Η Πρωτοβουλία κατά της Ομοφοβίας Ξάνθης διοργανώνει διήμερο για το στίγμα και τις διακρίσεις γύρω από τον HIV με σκοπό να τα καταδείξει και να γκρεμίσει τα στερεότυπα.

   

Άλλη μια διαπομπευμένη οροθετική λιγότερη

Η Κατερίνα δραπέτευσε. Όσες φυλακές έζησε, όσους παραδείσους κι αν αναζήτησε στα ναρκωτικά ποτέ δεν έφτασαν. Η επιχείρηση δίωξης των οροθετικών χρηστριών πριν τις εκλογές του 2012, μάζεψε μαζί με τις άλλες κοπέλες και την Κατερίνα. Τη γνωρίσαμε κι αυτή στις φυλακές Κορυδαλλού. Ενα κορίτσι γελαστό που του άρεσαν οι αγκαλιές και τα χάδια. Ηταν διαχυτική, πάντα με φιλούσε.

Η Κατερίνα έγινε αργότερα ασθενής μου καθώς το «αδίκημα» της οροθετικότητάς της, την έφερε στην πόρτα της Μονάδας Λοιμώξεων. Γρήγορα ενεργοποιήθηκε. Μάχιμη, πήρε μέρος σε όλες τις δράσεις της πρωτοβουλίας αλληλεγύης για τις διωκόμενες οροθετικές: μίλησε σε προβολές, σε πανελ, σε συγκεντρώσεις για τα αυτονόητα: τα νοσήματα δεν φυλακίζονται, θεραπεύονται. Την αγαπήσαμε για το θάρρος της, την ανθρωπιά της, το ωραίο μυαλό της.

Δυο χρόνια καθαρή, όταν υποτροπίασε. Ζητούσε συγγνώμη γιατί νόμισε οτι μας απογοήτευσε. Οι δικοί μου φόβοι όμως είχαν να κάνουν με κάτι άλλο. Εμείς πόσο σωστά τη στηρίξαμε; Πόσο μπορέσαμε ν’απαλύνουμε τους πόνους της, να την κάνουμε ικανή ν’αντέξει ότι και οι άλλοι και άλλες αντέχουμε;

Η Κατερίνα μπήκε σε πρόγραμμα του ΟΚΑΝΑ. Ολα πηγαν «καλά». Σωστή στις υποχρεώσεις της, στα ραντεβού της, όμορφη με τη λεπτή φιγούρα της και μ’εκείνο το χαμόγελο που χάλαγαν τ’ανύπαρκτα μπροστινά της δόντια που είχαμε βάλει στόχο να φτιάξουμε. Μαζί της ο πατέρας της παντα εκεί, κοντά της.

Κι όμως η Κατερίνα δεν ήταν καλά. Πριν λίγες μέρες αποφάσισε πως η ζωή ήταν πολύ κουραστική γι αυτήν. Δεν την άντεχε. Άφησε ένα γράμμα αποχαιρετιστήριο και πήρε την τελευταία της δόση. Μας άφησε πίσω εμάς που αντέχουμε κι αυτή έφυγε. Η Κατερίνα δραπέτευσε κι η φυγή της πληγώνει .

Συγγνωμη για τη φόρτιση…

Χρύσα Μπότση

Μέλος της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στις διωκόμενες οροθετικές

Κατερίνα, θα σε αποχαιρετήσουμε την Τετάρτη, δυστυχώς

Την Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου θα αποχαιρετήσουμε την Κατερίνα οριστικά, στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, στο Κορωπί, στις 3.30. Και ήταν η δυνατότερη. Γι’ αυτό και βάλαμε στο σώμα μιας από τις φιγούρες μας στις 25 Νοέμβρη, στην εκδήλωση της Φεμινιστικής Πρωτοβουλίας για την Εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών την περίπτωσή της, που έλεγε:

«4 Απριλίου 2014

Είμαι μια από τις 27 τοξικοεξαρτημένες οροθετικές γυναίκες που διαπομπευθήκαμε το 2012, μας υποχρέωσαν σε λήψη αίματος για τεστ HIV/AIDS, και στη συνέχεια μας φυλάκισαν για διάστημα έως ένα χρόνο, με την κατηγορία της πορνείας και της “βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης” στους υποτιθέμενους πελάτες μας. Η κατηγορία της πορνείας δεν αποδείχθηκε, και στη δίκη δύο από εμάς στις 4/4/2014 ενάντια στο ελληνικό κράτος για παράνομη φυλάκιση, κερδίσαμε αποζημίωση ύψους …10 ευρώ την ημέρα. Η βλάβη που μας έγινε θα κυνηγάει αιώνια εμάς και τα παιδιά μας. Εμείς όμως είμαστε φορείς δικαιωμάτων, και με τη συμπαράσταση της Ομάδας Δικηγόρων για τα Δικαιώματα Προσφύγων και Μεταναστών και την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στις διωκόμενες Οροθετικές θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε την ηθική και υλική μας δικαίωση. Και θέλω να σας πω ότι εγώ κατάφερα να είμαι καθαρή.»

