«Κατά της ομοφοβίας ζητώ περισσότερο θάρρος»

Το να είσαι στρέιτ ή γκέι είναι ακριβώς το ίδιο. Είναι ένα από τα χίλια χαρακτηριστικά της ζωής μας, σημαντικό, αλλά όχι το μοναδικό

Του Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελλάκη

Η είδηση της αυτοκτονίας του Σιμόνε ξεπέρασε τα ιταλικά σύνορα. Ενας νέος είκοσι ενός ετών αυτοκτόνησε με μια βουτιά στο κενό, πριν από πέντε μέρες, από την ταράτσα ενδεκαώροφης πολυκατοικίας σε περιφερειακή συνοικία της Ρώμης. Σπούδαζε, ήθελε να γίνει νοσοκόμος και είχε καλή σχέση με τους γονείς του, αλλά δεν άντεξε την κοινωνική πίεση και την ηλιθιότητα κάποιον συνομηλίκων του και όχι μόνο. Τον χλεύασαν και τον απομόνωσαν επειδή ήταν ομοφυλόφιλος, υιοθέτησαν τη στάση που χαρακτηρίζεται πλέον με το ουσιαστικό «ομοφοβία».

«Η Ιταλία είναι μια δημοκρατική χώρα, αλλά όχι στον βαθμό που θα έπρεπε, διότι υπάρχει η ομοφοβία. Ο καθένας ας βρεθεί αντιμέτωπος με τη συνείδησή του» έγραψε ο Σιμόνε στο τελευταίο του σημείωμα. Είναι η τρίτη αυτοκτονία νεαρού ομοφυλόφιλου μέσα σε ένα χρόνο. Σε ό,τι αφορά τα επίσημα, καταγεγραμμένα στοιχεία, διότι υπάρχει η υποψία ότι μπορεί να είναι πολλές περισσότερες.

Ολοι οι πολίτες είναι ίδιοι

Γράφω το γράμμα αυτό την ώρα που ο Σιμόνε κηδεύεται σε εκκλησία της Αιώνιας Πόλης. Χθες βράδυ πήγα σε κινητοποίηση, δίπλα στο Κολοσσαίο, με σύνθημα «όχι άλλοι νεκροί, φτάνει με την ομοφοβία».

Γράφω αυτό το γράμμα κυρίως διότι θεωρώ ότι πολλά πράγματα που ελέχθησαν, που ισχύουν για την Ιταλία, αφορούν άμεσα και τη χώρα μας. Μέχρι πότε δεν θα υπάρχει –τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ελλάδα– ένας νόμος που να τιμωρεί ομοφοβικές φραστικές και σωματικές επιθέσεις, που θα δείχνει ότι όλοι οι πολίτες είναι όντως ίδιοι για το κράτος στο οποίο γεννήθηκαν ή διάλεξαν για να ζήσουν;

Μέχρι πότε δεν θα αναγνωρίζονται –τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ελλάδα– τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών που συζούν, που μοιράστηκαν άγχη, χαρές, εξώσεις, ανεργία και τόσες και τόσες πιέσεις και προκαταλήψεις ανεγκέφαλων συμπολιτών τους; Μέχρι πότε δεν θα δίνουμε αποστομωτικές απαντήσεις στα νεοναζιστικά παραληρήματα που συνεχίζουμε ν’ ακούμε;

Στην Ιταλία έγινε πολύς λόγος γι’ αυτή τη νομική αναγνώριση. Ακόμη όμως δεν ψηφίστηκε τίποτα στη Βουλή. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Παπανδρέου, και Σαμαρά στη συνέχεια, «μελέτησε, ανέλυσε και ανέλυσε ξανά» αν, πώς και πότε θα μπορούσαν να επεκταθούν τα «σύμφωνα συμβίωσης» και στους ομοφυλόφιλους, αμφιφυλόφιλους και τρανσέξουαλ πολίτες.

Η αυτοκτονία του Σιμόνε όμως μας λέει κάτι πολύ βαθύτερο. Ο καθένας, και η κοινωνία στο σύνολό της, πρέπει να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί για το αν έπραξε ορθά. Για το τι σημαίνει σήμερα ατομική ελευθερία και δικαίωμα στην ευτυχία. Το μήνυμα που πρέπει να περάσει να είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ακούσαμε μέχρι τώρα. Το να είσαι στρέιτ ή γκέι είναι ακριβώς το ίδιο. Είναι ένα από τα χίλια χαρακτηριστικά της ζωής μας, σημαντικό, αλλά όχι το μοναδικό. Είναι η οντότητα πάνω στην οποία έχει δικαίωμα ο καθένας να χτίσει τη ζωή του. Με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, διότι δεν υπάρχουν γενικεύσεις.

