The Time is Now - Let's Talk UAE

Η πρωτοβουλία κατά της ομοφοβίας Ξάνθης μετέφρασε και υποτίτλισε το λόγο της Lana Wachowski...

Ο λόγος της Λάνα Γουατσόφσκι, συν-σκηνοθέτιδας του «Cloud Atlas»,
κατά την παραλαβή του βραβείου Ορατότητας της Καμπάνιας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRC) για το 2012.

To Ath Checkpoint στο τρίμερο “Θετικά στην Ζωή”

29/11/2012by Nikos Sofianos

Από σήμερα Πέμπτη 29/11 έως και το Σάββατο 01/12 η ομάδα του Ath  Checkpoint  θα έχει την δυνατότητα να σας συναντήσει από το περίπτερό του στο ενημερωτικό χωρίο που θα δημιουργηθεί στην «Τεχνοπολις» του Δήμου Αθηναίων(Πειραιώς 100, Γκάζι), στα πλαίσια της τρίμερης εκδήλωσής “θετικά στην Ζωή“ με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα HIV/AIDS.
 Κάθε μέρα από τις 10:00 το πρωί έως αργά το βράδυ θα ενημερώνουν τον κόσμο και θα παρέχουν χρήσιμες πληροφορίες για την δράση του κέντρου αλλά και οι εξειδικευμένοι συνεργάτες του θα έχουν την δυνατότητα να δίνουν συμβουλές για θέματα σεξουαλικής υγείας.

Παράλληλα έχει προγραμματιστεί την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου στις 19:00 το απόγευμα μία παρουσίαση του κέντρου για το κοινό που θα επαναληφθεί την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου και το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου στις  18:00 με στόχο την προβολή της δράσης του και του λόγου ύπαρξής του στην Αθήνα.
Είναι μια καλή ευκαιρία να γνωρίσετε το Ath checkpoint αυτό το τριήμερο και παράλληλα να διασκεδάσετε με τις επιπλέον εκδηλώσεις που έχουν προγραμματιστεί αυτές τις μέρες. Η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλες τις δραστηριότητες του τριήμερου, ενώ η εκδήλωση έχει τεθεί υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων.

Να θυμάσαι ότι το Ath Checkpoint λειτουργεί καθημερινά από τις 12 το μεσημέρι έως τις 8 το απόγευμα, Δευτέρα έως και Σάββατο.
Δεν έχεις παρά να τηλεφωνήσεις στο 210 3310400 ή να περάσεις από τα γραφεία για να κλείσεις ένα ραντεβού την ώρα που σε βολεύει.

Κάνε LIKE στη νέα σελίδα του Athens Checkpoint στο facebook
http://athcheckpoint.gr/
Πιττάκη 4, Μοναστηράκι

Πώς δημιουργείται ένας Ναζί (1943) - Εξαιρετικό αντιναζιστικό cartoon από τον Walt Disney

Education for Death: The Making of the Nazi", λέγεται το 10λεπτο φιλμάκι κινουμένων σχεδίων του Walt Disney, που κυκλοφόρησε στις 15 Ιανουαρίου 1943 και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Gregor Ziemer.

Η ταινία παρουσιάζει την ιστορία του μικρού Χανς, ενός αγοριού, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη ναζιστική Γερμανία και ανατρέφεται για να γίνει ένας ανελέητος στρατιώτης.
Στην αρχή της ταινίας, ένα ζευγάρι Γερμανών πρέπει να αποδείξει σε έναν δικαστή Ναζί, ότι έχει καθαρό αίμα Αρείας φυλής και συμφωνεί να αφιερώσει το γιο του, τον οποίο ονομάζει Hans - μετά την έγκριση του δικαστή -, στην υπηρεσία του Αδόλφου Χίτλερ και το Ναζιστικό Κόμμα. Τους δίνεται ένα αντίγραφο του Mein Kampf από το δικαστή ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους προς τον Χίτλερ κι ένα βιβλιάριο, που περιέχει χώρο για 12 παιδιά (ένας υπαινιγμός ότι το ζευγάρι αναμένεται να δημιουργήσει μια μεγάλη οικογένεια για την Πατρίδα).
Καθώς ο Hans μεγαλώνει, μαθαίνει μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της Ωραίας Κοιμωμένης, όπου απεικονίζεται ο Χίτλερ ως ιππότης με την αστραφτερή του πανοπλία και σώζει την Ωραία Κοιμωμένη, μια παχύσαρκη Βαλκυρία, που εκπροσωπεί τη Γερμανία, από την κακιά μάγισσα, που εκπροσωπεί τη δημοκρατία. (Ο αφηγητής σαρκαστικά σχολιάζει ότι "το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας φαίνεται να είναι ότι ο Χίτλερ σήκωσε τη Γερμανία στα πόδια της, την ανέβασε πάνω στη σέλα, και την πήρε για μια βόλτα.") Χάρη σε αυτό το είδος της διαστρεβλωμένης ιστορίας, ο Hans και όλα τα νεαρά μέλη της χιτλερικής νεολαίας γοητεύονται με τον Φύρερ, στο πορτραίτο του οποίου αποδίδουν και το γνωστό χαιτετισμό.
Κατόπιν, το κοινό βλέπει τον Hans άρρωστο και κλινήρη. Η μητέρα του προσεύχεται γι αυτόν, γνωρίζοντας ότι είναι μόνο θέμα χρόνου, πριν οι αρχές έρθουν να τον πάρουν για να υπηρετήσει τον Χίτλερ. Ένας Ναζί αξιωματικός κτυπά την πόρτα για να πάρει τον Hans μακριά, αλλά η μητέρα του λέει ότι είναι άρρωστος και έχει ανάγκη φροντίδας. Ο αξιωματικός της λέει να θεραπεύσει το γιο της γρήγορα και να τον ετοιμάσει να φύγουν, πράγμα που σημαίνει ότι αν Hans δεν γίνει καλά, θα υποβληθεί σε ευθανασία. Ο αξιωματικός τη διατάζει να μην τον κανακεύει, γιατί ένας στρατιώτης δεν πρέπει να έχει συναισθήματα, ούτε να δείχνει κανένα απολύτως έλεος.
Τελικά, ο Hans αναρρώνει και συνεχίζει την "εκπαίδευση" του σε μια σχολική τάξη, όπου όλα τα παιδιά φορούν τις στολές της χιτλερικής νεολαίας. Στους τοίχους κρέμονται τα πορτραίτα του Χίτλερ, του Γκαίριγκ και του Γκαίμπελς. Ο δάσκαλος ζωγραφίζει στον πίνακα σε κινούμενα σχέδια ένα κουνέλι και μια αλεπού. Η αλεπού τρώει το κουνέλι και ο Hans λυπάται. Ο δάσκαλος γίνεται έξαλλος και βάζει τον Hans να καθίσει στη γωνία φορώντας καπέλο. Όπως ο Hans κάθεται τιμωρία, ακούει τους υπόλοιπους συμμαθητές να ερμηνεύουν "σωστά" το σκίτσο, λέγοντας πως η "αδυναμία δεν ταιριάζει ποτέ σε ένα στρατιώτη" και "ο ισχυρός αποφασίζει για τον αδύναμο". Αυτό πυροδοτεί τον Hans να αποκηρύξει την άποψή του και να συμφωνήσει με τους υπόλοιπους ότι ο ασθενής πρέπει να καταστρέφεται. "Η Γερμανία είναι η "υπέρ-φυλή" και θα υποτάξει όλα τα αδύναμα έθνη".
Το αγόρι, στη συνέχεια, λαμβάνει μέρος σε μια σταυροφορία για το κάψιμο των βιβλίων. Καίγεται οποιοδήποτε βιβλίο αντιτίθενται στον Χίτλερ, ενώ αντικαθίσταται η Αγία Γραφή με το Mein Kampf, ο σταυρός με ένα ναζιστικό ξίφος και καίγεται μια Καθολική Εκκλησία.
Ο Hans περνά τα επόμενα χρόνια "Παρελαύνοντας και χαιρετώντας" ("Marching and heiling, heiling and marching!") μέχρι να γίνει ένας ενήλικας "καλός Ναζί" της Βέρμαχτ και να αρχίσει να εμπλέκεται με μίσος απέναντι σε οποιονδήποτε εναντιώνεται στον Χίτλερ, "μη βλέποντας τίποτα άλλο απ' αυτό που το κόμμα θέλει να δει, μη λέγοντας τίποτε άλλο απ' αυτό που το κόμμα θέλει να πει και μη κάνοντας τίποτα περισσότερο από ό, τι το κόμμα θέλει να κάνει." (Εξαιρετικά, οι παρωπίδες, το φίμωτρο και οι αλυσίδες!)
Στο τέλος, ο Hans και οι υπόλοιποι Ναζί στρατιώτες παρελαύνουν στον πόλεμο μόνο για να καταλήξουν σε σειρές πανομοιότυπων τάφων, που δεν έχουν τίποτα πάνω τους, εκτός από μια σβάστικα και ένα κράνος στερεωμένο στην κορυφή. Έτσι λοιπόν η εκπαίδευση του Hans ολοκληρώθηκε. "Η εκπαίδευση για το θάνατο ...".
(Στοιχεία από disney.wikia.com και Wikipedia).
 

Προβολή σήμερα 28/11/2012 h 20.30 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνων

του Jerry Rothwell/78’/2011/UK/France/US

H JoEllen,σήμερα 20 χρονών, μεγάλωσε στην αγροτική Πενσυλβανία με δύο μητέρες, καθώς και με μια ασίγαστη περιέργεια να ανακαλύψει τον ανώνυμο πατέρα-δότη της.


