Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Πώς οι εκπαιδευτικοί μπορούν να υποστηρίξουν τους/τις τρανς μαθητές.


How teachers can support transgender students

Research shows 90% of primary and secondary school staff have had no training to support LGBT students. Teacher Allie George explores how to make your classroom safe and inclusive




Pencil rainbow
Creating a safe environment for transgender students will send a message of acceptance in schools. Photograph: Alamy
While the average secondary school will have enough lesbian, gay, bisexual and transgender (LGBT) students to make up two full classes,90% of primary and secondary teachers and non-teaching staff report having had no training to support LGBT students, according to Stonewall. For many teachers, it can be a struggle to know how best to support students, especially when there are no policies and procedures in place.
Teachers can use these relatively simple techniques to ensure a basic level of inclusion and care for transgender students in their classroom:

Challenge your assumptions

Commonly heard among staff is, “We’ve not got any trans students here” – unaware that many transgender students are not out. Class teachers aren’t unusually informed about students who transition early – puberty blockers are often prescribed, stopping hormones from developing secondary sex characteristics. Other students may not wish to come out, or only come out selectively. For many students, however, the lack of information about transgender issues and identities can leave them without the language to explain their feelings.
It’s important teachers create a safe environment for transgender students, whether or not we are aware of trans individuals in our schools. This enables questioning students to explore their gender and sends a message of acceptance to all students.


Scrap boy-girl seating plans

Students often report that boy-girl seating is the most frequent cause of stress. For non-binary students (those who identify as neither male nor female), such arrangements erase their gender entirely. As Sam*, a year 11 pupil, says: “Every time we’re told something like, ‘two boys, two girls’ in a group, I know it means I have to pretend I’m a girl or get in trouble. It just reminds me no one sees me as I am.”
Once you know your class, seating students according to subject ability, target or current grades, or to manage behaviour is relatively straightforward. Until then, ask students to sit next to someone they don’t know, by birthday or in alphabetical order. Seating plans can also be used to reduce bullying, including transphobic bullying, by seating vulnerable students with compassionate peers.

Recognise and challenge transphobia

Many schools are now adept at tackling the ubiquitous microaggression, “That’s so gay!” Yet we are less skilled at challenging – or even identifying – transphobia. Most common is students misgendering one another as “banter”. More typical among boys, this has roots in casual misogyny and can be devastating for young trans students.
Messages from the media infiltrate quickly and students are often exposed to transphobia without realising it. With popular shows like RuPaul’s Drag Race, and the poor media reporting on transgender celebrities, such as DJ Stephanie Hirst, students are sent the message that such attitudes are acceptable – even funny.
The key is in educating students as to why this is harmful. I’ve found that the simplest method is by far the most effective: assume ignorance rather than bigotry and explain why it is offensive. I usually start off by saying, “I know you probably don’t mean it this way, but…” and finish off by saying, “so make sure you are presenting your views accurately.” Once explained, adopt a zero-tolerance policy on future transphobia. As with all forms of behaviour management, consistency is key: challenge each and every time. It won’t take long for the message to sink in that you don’t permit transphobic remarks in your classroom, thus creating a safer environment for trans students.


What’s in a name?

It’s important to honour students’ choices of name – for trans students, this sends the important message that you accept their identities unfailingly. In the trans community, one’s birth name is known as a “dead name” and should not be used.
It’s useful to keep up-to-date seating plans and registers for cover staff. Some registration programmes allow you to list students’ preferred names and, as many young trans people may not have had the opportunity to change their names legally, it’s crucial to use this where possible.

Ensure safe spaces for trans students

Bathroom access for trans students can be fraught – one study shows that bathrooms, as one of the few spaces unmonitored by staff, are a key location for bullying. While bullies should always be called to account, an additional way to provide students with safe bathroom access is to let them leave the room as their classmates pack away.
Hearing about transgender people in lessons can provide trans and cisgender students alike with role models. ICT classes, for example, might look at the work of pioneer Lynn Conway, and English teachers could use writer Janet Mock’s work for non-fiction units. Drama and media classes might look at Laverne Cox’s roles. Libraries may wish to stock books which feature transgender protagonists.
Visual spaces can also be used: students can create their own posters, several of Rainbow Teaching’s lesson resources can be printed for display, and youth trans organisations often have relevant material to indicate that your classroom is a safe and accepting space.
*Name has been changed to protect students identity.
• Allie George writes under a pseudonym.





