Come reagiscono le lesbiche alle scene di sesso in La vita di Adele? Guardate questo video >>>
http://lezpop.it/
Courtesy Sundance Selects, via Associated Press
Adèle Exarchopoulos, left, and Léa Seydoux in the film “Blue Is the Warmest Color.”
By TIM TEEMAN
Published: November 6, 2013
Of the many things to note about the seven-minute lesbian sex scene in “Blue Is the Warmest Color,” a French drama about a teenage girl who becomes passionately involved with a slightly older woman, is how very long it seems to go on.
Multimedia
Related
Seeing You Seeing Me (October 27, 2013)
Movie Review | ‘Blue Is the Warmest Color’: For a While, Her Life Is Yours (October 25, 2013)
Snapshot: Sex, Love and the Teenage Star (October 20, 2013)
The Collection: A Fashion App for the iPad
A one-stop destination for Times fashion coverage and the latest from the runways.
Carole Segal/Showtime
Jennifer Beals, left, and Laurel Holloman were a couple in Showtime’s “The L Word,” which included explicit sex scenes.
While there is little radical about lesbian sexuality on-screen these days (“The Killing of Sister George” led the way in 1968, and by 2010 “The Kids Are All Right” featured a lesbian couple who liked gay male pornography), the sex scene in “Blue” is certainly among the most graphic and physically intense.
It is brightly lit, so we see every crash of flesh against flesh, every pinch and grip. The younger Adele (played by Adèle Exarchopoulos) and Emma (Léa Seydoux) slap each other’s breasts, pull each other’s hair, scissor bodies, mount and dismount.
CNN wondered if it might be the “sexiest film ever.” The IFC Center in Greenwich Village, which is showing the film, has been criticized by a parents group for allowing teenagers into the NC-17 film. (The Flicks art house cinema in Boise, Idaho, has declined to show the film.)
But not everyone, it seems, has been turned on by the movie, including the very people the film aims to depict: lesbians.
Among the loudest critics has been Julie Maroh, the French writer who wrote the graphic novel of the same name, on which this film was based. On her blog in May, she described the sex scene as “a brutal and surgical display” that turned the lovemaking between two women “into porn.”
“It appears to me that this was what was missing on the set: lesbians,” Ms. Maroh wrote. She added that she went to a screening where everyone was giggling during the sex scenes. “The gay and queer people laughed because it was not convincing, and found it ridiculous.” Marcie Bianco, writing on After Ellen, a lesbian pop cultural website, said the two women “scissoring” their bodies was a classic visual trope of lesbian pornography made by men. Jane Czyzselska, editor of Diva, a popular lesbian magazine in Europe, said that “straight men are excluded from lesbian sexuality because of their gender, so perhaps seek to control it by imagining their fantasies on-screen.”
Abdellatif Kechiche, the film’s acclaimed Tunisian-French director, was also accused of abusing his stars. Ms. Seydoux said she felt trapped on the set and disrespected while shooting the sex scenes. (Mr. Kechiche, in response, called her an “arrogant, spoiled child” and intimated he may take legal action against her.)
That a lesbian sex scene is directed by a heterosexual man and portrayed by heterosexual women should come as no surprise to anyone who has ever walked into a video shop that caters to pornography or typed “lesbian porn” into a web browser.
Mark Kernes, senior editor at AVN, a trade magazine for the adult-film industry, said, “Most lesbian porn is made by men for male consumers who like to imagine themselves as part of a threesome.”
This class of pornography does not appear to appeal to most lesbians. That’s the underlying joke of a popular YouTube video called “Real Lesbians React to Lesbian Porn,” in which a half-dozen lesbians in their 20s are videotaped in what looks like a hotel room, watching a lesbian pornography film that features ridiculously long fake nails and stilettos. In addition to lots of “Oh, my Gods,” laughter and shaking of heads, one woman says, “It’s gross and it’s not sexy and it’s not true.”
Sex between women hasn’t been entirely co-opted by the male gaze: lesbian directors have also imagined same-sex desire. Chantal Akerman’s 1976 film, “Je, tu, il, elle,” (“I, You, He, She”) and Donna Deitch’s 1985 film “Desert Hearts” were landmarks. The rise of New Queer Cinema in the 1990s and directors like Rose Troche (“Go Fish,” 1994) ushered in a new generation of sex-confident storytelling that reached a mainstream apotheosis with Showtime’s “The L Word,” a sexy, glossy soap set among Los Angeles lesbians that ran from 2004 to 2009.
