Η βία κατά των γυναικών είναι καθημερινό και παγκόσμιο φαινόμενο, έχει πολλές μορφές και αποτελεί βασικό ανασταλτικό παράγοντα για την ισότητα των δύο φύλων. Απειλεί όλες τις γυναίκες, ανεξάρτητα από τάξη, φυλή, ηλικία. Παράγεται από την πατριαρχία και τον καπιταλισμό, και είναι αποτέλεσμα πολλών διαφορετικών οικονομικών, πολιτικών, θεσμικών και πολιτισμικών παραγόντων που είναι εκδηλώσεις των ανισότιμων σχέσεων εξουσίας μεταξύ ανδρών και γυναικών
Είναι λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική, συμβολική, ενώ σε πάμπολλες περιπτώσεις φθάνει μέχρι το θάνατο. Οι γυναίκες και τα κορίτσια που χάνουν τη ζωή τους από την έμφυλη βία διεθνώς, είναι περισσότερες από τα θύματα των πολέμων.
Θύμα της βίας μπορεί να είναι οποιαδήποτε γυναίκα.
Όμως, οι άνεργες, οι επισφαλώς εργαζόμενες και γενικά οι φτωχές γυναίκες και οι μετανάστριες, κινδυνεύουν περισσότερο γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα της οικονομικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής στήριξης ή φοβούνται περισσότερο να μιλήσουν. Στις σημερινές συνθήκες της κρίσης, αυξάνεται η βία γενικά, και ακόμα περισσότερο η έμφυλη βία. Φόνοι γυναικών, βιασμοί, φόνοι μεταναστών, τράφικινγκ, συχνότατες επιθέσεις ομοφοβικές και τρανσφοβικές, βία και εκφοβισμός στα σχολεία. Αυξάνεται και η έμφυλη βία από κρατικούς φορείς. Δυναμώνει ο αντιφεμινιστικός λόγος από το ακροδεξιό και φασιστικό φαινόμενο, διεθνώς.
Τη χρονιά που πέρασε είδαμε δημοσιεύματα από μια σειρά βίαιων επιθέσεων εναντίων γυναικών, σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη, στη Νιγηρία με την απαγωγή των 270 εφήβων κοριτσιών από τον κοιτώνα του σχολείου τους από τις οποίες κάποιες πουλήθηκαν σε στρατιώτες για νύφες ή για εργάτριες, και από τις ΗΠΑ μέχρι την Ασία και την Ευρώπη της κρίσης. Η διεθνής κοινή γνώμη συγκλονίστηκε από τον απαγχονισμό της Ρεϊχανέ Τζαμπαρί στο Ιράν.
Στην Ελλάδα εμμένουν οι συζυγοκτονίες, που η αστυνομία ξεπλένει ως «εγκλήματα πάθους» όταν συνοδεύονται από την αυτοκτονία του δράστη. Η ίδια αστυνομία σφυρίζει αδιάφορα για τα θύματα του τράφικινγκ, αφού κατά τα έτη 2010-2012 έδωσε αρωγή και προστασία μόνο σε 154 από αυτά. Η ελληνική κυβέρνηση έχει αποτύχει να προσφέρει υπηρεσίες που προβλέπονται από το νόμο στα θύματα και ο αριθμός ατόμων που έφθασαν στα δικαστήρια και καταδικάστηκαν μειώνεται κάθε χρόνο. Ο αριθμός των ανθρώπων που παγκοσμίως είναι θύματα ανέρχεται σε 27.000.000 και παρά τα μέτρα πολιτικής που εξαγγέλλονται διεθνώς, παραμένει αμείωτος.
Είδαμε επιπλέον την απροκάλυπτη ρατσιστική-σεξιστική προσαγωγή των τριών Αφρικανών γυναικών καθώς έβγαιναν από πρόβες θεατρικής παράστασης. Τέλος διακρίνουμε συντηρητική στροφή της δικαιοσύνης τόσο με την υπόθεση των οροθετικών γυναικών όσο και με την υπόθεση της Αγγελικής Κουτσουμπού που παρ’ ολίγο να την σκοτώσει ο αστυνομικός Ποιμενίδης που έπεσε επάνω της με το μηχανάκι το 2009, αλλά καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης μόνο ενός έτους με αναστολή.