Όταν ανακαλύπτει στο διαδίκτυο πως έχει 13 ετεροθαλή αδέλφια της σε όλες τις ΗΠΑ
Ένα ντοκιμαντέρ για την πατρότητα,την οικογένεια,τις σχέσεις,τα πρότυπα και τις προκαταλήψεις

2η προβολή στο κινηματογράφο "ΔΑΝΑΟΣ" την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012
Τιμή εισιτηρίου 6 ευρώ

Bella reads "Some people have two Dads"

Αθέατοι γονείς

Πάντα υπήρχαν LGBT γονείς, γονείς που βασανίστηκαν  μέχρι να πάρουν την απόφασή τους ν'αποκτήσουν παιδί, που παντρεύτηκαν με λευκούς γάμους, που αποφάσισαν να κάνουν το coming out ή την μετάβαση φύλου μετά από τον γάμο και ενώ είχαν αποκτήσει παιδιά.
Λεσβίες, ομοφυλόφιλοι και τρανς , που αποφάσισαν να υιοθετήσουν ή να γίνουν ανάδοχοι γονείς, αντανακλά όπου η νομοθεσία το επέτρεπε (Ολλανδια και Ισπανια ktl) που μεγάλωσαν παιδιά των συγγενών τους, που έχασαν τα παιδιά τους ή που αναγκάστηκαν να παραιτηθούν κάθε γονεϊκού δικαιώματος μετά από δικαστικό αγώνα – γιατί η αίθουσα ενός δικαστηρίου αντανακλά την λεσβιοφοβία, την τρανσφοβία, την  ομοφοβία, τον ρατσισμό και τον σεξισμό της κοινωνίας. Γονείς που δεν έκρυψαν την σεξουαλική τους ταυτότητα και άλλοι που προσπάθησαν να κρατήσουν την ζωή τους κρυφή, ακόμα και από τα παιδιά τους.

Όπως και να είναι, συνεχώς αυξάνει ο αριθμός των LGBT ατόμων που επιλέγουν να γίνουν γονείς και να παλεύουν για την αναγνώριση της οικογένειας που έχουν δημιουργήσει.
Μέσα απ' όλη αυτή την διαδικασία έρχονται αντιμέτωποι με προβληματισμούς, με βασικότερο το δίλημμα της ταυτότητας. Η εικόνα της λεσβίας ,του ομοφυλοφίλου και του τρανς έρχεται σε αντίφαση με την εικόνα του γονιού. Η δομή μιας τέτοιας οικογένειας ξεφεύγει από τον παραδοσιακό προσδιορισμό που θέλει να αποτελείται από έναν άντρα και μια γυναίκα που μεγαλώνουν παιδιά κάτω από τα πλαίσια ενός γάμου.
Ένα ανοικτό μυαλό δέχεται εύκολα τις διαφορετικές εναλλακτικές, ενώ ένα συντηρητικό δύσκολα θα μπορούσε να περιλάβει στον όρο οικογένεια και ζευγάρια του ίδιου φύλου. Ο όρος «λεσβία» «τρανς» ή «ομοφυλόφιλος» όταν συνδέεται  με τον όρο «γονιός» θεωρείται  οξύμωρος και αδιανόητος για μια συντηρητική κοινωνία όπως είναι αυτή της Ελλάδας.
 Και εδώ είναι που εντοπίζεται η ουσία του προβλήματος: και πολλά LGBT άτομα πείθονται πως είναι ανίκανα όχι μόνο να κάνουν ένα παιδί, αλλά και να το αναθρέψουν σωστά.

Το κακό είναι πως δεν έχουμε ακόμα ξεπεράσει μύθους και ταμπού που συνδέονται αιώνες τώρα με την όποια σεξουαλικότητα και συμπεριφορά διαφέρει από κοινά αποδεκτές νόρμες.
αν πάψει να μας απασχολεί η μορφή που θα πρέπει ή δεν θα πρέπει να έχει μια οικογένεια, είναι πολύ πιο εύκολο να δούμε την πραγματικότητα που βιώνουμε αυτή την στιγμή στην Ελλάδα και που θεωρείται αναγνωρισμένος θεσμός για κοινωνίες άλλων χωρών: πως όλο και περισσότερα LGBT  άτομα πραγματοποιούν μια βαθύτερη επιθυμία τους, να αποκτήσουν παιδιά είτε σαν μονογονεϊκή οικογένεια ειτε σαν οικογένεια ατόμων του ίδιου φύλου. Αυτό που φαίνεται να απασχολεί, σε σημείο προβληματισμού και εμας τους ίδιους   επειδή δεν υπάρχουν πολλά φανερά ζωντανά παραδείγματα, είναι το είδος των επιδράσεων που δέχεται ένα παιδί όταν μεγαλώνει μέσα σε μια ομογονεϊκή οικογένεια. Ας μην ξεχνάμε πως η ελληνική πραγματικότητα αναγκάζει ακόμα την λεσβία, την τρανς  ή τον ομοφυλόφιλο γονέα στην σιωπή και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις όπου η σιωπή αυτή μετατρέπεται σε σαρκοβόρο έτοιμο να εξαφανίσει την όποια αλήθεια γύρω από το παιδί.

Αυτός ακριβώς ο εσωτερικευμένος φόβος του γονιού γίνεται ακόμα πιο έντονος όταν το παιδί πάει σχολείο και έρχεται σε επαφή με άλλα συνομήλικα παιδιά που έχουν δύο γονείς διαφορετικού φύλου. Τι θα πει; Πώς θα το αντιμετωπίσουν; Μήπως γίνει θύμα του ίδιου ρατσισμού και περιθωριοποίησης που ο ίδιος ο γονιος αντιμετώπισε ή δεν θέλησε ποτέ να αντιμετωπίσει; Ποια η αντίδρασή του και πόσο ένας στιγματισμός αφήνει ανέπαφο τον ψυχισμό του παιδιου και τις αξίες που μαθαίνει στο σπιτι; Η αλήθεια είναι πως το παιδί θα μεγαλώσει σε περιβάλλον όπου οι κοινωνικοί θεσμοί, δέχονται την ετεροφυλοφιλία σαν τη μόνη αποδεκτή νόρμα οπότε δύσκολα μπορεί να δει την δική του ζωή - την δική του πραγματικότητα - να αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο ενός συνομήλικου του. Πάνω σε αυτή την νόρμα βασίζονται οι πολέμιοι των ίσων δικαιωμάτων και ευκαιριών για τις λεσβίες τις τρανς και τους ομοφυλόφιλους, όπως και την ίδια νόρμα θα επικαλεστούν με το ερώτημα: «Πώς είναι δυνατόν ένας γονέας να επιφορτίσει το παιδί του με το στίγμα πως έχει LGBT  γονείς;»

 Ίδιο ακριβώς ήταν το επιχείρημα που χρησιμοποιούνταν στο παρελθόν για όποιο ζευγάρι ήθελε να αποκτήσει παιδιά και δεν πληρούσε τις προδιαγραφές που κυριαρχούσαν στην συγκεκριμένη εποχή. Όπως άλλαξαν όλα αυτά έτσι μπορεί να αλλάξει και η δική μας ματιά στην οικογένεια και στο πώς μπορεί να είναι δομημένη. Μια τέτοια αλλαγή προϋποθέτει πως εμείς είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε αλλαγές ξεκινώντας από την ίδια μας την ζωή. Στο πλευρό μας έχουμε μελέτες ψυχιάτρων και παιδοψυχολόγων που δεν εντόπισαν την παραμικρή διαφορά ανάμεσα στην ψυχολογία και συμπεριφορά παιδιών με ετεροφυλόφιλους γονείς και παιδιών με LGBT γονείς , δεν έγιναν λεσβίες, τρανς και ομοφυλόφιλοι τα παιδιά  των ομογονεΪκών οικογενειών σε μεγαλύτερο ποσοστό από εκείνα των ετερόφυλόφιλων.
Αν και οι μέχρι τώρα μελέτες αφορούν κυρίως λεσβίες είμαστε σίγουρες ότι νέες μελέτες  θα έδειχναν όπως και στην περίπτωση των λεσβιών μητέρων πως ένα παιδί που μεγαλώνει με LGBT  γονείς εκφράζει πολύ πιο εύκολα τα συναισθήματα του και δείχνει ευτυχισμένο οταν μεγαλώνει με αγάπη και με ασφάλεια.

Επομένως, δεν παίζει ρόλο αν έχει δύο διαφορετικούς ή δύο ίδιους γονείς. Μέσα απ' όλες αυτές τις διαδικασίες θα βοηθήσουμε να γκρεμιστεί ο μύθος που θέλει τα LGBT  άτομα  να γίνονται εμπόδιο στην συναισθηματική, πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών τους.

Που σημαίνει πως το κράτος δεν έχει κανένα λόγο να μην αναγνωρίζει τις δικές μας οικογένειες  ,να δώσει παροχές ή να μην βοηθήσει το κάθε LGBT άτομο που θέλει να γίνει γονιός.
Που σημαίνει πως η αιώνια «τσίχλα»που αναμασούν οι εκπρόσωποι της εκκλησίας περί δήθεν υπογεννητικότητας στην Ελλάδα-ρίχνοντας έντεχνα το μπαλάκι στους «διεστραμμένους ομοφυλόφιλους»-δεν έχει ούτε υπόσταση,αλλά και καμια ισχύ.
Που σημαίνει πως μια δημοκρατική χώρα - η οποία καποτε υπεράσπιζε δικαιώματα άλλων πληθυσμιακών ομάδων - οφείλει να σκύψει και πάνω στην πλέον παραμελημένη ομάδα φορολογούμενων πολιτών: τα LGBT άτομα

Πώς αντιμετωπίζουν τα ελληνικά ΜΜΕ το θέμα της ομοφυλοφιλίας;

Gay People Living in Fear in Greece

 What was supposed to be a fun evening for Stamatis Peramatzis, turned out to be a nightmare. As the 39-year-old was walking out of a parking lot together with his partner in an Athens mall, a man out of nowhere appeared and screamed: "Faggots, we will kick you out of Greece and you will never come back".
"I tried to ignore him, hoping he would just go away," Peramatzis recalls. "But he didn't. He came back together with another guy, dressed in black, yelling they were going to teach us a lesson." But the two men were lucky. A security guard came to their rescue and the worst did not happen.
Peramatzis, who works for an international NGO in Athens, did not report the incident to the police. "My boyfriend was shocked and scared. We knew that the police would not do much to assist us".
Such is the new reality of being a gay in Greece today, where economic turmoil and a rise in national fervour has resulted in a spike in hate crimes against members of the lesbian, gay, bisexual and transgender community (LGBT).