Στην Ιταλία ο τραγουδιστής Τιτσιάνο Φέρο είπε στους φαν του ότι είναι γκέι και συνέχισε, χαλαρά και με επιτυχία, να τραγουδά και να ερωτεύεται. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας ποδοσφαιριστής, ένας πολιτικός, ένας δημοσιογράφος, που να έχει το ίδιο θάρρος; Που να μπορεί να προσφέρει ένα θετικό παράδειγμα σε έναν νέο που ζει στην επαρχία και θα μπορούσε να βρεθεί στην ίδια τραγική θέση του νεαρού Ιταλού που κηδεύεται σήμερα;

Χρειάζεται περισσότερο θάρρος, για να μπορέσει και η χώρα μας να αποκλείσει τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τους βάρβαρους χλευασμούς των ανεγκέφαλων. Ενας δημοσιογράφος, ανταποκριτής από τη Ρώμη, κάνει την αρχή, αψηφώντας τυχόν κριτικές και εκπλήξεις. Δεν είμαι ήρωας. Ζητώ να αλλάξουμε, επιτέλους, την ψυχή και τη σκέψη μας.

Πώς να γίνεις gayfriendly

photo: Felix Masi@flickr

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

«Και τι μας νοιάζει που ο Συγγελάκης είναι γκέι; Γιατί πρέπει να γνωρίζουμε με ποιους κοιμάται στο κρεβάτι του;», γράφει ένας -κατά τύχη- φίλος στο facebook, χωρίς να μπει στον κόπο να αναρωτηθεί «και τι πειράζει να το γνωρίζουμε;».

Κι όμως μέσα στα χασκόγελα της δήθεν στρέιτ αισθητικής, διαφαίνεται ένας ισχυρός σεξουαλικός συντηρητισμός με ίχνη σεξουαλικής φοβίας και κατ' επέκταση φοβίας για την ελευθερία. Εξάλλου, αν συνυπολογίσουμε πως η πρόσφατη ιστορία δείχνει πως είμαστε ένας λαός με αδύναμα δημοκρατικά αντανακλαστικά, τότε είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι η ερώτηση «γιατί πρέπει να γνωρίζω ότι είσαι γκέι;» σημαίνει επί της ουσίας «δεν μ' αρέσει καθόλου που είσαι τόσο ελεύθερος ώστε να δηλώνεις τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις».

Μια δεκαετία πριν, η έκφραση «δεν έχω κάτι με τους γκέι, αρκεί να μη με ενοχλούν» ή η ακόμα χειρότερη «ας κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους» (υπονοώντας, αρκεί να μην το ξέρουμε εμείς) ήταν μία politically correct αποδοχή της ομοφυλοφιλίας. Έλεγες στην παρέα αυτές τις κλισέ ατάκες και αυτομάτως έπαιρνες το ύφος του χαλαρού ανοιχτόμυαλου στρέιτ ελπίζοντας ότι η ομήγυρη θα σε χαρακτηρίσει ανοιχτόμυαλο και όχι κρυφαδελφή. Σήμερα οι gay friendly πιστεύουν έχουν κάνει ένα βήμα παραπέρα. Συνηθίζουν να υπογραμμίζουν πόσους γκέι φίλους έχουν και πόσο τους αγαπούν, λες και η φιλία με έναν ομοφυλόφιλο αποτελεί είδος παράσημου για ανοιχτόμυαλους. Στη συνέχεια, όταν ακούν κάποιον να παραδέχεται δημοσίως πως είναι γκέι, εκστομίζουν αντανακλαστικά: «μα είναι ξεπερασμένο το γκέι θέμα». Είναι, πράγματι;

Ποιος μπορεί σήμερα να πει δημοσίως ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με τους ετερόφυλους; Ποιος μπορεί να πει ότι η κοινωνία τους απευθύνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Μία ανδροπρεπής γυναίκα αντιμετωπίζεται ως γυναίκα ή ως λεσβία; Ένας θηλυπρεπής άνδρας, αντιμετωπίζεται από όλους μας ως άνδρας ή ως πούστης; Έχουμε αναρωτηθεί πώς είναι να μεγαλώνει ένας γκέι έφηβος σε μια επαρχιακή πόλη; Έχουμε ξεχάσει τη σεξουαλική βία στα πάρκα, τις προσβολές και τις απειλές; Ή μήπως επειδή τα ζητήματα της ομοφυλοφιλίας δεν παίζουν στην ακραία συντηρητική τηλεόραση, θεωρούμε ότι δεν συμβαίνουν; Ή μήπως ακόμα χειρότερα θεωρούμε πως επειδή η χώρα είναι χρεοκοπημένη, δεν υπάρχει καιρός να συζητάμε για ζητήματα ισότητας;

Ο φίλος μου στο facebook είμαι βέβαιος πως πιστεύει ότι ακόμα και το θέμα των γκέι γάμων, είναι μια γκέι υπερβολή, μία προσπάθεια των ομοφυλοφίλων να μοιάσουν στα στρέιτ ζευγάρια. Και πράγματι, αυτή η άποψη θα είχε βάση εάν είχε νομοθετηθεί ο γκέι γάμος και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια αναπαρήγαγαν το κιτς στερεότυπο του στρέιτ γάμου. Προς το παρόν όμως, γκέι και στρέιτ αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι διαφορετικής ποιότητας. Οι μεν είναι οι φυσιολογικοί και οι δε είναι κάτι άλλο. Τους αγαπάμε, αλλά δεν θέλουμε να ξέρουμε και ποιοι είναι ακριβώς.
(http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.society&id=29022)

http://www.video.mediaset.it/video/pomeriggio_5/full/417043/lunedi-28-ottobre.html