Από πλευράς πολιτείας, ενώ σήμερα λειτουργούν αρκετές συμβουλευτικές δομές και κάποια καταφύγια σε όλη τη χώρα, για τις επείγουσες ανάγκες, πολλές υπηρεσίες πρώτης ανάγκης υπολειτουργούν (ΕΚΚΑ, νοσοκομεία, ιατροδικαστικές κ.α.) απουσιάζουν οι υπηρεσίες μακροχρόνιας υποστήριξης και η πρόληψη είναι μόνο περιστασιακή. Την ίδια στιγμή, η οικονομική βία, η ανεργία, οι περικοπές στις κοινωνικές υπηρεσίες, εγκλωβίζουν τις γυναίκες και τις καθιστούν βορά σε πάσης φύσεως «συντρόφους» και αφεντικά.
Πρέπει να την εξαλείψουμε!
Όπως τα τελευταία χρόνια, έτσι και φέτος στις 25 Νοεμβρίου, με αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση, παίρνουμε την πρωτοβουλία για να διαδηλώσουμε στο κέντρο της Αθήνας, ενάντια στην βία λόγω φύλου και το συνδυασμό της με όλες τις άλλες μορφές που “ευδοκιμούν” ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης. Εμείς, οι γυναίκες, που είμαστε παρούσες σε όλους τους αγώνες κατά των πολιτικών των μνημονίων σε όλες τις εκδοχές τους, εμπνεόμαστε από τον μακρόχρονο και αποφασιστικό αγώνα των 595 καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών, που εδώ και 15 μήνες βρίσκονται στο δρόμο και αντιστέκονται, παρά το ότι έχουν δεχθεί κάθε μορφής βία, εργασιακή με την απόλυσή τους, και την καθημερινή βία της αστυνομίας που έχει σπάσει χέρια, πόδια και κεφάλια, γιατί είναι εργαζόμενες και γιατί είναι γυναίκες, και γιατί δίνουν παράδειγμα αγώνα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Παλεύουμε για την κατάργηση των σχέσεων εξουσίας, για μια κοινωνία χωρίς φόβο, φτώχια και βία, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, χωρίς σεξισμό και υποτίμηση των γυναικών στη δημόσια ζωή, με σεβασμό στην πολυμορφία.
Σπάμε τη σιωπή και την ανοχή! Κάνουμε ορατή την «αθέατη» καθημερινή ενδοοικογενειακή βία, τον βιασμό και το τράφικινγκ, τη βία λόγω φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού σε όλες τις μορφές της.
Στηρίζουμε όλες τις γυναίκες που τολμούν να καταγγείλουν τη βία, ιδιαίτερα τις μετανάστριες, γυναίκες ΑμεΑ, ρομνί, οροθετικές, λεσβίες και τρανς γυναίκες.
Ζητούμε νομοθεσία και πολιτικές που διασφαλίζουν την ποινική δίωξη όσων εμπλέκονται στη διακίνηση και εμπορία γυναικών και ανηλίκων (trafficking)
Διεκδικούμε τη δημιουργία επαρκών χώρων υποδοχής και υποστήριξης των κακοποιημένων γυναικών και καταφύγια. Κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό σε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς προκειμένου τα θύματα να μην αποθαρρύνονται και να βρίσκουν ουσιαστική υποστήριξη για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
Διεκδικούμε κατάλληλο νομικό πλαίσιο για την πλήρη και αποτελεσματική προστασία των γυναικών που έχουν υποστεί βία ή διακρίσεις λόγω φύλου. Να κατοχυρωθεί η γρήγορη και δωρεάν εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων.
Παλεύουμε για ανατροπή των στερεοτύπων και αλλαγή της νοοτροπίας που κυριαρχεί στην οικογένεια, την εκπαίδευση, ενάντια στην εμπορευματοποίηση του σώματος των γυναικών και τα σεξιστικά πρότυπα στη διαφήμιση, τα ΜΜΕ, το διαδίκτυο και γενικά στην κοινωνία.
Παλεύουμε ενάντια στην οικονομική βία που γεννούν οι πολιτικές της λιτότητας και πλήττουν την ισότητα των δύο φύλων.
Αντιτασσόμαστε στην άνοδο του φασιστικού τέρατος που απροκάλυπτα αμφισβητεί κεκτημένα δικαιώματα των γυναικών και τον αγώνα μας για κοινωνική χειραφέτηση.
Παλεύουμε για ένα ισχυρό και μαζικό γυναικείο και φεμινιστικό κίνημα που θα ελέγχει τους θεσμούς (κυβέρνηση, κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις, τοπική αυτοδιοίκηση κ.λπ.) για την εγρήγορσή τους στα θέματα βίας κατά των γυναικών και τη συμβολή τους στην καταπολέμησή της.