Last August, 25-year old Stefanos Agelastos, a science student and gay activist, was accompanying a friend to a bus stop when two men on a motorcycle asked them if they were gay. When Agelastos acknowledged he was, the men attacked them.
"Suddenly, they started punching and kicking us. We were shocked. I managed to grab my mobile phone and call the police."
Agelastos bitterly recalls that not one of the passersby came to their rescue. "People just ignored what was happening. Only a shop keeper from Pakistan and a drug user who was wandering in the street came to help". And though the young man reported the incident to the police, his assailants were never identified.
Although Greece has antidiscrimination laws protecting gays in employment, there are no hate crimes per se in its criminal code. Very few cases are being reported to the police because gay men and women fear further discrimination. At the same time the police remain poorly trained to handle increased homophobia and in most cases encourage the complainers to drop the charges.
Of four such cases filed since September in Athens, not a single case has been prosecuted.
"Homophobia is not something new. Greek society has always been profoundly conservative and oppressive," says Agelastos, who now lives in Spain with his partner. "Some years back, when I kissed my boyfriend in a public bus, passengers protested and verbally abused us."

This is not surprising. In 2003, a Greek television station was fined 100,000 euros for showing two men kissing, while in October this year, Greece's national broadcaster E.R.T. cut a scene of a gay kiss from the evening British television series Downton Abbey.
"Before the financial crisis, people were tolerant as long as things were not visible. This tolerance was superficial. People were just too selfish," says Elena Diamantopoulou, an activist at Color Youth, a non-profit LGBT organization, adding that the root cause of discrimination is the lack of education. "There is no sex education in Greek schools and no discussion on sexual and gender identity."
However, the situation has been aggravated with the financial crisis that has hit Greece hard over the last three years, activists say.
The official unemployment rate has reached 25%t and half of Greece's youth are without work. Wages have fallen by a third since 2009 and more than three million live in this nation of 11 million with less than 300 euros per month, while prices in basic commodities have skyrocketed.

This increase in poverty and political instability has given rise to the far right Golden Dawn party which until recently had been largely obscure, winning 18 seats in last June's parliamentary elections.
Legitimized by the media, Golden Dawn has since emerged as a 'player' in Greek politics by playing on real social anxieties and turning the country's most vulnerable into scapegoats to the current crisis. After beating up immigrants-or anyone they presume not to be Greek-along with stepping up their presence on the streets, Golden Dawn MPs are now leading gangs of supporters to raid and smash migrants stalls in the local flea markets.

In October, supporters and MPs of Golden Dawn, attacked a theater showing Terrence McNally's Corpus Christi - a play depicting Jesus and his apostles as gay men in Texas - and forcing the show to be cancelled. As the actors cowered inside, calling frantically the police, one Golden Dawn MP was filmed outside, calling the actors "little faggots" and warning that "your time has come, you little whores".
"Homophobic attacks have always existed in Greece. In most cases they go unreported, as there is a general fear of reporting them to the police," says Andrea Gilbert, a spokesperson of the Athens Pride, a gay rights organization. "However over the last year there is a clear increase in antigay attacks. The perpetrators now act in seeming impunity and although we are not always able to name them as members of the Golden Dawn, their attacks follow the same patterns of the Golden Dawn's attacks against migrants. These people hate migrants, gays, foreigners, women. They hate everyone".

So bad is the current situation that some have equated the attacks as similar to what happened in the early days of the Nazi party in Germany, when fascist gangs of uniformed men openly attacked gays, Jews, and others deemed socially undesirable.
"People are afraid to go out anymore. They don't dare hold hands in public. The attacks deprive them of basic human rights, such as freedom of expression or the right to walk freely in the streets," says Gilbert.
Earlier in November, a gang of 12 men dressed in black who identified themselves as members of Golden Dawn physically attacked and chased volunteers distributing anti-hate flyers in Gazi, a gay-friendly area of Athens.
"How can we ask our volunteers to go out and distribute flyers to the public? How can we send a 19 or a 20-year-old, out in the streets to raise awareness only to be physically assaulted by a gang of Golden Dawn supporters?" asks Gilbert.
But what is even more worrying now is the escalation of the attacks. Since August, there have been at least two homophobic attacks per month - and those are only the ones officially reported, although activists believe this is just the tip of the iceberg.
Today, gangs riding motorbikes and dressed in black, often carrying knifes, patrol the gay-friendly areas of the Greek capital, verbally and physically attacking those they assume to be gay, although the Greek police is not reporting any official figures. "If we look at the big picture, these attacks do not come as a surprise. The whole attitude of the Greek state and Greek society is racist," says Diamantopolou of Color Youth.

Only a few months ago, Greek authorities published photos and the personal data of HIV-positive sex workers, which resulted in a public outcry. The former Greek health minister Andreas Loverdos went so far as to propose the deportation of foreign sex workers with HIV saying that "the disease is transmitted from illegal immigrants to the Greek client, and consequently to the Greek family".
But, despite rising levels of fear in Greece's gay community, many remain resolute, noting that the recent attacks have actually made people more determined and unified.
"We will never abandon the fight and we will never leave the streets," says Diamantopoulou. "I will be there each day distributing anti-hate flyers and raising awareness. We came a long way, and we won't let a bunch of thugs intimidate us."

Fragkiska Megaloudi
from HuffingtonPost Report




 «Στη σκιά του φόβου οι γκέι στην Ελλάδα» 
02.12.12, 13:20 
Μετά τις επιθέσεις σε μετανάστες η Ελάδα βρίσκεται στο στόχαστρο του ξένου τύπου για επιθέσεις σε ομοφυλόφιλους.
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα της ηλεκτρονικής έκδοσης της εφημερίδας Huffington Post με τίτλο "Στη σκιά του φόβου ζουν οι ομοφυλόφιλοι στην Ελλάδα" από τον Αύγουστο καταγγέλλονται τουλάχιστον δύο ομοφοβικές επιθέσεις το μήνα. Ομάδες ατόμων με μοτοσικλέτες, ντυμένοι στα μαύρα συχνά κρατώντας μαχαίρια, περιπολούν στις περιοχές που συχνάζουν ομοφυλόφιλοι στην Αθήνα και ασκούν λεκτική και σωματική βία, γράφει η Huffington Post. Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, τέτοιου είδους επιθέσεις έχουν αυξηθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα, που η χώρα μαστίζεται από την κρίση, αλλά και από τότε που η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή.
Παραθέτει, μάλιστα, και δύο περιστατικά που συνέβησαν το τελευταίο χρονικό διάστημα στο κέντρο της Αθήνας.
Όπως καταγγέλλει ένας 39χρονος άνδρας έξω από ένα πάρκινγκ σε εμπορικό κέντρο της Αθήνας, εκείνος και ο φίλος του δέχτηκαν απειλές από δύο άνδρες, ντυμένους στα μαύρα που τους φώναζαν: «Π... θα σας πετάξουμε έξω από την Ελλάδα και δεν θα γυρίσετε ποτέ πίσω. Θα σας δώσουμε ένα μάθημα». Ο 39χρονος και ο φίλος του στάθηκαν τυχεροί, καθώς εκείνη την ώρα έφτασε στο σημείο ένας φρουρός και τους έσωσε από τα χειρότερα.
Την ίδια τύχη, όμως, δεν είχε ένας 25χρονος φοιτητής Φυσικής ο οποίος τον περασμένο Αύγουστο δέχτηκε επίθεση. Την ώρα που πήγαινε με ένα φίλο του στη στάση του λεωφορείου, δύο άνδρες πάνω σε μοτοσικλέτα τους πλησίασαν και τους ρώτησαν αν είναι γκέι. Όταν εκείνος τους απάντησε θετικά, του επιτέθηκαν. «Ξαφνικά άρχισαν να με χτυπάνε και να με κλοτσάνε. Σοκαρίστηκα. Κατάφερα να αρπάξω το κινητό μου και να καλέσω την αστυνομία» λέει.
Ο νεαρός αναφέρει με πικρία ότι από τους περαστικούς που ήταν παρόντες στο συμβάν, αυτός που τον βοήθησε ήταν ένας άνδρας από το Πακιστάν. «Οι άνθρωποι απλά αγνοούσαν αυτό που συνέβαινε. Μόνο ένας καταστηματάρχης από το Πακιστάν και ένας χρήστης ναρκωτικών που περιπλανιόταν στο δρόμο ήρθαν να με βοηθήσουν». Αν και ο 25χρονος φοιτητής κατήγγειλε το περιστατικό στην αστυνομία, οι δράστες δεν εντοπίστηκαν ποτέ. 
 

conversation among trans people about parenting.

transforming FAMILY
 vimeo.com/44619131

Walk A Mile In Her Shoes 2012

η πρώτη γνωστή τρανς γυναίκα η οποία κατέχει δημόσιο αξίωμα στην Κούβα

  

*
ΑΒΑΝΑ - Η Adela Hernandez, ένας άνθρωπος που γεννήθηκε με αρσενικό βιολογικό φύλο στην Κούβα κι έχει ζήσει ως γυναίκα από την παιδική ηλικία, πέρασε δύο χρόνια στη φυλακή τη δεκαετία του 1980 με την κατηγορία της "επικινδυνότητας" αφού η ίδια της η οικογένεια την κατήγγειλε για τη σεξουαλικότητά της.

Αυτό το μήνα έγραψε ιστορία με το να γίνει η πρώτη γνωστή τρανς γυναίκα η οποία κατέχει δημόσιο αξίωμα στην Κούβα, κερδίζοντας τις εκλογές ως εκπρόσωπος της δημοτικής κυβέρνησης του Caibarien στην κεντρική επαρχία Βίλα Κλάρα.¨
Σε μια χώρα όπου οι ομοφυλόφιλοι διώχθηκαν επί δεκαετίες σε στρατόπεδα εργασίας στην ύπαιθρο, η Hernandez σηματοδότησε την εκλογή της ως ένα ακόμη ορόσημο σε μια σταδιακή μετατόπιση και απομάκρυνση του καθεστώτος από τις τότε πρακτικές.
"Καθώς ο χρόνος εξελίσσεται, οι ομοφοβικοί άνθρωποι - αν και θα υπάρχουν πάντα - είναι η μειοψηφία," δήλωσε η Hernandez σε τηλεφωνική επικοινωνία από την πατρίδα της. Το να γίνω ένας εκπρόσωπος "είναι ένας μεγάλος θρίαμβος", πρόσθεσε.