Όταν δημιουργείται ένα ασφαλές περιβάλλον για τους/τις τρανς μαθητές και μαθήτριες, τα σχολεία λαμβάνουν το μήνυμα αποδοχής.
Φωτογραφία: Alamy


*Allie George, Guardian Professional, Τετάρτη 29 Οκτωβρίου του 2014 

Μετάφραση για το transs.gr
* Ειρήνη Πετροπούλου


Οι έρευνες δείχνουν ότι το 90% των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν είχαν καμία κατάρτιση ως προς το πώς να αντιμετωπίζουν τους lgbt μαθητές και μαθήτριες. Η εκπαιδευτικός Allie George δείχνει πώς μια τάξη μπορεί να γίνει ασφαλής και να μην αποκλείει καμία και κανέναν.

Τη στιγμή που σε ένα μέσο σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης υπάρχουν αρκετοί lgbt μαθητές και μαθήτριες (λεσβίες, γκέι, αμφισεξουαλικοί και τρανς άνθρωποι) σε σημείο που να γεμίζουν δύο ολόκληρες τάξεις, σύμφωνα με έρευνα της οργάνωσης Stonewall το 90% των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, καθώς και το βοηθητικό προσωπικό έχει δεν είχε καμία κατάρτιση ώστε να υποστηρίξει τους μαθητές. Αυτό ενδέχεται να δημιουργεί πρόβλημα σε πολλούς εκπαιδευτικούς που θα ήθελαν να γνωρίζουν πώς να υποστηρίξουν καλύτερα τους μαθητές, ειδικά όταν δεν εφαρμόζονται συγκεκριμένες πολιτικές και διαδικασίες.

Οι εκπαιδευτικοί μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις σχετικά απλές τεχνικές ώστε να διασφαλιστεί ένα βασικό επίπεδο κοινωνικής ένταξης και μέριμνας για τους/τις τρανς μαθητές και μαθήτριες μέσα στην τάξη:


Αμφισβητήστε τα όσα πιστεύετε

Το προσωπικό λέει συνήθως: «Εμείς δεν έχουμε κανένα τρανς μαθητή εδώ» - και αυτό γιατί έχουν άγνοια πως πολλοί τρανς μαθητές δεν έχουν ακόμα εκδηλώσει την ταυτότητα τους. Τουναντίον, οι εκπαιδευτικοί έχουν ενημερωθεί για τους μαθητές που έχουν κάνει μετάβαση σε νεαρή ηλικία – σε αυτό το στάδιο συχνά συνταγογραφούνται φάρμακα που επιβραδύνουν την εφηβεία και αναστολείς ορμονών ώστε να μην αναπτύσσονται τα δευτερεύοντα χαρακτηριστικά του φύλου. Άλλοι μαθητές μπορεί να μην επιθυμούν να κάνουν coming out ή το κάνουν επιλεκτικά. Ωστόσο για πολλούς μαθητές και μαθήτριες αυτή η απουσία ενημέρωσης πάνω σε ζητήματα διεμφυλικότητας και ταυτότητας φύλου πιθανότατα τις/τους αφήνει χωρίς τις κατάλληλες λέξεις με τις οποίες θα μπορούσαν να περιγράψουν τα συναισθήματα τους.

Έχει μεγάλη σημασία οι εκπαιδευτικοί να δημιουργήσουν ένα ασφαλές περιβάλλον για τους τρανς μαθητές και μαθήτριες, ασχέτως να γνωρίζουμε ή όχι αν υπάρχουν τέτοιοι μαθητές στα σχολεία μας. Κατ’ αυτό τον τρόπο οι μαθητές δέχονται την πρόκληση να διερευνήσουν το φύλο τους και στέλνεται ένα μήνυμα αποδοχής για όλους και όλες.

Κοινά θρανία για όλες και όλους

Συχνά οι μαθητές συχνά αναφέρουν ότι αιτία του άγχους που αισθάνονται είναι ο διαχωρισμός των θρανίων ανάλογα με το φύλο. Αυτό εξυπηρετεί αφάνταστα μαθητές και μαθήτριες που δεν έχουν ακόμα αποφασίσει για το φύλο τους (non-binary gender). Όπως, για παράδειγμα ο εντεκάχρονος Σαμ*: «Κάθε φορά που ακούω να λένε για ομάδες ανά δύο αγόρια ή κορίτσια, ξέρω ότι ή θα πρέπει να προσποιηθώ πως είμαι κορίτσι ή να έχω προβλήματα. Μου θυμίζει πως κανένας δεν με βλέπει έτσι ακριβώς όπως είμαι».

Από τη στιγμή που θα γνωρίσετε την τάξη σας, είναι πολύ εύκολο να ορίσετε τα θρανία τους ανάλογα με τις δεξιότητες, τους στόχους και τους βαθμούς που έχουν, ή την συμπεριφορά που παρουσιάζουν. Μέχρι να γίνει αυτό ζητήστε από τα παιδιά να καθίσουν δίπλα σε κάποιον που δεν γνωρίζουν, σύμφωνα με την ημερομηνία γέννησης ή με αλφαβητική σειρά. Τα θρανία που θα καθίσουν εξυπηρετούν και στην εξάλειψη του σχολικού εκφοβισμού, συμπεριλαμβανομένου και του τρανσφοβικού εκφοβισμού, εφόσον οι μαθητές που κινδυνεύουν περισσότερο μπορούν να καθίσουν δίπλα σε μαθητές που είναι δεκτικοί.

