Ο γκέι γολγοθάς μου μεχρι το σύμφωνο συμβίωσης

Χαϊδεμένες μου νεραϊδοθίτσες,

Επιτρέψτε μου να συστηθώ. Ονομάζομαι Ντόναλντ. Είμαι 17 χρονών και ζω σε ενα νησί που είναι πολιτικά βαμμένο στα μπλε (αλλά τι ξέρετε εσείς από μπλε..) και το κουτσομπολιό, η υποκρισία και η βιοποικιλότητα (βάσει των ειδών βλακείας εννοώ) είναι χαρακτηριστικά του. Είμαι ο πρώτος γόνος εκ των τεττάρων, μιας θρησκευομένης οικογενείας. (βαθέως)

Αν και είμαι βέβαιος πως τα στοιχεία ταύτα είναι αρκετά για να αντιληφθείτε περί τίνος πρόκειται η κατάστασίς μου, θα είμαι αναλυτικότερος εν συνεχεία.

Ας δώσουμε μια αρχή στην συνηθισμένη μου ιστορία, ας πούμε πως ολα ξεκίνησαν τότε, στην έκτη δημοτικού. Άρχισα από τοτε να αντιλαμβάνομαι οτι νιώθω ενα παράξενο πράγμα για τα αγόρια αλλα δεν ήξερα τι. Μωρό ήμουν, ούτε τα στοιχειώδη δεν ήξερα. (Τώρα πια που μεγάλωσα, θυμάμαι οτι από πάντα είχα μια έλξη προς τα αγόρια, απλά με διαφορετικό τρόπο στις μικρότερες ηλικίες). Τέλος πάντων, με τον καιρό πέρασα απο διάφορα στάδια.

Έκτη δημοτικού -> απορία

Πρώτη γυμνασίου -> απομόνωση, θλίψη

Δευτέρα γυμνασίου -> μίσος για τον εαυτό μου! συνεχής επιθυμία να είμαι κάποιος άλλος,

Τριτη Γυμνασίου -> αναθεώρηση, σταδιακή αποδοχή, coming out σε φίλες, coming out στον πατέρα, που αμέσως είπε "οχι δεν είσαι, μην το ξαναπείς αυτο!!!", (με λίγα λόγια, μου ελεγε οτι το χειρότερο που μπορώ να κάνω ειναι να αποδεχτώ τον εαυτό μου, οτι είναι κόλπο του σατανά για να με απομακρύνει από την εκκλησία, να προσευχηθώ για να μην μπαίνω σε πειρασμό, να μην "αυτοϊκανοποιούμαι", και να μην το πω πουθενα. (Εγώ το είχα ήδη πεί). Και οτι θα βρώ μια κοπέλα, και αν την αγαπώ όλα θα είναι καλά και θα ζήσουμε χάπιλι έβερ άφτερ, στα πλαίσια του Αγίου γάμου εννοείται... Με συνεχάρη για το θάρρος μου, που του το είπα, και με κάλεσε να αλλάξω μυαλά, και να μην αποδέχομαι την ανωμαλία ως κάτι φυσικό. (εγω έκλαιγα) Και όλα συνέχισαν σαν να μην είχε γινει τιποτα, αλλά οχι και μέσα μου..) μάλλον τότε ξεκίνησε ο πραγματικός μου ψυχικός πόλεμος.

Πρώτη Λυκείου -> έχω πια χάσει τον ύπνο μου. Μέσα μου υπάρχουν δυο καταστάσεις, είτε είμαι καλά με τον εαυτό μου και νιώθω ειλικρινής που ποτέ δεν έκρυψα κατι, εφόσον το συνειδητοποίησα, δηλαδή από τη μια είμαι πιο απελευθερωμένος και συνειδητοποιημένος απο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου, αλλα όταν έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια του μπαμπά όλα χάνονται, και ακόμη και σήμερα (σε μικρότερο βαθμό) αρχίζω ξαφνικά να σκέφτομαι πάλι πως βαδίζω σε λάθος δρόμο δίχως γυρισμό. Οτι αυτοκαταδικάζομαι δηλαδή, με την αποδοχή της κατάστασης αυτής. (Μου ειπε οτι θα ζήσεις δυστυχισμένος, και οτι αυτές οι σχέσεις οδηγούν σε ΑΔΙΕΞΟΔΟ). Επίσης να προσθέσω οτι, μετά τη συζήτηση με τον μπαμπά προσπάθησα να απέχω απο οτιδήποτε ερωτικό, όπως (ίσως εσφαλμένα, αλλα δικαιολογημένα) κατάλαβα. Για μια βδομάδα δεν αυνανίστηκα, και προσπαθούσα να μην κοιτάζω τους άντρες. Η κατάσταση μου εννοείται πως χειροτερεψε.

