ί της μάνας σου”.
”Αυτή είναι η διαφορά μας φίλε, τη δικιά σου την έχω γαμήσει ήδη”.
Και κάπου εδώ αρχίζουμε τα μπουκέτα, ώσπου μας χώρισε ο περιπτεράς.

“Γιατί να μας συμβαίνουν αυτά;”

Η μαρτυρία του A.Π.
“Ήταν ενα παιδί στο λεωφορείο μόνο του και μιλούσε στο τηλέφωνο. Λίγο πιο δίπλα ήταν δύο μαλακισμένα, με το ζόρι 19 χρονών, και όσο μιλούσε κάνανε ήχους κότας και κατσίκας πολύ δυνατά. Μετά λέγανε: ‘κοίτα να δεις που τους αφήνουμε να είναι και δίπλα μας τους πούστηδες’ και άλλα όμορφα.
Πήγα στην αρχή με τη μητέρα μου και τους είπαμε να σταματήσουν, γιατί λένε το λιγότερο μπούρδες και θα έπρεπε να ντρέπονται για την όλη τους συμπεριφορά. Τότε άρχισαν να βρίζουν και εμάς κανονικά. Ο ένας έβαλε τη μητέρα μου στην άκρη και πήγε να μου χωθεί ο άλλος. Το παιδί είχε σταματήσει να μιλάει. Τους έβριζε κι έλεγε να μας αφήσουν όλους ήσυχους και να πάνε να γαμηθούν και τι είναι αυτά τα πράγματα και δεν ενόχλησε κανέναν και θα φωνάξει την αστυνομία.
Κανένας άλλος δεν κουνήθηκε ή είπε κάτι.

Αλλά εγώ πλέον τα έχω πάρει άσχημα και πιάνω αυτόν που ήταν με τη μητέρα μου και τον κολλάω στην πόρτα. Ήρθε ο φίλος του να με τραβήξει, μου έσκισε την μπλούζα, η μάνα μου με το παιδί να ουρλιάζουν. Φτάσαμε σε στάση και εξαφανίστηκαν. Όλα αυτά το πολύ 5-6 λεπτά. Ο οδηγός στα παπάρια του. Προσπαθούσα να ηρεμήσω τη μάνα μου. Στην επόμενη στάση κατεβήκαμε και οι 3 και το παιδί μας ευχαρίστησε πολύ και είπε ότι πάλι καλά που κάποιοι έχουν παιδεία και τι θα γινόταν αν ήταν μόνος του. Ήταν πολύ μικροκαμωμένος, μου ζήτησε συγγνώμη για την μπλούζα, λες και αυτός έφταιξε.”
All time classic (Στράτος εναντίον ομοφοβικού ταξιτζή)
“Ο ταρίφας ΤΑΑ5797 αποφάσισε μόνος του, ενώ με είχε αφήσει σε λάθος σημείο με τη δικαιολογία ότι είναι μονόδρομος και ότι δεν μπορεί να μπει (είχε κάνει λάθος τον δρόμο), να στρογγυλοποιήσει το ποσό της διαδρομής 30 λεπτά προς τα πάνω. Όταν του ζήτησα τα 20 λεπτά μου λέει ‘Για να πάρεις μανό;’ Βγήκα από το ταξί και άρχιζε να μου φωνάζει αδερφάρα και τα σχετικά.

Κλειώ: Όταν η ομοφοβία είναι ενδοοικογενειακή υπόθεση

“Νομίζω ότι έχω βιώσει όλες τις περιπτώσεις ομοφοβίας μέσα στο σπίτι μου, έχω φάει ξύλο, ψάχνανε τα πράγματά μου, μου πήραν το κινητό μου, μου απαγόρευσαν πρόσβαση σε υπολογιστή, με παρακολουθούσαν όταν έβγαινα από το σπίτι (κανονικά, με έπαιρναν από πίσω με αμάξι), με έχουν διώξει από το σπίτι μου – ναι, έχω μείνει και στο δρόμο δυο φορές–, έχω πάει σε ψυχολόγο, έχω προσπαθήσει κάμποσες φορές να αυτοκτονήσω (ήμουν μικρή… ήταν και η εφηβεία μου και έσκασε περίεργα), απέκτησα μέχρι και προβλήματα υγείας εξαιτίας αυτού… ακόμα τα αντιμετωπίζω… Δεν ξέρω αν μένει κάτι άλλο που θα μπορούσαν να έχουν κάνει, αν ναι δεν το είχαν σκεφτεί. Απειλούσαν μέχρι και την κοπέλα μου ότι θα της κάνουν μήνυση για αποπλάνηση ανηλίκου (ήταν 18 και εγώ 18 παρά 4 μήνες)”

Αστυνομία: Για την προστασία του (ομοφοβικού πολίτη)

