Greece's parliament approved a bill late on Tuesday evening (22 December) allowing citizens in a same-sex relationship to enter into a civil union, a legal arrangement similar to marriage.
The law overrides the legal situation of the past seven years during which only men and women were allowed to have a civil union, and which the European Court of Human Rights has said was discriminatory.
“This ends a period of backwardness and shame for the state, which led to our country receiving international rulings against it,” said Greek prime minister Alexis Tsipras, according toKathimerini newspaper.
“Instead of celebrating, though, maybe we should apologise to hundreds of thousands of fellow citizens that have been denied their rights all these years,” the left-wing leader added.
In 2008, Greece introduced civil union rights, but excluded people in same-sex relationships.
Several gay couples lodged complaints with the Strasbourg-based court, which oversees the rights established in the European Convention on Human Rights.
In a ruling of November 2013, the court said the Greek government “had not offered convincing and weighty reasons capable of justifying the exclusion of same-sex couples from the scope” of the civil union law.
Tuesday's adopted legislation attempts to correct this situation.
It was approved with 194 Yes votes and 55 No votes. The bill received support from Tsipras' Syriza party, centre-left and centrist MPs, and from around a third of members of centre-right New Democracy.
Syriza had made same-sex civil unions an election promise.
However, in Tsipras' coalition party, the right-wing nationalist Independent Greeks, six of its nine parliamentarians voted against. The neo-nazi Golden Dawn party and communists also voted against.
The Greek Orthodox Church had lobbied against the bill, with some bishops quoted as saying that homosexuality was a “crime”.
Gay rights lobby group Ilga-Europe was happy with the outcome.
“Successive Greek governments had talked about legally recognising same-sex couples and I’m thrilled to finally see these positive words translated into meaningful change for couples in Greece,” it said in a statement.
Human rights lobbyists from Amnesty also praised the result of the vote, but said more work was to be done to ensure the rights of lesbian, gay, bisexual, transgender and intersex people (LGBTI).
“Amnesty International stresses that the fight for LGBTI rights is far from over and urges the Greek government to guarantee all rights, including equality before the law (including marriage), adoption rights and legal gender recognition for transgender people,” Amnesty said in a press statement.
It added that “LGBTI people in Greece still live in a climate of hostility from which the authorities are failing to protect them adequately”.
Prime minister Tsipras said the vote showed “Greek society is not as fearful and mean as some people wish to present it”, but added that more change was needed.
“We have a long distance to cover to continue the daily struggle against every type of discrimination, especially against racism,” noted Tsipras.
“This struggle needs democratic forces and social movements to come together. It requires constant vigilance and political courage so we do not let darkness win,” he said.
The Greek vote came just two days after Slovenians rejected gay marriage in a popular vote.
Almost two-thirds of those who showed up at a referendum voted to repeal a gay marriage law passed earlier by the Slovenian parliament.
Un primo commento alla nuova legge greca sulle unioni civili
http://www.lifo.gr/articles/opinions/84710
Από την ΝΑΤΑΛΙ
ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ναι θα «εκτεθώ» . Και θα
γράψω για εκείνον. Γιατί του αξίζει. Και γιατί μου έλειψε προχθές ο Στέλιος
μου. Τον σκέφτομαι ούτως ή άλλως τέτοιες μέρες , σε γιορτές. Αλλά δεν
είναι γι αυτό που μου λείπει ούτως ή άλλως. Είναι που τον ήθελα το βράδυ της
Τρίτης όταν ψηφίστηκε το σύμφωνο συμβίωσης-κι ο Στέλιος ως πνεύμα αντισυμβατικό
και υπέροχα ανυπόφορο αν και δεν συμβίωνε με κανέναν εύκολα και για πολύ, είμαι
σίγουρη πώς τώρα θα τιθάσευε την ορμή του λιγότερο για να συμβιώσει και
περισσότερο για να υπογράψει εορταστικά και παράφορα αυτό που ανήκει και
σ΄εκείνον. Μα πιο πολύ λυπάμαι που δεν ήταν εδώ να ακούσει για τις
καμπάνες του Αμβρόσιου. Και να γελάσει βραχνός πάντα απ΄τα μπόλικα τσιγάρα. Και
κάτι «προβοκατόρικο» να σκεφτεί. Ο Στέλιος που εξασκούσε τις σπουδές
υποκριτικής και το ταλέντο του κατά το ήμισυ σε ιστορικές πλάκες, τις οποίες
ακόμα συζητούν οι φίλοι του στη Θεσσαλονίκη. Και που εφάρμοζε το «τρόλινγκ»
μόνος, «ιερόσυλος» κι ανυπότακτος, προτού καν να ανακαλυφθεί ο όρος. «Εκτονώνεις
την κοινωνική σου επιθετικότητα», επιχειρούσε να τον προσγειώσει και να τον
προειδοποιήσει ο σοβαρός αδελφός του για να εισπράξει ένα (βραχνό) γέλιο και
μία γερή βρισιά-αλλά σε χαϊδευτικούς τόνους. Κι έτσι αγαπήσαμε τον
Στέλιο μας. Που κι εκείνος μας αγαπούσε. Που αγαπούσε την Κάλλας. Και τα ωραία
πράγματα. Και την ξέφρενη ζωή. Και που πέθανε μόνος ξαφνικά ένα πρωί στη
Θεσσαλονίκη. Που ήταν ομοφυλόφιλος. Που την περασμένη Τρίτη θα ευχόμουν να ζει.