Επειδή δεν έχει υποστεί χειρουργική επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου, η Hernandez είναι νομικά ακόμη ένας άνδρας στα μάτια του Κουβανικού κράτους: Λέγεται Jose Hernandez Agustin, σύμφωνα με το ληξιαρχείο. Η Hernandez, που εναλλασσόταν μεταξύ θηλυκού και αρσενικού άρθρου, αναφερόμενη στον εαυτό της κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, είπε ότι δεν έχει πάρει ακόμα απόφαση για το αν θα επιδιώξει χειρουργική επέμβαση, αλλά δεν το αποκλείει σαν ενδεχόμενο.
Η Hernandez κέρδισε το γραφείο στις αρχές Νοεμβρίου, με ψηφοφορία υπέρ της 280-170. Η θέση της είναι το ισοδύναμο ενός δημοτικού συμβούλου και η εκλογή της την καθιστά υποψήφια για να επιλεγεί ως εκπρόσωπος στο Κοινοβούλιο στις αρχές του 2013.
Για χρόνια μετά την κουβανική επανάσταση του 1959, οι αρχές καταδίωξαν τους ανθρώπους των διαφορετικών σεξουαλικών προτιμήσεων καθώς και άλλους οι όποιοι θεωρούνταν απειλητικοί, όπως ιερείς, μακρυμάλληδες νέους και τους λάτρεις της rock 'n' roll. Αλλά υπήρξαν αξιοσημείωτες αλλαγές στις συμπεριφορές προς τη σεξουαλικότητα.
"Θα ήθελα να πιστεύω ότι οι διακρίσεις εις βάρος των ομοφυλοφίλων είναι ένα πρόβλημα που πρόκειται να ξεπεραστεί", είπε ο Φιντέλ Κάστρο σε μια συνέντευξη του πριν από μερικά χρόνια.
Από το 2007 το νησί, με το δωρεάν σύστημα υγείας του, παρέχει κάλυψη για χειρουργική επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου. Πέρυσι, ένας ομοφυλόφιλος άνδρας και μια τρανς γυναίκα των οποίων τα έξοδα της επέμβασης τους καταβλήθηκαν από το κράτος, έγιναν πρωτοσέλιδο ως ο πρώτος γάμος του είδους.
Η σημαντικότερη ακτιβίστρια της χώρας για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι η Μαριέλα Κάστρο, ανιψιά του Φιντέλ και κόρη του σημερινού πρόεδρου Ραούλ Κάστρο.
Ως διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Κούβας για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, η Μαριέλα Κάστρο έχει συστήσει εκστρατείες ευαισθητοποίησης και έχει εκπαιδεύσει αστυνομικούς σε σχέση με τα θέματα της lgbtqi κοινότητας, επίσης άσκησε πίεση στο κοινοβούλιο για να νομιμοποιήσει το γάμο των ατόμων του ιδίου φύλου.
Γεννημένη σε μια πόλη παραγωγής ζάχαρης στην κεντρική Κούβα, η Hernandez έχει αποκηρυχτεί από την οικογένειά της και δήλωσε ότι ήταν ο πατέρας της ο οποίος την ανέφερε στις αρχές κι αυτό οδήγησε στη φυλάκιση της. Έπρεπε να αλλάξει πόλεις και να υπερασπιστεί τον εαυτό της από τις επιθέσεις.

Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών βρήκε δουλειά ως θυρωρός νοσοκομείου, στη συνέχεια, ως νοσοκόμα και πιο πρόσφατα ως τεχνικός σε ηλεκτροκαρδιογραφήματα. Εγκαθιδρύθηκε στην κοινότητα ως μακροπρόθεσμο μέλος επιτροπής διαφύλαξης της ασφάλειας της γειτονιάς, κάτι που βοήθησε την αποδοχή της νίκη της και έθεσε τις βάσεις για την εκλογή της.
"Οι γείτονές μου με ξέρουν ως Adela, η νοσοκόμα," είπε η Hernandez. Ως εκλεγμένος αξιωματούχος υποσχέθηκε να υποστηρίξει τα συμφέροντα των ψηφοφόρων της, αλλά είπε ότι θέλει επίσης να είναι μια φωνή για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. "Εκπροσωπώ μια κοινότητα, αλλά θα είμαι πάντα υπέρ της υπεράσπισης των ομοφυλόφιλων," είπε η Hernandez.

Μετάφραση για το transs.gr
* Πάρβη Πάλμου

«Τι είναι γκέι;»«Γκέι είναι άντρες που προτιμάνε άντρες»

«Τι είναι γκέι;»
Ο μπαμπάς σηκώθηκε από τον καναπέ.
«Γκέι είναι άντρες που προτιμάνε άντρες».
«Από τι;»
«Από τις γυναίκες;»
...«Όπως εγώ προτιμώ το παγωτό φράουλα από το παγωτό λεμόνι;»
«Όχι ακριβώς. Κάποιοι άντρες ερωτεύονται άντρες. Και κάποιες γυναίκες ερωτεύονται γυναίκες».
Την κοίταξα.
«Γίνεται αυτό;»
«Έλα μου ντε!» είπε ο μπαμπάς κι η μαμά τον αγριοκοίταξε.
«Ναι γίνεται. Κι αν θες να μάθεις, Λίνα μου, η ταινία Χ-ΜΕΝ είναι γκέι ταινία».
«Τι ’ναι λέει;» φώναξε ο μπαμπάς και πνίγηκε με την μπίρα.
«Είναι ταινία που μιλάει για την αποδοχή των άλλων όπως είναι, κι ας τους θεωρούν κάποιοι ανώμαλους».
«Οι Χ-ΜΕΝ δεν είναι αδερφές!» φώναξε ο μπαμπάς.
«Ποιανού;»
«Τι ποιανού;» με ρωτήσανε κι οι δύο.
«Ποιανού δεν είναι αδερφές;»
Ο μπαμπάς αγριοκοίταξε τη μαμά.
«Οι Χ-ΜΕΝ δεν έχουν σχέση μ’ αυτές τι αηδίες».
Η μαμά χαμογέλασε.
«Ο μπαμπάς σου είναι λιγάκι σαν τον μπαμπά του παλικαριού που πετούσε. Αν δεν είσαι όπως θεωρεί αυτός καλό, θέλει να σου κόψει τα φτερά».
«Ποιανού δεν είναι αδερφές;» φώναξα.
«Αδερφές είναι άλλη λέξη για τους γκέι. Κακιά λέξη».
«Δηλαδή οι γκέι είναι οι κακές αδερφές κάποιου;»
«Όχι! Δεν είναι αδερφές κανενός! Αμάν, ρε Λίνα».
«Εσύ φταις, που θέλεις κι ηθικά διδάγματα!» της φώναξε ο μπαμπάς

Leo Kalovyrnas
Πέμπτη, 29 Νοεμβρίου: Ο Λύο και η Λίνα σας προσκαλούν στο μυστικό πάρτυ τους
Πότε; Την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου, στις 20:30
Πού; Στο καφέ του Public, στο Σύνταγμα.

‎25η Νοεμβρίου -Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών

Παρά το τεράστιο φάσμα πρωτοβουλιών κατά της βίας και την εμπεριστατωμένη γνώση και κατανόηση των αιτίων και των συνεπειών της βίας κατά των γυναικών που στο μεταξύ αποκτήσαμε, η βία συνεχίζεται γιατί τροφοδοτείται από την άνιση σχέση εξουσίας ανάμεσα στα φύλα και γιατί αποτελεί μέρος της δομής των κοινωνιών μας και του συστήματος λειτουργίας τους. Η έμφυλη ασυμμετρία στην κοινωνία, δεν είναι και ούτε θα πρέπει να θεωρείται ως δεδομένη. Αυτήν την πραγματικότητα, λοιπόν, πρέπει να αλλάξουμε!

Το κύριο ερώτημα είναι ποια κοινωνικά /πολιτικά /πολιτισμικά περιβάλλοντα, ποιοι θεσμικοί φορείς και συμμαχίες θα επιτρέψουν στην ελληνική κοινωνία να υπερβεί το σεξιστικό παράδειγμα και να μην υπάρχει η βία κατά των γυναικών;

Πολλοί φορείς – όπως είναι το σχολείο -μπορεί να ακολουθήσουν ένα εναλλακτικό υπόδειγμα και να αποτελέσουν ένα προνομιακό πεδίο παρέμβασης προς την κατεύθυνση της έμφυλης συμμετρίας και της άρσης του ετεροσεξισμού –σε συνεργασία και με άλλους θεσμούς - προς όφελος των ίδιων των υποκειμένων και γενικότερα της κοινωνίας. Το σχολείο μπορεί να επιτελέσει αυτό τον ρόλο γιατί αποτελεί κυρίαρχο πολιτισμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δομούνται και αναπαράγονται νοήματα και πρακτικές που διαμορφώνουν και αναπαράγουν τις έμφυλες ταυτότητες των μαθητών /μαθητριών. Στο βαθμό που οι έμφυλες ταυτότητες είναι κοινωνικο-πολιτισμικές και ιστορικοπολιτικές κατασκευές, υπάρχουν δυνατότητες αλλαγής και ανατροπής τους. Εξάλλου, η άποψη που επικρατεί πλέον διεθνώς είναι ότι απαραίτητο στοιχείο στη πορεία αυτή είναι η προώθηση μιας νέας αντίληψης για τον ανδρισμό, τις ανδρικές ταυτότητες και τους ανδρικούς ρόλους (που κυρίως συνδέονται με τη βία). H επικέντρωση, λοιπόν, της προσοχής στη συγκρότηση του ανδρισμού στο σχολείο –ιδιαίτερα στην προσχολική και πρωτοβάθμια εκπαίδευση καθώς οι ρίζες της έμφυλης ασυμμετρίας αρχίζουν από τα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσης- αποτελεί ζήτημα άμεσης προτεραιότητας σε ένα εγχείρημα αλλαγής του σχολείου ως πλαισίου κατασκευής έμφυλων ταυτοτήτων.
Υπάρχει λοιπόν ένα πεδίο παρέμβασης με βάση το πολιτικό όραμα για έμφυλο κοινωνικό μετασχηματισμό και με το οποίο συναρτώνται οι προοπτικές για ένα δημοκρατικό και ανθρώπινο σχολείο για όλα τα παιδιά. Προς την κατεύθυνση της πραγμάτωσης του στόχου αυτού, θεωρώ ότι απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συσπείρωση και η αξιοποίηση όλων των δυνητικών συμμάχων αλλά και των ευκαιριών που προσφέρουν οι θεσμοί για την περαιτέρω ανάπτυξη μιας δυναμικής τάσης.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΟΓΚΙΔΟΥ

anche oggi a 15 anni si muore di omofobia

  Tutti in rosa per protestare.