Όταν διαπομπεύθηκε, λίγον καιρό αργότερα, ο πατέρας της έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, τον έσωσαν, αλλά ήταν σε άσχημη κατάσταση. Έχασε και τη δουλειά του γι’ αυτό το λόγο. Όταν η Κατερίνα βγήκε, πήγε στο σπίτι της, όπου βρήκε αγάπη. Όταν θέλησε να πάει σε συγγενικό σπίτι στην ιδια γειτονιά, δεν την δέχθηκαν λόγω των προκαταλήψεων για την οροθετικότητά της, λόγω του ότι, πάνω απ’ όλα, είχε διαπομπευθεί. Όταν πήγε στην καφετέρια, αυτοί που την ήξεραν της είπαν να φύγει. Και τόσα άλλα…

Επειδή ήταν μια από τις δύο ελπίδες μας από αυτή την ομάδα των γυναικών, ελπίδα γιατί είχε ξεφύγει, ρώτησα στις 25 Νοέμβρη τον Κωνσταντή Καμπουράκη, της ACT UP που μαζί με τη Χρύσα Μπότση την στήριζαν σε μόνιμη βάση, αν είναι καλά η Κατερίνα. Μου απάντησε, ‘καλά είναι, αλλά δεν είμαι σίγουρος’. Τρεις μέρες μετά μαθαίνουμε την ‘τελευταία είδηση’ όχι από αυτήν, αλλά για αυτήν.

Χαίρε Λοβέρδο, υπουργέ Παιδείας, οι πεθαμένες και οι μελλοθάνατες σε χαιρετούν!

Σίσσυ Βωβού

Μέλος της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στις διωκόμενες οροθετικές

http://tomov.gr/

http://www.efsyn.gr/arthro/ta-ereipia-mias-politikis

Ιστορική Αναδρομή του HIV

Το 1981 το σύνδρομο εντοπίστηκε για πρώτη φορά. Σε έρευνες που έγιναν στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια καταγράφηκαν τα πρώτα συμπτώματα,  που ήταν μια σπάνια μορφή πνευμονίας που προσβάλλει συνήθως ανθρώπους με αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα. Σε άλλη έρευνα που έγινε στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, καταγράφηκαν περιπτώσεις με το Σάρκωμα Καπόζι, μια σπάνια μορφή καρκίνου του δέρματος αργής εξέλιξης. Και τα δυο πανεπιστήμια γνωστοποιούν τις παρατηρήσεις τους στους φορείς Δημόσιας Υγείας και όλοι αντιλαμβάνονται πως βρίσκονται μπροστά σε μια νέα ασθένεια.

Τα πρώτα κρούσματα της νέας ασθένειας ήταν όλοι γκέι άντρες και σύντομα βαπτίστηκε από συντηρητικούς κύκλους ως «ο Καρκίνος των Γκέι» και από τους Χριστιανούς ως «η τιμωρία του Θεού».

To 1983 απομονώθηκε ο ιός και ονομάστηκε πλέον Σύνδρομο Ανοσολογικής Ανεπάρκειας ή αλλιώς AIDS. To 1985 διαπιστώνουν πως η ασθένεια τελικά μεταδίδεται και σε τοξικοεξαρτημένα άτομα και σε εργάτριες του σεξ. Την ίδια χρονιά επιβεβαιώθηκε και το πρώτο κρούσμα μετάδοσης από μητέρα σε παιδί μέσω του θηλασμού.

Μέχρι να δημιουργηθεί το πρώτο φάρμακο υπήρξαν 500.000 θάνατοι από τον HIV. To 1986 δημιουργείται το πρώτο φάρμακο κατά του ιού, το AZT μετά από κοινωνικές πιέσεις του γκέι κινήματος και με κρατική χρηματοδότηση, το οποίο όμως ήταν τόσο τοξικό με αποτέλεσμα να μην ανταποκρίνονται οι ασθενείς στη θεραπεία και να πεθαίνουν.