Και που ήταν ο αδελφός του πατέρα μου.
Στα 17 του ο Στέλιος τις έφαγε γερά από τον πατέρα του με τη ζωστήρα, γιατί έντρομος κι αμήχανος του είχε εξομολογηθεί πώς τον αναστατώνει όταν κοιτάει απ΄το παράθυρο τους φαντάρους στο διπλανό στρατόπεδο να κάνουν ασκήσεις. Παιδάκι που λόγω της περίκλειστης, ενοχικής και ένοχης εποχής, δεν ήξερε τι του συμβαίνει. Ε και δεν έμελε να μάθει αμέσως, τουλάχιστον από τον ακόμα πιο έντρομο πατέρα του. Ήταν που ήταν και το «δύσκολο παιδί». Εκεινο που αναστάτωνε τη γειτονιά με ιδιόρρυθμες σκανδαλιές κι αυτοσχέδια ποιηματάκια, ένα (σε άψογη ομοιοκαταληξία) για κάθε γείτονα, προορισμένα να απαγγέλονται φωναχτά απ΄το μπαλκόνι σε όποιον του ήταν αντιπαθής. «Από μικρός πρόβλημα», έλεγε μετά η μάνα του. Ήταν αμείλικτος ο Στέλιος μου. Και με τον εαυτό του. Και αγαπημένος. Μερικές φορές επέστρεφε στο σπίτι με εμφανή σημάδια από βραδινούς ξυλοδαρμούς. Δε μάσαγε και δε σήκωνε «κράξιμο». Μεγάλωσε εκλεκτικός και ανυπότακτος. Έζησε στη Γερμανία, στην Ελβετία, ένα καιρό και στη Γαλλία. Μετά Αθήνα, Θεσσαλονίκη. Συλλέκτης ωραίων πραγμάτων: βιβλία, πίνακες, λάμπες, όμορφα έπιπλα, παλιά μπουκάλια φαρμακείου, παλιά κουμπιά, μεταξωτά σεντόνια, αντίκες. Το σπίτι του- το θυμάμαι- καταφύγιο καλαισθησίας. Και πάντα με μουσική. Έχω τα βινύλιά του: Μπίλυ Χόλιντεϊ και Μαρκόπουλος και Κατ Στήβενς και Μάλερ και Βάγκνερ. Και Κάλλας. Τα πάντα. «Πάλι άκουγε δυνατά Κάλλας κι έκλαιγε μέχρι το πρωί», ήταν το συνθηματικό τηλεφώνημα της μάνας του στον αδελφό του κάθε φορά που πέρναγε ο Στέλιος ζόρια. Ο Στέλιος μου που του έλεγα τα πάντα, τα παιδικά μου «τα πάντα». Και με συμβούλευε υπεύθυνος και σοβαρός. Κι ας ζούσε ο ίδιος μονίμως εκτός ορίων. Απολύτως ξέφρενα. Κι ας έγιναν όταν πια επέστρεψε μόνιμα στο πατρικό του, καθημερινά τα τηλεφωνήματα της μάνας του από τη Θεσσαλονίκη για αυτά τα «ζόρια» και την Κάλλας διαπασών. Αλλά και στην Αθήνα τι ζωή! Ηθοποιός ένα καιρό, φίλος μίας παρέας καλλιτεχνών και πανεπιστημιακών, με τους οποίους κατά καιρούς μάλωνε, τα ξανάβρισκε μετά, γύριζαν μαζί στις νύχτες αυτής της πόλης. Κι έτσι έγινε μία αγαπημένη «περσόνα» της νύχτας. Έτσι τον έβαλε κι ο Κωνσταντίνος Τζούμας στις σελίδες του «Ως εκ θαύματος»: ακουμπισμένο, με το ουίσκι του που το κατανάλωνε καθημερινό και άφθονο, στη μπάρα ενός διάσημου τότε ποτάδικου του Παγκρατίου. Ο Στέλιος πάντα εκτός «τροχιοδρόμησης» και άνευ φρένων. «Ποιος ήταν αυτός ο όμορφος φίλος του Στέλιου;», ρώταγα, κάποιες φορές που επισκεπτόμασταν απροειδοποίητα το σπίτι του. Έτσι μάθαμε με τον αδελφό μου τις αλήθειες. Κι έτσι τις σεβαστήκαμε. Κι έτσι αγαπήσαμε τον Στέλιο μας. Που κι εκείνος μας αγαπούσε. Που αγαπούσε την Κάλλας. Και τα ωραία πράγματα. Και την ξέφρενη ζωή. Και που πέθανε μόνος ξαφνικά ένα πρωί στη Θεσσαλονίκη. Που ήταν ομοφυλόφιλος. Που την περασμένη Τρίτη θα ευχόμουν να ζει. Και που ήταν ο αδελφός του πατέρα μου.