Εντοπίστε φαινόμενα τρανσφοβίας και πράξετε αναλόγως

Πολλά σχολεία διαθέτουν πλέον την εμπειρία ώστε να αντιμετωπίσουν προβλήματα που σχετίζονται με διαχέουσες επιθετικές τάσεις μικρής σημασίας, όπως το γνωστό «Αυτό είναι τόσο gay!». Ωστόσο, δεν έχουμε την δέουσα κατάρτιση να αντιμετωπίσουμε – ή ακόμα και να εντοπίσουμε – την τρανσφοβία. Η πιο κοινή εκδήλωση όταν «πειράζουν» ο ένας τον άλλον με προσφωνήσεις του αντίθετου φύλου. Αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει συνήθως τα αγόρια, πηγάζει από ασυνείδητο μισογυνισμό και μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες για τους μικρής ηλικίας τρανς μαθητές και μαθήτριες.

Οι μαθητές τείνουν να απορροφούν γρήγορα μηνύματα που μεταδίδονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και συχνά εκτίθενται στην τρανσφοβία χωρίς να το συνειδητοποιούν. Όταν προβάλλονται προγράμματα μεγάλης δημοτικότητας, όπως το Drag Race της RuPaul και τα ΜΜΕ αντιμετωπίζουν τις τρανς διασημότητες με κακό τρόπο, όπως την DJ Stephanie Hirst, μαθητές και μαθήτριες λαμβάνουν το μήνυμα ότι τέτοιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές - ακόμα και όταν γίνονται για χάρη αστεϊσμού.

Το κλειδί εδώ είναι να μάθουν οι μαθητές ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι αρεστές. Από την εμπειρία μου κατάλαβα ότι ο απλός τρόπος αντιμετώπισης του φαινομένου είναι και ο πλέον αποτελεσματικός: υποθέτουμε ότι αυτές οι αντιδράσεις είναι αποτέλεσμα άγνοιας παρά μισαλλοδοξίας και φροντίζουμε να εξηγήσουμε γιατί έχουν προσβλητικό χαρακτήρα. Ξεκινάω την συζήτηση λέγοντας, «καταλαβαίνω πως δεν λέω τα πράγματα με τις σωστές λέξεις, αλλά,…» και να καταλήγω λέγοντας, «οπότε φροντίστε να διατυπώσετε με σαφήνεια τις απόψεις σας». Από τη στιγμή που θα γίνετε σαφής και κατανοητός ως εκπαιδευτικός, φροντίστε ώστε να υιοθετήσετε πολιτική μηδενικής ανοχής όσον αφορά την οποιαδήποτε τρανσφοβική εκδήλωση στο μέλλον. Το κλειδί εδώ είναι η συνέπεια, όπως συμβαίνει με όλες τις μορφές διαχείρισης της συμπεριφορά: κάθε φορά που εμφανίζεται το πρόβλημα, φροντίζετε να το αντιμετωπίσετε. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχετε μεταδώσει το μήνυμα ότι δεν ανέχεστε τρανσφοβικά σχόλια στην τάξη σας, με αποτέλεσμα να δημιουργήσετε ένα ασφαλέστερο περιβάλλον για τους τρανς μαθητές και μαθήτριες.

Τι σημασία έχει το όνομα; 
Έχει σημασία να σεβαστούμε το όνομα που επιλέγουν οι μαθητές – αυτός ο τρόπος στέλνει σε τρανς μαθητές και μαθήτριες το ηχηρό μήνυμα ότι δέχεστε ασυζητητί την ταυτότητα τους. Η κοινότητα των διεμφυλικών / τρανς ανθρώπων θεωρεί ότι το όνομα που τους έχει αποδοθεί κατά την γέννηση είναι ένα «νεκρό όνομα» και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται.

Καλό είναι να υπάρχει ένας ενημερωμένος κατάλογος με το θρανίο και το μητρώο των μαθητών για το αναπληρωματικό εκπαιδευτικό προσωπικό. Ορισμένα προγράμματα εγγραφής σας επιτρέπουν να καταχωρήσετε μαθητές και μαθήτριες σύμφωνα με το επιθυμητό τους όνομα και παίζει μεγάλο ρόλο να χρησιμοποιείτε το όνομα που θέλουν γιατί οι περισσότεροι διεμφυλικοί άνθρωποι μπορεί να μην έχουν, λόγω μικρής ηλικίας, την δυνατότητα να αλλάξουν και επίσημα όνομα.

