IN THE NAME OF VAGELIS YAKOUMAKIS

Την Κυριακή 15/3/15 στα σκαλάκια του Συντάγματος γνωρίσαμε την κυρία Jane Baker, ποιήτρια από την Αυστραλία, η οποία μας υποσχέθηκε, αφού έμαθε γιατί είμαστε εκεί, ότι θα έγραφε ένα ποίημα για το παιδί. Θα μας το έστελνε με email και θα το κοινοποιούσε στους ποιητές στην Αυστραλία.

IN THE NAME OF VAGELIS YAKOUMAKIS

(died Ioánnina, Epirus, Greece, February 2015)

Why does a boy 
of just twenty summers
walk out of school to
die by his own hand?

Who had made
his days a nightmare,
his nights,
a waking terror ?

Which young bully
decided thuggery
was not enough,
that taunting manhood
cut deeper, hurt more?

What kind of society
raises sons to view
the quiet and retiring
as less than men and
worthy of contempt?

Which teachers
turned a blind eye
to relentless harassment?

Which master failed
to query the reason behind
a room change?

What bureaucracy,
over years,
countenanced
a climate of violence
and intimidation
in one of its schools?

Vagelis, despairing,
simply walked
to that lovely lake
and killed himself
but, in his name,
we demand the answers
he is owed.

 Jane Baker

Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης όπως τον είδε ο Μάνος Ελευθερίου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 30/03/2015 20:40 |

Είχα την τιμή να μου τους εμπιστευτεί. Ο Μάνος Ελευθερίου τους στίχους που έγραψε για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη και που θα μελοποιηθούν από σημαντικό συνθέτη για να τους τραγουδήσει επίσης σημαντικός τραγουδιστής.

Για την προσωπική μου μυθολογία είναι σαν να πήρε ο Καραγάτσης αγκαζέ τον Καββαδία, να πήγαν μια βόλτα και να τα είπανε. Εκεί, στους βάλτους έξω από τα Γιάννενα. Εκεί που αναστέναξε όλη η Ελλάδα γιατί συναισθάνθηκε πόσο σημαντικές είναι οι ζωές των ασήμαντων ανθρώπων.

Τον ευχαριστώ και το μοιράζομαι…

Πώς είναι ο έρωτας γραμμένος στο πετσί μας.

Με γράμματα άραγε ή μαύρους αριθμούς.

Αίμα θηλάζει κι η Ελλάδα κι η ζωή μας

Μα οι εχθροί μας πίνουν μόνο αγιασμούς.

     Των δράκων γάλα, δηλαδή. Και το φαρμάκι.

      Κρίμα. Δεν γνώρισες τον Κώστα Καρυωτάκη.

Στους ουρανούς θ' αναγνωρίσουνε ποιος ήσουν.

Ξέρουν αυτοί. Το φωτοστέφανο χρυσό.

Φώτιζες νύχτες των ανθρώπων που θα ζήσουν

κι έχουν και θάνατο και φως μισό μισό.

    Οχι τσεκούρι και μπαλτάς. Μήτε και σφαίρα.

    Μ' ένα σουγιά που κόβει φλέβες στον αέρα.

Με του Μακμπέθ πήγες τις μάγισσες, στους βάλτους

να βρεις πώς σμίγει το χρυσάφι με χαλκό

κυνηγημένος απ΄το σώμα σου κοντά τους

αλλά ποιος δαίμονας ξορκίζει το κακό.

    Δεν παραστάθηκαν Απόστολοι εκ περάτων

    Κι ας πήραν όψη τα μυστήρια των πραγμάτων.

Τι συζητούσες στον Αγρό του Κεραμέως

στους κήπους του αίματος σαν μια σταλαγματιά.

Για στρατηλάτης δεν σου πήγαινε γενναίος

μήτε τσιράκι στων τραμπούκων τη στρατιά.

    Επαρχία, επαρχία, όλα τα σφάζεις.

    Λυσσάς και ράβεις και κεντάς κι όλο σπαράζεις.

Ο Γκρέκο εδώ, ο Λόρκα εκεί. Ποιος θα κερδίσει.

Τους ξέρεις άραγε να ρίξεις μια ματιά.

Και τώρα ποιος από τους δυο θα ζωγραφίσει

την ομορφιά σου, σαν την άγρια νυχτιά.

    Σ' άγγιξαν άραγε τα φίδια κι οι αράχνες.

    Τι μυστικά σού είπε το φως μέσα στις πάχνες.

Αθώοι όλοι. Σε μια χώρα των αθώων.

Δεν σε γνωρίσαμε να πιούμε έναν καφέ,

δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων

γι' αυτούς που ζούνε συντροφιά μ' έναν χαφιέ.

    Λυσσούν να σ' έβρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι.

