The brutality of Hitler’s regime impacted several communities and has changed the social understanding of many marginalized groups to this day. Often in the Queer community, the impact of the Holocaust is framed through the experiences of cis gay men, who were one of the most targeted groups during WW2. But what is often left out of this picture is the suffering of trans people who were persecuted under the Third Reich. I created this post to benefit my many trans followers and share of piece of important but forgotten trans history with the larger Tumblr community.Trans Visibility Pre-WW2Trans visibility before the Third Reich may not have been mainstream, but this community began experiencing acceptance from prominent medical professionals in the 1920’s and ’30s. New experimental medical procedures allowed trans people to medically transition by taking hormones and getting surgery. One recipient of such experimental treatment was Lili Elbe, the first documented woman to receive gender reassignment surgery. Lili Elbe was a bisexual trans-intersex woman born in Denmark in 1882.A portrait of Lili Elbe (1882-1931)A painting of Lili Elbe by her ex-wife Gerda GottilebLili was assigned male at birth and given the name Einar Wegener. While living as a man, Lili was a successful painter and married fellow artist Gerda Gottileb. As a favor to her wife, Lili began cross dressing to pose as female models for Gerda’s popular paintings. After cross dressing, she was convinced that she was in fact transgender and come out to her wife. In 1912 Lili and Gerda moved to Paris, where she could live openly as a woman and her wife could be actively lesbian. Lili regularly posed as female models in Gerada’s painting, and in 1913 the Danish public was shocked when it was discovered that the beautiful women in Gerda’s paintings had actually been based off of Lili, who publicly identified as a man. In the 1920’s and 1930’s Lili Elbe began transitioning by presenting as female in public, but she was introduced to others as Einar’s sister. Only the closest friends of the couple knew that Lili was transitioning.Lili Elbe sought the treatment of several medical professionals for help with her transition. Two doctors diagnosed her as homosexual and one doctor diagnosed her as intersex after the discovery of rudimentary ovaries during a medical examination. In 1930, Elbe went to Germany to meet with sexologist Dr. Magnus Hirschfeld, she was then introduced to Dr. Warnekros in the Dresden Women’s Clinic. Under the supervision of Dr. Magnus Hirschfeld, Lili had her first surgery in 1930 which removed her testicles. Her four following surgeries were carried out by Dr. Warnekros. There were several attempts to transplant a functioning uterus, taken from a 26 year old woman, but they were eventually removed due to rejection and several complications.Lili Elbe was able to legally change her name and was even able to obtain a passport under her name. After she received her surgery, Lili was outed in national newspapers and went into hiding. Her marriage to Gerda was invalidated by the King of Denmark in October of 1930. Gerada went on to marry a military officer and moved to Morocco. Lili stopped painting after her surgery and accepted the marriage proposal of an unknown man, who was a long time friend of hers. Nearing the age of 50, Lili underwent a fifth operation to transplant a uterus so that she could have children with her fiancé. Three months after her surgery, Lili died due to complications and organ rejection. She is buried in Dresden, Germany.In 1933 Ernst Ludwig Hathorn Jacobson (using the pseudonym Niels Hoyer) published a book, Man Into Woman based on the life of Lili Elbe that featured several interviews with her. Several names in the book were edited at the request of Lili to protect her loved ones. This book remains an important piece of early history that showcases the lives of prominent trans women. Man Into Woman can be purchased at this link(x)Early Terminology and Research of Trans IdentitiesDuring the 1910s through 1930s, there was a dramatic shift in the medical community’s acceptance and understanding of sexuality and gender. A pioneer of this shift towards acceptance was lead by Dr. Magnus Hirschfeld. Dr. Magnus Hirschfeld was a gay Jewish-German sexologist who founded Institut für Sexualwissenschaft or the Institute for the Science of Sexuality/Institute of Sexology. Dr. Magnus Hirschfeld wrote extensively on the subject of queer sexuality and transgender identity. In 1910, he published Die Transvestiten, known in English as Transvestites: The Erotic Drive to Cross Dress (x). In his groundbreaking work, Dr. Hirschfeld coined the term transvestite and transsexualism as a clinical category. He argued that transvestites, the term used to describe trans people, were not necessarily homosexual. Dr. Hirschfeld and his colleagues were the first in Europe to distinguish between sexual orientation and gender.In 1919 Dr. Hirschfeld established the Institute of Sexology in Berlin, the first of it’s kind in the world. This private institute was created for research, therapy, counseling, and more. Transgender people were welcomed as clients at the institute and staffed certain departments. Surgical services and treatment were offered at the institute, one of the most famous clients of Dr. Hirschfled was Lili Elbe. Dr. Hirschfeld also worked with Berlin’s police department to curb the trend of arrests of trans people on the charge of prostitution.Dr. Magnus Hirschfeld"Le Professeur Hirschfeld entre deux ‘patients’" (Professor Hirschfeld sitting between two patients)Public burning of the library of Institut für Sexualwissenschaft (Institute of Sexology) by NazisIn 1933 the Nazis seized power of Germany under the regime of the Third Reich. At the time Dr. Magnus Hirschfeld was on a world tour and did not return to Germany, eventually exiling himself to France. Dr. Hirschfeld was an outspoken advocate for gay, lesbian, bisexual, transgender, and feminist rights. He was an immediate target of the Nazis, and in 1933 the entire library of his institute was thrown outside and set on fire. Dr. Hirschfeld died of a heart attack in 1935, while in exile in France. The Institute of Sexology was converted into a Nazi propaganda center by the Third Reich.Treatment of Trans People Under Hitler’s RegimeIn 1933, the Nazi regime launched their assault against the queer and trans community of Germany. LGBTQ clubs and organizations were banned and raided across Berlin. In 1935, the Nazi’s expanded paragraph 175 to pursue any “lewd” acts and convict gay men and lesbian women. Paragraph 175 was adopted in 1871 to imprison gay men who participated in sex acts. Under paragraph 175, Nazis sent convicted gay and bisexual men to concentration camps where they were forced to wear the inverted pink triangle. Lesbian and bisexual women bore an inverted black triangle, representing “a-socials”.On November 11, 1933, the Hamburg City Administration asked the Head of Police to “pay special attention to transvestites” and to “deliver them to the concentration camps.”