Φροντίστε να διασφαλίσετε ασφαλείς χώρους για τους τρανς μαθητές και μαθήτριες

Η πρόσβαση των τρανς μαθητών στις τουαλέτες ενδεχομένως να δημιουργεί κάποιο πρόβλημα – μελέτη έδειξε πως οι τουαλέτες – που είναι χώρος τον οποίο δεν επιτηρεί το προσωπικό – είναι ένας από τους λίγους χώρους που χρησιμοποιούνται για εκφοβισμό. Και ναι μεν οι τραμπούκοι πρέπει πάντα να λογοδοτούν, όμως ένας επιπλέον τρόπος ασφαλούς πρόσβασης στις τουαλέτες είναι να αφήνουμε τους τρανς μαθητές να φύγουν την ώρα που οι συμμαθητές τους μαζεύουν τα πράγματα τους.

Αναφερόμαστε κατά την ώρα του μαθήματος στους τρανς ανθρώπους έτσι ώστε να δείξουμε στους τρανς και cisgender μαθητές ότι υπάρχουν μοντέλα και για αυτούς. Το μικρό σχολικό περιβάλλον, για παράδειγμα, όπου ο εκπαιδευτικός συνεργάζεται στενά με εκπαιδευτικό ειδικής αγωγής – μπορεί να ακολουθήσει το παράδειγμα της πρωτοπόρου Lynn Conway, και οι καθηγητές Αγγλικών μπορούν να χρησιμοποιήσουν το έργο της συγγραφέως Janet Mock. Οι θεατρικές τάξεις, καθώς και η τάξεις των μέσων ενημέρωσης μπορούν να χρησιμοποιήσουν τους ρόλους που υποδύθηκε η Laverne Cox. Η βιβλιοθήκη του κάθε σχολείου μπορεί, αν θέλει, να εξοπλιστεί και με βιβλία με τρανς ήρωες και ηρωίδες.

Μπορούν να χρησιμοποιηθούν και διάφοροι χώροι δημιουργίας: οι μαθητές μπορούν να δημιουργήσουν τις δικές τους αφίσες, μπορούν να τυπωθούν τα εγχειρίδια της λεγόμενης Rainbow Teaching (ΛΟΑΤ διδασκαλίας) και οι οργανώσεις τρανς νέων διαθέτουν το κατάλληλο υλικό για να μάθετε πως μια τάξη μπορεί να μεταμορφωθεί σε ασφαλής και δεκτικός χώρος.

* Το όνομα έχει αλλάξει για να προστατεύσει την ταυτότητα του μαθητή.

 Η Allie George αρθρογραφεί με αυτό το ψευδώνυμο.



piccoli maschi con la gonna

ecco. è fatta. 
stamattina Momo appena sveglio invece della felpa ha voluto mettere sopra al pigiama un vestitino di cotone che da qualche giorno gira per casa - un'amichetta l'ha dimenticato da noi in montagna e l'abbiamo da poco recuperato. 

al momento di cambiarsi per andare all'asilo ha chiesto di tenerlo.
anche ieri mattina l'aveva messo, ma in una tranquilla e pigra domenica 
sembrava solo di giocare ai travestimenti (con la differenza che quando gioca ai travestimenti lo dice chiaramente).
non aveva mai chiesto di mettere un certo vestito: le sue uniche richieste per l'asilo riguardavano finora i giochi da portare con sè.

non ho commentato, non commento mai le sue scelte mattutine e dunque non volevo sottolineare questa.
ho ottenuto che lo infilasse sopra i pantaloni, oggi piove e fa freddo.

non gli ho preannunciato possibili prese in giro o stranezze da parte dei compagni (se ci saranno le affronteremo, ma se per miracolo non ci fossero inutile allarmarlo in anticipo): l'unico strumento che gli ho dato è stata una foto del matrimonio in cui il suo papà aveva un bellissimo vestito giallo sopra i pantaloni uguali, e se l'è portata a scuola - mi è chiarissimo che un vestito "da ballerina" come lo chiama lui, non è un gran bubu e mi pare sia chiaro anche a lui, ma mi serviva una possibile risposta veloce ad un eventuale attacco.
la maestra sulle prime era un po' perplessa, ma gli ha detto subito che era molto elegante.
per il resto non ci sono stati molti sguardi.
appena si è allontanato, con la maestra abbiamo concordato che se lo prenderanno in giro c'è la foto del papà per una prima spiegazione (e mi piace molto l'idea di questo scudo spaziale amorevole e giallo) e che comunque lei è lì pronta a dire che non c'è niente di male a vestirsi come ognuno ritene meglio.
l'ho salutato come sempre, mi sono messa in macchina e ho pianto per mezz'ora terrorizzata da quello che potrebbero fargli e mentre frignavo e guidavo sono pure andata addosso a uno (per fortuna poca cosa).