Ilene Chaiken, who produced “The L Word,” made the sex scenes explicit, though more conventionally sexy (lots of hands gliding over stomachs, artfully mussed sheets) than the graphic physicality of “Blue.”
If “Blue” stands alone in its big-screen explicitness, among the first companies occupying the small niche of lesbian pornography made by lesbians was Fatale Media, started in 1985 by Nan Kinney in San Rafael, Calif. Ms. Kinney said she was fed up with straight-male produced pornography. “I couldn’t relate to it,” she said. “It wasn’t what I or my friends were doing in bed.”
Fatale videos feature real-life female couples, and popular titles include “Suburban Dykes” from the late 1980s. “All lesbians of a certain age have seen that movie,” Ms. Kinney said, laughing.
Meanwhile, just as Mr. Kechiche faces criticism for exploitation, the adult-film pendulum is swinging in another intriguing direction. Some lesbian feminist producers in San Francisco, like Shine Louise Houston and Jiz Lee, now argue that male directors are capable of making good lesbian pornography, provided they show respect and sensitivity to their performers.
Annie Sprinkle, a former prostitute turned pornography producer, said her favorite lesbian sex scene was in “Bound,” a 1996 feature film starring Gina Gershon and directed by the Wachowski brothers.
Madison Young, a lesbian pornographic film producer, said that the 1997 movie “Chasing Amy” had been her touchstone. She watched it when she was 17, “while my conservative mother slept in her bedroom of our suburban home nestled in the normalcy of southern Ohio,” she said. The film, Ms. Young added, opened her eyes “to what queer sex was, what possibilities existed, the fluidity of sexuality and identity, and all this was achieved as directed by a straight hetero male.”
Indeed, some lesbians have found the sex scene in “Blue” to their liking, judging by the reactions outside the IFC on Monday night.
“The performances are amazing: they transmit everything to you,” said Karina, a 39-year-old who lives in Manhattan, who went to the movie with a friend. “It was the first time I have seen a ‘real’ lesbian sex scene in a movie. For a man, he got the feeling between two women and a woman discovering herself very well.”
Η ζωη της Αντέλ. Διάφορες σκέψεις-
Ίσως η πιο δυνατή πολιτικά ταινία (σε συνδυασμό πάντα με την ορατότητα που πήρε) που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια. Από τις Κάννες που ξεκίνησε το ταξίδι της ταινίας παρέα με ένα Χρυσό Φοίνικα, ένα φυλακτό ισχυρό, ότι καλύτερο για να την προστατεύσει από την αποσιώπηση που βουλιάζει ακόμα και τις καλύτερες ταινίες. Μόνο έτσι η ταινία γίνεται mainstream, και της επιτρέπεται να μπει στα μεγάλα λιμάνια του παγκόσμιου Κινηματογράφου να διαφημιστεί σε γιγαντοαφίσσες και λεωφορεία.
Δεν είναι μια λεσβιακή ταινία. Είναι μια βαθειά πολιτική ταινία, για το παράδοξο της υψηλής τέχνης από τη στιγμή που είναι εμπορεύσιμη, για τον γυναικείο έρωτα και τη γυναικεία σαρκική επιθυμία που έχει αποσιωπηθεί και θαφτεί κοινωνικά από τις νεότερες θρησκείες τους τελευταίους αιώνες.
Η ταινία εξ’αρχής δικαιολογεί τον τίτλο της, αναφέροντας τη 'Ζωή της Μαριάν', του Πιερ ντε Μαριβό, μια ατελείωτη νουβέλα που εκδόθηκε κεφάλαιο-κεφάλαιο από το 1731 εως το 1745. Και από την αρχή της ταινίας, από το μάθημα λογοτεχνίας στο σχολείο, θέτει ο σκηνοθέτης τον παραλληλισμό των δύο έργων τέχνης.
Η ταινία αφήνει την αίσθηση του ατελείωτου όπως έμεινε και η νουβέλα του Μαριβώ. Το κείμενο για την εποχή του ίσως είναι όσο τολμηρό είναι και του Κεσίς για το 2013. Και ο Κεσίς του 2013 καλείται να απαντήσει το ερώτημα του Μαριβώ. – Πως καταλαβαίνεις ότι λείπει κάτι από την καρδιά σου?