Η πατέντα και τα δικαιώματα του φαρμάκου όμως πωλούνται σε μια ιδιωτική εταιρεία, η οποία πουλάει την θεραπεία για έναν χρόνο στην τιμή των 10.000 δολαρίων ετησίως, καθιστώντας το σαν το πιο ακριβό φάρμακο στην ιστορία. Παράλληλα απαγορεύει την κατασκευή του φαρμάκου σε άλλες χώρες και εμποδίζει κάθε άλλη πρόταση ή έρευνα για θεραπεία χρηματίζοντας γιατρούς, πανεπιστήμια και κλινικές, παρότι οι ίδιοι οι ασθενείς δέχτηκαν να γίνουν πειραματόζωα για να βγει στην αγορά πιο γρήγορα το φάρμακο. Ίσως πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο στον κόσμο της φαρμακοβιομηχανίας.  

Η οργάνωση ACT UP που δημιουργήθηκε στην Αμερική το 1987, αγωνίστηκε και έδωσε μάχες για να τεθεί σε εφαρμογή η κρατική έρευνα για το AIDS,  για τη μείωση της τιμής του φαρμάκου και την πρόσβαση όλων των ατόμων σε φαρμακευτική αγωγή. Το κεντρικό σύνθημα της ACT UP είναι «Silence=Death»(η Σιωπή ισούται με Θάνατο).

Μετά από πιέσεις της ACT UP το 1991 ο Al Ghohr δίνει την άδεια για κατασκευή και διάθεση φαρμάκων στην Αφρική που αποδεκατιζόταν από την ασθένεια, όμως η απόφαση εμποδίστηκε λόγω πιέσεων από μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες. Τελικά υποχρεώθηκαν να στείλουν φάρμακα με τιμές που θα αντιστοιχούν στο εκεί κατά κεφαλήν εισόδημα.

Καταστολή σεξουαλικότητας

Παράλληλα με τα γεγονότα του Μάη του 68, το αντιπολεμικό κίνημα και τη σεξουαλική απελευθέρωση, ξεκινούν οι πρώτες διεκδικήσεις των lgbt (λεσβιακών, γκέι, αμφί και τρανς) δικαιωμάτων. Το 1969 στη Νέα Υόρκη γίνεται για πρώτη φορά διεκδίκηση των δικαιωμάτων της γκέι κοινότητας, γνωστή και ως η εξέγερση του Stonewall. Τα lgbt ζητήματα αποκτούν ορατότητα και δημόσιο λόγο και το 1978 συζητούνται για πρώτη φορά κάποια από αυτά με την εκλογή του πρώτου ανοιχτά γκέι υποψήφιου δημάρχου Harvey Milk στο San Francisco.

Λίγο αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, οι πρώτοι θάνατοι από το AIDS που καταγράφηκαν επισήμως αφορούσαν γκέι, έτσι επικράτησε η άποψη ότι υπαίτιοι για τη διάδοση του ιού ήταν μόνο αυτοί.

Ο στιγματισμός και η στοχοποίηση των γκέι ενισχύθηκε με τις ομοφοβικές ρητορικές από πολιτικά, θρησκευτικά και επιστημονικά πρόσωπα. Η άγνοια για το πως μεταδίδεται ο ιός και ο πανικός που ξέσπασε οδήγησε σε ενοχή γύρω από το σεξ και τη σεξουαλικότητα μέσα στη γκέι κοινότητα. Λίγα χρόνια αργότερα όταν επιβεβαιώνονται τα πρώτα κρούσματα και σε ετερόφυλα άτομα δημιουργείται φοβία για το σεξ, καταστολή της ελευθερίας της σεξουαλικής έκφρασης και συντηρητικοποίηση της κοινωνίας η οποία τροφοδοτείται από μύθους γύρω από τον HIV.

Αλήθειες γύρω από τον HIV σήμερα

· Αν ανακαλύψει ένα άτομο ότι είναι οροθετικό, δεν ήρθε το τέλος του κόσμου.

· Ο HIV συχνά θεωρείται λανθασμένα καταδίκη σε θάνατο. 

· Αν ζει ένα άτομο με τον HIV, όσο νωρίτερα το μάθει, τόσο πιο σύντομα θα λάβει την αντιρετροϊκή θεραπεία που θα το κρατήσει υγιές. Είναι αλήθεια ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν εξαιτίας του ιού, αλλά είναι πια πολύ λίγοι στις αναπτυγμένες χώρες.

· Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι χάρη στην αντιρετροϊκή αγωγή, πολλοί οροθετικοί θα έχουν ένα καλό προσδόκιμο ζωής και μειώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τον κίνδυνο μετάδοσης του ιού.

· Όλοι οι επιστήμονες συμφωνούν ότι η πετυχημένη αντιρετροϊκή αγωγή μειώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό τον κίνδυνο μετάδοσης του ιού.

· Ναι, ο HIV μεταδίδεται, αλλά δεν κολλάει τόσο εύκολα.

· Είναι δυνατό να προληφθούν σχεδόν όλες οι περιπτώσεις μετάδοσης του HIV από την μητέρα στο παιδί.

· Ο HIV δεν μεταδίδεται με σάλιο, δάκρυα, ιδρώτα, κόπρανα ή ούρα, αγκαλιά, φιλί, μασάζ, χειραψία, τσιμπήματα εντόμων, συγκατοίκηση με κάποιον οροθετικό, κοινή χρήση τουαλέτας ή ντους, συνύπαρξη σε εργασιακούς χώρους, σε γυμναστήρια, πισίνες, εστιατόρια, συναυλιακούς χώρους .

· Τα προφυλακτικά είναι τρόπος πρόληψης της σεξουαλικής μετάδοσης του HIV.

· Ο HIV μας αφορά όλους και όλες ανεξάρτητα από το σεξουαλικό μας προσανατολισμό, το φύλο, τη φυλή και την ηλικία.

Στίγμα και Διακρίσεις

Στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, παρότι οι μύθοι γύρω από τον HIV έχουν καταρριφθεί και υπάρχουν δεκάδες οργανώσεις που ενημερώνουν για τον HIV, οι φορείς του ιού παραμένουν στιγματισμένοι ακόμα και από την πολιτεία.

 Η  υγιειονομική διάταξη 39/Α που δημιουργήθηκε το 2012 από τον τότε υπουργό Υγείας, Α. Λοβέρδο, και σε συνεργασία με το ΚΕΕΛΠΝΟ και τις αστυνομικές αρχές, διώκει και εμφανίζει προσωπικά στοιχεία στον τύπο   γυναικών που συλλαμβάνονται και εξαναγκάζονται σε υποχρεωτική εξέταση για HIV, ποινικοποιώντας για πρώτη φορά τον HIV στην Ελλάδα.

Το γεγονός αυτό έδωσε το έναυσμα για ένα κυνηγητό σε εκδιδόμενα πρόσωπα, μετανάστες-μετανάστριες και τοξικοεξαρτημένα άτομα. Πρόκειται για κατηγοριοποίηση και διάκριση κατά ομάδων, που το κοινωνικό σύστημα θεωρεί κατώτερες και περιθωριοποιημένες. Η διαπόμπευση των γυναικών που συνελήφθησαν ήταν τόσο καταστροφική για τις ζωές τους που κάποιες εξωθήθηκαν στην αυτοκτονία. 

 Αντίστοιχες προκαταλήψεις αντιμετωπίζουν και οι γκέι, οι οποίοι, δίχως να ποινικοποιούνται, στιγματίζονται ως εν δυνάμει φορείς του ιού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως απαγορεύεται ένα γκέι άτομο να δώσει αίμα διότι θεωρείται a priori οροθετικό.

ΕΛΛΑΔΑ 14.12.2014 : 18:18

Η Κατερίνα σε κάθειρξη ισόβιας... διαπόμπευσης

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗ

• 

Η «κοινοποίηση» του προσώπου ενός κοινωνικά υπόλογου, η στεγνή ερμηνεία του νόμου, τα σύνορα της ευαισθησίας, το ανακλαστικό «ανάθεμα» πριν από την τελεσιδικία, συχνά συμπλέκονται, διχάζοντας την ευάλωτη σε εντυπώσεις κοινή γνώμη. Αυτό που δεν εφεσιβάλλεται είναι μια ζωή χαμένη. Οπως της Κατερίνας.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

H Κατερίνα, μία από τις είκοσι έξι οροθετικές γυναίκες που είχαν συλληφθεί τον Μάιο του 2012 για λόγους «δημόσιας υγείας», στις 27 Νοεμβρίου έγραψε ένα γράμμα. Ηταν ένα γράμμα αποχαιρετισμού προς τον σύντροφό της. Tο άφησε στο υπνοδωμάτιό τους και έφυγε από το σπίτι χωρίς να πάρει τίποτα μαζί της.