sono spaventata, sì.
ma sono anche molto fiera di questo bimbo che esprime con estrema naturalezza quello che sente e desidera, e che oggi non si è negato un piacere.
 

la sperimentazione di genere a tre anni è una bella fase, di curiosità e scoperte: cerco di dargli la libertà di fare esperienza, consapevole che non sarà una gonna a determinare il suo orientamento sessuale - oggi lui impara che la mamma lo sosterrà in ogni sua scelta, anche se saranno scelte difficili; e impara che ogni scelta ha delle conseguenze, che le conseguenze possono essere belle o brutte e che la libertà consiste nell'affrontarle.

adesso ho tutta la giornata, tra i mille impegni, per prepararmi a reagire con la più attenta misura, stasera, alla sua giornata: niente di che, se sarà stata niente di che, partecipe se sarà stata difficile, allegra se tornerà a casa allegro.


Meet Bonnie, A Loving Mother And A Sex Worker Living In Denmark




Posted: Updated: 


Warning: The following post contains nudity and is not suitable for work.
This is Bonnie Cleo Andersen. She's the mother of Michella, who is 16 years old; Oliver, who is 15; and Noa, who is six. She is also a self-professed prostitute, working legally in a small house in a village in the east of Denmark.
2
Image courtesy Marie Hald
"I first met Bonnie while I was doing a project on my final semester of school," photographer Marie Hald explained in an email to The Huffington Post. "We were given totally free boundaries to start a project. I had always been interested in the subject of prostitution, since it is a legal profession in Denmark. I was mostly interested in finding a woman who wasn't the typical stereotype of a prostitute. What I really wanted to find was a woman with a family, living a 'normal' life. And so I found Bonnie."
Hald found Bonnie from a website and soon got in contact with her. She went to visit her at the brothel where Bonnie worked, and the two talked for hours. "In between our talking, custumers came in," Hald said, "and so I just sat there eating chocolate while hearing her 'work.' That was a wild start."
bonnie
Image courtesy Marie Hald
Over the course of the following year, Hald followed Bonnie and recorded the intimate details of her life, both personal and professional. She discovered, for instance, that while Noa thinks his mom works as a housekeeper, the older children know the truth, and are often bullied as a result during school.
Through this period she became close with Bonnie's entire family, learning their hopes, goals and fears. "Bonnie's goal with participating in my project was to show the world that she is a whole person, not just her profession. Her number one aim in life is being a good mother for her children."
12
Image courtesy Marie Hald
Hald's photographic portrait captures the many roles Bonnie embodies in a single day -- mother, friend, sex worker, human being. The images, simultaneously brutal and beautiful, depict a life filled with hardship, pain and love. Although a number of the images capture the explicit details of sex work often kept behind closed doors, many offer mundane and touching moments between family and friends that look, above all else, familiar.
"I want people to get a look into a world that is not normally open for people to see. I have tried to show Bonnie's life as honest as I could, brutal as it may be."
See Bonnie's story, with captions provided by Hald, below.
  • Bonnie Cleo Andersen has been a prostitute since the age of 18. Her first time having sex for money was at a visit at a brothel in a small town. Bonnie and her girlfriend were in need of money and wanted to try it out. The experience was unpleasant and Bonnie was shy and ashamed of her body. But because of the money, she stayed in the sex industry.
  • When Bonnie is at work, she calls herself Patricia. It's a way of separating herself from her work.
  • The single most important thing in Bonnie's life is her children. Her hope is that they will have a better childhood and life than her own. The 14-year old Oliver is hanging out with some bad kids and getting into trouble. Because of this, Bonnie has decided to send Oliver to a Boarding school on a boat in the Caribbean.
  • Bonnies youngest son, 6-year old Noa, thinks that his mother works as a housekeeper. The older children know what their mother does for a living, and so does their school, the community and their friends. It isn't easy on the children, and they have been bullied and asked how much their mother costs.
  • When the family is asleep, Bonnie has the house to herself. She makes plans for the next day and smokes a cigarette.
  • In a small village in Sealand, Bonnie owns a house where she works every day from nine to four. When her day is over, she picks up her kids and drives home to her real house in another nearby village.
  • Bonnie's oldest son Oliver is getting confirmed at the local church. Beside Bonnie is her mother Doris, her stepfather, oldest daughter Michella and a friend. Bonnie has a lot of bad memories from her childhood. Her mother and father took the children to the local bar instead of sending them to school. And at an early age her father was sent to prison for murder.
  • The family has a party for Oliver's confirmation. Bonnie dances with her best friend who comforts her because she's feeling sad.
  • Bonnie and the kids are hanging out when the kids are home from school. They are often off to different activities during the day: Michella takes care of her horse, Marcus and Oliver rides motor cross bikes with their friends. This afternoon they are all home and having a good time.
  • Tattoos mean a lot to Bonnie. She has them as memories about important things in her life. A lot of them are memories about her sister Pernille. Lately she has been getting a lot of new ones. The most recent one is a necklace with a cross.  
  • 16-year old Michella has a girlfriend who is learning how to do tattoos. On a Friday night, drinking pina coladas, Bonnie gets a tattoo on her arm. She doesn't think it hurts a bit.
  • If Bonnie could earn the same amount of money doing something else, she would do so. She has no self-esteem and suffers from temporary pain in her body. But her job is what she knows best and she likes the joy and pleasure she gives to her costumers.
  • The family is saying goodbye to Oliver, who is going away for a year to the Caribbean. Everyone cries uncontrollably when they hug him for the last time.
  • Bonnie doesn't hope that her children one day will work in the sex industry. But if they do so, Bonnie will help them so that they don't have to go through the bad stuff that she went through herself.