Σαν μουσικός που είμαι, όλο αυτο το διάστημα απείχα και από τη μουσική, αφού δεν μπορούσα να εκφραστώ μέσα σε μια τέτοια ψυχική οδύνη. Όπως καταλαβαίνετε για μια βδομάδα περίπου, τα λόγια του με είχαν πείσει, και εγω αρνιομουν κατηγορηματικά τον εαυτο μου.

Τον ύπνο μου που λέτε, τον είχα χάσει για μισο χρόνο. Ήμουν σαν ζομπι. Όλη τη μερα αναρωτιόμουν. Το πρόβλημα μου ειναι το εξής "πως γίνεται αυτη η κατάσταση, εφόσον συμβαίνει στη φύση, να μην θεωρείται φυσική, αλλα αίτιο της να ειναι ενα πονηρό πνεύμα που θελει να με καταστρέψει, και να μην ειναι η ομοφυλοφιλία ενα χαρακτηριστικό μου, αλλα μια επιπρόσθετη βρωμιά πανω στην θεϊκή καθαρότητα μου". Με λίγα λόγια το θεμα ειναι οτι έχασα την αυτοπεποίθηση μου, αφού στην ουσία με βαση αυτα που μου ειπε, δεν σκεφτομουν εγω, αλλα ο δαίμονας, που με κάνει να πιςτευω οτι η ομοφυλοφιλια ειναι νορμαλ. Και ενώ έχω τον τρόπο να ειμαι καλα, και χαρούμενος, εχω πισογυρίσματα σε αυτήν την κατάσταση (ακομη) γιατι ειναι βαθειά ριζωμένα μεσα μου κάποια πράγματα.

Το θεμα ειναι οτι απο μια θρησκεία η τα δέχεσαι ολα η τιποτα. Αν κοψεις και ρίψεις σε είσαι αιρετικός, οποτε εγω πως μπορω να αρνηθω τον σατανα πχ; Ειναι σαν να παίρνω μόνο ο,τι με συμφέρει. Επισης αυτο που μας είπαν και στο σχολείο, στα θρησκευτικά, και με έφερε στη χειρότερη θεση απο ποτε, ήταν το οτι "το καλύτερο κόλπο του σατανά ειναι να σε κάνει να πιστέψεις οτι δεν υπάρχει". Ακούγεται απειλητικό. Isn't it? Ειχα παθει ψύχωση με το θέμα, και αν και βελτιώνεται η κατάσταση σιγα σιγα, ειναι δύσκολο για μένα.

Δευτέρα Λυκείου (φέτος) -> νιώθω καλα με τον εαυτο μου σε γενικές γραμμές. Όμως κατι μεσα μου συνεχίζει να με τρώει. Μια αμφιβολία για αυτο που κανω. (Για το οτι με εχω αποδεχτεί) Μια αμφιβολία που υπάρχουν φορές που με κάνει ακόμη να χάνω τον ύπνο μου, και να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια. Βγάζοντας τα ίδια "βολικά" συμπεράσματα. Ξερω οτι πρεπει να πάω σε ειδικό, να συζητησω για αυτο το θεμα, γιατι φοβάμαι οτι δεν θα καταφέρω να το αποβάλλω.