Ο αγώνας για την εξάλειψη της έμφυλης βίας είναι κοινωνικός αγώνας, αφορά όλες και όλους
25 Νοέμβρη 2014
Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων της 25ης Νοέμβρη:
12:00 Συγκέντρωση στο κέντρο αγώνα των καθαριστριών Καραγεώργη Σερβίας 10, Σύνταγμα και δρώμενα
17:30 Συγκέντρωση στα προπύλαια με δρώμενα, ομιλίες, μουσικές. Στη συνέχεια πορεία προς το κέντρο αγώνα των καθαριστριών.
19.00 Προβολή ταινίας «Πουλιά στο βάλτο» της Αλίντας Δημητρίου, στο κέντρο αγώνα, Καραγεώργη Σερβίας 10, Σύνταγμα
20.00 Καλλιτεχνικά δρώμενα στο θέατρο «Εμπρός», από την ομάδα SocArtes σε συνεργασία με ομάδες φεμινιστικές και τέχνης, έως τις 00.30 – Ρήγα Παλαμήδου 2 – Ψυρρή
ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ οι ομάδες:
Φεμινιστική Πρωτοβουλία για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών
Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας
Παγκόσμια Πορεία Γυναικών (ελληνικό δίκτυο)
Ένωση Αφρικανών Γυναικών
Ομάδα Socartes
Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας
Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης- γραμμή ΣΟΣ ‘Δίπλα σου’
Ζωντανή Βιβλιοθήκη – Human Library Greece
ΔΙΟΤΙΜΑ Κέντρο Γυναικείων Μελετών και Ερευνων
Οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών
Πράσινη Αλληλέγγυα Νεολαία
Οικογένειες Ουράνιο Τόξο
Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ
Γυναικεία Τμήματα Κομμάτων
Θεματική Ομάδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Οικολόγων Πρασίνων
Ομάδα Γυναικών ΠΡΑΣΙΝΟΙ-Αλληλεγγύη
Τμήμα Φεμινιστικής Πολιτικής/Φύλου ΣΥΡΙΖΑ
Στηρίζουν:
Ηλεκτρονική καθημερινή Φεμινιστική εφημερίδα «Το Μωβ» tomov.gr
Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στις διωκόμενες οροθετικές
ACT UP Δράσε
Recep Tayyip Erdoğan speaking during a ceremony in August where he formally took over from predecessor Abdullah Gul. Photograph: /AP
The Turkish president, Recep Tayyip Erdoğan, has been accused of blatant sexism after declaring that women are not equal to men and claiming feminists in Turkey reject the idea of motherhood.
The devoutly Muslim president said biological differences meant women and men could not serve the same functions, adding that manual work was unsuitable for the “delicate nature” of women.
His comments ignited a firestorm of controversy on Twitter and one well-known female TV news anchor even took the unusual step of condemning the remarks during a bulletin.
“Our religion [Islam] has defined a position for women: motherhood,” Erdoğan said at a summit in Istanbul on justice for women, speaking to an audience including his own daughter Sumeyye.
“Some people can understand this, while others can’t. You cannot explain this to feminists because they don’t accept the concept of motherhood.”
He recalled: “I would kiss my mother’s feet because they smelled of paradise. She would glance coyly and cry sometimes.
“Motherhood is something else,” he said, claiming that it should be a woman’s priority because Islam exalts women as mothers.
He went on to say that women and men could not be treated equally “because it goes against the laws of nature”.
“Their characters, habits and physiques are different … You cannot place a mother breastfeeding her baby on an equal footing with men.
“You cannot make women work in the same jobs as men do, as in communist regimes. You cannot give them a shovel and tell them to do their work. This is against their delicate nature.”
Erdoğan was apparently referring to the practice during and after the second world war for women in communist states such as the USSR to do heavy manual work in factories or in roles such as tram drivers.
He complained that in previous decades in Turkey women in Anatolian villages had done the back-breaking work while their menfolk idled away the time.
“Wasn’t it the case in Anatolia? Our poor mothers suffered immensely and got hunchbacks while the men were playing cards and rolling dice at teahouses,” he said.
“What women need is to be able to be equivalent, rather than equal. Because equality turns the victim into an oppressor and vice versa.”
Erdoğan, 60, has been married since 1978 to his wife Emine, with whom he has two sons and two daughters.
Aylin Nazliaka, an MP from the main opposition Republican People’s party said Erdoğan “ostracised” women by portraying them as delicate, weak and powerless and limiting their role to motherhood.
“Erdoğan has publicly committed a hate crime … But I will continue to fight this man who sees no difference between terrorists and feminists,” she said in a written statement.
Sule Zeybek, an anchorwoman at the Turkish broadcaster Kanal D, hit back at Erdoğan’s comments live on television during a news bulletin.