. In 1938 the Institute of Forensic Medicine recommended that the “phenomena of transvestism” be “exterminated from public life.” The Institute went on to state, “draconian measures by the government against stubborn and hard-headed transvestites are … adequate.” However, for the most part Nazis made little distinction between trans people and cis queer men and women. Trans women who were sent to concentration camps wore inverted pink triangles along with cis men. And trans men wore inverted black triangles with cis women.Most people sentenced under paragraph 175 served time in state prisons rather than death camps. The total number of people imprisoned in concentration camps under paragraph 175 is estimated between 5,000-15,000, with a death rate of 60-75%.Trans man received similar treatment as lesbian and bisexual women at this time. Due to extreme gender roles, trans men and cis queer women were not considered a threat to the “Aryan” race because they could still bare children for Germany. Under these strict gender roles women and trans men could only work low-wage jobs, which caused severe economic hardships, hindering their ability to flee Germany. Trans men and cis queer women who couldn’t hide or flee were often arrested or were under the constant threat of having their meeting places violently raided. Few trans men and cis queer women were sent to camps on the sole basis of their identity, but if they were they often were placed in camp brothels.Charlotte von Mahlsdorf, Trans Woman and Survivor of Germany’s Brutal RegimesCharlotte von Mahlsdorf was a German transgender women, who played a major role in organizing the larger LGBQT+ community throughout her life. Charlotte was born on March 18, 1928 in Berlin-Mahlsdorf as Lothar Berfelde to her mother Gretchen Gaupp and father Max Berfelde. Her mother was a typical housewife and as expected at the time her father was a leader in the Nazi party. Charlotte’s father was extremely abusive to her as a child and towards her mother. Ever since she was a child, Charlotte was extremely feminine and was encouraged to be herself by her mother.In her adolescence, Charlotte worked as an assistant clearing out furniture of deported Jews from their homes. In that job her fascination for antiques grew as did her disgust for Nazis and their brutal treatment of Jews and other minorities. In 1942 when she was 14, Charlotte’s father forced her to become a member of Hitler’s youth. She openly hated the group, which caused more tension between her father, who was trying to make her behave more masculine.Using the war as an excuse, Charlotte, her mother, and her two siblings fled their abusive household to East Prussia and lived with their extended family. In East Prussia, Charlotte was able to explore her identity and sexual orientation with the support of her family. Charlotte and her family lived with her aunt, who is believed to either have been an out lesbian or trans man. Her aunt (or uncle) fully accepted her and gave her a copy of Dr. Magnus Hirschfled’s book Transvestites to read. Soon after leaving her father, Charlotte traveled back to Germany to help him arrange furniture to house Germans who lost their homes to bombings on their estate.During her visit Charlotte was violently attacked by her father who gave her two choices, she would stay with him or he would commit a family murder-suicide. Fearing for her life, she struck her father several times over the head with a heavy cooking ladle, killing him. She was sentenced to juvenile prison but was released early, when the Third Reich collapsed two months after her conviction.Charlotte could not save the people that her father helped kill, but she felt that she could best help them by keeping their memory alive. Throughout her life she collected antiques from homes of those sent to concentration camps and bombed out houses before they could be destroyed by Nazis. Her collection eventually grew into the Grunderzeit Museum, which was inside her family’s estate. Throughout the 1960s, her museum became a poplar attraction in the local community. Throughout the 1970s, her museum also became a meeting place for queer and trans Germans seeking safety. She managed to save artifacts from East Berlin’s first gay bar before it was demolished, which where then put on display. Her activism caused a lot of grief for the government, who attempted but failed many times to seize the museum from her control.Charlotte lived openly as a trans woman for more than thirty years and was in a long term relationship with Herbert von Zitzenau, until his death. In 1991 Charlotte and her friends were attacked by neo-Nazis in her museum. When police were nearby the offenders fled and were briefly chased by Charlotte who was armed with a hatchet.In 1992 Charlotte was honored with the Ribbon of Merit for service to the German Bundersrepublik in the name of the President of the Republic. Many looked past her trans identity to appreciate the work that she did to preserve the German arts during a time of distress and war.Charlotte was featured in the first gay German film and had a docudrama created based on her life called I Am My Own Woman in 1992. She wrote two autobiographies I Am My Own Woman: The True Story of Charlotte von Mahlsdorf (x) and Beat it!, written in co-operation with Peter Süß. In 2003, her life was realized into a pulitzer prize winning play called I Am My Own Wife written by Dough Wright (x). Charlotte von Mahlsdorf died from heart failure during a visit to Berlin on 30 April 2002.The late Charlotte von Mahlsdorf and her cast mates on the set of I Am My Own Woman.Sources
Source: blackmagicalgirlmisandry
Η αντιμετώπιση των τρανς ανθρώπων κατά την περίοδο του Ολοκαυτώματος
*
 |
*
Μετάφραση για το transs.gr
* Ειρήνη Πετροπούλου
* Ειρήνη Πετροπούλου
Η κτηνωδία του καθεστώτος του Χίτλερ επηρέασε αρκετές κοινότητες και άλλαξε την κοινωνική συναίσθηση απέναντι σε πολλές περιθωριοποιημένες ομάδες μέχρι τις μέρες μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο αντίκτυπος του Ολοκαυτώματος στην κοινότητα των LGBT, αποδίδεται μέσα από τις εμπειρίες των γκέι ανδρών, οι οποίοι ήταν μια από τις πλέον στοχευμένες ομάδες κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Αυτό όμως που δεν αναφέρεται στην εικόνα αυτή είναι η ταλαιπωρία των τρανς ανθρώπων που διώχθηκαν από το Γ’ Ράιχ. Έγραψα αυτό το κείμενο προς χάριν των πάμπολλων τρανς φίλων μου και για να μοιραστώ ένα σημαντικό αλλά ξεχασμένο κομμάτι της ιστορίας των τρανς με την ευρύτερη κοινότητα.
Η ορατότητα των τρανς ανθρώπων πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Η τρανς ορατότητα πριν από το Τρίτο Ράιχ μπορεί να μην ήταν γενική ως τάση, όμως η κοινότητα αυτή είχε αρχίσει να χαίρει της αποδοχής από εξέχοντες επαγγελματίες του ιατρικού τομέα στη δεκαετία του 1920 και του '30. Οι νέες πειραματικές ιατρικές διαδικασίες επέτρεπαν στους τρανς ανθρώπους την μετάβαση με τη λήψη ορμονών και τη χειρουργική επέμβαση. Σε μια τέτοια πειραματική θεραπεία υποβλήθηκε η Lili Elbe, η πρώτη καταγεγραμμένη γυναίκα που υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση επαναπροσδιορισμού του φύλου. Η Lili Elbe ήταν αμφισεξουαλική τρανς-μεσοφυλική γυναίκα γεννημένη στη Δανία το 1882.
[Φωτογραφία: Πορτρέτο της Lili Elbe (1882-1931).]
Το φύλο της Lili καθορίστηκε ως άρρεν κατά τη γέννηση της και καταχωρήθηκε ως Einar Wegener. Η Lili, ως άντρας, ήταν πετυχημένος ζωγράφος, παντρεμένος με τη συνάδελφο καλλιτέχνιδα Gerda Gottileb. Για να εξυπηρετήσει τη σύζυγο της, η Lili άρχισε να ποζάρει με γυναικεία ρούχα στους πίνακες της Gerda. Συνειδητοποιεί, μέσα από τα γυναικεία ρούχα, ότι είναι τρανς και το αποκαλύπτει στη σύζυγό της. Το ζευγάρι μετακομίζει το 1912 στο Παρίσι, όπου θα μπορούσε να ζήσει ανοιχτά ως γυναίκα και η σύζυγός της ως λεσβία. Η Lili ποζάρει τακτικά ως γυναίκα-μοντέλο στους πίνακες της Gerda και το 1913 το κοινό της Δανίας ανακαλύπτει σοκαρισμένο ότι οι πανέμορφες γυναίκες, στους πίνακες της Gerda, ήταν στην πραγματικότητα η Lili, η οποία προσδιοριζόταν δημοσίως ως άντρας. Στη δεκαετία του 1920 και του 1930 η Lili Elbe μπαίνει στη διαδικασία της μετάβασης και εμφανίζεται σε δημόσιους χώρους ντυμένη ως γυναίκα, αν και συστήνεται ως αδελφή του Einar. Μόνο οι πιο κοντινοί φίλοι του ζευγαριού γνώριζαν τη μετάβαση της Lili.
