Για μια πιο συμπεριληπτική εκπαιδευτική διαδικασία

Πριν μερικές μέρες συμμετείχαμε στο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο της ΟΜΕΡ  στο Canterbury με μια εισήγηση για μια πιο συμπεριληπτική εκπαιδευτική διαδικασία στο ελληνικό νηπιαγωγείο. Το γενικό πλαίσιο του συνεδρίου ήταν αφιερωμένο στο παιδί και στη θέση του στον 21ο αιώνα.
Σε πολλές από τις εισηγήσεις έγινε σαφές ότι η συνεργασία του σχολείου και των εκπαιδευτικών με την οικογένεια φέρνει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα ώστε να πετύχουμε τον στόχο της ολόπλευρης ανάπτυξης του παιδιού.

Και η δική μας παρουσίαση ήταν επικεντρωμένη στην συνεργασία σχολείου -οικογένειας αλλά με μια μικρή διαφορά: το ελληνικό σχολείο και οι εκπαιδευτικοί του έχουν ορισμένες στερεοτυπικές αντιλήψεις για την "οικογένεια". Οικογένεια θεωρείτε μόνο η ετεροκανονική πυρηνική. Είναι σαφές ότι αυτή η συγκεκριμένη οικογενειακή δομή είναι και η συνηθέστερη αλλά υπάρχει η αντίληψη ότι εκτός από την πιο συνηθισμένη είναι και αξιολογικά η "καλύτερη" για να μεγαλώνουν εντός της παιδιά.  Όλες οι άλλες δομές μέσα στις οποίες μεγαλώνουν παιδιά είτε θεωρούνται "ακατάλληλες" είτε θεωρούνται "υποδεέστερες" είτε απλώς -όπως στην περίπτωση των ομογονεϊκών οικογενειών- δεν θεωρούνται οικογένειες, από την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών.

Παράλληλα τόσο τα αναλυτικά προγράμματα όσο και τα σχολικά βιβλία μένουν σε απεικονίσεις της "οικογένειας" με σταθερές εικόνες του τύπου "μαμά-μπαμπάς-παιδί" ακόμα και στον 21ο αιώνα.

Προφανώς σε πολλές χώρες τα παραπάνω θέματα έχουν συζητηθεί πολλά χρόνια πριν και είναι πολύ πιο μπροστά από τη χώρα μας. Υπάρχουν συγκεκριμένες αναφορές για την πολυμορφία των οικογενειών και επίσης υπάρχει μια πληθώρα από λογοτεχνικά βιβλία που αφορούν την προσχολική και την πρώτη σχολική ηλικία μέσα από τα οποία μπορούν οι εκπαιδευτικοί να εξοικειώσουν το σύνολο των παιδιών με άλλες οικογενειακές δομές χωρίς να αξιολογούνται ως προς την ποιότητά τους. Είναι σαφές ότι όλες οι πιθανές οικογένειες μπορεί να είναι λειτουργικές ή δυσλειτουργικές και αυτό δεν έχει καθόλου να κάνει με τη δομή τους. 

Το μεγάλο ενδιαφέρον σε σχέση με τη δική μας παρουσίαση το έδειξαν μέλη ελληνικών αποστολών με μια διάθεση να μάθουν και να ενημερωθούν σχετικά με τις δυνατότητες που θα μπορούσαν να έχουν οι εκπαιδευτικοί εάν και εφόσον θα ήθελαν να λειτουργήσουν περισσότερο συμπεριληπτικά στις τάξεις τους. 

Το πάνελ : Professor Sacha Powell(προεδρείο) Tracey Manson, Στέλλα Μπελιά, Σοφία Σαϊτη 

     Στη συζήτηση που ακολούθησε έγινε σαφές ότι πολλά θα πρέπει να αλλάξουν, ότι απαιτείτε διαρκής επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και εισαγωγή στα πανεπιστημιακά τμήματα της προσχολικής αγωγής μαθημάτων που να προετοιμάζουν τους μελλοντικούς εκπαιδευτικούς. Όλα τα μέλη των αποστολών έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για τα βιβλία μας τα οποία μοιράστηκαν και στις ελληνικές αποστολές.

Καθεδρικός Ναός του Canterbury

Καθώς το συνέδριο έγινε σε ένα χριστιανικό πανεπιστήμιο - Canterbury Crist Church University - παρουσία του επισκόπου,  μόνο τα μέλη των ελληνικών αποστολών κατανόησαν το σκέλος εκείνο της εισήγησης που επεσήμανε ότι δεν πρόκειται να γίνουν ριζικές αλλαγές στην εκπαίδευση της χώρας μας όσο το Υπουργείο Παιδείας μας είναι ταυτόχρονα και Θρησκευμάτων και ότι με την λέξη "Θρησκευμάτων" εννοούμε την Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία και μόνο.
Το μόνο βήμα προς τα εμπρός που είχαμε να επιδείξουμε ήταν η αφίσα από την προσεχή ημερίδα -την πρώτη- που έχει εμφανώς τον λογότυπο του Υπουργείου Παιδείας και ταυτόχρονα περιέχει την λέξη "Ομοφοβία" και τον ρόλο που μπορεί να παίξει το σχολείο ώστε να καταπολεμηθεί.

Έγιναν πολλές επαφές με φορείς και οργανώσεις και υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για μελλοντικές συνεργασίες με στόχο πάντα μια πιο συμπεριληπτική εκπαιδευτική διαδικασία που να μην αποκλείει κανένα παιδί και καμιά οικογένεια.

Έφη Μανίτσα, Πρόεδρος ΟΜΕΡ Αθήνας, Σοφία Σαϊτη Σχ.Σύμβουλος ,Γεν.Γραμματέας ΟΜΕΡ Ελλάδας, Στέλλα Μπελιά, Ταμίας ΟΜΕΡ Αθήνας, Οικογένειες Ουράνιο Τόξο