Apprendiamo con sconcerto, dolore e rabbia che martedì a Roma un ragazzo di soli 15 anni si è tolto la vita dopo essere stato ripreso da un’insegnante per aver usato uno smalto per le unghie, un gesto estremo a cui Davide (il nome è di fantasia) è giunto dopo essere stato costretto per un anno a sopportare gli scherni e i commenti omofobi dei suoi compagni di classe, che lo chiamavano “il ragazzo dai vestiti rosa” e si erano spinti persino a creare una pagina facebook, al solo scopo di poterlo prendere in giro pubblicamente.

Si tratta dell’ennesimo caso di un ragazzo che non è riuscito a sopportare un mondo ostile, una realtà che non gli ha lasciato vivere la propria vita ed esprimere liberamente se stesso.
Non ci sono però scuse, perché a portarlo alla morte non sono state semplicemente le offese che ha ricevuto. Se quelle offese non fossero state condivise dalla società che ci circonda, non avrebbero potuto ferirlo così profondamente.
In Italia esiste un grave problema di omofobia che è prima di tutto culturale.
Quanti avranno pensato che in fondo se si vestiva di rosa un po’ se la cercava?
 Quanti avranno creduto di aiutarlo consigliandogli di nascondere quello che sentiva di essere?
 Quanti (soprattutto tra docenti e genitori) si sono voltati dall’altra parte, o ancor peggio hanno dato ragione a chi rendeva la sua vita un inferno?
 Quanti si sono sentiti in diritto di offendere una persona per come si vestiva o per quello che sentiva, autorizzati dal contesto che li circondava a difendere la loro normalità?

Le scuole e le università dovrebbero essere laboratori di una cultura rispettosa e inclusiva di tutte le differenze, siano esse di genere, di orientamento sessuale, razza o religione. Il fatto che questa notizia arrivi durante l’autunno caldo delle scuole e accada proprio a Roma dovrebbe farci riflettere, tutti, su che luoghi costruiamo, che spazi di confronto e partecipazione apriamo, quanto riusciamo realmente a essere e promuovere un modello culturale differente da quello che contestiamo. Difendere l’istruzione pubblica non basta più. Dobbiamo ripartire dalle nostre scuole per costruire un mondo nuovo, in cui nessun 15enne sia costretto ad impiccarsi semplicemente perché gay.

Di fronte ad un gesto di tale gravità diventa ancora più assordante il silenzio delle istituzioni e ancora più intollerabile la perdurante ostilità di buona parte della classe politica italiana, che solo pochi giorni fa ha bocciato per l’ennesima volta l’estensione della legge Mancino ai reati d’odio basati sulla discriminazione a causa dell’orientamento sessuale e dell’identità di genere.
Si impone inoltre la necessità di promuovere, a livello nazionale e locale, nella pubblica amministrazione e nei diversi servizi, campagne forti di sensibilizzazione per combattere l’omofobia e la transfobia sociale e culturale, che perdurano nel nostro paese, traendo linfa dal silenzio delle istituzioni quando non addirittura dall’esplicito incitamento all’odio di una parte della classe politica.
In particolare, è indispensabile e urgente porre in atto interventi nelle scuole, coinvolgendo le associazioni operanti nel settore, tramite i quali sensibilizzare i giovani e gli insegnanti sui temi dell’omofobia e della transfobia. Solo attraverso un deciso intervento legislativo e soprattutto culturale possiamo sperare che tragici eventi come quelli di Davide non accadano più.

Per chiunque sia indignato e scosso di fronte a questo fatto condividiamo l’invito su facebook a cambiare la propria immagine di profilo in rosa. Invitiamo anche tutti, nei prossimi giorni, a indossare qualcosa di rosa. Per portare questa protesta anche nella vita reale.
Per solidarietà a questo ragazzo, e per protestare perché in Italia non c’è ancora una legge contro l’omofobia, perché nelle scuole italiane si dovrebbe insegnare il rispetto, l’inclusività, e non tollerare o incoraggiare la discriminazione, il bullismo, l’emarginazione.

Oggi per noi il rosa è il colore della rabbia.

Openly gay teen in Rome commits suicide because of anti-gay bullying
By Mark Singer
ROME, Italy -- A 15-year-old openly gay teen has committed suicide after allegedly suffering repeated anti-gay bullying at school and online, according to Rome's chief deputy prosecutor, Pierfilippo Laviani.
The boy, identified only by his first name and initial -- Andrea S. -- hanged himself at his family home Wednesday evening. "AS" was reportedly sent home from school Tuesday after school officials reprimanded him for his frequent wardrobe consisting of pink trousers, a pink shirt, and painted fingernails.
AS attended Cavour High School, located in Rome's central district.
According to Laviani, AS hanged himself with a scarf in front of his younger brother, who alerted his parents. Laviani also indicated that the teen had been open about his sexual orientation with friends, family, and school officials.
Laviani announced that his office had launched an investigation after the teen's parents found a series of disturbing posts on his Facebook page. Laviani confirmed that the teen had suffered "torment and gone through hell" as a result of the daily abuse by classmates, one of whom had apparently created a fake profile on Facebook deriding the youth for his choice of colorful clothes.
Italy, where more than 85 percent of the population are Roman Catholic, has one of the worst records for LGBT rights in Europe, and has no protections for sexual orientation or gender identity in the workplace or in public accommodations, or bullying laws which include anti-gay bias.

                                             «Εγώ φοράω ροζ παντελόνι»Οργή και κύμα διαμαρτυριών ενάντια στην ομοφοβία έχει προκαλέσει στην Ιταλία η αυτοκτονία του 15χρονου Αντρέα, ο οποίος αγαπούσε να ντύνεται εκκεντρικά και έβαλε τέλος στη ζωή του έπειτα από έναν χρόνο διαπόμπευσης και ομοφοβικών επιθέσεων που υφίστατο στο σχολείο του, αλλά και μέσω των κοινωνικών δικτύων.

Επειτα από επανειλημμένες επιθέσεις και προσβολές (στο facebook είχε δημιουργηθεί σελίδας με τίτλο «Το αγόρι με το ροζ παντελόνι» η οποία περιείχε χλευαστικά σχόλια και φωτογραφίες του Αντρέα παραποιημένες μέσω Photoshop), ο 15χρονος κρεμάστηκε το βράδυ της Τετάρτης στο σπίτι του, μπροστά στον μικρό αδελφό του.

Οταν τον βρήκε ο πατέρας του ήταν πια αργά.

Ο μαθητής του επιστημονικού Λυκείου Cavour, που απέχει λίγα μέτρα από το Κολοσσαίο, φορούσε ρούχα σε ροζ χρώμα και έβαφε τα νύχια του. Ο εκκεντρικός Αντρέα έμοιαζε δυνατός.

Η αυτοκτονία του 15χρονου σόκαρε την Ιταλία και έφερε με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο την έλλειψη σεβασμού στη διαφορετικότητα.

Χιλιάδες Ιταλοί τον αποχαιρετούν με στοργή και διακηρύσσουν ότι θα πολεμήσουν κάθε μορφή έλλειψης ανεκτικότητας. Βγαίνουν στους δρόμους με κεριά για τον Αντρέα, φωνάζουν «ντροπή» και ζητούν νομοθεσία κατά της ομοφοβίας. «Αν όχι τώρα, πότε;» ρωτούν.

Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν κατακλυστεί από μηνύματα αλληλεγγύης για τον Αντρέα που οδηγήθηκε στην αυτοχειρία. Μια μεγάλη εκστρατεία με σύνθημα «Φοράω ροζ παντελόνι» γεννήθηκε στο Διαδίκτυο. Στο hashtag στο twitter με το όνομα #portoipantalonirosa, αναρτώνται αμέτρητα σχόλια συμπαράστασης και καταδίκης της ομοφοβίας.

Ο πολιτικός κόσμος καταδικάζει την ομοφοβία. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο εκφράζει βαθύ προβληματισμό «για τις συνεχιζόμενες απαράδεκτες ομοφοβικές συμπεριφορές που θίγουν τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του ατόμου».

Η Εισαγγελία της Ρώμης έχει διατάξει τη διεξαγωγή έρευνας σχετικά με το θάνατο του 15χρονου και εξετάζει τα μηνύματα που είχαν αναρτηθεί για τον Αντρέα στο Facebook, χωρίς να αποκλείεται να καταλήξει στην υπόθεση της υποκίνησης σε αυτοκτονία, όπως επισημαίνει η ιταλική εφημερίδα La Repubblica. Ο νεαρός ήταν ομοφυλόφιλος και δεν το έκρυβε σύμφωνα με αρκετές εκδοχές. Και στο σχολείο κάποιος τον χλεύαζε.

O παππούς του λέει στον ιταλικό Τύπο πως ο εγγονός του «δολοφονήθηκε από τη λάσπη» και είχε φλερτ με μία κοπέλα. «Σταύρωσαν το γιο μου σαν τον Ιησού. Τώρα θέλω δικαιοσύνη» δήλωσε η μητέρα του Αντρέα στην κηδεία του γιου της.