[Πίνακας ζωγραφικής που απεικονίζει τη Lili Elbe, φιλοτεχνημένο από την πρώην σύζυγο της Gerda Gottileb.]
Η Lili ακολούθησε τις θεραπευτικές αγωγές διαφόρων ιατρών στη διαδικασία μετάβασης στο φύλο που βίωνε. Δύο γιατροί διέγνωσαν ότι ήταν ομοφυλόφιλη και ένας ότι ήταν μεσοφυλική (intersex), όταν κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης ανακαλύφτηκε ότι διέθετε ατροφικές ωοθήκες. Το 1930 επισκέπτεται τη Γερμανία για να συναντηθεί με τον σεξολόγο δρα Magnus Hirschfeld, που την παρέπεμψε στη Κλινική Γυναικών της Δρέσδης του δρα Warnekros. Εκεί και κάτω από την επίβλεψη του Δρα Magnus Hirschfeld υποβάλλεται το 1930 στην πρώτη επέμβαση για να της αφαιρεθούν οι όρχεις. Οι επόμενες τέσσερις επεμβάσεις γίνονται από τον Δρα Warnekros. Έγιναν και αρκετές προσπάθειες μεταμόσχευσης μήτρας από 26χρονη δότρια, όμως ο οργανισμός της απέρριψε το μόσχευμα και η διαδικασία σταμάτησε λόγω επιπλοκών.
Η Lili μπόρεσε να προχωρήσει στη νομική αλλαγή του ονόματος της και να της χορηγηθεί διαβατήριο στο όνομα που επιθυμούσε. Δυστυχώς, οι εφημερίδες την ανακάλυψαν, μετά την επέμβαση επαναπροσδιορισμού, και έτσι αναγκάστηκε να κρύβεται. Τον Οκτώβριο του 1930 ο Βασιλιάς της Δανίας ακυρώνει τον γάμο της με την Gerda. Η πρώην πλέον σύζυγος παντρεύεται αξιωματικό του στρατού και μετακομίζει στο Μαρόκο. Η Lili σταμάτησε να ζωγραφίζει μετά την επέμβαση και αποδέχτηκε την πρόταση γάμου που της έκανε άγνωστος άντρας, ο οποίος αποδείχτηκε ότι ήταν φίλος της εδώ και πολλά χρόνια Αποφασίζει να υποβληθεί στην πέμπτη επέμβαση μεταμόσχευσης μήτρας, ενώ κόντευε να γίνει 50 ετών, έτσι ώστε να καταφέρουν να αποκτήσουν παιδιά με τον αρραβωνιαστικό της. Τρεις μήνες μετά την επέμβαση, η Lili πεθαίνει λόγω μετεγχειρητικών επιπλοκών και απόρριψης του μοσχεύματος. Η σωρός της βρίσκεται σε κοιμητήριο της Δρέσδης στη Γερμανία.
Το 1933 κυκλοφορεί το βιβλίο «Ο άντρας που έγινε γυναίκα» (Man into Woman) από τον Ernst Ludwig Hathorn Jacobson (με το ψευδώνυμο Niels Hoyer) που βασιζόταν στη ζωή της Lili Elbe και στις διάφορες συνεντεύξεις μαζί της. Ο συγγραφέας άλλαξε αρκετά από τα ονόματα των προσώπων που αναφέροντας, όπως του είχε ζητήσει η Lili, για να μην εκτεθούν αγαπημένα της πρόσωπα. Το βιβλίο αυτό εξακολουθεί να αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της πρώιμης ιστορίας αρκετών γνωστών τρανς γυναικών. Μπορείτε να το προμηθευτείτε εδώ.
Η αρχική ορολογία και έρευνα των τρανς ταυτοτήτων.
Μεταξύ των δεκαετιών του 1910 και του 1930, έγιναν σημαντικές αλλαγές στον τρόπο που η ιατρική κοινότητα αντιλαμβανόταν και αποδεχόταν της έννοιες της σεξουαλικότητας και του φύλου. Πρωτοπόρος αυτών των αλλαγών ήταν ο Δρ. Magnus Hirschfeld. Ο ομοφυλόφιλος και Εβραιο-γερμανικής καταγωγής σεξολόγος Δρ Magnus Hirschfeld ίδρυσε το ινστιτούτο Institut f?r Sexualwissenschaft ή Ινστιτούτο για την Επιστήμη της Σεξουαλικότητας / Ινστιτούτο σεξολογίας.
Στα γραπτά του ασχολήθηκε εκτενώς με το ζήτημα της queer σεξουαλικότητας και της τρανς ταυτότητας. Το 1910, δημοσιεύει το έργο Die Transvestiten, γνωστό με τον αγγλικό τίτλο «Transvestites: the Erotic Drive to Cross Dress».
[Φωτογραφία: Ο Δρ. Magnus Hirschfeld]
Στην πρωτοποριακή εργασία του, ο Δρ Hirschfeld επινόησε τους όρους τραβεστί και τρανσεξουαλισμό ως κλινική κατηγορία. Ο ίδιος υποστήριζε ότι οι τραβεστί (παρενδυματικοί), ο όρος που χρησιμοποιήθηκε ως περιγραφή των τρανς ανθρώπων, δεν ήταν απαραίτητα και ομοφυλόφιλοι. Επίσης, ο ίδιος και οι συνεργάτες του ήταν οι πρώτοι στην Ευρώπη που διαχώρισαν τους όρους σεξουαλικός προσανατολισμός και φύλο.
Δημιουργεί το 1919 το Ινστιτούτο Σεξολογίας στο Βερολίνο, που ήταν και το πρώτο στον τομέα του στον κόσμο. Στόχοι του συγκεκριμένου ιδιωτικού ινστιτούτου ήταν η έρευνα, η θεραπεία, η παροχή συμβουλών κλπ. Δεχόταν ως ασθενείς τρανς άτομα, τα οποία στελέχωναν και συγκεκριμένα τμήματα του ινστιτούτου. Ανάμεσα στις υπηρεσίες, που προσέφερε, ήταν και οι χειρουργικές επεμβάσεις και η Lili Elbe ήταν μια από τις διάσημες πελάτισσες του Δρα Hirschfled. Παράλληλα, ο γιατρός συνεργάστηκε και με την Αστυνομία του Βερολίνου ώστε να περιοριστεί ο αριθμός των προσαγωγών τρανς ανθρώπων με την κατηγορία της πορνείας.
Ο Καθηγητής Hirschfeld ανάμεσα σε δύο ασθενείς του.
[Φωτογραφία: Το υλικό της βιβλιοθήκης του Ινστιτούτου Institut fur Sexualwissenschaft (Ινστιτούτου Σεξολογίας) καταστρέφεται στην πυρά από τους Ναζί.]
Το 1933 το Γ’ Ράιχ και οι Ναζί ανέρχονται στην εξουσία της Γερμανίας. Ο Δρ Magnus Hirschfeld βρισκόταν εκείνη τη περίοδο σε παγκόσμια περιοδεία και δεν επιστρέφει στη Γερμανία, αυτό-εξοριζόμενος στη Γαλλία. Ο Δρ. Hirschfeld υποστήριζε ανοικτά τα δικαιώματα των γκέι, των λεσβιών, των αμφισεξουαλικών και τρανς ανθρώπων, καθώς και των φεμινιστικών κινημάτων. Συνεπώς, ήταν άμεσος στόχος των Ναζί, οι οποίοι και πυρπόλησαν δημοσίως το 1933 όλο το έντυπο υλικό της βιβλιοθήκης του Ινστιτούτου. Ο Δρ. Hirschfeld πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1935, ενώ ήταν εξορία στη Γαλλία. Το Ινστιτούτο Σεξολογίας μετατράπηκε από το Γ’ Ράιχ σε κέντρο ναζιστικής προπαγάνδας.
