Κάποιοι μετανάστευσαν. Αλλοι παραμένουν στην Ελλάδα υπομένοντας τον κοινωνικό ρατσισμό και δεκάδες εμπόδια στην καθημερινότητά τους. Τώρα ελπίζουν στην επέκταση της ισχύος του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια για μια νέα ζωή
Γιάννης Δεβετζόγλου | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 14/02/2015 08:00 |
Η Αριάδνη, 35 ετών, και η κατά τρία χρόνια νεότερη σύντροφός της Μαριάννα είναι ζευγάρι εδώ και δέκα χρόνια. Οταν αποφάσισαν να νομιμοποιήσουν τη σχέση τους και να αποκτήσουν παιδί απλώς μετανάστευσαν. «Τα μαζέψαμε και μετακομίσαμε στο Αμστερνταμ» λένε. Πίσω τους δεν άφησαν μόνο τα εμπόδια για τη νομική αναγνώριση της σχέσης τους, αλλά και τον κοινωνικό ρατσισμό που συχνά συνοδεύει ομόφυλα ζευγάρια: οι δύο γυναίκες είχαν μιλήσει ανοιχτά παλαιότερα για τη σχέση τους και έπεσαν θύματα ηλεκτρονικής κακοποίησης, γεγονός που αναστάτωσε για ένα διάστημα την καθημερινότητά τους.
Η εξαγγελία του υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου για την επέκταση της ισχύος του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια οδηγεί στη συμμόρφωση της χώρας μας στις ευρωπαϊκές συνθήκες, δημιουργεί όμως νέα δεδομένα για χιλιάδες ανθρώπους που ζουν μαζί, αλλά νομικά η σχέση τους είναι ανύπαρκτη. Το σύμφωνο συμβίωσης αναμένεται να αντιμετωπίσει απλά καθημερινά ζητήματα - όπως τη δυνατότητα της ασφαλιστικής κάλυψης του ενός από τον άλλο, τη διευθέτηση ζητημάτων που αφορούν περιουσιακά στοιχεία τα οποία αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια της συμβίωσης, την υποβολή κοινής φορολογικής δήλωσης, αλλά και ακόμη πιο απλά και αυτονόητα για όλους: τη δυνατότητα του ενός συντρόφου να ενημερώνεται για την υγεία του άλλου. Κάτι τέτοιο έως τώρα γίνεται μόνο για συγγενείς και νομικά τα ομόφυλα ζευγάρια δεν έχουν συγγένεια.
Λύση στο Λονδίνο. Ζευγάρι και μάλιστα πολύ αγαπημένο, όπως μου λένε και οι δύο, είναι ο 35χρονος Σταύρος Γιαννακόπουλος και ο 28χρονος Ιάσονας Δούσης.
«Το συζητούσαμε αρκετούς μήνες με τον Ιάσονα και τελικά αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε σύμφωνο συμβίωσης και να αποκτήσουμε και το δικό μας παιδί. Κάτι όμως που δεν μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα». Η λύση που βρήκαν οι δύο άνδρες ήταν να μετακομίσει πρώτα ο Ιάσονας στο Λονδίνο, να βρει σπίτι, δουλειά, και ακολούθως να αφήσει και ο Σταύρος τη δουλειά του στην Αθήνα και να τον ακολουθήσει.
«Και αυτό κάναμε. Εγώ είμαι στο Λονδίνο εδώ και μερικούς μήνες. Από την πρώτη εβδομάδα βρήκα εργασία και σε ποιοτικό περιβάλλον και με υψηλές απολαβές. Και αυτό που περιμένω είναι ο σύντροφός μου να έρθει να ζήσουμε μία φυσιολογική ζωή όπως όλα τα ζευγάρια εδώ» εξηγεί ο ίδιος. Ωστόσο, στα σχέδια και τις προσπάθειες του ζευγαριού βάζει νέα δεδομένα η αναμενόμενη νομοθετική πρωτοβουλία. «Εάν ισχύσει το σύμφωνο συμβίωσης στην Ελλάδα, δεν έχω κανένα πρόβλημα να τα αφήσω όλα και να γυρίσω στην πατρίδα μου. Και θα είμαι πολύ πιο ευτυχισμένος από ό,τι είμαι εδώ. Αν δεν γίνει όμως θα περιμένω να μετακομίσει μαζί μου και ο Σταύρος», μου εξηγεί ο Ιάσονας.