The Cross in the Closet- Book Trailer

entrevista a Elisabet Vendrell

http://www.idemtv.com/2012/11/17/entrevista-elisabet-vendrell/



durante i 3 giorni di festeggiamenti per la il matrimonio di alessandra e natascia :))) a barcelona ho trovato un paio d'ore libere per incontrare elisabet vendrell e sua moglie. elisabet è nel direttivo delle FA della catalonia e ne è stata presidente per 7 anni.
insieme alla moglie hanno 3 figli adottivi.
questa volta ho voluto discutere con lei della questione adozioni per capire bene come funzionava anche in una regione come la catalonia che è all'avanguardia per i diritti.
i 3 ragazzi (18-16 e 10 anni) sono tutti i tre dell'america del sud e sono stati adottati prima delle leggi sull'uguaglianza da dolors, la moglie oggi di elisabet.
solo dopo il matrimonio, elisabet ha potuto a sua volta adottare i suoi figli.
ho chiesto come era la situazione oggi e mi ha confermato ciò che sapevo (perciò non mi sono mai battuta per l'adozione congiunta e se lo faccio e lo farò è solo simbolico).
in catalonia hanno diritto di adottare congiuntamente i bambini catalani. ma non ci sono in catalonia bambini da adottare tranne i figli di copie in grande disagio che provengono dall'immigrazione. Comunque la trafila è lunga (fino a 10 anni) e spesso alle coppie omosessuali vengono affidati i ragazzi che nessuno vuole.
per adottare all'estero congiuntamente ci sono due problemi collegati : la catalonia non da l'autorizzazione ad adottare fuori alle coppie omo (non è prevista dagli accordi internazionali) perché i paesi dove ci sono bimbi da adottare sono omofobi e per quelli in cui la legislazione non è omofoba (usa, africa del sud) ci sono delle restrizioni nate dalle istituzioni catalane stesse che "dubitano" dei processi (acquisti di bimbi, GPA strane non etiche ecc).
conclusione : quando una persona chiama l'associazione per chiedere come fare a adottare, l'associazine chiede "siete in coppia sposate ?" se , si, dicono di fare la pma o di sognare 10 anni per avere un figlio catalano, forse) se nono sposati, dice di NON sposarsi e fare l'adozione internazionale da single e poi sposarsi e poi fare adottare il figlio all'altro.
come volevasi dimostrare lottare pe rl'adozione congiunta è solo uno specchio per le allodole. a noi praticamente conviene batterci per l'adozione da single.
giuseppina la delfa
giladel@alice.it

for every girl who is tired......

1528 ΓΡΑΜΜΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΓΙΑ ΛΕΣΒΙΕΣ GAY ΑΜΦΙ ΤΡΑΝΣ

Τρανσβοβία από το νηπιαγωγείο

Μία από τιςδύο εισηγήσεις της ομάδας "οικογένειες ουράνιο τόξο" στην διημερίδα του ΣΥΔ για την παγκόσμια ημέρα μνήμης διεμφυλικών, 20 και 21/11/2012 στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων

 Η Μαρία γεννήθηκε κορίτσι, αυτό το καθοριστικό για τη ζωή της γεγονός δεν της άρεσε καθόλου. Προτιμούσε να δείχνει, να φέρεται και να κάνει ότι κάνουν τ’ αγόρια. Έμοιαζε σαν αγοράκι με κάπως μακριά μαλλιά.

Την πρώτη μέρα που ήρθε στο νηπιαγωγείο έφτασε μαζί με την μητέρα της σέρνοντας μια τεράστια τσάντα με την Μπάρμπι, Ήταν σιωπηλή και έμεινε ακίνητη στη θέση της μέχρι που η μητέρα της έφυγε. Μετά με σίγουρα βήματα πήγε στην τσάντα της την άνοιξε έβγαλε από μέσα μια μικρότερη τσάντα με την εικόνα του Μπάτμαν και προσπάθησε για πολύ ώρα να κρύψει με αυτήν, την εικόνα στην μεγαλύτερη τσάντα.

 Όταν τα κατάφερε ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα κάθισε πάλι στη θέση της σιωπηλή. Τα υπόλοιπα παιδιά αγόρια και κορίτσια αναρωτήθηκαν και σχολίασαν: «γιατί έχεις τον Μπάτμαν, ο Μπάτμαν είναι για αγόρια, εσύ είσαι κορίτσι» Από εκείνη τη στιγμή και μετά η Μαρία βρέθηκε στο περιθώριο, δεν ήθελε να παίζει με τα κορίτσια και τα παιχνίδια που επέλεγαν και έτσι κι εκείνα δεν έπαιζαν μαζί της. Τα αγόρια πάλι που της άρεσε να παίζει μαζί τους την απέρριπταν γιατί ήταν κορίτσι… Κέρδισε μόνο ένα φίλο σε όλη την χρονιά κι αυτός ο φίλος της προέρχονταν από μια οικογένεια που είχε μάθει να σέβεται την διαφορετικότητα, ήταν ο ένας από τους δύο γιούς μου.

Δυστυχώς για την Μαρία οι μικρές καθημερινές επιλογές της δεν ήταν αποδεκτές ούτε στο σπίτι που δεν της επέτρεπαν να κόψει τα μαλλιά της κοντά και ήθελαν να την κόψουν από το ποδόσφαιρο και να την γράψουν στο κολυμβητήριο ούτε στο σχολείο που γελούσαν και την κορόιδευαν όταν έλεγε ότι όταν θα μεγαλώσει θα γίνει ποδοσφαιριστής και  θα παντρευτεί την Ελένη.

Μετά από λίγες μέρες η μητέρα της Μαρίας με πλησίασε φανερά απογοητευμένη και μου είπε: «Δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό το παιδί, φοράει μόνο φόρμες είναι αδύνατον να της βάλω ένα φουστάνι, αφήστε που μόνο ποδόσφαιρο θέλει να παίζει, ότι κούκλες της χαρίζουμε σκονίζονται στα κουτιά, ούτε να τις ακουμπήσει»

Την καθησύχασα και της πρότεινα να μην επιμένει να την αλλάξει αλλά να την ακούει και να στηρίζει τις επιλογές της. Η μητέρα κούνησε το κεφάλι της σκεπτική και είπε πως θα προσπαθήσει.. Πραγματικά την επόμενη μέρα η Μαρία ήρθε στο σχολείο μόνο με την τσάντα Μπάτμαν, ήταν μια μικρή νίκη.

Στην γιορτή των Χριστουγέννων η Μαρία διάλεξε να είναι ξωτικό  ήταν ο μόνος ρόλος που ήθελε και γιατί τα υπόλοιπα ξωτικά ήταν αγόρια αλλά και γιατί θα φορούσαν κόκκινα παντελόνια. Η μαμά της όμως της έραψε μια κόκκινη φούστα, η Μαρία αρνήθηκε να την φορέσει, αρρώστησε και τελικά δεν ήρθε στην γιορτή.

Στην επόμενη γιορτή προσπάθησα να μιλήσω με την μητέρα, Η Μαρία ήθελε να είναι «κεραυνός» «μα πάλι αντρικό ρόλο θέλει να παίξει; Δεν μπορείτε να της αλλάξετε γνώμη σας παρακαλώ;» μου είπε φανερά απογοητευμένη. Την έπεισα για μια ακόμα φορά να την αφήσει να κάνει τις επιλογές της αλλά πριν συμφωνήσει πολύ διστακτικά μου είπε:. «Μα θα την δουν όλοι στην γιορτή!» το είπε τόσο απελπισμένη σαν να φοβόταν ότι όλοι στην γιορτή θα ανακαλύψουν ότι το παιδί της έχει τρία κεφάλια τέσσερα πόδια και φουντωτή ουρά και θα το περιγράψουν σαν τέρας της φύσης.

 «Φυσικά» της απάντησα, «αυτό το νόημα έχουν οι γιορτές, να διαλέξουν τα παιδιά τι θέλουν να κάνουν να δουλέψουν γι’ αυτό και να το δείξουν».  Έφυγε όχι πολύ σίγουρη αλλά κάπως ανακουφισμένη που τουλάχιστον εγώ δεν έβλεπα κανένα τέρας στο πρόσωπο της Μαρίας.

Την ημέρα των γενεθλίων της  η Μαρία ήταν πολύ χαρούμενη, έλεγε σε όλους για την τούρτα γήπεδο με μπάλα και ποδοσφαιριστές που θα έφερνε σε λίγο η μητέρα της, Η μητέρα έφτασε στο νηπιαγωγείο με ένα μεγάλο κουτί ,όταν πήγα να της ανοίξω την πόρτα της αυλής, ικανοποιημένη που είχε αρχίσει επιτέλους να ακούει το παιδί της, της είπα «μπράβο που της έκανες το χατίρι, από το πρωί λέει για την τούρτα-γήπεδο» η μαμά της τότε κατέβασε το κεφάλι και μου είπε: «δεν άντεξα να της πάρω την τούρτα γήπεδο και να τους πω να γράψουν πάνω «χρόνια πολλά Μαρία» και της πήρα μια τούρτα με πριγκίπισσες»

Τότε ήταν που θύμωσα πραγματικά. Έξαλλη σχεδόν την ρώτησα «γιατί τα κάνουμε τα γενέθλια και τις γιορτές; Δεν τα κάνουμε για να χαρούν τα παιδιά μας; αν ήταν να την κάνεις δυστυχισμένη καλύτερα να μην έφερνες καθόλου τούρτα, αν ήμουν στη θέση σου ακόμα και τώρα θα έτρεχα και  θα πήγαινα να βρω αυτό που μου ζήτησε και της υποσχέθηκα ότι θα έχει.»

Η μητέρα θολωμένη και σοκαρισμένη μάλλον από την αντίδρασή μου, μου είπε: «έχεις δίκιο, πάω τώρα αμέσως να την φέρω, πες της ότι θα καθυστερήσω λίγο αλλά θα έχει την τούρτα που θέλει»

Εκείνη την ημέρα η Μαρία σώθηκε από μια μεγάλη δυστυχία και πέρασε πραγματικά χαρούμενη και ευτυχισμένη τα γενέθλιά της. Ήταν μια ακόμα μικρή νίκη για όλους μας για μένα για την Μαρία και για την μητέρα της. Για μένα γιατί έχοντας τόση εσωτερικευμένη ομοφοβία μέσα μου δεν κατάφερα ποτέ να μιλήσω όπως θα ήθελα στην μητέρα από φόβο μήπως κατηγορηθώ ότι σαν λεσβία προσπαθώ να κάνω και το δικό της παιδί κατ’ εικόνα και ομοίωση δική μου. Για τη Μαρία γιατί την είχαμε έστω και για λίγο αφήσει να είναι ο εαυτός της και για την μητέρα της γιατί κατάφερε να νικήσει τον φόβο της για την απόρριψη του κόσμου και να κάνει το παιδί της ευτυχισμένο.

Στο τέλος της χρονιάς  προσπάθησα να δυναμώσω την μητέρα ώστε οι απογοητεύσεις του παιδιού να είναι όσο το δυνατόν λιγότερες. Της μίλησα όσο πιο ανοιχτά μπορούσα. Της είπα ότι το παιδί της δεν είναι άρρωστο, είναι απλώς διαφορετικό.