Η αντιμετώπιση των τρανς ανθρώπων από το Καθεστώς του Χίτλερ.
Το φύλο Το 1933, το ναζιστικό καθεστώς εξαπολύει επίθεσή κατά της κουήρ και τρανς κοινότητας της Γερμανίας. Οι LGBTQ λέσχες και οργανώσεις είχαν απαγορευτεί και κλείσει βιαίως στο Βερολίνο. Οι Ναζί αναθεωρούν το 1935 την Παράγραφο 175 του Π.Κ. ώστε να διώκουν και να καταδικάζουν για «άσεμνες» πράξεις τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες. Η παράγραφος 175, που ψηφίστηκε το 1871, όριζε ποινή φυλάκισης για τους ομοφυλόφιλους άντρες που συμμετείχαν σε σεξουαλικές πράξεις. Ήταν η Παράγραφος βάσει της οποίας οι Ναζί έστειλαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όσους ομοφυλόφιλους και αμφισεξουαλικούς άντρες είχαν καταδικαστεί, αναγκάζοντας τους να φορούν το διακριτικό του αντεστραμμένου ροζ τριγώνου. Οι λεσβίες και οι αμφισεξουαλικές γυναίκες φορούσαν αντεστραμμένο το μαύρο τρίγωνο, που δήλωνε τους «κοινωνικά αντιφρονούντες».
Το Διοικητήριο της Πόλης του Αμβούργου ζητά, στις 11 Νοεμβρίου του 1933, από Αρχηγό της Αστυνομίας να «δώσει ιδιαίτερη προσοχή στους τραβεστί» και να τους «παραδώσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης». Το Ινστιτούτο Ιατροδικαστικής συνιστά το 1938 να «εξολοθρευτούν από το δημόσιο βίο όλα τα φαινόμενα τρασβεστισμού». Έκρινε, μάλιστα, ότι «τα δρακόντεια μέτρα που είχε πάρει η Κυβέρνηση κατά των πεισματάρηδων και ξεροκέφαλων τραβεστί ήταν … επαρκή». Ωστόσο, οι Ναζί σχεδόν πάντα δεν έκαναν τη παραμικρή διάκριση ανάμεσα στους τρανς ανθρώπους και στους μη τρανς άντρες και γυναίκες. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στάλθηκαν τόσο οι τρανς γυναίκες όσο και οι γκέι άντρες, φορώντας αντεστραμμένο το ροζ τρίγωνο. Οι τρανς άντρες φορούσαν το ίδιο αντεστραμμένο μαύρο τρίγωνο με τις λεσβίες γυναίκες.
Οι περισσότεροι, που καταδικάστηκαν με την Παράγραφο 175, εξέτισαν τη ποινή τους σε κρατικές φυλακές και όχι στα στρατόπεδα θανάτου. Κατά εκτιμήσεις, ο συνολικός αριθμός των ανθρώπων που φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης σύμφωνα με την παράγραφο 175, κυμαίνεται στα 5.000-15.000 άτομα, με ποσοστό θνησιμότητας 60-75%.
Ένας τρανς άντρας είχε την ίδια μεταχείριση όπως οι λεσβίες και οι αμφισεξουαλικές γυναίκες την περίοδο εκείνη. Οι τρανς άντρες και οι λεσβίες γυναίκες, επειδή οι ρόλοι του φύλου τους ήταν στα άκρα, δεν θεωρήθηκαν απειλή για την «Άρια» φυλή διότι μπορούσαν παρόλα αυτά να τεκνοποιήσουν και να ανεβάσουν τον πληθυσμό της Γερμανίας. Κάτω από αυτούς τους αυστηρούς ρόλους των φύλων, οι γυναίκες και οι τρανς άντρες μπορούσαν να απασχοληθούν μόνο σε χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, οι οποίες τους έφερναν σε δεινή οικονομική θέση ώστε να αδυνατούν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Οι τρανς άνδρες και οι λεσβίες γυναίκες που δεν μπορούσαν να κρυφτούν ή να φύγουν από τη χώρα, ήταν να άτομα που έρχονταν συχνά αντιμέτωπα με τον κίνδυνο της σύλληψης και οι χώροι συνάντησης τους ήταν συνεχώς κάτω από την απειλή επιδρομής από τις αρχές. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στάλθηκαν λίγοι τρανς άντρες και λεσβίες γυναίκες με μοναδικό κριτήριο την ταυτότητα τους, όμως στην περίπτωση που συλλαμβάνονταν πήγαιναν σχεδόν πάντα στους οίκους ανοχής των στρατοπέδων.
Η τρανς γυναίκα Charlotte von Mahlsdorf, που κατάφερε να επιβιώσει από την κτηνωδία των καθεστώτων της Γερμανίας.
Η γερμανίδα τρανς γυναίκα Charlotte von Mahlsdorf είχε αφιερώσει τη ζωή της στην οργάνωση μιας ευρύτερης LGBT κοινότητας. Γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου του 1928 στο Berlin-Mahlsdorf με το όνομα Lothar Berfelde, μητέρα τη Gretchen Gaupp και πατέρα τον Max Berfelde. Η μητέρα της ήταν μια τυπική νοικοκυρά και, όπως ήταν αναμενόμενο για την τότε εποχή, ο πατέρας της ήταν ηγέτης του ναζιστικού κόμματος. Ο χαρακτήρας του ήταν αισθητά καταπιεστικός τόσο απέναντι στη κόρη όσο και στη σύζυγο του. Η Charlotte είχε από παιδί «θηλυκούς» τρόπους και η μητέρα της τήν ενθάρρυνε να είναι ο εαυτός της.
Εργάστηκε, κατά την εφηβεία της, ως βοηθός στην υπηρεσία εκκαθαριστικών εργασιών των επιπλώσεων των Εβραίων που είχαν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους. Σε αυτή τη δουλειά έμαθε να αγαπά τις αντίκες, αλλά και να σιχαίνεται τους Ναζί και τη βαναυσότητα με την οποία συμπεριφέρονταν στους Εβραίους και σε άλλες μειονότητες. Το 1942, σε ηλικία 14 ετών, εξαναγκάζεται από τον πατέρα της να ενταχθεί στη νεολαία του Χίτλερ. Δεν έκρυβε το μίσος που αισθανόταν για αυτή την ομάδα, πράγμα που προκαλούσε έντονες αντιπαραθέσεις με τον πατέρα της ο οποίος προσπαθούσε να την κάνει να συμπεριφέρεται με μεγαλύτερη «αρρενωπότητα».