Οταν ζήτησα απο τους γονεις μου να πάω σε ψυχολόγο, είπαν οτι κανεις δεν με καταλαβαίνει καλυτερα απο αυτούς και οτι για να πάω πρώτα θα έπρεπε να τους πω τι θέματα θελω να συζητησω μαζι του. Τέλος πάντων δεν πήγα και δεν θα πάω ποτε οσο ειμαι ανήλικος.. Εκτός αν αρχίσω να και να κελαηδάω εκτός από το να βελάζω :Ρ (Ααα ξέχασα να πω, οτι το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ο μπαμπάς μου τότε, ήταν το αν ακούω φωνές!?) δεν ξερω γιατι το ρώτησε αυτο, ίσως μπορείτε να με διαφωτίσετε.

Εχω μιλήσει για μένα σε αρκετά άτομα σαν να μου συμβαίνει κατι φυσιολογικό.. (Προσπαθώ τουλάχιστον) ενα από τα άτομα αυτα ειναι και μια καθηγήτρια, η οποία εχει την σταση "η ευτυχία δεν ταυτίζεται πάντοτε με μία χαρούμενη κατάσταση, οπότε μην ανησυχείς" (που συμφωνώ), αλλά "Δεν σου αξίζει να μπεις σε αυτο το λούκι. Αλλα αν τελικά εισαι ομοφυλόφιλος δεν θα πεθάνεις κιόλας." Πιστεύει οτι δεν ειμαι γκει και οτι ειναι μια εμμονή που εχω, για να βαλω ταμπέλα στον εαυτο μου για να "ανήκω κάπου". Και αυτα επισης με προβλημάτισαν. Αλλα αν δεν ειναι γκει αυτος που δεν έλκεται απο γυναίκες αλλα μονο απο άντρες, τοτε ποιος ειναι; Καπως πρεπει να το ονομάσουμε ρε παιδι μου....

Επιπρόσθετα, στο σχολείο δέχομαι απειλές και εκβιασμούς, καθώς και πολυ άσχημη συμπεριφορά, πέρσυ μέχρι και σωματική βία. Όμως τα χειρότερα τα εχω υποστεί απο τους γονεις μου.

Μια οδυνηρή κατάσταση εξ αυτών ήταν αυτο το καλοκαιρι. Μια ωραια μερα αποφάσισα να ξυρισω τα ποδια μου για να δω πως ειναι. Πολλοί συμμαθητές μου το κανουν. Όταν οι γονείς μου το είδαν, εγινε ο χαμός. Φωνές επι 2-3 ωρες. Με είχαν βάλει κατω και φώναζαν. Η μαμά: "πες μου γιατι το έκανες! Θελω να ξερω γιατι το έκανες, αν το ηθελες! Θελω να ξερω τι γιο εχω! Σε μεγαλωνουμε για να γίνεις φλουφλης; Δεν καταλαβαινεις οτι θα εκθέσεις τον εαυτο σου ανεπανόρθωτα, οτι θα γελοιοποιηθεις!; Κάποιος θελει να σε γελοιοποιησει και σου βάζει αυτές τις ιδέες στο κεφαλι! (Έριχνε την ευθύνη σε όποιον μπορουσε να σκεφτεί, μέχρι και στο ιντερνετ (ο μπαμπας) που μου έβαλε αυτές τις σατανικες ιδέες στο κεφαλι.) (Με είπαν μέχρι και ΑΧΑΡΙΣΤΟ που κόβω τις τρίχες μου, ενώ άλλοι περιμένουν μια ζωή για να δουν μια τρίχα να φυτρώνει!!!!) Αν ειναι να μας βγεις φλούφλης, να μην επενδύουμε σε σενα!

Οταν ακουσα αυτο το "επενδυουμε" έγινα εξω φρενών. Ήταν σαν να επιβεβαιωνοταν οριςτικα το οτι δεν με αγαπούσαν για αυτο που ειμαι αλλα για αυτο που θέλουν να ειμαι. Δύσκολο να πιστέψει κανεις οτι τα παραπανω λόγια βγαίνουν απο το στόμα του ανθρωπου που τον γέννησε. Που τον μεγάλωσε, που τον ταιζε, τον ξεσκάτιζε και του διάβαζε παραμύθια. Εγω δεν αρνήθηκα ουτε για μια στιγμή οτι έκανα ο,τι έκανα γιατι ήθελα να το κανω και γιατι μου αρεσε να το δοκιμάσω. Το μονο που έλεγα ήταν "εχει λοιπόν η αγάπη όρους και προϋποθέσεις; Τι ειμαι, μια μετοχή που με επενδυετε;" Και απαντά ο μπαμπας ολο ισχυρογνωμοσυνη οπως πάντα. ΒΕΒΑΙΩΣ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΟΡΟΥΣ η αγάπη!