Παρασκευή βράδυ στο κέντρο της Αθήνας. Δύο νεαροί άνδρες δέχονται λεκτική και σωματική βία από μια ομάδα αστυνομικών, επειδή απλά περπατούσαν έχοντας πιασμένα τα χέρια τους.
O Γιώργος Κουνάνης και Χάρης Βασιλάκης δίνουν περαιτέρω πληροφορίες για την αντίδραση των αστυνομικών:
“Τι; ομοφοβία; ομοφυλόφιλη βία; τι είναι ομοφοβία;”, “δεν προστατεύονται αυτά από τον νόμο, λες μαλακίες”, “έχεις γραφτεί στον δικηγορικό σύλλογο και τα λες αυτά;”, ¨μας λέτε αυτά και μας κάνετε μαγκιές, εμείς ξέρουμε καλύτερα πλέον”, “τα έχουμε ισοπεδώσει όλα”.
Λίγο αργότερα ο -καταπώς φαίνεται- επικεφαλής της ομάδας άρπαξε τον έναν νεαρό από το χέρι και τον κόλλησε με δύναμη στον τοίχο, προκειμένου να του δείξει τι είναι “πραγματική βία”.
“Από εκείνο το βράδυ βρισκόμαστε σε έναν ψυχολογικό κυκεώνα. Αισθανόμαστε εντελώς απροστάτευτοι. Νιώθουμε λες και βιαζόμαστε από αυτούς που υποτίθεται ότι μας προστατεύουν…”, δηλώνουν οι άτυχοι νεαροί.

Μανώλης: “Όταν μιλήσεις δεν είσαι πια μόνος”

“Δύο χρόνια πριν, σαν τώρα. Το θέατρο «Χυτήριο» περιτριγυρισμένο από παπάδες και φασίστες. Εγώ, χαζά αθώος, πάω γύρω-γύρω για να φτάσω κοντά στην είσοδο να τουιτάρω τι συμβαίνει. Με πλησιάζουν τρεις βουλευτές του ακροδεξιού χώρου, με φωνάζουν «αδερφή» και πολλά άλλα. Με στριμώχνουν κόντρα σε ένα πούλμαν που είναι παρκαρισμένο απ΄έξω. Με φτύνει ο ένας από απόσταση αναπνοής στο πρόσωπο, ενώ δίπλα τους επευφημούν κάτι «Χριστιανές» γιαγιάδες. Δίπλα και ένας στρατιωτικός. Αστυνόμοι. Μου πετούν αναμένο τσιγάρο στην τσέπη. Απομακρύνομαι λίγα μέτρα. Στέκομαι και κάνω πως δεν τους φοβάμαι. Μου ρίχνει ο ένας βουλευτής γροθιά για να φύγω. Πέφτω κάτω. Φωνάζω βοήθεια από έναν αστυνομικό που είναι δύο βήματα δίπλα μου. «Με χτύπησαν, δεν θα κάνετε κάτι;», κι αυτός απλά γυρίζει την πλάτη. Μια κυρία με παρακαλάει να μην δώσω συνέχεια, να πάμε στο μαγαζί της δίπλα να μου βάλει πάγο. Οι βουλευτές με κοροϊδεύουν φεύγοντας. Στο δίπλα στενό συναντάμε δυο ντουζίνες αστυνομικούς που μόλις φτάνουν. Προσπαθώ να τους πω τι έγινε. Οι περισσότεροι με αγνοούν. Ένας μου στέλνει κοροϊδευτικά φιλάκι στον αέρα…
Η σκέψη που μου έχει μείνει μετά από δυο χρόνια είναι: ποιον μπορείς να εμπιστευτείς να σε προστατεύσει; Η αλήθεια είναι πως έχουμε μόνο ο ένας τον άλλο. Βγήκα αμέσως μετά το συμβάν online στο twitter και μίλησα δημόσια για τα πάντα. Βρήκα φοβερή συμπαράσταση. Από φίλους, από αγνώστους, από τα Mέσα – μόνο τα ξένα Mέσα όμως. Η ελληνική τηλεόραση δεν ανέφερε καν το συμβάν επειδή δεν δεχόμουν να βγω στο γυαλί. Δεν ήταν το θέμα η βία. Δεν μάτωσα, δεν κατέληξα νοσοκομείο. Ο αληθινός φόβος δεν ήταν έξω από το Χυτήριο, αλλά μετά. Γνωρίζοντας πόσο ελεύθερα δρουν, πόσο δεν ασχολείται η αστυνομία. Όμως αυτό που μου έλεγαν όλοι ήταν αλήθεια. Μη φοβάσαι να μιλήσεις. Όταν μιλήσεις δημόσια δεν μπορούν να σου κάνουν πια τίποτα, είσαι προστατευμένος. Όταν μιλήσεις, δεν είσαι πια μόνος.”