Η Charlotte εγκαταλείπει, μαζί με την μητέρα και τα δύο μικρότερα αδέλφια της το βίαιο οικογενειακό περιβάλλον με τη δικαιολογία του πολέμου, και μετακομίζουν στην ανατολική Πρωσία. Εκεί η Charlotte, με την υποστήριξη της οικογένειας της, αρχίζει να διερευνά την ταυτότητα και το σεξουαλικό της προσανατολισμό. Η οικογένεια ζούσε στο σπίτι της θείας, η οποία προφανώς ήταν ή ανοικτά λεσβία ή τρανς άντρας. Η θεία της (ή ο θείος) αποδέχθηκε πλήρως τη Charlotte και μάλιστα της έδωσε να διαβάσει το βιβλίο “Travestites” του Δρα Magnus Hirschfled. Σύντομα, αναγκάζεται να επιστρέψει στη Γερμανία για να βοηθήσει τον πατέρα της να διανέμει έπιπλα για τους γερμανούς των οποίων το σπίτι είχε καταστραφεί στους βομβαρδισμούς και είχαν χάσει την περιουσία τους.
Σε αυτή την επίσκεψη επήλθε και η τελική ρήξη με τον βίαιο πατέρα της, ο οποίος της έδωσε τελεσίγραφο με δύο επιλογές: ή θα έμενε μαζί του ή θα την σκότωνε και μετά θα αυτοκτονούσε. Τρομοκρατημένη βουτά μια μεγάλη κουτάλα και τον κτυπά με αυτή αρκετές φορές στο κεφάλι, αφαιρώντας του τη ζωή. Καταδικάστηκε και στάλθηκε σε φυλακή ανηλίκων, από την οποία και πήρε εξιτήριο νωρίτερα απ’ ότι έπρεπε γιατί δύο μήνες μετά τη καταδίκη της το Τρίτο Ράιχ κατέρρευσε.
Ήταν αδύνατον για τη Charlotte να σώσει τους ανθρώπους που ο πατέρας της βοηθούσε να σταλούν στο θάνατο, όμως είχε συνειδητοποιήσει πως το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη τους. Πέρασε τη ζωή της συλλέγοντας αντίκες από τα σπίτια που είχαν βομβαρδιστεί πριν καταστραφούν από τη μήνη των Ναζί. Η τεράστια συλλογή της συγκεντρώθηκε στο Μουσείο Gr?nderzeit, το οποίο είχε κτιστεί σε χώρο που ανήκε στην οικογένειάς της. Το μουσείο λειτούργησε καθ’ όλη τη δεκαετία του 1960 ως πόλος έλξης για την τοπική κοινότητα. Παράλληλα, λειτούργησε στη δεκαετία του 1970 και ως χώρος συνάντησης των γερμανών queer και τρανς, οι οποίοι αναζητούσαν έναν ασφαλή χώρο συναναστροφής. Κατάφερε να σώσει αρκετά αντικείμενα από το πρώτο γκέι μπαρ του Ανατολικού Βερολίνου πριν κατεδαφιστεί, τα οποία και εκτίθεντο στο μουσείο. Η ακτιβιστική της δράση προκάλεσε μεγάλο πονοκέφαλο στην κυβέρνηση, η οποία προσπάθησε αρκετές φορές χωρίς αποτέλεσμα να πάρει τον έλεγχο του μουσείου.
Η Charlotte έζησε ανοιχτά ως τρανς γυναίκα για περισσότερα από τριάντα χρόνια και διατηρούσε μακρόχρονη σχέση με τον Herbert von Zitzenau μέχρι το θάνατό του. Το 1991 Charlotte και οι φίλοι της δέχτηκαν επίθεση από νεοναζί στο μουσείο. Οι δράστες τράπηκαν σε φυγή λίγο πριν φτάσει η αστυνομία, η οποία κυνήγησε την ίδια την ιδιοκτήτρια που ήταν οπλισμένη με ένα τσεκούρι.
Το 1992 Charlotte τιμήθηκε με το Αριστείο Αξίας για τις υπηρεσίες που προσέφερε στη Bundersrepublik στο όνομα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Πολλοί αναγκάστηκαν να παραβλέψουν τη τρανς ταυτότητα της και να εκτιμήσουν τη δουλειά που έκανε ώστε να μην χαθούν μέσα στη λαίλαπα του πολέμου τα έργα τέχνης της Γερμανίας.
Η ζωή της έγινε το βασικό θέμα στην πρώτη γκέι γερμανική ταινία, όπως και στο δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ «Είμαι η γυναίκα του εαυτού μου» (I Am My Own Woman) του 1992. Έγραψε δύο αυτοβιογραφίες, τις «Είμαι η Γυναίκα του Εαυτού μου: Η πραγματική Charlotte von Mahlsdorf και «Άει στα τσακίδια!» (Beat Me!), σε συνεργασία με τον Peter S??. Το βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό έργο «Είμαι η σύζυγος μου» (2003) του Dough Wright βασίστηκε στη ζωή της.
Η Charlotte von Mahlsdorf απεβίωσε στις 30 Απριλίου 2002 λόγω καρδιακής ανεπάρκειας κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο Βερολίνο.
Η τρανς ορατότητα πριν από το Τρίτο Ράιχ μπορεί να μην ήταν γενική ως τάση, όμως η κοινότητα αυτή είχε αρχίσει να χαίρει της αποδοχής από εξέχοντες επαγγελματίες του ιατρικού τομέα στη δεκαετία του 1920 και του '30. Οι νέες πειραματικές ιατρικές διαδικασίες επέτρεπαν στους τρανς ανθρώπους την μετάβαση με τη λήψη ορμονών και τη χειρουργική επέμβαση. Σε μια τέτοια πειραματική θεραπεία υποβλήθηκε η Lili Elbe, η πρώτη καταγεγραμμένη γυναίκα που υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση επαναπροσδιορισμού του φύλου. Η Lili Elbe ήταν αμφισεξουαλική τρανς-μεσοφυλική γυναίκα γεννημένη στη Δανία το 1882.
Το φύλο της Lili καθορίστηκε ως άρρεν κατά τη γέννηση της και καταχωρήθηκε ως Einar Wegener. Η Lili, ως άντρας, ήταν πετυχημένος ζωγράφος, παντρεμένος με τη συνάδελφο καλλιτέχνιδα Gerda Gottileb. Για να εξυπηρετήσει τη σύζυγο της, η Lili άρχισε να ποζάρει με γυναικεία ρούχα στους πίνακες της Gerda. Συνειδητοποιεί, μέσα από τα γυναικεία ρούχα, ότι είναι τρανς και το αποκαλύπτει στη σύζυγό της. Το ζευγάρι μετακομίζει το 1912 στο Παρίσι, όπου θα μπορούσε να ζήσει ανοιχτά ως γυναίκα και η σύζυγός της ως λεσβία. Η Lili ποζάρει τακτικά ως γυναίκα-μοντέλο στους πίνακες της Gerda και το 1913 το κοινό της Δανίας ανακαλύπτει σοκαρισμένο ότι οι πανέμορφες γυναίκες, στους πίνακες της Gerda, ήταν στην πραγματικότητα η Lili, η οποία προσδιοριζόταν δημοσίως ως άντρας. Στη δεκαετία του 1920 και του 1930 η Lili Elbe μπαίνει στη διαδικασία της μετάβασης και εμφανίζεται σε δημόσιους χώρους ντυμένη ως γυναίκα, αν και συστήνεται ως αδελφή του Einar. Μόνο οι πιο κοντινοί φίλοι του ζευγαριού γνώριζαν τη μετάβαση της Lili.