Ακολούθησαν τιμωρίες, το κλειδι εχάθη απο την πόρτα, και αλλα τέτοια. εκεινη τη μερα ένιωθα το σπιτι μου πιο εχθρικό απο ποτε. Μέχρι και το πάτωμα που πατουσα, ήταν σαν να με κορόιδευε, σαν να με μισούσαν ακομα και τα παπλωματα στα οποία ειχα τυλιχτει για να μην αναπνέω. Δεν μπορούσα να φανταστώ οτι η μαμά μου θα ελεγε τέτοια λόγια.

Και το πρόβλημα τους ξέρετε ποιο ειναι. Εφόσον ενα χρόνο πριν είχε γινει το c.o. στον μπαμπα, με την εννοούμενη "υπόσχεση" οτι αλλάζω μυαλά, τα ξυρισμένα μου ποδια ήταν η κραυγαλέα ένδειξη οτι οχι μονο αποδέχτηκα την ανωμαλία, αλλα οτι την προβάλλω κιολας. Αυτο νομιζω ήταν η αιτία που εγινε ο πανικός. Γιαυτο και οταν ο μπαμπας μου ειδε τα ποδια μου ειπε "τώρα κατάλαβα πάρα πολλά"

Και παλι αγαπητες μου..την επόμενη μερα ολα ήταν οπως πάντα, σαν να μην είχε συμβεί τιποτα. Όμως εγω ξερω καλα οτι με το να προσπαθείς να αγνωεις την αλήθεια, απλα κοροιδευεις τον εαυτο σου. Και το χειρότερο για μένα ειναι οτι και παλι μου δίνουν "ευκαιρία" ,με τη "σιωπή" τους, να αλλάξω μυαλά. Παλι περιμένουν. Εγω άδικα τα έκανα ολα; Πρεπει να νιώθω καλα με τον εαυτο μου υποθέτω. Αλλα νιώθω; Ξερω οτι η λύση στο πρόβλημα μου ειναι να γινω πιο "αναίσθητος" και να πατάω γερά στα ποδια μου και να μην επηρεάζομαι απο κανεναν.

Όμως δεν ξερω πως να το κανω αυτό, αφού η άλλη πλευρά ειναι πολυ δυνατή, και με πείθει με καθε έντεχνο και άτεχνο μέσο. Ειναι διαβασμένοι άνθρωποι. Και εγω ειμαι εξαρτημένος από αυτούς περιςςοτερο συναισθηματικά παρά ο,τι αλλο..

Θελω κατι πολυ δυνατό. Το πιο δυνατό φίλτρο που έχετε. Να με κανει άτρωτο. Υπαρχει τέτοιο πραμα;

Κανω κάποιες σκέψεις επισης.. Γυρω απο το ΓΙΑΤΙ να ειμαι ΕΓΩ γκει. Σκέφτομαι οτι το "πρόβλημα" αυτό, δεν υπάρχει σε εμένα για να αλλάξει εμένα, αλλα περιςςοτερο για να αλλαξει τους γονεις μου. Θα περίμενε κανεις σε μια οικογένεια που ειναι κοντα στο θεό και ολα τα κανει καλα και Άγια, να ερθει και ενα "Άγιο" παιδι. Όμως εγω βγήκα αμαρτωλός και βρώμικος. Η μηπως ειμαι το ίδιο άγιος;;