Την επομένη, βρέθηκε νεκρή σε δωμάτιο ξενοδοχείου. Είχε κλειδωθεί, η τηλεόραση έπαιζε δυνατά και εκείνη είχε κάνει χρήση ηρωίνης και χαπιών. Οι δικοί της έχουν πειστεί πως η Κατερίνα αυτοκτόνησε μη έχοντας ποτέ ξεπεράσει το τι συνέβη εκείνο τον Μάιο, όταν η προσωπική της ζωή και η ασθένειά της έγιναν πρωτοσέλιδο και εκείνη βρέθηκε αδίκως στη φυλακή.

Μοναχοκόρη

Η Κατερίνα ήταν 34 χρόνων, μοναχοκόρη του κ. Αντώνη, τεχνίτη κοσμημάτων και της κυρίας Δημητρούλας, τραπεζοκόμου σε νοσοκομείο. Οσοι την έζησαν μιλάνε για μια κοπέλα «τσαχπίνα, ξύπνια, με ιδιαίτερο χιούμορ».

Μέχρι τα δεκαεπτά της, η ζωή της κυλούσε ήρεμα, στην τελευταία τάξη του Λυκείου όμως λίγο οι κακές παρέες, λίγο οι φήμες ότι έκανε χρήση κάνναβης, τότε οι γονείς της είχαν αρχίσει να ανησυχούν. Εκείνα τα Χριστούγεννα, η νονά της της είχε δώσει 10.000 δρχ. χαρτζιλίκι, όταν τρεις ημέρες αργότερα ζήτησε και άλλα χρήματα από τον πατέρα της, εκείνος ήξερε ενστικτωδώς πως η κόρη του είχε μπλέξει άσχημα.

Σήκωσε με το ζόρι τα μανίκια της και την είδε «τρυπημένη». Της είχε παθολογική αδυναμία και δεν ήξερε πώς να χειριστεί το πρόβλημα. Οταν εκείνη το έσκασε από το σπίτι, ο κ. Αντώνης κάθε απόγευμα, μετά τη δουλειά του, γυρνούσε στις πιάτσες των τοξικομανών και με μια φωτογραφία της, την αναζητούσε. Αλλά μάταια.

Εξι χρόνια μετά, η Κατερίνα βρέθηκε να παλεύει για τη ζωή της στο νοσοκομείο. Οι γονείς της έτρεξαν τότε στο πλευρό της, την έπεισαν να μπει σε πρόγραμμα απεξάρτησης και οργανώθηκαν σε βάρδιες ώστε να μη μένει ποτέ μόνη της. Ομως ένα απόγευμα, εκείνη κλείδωσε τον πατέρα της σε ένα δωμάτιο... Και την χάσανε ξανά. Μέχρι που τον Μάιο του 2012 δέχτηκαν ένα τηλεφώνημα από την Ασφάλεια: Η Κατερίνα είχε συλληφθεί.

Το «αδίκημα»

Ο πατέρας της έτρεξε και πάλι να την βρει, πίσω από τα κάγκελα πλέον, την είδε με στερητικό σύνδρομο, έτρεμε αλλά ήθελε να του προλάβει τα νέα: «Μπαμπά, έχω έιτζ». «Και γι’ αυτό σε συνέλαβαν;» ρώτησε εκείνος αναστατωμένος.

Μάταια προσπαθούσε να τον πείσει πως δεν είχε κάνει κάτι κακό. Πράγματι, η Κατερίνα έβγαινε μέρα μεσημέρι από ένα φούρνο με μια τυρόπιτα στο χέρι και εκεί την σταμάτησαν αστυνομικοί. Της έκαναν εξέταση στο Τμήμα και μετά την συνέλαβαν. Την επομένη δόθηκαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία της.

Το τηλέφωνο στο σπίτι τους δεν σταμάτησε να χτυπάει, δημοσιογράφοι, φίλοι και γνωστοί όλοι ήθελαν να μάθουν τι είχε συμβεί. «Είχε πράγματι μπλέξει με πορνεία;» ρωτούσαν τον πατέρα της. «Τι να σας πω, η Κατερίνα δεν θα έκλεβε ποτέ, οπότε φαντάζομαι πως κάπως θα έπρεπε να πάρει τη δόση της...» απαντούσε εκείνος, συντετριμμένος, σχεδόν απολογητικά.