Φωτορεπόρτερ αποτυπώνει σε καρέ τη σκληρή ζωή μιας ιερόδουλης στη Δανία. Την καθημερινότητα μιας γυναίκας που εργάζεται σαν πόρνη, αποτυπώνει με το φακό της η φωτορεπόρτερ Marie Hald.
Η τελευταία δουλειά της Hald φέρει τον τίτλο «Bonnie, μια ζωή στην πορνεία». Πρωταγωνίστρια η 39χρονη Bonnie, μητέρα τριών παιδιών από τη Δανία.
Από την ηλικία των 18 εργάζεται ,καθώς τότε είχε την πρώτη της σεξουαλική επαφή επί πληρωμή σε έναν οίκο ανοχής σε μια μικρή πόλη, καθώς χρειάζονται χρήματα.
Η Bonnie σήμερα έχει μένει με την οικογένεια της, σε ένα μικρό χωριό στο Sealand. Δουλεύει κάθε μέρα από τις 9 μέχρι τις 4 και όταν τελειώνει η βάρδιά της, πηγαίνει να πάρει τα παιδιά της. Η μεγαλύτερη κόρη της είναι η 16χρονη Michella η οποία έχει το δικό της διαμέρισμα, ότι ο 14χρονος γιος της Oliver ζει μαζί της. Ο 6χρονος τέλος, Noa, νομίζει ότι η μητέρα του εργάζεται σαν καθαρίστρια.
Το μεγαλύτερο παιδί γνωρίζει τη δουλειά της Bonnie, όπως και το σχολείο αλλά και η κοινότητα, κάτι που δημιουργεί πρόβλημα στα δύο μεγαλύτερα παιδιά καθώς δέχονται ερωτήσεις όπως «πόσο κοστίζει» η μητέρα τους.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Μάνα, μητέρα, σκατά! του Λύο Καλοβυρνά / Η τέλεια μαμά και άλλες ιστορίες τρόμου





Λίγα πράγματα στον κόσμο είναι τόσο σημαντικά όσο η μαμά μας. Ο άνθρωπος που μας φέρνει στον κόσμο, που μας φροντίζει, μας μεγαλώνει, μας αγαπάει και μας βάζει πάνω απ’ όλα. Η μητρική αγάπη έχει χιλιοτραγουδηθεί, έχει εξυμνηθεί, έχει τη δική της παγκόσμια ημέρα, θεωρείται ιερή και τόσο δυνατή, που υπερβαίνει τα πάντα. Της έχουμε προσδώσει σχεδόν μαγικές ιδιότητες και οι περισσότερες γυναίκες τις αποδέχονται – ίσως επειδή για πάρα πολλούς αιώνες ο μοναδικός τομέας όπου επιτρεπόταν σε γυναίκα να δράσει και διαπρέψει ήταν αυτός της μητέρας.
Η μαμά μας και η σχέση μας μαζί της έχει αναλυθεί μέχρις εμετού, με διάφορες θεωρίες να δίνουν και να παίρνουν, όλες φυσικά διεκδικώντας την πρωτοκαθεδρία ως η μοναδική σωστή. Κάποιες θεωρίες ρίχνουν το φταίξιμο για όλα τα στραβά που έχουμε ως ενήλικες στο τι (δεν) μας έκανε η μάνα μας. Για όλα φταίει εκείνη. Βολικό, ε;
Εντάξει, δεν χρειάζεται πτυχίο ψυχολογίας για να γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι που μας μεγαλώνουν διαδραματίζουν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην ψυχοσύνθεσή μας – μας διαμορφώνουν λίγο-πολύ, είτε με τις πράξεις τους είτε με την απουσία πράξεων. Πράγματι, η μαμά είναι σημαντική, αν και για κάποιους ανθρώπους πιο σημαντικό ρόλο μπορεί να έπαιξαν ο μπαμπάς, μια γιαγιά, μια θεία… Δεν είναι όλες οι οικογένειες το ίδιο.