    Κι η ομερτά στις καφετέριες καντήλι.

Πώς να σου γράψω, το λοιπόν, βιογραφία

αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής.

Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία.

Θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής.

    Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία.

    Μας περιμένουν τα τσιγγέλια στα σφαγεία.

                                     Μάνος Ελευθερίου

                                      Μάρτης 2015

ttp://fulokaifteroreth.blogspot.gr/

Γροίκα κουμπάρε…

Τον Βαγγέλη δεν τον σκότωσε η «ευαισθησία» του χαρακτήρα του και οι τραμπουκισμοί που υπέστη είναι αδύνατο να ερμηνευτούν από το στεγνό όρο «bullying». Ο Βαγγέλης ήταν ένα από τα σύγχρονα θύματα του φασισμού και της πατριαρχίας, των εξουσιαστικών δομών της κοινωνίας.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι διαιρέσεις με βάση το φύλο και την έκφρασή του έχουν ιεραρχικό και αξιολογικό χαρακτήρα, με την αρρενωπότητα να λαμβάνει τη θέση μίας κυρίαρχης αξίας. Στην Ελλάδα του Άνθιμου και της Χρυσής Αυγής, της Ανίτας Πάνια και του Θέμου Αναστασιάδη, των μπάτσων, του ρατσισμού, των βιασμών, του σεξισμού και της ομοφοβίας, στην Ελλάδα της εθνικής υπερηφάνειας, η κυρίαρχη αρρενωπότητα δεν είναι ανάγκη πάντα να εκφράζεται στην «ακραία» της μορφή για να μας καταπιέζει και να επιβάλλεται πάνω στα σώματά μας. Κι όταν εκφράζεται πράγματι στην «ακραία» της μορφή, οι πράξεις που «συγκλονίζουν» δεν είναι παρά προϊόν των κυρίαρχων διαιρέσεων, προϊόν μίας κυρίαρχης κουλτούρας, βαθειά ριζωμένης στους θεσμούς, τις αντιλήψεις και την καθημερινότητά μας. Μίας κουλτούρας που αναπαράγεται και διαιωνίζεται, εκτός των άλλων, και μέσα στο ελληνικό νοικοκυριό, με τα έμφυλα σύμβολα του πατριάρχη πατέρα και της σιωπηλής ηρωικής μάνας που θυσιάζεται και υπομένει.
Οι αναπαραστάσεις μας σε σχέση με τα φύλα και τις επιτελέσεις τους, λοιπόν, είναι αποτέλεσμα μιας διαπαιδαγώγησης πάνω στα κυρίαρχα πρότυπα. Και οι βασανιστές του Βαγγέλη, γέννημα θρέμμα αυτής της Ελλάδας, βρέθηκαν να επιτελούν το φύλο τους με βάση αυτά ακριβώς τα πρότυπα. Ήταν κοινωνικά προετοιμασμένοι να περιφρουρήσουν την ετεροκανονικότητα, διασφαλίζοντας πως οι έμφυλες επιτελέσεις θα συμπίπτουν με τα «αντίστοιχα» σώματα. Με απλά λόγια: Είσαι άντρας, πρέπει να φέρεσαι σαν άντρας. «Πρέπει να δείχνεις και να φέρεσαι σαν Κρητικός. Να είσαι σκληρός άνδρας, όπως όλοι οι συντοπίτες σου». Ταυτόχρονα, επεδίωξαν να αναδείξουν το δικό τους κυρίαρχο ανδρισμό επιβαλλόμενοι, και άρα διαφοροποιούμενοι, σε αυτόν που συμβολίζει τη ρήξη με την μάτσο αρρενωπότητα του κρητικού λεβέντη.
Σε αυτό το πλαίσιο, οφείλουμε να διακρίνουμε και να καταγγείλουμε την υποκρισία ορισμένων αντιδράσεων για το χαμό του Βαγγέλη: τον πανελλήνιο θρήνο για το χαμό ενός «καλού παιδιού» από τους εκπροσώπους του έθνους, τα συστημικά ΜΜΕ, την εκκλησία του ομοφοβικού μίσους, το σχολείο των διακρίσεων και της κοινωνικής αναπαραγωγής, το μικροαστό φασίστα της γειτονιάς, τον καθημερινό οικογενειάρχη σεξιστή και όλων όσοι ενσωματώνουν τον κυρίαρχο λόγο.
Απαντάμε με τη συλλογικοποίηση για ένα αγώνα ενάντια στις κυρίαρχες αναπαραστάσεις και δομές, ενάντια στην πατριαρχία, την ομοφοβία και το φασιστικό μίσος.

Ή με το φασισμό ή με την ελευθερία… ή με την πατριαρχία ή με την απελευθέρωση!