www.lifo.gr
Στα 17 του ο Στέλιος τις έφαγε γερά από τον πατέρα του με τη ζωστήρα, γιατί έντρομος κι αμήχανος του είχε εξομολογηθεί πώς τον αναστατώνει όταν κοιτάει απ΄το παράθυρο τους φαντάρους στο διπλανό στρατόπεδο να κάνουν ασκήσεις. Παιδάκι που λόγω της περίκλειστης, ενοχικής και ένοχης εποχής, δεν ήξερε τι του συμβαίνει. Ε και δεν έμελε να μάθει αμέσως, τουλάχιστον από τον ακόμα πιο έντρομο πατέρα του. Ήταν που ήταν και το «δύσκολο παιδί». Εκεινο που αναστάτωνε τη γειτονιά με ιδιόρρυθμες σκανδαλιές κι αυτοσχέδια ποιηματάκια, ένα (σε άψογη ομοιοκαταληξία) για κάθε γείτονα, προορισμένα να απαγγέλονται φωναχτά απ΄το μπαλκόνι σε όποιον του ήταν αντιπαθής. «Από μικρός πρόβλημα», έλεγε μετά η μάνα του. Ήταν αμείλικτος ο Στέλιος μου. Και με τον εαυτό του. Και αγαπημένος. Μερικές φορές επέστρεφε στο σπίτι με εμφανή σημάδια από βραδινούς ξυλοδαρμούς. Δε μάσαγε και δε σήκωνε «κράξιμο». Μεγάλωσε εκλεκτικός και ανυπότακτος. Έζησε στη Γερμανία, στην Ελβετία, ένα καιρό και στη Γαλλία. Μετά Αθήνα, Θεσσαλονίκη. Συλλέκτης ωραίων πραγμάτων: βιβλία, πίνακες, λάμπες, όμορφα έπιπλα, παλιά μπουκάλια φαρμακείου, παλιά κουμπιά, μεταξωτά σεντόνια, αντίκες. Το σπίτι του- το θυμάμαι- καταφύγιο καλαισθησίας. Και πάντα με μουσική. Έχω τα βινύλιά του: Μπίλυ Χόλιντεϊ και Μαρκόπουλος και Κατ Στήβενς και Μάλερ και Βάγκνερ. Και Κάλλας. Τα πάντα. «Πάλι άκουγε δυνατά Κάλλας κι έκλαιγε μέχρι το πρωί», ήταν το συνθηματικό τηλεφώνημα της μάνας του στον αδελφό του κάθε φορά που πέρναγε ο Στέλιος ζόρια. Ο Στέλιος μου που του έλεγα τα πάντα, τα παιδικά μου «τα πάντα». Και με συμβούλευε υπεύθυνος και σοβαρός. Κι ας ζούσε ο ίδιος μονίμως εκτός ορίων. Απολύτως ξέφρενα. Κι ας έγιναν όταν πια επέστρεψε μόνιμα στο πατρικό του, καθημερινά τα τηλεφωνήματα της μάνας του από τη Θεσσαλονίκη για αυτά τα «ζόρια» και την Κάλλας διαπασών. Αλλά και στην Αθήνα τι ζωή! Ηθοποιός ένα καιρό, φίλος μίας παρέας καλλιτεχνών και πανεπιστημιακών, με τους οποίους κατά καιρούς μάλωνε, τα ξανάβρισκε μετά, γύριζαν μαζί στις νύχτες αυτής της πόλης. Κι έτσι έγινε μία αγαπημένη «περσόνα» της νύχτας. Έτσι τον έβαλε κι ο Κωνσταντίνος Τζούμας στις σελίδες του «Ως εκ θαύματος»: ακουμπισμένο, με το ουίσκι του που το κατανάλωνε καθημερινό και άφθονο, στη μπάρα ενός διάσημου τότε ποτάδικου του Παγκρατίου. Ο Στέλιος πάντα εκτός «τροχιοδρόμησης» και άνευ φρένων. «Ποιος ήταν αυτός ο όμορφος φίλος του Στέλιου;», ρώταγα, κάποιες φορές που επισκεπτόμασταν απροειδοποίητα το σπίτι του. Έτσι μάθαμε με τον αδελφό μου τις αλήθειες. Κι έτσι τις σεβαστήκαμε. Κι έτσι αγαπήσαμε τον Στέλιο μας. Που κι εκείνος μας αγαπούσε. Που αγαπούσε την Κάλλας. Και τα ωραία πράγματα. Και την ξέφρενη ζωή. Και που πέθανε μόνος ξαφνικά ένα πρωί στη Θεσσαλονίκη. Που ήταν ομοφυλόφιλος. Που την περασμένη Τρίτη θα ευχόμουν να ζει. Και που ήταν ο αδελφός του πατέρα μου.
www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.