Παίρνοντας ως δεδομένο ότι η Φύση ξέρει τι δίνει και πού του δινει, θεωρώ επόμενο, μεσα απο μια ας πουμε θρησκόληπτη οικογένεια, να βγει ενα παιδι που αλλάζει τα δεδομένα, ίσως για να μην ειναι οι γονεις τοσο απόλυτοι και για να μάθουν να δέχονται και να αγαπούν το διαφορετικό και αυτο που θεωρούν ως το χειρότερο όλων. Αλλα με λίγα λόγια σπάει ετσι ο εγωισμός τους και γίνονται πιο ανοιχτοί, εφόσον το αποδεχτούν. Νομιζω οτι η αποδοχή απο την μεριά τους θα τους προσέφερε περισσότερα καλα στη ζωη τους, απο προσφέρει αυτο το "πρόβλημα" σε μένα. Γιατι για μένα ειναι απλα μια φυσιολογική κατάσταση. Για αυτούς ειναι αυτο που δεν εχουν. Και αυτο που με ανεξήγητη μανία παλεύουν να απωθησουν.

Κατα τα αλλα ειναι πολυ καλοί άνθρωποι. Έκανα λοιπόν αυτη την παρατήρηση όσον αφορά σε έναν απο τους λόγους ύπαρξης της ομοφυλοφιλίας στον άνθρωπο. Ίσως και να εχω κάποιο δίκιο. Να υπαρχει δηλαδη για να μαλακώνει τους σκληρούς, γιατι στην ουσία αυτοί πάσχουν. Εγω δεν θελω να αλλάξω κανεναν. Επισης πιστεύω οτι το πάθος δεν υπαρχει για να το ξεριζωνουμε, οπως εκείνοι πιστεύουν, αλλα για να το μεταμορφωνουμε σε κατι χρήσιμο, ωφέλιμο και λειτουργικό. Και ναι η ομοφυλοφιλια μου εδωσε παρα πολλα (το ίδιο πράγμα θα μπορουσε να μη μου είχε δώσει και τιποτα). Μου εδωσε τον εαυτο μου, αυτο που ειμαι και αγαπώ να ειμαι. Με έμαθε να μην κατακρίνω ποτέ και για κανένα λόγο, γιατί όταν έχεις ζήσει ως σκουπίδι, και ντυμένος με βασιλικά ρούχα, ξέρεις να μιλάς την γλώσσα των σκουπιδιών. Αλλά δεν παύεις να είσαι και ένας βασιλιάς. Όπως εσείς χαϊδεμένες νεραϊδοβασιλοπούλες!

Ντόναλντ

Αγαπητέ Ντόναλντ,

Άφησε τις άχρηστες αμπελοφιλοσοφίες τύπου πώς, γιατί, μήπως, ίσως και διότι, διότι ως γνωστόν "το γιατί και το διότι φάγανε τον Παναγιώτη". Πίστεψέ με, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να αναρωτιέσαι αυτά τα πράγματα γιατί δεν τα απάντησαν οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι όλων των εποχών, ούτε καν ο Παναγιώτης, θα τα απαντήσεις εσύ;. Ας τα να πάνε στο καλό ή στον διάολο και προχώρα παρακάτω.

Είσαι αυτός που είσαι, και αυτό δεν αλλάζει. Τέρμα και τελεία, χώνεψέ το πρώτα εσύ και να το χωνέψουν μετά και οι άλλοι. Όπως δεν αλλάζει το χρώμα των ματιών σου, το σχήμα των δακτύλων σου, η χροιά της φωνής σου, κλπ κλπ, έτσι δεν αλλάζει και το πώς αισθάνεσαι, τι σε έλκει, πώς αυτοπροσδιορίζεσαι.

Είσαι αυτός που είσαι και σε όποιον αρέσεις. Σε όποιον δεν αρέσεις για τους δικούς του χ,ψ,ζ λόγους, πολιτικούς, ηθικούς, θρησκευτικούς, καλλιτεχνικούς, πολεοδομικούς ή γεωπονικούς, πρόβλημά ΤΟΥ. Να το ξαναπώ; Πρόβλημά ΤΟΥ (ή ΤΗΣ).

