σήμερα πήγα και ψήφισα ήρεμος. Με χαμόγελο. Χωρίς θυμό. Με ψυχραιμία. Με μηδέν ευρώ στην τσέπη

Στην αρχή, δεν το περίμενα η αλήθεια είναι ότι θα γίνει δημοψήφισμα. Την ώρα που το έμαθα ήμουν έξω και εκείνη τη στιγμή το μόνο που με ένοιαζε ήταν θα του αρέσω κι εγώ του αγοριού απέναντι. Τελικά όχι (τυχαίο;).

Από την επόμενη μέρα, άρχισα να διαβάζω, να παρακολουθώ συζητήσεις, και από την αρχή έκλεινα προς το όχι. Άρχισα, συμμαζεμένα αρχικά να παίρνω και θέση υπερ του. Όχι επειδή το λέει ο Σύριζα, δεν είμαι ταγμένος σε κανένα κόμμα άλλωστε αλλά γιατί αυτό καταλάβαινα εγώ ως σωστό.

Φουντώνοντας η συζήτηση και η πόλωση, άρχισα να βλέπω τα ΜΜΕ μετά μανίας να υποστηρίζουν το ναι, να εκφοβίζουν, να απειλούν. Να μου λένε πως αν βγει το όχι, δεν θα έχω τα φάρμακα που ως οροθετικός έχω ανάγκη για να διατηρώ την υγεία μου. "Φίλοι" να μου λένε ότι θα γίνουμε "Ρωσία" αναφερόμενοι στην κατάσταση γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα που αν βγούμε από την Ε.Ε (σίγουροι ότι αυτό θα γίνει, ενώ δεν είναι έτσι) ως αδερφή θα στερηθώ σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Ότι δηλαδή, με την επιλογή μου, θα υπονομεύσω τους ίδιους τους αγώνες μου. Και να με λοιδορούν γι' αυτό. Μου λέγανε επίσης ότι με το όχι μου παίρνω το μέρος της χρυσής αυγής και άλλα τέτοια.

Κάπου εκεί κατάλαβα ότι αυτό που γίνεται είναι πόλεμος. Ότι ένα ολόκληρο Σύστημα και κάποιες και κάποιοι που είτε το υπερασπίζονται είτε το φοβούνται έχουν βαλθεί, με όποιο μέσο, να μας πείσουν ότι είμαστε ελέφαντες. Να το παίζουν θύματα οι θύτες. Μόνο που δεν πείστηκα. Πείσμωσα. Και άρχισα πολύ εντονότερα να υπερασπίζομαι το όχι. Γιατί κάπου εκεί κατάλαβα, η μάλλον επιβεβαίωσα, ότι το θέμα είναι ταξικό. Και δεν φοβήθηκα, κατ' αρχήν γιατί δεν τα πίστεψα όλα αυτά.

Αλλά κυρίως γιατί την αξιοπρέπεια και τα πιστεύω μου τα βάζω πάνω απ' όλα. Και εφόσον πίστευα στην επιλογή του όχι, αυτήν υπερασπίστηκα. Γιατί μπορώ να καταλάβω ποιοι είναι οι πραγματικοί σύμμαχοι και ποιοι όχι. Δεν δέχτηκα τον χυδαίο εκφοβισμό για τα φάρμακα μου. Δεν δέχτηκα ότι υπομονεύω το ίδιο μου το κίνημα και την ίδια μου την ελευθερία. Γιατί την δικιά μου την ελευθερία δεν περιμένω να μου την χαρίσουν ή να την επιβάλλουν "από πάνω". Ξεκινάει από μέσα μου, από τους ανθρώπους γύρω μου, από τις διεκδικήσεις που μαζί κάνουμε. Η δικιά μου η ελευθερία ξεκινάει από τα κάτω και δεν νικιέται έτσι εύκολα. Δεν δέχτηκαν να με βάλουν στο πλευρό κανενός Κασιδιάρη, οι ίδιοι άνθρωποι που όταν εγώ έτρωγα ξύλο από φασίστες στους δρόμους σφύριζαν αδιάφορα ή αναρωτιόντουσαν "μήπως κι εγώ προκάλεσα". Άκουσα κάποιον "σελέμπριτι" να λέει πως "Όποιος δεν έχει δοκιμάσει το χαβιάρι δεν του λείπει". Ε λοιπόν, εγώ το έχω δοκιμάσει και το έφτυσα. Έχω περάσει από την "τάξη" τους και έμεινα από απουσίες. Και επειδή έχω βρεθεί κι εκεί, καταλαβαίνω πολύ καλά πως λειτουργεί. Δεν το ζω πρώτη φορά.

Τελικά ήρθα σε αντιμαχία, απειλήθηκα, φώναξα, χλευάστηκα, πιστεύω ότι δεν έκανα όμως άνισες ή άδικες επιθέσεις, έχασα "φιλίες". Αλλά δεν πειράζει. Όλα έχουν ένα τίμημα. Έτσι σήμερα πήγα και ψήφισα ήρεμος. Με χαμόγελο. Χωρίς θυμό. Με ψυχραιμία. Με μηδέν ευρώ στην τσέπη και τσιγάρα που πήρα βερεσέ από τον μετανάστη ψιλικατζή της γειτονιάς, που πριν προλάβω να ολοκληρώσω την φράση "Επειδή δεν έχω..." μου τα είχε δώσει στο χέρι, λέγοντας "καταλαβαίνω". Και όσο έχουμε ανθρώπους που καταλαβαίνουμε και μας καταλαβαίνουν, δεν φοβάμαι.

Ήρεμος λοιπόν πήγα, αλλά φίλη, τους βρόντηξα ένα ΟΧΙ που ελπίζω ν' ακούστηκε ως τις Βρυξέλλες και πίσω. Και ο,τι και να γίνει, εγώ το βράδυ θα κοιμηθώ με την συνείδηση μου καθαρή.

Κι εδώ θα είμαστε.

Zak Kostopoulos