Η Lili ακολούθησε τις θεραπευτικές αγωγές διαφόρων ιατρών στη διαδικασία μετάβασης στο φύλο που βίωνε. Δύο γιατροί διέγνωσαν ότι ήταν ομοφυλόφιλη και ένας ότι ήταν μεσοφυλική (intersex), όταν κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης ανακαλύφτηκε ότι διέθετε ατροφικές ωοθήκες. Το 1930 επισκέπτεται τη Γερμανία για να συναντηθεί με τον σεξολόγο δρα Magnus Hirschfeld, που την παρέπεμψε στη Κλινική Γυναικών της Δρέσδης του δρα Warnekros. Εκεί και κάτω από την επίβλεψη του Δρα Magnus Hirschfeld υποβάλλεται το 1930 στην πρώτη επέμβαση για να της αφαιρεθούν οι όρχεις. Οι επόμενες τέσσερις επεμβάσεις γίνονται από τον Δρα Warnekros. Έγιναν και αρκετές προσπάθειες μεταμόσχευσης μήτρας από 26χρονη δότρια, όμως ο οργανισμός της απέρριψε το μόσχευμα και η διαδικασία σταμάτησε λόγω επιπλοκών.
Η Lili μπόρεσε να προχωρήσει στη νομική αλλαγή του ονόματος της και να της χορηγηθεί διαβατήριο στο όνομα που επιθυμούσε. Δυστυχώς, οι εφημερίδες την ανακάλυψαν, μετά την επέμβαση επαναπροσδιορισμού, και έτσι αναγκάστηκε να κρύβεται. Τον Οκτώβριο του 1930 ο Βασιλιάς της Δανίας ακυρώνει τον γάμο της με την Gerda. Η πρώην πλέον σύζυγος παντρεύεται αξιωματικό του στρατού και μετακομίζει στο Μαρόκο. Η Lili σταμάτησε να ζωγραφίζει μετά την επέμβαση και αποδέχτηκε την πρόταση γάμου που της έκανε άγνωστος άντρας, ο οποίος αποδείχτηκε ότι ήταν φίλος της εδώ και πολλά χρόνια Αποφασίζει να υποβληθεί στην πέμπτη επέμβαση μεταμόσχευσης μήτρας, ενώ κόντευε να γίνει 50 ετών, έτσι ώστε να καταφέρουν να αποκτήσουν παιδιά με τον αρραβωνιαστικό της. Τρεις μήνες μετά την επέμβαση, η Lili πεθαίνει λόγω μετεγχειρητικών επιπλοκών και απόρριψης του μοσχεύματος. Η σωρός της βρίσκεται σε κοιμητήριο της Δρέσδης στη Γερμανία.
Το 1933 κυκλοφορεί το βιβλίο «Ο άντρας που έγινε γυναίκα» (Man into Woman) από τον Ernst Ludwig Hathorn Jacobson (με το ψευδώνυμο Niels Hoyer) που βασιζόταν στη ζωή της Lili Elbe και στις διάφορες συνεντεύξεις μαζί της. Ο συγγραφέας άλλαξε αρκετά από τα ονόματα των προσώπων που αναφέροντας, όπως του είχε ζητήσει η Lili, για να μην εκτεθούν αγαπημένα της πρόσωπα. Το βιβλίο αυτό εξακολουθεί να αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της πρώιμης ιστορίας αρκετών γνωστών τρανς γυναικών. Μπορείτε να το προμηθευτείτε εδώ.
Η αρχική ορολογία και έρευνα των τρανς ταυτοτήτων.
Μεταξύ των δεκαετιών του 1910 και του 1930, έγιναν σημαντικές αλλαγές στον τρόπο που η ιατρική κοινότητα αντιλαμβανόταν και αποδεχόταν της έννοιες της σεξουαλικότητας και του φύλου. Πρωτοπόρος αυτών των αλλαγών ήταν ο Δρ. Magnus Hirschfeld. Ο ομοφυλόφιλος και Εβραιο-γερμανικής καταγωγής σεξολόγος Δρ Magnus Hirschfeld ίδρυσε το ινστιτούτο Institut f?r Sexualwissenschaft ή Ινστιτούτο για την Επιστήμη της Σεξουαλικότητας / Ινστιτούτο σεξολογίας.
Στα γραπτά του ασχολήθηκε εκτενώς με το ζήτημα της queer σεξουαλικότητας και της τρανς ταυτότητας. Το 1910, δημοσιεύει το έργο Die Transvestiten, γνωστό με τον αγγλικό τίτλο «Transvestites: the Erotic Drive to Cross Dress».
Στην πρωτοποριακή εργασία του, ο Δρ Hirschfeld επινόησε τους όρους τραβεστί και τρανσεξουαλισμό ως κλινική κατηγορία. Ο ίδιος υποστήριζε ότι οι τραβεστί (παρενδυματικοί), ο όρος που χρησιμοποιήθηκε ως περιγραφή των τρανς ανθρώπων, δεν ήταν απαραίτητα και ομοφυλόφιλοι. Επίσης, ο ίδιος και οι συνεργάτες του ήταν οι πρώτοι στην Ευρώπη που διαχώρισαν τους όρους σεξουαλικός προσανατολισμός και φύλο.
Δημιουργεί το 1919 το Ινστιτούτο Σεξολογίας στο Βερολίνο, που ήταν και το πρώτο στον τομέα του στον κόσμο. Στόχοι του συγκεκριμένου ιδιωτικού ινστιτούτου ήταν η έρευνα, η θεραπεία, η παροχή συμβουλών κλπ. Δεχόταν ως ασθενείς τρανς άτομα, τα οποία στελέχωναν και συγκεκριμένα τμήματα του ινστιτούτου. Ανάμεσα στις υπηρεσίες, που προσέφερε, ήταν και οι χειρουργικές επεμβάσεις και η Lili Elbe ήταν μια από τις διάσημες πελάτισσες του Δρα Hirschfled. Παράλληλα, ο γιατρός συνεργάστηκε και με την Αστυνομία του Βερολίνου ώστε να περιοριστεί ο αριθμός των προσαγωγών τρανς ανθρώπων με την κατηγορία της πορνείας.
Ο Καθηγητής Hirschfeld ανάμεσα σε δύο ασθενείς του.
Το 1933 το Γ’ Ράιχ και οι Ναζί ανέρχονται στην εξουσία της Γερμανίας. Ο Δρ Magnus Hirschfeld βρισκόταν εκείνη τη περίοδο σε παγκόσμια περιοδεία και δεν επιστρέφει στη Γερμανία, αυτό-εξοριζόμενος στη Γαλλία. Ο Δρ. Hirschfeld υποστήριζε ανοικτά τα δικαιώματα των γκέι, των λεσβιών, των αμφισεξουαλικών και τρανς ανθρώπων, καθώς και των φεμινιστικών κινημάτων. Συνεπώς, ήταν άμεσος στόχος των Ναζί, οι οποίοι και πυρπόλησαν δημοσίως το 1933 όλο το έντυπο υλικό της βιβλιοθήκης του Ινστιτούτου. Ο Δρ. Hirschfeld πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1935, ενώ ήταν εξορία στη Γαλλία. Το Ινστιτούτο Σεξολογίας μετατράπηκε από το Γ’ Ράιχ σε κέντρο ναζιστικής προπαγάνδας.
Η αντιμετώπιση των τρανς ανθρώπων από το Καθεστώς του Χίτλερ.