Ελεύθερη

Η εισαγγελέας αποφάσισε πως η Κατερίνα και οι άλλες κοπέλες γνώριζαν πως είναι φορείς και εν γνώσει τους έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή των πελατών τους. Εναν ολόκληρο χρόνο στριμωγμένες στα κελιά του Κορυδαλλού, άρρωστες, με στερητικά σύνδρομα, περίμεναν τη δίκη τους.

Στο δικαστήριο η Κατερίνα αθωώθηκε και αφέθηκε αμέσως ελεύθερη. Εκείνη την ημέρα, ο πατέρας της την περίμενε στην πύλη των φυλακών. Εκείνη του ζήτησε να περάσουν πρώτα από την Ομόνοια. Ο κ. Αντώνης έτρεμε. Ηξερε πως η κόρη του ήθελε να ξανακάνει χρήση, αλλά ήξερε πλέον πως δεν θα μπορούσε να την αποτρέψει.

Οταν έφτασαν, εκείνη άλλαξε γνώμη. «Πάμε σπίτι» του είπε. Πήρε την απόφαση, μπήκε στο πρόγραμμα απεξάρτησης και πάλεψε με απίστευτη πειθαρχία. Ηρθε ξανά κοντά με τους γονείς της, ξαναβρέθηκε με τον μεγάλο της έρωτα. Αλλά τα βλέμματα και οι ψίθυροι στη γειτονιά την ακολουθούσαν όπου και αν πήγαινε, οι «φίλοι» που δεν την ακουμπούσαν θεωρώντας πως θα τους «κολλήσει» την στενοχωρούσαν και όταν προσπάθησε να βρει δουλειά έπεσε σε κλειστές πόρτες. Μπορεί να είχε αθωωθεί αλλά το όνομα και η φωτογραφία της παρέμεναν στο Διαδίκτυο με τον τίτλο: «Ιερόδουλη οροθετική».

Η Κατερίνα είχε καταλάβει πως η «ρετσινιά» αυτή θα την ακολουθούσε για πάντα και αυτό, λένε οι δικοί της, δεν μπόρεσε να το αντέξει. Στο γράμμα που άφησε στον αγαπημένο της γράφει στο τέλος: «Πάω να πεθάνω, μη με ψάξεις γιατί δεν πρόκειται να με βρεις. Δεν αντέχω άλλο. Να προσέχεις τον εαυτό σου και τον μπαμπά μου. Σε αγαπώ, Κατερίνα».

Στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων η υπόθεση

Στο δικαστήριο η Κατερίνα αθωώθηκε, αφού δεν προέκυπτε «από πουθενά» ότι εκδιδόταν, ότι γνώριζε πως είναι οροθετική ή ότι εν γνώσει της μετέδιδε τον ιό του HIV. Αποζημιώθηκε με 10 ευρώ για κάθε ημέρα που έμεινε άδικα στη φυλακή. Ομως αυτό δεν της ήταν αρκετό. Ηταν αποφασισμένη να στραφεί εναντίoν όσων ευθύνονταν για τη διαπόμπευσή της. Την αστυνομία, τους γιατρούς και κυρίως την τότε ηγεσία του υπουργείου Υγείας που έδωσε τα προσωπικά της δεδομένα στη δημοσιότητα. Δίπλα της, και σε όλες τις γυναίκες - μέλη της «Πρωτοβουλίας αλληλεγγύης στις διωκόμενες οροθετικές», και μια ομάδα δικηγόρων που εθελοντικά ανέλαβαν την υπεράσπισή τους. Και μπορεί οι μηνύσεις τους κατά αστυνομικών και γιατρών του ΚΕΕΛΠΝΟ να μπήκαν από τον εισαγγελέα με συνοπτικές διαδικασίες στο αρχείο, η προσφυγή τους όμως στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θα εκδικαστεί. Στο εδώλιο «θα είναι η Ελλάδα» για σειρά σοβαρών αδικημάτων – αν και οι διεθνείς οργανισμοί μάς είχαν από την πρώτη στιγμή «καταδικάσει» μιλώντας για «καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων», «κυνήγι μαγισσών» και «επικίνδυνες πρακτικές που δεν συνάδουν με πολιτισμένη χώρα». Υπόμνηση: η διάταξη του κ. Ανδρέα Λοβέρδου που είχε οδηγήσει στις συλλήψεις, ενώ είχε καταργηθεί, επανεργοποιήθηκε από τον κ. Αδωνι Γεωργιάδη.

Έντυπη