Σε μια κοινωνία που έχει θέση μόνο για τα«μπλε» παιδιά της είπα είναι φυσικό εμείς σαν γονείς να θέλουμε να έχουμε «μπλε» παιδιά, για να ταιριάζουν, αλλά τα παιδιά μας δεν είναι μόνο «μπλε» είναι και «πράσινα» και «κόκκινα» και «κίτρινα» και «πορτοκαλί» Τι πρέπει να κάνουμε; Να προσπαθήσουμε να τα κάνουμε με το ζόρι «μπλε» και να τα κάνουμε δυστυχισμένα; Ή να τα αγκαλιάσουμε ότι χρώμα κι αν έχουν και  να παλέψουμε μαζί τους για να είναι ευτυχισμένα επιβάλλοντας στην κοινωνία να δεχτεί με τους ίδιους όρους και όλα τα άλλα «πολύχρωμα» παιδιά; Εγώ σαν μάνα θα επέλεγα να σταθώ δίπλα στο παιδί μου κι όχι απέναντί του δείχνοντας του  το πως αν δεν γίνει όπως το θέλω δεν θα το αγαπώ,

Η περίπτωση της Μαρίας δεν είναι μοναδική και μιλώντας φέτος με την δασκάλα της στην πρώτη δημοτικού συμφωνήσαμε ότι το παιδί δυσφορεί με το φύλο του.  Η σκέψη της συναδέλφου με βρήκε σύμφωνη όταν μου είπε «διστάζω να πω στην μητέρα να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό ψυχολόγο γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι ο ειδικός δεν θα προσπαθήσει να τoν «γιατρέψει» από αυτό που θεωρείτε ακόμα στην χώρα μας αρρώστια, από το να είναι ο εαυτός τou χωρίς λογοκρισία»

Εισήγηση της ομάδας "οικογένειες ουράνιο τόξο" στην διημερίδα του ΣΥΔ για την παγκόσμια ημέρα μνήμης διεμφυλικών, 20 και 21/11/2012 στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων

''Αυτό το παιδί είναι μαθητής σου''

Η Έλενα Βασιλείου και η Παναγιώτα Σώσειλου σκιαγραφούν το φαινόμενο της ομοφοβίας στην εκπαίδευση

         
Η ποιοτική έρευνα «Σκιαγράφηση του φαινομένου της ομοφοβίας στην  εκπαίδευση» έγινε στην Κύπρο με την μορφή ομάδων εστίασης (focus group) και αποτέλεσε μια από τις δράσεις της εκστρατείας  «ΑΣΠΙΔΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΟΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ».

Πραγματοποιήθηκαν δύο ομάδες εστίασης, μια ομάδα με εκπαιδευτικούς προδημοτικής και δημοτικής εκπαίδευσης (11 άτομα, γυναίκες, μέσος όρος ηλικίας 35.77) και μια ομάδα με εκπαιδευτικούς μέσης (12 άτομα, 2 άνδρες και 10 γυναίκες, μέσος όρος ηλικίας 39.36 ). Στις δυο ομάδες συμμετείχαν επίσης και εκπαιδευτικοί ψυχολόγοι. Οι συμμετέχοντες στις ομάδες εστίασης επιλέγηκαν τυχαία από τον κατάλογο των συμμετεχόντων στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της εκστρατείας.

Πριν ξεκινήσουμε με την ανάλυση των αποτελεσμάτων είναι σημαντικό να δούμε λίγο το κυρίαρχο πολιτισμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λαμβάνει χώρα η έρευνα:
•Η Κύπρος και η Ελλάδα συμφώνα με το ευρωβαρόμετρο του 2008 είναι από τις πρώτες χώρες στις διακρίσεις στην βάση του σεξουαλικού προσανατολισμού
•Ένα σύστημα αξίων τιμής και ντροπής δομεί την κυπριακή κοινωνία μέσα στο οποίο ο ετερόφυλος γάμος και η ετερόφυλη οικογένεια έχουν κυρίαρχη σημασία.
•Η ετεροκανονικότητα δηλαδη η αντίληψη ότι η ετεροφυλοφιλία είναι ο μοναδικός «φυσιολογικός» σεξουαλικός προσανατολισμός είναι επίσης κυρίαρχη στην Κύπρο
•Την ίδια στιγμή οι άντρες θεσπίζουν την ταυτότητα τους αποστρεφόμενοι τα γυναικεία τους χαρακτηριστικά
•Η Εκκλησιά της Κύπρου έχει τεράστια επιρροή τόσο στο εκπαιδευτικό σύστημα όσο και στην κοινωνία και αρθρώνει κατά καιρούς ομοφοβικούς λόγους.
Αυτή η έρευνα αποτελεί μια συνέχεια της έρευνας «Σεξουαλικός Προσανατολισµός στην Κύπρο: Χαρτογράφηση του Κοινωνικοπολιτικού Κλίµατος, Εµπειριών και Αναγκών» (Καψού ,Χριστοφή&Επαμεινώνδα, 2011). Στην έρευνα αυτή το ηλικιακό φάσμα ήταν από 17 ετών και άνω. Αυτά τα δεδομένα θα προσθέσουν στην σκιαγράφηση του φαινομένου της ομοφοβίας σε μικρότερες ηλικίες.

Τα στερεότυπα των φυλών ξεκινούν να παρεμβαίνουν με την είσοδο του παιδιού στο νηπιαγωγείο, όπως ανέφεραν οι συμμετέχοντες όποιο αγόρι δεν παίζει μπάλα «έννεν αγόρι σύμφωνα με τα πρότυπα της κοινωνίας μας», ή ακόμη ότι «το μπαλέτο εν αποκλειστικά για κορίτσια… αν πάει το αγόρι, γίνεται πούστης…». Εκφράσεις όπως «μην κάνεις όπως την κορούδα» παραπέμπουν σε μια ξεκάθαρη ηγεμονία του αντρικού φύλου. Όποια αγόρια ξεπερνούν τη γραμμή αντιμετωπίζονται με οίκτο, ντροπή και αποτροπιασμό.  Όσον αφορά τα κορίτσια/γυναίκες, παρόλο που ο διαχωρισμός του κοινωνικού φύλου τις τοποθετεί ιεραρχικά σε κατώτερο επίπεδο, η μετάβαση στο «άλλο» κοινωνικό φύλο περνά κυρίως απαρατήρητη ή θεωρείται γενικά αποδεκτή «τα αγοροκόριτσα θαυμάζουν τα τζιαι τα αγόρια, ειδικά άμα ξέρουν τζιαι ποδόσφαιρο», επίσης «έν αγοροκόριτσο το κορίτσι ενώ είναι gayτο αγόρι». Είναι αξιοσημείωτο ότι οι αναφορές σε ομοφοβία προς κορίτσια/ έφηβες/ γυναίκες είναι πολύ λίγες στα δεδομένα που συλλέχθηκαν.

Ο ομοφοβικός λόγος στην εκπαίδευση είναι πολύ διαδεδομένος σε όλα τα εμπλεκόμενα άτομα (εκπαιδευτικούς, μαθητές, γονείς) τόσο στο δημοτικό όσο και στο γυμνάσιο/λύκειο. Καθηγήτρια ανέφερε ότι την ώρα της εφημερίας της στην αυλή του σχολείου κάποιοι μαθητές απευθυνόμενη σε άλλο μαθητή τού φώναζαν «πούστη» και του πετούσαν μπουκάλια. Εκπαιδευτικός ανέφερε επίσης ότι οι μαθητές χρησιμοποιούν την λέξη gay για οτιδήποτε αρνητικό θέλουν να δηλώσουν.

Αυτολογοκρισία: oι συμμετέχοντες καθώς εξελισσοταν η διαδικασία των ομάδων εστίασης φανερώνουν μια δυστοκία να μιλήσουν για την ομοφυλοφιλία αλλά και για την σεξουαλικότητα. Αυτό εξηγείται από το ότι στην Κύπρο η δημόσια έκφραση του ερωτικού λόγου άρχισε να λογοκρίνεται από τα τέλη του 19ου αιώνα και να υποχωρεί μετά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου και οι ανώτερες τάξεις ανέλαβαν ρόλο «διαπαιδαγωγού / φορέα πειθαρχίας» για τα λαϊκά στρώματα(Κατσιαουνής 1996). Έτσι οι συμμετέχοντες ανέφεραν τα ακόλουθα: «Ήταν... αποκαλούσαν τον τζίνο που σου είπα, «ολίγον τί» ή « Όι, εννοούν τη λέξη τζίνη». Στην προκειμένη περίπτωση οι συμμετέχοντες δυσκολεύονται να αναφέρουν ξεκάθαρα ότι κάποιοι μαθητές αποκαλούσαν άλλο μαθητή ομοφυλόφιλο.

Οι αφηγήσεις των συμμετεχόντων μας οδηγούν σε  δυο ειδών ομοφοβικων στάσεων. Αυτές που παρατηρούν οι συμμετέχοντες όταν υιοθετούν ένα ρολό κριτή-παρατηρητη απέναντι στην κοινωνία και αυτές που εκφράζουν οι ίδιοι μέσα από τα λεγόμενα τους. Στην κατηγορία «κοινωνικός αποκλεισμός, αποτροπιασμός, χλευασμός» αναφέρονται στάσεις και απόψεις όπως : «αν διαπιστώσεις ότι ένας είναι gay, σταματάς να τον κάμνεις παρέα πλέον». (Γυναίκα 43 ετών, αναφερόμενη στις ομοφοβικές στάσεις άλλων). Απλά έτυχε μου κάποια φορά να δω μαθητές, ..[ ]…να κάμνουν κάποιες θηλυπρεπείς συμπεριφορές ο ένας με τον άλλο τζιαι ο λόγος που το εκάμναν ήταν για να βλέπουν οι γύρω τους τζιαι να γελούν. Δηλαδή, ας πούμε, εθεωρούσαν ότι τζίνη η συμπεριφορά εν για γέλιο ή για να κοροϊδεύουν...»  (Γυναίκα 27 ετών) .

Υπάρχει επίσης μια άλλη κατηγορία ομοφοβικών στάσεων που αντιμετωπίζει την ομοφυλοφιλία ως  ασθένεια/διαταραχή.  Όπως αναφέρει εκπαιδευτικός «Εντάξει. Εγώ νομίζω ότι ένα άτομο Β’ Γυμνασίου, για να εκδηλώνει τούτο το πράμα στη Β’ Γυμνασίου, 12-13 χρονών, έσιει πολλά άλλα πράματα πίσω... άλλα θέματα. Εν εκδηλώνεται κάποιος 12-13 χρονών έτσι».

Τα περιστατικά ομοφοβικού εκφοβισμού ξεκινούν από το δημοτικό με λεκτική βία και αποκλεισμό από τα παιχνίδια. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει εκπαιδευτικός «… τζιαι τελικά εφκήκε τούτο το παιδάκι ότι απομονώνουν το, μένει μόνο του, κοροϊδεύουν το, στέλνουν σημειώματα μέσα στην τάξη «είσαι gay», λεν το ένα - λεν το άλλο, «κουνιέσαι»… μέχρι σε σημείο που το παιδάκι θέλει να αλλάξει σχολείο…». Στο γυμνάσιο αναφέρονται επίσης περιστατικά γελιοποίησης και κοροϊδίας καθώς και σωματικής βίας.   Αναφέρθηκε επίσης περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης απέναντι σε ομοφυλόφιλο μαθητή.

Η γυναικεία ομοφυλοφιλία μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία όπως την κυπριακή έχει πολύ λίγο χώρο, όσο λίγο χώρο έχει και γενικά η σεξουαλικότητα της γυναίκας. Στα δεδομένα μας η γυναικεία ομοφυλοφιλία παρουσιάζεται κρυμμένη ή και αόρατη. Δεν γίνεται από τους συμμετέχοντες καμιά αναφορά για ΛΟΑΤ γυναίκα εκπαιδευτικό και δεν είναι αναγνωρίζουν τις ερωτικές προτάσεις μαθήτριας προς εκπαιδευτικό θεωρώντας τις απλώς εκδηλώσεις αγάπης. Οι συμμετέχοντες αναφέρουν περιστατικά όπου κορίτσια εκφράζονται «πιθανώς» ερωτικά προς άλλες κοπέλες αλλά «δεν είναι και σίγουρο». Αυτό αντανακλά και την αντίληψη της γυναικείας σεξουαλικότητας ως «απούσα».

Από την έρευνα φάνηκε επίσης ότι οι ΛΟΑΤ εκπαιδευτικοί στην Κύπρο αποκρύβουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό και υιοθετούν πλαστές ταυτότητες. Είναι ενδεικτικά τα λόγια μιας γυναικάς εκπαιδευτικού:  «Εγώ έχω φίλο δάσκαλο ο οποίος είναι gay και το κρύβει με νύχια και με δόντια για να μη μαθευτεί πουθενά ότι είναι gay».

Ποιοι όμως είναι οι λόγοι που οδηγούν στην ύπαρξη τόσο έντονης ομοφοβίας στην εκπαίδευση; Το ταμπού της σεξουαλικότητας  επηρεάζει τους εκπαιδευτικούς που αναφέρουν: «θεωρείται ταμπού να μιλήσουμε για τη σεξουαλικότητα. Ειδικά στο δημοτικό, εν μιλούμε». Επίσης οι εκπαιδευτικοί  προσπαθούν να κρύβουν κάτω από το χαλί, τα προβλήματα γιατί νομίζουν ότι αν υπάρξει ένα τέτοιο φαινόμενο στο σχολείο, εκτίθεται το σχολείο. Οι μαθητές από την άλλη δεν είναι καθόλου ενημερωμένοι, δεν γνωρίζουν τα ατομικά δικαιώματα τους σε σχέση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό και έτσι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την ομοφοβία των άλλων.

Παράλληλα σημαντική αιτία για την ομοφοβία είναι τα στερεότυπα των ιδίων των εκπαιδευτικών, όπως λέει εκπαιδευτικός:   «οι εκπαιδευτικοί εμεγαλώσαμε σε μια κοινωνια πιο κλειστή. Άρα ερχόμαστε τζιαι φέρνουμε μέσα στην εκπαίδευση τις δικές μας αντιλήψεις, τα δικά μας στερεότυπα. Άρα εν ένας παράγοντας ο οποίος επηρεάζει τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στα μωρά». Επιπρόσθετα πολύ σημαντική είναι και η επίδραση των γονέων στο εκπαιδευτικό σύστημα και στους εκπαιδευτικούς που φαίνεται να γίνεται σε δυο επίπεδα. Σ ένα πραγματικό επίπεδο στο οποίο οι γονείς παρεμβαίνουν και ζητούν να έχουν τον έλεγχο στο τι διδάσκονται τα παιδιά τους και σε ένα δεύτερο επίπεδο -φαντασιακό θα λέγαμε- στο όποιο όπως αφηγείται εκπαιδευτικός: ««εννα σκεφτεί εκατό φορές (ο δάσκαλος) να το πει μέσα στην τάξη διότι εννα σκεφτεί πώς εννα αντιδράσουν οι γονείς».

Υπάρχουν όμως και οι βαθύτερες αιτίες  που οδηγούν στην ομοφοβία. Οι Κύπριοι εκπαιδευτικοί αναφέρουν ότι η εκπαίδευση βασίζεται στην ελληνικότητα και στον ορθόδοξο χριστιανισμό γεγονός που δυσκολεύει τον οποιοδήποτε διάλογο σχετικά με τα ΛΟΑΤ ζητήματα. Όπως αναφέρουν και άλλοι ερευνητές (Φελλας 2010) η ομοφοβια στην κυπριακή κοινωνία είναι στενά συνδεδεμένη με την ελληνοκυπριακή ταυτότητα. Παράλληλα υπάρχει μια σχέσης αιτίας-αιτιατού ανάμεσα στην ομοφυλοφιλία και την ψυχική ασθένεια. Εκπαιδευτικός αναφέρει για μαθητή  ότι «τον πήγαν οι γονείς του στον ψυχολόγο, 16 χρονών, για να τον αλλάξουν». Επίσης ο γάμος και οι οικογένεια θεωρούνται σημαντικοί θεσμοί και οι εκπαιδευτικοί τονίζουν ότι η εξουσία του πατέρα δεν αφήνει χώρο για ένα άλλο σεξουαλικό προσανατολισμό από τον ετεροφυλόφιλο.

Πολύ χαρακτηριστικά είναι τα ακόλουθα λόγια «Τζιαι δυστυχώς τα πλείστα συναισθήματα ενοχής προέρχονται από τί θα πουν οι γονείς... δεν θα πουν οι φίλοι... Ενώ οι γονείς, ειδικά ο πατέρας, ο οποίος είναι πολύ δύσκολο ειδικά στην Κύπρο, [...] να πεις στον πατέρα «Παπά, ξέρεις κάτι...; Είμαι ομοφυλόφιλος». Το γενικότερο ομοφοβικό κλίμα δυσκολεύει και από το ότι στην Κύπρο η παρέκκλιση από την «κανονικότητα» περιθωριοποιείται. Όπως αναφέρουν οι συμμετέχοντες οτιδήποτε είναι διαφορετικό στην Κύπρο απομονώνεται είτε είναι η καταγωγή, είτε η σεξουαλικότητα. Τέλος η ομοφοβία είναι και μια μορφή άμυνας αφού γίνεται μια  απόδοση/προβολή  στους άλλους σκέψεων, συναισθημάτων και επιθυμιών που το άτομο αρνείται ή παραγνωρίζει στον εαυτό του»

Σύμφωνα με τον Φουκώ κάθε άσκηση εξουσίας προκαλεί και μια αντίδραση σε αυτήν σύμφωνα με την οποία δημιουργείται και ένας άλλος λόγος έναντι στον κυρίαρχο λόγο. Έτσι υπήρχαν εκπαιδευτικοί που ανάφεραν ότι:  «…εγώ προσωπικά εάν του παιδιού μου ο δάσκαλος εννα εν gay, για μένα το πιο σημαντικό είναι να εν καλός δάσκαλος τζιαι όι ότι κάμνει στο σπίτι του, στο κρεβάτι του…». Παράλληλα άλλη εκπαιδευτικός αναφέρεται στην ενδυνάμωση των μαθητών που δέχονται ομοφοβικο εκφοβισμό και σημειώνει: «Ναι, εν τούτο που του είπα: «Δεν επιτρέπεται και δε θα επιτρέψεις σε κανένα ούτε να σε φοβίσει, ούτε να σε κοροϊδέψει...»


Συνοπτικά συμπεράσματα
*      Η ομοφοβία είναι εμφανής μέσα από τη χρήση της γλώσσας στο σχολικό σύστημα καθώς και μέσα από περιστατικά ομοφοβικού εκφοβισμού.
*      Εντοπίστηκαν ξεκάθαρα ομοφοβικές στάσεις ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς.
*      Υπάρχει αρκετή άγνοια γύρω από θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού στα σχολεία και οι συμμετέχοντες δηλώνουν αδυναμία να αντιμετωπίσουν θέματα σεξουαλικότητας που προκύπτουν στο σχολικό χώρο.
*      Η μη εμφανής αναφορά στους ΛΟΑΤ εκπαιδευτικούς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πολύ πιθανόν οι ΛΟΑΤ εκπαιδευτικοί να αποκρύβουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό στο χώρο εργασίας.
*      Οι εκπαιδευτικοί ανησυχούν για την αντίδραση των γονιών στα σεξουαλικά ζητήματα ή ζητήματα έκφρασης του κοινωνικού φύλου.

Συστάσεις
*      Επιτακτική  ανάγκη για ενημέρωση, ευαισθητοποίηση και επιμόρφωση όλων των φορέων σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού
*      Ανάγκη για διαμόρφωση και υιοθέτηση ξεκάθαρης πολιτικής στο θέμα της ομοφοβίας και του ομοφοβικού εκφοβισμού από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού
*      Επίσης συστήνεται όπως η συστηματική και υποχρεωτική Περιεκτική Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης να περιλαμβάνει τα θέματα του σεξουαλικού προσανατολισμού με στόχο την διάλυση των μύθων και την άρση των προκαταλήψεων.


Συντονιστής εκστρατείας:
Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου
Έρευνα:
Παναγιώτα Σώσειλου
Έλενα Βασιλείου
Επιστημονική Σύμβουλος:
Μαργαρίτα Καψού