Το Διοικητήριο της Πόλης του Αμβούργου ζητά, στις 11 Νοεμβρίου του 1933, από Αρχηγό της Αστυνομίας να «δώσει ιδιαίτερη προσοχή στους τραβεστί» και να τους «παραδώσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης». Το Ινστιτούτο Ιατροδικαστικής συνιστά το 1938 να «εξολοθρευτούν από το δημόσιο βίο όλα τα φαινόμενα τρασβεστισμού». Έκρινε, μάλιστα, ότι «τα δρακόντεια μέτρα που είχε πάρει η Κυβέρνηση κατά των πεισματάρηδων και ξεροκέφαλων τραβεστί ήταν … επαρκή». Ωστόσο, οι Ναζί σχεδόν πάντα δεν έκαναν τη παραμικρή διάκριση ανάμεσα στους τρανς ανθρώπους και στους μη τρανς άντρες και γυναίκες. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στάλθηκαν τόσο οι τρανς γυναίκες όσο και οι γκέι άντρες, φορώντας αντεστραμμένο το ροζ τρίγωνο. Οι τρανς άντρες φορούσαν το ίδιο αντεστραμμένο μαύρο τρίγωνο με τις λεσβίες γυναίκες.
Ένας τρανς άντρας είχε την ίδια μεταχείριση όπως οι λεσβίες και οι αμφισεξουαλικές γυναίκες την περίοδο εκείνη. Οι τρανς άντρες και οι λεσβίες γυναίκες, επειδή οι ρόλοι του φύλου τους ήταν στα άκρα, δεν θεωρήθηκαν απειλή για την «Άρια» φυλή διότι μπορούσαν παρόλα αυτά να τεκνοποιήσουν και να ανεβάσουν τον πληθυσμό της Γερμανίας. Κάτω από αυτούς τους αυστηρούς ρόλους των φύλων, οι γυναίκες και οι τρανς άντρες μπορούσαν να απασχοληθούν μόνο σε χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, οι οποίες τους έφερναν σε δεινή οικονομική θέση ώστε να αδυνατούν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Οι τρανς άνδρες και οι λεσβίες γυναίκες που δεν μπορούσαν να κρυφτούν ή να φύγουν από τη χώρα, ήταν να άτομα που έρχονταν συχνά αντιμέτωπα με τον κίνδυνο της σύλληψης και οι χώροι συνάντησης τους ήταν συνεχώς κάτω από την απειλή επιδρομής από τις αρχές. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στάλθηκαν λίγοι τρανς άντρες και λεσβίες γυναίκες με μοναδικό κριτήριο την ταυτότητα τους, όμως στην περίπτωση που συλλαμβάνονταν πήγαιναν σχεδόν πάντα στους οίκους ανοχής των στρατοπέδων.
Η τρανς γυναίκα Charlotte von Mahlsdorf, που κατάφερε να επιβιώσει από την κτηνωδία των καθεστώτων της Γερμανίας.
Εργάστηκε, κατά την εφηβεία της, ως βοηθός στην υπηρεσία εκκαθαριστικών εργασιών των επιπλώσεων των Εβραίων που είχαν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους. Σε αυτή τη δουλειά έμαθε να αγαπά τις αντίκες, αλλά και να σιχαίνεται τους Ναζί και τη βαναυσότητα με την οποία συμπεριφέρονταν στους Εβραίους και σε άλλες μειονότητες. Το 1942, σε ηλικία 14 ετών, εξαναγκάζεται από τον πατέρα της να ενταχθεί στη νεολαία του Χίτλερ. Δεν έκρυβε το μίσος που αισθανόταν για αυτή την ομάδα, πράγμα που προκαλούσε έντονες αντιπαραθέσεις με τον πατέρα της ο οποίος προσπαθούσε να την κάνει να συμπεριφέρεται με μεγαλύτερη «αρρενωπότητα».
Η Charlotte εγκαταλείπει, μαζί με την μητέρα και τα δύο μικρότερα αδέλφια της το βίαιο οικογενειακό περιβάλλον με τη δικαιολογία του πολέμου, και μετακομίζουν στην ανατολική Πρωσία. Εκεί η Charlotte, με την υποστήριξη της οικογένειας της, αρχίζει να διερευνά την ταυτότητα και το σεξουαλικό της προσανατολισμό. Η οικογένεια ζούσε στο σπίτι της θείας, η οποία προφανώς ήταν ή ανοικτά λεσβία ή τρανς άντρας. Η θεία της (ή ο θείος) αποδέχθηκε πλήρως τη Charlotte και μάλιστα της έδωσε να διαβάσει το βιβλίο “Travestites” του Δρα Magnus Hirschfled. Σύντομα, αναγκάζεται να επιστρέψει στη Γερμανία για να βοηθήσει τον πατέρα της να διανέμει έπιπλα για τους γερμανούς των οποίων το σπίτι είχε καταστραφεί στους βομβαρδισμούς και είχαν χάσει την περιουσία τους.
Σε αυτή την επίσκεψη επήλθε και η τελική ρήξη με τον βίαιο πατέρα της, ο οποίος της έδωσε τελεσίγραφο με δύο επιλογές: ή θα έμενε μαζί του ή θα την σκότωνε και μετά θα αυτοκτονούσε. Τρομοκρατημένη βουτά μια μεγάλη κουτάλα και τον κτυπά με αυτή αρκετές φορές στο κεφάλι, αφαιρώντας του τη ζωή. Καταδικάστηκε και στάλθηκε σε φυλακή ανηλίκων, από την οποία και πήρε εξιτήριο νωρίτερα απ’ ότι έπρεπε γιατί δύο μήνες μετά τη καταδίκη της το Τρίτο Ράιχ κατέρρευσε.
Η Charlotte έζησε ανοιχτά ως τρανς γυναίκα για περισσότερα από τριάντα χρόνια και διατηρούσε μακρόχρονη σχέση με τον Herbert von Zitzenau μέχρι το θάνατό του. Το 1991 Charlotte και οι φίλοι της δέχτηκαν επίθεση από νεοναζί στο μουσείο. Οι δράστες τράπηκαν σε φυγή λίγο πριν φτάσει η αστυνομία, η οποία κυνήγησε την ίδια την ιδιοκτήτρια που ήταν οπλισμένη με ένα τσεκούρι.
Η ζωή της έγινε το βασικό θέμα στην πρώτη γκέι γερμανική ταινία, όπως και στο δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ «Είμαι η γυναίκα του εαυτού μου» (I Am My Own Woman) του 1992. Έγραψε δύο αυτοβιογραφίες, τις «Είμαι η Γυναίκα του Εαυτού μου: Η πραγματική Charlotte von Mahlsdorf και «Άει στα τσακίδια!» (Beat Me!), σε συνεργασία με τον Peter S??. Το βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό έργο «Είμαι η σύζυγος μου» (2003) του Dough Wright βασίστηκε στη ζωή της.
Η Charlotte von Mahlsdorf απεβίωσε στις 30 Απριλίου 2002 λόγω καρδιακής ανεπάρκειας κατά τη διάρκεια επίσκεψης στο Βερολίνο.