Αλίμονο αν θα έπρεπε να ζούμε σαν χαμαιλέοντες για να αρέσουμε στον κάθε παπάρα που τυχαίνει έχει γνώμη πάνω στην ζωή μας. Αλίμονο αν θα έπρεπε σκοπός της ζωής μας να είναι, μέσα από την δική μας τρομακτική καταπίεση και δυστυχία, να κάνουμε τους άλλους (βλ. γονείς) ευτυχισμένους. Αλλοίμονο αν θα έπρεπε να φοράμε συνεχώς μια μάσκα για να μην ενοχλούνται αυτοί που δεν τους αρέσει η φάτσα μας.

Και σε τελευταία ανάλυση, αντί να αλλάξουμε εμείς για να τους αρέσουμε, ας αλλάξουν αυτοί μυαλά για να τους αρέσουμε όπως είμαστε. Αφού είναι εύκολο και θεμιτό (κατά την γνώμη τους) το πρώτο, εξίσου εύκολο και θεμιτό θα πρέπει να είναι και το δεύτερο. Δεν κατάλαβα!

Οπότε φτάνουμε το προφανές συμπέρασμα ότι οι γονείς σου είναι φανατισμένοι ηλίθιοι που η θρησκεία, τούς έχει κάνει το μυαλό σούπα. Είναι επίσης γνωστό ότι οι "καλοί" και "πιστοί" χριστιανοί έχουν μεγάλη έφεση στο να αγαπούν τον Θεό και να μισούν τους ανθρώπους.

Βέβαια, οι γονείς σου πιστεύουν πως ό,τι κάνουν το κάνουν από αγάπη και για το καλό σου, γιατί δηλητηριασμένοι από την ομοφοβική χριστιανική προπαγάνδα, πιστεύουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι επιλογή (όπως π.χ. επιλέγω να κλέψω ή να μην κλέψω, να πω ψέματα ή να μην πω). Οπότε με αυτή την σκέψη σού λένε με το ελάχιστο μυαλό τους "ας βάλουμε το παιδί μας στον σωστό δρόμο, για το καλό του, επειδή το αγαπάμε" . Και γι αυτό τον σκοπό επιστρατεύονται όλα τα μέσα: απειλές, εκβιασμοί, πειθώ, κλπ. Όμως έλα που τα πράγματα ΔΕΝ είναι έτσι. Έλα που η ομοφυλοφιλία είναι κάτι που είσαι και όχι κάτι που επιλέγεις να κάνεις. Είναι, για να καταλάβεις την αναλογία, σαν να προσπαθείς να αναγκάσεις έναν ετεροφυλόφιλο να ΜΗΝ πηγαίνει με γυναίκες, αλλά αποκλειστικά με άντρες. Για το καλό του.

Για να μην μακρηγορώ, οι γονείς σου είναι μικρονοϊκοί, αλλά δεν μπορείς να το παλέψεις. Θα σου κοστίσει τεράστια ενέργεια να το προσπαθήσεις, και αμφιβάλλω αν θα καταφέρεις τίποτε. Οπότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να κάνεις υπομονή και να κρατήσεις χαμηλό προφίλ για τα 1-2 χρόνια που έχουν μείνει μέχρι να φύγεις από το σπίτι τους και να σταματήσουν να σε ζαλίζουν. Μην τους μιλάς, μην τους προκαλείς, μην τους δίνεις αναφορά για τίποτε, μη ζητάς την γνώμη τους. Περιόρισε στο ελάχιστο τις επαφές και τις κουβέντες. Ψάξε για στήριξη και για φίλους μακριά από το σπίτι. Δεν χρειάζονται coming out ούτε ανώφελες συζητήσεις με ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν.

Και πού 'σαι, αυτά τα "αμαρτωλός" και "άγιος" σε παρακαλώ διάγραψέ τα από το λεξιλόγιό σου. Μην αφήνεις τις χριστιανικές-μεσαιωνικές αηδίες να μολύνουν την ψυχή σου και να ταράζουν την ηρεμία σου. Ασχολήσου με πράγματα που σου αρέσουν και σε γεμίζουν, (π.χ. μουσική) και μείνε μακριά από εκκλησίες, μετάνοιες, προσευχές και παπάδες. Μια θρησκεία που εξ ορισμού σε θεωρεί άρρωστο και ανώμαλο δεν σου χρειάζεται καθόλου.