Ζουν με τα προβλήματα. Κάποιοι άλλοι, όπως η Χριστίνα Μαργέτη, επιμένουν και ζουν στην Ελλάδα παρά τα προβλήματα που τους δημιουργεί η κατάσταση εδώ. «Εχω βιώσει μία πολύ άσχημη εμπειρία τα τελευταία τρία χρόνια. Ημουν άνεργη και δεν είχα δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η σύντροφός μου εργαζόταν, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσε να με ασφαλίσει, όπως δικαιούνται να κάνουν με το έτερόν τους ήμισυ τουλάχιστον 10 εκατομμύρια Ελληνες. Ολα δηλαδή τα ετερόφυλα ζευγάρια που έχουν νομιμοποιήσει τη σχέση τους, είτε με σύμφωνο, είτε με γάμο. Και είμαι πολύ απογοητευμένη και θυμωμένη. Δεν είναι δυνατόν να γυρίζουμε τη χώρα 50 χρόνια πίσω και οικονομικά και κοινωνικά. Να πληρώνω τόσους φόρους που να μη μου μένουν χρήματα για φαγητό και να μην έχω θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα» λέει η κυρία Μαργέτη.
Η ίδια μου εξηγεί ότι «δεν είναι απλό να πείσεις κάποιον ότι ανήκεις στην Ευρώπη, εάν οι πολιτικοί που κυβερνούν τη χώρα σου δεν σέβονται ούτε τους πολίτες, ούτε τους πολίτες με ιδιαιτερότητες, αλλά ούτε καν τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», λέει, αναφερόμενη στην καταδικαστική για την Ελλάδα απόφαση του Δικαστηρίου σε ό,τι αφορά τη νομοθεσία για το σύμφωνο συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια.
«Ενα βήμα εμπρός». Οπως μου εξηγεί ο αντιπρόεδρος της Ομοφυλοφιλικής και Λεσβιακής Κοινότητας Ελλάδας (ΟΛΚΕ) Θάνος Βλαχογιάννης, αυτό που εξήγγειλε ο υπουργός Δικαιοσύνης είναι επέκταση του θεσμού του συμφώνου συμβίωσης και στα ζευγάρια που αποτελούνται από άτομα του ίδιου φύλου. Πρόκειται για μία κοινωνική εξέλιξη της οποίας την ευθύνη έχει η πολιτεία, όσο και εάν ακόμη είναι αρκετοί αυτοί που πιστεύουν ότι μια τέτοια πολιτική απειλεί την παραδοσιακή οικογένεια.
«Είναι ένα βήμα προς τα εμπρός για την κοινωνία. Οπως κάποτε χρειάστηκε να νομοθετηθεί το αυτονόητο δικαίωμα των γυναικών να ψηφίζουν ή όπως έπαψε να αποτελεί στίγμα το να έχει γεννηθεί ένα παιδί εκτός γάμου. Με τον ίδιο τρόπο προχωράμε και τώρα στην αναγνώριση του δικαιώματος μιας μερίδας πολιτών να αναγνωρίζονται η συμβίωση και η οικογένειά τους από τον νόμο» σημειώνει ο κ. Βλαχογιάννης.