Η αείμνηστη Charlotte von Mahlsdorf και ηθοποιοί του έργου «I Am My Own Woman»
* Ειρήνη Πετροπούλου
Πηγές
• http://andrejkoymasky.com/liv/fam/bioe1/elbe01.html
• http://historyofmentalhealth.com/2014/05/14/magnus-hirschfeld/
• http://historyofmentalhealth.com/2014/05/14/magnus-hirschfeld/
• http://transfeminism.tumblr.com/post/24887036847/transwomen-in-the-holocaust
• http://trans.ilga.org/trans/welcome_to_the_ilga_trans_secretariat/trans_zone/personalities/charlotte_von_mahlsdorfhttp://www.infotrue.com/pagetwo.html#Triangle
• http://www.ushmm.org/wlc/en/article.php?ModuleId=10005478
• http://womenineuropeanhistory.org/index.php?title=Charlotte_von_Mahlsdorf
• http://trans.ilga.org/trans/welcome_to_the_ilga_trans_secretariat/trans_zone/personalities/charlotte_von_mahlsdorf
Υγεια
A. Viallard- Ψυχίατροι στην περίοδο του ναζισμού - α' μέρος
- Λεπτομέρειες
- Δημοσιευμένο στις Κυριακή, 04 Ιανουάριος 2015 19:21
- Συντάχθηκε από τον/την Super User
Η υποχρεωτική στείρωση - Ανάπτυξη της αντίληψης περί ευθανασίας
Η υποχρεωτική στείρωση
..Οι εφαρμογές της ευγονικής είχαν, περί την Ναζιστική εποχή, περιοριστεί στη στείρωση, που υπήρξε άλλωστε και το πρώτο σχήμα «επιλογής» που εφάρμοσαν οι Ναζί.
Η σκέψη της δια της βίας στείρωσης δεν αποδοκιμάσθηκε και πολύ εκείνη την εποχή.. Τότε που ο Χίτλερ ανέβαινε στην εξουσία στην Γερμανία, 25 χώρες της Ομοσπονδίας είχαν ψηφίσει το νόμο που επέτρεπε την υποχρεωτική στείρωση ενός ορισμένου αριθμού ατόμων (εγκληματιών, κατόχων ελαττωμάτων υποτίθεται γενετικών κτλ) και, σε ορισμένα κράτη απαγορευόταν ο γάμος σε εκείνους που είχαν ορισμένες αρρώστιες, όπως επιληψία. Επομένως η «θεραπεία των γονιδίων» μπόρεσε να αρχίσει χωρίς η παραμικρή αντίθεση να εκδηλωθεί, εάν αφαιρέσει κανείς τη στάση της καθολικής εκκλησίας, η οποία περιορίστηκε να απαιτήσει, οι γιατροί αυτής της θρησκείας να μπορούν να προφασιστούν την πίστη τους για ν' απαλλαγούν απ' τη συμμετοχή τους σ' αυτό το πρόγραμμα...
...Απ' τις 14 Ιουλίου του 1933 ο νόμος της γενετικής υγείας, πρώτη εφαρμογή των βιο-ιατρικών αντιλήψεων του καθεστώτος, νομιμοποίησε την υποχρεωτική στείρωση, υπό τον έλεγχο των «δικαστηρίων γενετικής υγείας», που απαρτίζονταν από ένα γιατρό, ένα δικαστή και έναν υγειονομικό υπάλληλο.
Τα σχέδια που έγιναν για ν' απομακρυνθεί η απειλή του «θανάτου του γερμανικού λαού» προέβλεπαν τη στείρωση 400.000 περίπου «γενετικά αρρώστων», μεταξύ των οποίων και σχιζοφρενών. Ακόμα, κάθε ναζιστής επιστήμονας πίστευε ότι, εάν θέλει κανείς πραγματικά να εκκαθαρίσει αποτελεσματικά τη γερμανική φυλή, θα έπρεπε να προχωρήσει στη στείρωση του 20% του γερμανικού πληθυσμού, δηλ.12 εκατομμύρια ανθρώπους.
Υπό την επικράτηση της μεθοδικά οργανωμένης από τους Ναζί γραφειοκρατίας, το πρόγραμμα στείρωσης πήρε μια έκταση πρωτοφανή. Εκτιμάται ότι ο αριθμός των Γερμανών που πράγματι στειρώθηκαν,κυμαίνεται στις 200-300.000 άτομα. Αλλά εάν αυτός ο αριθμός δεν είναι υψηλότερος οφείλεται μόνο στο ότι οι στειρώσεις αντικαταστάθηκαν κατόπιν από μια διαδικασία ακόμα πιο δραστική.
Μεταξύ των σημαντικότερων οπαδών και ζηλωτών του προγράμματος στείρωσης, βρίσκουμε ήδη έναν ψυχίατρο, τον Ernst Rűdiu. Αυτός ο Ελβετός που γεννήθηκε το 1877 και πολιτογραφήθηκε Γερμανός, υπήρξε μαθητής του Kraepelin και συν-ιδρυτής της «Γερμανικής Εταιρείας Φυλετικής Υγιεινής» και κατατάχθηκε στο Ναζιστικό κόμμα το 1937.
Τα κυριότερα θύματα υπήρξαν, εκτός από εκείνους που είχαν γενετικές οργανικές ανωμαλίες, οι ψυχασθενείς. Αλλά ήδη η στείρωση αντιμετωπιζόταν σαν μία από τις πιθανές λύσεις στο Εβραϊκό ζήτημα...
Πριν από την εφαρμογή της «τελικής λύσης», οι προτεινόμενες λύσεις κυμάνθηκαν μεταξύ της εξορίας των Εβραίων από το γερμανικό έδαφος με την ατομική ή μαζική μετανάστευση (σχέδια που απέβλεπαν στη διευκόλυνση της μετανάστευσης στην Παλαιστίνη, το σχέδιο «Μαδαγασκάρη», που απέβλεπε στη δημιουργία ενός Εβραϊκού κράτους στο νησί της Μαδαγασκάρης, είτε με σύμφωνη γνώμη της Γαλλίας είτε αφού την απογύμνωναν από τις αποικίες) και την στείρωση.
Στις αρχές του 1941 και ενώ η ιδέα της γενοκτονίας είχε ήδη πάρει σάρκα και οστά, ένα σχέδιο μαζικής στείρωσης είχε στα γρήγορα αρχίσει να αντιμετωπίζεται. Η ιδέα φαίνεται ότι υποβλήθηκε από τον Victor Brack, διευθυντή του τομέα ΙΙ του προγράμματος ευθανασίας των ενηλίκων ψυχασθενών, κατά τη διάρκεια αλληλογραφίας με τον Himmler στην οποία πρότεινε τη χρήση μηχανημάτων ακτινοθεραπείας τα οποία, στους διοικητικούς χώρους, θα έστελναν ακτινοβολία στα ωάρια των γυναικών ενώ εκείνες θα συμπλήρωναν αιτήσεις στο γκισέ...
..O Victor Brack (1904-1948) ήταν μεταξύ εκείνων που επέμεναν ιδιαίτερα ώστε η διαδικασία εξόντωσης στο σύνολό της, μέχρι και την ίδια την εκτέλεση, να παραμείνει ολοκληρωτικά υπό τον έλεγχο των γιατρών. «Η σύριγγα πρέπει να είναι στα χέρια των γιατρών» υποστήριζε. Εφάρμοσε τον ευνουχισμό γυναικών με τον τρόπο που πρότεινε στον Himmler. Εκτελέστηκε το 1948...
* Αποσπάσματα από το άρθρο που δημοσιεύτηκε στην περιοδική έκδοση της Επιστημονικής Ένωσης του ΨΝΑ, «Τετράδια Ψυχιατρικής». Ιούλης-Αύγουστος- Σεπτέμβρης 1994, Τεύχος 47. Μετάφραση: Ανθή Πελένη.
Επιμέλεια Χρήστος Τσαντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.