Την απάντηση αναζητά ο θεατής μέσα από τη ζωή της ηρωίδας, της Αντέλ, που καθόλου τυχαία φέρει το όνομα της πρωταγωνίστριας. Είναι τόσο υψηλά τα επίπεδα του νατουραλισμού στην ταινία που ο Κεσις κράτησε το πραγματικό όνομα της ηθοποιού. Την ακολουθούμε σε όλες τις πτυχές τις ζωής της καθώς ενηλικιώνεται και ψάχνει τον έρωτα.
Δεν τον βρίσκει στον Τομά, αλλά στην Εμμά. Ζούμε μαζί με την Αντέλ όλη την ασυμβατότητα και την περιπέτεια της ανακάλυψης της διαφορετικότητας από το στενάχωρο κοινωνικό πρότυπο που παρέχει η κοινωνία. Το γκέι μπαρ, το λέσμπιαν μπαρ, τον εξευτελισμό στο σχολείο, τα ψέμματα στους γονείς, τα ψέμματα αργότερα στη δουλειά.
Ο έρωτας των δύο κοριτσιών πλαισιώνεται από πολύ στοργικό και παθιασμένο σεξ. Καθόλου πρόστυχο. Καθόλου πορνογραφικό. Απλό, αληθινό και εξαιρετικά πολιτικό, μιας και σπάει το μύθο ότι χρειάζεται και άντρας για να υπάρχει σεξ. Εξαιρετική φωτογραφία με τρυφερότητα στο βλέμμα της κάμερας, του θεατή.
Βλέπουμε την Αντελ και την Εμμα να εκπροσωπούν δύο τελείως διαφορετικές οικονομικοκοινωνικές τάξεις. Ενώ το σεξ είναι ιδανικό, δεν αρκεί για να τις κρατήσει μαζί. Στο πάρτυ της Εμμά, η Αντέλ διαφέρει από την υψηλή τάξη των καλλιτεχνών. Όμως καλλιεργεί την τέχνη σε κάθε της κίνηση. Μαγειρεύει, τους σερβίρει όλους με απίστευτη γενναιοδωρία ψυχής, πλένει εως και το τελευταίο ποτήρι από το τεράστιο βουνό των πιάτων της βραδιάς, ενώ η Εμμά- η 'καλλιτέχνης' φαινομενικά, δεν ασχολείται με αυτά τα ΄χαμηλά', διαβάζει ένα άρθρο για τον Έγκον Σίλε.
Και ειλικρινά μου προκαλεί σεβασμό προς το θεσμό των Καννών, το 'υψηλότερο' οικονομικά εμπορικό παζάρι του κινηματογράφου, ο Χρυσός Φοίνικας που έδωσε στον Κεσίς παρόλη την ειρωνία και ενδεχομένως αυτοσαρκασμό προς τους υψηλούς καλλιτέχνες και το εμπόριο της τέχνης.
Αλλά με το Χρυσό Φοίνικα σαν φυλακτό, η ταινία προβάλλεται δυναμικά στον πλανήτη και ενώ σίγουρα υπάρχουν μέρη που δε θα της επιτραπεί να προβληθεί, θα ταξιδέψει μέσα στο 2013 και τα επόμενα χρόνια, αφηγόντας μια λεσβιακή ιστορία σε κοινωνίες που έχουν συστηματικά εξαλείψει τις λεσβίες και τη γυναικεία σεξουαλικότητα και ηδονή. Αυτό για μένα είναι πολύτιμο.
Ίσως η πιο δυνατή πολιτικά ταινία (σε συνδυασμό πάντα με την ορατότητα που πήρε) που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια. Από τις Κάννες που ξεκίνησε το ταξίδι της ταινίας παρέα με ένα Χρυσό Φοίνικα, ένα φυλακτό ισχυρό, ότι καλύτερο για να την προστατεύσει από την αποσιώπηση που βουλιάζει ακόμα και τις καλύτερες ταινίες. Μόνο έτσι η ταινία γίνεται mainstream, και της επιτρέπεται να μπει στα μεγάλα λιμάνια του παγκόσμιου Κινηματογράφου να διαφημιστεί σε γιγαντοαφίσσες και λεωφορεία.
Δεν είναι μια λεσβιακή ταινία. Είναι μια βαθειά πολιτική ταινία, για το παράδοξο της υψηλής τέχνης από τη στιγμή που είναι εμπορεύσιμη, για τον γυναικείο έρωτα και τη γυναικεία σαρκική επιθυμία που έχει αποσιωπηθεί και θαφτεί κοινωνικά από τις νεότερες θρησκείες τους τελευταίους αιώνες.