Πράγματι, δεν είναι όλες οι οικογένειες το ίδιο. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, τι γίνεται με όσους και όσες από μας δεν μεγαλώσαμε σε μια οικογένεια σαν αυτή στο Μικρό σπίτι στο λιβάδι; Πώς νιώθουμε όσες/οι από μας είχαμε μια μαμά, που δεν μας αγάπησε όπως ορίζει το αναγνωστικό του σχολείου; Μια μαμά που, αντίθετα, μπορεί να μας έβλαψε· όχι απαραίτητα με δόλο, αλλά εγκλήματα γίνονται και κατά λάθος.
Το πρόβλημα σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι μόνο να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να πορευτούμε όπως-όπως στη ζωή μας, προσπαθώντας (και καταφέρνοντας) να συμφιλιωθούμε με τα τραύματα που μας προκάλεσε η μητέρα μας. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα, κρυμμένο κατά τη γνώμη μου, είναι η μοναξιά που νιώθουμε. Η κοινωνική μοναξιά και οι τύψεις.
Όταν η μάνα εκθειάζεται παντού σαν σχεδόν υπεράνθρωπος, σαν μαγική οντότητα που γίνεται πάντα θυσία για τα παιδιά της, όσες/οι από εμάς είχαμε μαμάδες που μας έβλαψαν με τη στάση τους (ή και με την «αγάπη» τους), καταλήγουμε να νιώθουμε εξωγήινοι. Σε ποιον να πούμε: «Η δικιά μου μάνα όχι μόνο δεν ήταν άγγελος, αλλά δεινοπάθησα μαζί της»; Πού να ομολογήσουμε ότι: «Η δικιά μου μάνα καλύτερα να μην είχε γίνει μητέρα»; Θα μας κατανοήσουν ή θα μας βρίσουν ως αχάριστα γομάρια;

Είναι τεράστιο κοινωνικό ταμπού να λέμε κακά λόγια για τη μαμά μας, αφού οι μανάδες θεωρούνται μισό σκαλοπάτι κάτω απ’ τους αγγέλους. Ούτε καλά-καλά μέσα μας δεν τολμάμε να ομολογήσουμε ότι ναι μεν αγαπάμε τη μαμά μας, αλλά ταυτόχρονα τη μισούμε ή εξοργιζόμαστε μαζί της ή σκιζόμαστε μέσα μας για τον τρόπο που μας αδίκησε. Οι τύψεις παραμονεύουν. Νιώθουμε σκουπίδι που έχουμε το θράσος να μην εκτιμάμε την ίδια μας τη μάνα.
Ξεχνάμε ότι οι μαμάδες δεν βγαίνουν από κάποιο εργοστάσιο κατασκευής υπεράνθρωπων. Είναι άνθρωποι. Σαν όλους. Με προσωπικά τραύματα, εσωτερικές συγκρούσεις, αδυναμίες. Αλλά όχι, δεν τους επιτρέπεται να είναι άνθρωποι – πρέπει να γίνουν κάτι παραπάνω για τα παιδιά τους. Έτσι λοιπόν, και οι μανάδες ενοχοποιούνται, όταν δεν είναι αυτό το παραπάνω –αυτοί οι υπεράνθρωποι– αλλά και τα παιδιά τους ενοχοποιούνται, όταν ξέρουν ότι έχουν αδικηθεί φριχτά από τη μάνα τους αλλά δεν τολμούν να το ομολογήσουν πουθενά. Η θρησκευτική λατρεία της μάνας τσαλακώνει πολλούς ανθρώπους – και μητέρες και παιδιά.

Πιο τραγικό από το να έχουμε μια μαμά που μας αδίκησε ή μας έβλαψε είναι το να μην μπορούμε πουθενά να το πούμε και να λάβουμε λίγη κατανόηση. Δυο φορές μόνοι/ες.

Η τέλεια μαμά και άλλες ιστορίες 


τρόμου

Την περασμένη βδομάδα έγραψα στο Μάνα, μητέρα, σκατά για το πόσο δύσκολο είναι όσοι άνθρωποι έχουν υποστεί ψυχολογική βία από τη μητέρα τους να ομολογήσουν -ενίοτε ακόμα και στον εαυτό τους- ότι δεν τρέφουν μόνο συναισθήματα αγάπης για τη μητέρα τους αλλά μερικές φορές και μεγάλο θυμό. Τι γίνεται όμως με τις μητέρες; Αυτές δεν έχουν ψυχή;
Η άκριτη, σχεδόν θρησκευτική λατρεία της μητρότητας αποδεικνύεται εξουθενωτικό βάρος όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για τις ίδιες τις μητέρες, οι οποίες νιώθουν πίεση να σταθούν στο ύψος μιας άπιαστης τελειότητας. Όπως έχω ξαναγράψει, οι μητέρες δεν βγαίνουν από κάποιο εργοστάσιο κατασκευής υπεράνθρωπων. Είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, που καλούνται να φέρουν σε πέρας τον ρόλο τους και ν’ αναθρέψουν το παιδί τους συχνά υπό αντίξοες συνθήκες – όχι μόνο πρακτικές αλλά και συναισθηματικές.
Άμα δεν τα καταφέρνει, να μην το ’κανε, αντιτάσσουν κάποιοι χωρίς καμία κατανόηση. Όμως δεδομένης της τεράστιας πίεσης που ασκεί η κοινωνία στις γυναίκες να γίνουν μάνες με κάθε τίμημα, πολλές γυναίκες κάνουν παιδί επειδή πρέπει και όχι επειδή έχουν καθίσει να σκεφτούν σοβαρά και ήρεμα τι σημαίνει ένα παιδί στη ζωή τους.
Αν αυτό το συνδυάσουμε με το γεγονός ότι οι περισσότερες γυναίκες καλούνται να είναι και μητέρες και εργαζόμενες -δύο ρόλοι που συχνά συγκρούονται ο ένας με τον άλλον- δεν θα πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη ότι πολλές μητέρες νιώθουν εξουθενωμένες, απογοητευμένες, εγκλωβισμένες, θυμωμένες και κυνηγημένες.
Σαν να μη φτάνουν όλ’ αυτά, έχουμε και τις θεωρίες που θέλουν τη Μητέρα με Μι κεφαλαίο να φταίει για τα πάντα: απούσα μαμά; υπερπροστατευτική μαμά; δυναμική μαμά; ενδοτική μαμά; Πάντα φταίει για κάτι. Όλοι έχουν μια άποψη για την περιβόητη τέλεια μαμά. Ποια γυναίκα μπορεί να εκπληρώσει όλες αυτές τις προσδοκίες;
Η κάθε γυναίκα αντιδρά διαφορετικά σε αυτές τις εξουθενωτικές απαιτήσεις. Κάποιες συνθλίβονται από τις ζογκλεριές εργασίας-σπιτιού-μητρότητας και ζουν με μια μόνιμη ενοχή επειδή «δεν είναι αρκετά καλές μαμάδες». Άλλες αφιερώνονται απολύτως στο παιδί τους και ξεχνάνε να κρατήσουν ένα κομμάτι ζωής και για τον εαυτό τους – στάση που την πληρώνουν πάρα πολύ ακριβά και οι ίδιες και κυρίως τα παιδιά τους.
Οι περισσότερες, πάντως, βολοδέρνουν ανάμεσα στις τύψεις για τον χρόνο που δεν περνούν με το παιδί τους, τον θυμό που δεν έχουν καθόλου χρόνο για τον εαυτό τους, την ανησυχία μην κάνουν κάνα τραγικό λάθος, τον φόβο μην κάνουν τα ίδια λάθη που έκανε η μάνα τους, το άγχος να τα φέρουν όλα σε πέρας τέλεια.
Τέλεια... Είναι δυνατόν κάποιος άνθρωπος να είναι τέλειος; Γιατί λοιπόν έχουμε τέτοια εξωφρενική απαίτηση από τις μαμάδες;

Πρέπει σαν παιδιά να έχουμε δικαίωμα να θυμώνουμε με τους γονείς μας για το κακό που μπορεί να μας προξένησαν (άθελά τους μεν, αλλά η ζημιά έχει γίνει). Ταυτόχρονα, καλό θα ήταν να μπορούμε να δούμε και τον άνθρωπο πίσω από τον γονιό. Όχι απαραίτητα για να δικαιολογήσουμε τη συμπεριφορά του, αλλά για να τον κατανοήσουμε. Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη «συγχώρεση», γιατί μου βρωμάει θρησκευτίλα ή/και new age και συχνά δεν είναι παρά ένα πρόχειρο ασβέστωμα βαριών και σαπισμένων καταστάσεων. Προτιμώ τη λέξη «κατανόηση» – την ανθρώπινη κατανόηση που μπορούμε να δείξουμε ως άνθρωποι για έναν συνάνθρωπο, που έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Όπως προσπαθούμε κι εμείς.
Contact Us

Name *
Email *
Subject *
Message *
Powered byEMF Web Forms Builder
Report Abuse