“I am a feminist and thank God I’m a mum. I wouldn’t kiss my mother’s feet but I have great respect for her,” she said.
The Islamic-rooted government of Erdoğan has long been accused by critics of seeking to erode the country’s secular principles and limiting the civil liberties of women.
Erdoğan has drawn the ire of feminist groups for declaring that every woman in Turkey should have three children and with proposals to limit abortion rights, the morning-after pill and caesarean sections.
Seen by critics as increasingly authoritarian, he has repeatedly lashed out personally at female journalists who displeased him.
But the government’s attitude towards women came under even greater scrutiny after the deputy prime minister, Bülent Arinç, caused a furore in August by suggesting women should not laugh loudly in public.
Activists also say that government officials’ remarks about women and how they should be treated leave them exposed to violence. According to non-governmental organisations, more than 200 women in Turkey died as a result of domestic violence in the first six months of 2014.
Η βία κατά των γυναικών είναι καθημερινό και παγκόσμιο φαινόμενο, έχει πολλές μορφές και αποτελεί βασικό ανασταλτικό παράγοντα για την ισότητα των δύο φύλων. Απειλεί όλες τις γυναίκες, ανεξάρτητα από τάξη, φυλή, ηλικία. Παράγεται από την πατριαρχία και τον καπιταλισμό, και είναι αποτέλεσμα πολλών διαφορετικών οικονομικών, πολιτικών, θεσμικών και πολιτισμικών παραγόντων που είναι εκδηλώσεις των ανισότιμων σχέσεων εξουσίας μεταξύ ανδρών και γυναικών
Είναι λεκτική, ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική, συμβολική, ενώ σε πάμπολλες περιπτώσεις φθάνει μέχρι το θάνατο. Οι γυναίκες και τα κορίτσια που χάνουν τη ζωή τους από την έμφυλη βία διεθνώς, είναι περισσότερες από τα θύματα των πολέμων.
Θύμα της βίας μπορεί να είναι οποιαδήποτε γυναίκα. 
Όμως, οι άνεργες, οι επισφαλώς εργαζόμενες και γενικά οι φτωχές γυναίκες και οι μετανάστριες, κινδυνεύουν περισσότερο γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα της οικονομικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής στήριξης ή φοβούνται περισσότερο να μιλήσουν. Στις σημερινές συνθήκες της κρίσης, αυξάνεται η βία γενικά, και ακόμα περισσότερο η έμφυλη βία. Φόνοι γυναικών, βιασμοί, φόνοι μεταναστών, τράφικινγκ, συχνότατες επιθέσεις ομοφοβικές και τρανσφοβικές, βία και εκφοβισμός στα σχολεία. Αυξάνεται και η έμφυλη βία από κρατικούς φορείς. Δυναμώνει ο αντιφεμινιστικός λόγος από το ακροδεξιό και φασιστικό φαινόμενο, διεθνώς.
Τη χρονιά που πέρασε είδαμε δημοσιεύματα από μια σειρά βίαιων επιθέσεων εναντίων γυναικών, σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη, στη Νιγηρία με την απαγωγή των 270 εφήβων κοριτσιών από τον κοιτώνα του σχολείου τους από τις οποίες κάποιες πουλήθηκαν σε στρατιώτες για νύφες ή για εργάτριες, και από τις ΗΠΑ μέχρι την Ασία και την Ευρώπη της κρίσης. Η διεθνής κοινή γνώμη συγκλονίστηκε από τον απαγχονισμό της Ρεϊχανέ Τζαμπαρί στο Ιράν.
Στην Ελλάδα εμμένουν οι συζυγοκτονίες, που η αστυνομία ξεπλένει ως «εγκλήματα πάθους» όταν συνοδεύονται από την αυτοκτονία του δράστη. Η ίδια αστυνομία σφυρίζει αδιάφορα για τα θύματα του τράφικινγκ, αφού κατά τα έτη 2010-2012 έδωσε αρωγή και προστασία μόνο σε 154 από αυτά. Η ελληνική κυβέρνηση έχει αποτύχει να προσφέρει υπηρεσίες που προβλέπονται από το νόμο στα θύματα και ο αριθμός ατόμων που έφθασαν στα δικαστήρια και καταδικάστηκαν μειώνεται κάθε χρόνο. Ο αριθμός των ανθρώπων που παγκοσμίως είναι θύματα ανέρχεται σε 27.000.000 και παρά τα μέτρα πολιτικής που εξαγγέλλονται διεθνώς, παραμένει αμείωτος.
Email
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.