Η ταινία εξ’αρχής δικαιολογεί τον τίτλο της, αναφέροντας τη 'Ζωή της Μαριάν', του Πιερ ντε Μαριβό, μια ατελείωτη νουβέλα που εκδόθηκε κεφάλαιο-κεφάλαιο από το 1731 εως το 1745. Και από την αρχή της ταινίας, από το μάθημα λογοτεχνίας στο σχολείο, θέτει ο σκηνοθέτης τον παραλληλισμό των δύο έργων τέχνης.
Η ταινία αφήνει την αίσθηση του ατελείωτου όπως έμεινε και η νουβέλα του Μαριβώ. Το κείμενο για την εποχή του ίσως είναι όσο τολμηρό είναι και του Κεσίς για το 2013. Και ο Κεσίς του 2013 καλείται να απαντήσει το ερώτημα του Μαριβώ. – Πως καταλαβαίνεις ότι λείπει κάτι από την καρδιά σου?
Την απάντηση αναζητά ο θεατής μέσα από τη ζωή της ηρωίδας, της Αντέλ, που καθόλου τυχαία φέρει το όνομα της πρωταγωνίστριας. Είναι τόσο υψηλά τα επίπεδα του νατουραλισμού στην ταινία που ο Κεσις κράτησε το πραγματικό όνομα της ηθοποιού. Την ακολουθούμε σε όλες τις πτυχές τις ζωής της καθώς ενηλικιώνεται και ψάχνει τον έρωτα.
Δεν τον βρίσκει στον Τομά, αλλά στην Εμμά. Ζούμε μαζί με την Αντέλ όλη την ασυμβατότητα και την περιπέτεια της ανακάλυψης της διαφορετικότητας από το στενάχωρο κοινωνικό πρότυπο που παρέχει η κοινωνία. Το γκέι μπαρ, το λέσμπιαν μπαρ, τον εξευτελισμό στο σχολείο, τα ψέμματα στους γονείς, τα ψέμματα αργότερα στη δουλειά.
Ο έρωτας των δύο κοριτσιών πλαισιώνεται από πολύ στοργικό και παθιασμένο σεξ. Καθόλου πρόστυχο. Καθόλου πορνογραφικό. Απλό, αληθινό και εξαιρετικά πολιτικό, μιας και σπάει το μύθο ότι χρειάζεται και άντρας για να υπάρχει σεξ. Εξαιρετική φωτογραφία με τρυφερότητα στο βλέμμα της κάμερας, του θεατή.
Βλέπουμε την Αντελ και την Εμμα να εκπροσωπούν δύο τελείως διαφορετικές οικονομικοκοινωνικές τάξεις. Ενώ το σεξ είναι ιδανικό, δεν αρκεί για να τις κρατήσει μαζί. Στο πάρτυ της Εμμά, η Αντέλ διαφέρει από την υψηλή τάξη των καλλιτεχνών. Όμως καλλιεργεί την τέχνη σε κάθε της κίνηση. Μαγειρεύει, τους σερβίρει όλους με απίστευτη γενναιοδωρία ψυχής, πλένει εως και το τελευταίο ποτήρι από το τεράστιο βουνό των πιάτων της βραδιάς, ενώ η Εμμά- η 'καλλιτέχνης' φαινομενικά, δεν ασχολείται με αυτά τα ΄χαμηλά', διαβάζει ένα άρθρο για τον Έγκον Σίλε.
Και ειλικρινά μου προκαλεί σεβασμό προς το θεσμό των Καννών, το 'υψηλότερο' οικονομικά εμπορικό παζάρι του κινηματογράφου, ο Χρυσός Φοίνικας που έδωσε στον Κεσίς παρόλη την ειρωνία και ενδεχομένως αυτοσαρκασμό προς τους υψηλούς καλλιτέχνες και το εμπόριο της τέχνης.
Αλλά με το Χρυσό Φοίνικα σαν φυλακτό, η ταινία προβάλλεται δυναμικά στον πλανήτη και ενώ σίγουρα υπάρχουν μέρη που δε θα της επιτραπεί να προβληθεί, θα ταξιδέψει μέσα στο 2013 και τα επόμενα χρόνια, αφηγόντας μια λεσβιακή ιστορία σε κοινωνίες που έχουν συστηματικά εξαλείψει τις λεσβίες και τη γυναικεία σεξουαλικότητα και ηδονή. Αυτό για μένα είναι πολύτιμο.
Σόνια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.