Με αφορμή τα βιβλία μας...

Την τελευταία μέρα του Outview Film Festival οργανώσαμε μια δράση ώστε να παρουσιάσουμε κάτι από τα νέα βιβλία μας.

Η  Τζούλη Σούμα διάβασε το παραμύθι "Η Αλίκη Κοιτάζει τον Καθρέφτη" (Στέλλα Μπελιά, εικονογράφηση Ιωάννης Αλεξιάδης, Αθήνα 2016) η Παρασκευή Δαμάσκου διάβασε ένα απόσπασμα από το διήγημα του Αύγουστου Κορτώ "Εμείς-οι-πέντε", ο Αντώνης Σιγάλας αποσπάσματα από το διήγημα "Η Μετακόμιση" (Στέλλα Μπελιά) και ο Γεράσιμος Μιχελής τον επίλογο του διηγήματος "Ο Πέτρος και ο Λύκος" (Στέλλα Μπελιά) .
Την ίδια ώρα ο σπουδαίος νέος καλλιτέχνης Ιωάννης Αλεξιάδης ζωγράφισε επί σκηνής έναν καμβά εμπνευσμένο από το τελευταίο διήγημα, άθλος πραγματικός αν αναλογιστεί κανείς τον ελάχιστο χρόνο που διέθετε για να το πραγματοποιήσει.

Σε όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ ο κόσμος έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα βιβλία καθώς- για την ώρα- δεν υπάρχουν άλλα αντίστοιχα στα ελληνικά.

Ήταν μάλλον έκπληξη για μας τα δημοσιεύματα σε διάφορους ιστότοπους που προσπαθούσαν να πείσουν το συντηρητικό αναγνωστικό τους κοινό  για "προώθηση της ομοφυλοφιλίας στους νέους και στα παιδιά" καθώς είναι σαφές για σχεδόν έναν αιώνα ότι κανείς δεν μπορεί να προωθήσει ή να επιβάλει έναν συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό σε κάποιον άλλον. 

Και βέβαια προς επίρρωση των παραπάνω έδειχναν και μια εικόνα από το νέο μας παραμύθι όπου δύο μπαμπάδες πηγαίνουν βόλτα το κοριτσάκι τους .

 Πως τολμάμε να εκθέτουμε μπροστά στα μάτια των παιδιών τέτοιες ανάρμοστες εικόνες;
Τι μπορεί να είναι περισσότερο ανάρμοστο και καταστροφικό για τα "αθώα" παιδικά μάτια από την εικόνα δύο μπαμπάδων που πηγαίνουν βόλτα την κόρη τους;
Χμ!
Θα μεταφέρουμε μερικές μόνο τις εξηγήσεις που μας έδωσαν ετερόφυλοι γονείς που θέλησαν να αγοράσουν και να διαβάσουν αυτά τα βιβλία στα παιδιά τους:
"Θέλω το παιδί μου να ξέρει ότι υπάρχουν πολλές και διαφορετικές οικογένειες και όλες είναι μια χαρά αρκεί να υπάρχει αγάπη" Σπυριδούλα (μητέρα πεντάχρονου κοριτσιού)
"Δεν θέλω να πάθει η κόρη μου πολιτισμικό σοκ όπως έπαθα εγώ που βρέθηκα μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Λονδίνο και διαπίστωσα ότι όσα ήξερα για τις ανθρώπινες σχέσεις ήταν απλώς ψέματα ή παραποιημένες αλήθειες" (ανώνυμη μαμά με κοριτσάκι βρέφος σε καροτσάκι)
"Αντί να λέμε ότι τα ομόφυλα ζευγάρια δεν πρέπει να μεγαλώνουν παιδιά γιατί τα παιδιά τους θα υποστούν bullying στο σχολείο επειδή θα έχουν δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες προτιμώ να μάθω στα παιδιά μου να μην κάνουν bullying σε κανένα παιδί και για κανένα λόγο" (Χρήστος μπαμπάς δύο αγοριών 11 και 12 ετών)
"Είμαι χαρούμενη που υπάρχουν τέτοια βιβλία και μπορώ να τα διαβάζω στο γιο μου από τώρα" Βιργινία (μαμά δίχρονου αγοριού).

Θα μπορούσε να είναι ολόκληρο κατεβατό οι πληροφορίες αυτές καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι λοατκι και ετερόφυλοι επιλέγουν να ζήσουν στο 2016 και όχι στον μεσαίωνα που θέλουν να μας κρατήσουν κάποιοι.  
Η αποδοχή για τις οικογένειές μας όλο και μεγαλώνει και οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά σαν κοινωνία αν θέλουμε να φτάσουμε άλλες κοινωνίες που εδώ και πολλά χρόνια έχουν λύσει τέτοια ζητήματα χωρίς να πέσει "οξύ και πίσσα" να τις καταστρέψει.
Γιατί τόσος πανικός λοιπόν;
 Όσοι πιστεύουν και αναπαράγουν συντηρητικές και αναχρονιστικές ιδέες σχετικά με τις οικογένειές μας ή πρέπει να βρουν τρόπο να σταματήσουν το χρόνο και να κλείσουν την χώρα σε χρονοκάψουλα ή τελικά να αποδεχτούν ότι η κοινωνία αλλάζει προς το καλύτερο και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να την σταματήσουν.