Φιλικά

ΥΓ Για πε μου, τι (μουσικό!) όργανο παίζεις, να κάνουμε μαζί ντουέτο με άρπα που παίζω εγώ με μεγάλη επιτυχία; Να καλέσουμε και κόσμο στον πύργο για καλλιτεχνικό σουαρέ!

Ντοναλντάκο μου,
Μέχρι κάποια ηλικία, οι γονείς είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του παιδιού. Οι γονείς είναι αυτοί που διαμεσολαβούν τον κόσμο στο παιδί. Από τους γονείς μαθαίνει το παιδί πώς είναι το ίδιο, ποια είναι η θέση του στον κόσμο, αν αξίζει ή όχι, αν είναι καλό ή κακό, έξυπνο ή χαζό. Οι γονείς είναι οι θεοί του.

Μέχρι κάποια ηλικία. Αν όλα πάνε καλά, αυτοί οι θεοί αποκαθηλώνονται και το παιδί σιγά σιγά αυτονομείται. Αρχίζει να αποκτά τη δική του συνείδηση, τη ΔΙΚΗ ΤΟΥ ματιά πάνω στον κόσμο και στον εαυτό του, η οποία συχνά διαφοροποιείται από αυτή των γονιών του. Παύει να είναι παιδί απολύτως εξαρτώμενο από τους γονείς του για τα πάντα (συναισθηματικά και υλικά) και αποκτά τον δικό του εαυτό.

Σ' αυτή την πορεία, πολλά πράγματα μπορεί να πάνε σκατά. Όταν οι γονείς είναι μαλακισμένοι και δεν αφήνουν το παιδί να αυτονομηθεί ψυχικά, του γαμάνε την ψυχολογία, κρατώντας το δέσμιο στη φυλακή της «αγάπης» τους. Το υπονομεύουν και του διαλύουν την ψυχική ισορροπία με το να μη σέβονται τις απόψεις του και τον εκκολαπτόμενο εαυτό του. Του κάνουνε ψυχολογικό πόλεμο του χειρίστου είδους (κανείς δε θα σ' αγαπήσει όσο εμείς), και του καταστρέφουν τη ζωή.

Δυστυχώς, υπάρχουν κάμποσοι τέτοιοι γονείς, που γαμάνε τα παιδιά τους. Και όχι μόνο σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού.

Τι κάνεις εσύ; Θα κόψεις τους συναισθηματικούς δεσμούς μέσα σου. Ακούγεται πολύ σκληρό, αλλά είναι η μόνη λύση. Θα έχεις γονείς αλλά θα είναι γονείς μόνο στη θεωρία. Τουλάχιστον μέχρι να συνειδητοποιήσουν (είναι πιθανό, αλλά στο μέλλον, όχι τώρα) ότι σου καταστρέφουν τη ζωή με τη στάση τους. Οι γονείς σου είναι πολύ καλοί άνθρωποι, όπως λες. Σε πιστεύω απόλυτα. Ωστόσο οι γονείς σου είναι ΑΠΑΙΣΙΟΙ ως γονείς. Αυτό δεν τους κάνει κακούς ανθρώπους, αλλά φριχτούς γονείς. Κι εσύ πρέπει να σε προστατέψεις για να μη διαλυθείς.

Αυτό που είσαι είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ φυσιολογικό. Κόψε τις μαλακίες περί σατανά και ανωμαλίας. Δεν ισχύουν αυτά τα παραμυθάκια για αγρίους. Οι γονείς σου δεν μπορούν να το δουν, τουλάχιστον τώρα, αλλά γιατί να πρέπει να συμφωνείτε σε όλα; Κρίμα, αλλά δεν γίνεται.

Κουράγιο μέχρι να φύγεις από το σπίτι (οργάνωσέ το καλά και μακροπρόθεσμα μελετώντας). Όσο ζεις μαζί τους, σκότωσέ τους μέσα σου για να ζήσεις εσύ.

http://www.10percent.gr/