Ωστόσο, όπως μου λέει ο ίδιος, ο κοινός στόχος της ολομέλειας της ομοφυλοφιλικής και τρανς κοινότητας (LGBT κοινότητα) στην Ελλάδα, όπως διαμορφώθηκε από το συμβούλιο που έγινε την Τρίτη, δεν είναι απλώς το σύμφωνο κοινής συμβίωσης. «Ζητάμε ισότητα στον γάμο. Και αυτό θα τεθεί στη συζήτηση που ελπίζουμε να έχουμε σύντομα με τον υπουργό Δικαιοσύνης. Η LGBT κοινότητα έχει υψηλές απαιτήσεις από την κυβέρνηση Τσίπρα, καθώς έχει δεσμευθεί για πολλά σχετικά. Εχουμε εκτιμήσει ιδιαίτερα επίσης ότι και ο ίδιος είχε επισκεφθεί το Athens Pride το 2008. Εξάλλου, υπάρχει και στις ιδρυτικές αρχές του ΣΥΡΙΖΑ η ισότητα στον γάμο και την τεκνοθεσία. Και εμείς ζητάμε ίσα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν ζητάμε κάποια εξαίρεση».
Το δεύτερο βήμα. Πάντως, ο γάμος δεν είναι στα άμεσα σχέδια της κυβέρνησης, καθώς σύμφωνα τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βασιλική Κατριβάνου, η πρόταση αφορούσε σε νόμο για ένα διευρυμένο σύμφωνο συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια, το οποίο θα περιλαμβάνει φορολογικά, κληρονομικά, εργασιακά δικαιώματα κ.ά. «Το παγωμένο σχέδιο νόμου παγώνει συγχρόνως τις προσδοκίες και τις ζωές τόσων χιλιάδων συνανθρώπων μας, πρέπει να γίνει νόμος» ανέφερε η κυρία Κατριβάνου.
«Το νομικό κενό φρενάρει την επιστροφή μας στην Ελλάδα»
Κάποιοι που βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό, ακόμη και να θέλουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα δεν τους το επιτρέπουν οι συνθήκες. «Προχωρήσαμε σε σύμφωνο συμβίωσης με τον σύντροφό μου, τον Εντουαρτ, με τον οποίο συζούμε στο Λονδίνο τα τελευταία 18 χρόνια. Εγώ είμαι 50 ετών και αυτός 65. Πρόσφατα μάλιστα πήρε σύνταξη και αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στην Ελλάδα. Πώς όμως θα έρθει ένας άνθρωπος σε αυτή την ηλικία σε μία χώρα που έχει τόσο μεγάλο νομικό κενό για τη σχέση του και όλα τα υπόλοιπα δικαιώματα που είναι ανθρωπίνως αυτονόητα εδώ στο Λονδίνο; Οπότε δυστυχώς θα παραμείνουμε να πληρώνουμε φόρους στο βρετανικό κράτος, αλλά και να απολαμβάνουμε μία ζωή φυσιολογική, χωρίς ρατσισμό, χωρίς διακρίσεις, οι οποίες ξεκινούν από πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες και επεκτείνονται φυσικά και στους πολίτες», μου λέει ο Χάρης Τσακίρης.
«Το νομικό κενό φρενάρει την επιστροφή μας στην Ελλάδα»
Κάποιοι που βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό, ακόμη και να θέλουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα δεν τους το επιτρέπουν οι συνθήκες. «Προχωρήσαμε σε σύμφωνο συμβίωσης με τον σύντροφό μου, τον Εντουαρτ, με τον οποίο συζούμε στο Λονδίνο τα τελευταία 18 χρόνια. Εγώ είμαι 50 ετών και αυτός 65. Πρόσφατα μάλιστα πήρε σύνταξη και αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στην Ελλάδα. Πώς όμως θα έρθει ένας άνθρωπος σε αυτή την ηλικία σε μία χώρα που έχει τόσο μεγάλο νομικό κενό για τη σχέση του και όλα τα υπόλοιπα δικαιώματα που είναι ανθρωπίνως αυτονόητα εδώ στο Λονδίνο; Οπότε δυστυχώς θα παραμείνουμε να πληρώνουμε φόρους στο βρετανικό κράτος, αλλά και να απολαμβάνουμε μία ζωή φυσιολογική, χωρίς ρατσισμό, χωρίς διακρίσεις, οι οποίες ξεκινούν από πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες και επεκτείνονται φυσικά και στους πολίτες», μου λέει ο Χάρης Τσακίρης.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή