Comment: What shall we say to the homophobic preacher?

Sceptical thinking is the only protection against theocracy, even if our religious allies may be offended by that discourse, writes Adrian Tippetts for PinkNews.co.uk.

The Pride festival season always attracts the odd proselytising lunatic, preaching damnation for homosexuality and all sex outside of marriage, and handing out leaflets entitled “Where will you spend eternity?”. They really believe they are on a mission from God to save the entire planet from eternity in a real, raging fire, in “hell”.

Whether or not you engage with such deluded people, you owe it to yourself and to others to think about how you might challenge such nonsense. Inevitably, you will be confronted with such beliefs at some point. Faith groups in the UK exert such control over the education system, that cranks like Tony Miano, the Wimbledon preacher arrested last month, may as well be setting the sex education curriculum in many of our schools today.

Dealing with and demolishing the Roman Catholic perspective of sexuality in class or the beliefs of a placard-waving preacher is an exercise in critical thinking – demanding good reasons for assertions and knowing the questions to ask in order to separate the good ideas from the bad. “How do you know it’s true?” and “Where’s your evidence?”  You won’t convince your opponent and it might be hard get a word in edgeways. But if you keep your cool, you will at least show your listeners who is on the lunatic fringe.
Telling a preacher to “F. Off” is rude, but philosophically justifiable: that which is claimed without evidence can be dismissed without evidence. If you don’t have a rational reason for your assertion, you are out of the debate. Even so, avoid vulgarity because there are more interesting points to be made.

Extraordinary claims require extraordinary evidence
A street preacher makes three incredible claims. The first is that there is a mind at work in the universe. The preacher will point to the flowers and the sky as evidence. But no stage since the chaos of the Big Bang to complex life has required supernatural intervention.  Of course, we can’t say for sure a deity does not exist, any more than we can claim there is no celestial teapot orbiting Mars at this moment. It is more accurate to say that there is no satisfactory reason to believe a god exists.
The second claim is knowing – out of the tens of thousands of possible gods that have ever been believed in – which is the true one. In the case of most street preachers, it is a Protestant, evangelical god. But at least one billion Muslims consider that preacher to be as hell-bound as the “deviants” he is trying to save, for his refusal to accept Mohammed as the true prophet. Roman Catholics condemn him for refusing to acknowledge the Transubstantiation or their pope as the Vicar of Christ. Also, can the preacher prove there is more evidence for his god than for Poseidon? How does he know which is the true god?
The third claim, perhaps the most arrogant of all, is to be so intimate with the mind of that god, that he knows god’s opinion on whom we should sleep with and how. His justification is that “the Bible says so”. But how does he know those verses are true, or inspired by his god? It is a circular argument. There is no corroborating evidence of any divine inspiration in the verses, beyond assertions in the books themselves. Extraordinary claims require extraordinary evidence: personal revelations with neither witnesses nor credible video footage are mere hearsay.

Do not let the person you are speaking to go beyond this point in the conversation. Never, for example, let them start an inquisition into whether you have ever lied, cheated, stolen and so on. Tell him to mind his business.  You aren’t accountable to him: who wants to know and on what authority?

What does ‘natural’ mean?
You are bound to be reminded that “homosexuality isn’t natural”, because genitalia are “for” procreation. It doesn’t matter whether homosexuality is natural, even though it is, because the imagination and desires of the human mind are themselves products of nature. It is a form of love and for that reason alone deserves respect. Almost all sex performed by and between human beings is for pleasure, not procreation, and we are fortunate to be born into one of the few species on the planet that has sex for fun. Is it natural to use legs to ride a bike, if legs were “designed for” walking?
Claims about what human body parts were “designed for” require evidence of design and a designer. Who designed the designer, and one so inept as to design the whale’s pelvis, the human appendix and flightless birds, and send at least 99 percent of species to ever have lived on this earthquake-riddled planet to extinction? Why did such an all-powerful god design a universe so inhospitable to life, apart from our own? If a creator of trillions of stars is remotely interested in who humans fall in love with, but stands by while 250,000 drown in the 2004 tsunami, that god is small-minded as well as cruel and impotent. God, if she exists, is not great.

Why you’ll never convince a fundamentalist
You won’t change the mind of a fanatic because that mind is impervious to reason. I think this is part selfishness, part terror. They will do and say anything to get to heaven. Their first question to you, “where will you spend eternity?” is the first question they ask themselves in determining what they believe to be the right or moral answer. Fear of retribution from an angry god, rather than the joy of doing good for its own sake, becomes the motivator for any action. The preacher is the tormented slave who will do and say anything to please the celestial tyrant.
The starting point of the religious fundamentalist’s viewpoint is that god is the source of ultimate morality and the Bible is inerrant. The unalterable truth has been revealed: no need for new evidence, no room to think for oneself nor to question whether the text is true or good. But if god is the source of all good, then what is good or evil is arbitrary. Murder, stealing and cheating are wrong because god says so rather than being intrinsically wrong because they cause harm.

The evil of biblical inerrancy
If you relinquish the responsibility for determining what is good rather than work out answers for yourself then you are liable to do or say commit acts and words of stupidity and wickedness. On dozens of occasions I have heard preachers excuse the condemnation of gay people with the boring cliché “these are not my words”. It is a bit like the excuse of a concentration camp guard who murders prisoners because “he was only following orders.” The Almighty considers homosexuality as grave a sin as murder. To accept that requires being incapable of seeing the difference between  intimate relationships and all the joy they bring, and the devastation of the murder of another human being. Fine; tell the mother of a gangland murder victim, her son’s murderer was no more immoral than a gay couple in love.
Fundamentalists will never accept the legitimacy of LGBT people, regardless of evidence. They desperately need a link between dysfunction and same-sex parenting to be true, so that the immorality of homosexuality can be true. If homosexuality were not immoral, then the claims of the Bible or the Koran are not worth the paper they are written on. This might explain why the same supporters of Intelligent Design creationism are also likely to lap up junk science papers promoting reparative therapy, or flawed studies, like the Mark Regnerus study, which tried and failed to portray gay couples as poor parents.

We have better information today
The authors of the Bible made the best attempt they could to build a moral code with the limited knowledge they had. In their time, the wheelbarrow would have been the cutting edge of innovation; it was thought the sun revolved around a flat earth and there were no explanations for extreme weather, natural disasters nor shooting stars. They have an excuse to believe Sodom was destroyed by an act of God. We, 200 years after Darwin, having analysed the Genome, with knowledge of plate tectonics, having sent probes out of the Solar System and built telescopes to see the beginning of time, have no such excuse. This did not stop the moronic Graham Dow, former bishop of Carlisle, who in 2007 declared that the flooding in South Yorkshire was God’s judgement on society after the passing of sexual orientation legislation. Top clergy in our supposedly benign State church share the same rabid sentiment of the Westboro Baptist Church.
It is a moral obligation, therefore, to highlight, condemn and ridicule the stupidity, arrogance, selfishness and lack of moral perspective of fundamentalism.

This conversation has to hurt feelings
All ideas are not equal. Religious views, by definition, are based on untestable premisses. Scepticism, demanding good reasons be given for beliefs and policies, is the only route to a fairer world. Those who cannot meet this basic expectation in discourse must be bypassed.
This is unpleasant thing to say to the well-meaning Christians, Jews Muslims and Hindus who take consolation from their faith, gain inspiration from it to do great works, and take great risks to advance human rights. Non-believers have ticked all these boxes too though, and you don’t need the supernatural to take inspiration from the Parable of the Good Samaritan.

It must be emphasised, this conversation is only for those whose beliefs become a nuisance to others, or are up for a challenge. It is bad manners – and, in the case of a terminally ill patient who takes consolation in faith, unspeakably wicked – to entertain this argument with the believer who does not seek to impose their view on others. Neither should you have this conversation if it puts your safety at risk.
But in the discussion about what’s best for society, the atheist proposition is the most effective way to keep the loonies at bay. Otherwise, it’s a 50:50 toss between Jeffrey John, who says god just wants us all to be monogamous, and the Westboro Baptist Church who says ‘God Hates Fags’. They are right too when they say it’s in the Bible. On what basis do you decide the Book of Matthew is more moral than than the genocide in Numbers and Leviticus? Those texts are treated with the same reverence.
If believers and non-believers are to find common cause, it is to ensure a secular public space, assuring both freedom of and from religion, because wherever organised religion mixes with political power, the risk of sectarianism, violence, suppression of expression and oppression of women, children and LGBT people raises. Regardless of our beliefs, our humanity unites us. Our capacity for joy and pain, our potential to think critically and our aspiration to be free, autonomous individuals are the same whether in Mecca, St. Peter’s Square or San Francisco’s Castro district. Therein lies the motivation to work towards a society in which reason is our guide for determining what is true, and the fact of being human determines how we treat each other, rather than ethnicity, sex, sexuality or religious affiliation.

A grander view of life
To Tony Miano and other zombies who haunted the streets surrounding the Houses of Parliament during the marriage debates last month, here’s an open, friendly invitation – part plagiarised from the opening chapter of Richard Dawkins’s Unweaving the Rainbow, and shamelessly so – to put away childish things and start living:
You are unimaginably lucky. The other possible combinations of your ancestors’ DNA that could be in your place outnumber the grains of the Sahara. Out of the 137 million centuries since time began, your century is in spotlight now, briefly, before being extinguished forever. Out of the hundreds of millions of species that are or ever have been, you are born into the one that has a mind intelligent enough to reason and to enjoy humour, irony, love, art, science and the solidarity of others, and to express awe at the cosmos and our insignificant place in it. With that incredible luck comes a responsibility to use your critical abilities to the full, and enable others to pursue happiness and reach their full potential too. What more do you need? There is grandeur in this view of life.

This selected reading list will help sharpen your arguments and encourage further inquiry:

Letters to a Young Contrarian; The Portable Atheist – Christopher Hitchens
Demon Haunted World; Pale Blue Dot – Carl Sagan
What Is Good?; The Choice of Hercules – AC Grayling
The End of Faith; Letter to a Christian Nation – Sam Harris
Darwin’s Dangerous Idea; Breaking the Spell – Daniel Dennett
The God Delusion; Climbing Mount Improbable - Richard Dawkins
Why Darwin Matters – Michael Shermer
Why Sex Is Fun – Jared Diamond
Why I Am Not A Christian – Bertrand Russell
The Young Atheist’s Handbook – Alom Shaha
Age of Reason; Rights of Man – Thomas Paine
Creationism’s Trojan Horse – Barbara Forrest & Paul Gross
On Liberty – John Stuart Mill

Adrian Tippetts is a freelance journalist, human rights campaigner and PR consultant specialising in the graphics industry.

La vie d’Adèle, il film vincitore all’ultima edizione di Cannes, è arrivato ieri a Milano

Domenica sarà a Roma. Nonostante l’assalto alla biglietteria, siamo riuscite a vedere il film. Ecco le recensioni della Redazione di Lezpop.
http://lezpop.it/la-vie-dadele-2/

Silvia Mie care, tenetevi pronte a copiare e tenere da parte il link del film (o di alcune sue scene) su Yutube (arriverà, arriverà), e linkatelo senza pietà a chi vi chiederà (ancora) cosa fanno le lesbiche a letto. Certo, le scene (rigorosamente al plurale) di La vie D’Adèle non possono essere esaustive, né sono necessariamente rappresentative (“quello che le lesbiche fanno a letto”, fortunatamente, è molto vario), ma insomma, vi risparmierà un sacco di tempo (e di bile). Per il resto, personalmente, ho poco da dire. Per me non ci sono state lacrime, né spannung, né catarsi. Se devo essere del tutto sincera anche la semplice immedesimazione è stata ben lontana.

 La vie d’Adèle è un film a tema carino, piuttosto piacevole (nonostante la camera mossa), un po’ troppo lungo e decisamente danneggiato dall’assenza di colonna sonora. Uno come tanti, se non che questo ha vinto Cannes e ha fatto parlare di sé in tutto il mondo.
Se dovessi descriverlo in una parola sarebbe: insoluto.
Marta In prima battuta, considerazioni di carattere pratico: uno, il film dura tre ore, perciò quando andate al cinema assicuratevi d’aver scelto un posto comodo, dell’acqua, gli occhiali se portate gli occhiali, qualcosa da sgranocchiare, un maglioncino se ad ottobre farà freddo. Due, assicuratevi di avere dei vicini silenziosi, o il volume del loro bisbigliare finirà per coprire il sussurrare sullo schermo, perché sullo schermo quando si parla, qui si sussurra. Su tre ore di film (una lunghezza ormai desueta) 20 minuti abbondanti sono di scene di sesso. Credibili. Molto, credibili. Così credibili che, come hanno fatto notare anche Milena e Silvia, al prossimo che vi chiede “hey ma come fanno sesso due donne?” potete tranquillamente rispondere “guarda La vie d’Adèle e ti farai un’idea abbastanza precisa di come si volge la cosa“. Prendi nota Lena Duham, così si affrontano le scene di nudo e così si mostrano corpi “non convenzionali”.

Il film dura tre ore e sarebbe una bugia affermare “ma no, le tre ore non si sentono affatto!”: si sentono eccome, anche in virtù dell’assenza di una trama propriamente detta. Non c’è fabula, non c’è intreccio, non ci sono topici momenti di rottura e cattivi da affrontare, non c’è spannung e non c’è inganno. La vie d’Adéle racconta una storia d’amore banale, come potrebbe essere la mia, la vostra, quella di chiunque incontrate per strada. Due persone si incontrano, si amano, passano un po’ di tempo insieme, si lasciano. Niente colonna sonora, niente colpi di scena, niente virtuosismi. Per fare un paragone con un altro film a tema, La vie d’Adèle sta a Imagine me and you come i cartoni animati sulle zebre stanno ai documentari sulle zebre: può piacervi, ma dipende tutto dal tipo di zebra che volete vedere.

LaMile Succede sempre così. Tutti ne parlano, tutti gridano al capolavoro. Poi vai al cinema e dici: tutto qui? Ahimè, nemmeno la Vie d’Adèle si sottrae a questa regola. Non intendo dire che il film sia brutto. Anzi. In alcuni momenti ho anche pensato: è bellissimo. Perché bellissima è la costruzione narrativa, Abdellatif Kechiche prende per mano lo spettatore e lo conduce nella vita di Adèle (in alcuni momenti anche troppo), bellissimi sono i dialoghi degli adolescenti e alcune battute che non ti aspetti (avete mai riso con un film francese, per giunta vincitore a Cannes?).

Bellissimo soprattutto è il racconto di una storia d’amore in cui ti dimentichi che le protagoniste sono due donne. In effetti, se la Vie d’Adèle ha un merito, è quello di ricordarci che, a prescindere dall’orientamento sessuale, dal genere che compone una coppia, il vero pericolo sono quelle gabbie chiamate ruoli. E poco conta che le protagoniste siano due donne, lo spettatore vede sullo schermo qualcosa che riconosce subito: la brava massaia e l’intellettuale in carriera. Forse per questo il film è piaciuto anche a parte della stampa cattolica. Il difetto (imperdonabile): troppo troppo lungo, troppo “francese” (ammetto, è una mia idiosincrasia, tutte le volte che vedo una pellicola dei cugini d’oltralpe, arriva il momento in cui invoco l’arrivo di Batman e di quelle belle pacchianate americane). Ma come mi hanno fatto notare: il regista l’ha fatto così lungo perché sa che glielo censureranno. In tutto ciò, il plauso va alle attrici: Adèle Exarchopoulos, che interpreta Adèle, è talmente brava che all’inizio del film vorresti abbracciarla e alla fine riempirla di schiaffi; e Léa Seydoux, Emma, la trasformazione in tomboy finto-ribelle con i soldi degli altri, è davvero notevole. La vie d’Adèle in una battuta: poteva essere capolavoro, e invece è un calesse.

Avere genitori gay non influisce sull’identità dei bambini

Pubblicato il 12 luglio 2013 da Serena Panacchia

Per gli omosessuali diventare genitori è spesso una lunga battaglia contro i pregiudizi e l’amministrazione, che non riconosce  legalmente in Italia, l’idea che due genitori dello stesso sesso possano avere figli. Le polemiche riguardanti il tema della omogenitorialità infatti, sono ormai fin troppo numerose.
Il termine “omogenitorialità” è un neologismo creato nel 1997 dall’Associazione dei Genitori e Futuri Genitori Gay e Lesbiche (APGL), in inglese  ”gay parenting”  o in francese “homoparentalité” , per designare tutte quelle situazioni familiari nelle quali almeno un adulto, che si autodefinisce omosessuale, è il “genitore” di almeno un bambino all’interno della nuova famiglia (Gross, 2003).
Nonostante le numerose polemiche però, un gran numero di ricerche dimostra quanto non vi sia differenza tra famiglie etero e famiglie composte da genitori omosessuali: anzi, in alcuni casi la famiglia omosessuale sembra mostrare un notevole potenziale, come quello di aumentare il senso di androginia psicologica, ossia il processo attraverso il quale mascolinità e femminilità non sono più visti come due poli opposti della sessualità, andando contro gli stereotipi di genere e riuscendo a integrare le due parti in modo costruttivo per lo sviluppo della persona.
E’ stato verificato quindi, come l’omosessualità dei genitori non influisca sull’identità di genere dei figli.

Un’ aspetto fondamentale è che le famiglie omosessuali costituiscono una realtà e non un’ipotesi, una realtà vasta e variegata. La teoria psicoanalitica e la teoria dell’apprendimento sociale argomentano come, nei primi anni di vita di un bambino, l’identificazione e l’imitazione del comportamento del genitore dello stesso sesso siano di importanza cruciale in termini di identità di genere e di definizione del ruolo sessuale. Golombok (1983), pur concordando con queste teorie, rilevava nei suoi studi che la maggioranza dei bambini di coppie lesbiche mostra un normale sviluppo psicosessuale e lo stesso risultato è stato ottenuto anche da altri studi.
Da un punto di vista psicologico, i danni più significativi e preoccupanti nel bambino si determinano infatti in base ad eventi e circostanze non direttamente correlate con l’orientamento sessuale dei genitori.

Dal 2003 ad oggi sono stati presi in esame 14 studi, di cui 4 svolti nei Paesi Bassi, 4 in Inghilterra, 1 in Belgio e 5 negli Stati Uniti. La maggior parte di questi studi si focalizza su bambini tra i 4 e gli 8 anni di età ad eccezione di due studi che prendono in considerazione un campione di adolescenti. Quasi tutte le ricerche utilizzano il confronto tra famiglie dei genitori eterossessuali e famiglie di coppie lesbiche e da queste ricerche non emerge alcuna differenza sostanziale tra i figli delle varie famiglie.
Il punto è che le teorie psicologiche, la Società e gli individui, non possono non risentire della cultura e del momento storico in cui si vive, ma nonostante ciò è molto importante non smettere mai di confrontarsi con le trasformazioni in atto nel contesto socioculturale, aprendosi verso nuovi orizzonti.

Le adozioni gay vincono il Giffoni con il film Any Day Now

Al Giffoni Film Festival 2013 il Grifone d’Oro Lungometraggi nella sezione Generator +18 è andato ad Any Day Now (USA 2011) di Travis Fine. Il film tratta il tema delle adozioni da parte di una coppia gay. Il film è tratto da una storia vera ed è ambientato negli anni Settanta. Questa la sinossi:

Rudy Donatello lavora come drag queen in un locale a West Hollywood. Una notte, dopo il suo spettacolo, incontra Paul Fleiger, un vice procuratore distrettuale. I due iniziano a frequentarsi e presto diventano una coppia. Quando Marco Deleon, un ragazzo di quattordici anni affetto dalla sindrome di Down, viene abbandonato dalla madre tossicodipendente, Marianna, in seguito all’arresto di lei, Rudy e Paul decidono di prenderlo con loro, e divengono per il giovane la famiglia che egli non ha mai avuto. Tuttavia, nel momento in cui le autorità vengono a conoscenza di questa inconsueta situazione familiare, Rudy e Paul si vedono costretti a ingaggiare una battaglia legale per salvare la loro relazione con Marco.

Racconta il regista, Travis Fine, che, pur amando le storie d’amore su eroi improbabili che trovano l’amore in situazioni del tutto improbabili, non riusciva a comprendere l’ansia che lo divorava dentro dopo aver letto la sceneggiatura di questo film.

Poi un giorno è successo, è arrivato il momento in cui ho scoperto il mio legame profondo e personale con questa storia. Ero letteralmente a terra, a piangere per l’alienazione genitoriale praticata dalla mia ex moglie, che ha definitivamente distrutto lo stretto e dolce rapporto che avevo con la mia primogenita. Mentre le lacrime scorrevano sul mio viso, mi sono domandato: ‘Che diritto ha questa donna di separarmi da mia figlia?’. In quel momento, ho capito che il dolore di Rudy non era esclusivo. Non era un dolore gay o un dolore etero. Non era un dolore bianco o un dolore nero. Non era un dolore da ricchi o un dolore da poveri. Era il dolore universale sofferto da tutti coloro che si sono visti portare via un figlio contro la loro volontà. E quel giorno, nel momento in cui sentivo un dolore apparentemente insanabile, ho capito perché dovevo realizzare Any Day Now

Put racism in the right place / Biodiversity vs Racism

To περιστατικό συνέβη στις TAM airlines.

Μια 60χρονη περίπου λευκή γυναίκα έφτασε στην θέση της και είδε ότι ο επιβάτης δίπλα της ήταν ένας μαύρος άνδρας.

Εμφανώς οργισμένη, φώναξε την αεροσυνοδό.

“Ποιό είναι το πρόβλημα, κυρία;” ρώτησε η αεροσυνοδός

“Δεν βλέπετε;” είπε η κυρία – “Μου δόθηκε μια θέση δίπλα σε έναν μαύρο. Δεν μπορώ να κάτσω εδώ δίπλα του. Πρέπει ν’ αλλάξετε τη θέση μου”

-”Σας παρακαλώ, ηρεμήστε, κυρία” – είπε η αεροσυνοδός
“Δυστυχώς, όλες οι θέσεις είναι κατειλημμένες, αλλά παρόλα αυτά θα κοιτάξω αν έχουμε καμία.”

Η αεροσυνοδός έφυγε και επέστρεψε λίγα λεπτά αργότερα.

“Κυρία, όπως σας είπα, δεν υπάρχει καμία κενή θέση στην κατηγορία αυτή της οικονομικής θέσης.
Αλλά μίλησα με τον πιλότο και επιβεβαίωσε ότι δεν υπάρχουν κενές θέσεις στην οικονομική θέση. Έχουμε θέσεις μόνο στην πρώτη θέση.”

Και προτού η γυναίκα πει τίποτα, η αεροσυνοδός συνέχισε

“Κοιτάξτε, είναι ασυνήθιστο για την εταιρεία μας να επιτρέπουμε σε έναν επιβάτη από την οικονομική θέση να αλλάζει στην πρώτη θέση.
Ωστόσο, δεδομένων των περιστάσεων, ο πιλότος πιστεύει ότι θα ήταν σκάνδαλο ν’ αφήσει έναν επιβάτη να ταξιδέψει καθήμενος δίπλα σε έναν άνθρωπο που του προκαλεί δυσαρέσκεια.”

Και γυρίζοντας προς το μαύρο άνδρα, η αεροσυνοδός είπε:

“Που σημαίνει, κύριε, αν θα θέλατε να πάρετε τις αποσκευές σας, έχουμε φυλάξει μια θέση στην πρώτη θέση…”

Και όλοι οι επιβάτες γύρω, που ήταν συγκλονισμένοι απ’ το γεγονός άρχισαν να χειροκροτούν, κάποιοι σηκώθηκαν όρθιοι. “

Βιοποικιλότητα και Ρατσισμός 

Και ξανά προς τη χούντα τραβά

Photo: Abandonalia/Flickr

Αρχές του 1980: Μια χώρα προσπαθεί να συνέλθει από μια επταετία φασισμού. Ένας αέρας «αλλαγής» πλανάται στον αέρα. Ήρθε, μας πήρε και μας σήκωσε. Το καταλάβαμε για τα καλά, τριάντα χρόνια μετά.
Λεωφόρος Συγγρού. Τρίτο αστυνομικό τμήμα. Περίπου σαράντα τρανς γυναίκες διαδηλώνουν ουρλιάζοντας μετά τα μεσάνυχτα για τις απανωτές επιχειρήσεις "Αρετή". Μέσα στο τμήμα καμιά δεκαριά κρατούμενες με τις κατηγορίες για άγρα πελατών – χωρίς ποτέ να είναι επ’ αυτοφώρω η σύλληψη. Άρα ΘΑ έκαναν άγρα πελατών. Και προσβολή της δημοσίας αιδούς. Προσβάλαμε τη σεμνότητα της κοινωνίας.
Απέξω κλούβες παρατεταγμένες. Κάτω από τις κλούβες 5-6 κορμιά σαν αιλουροειδή προσπαθούν να αποφύγουν το αναπόφευκτο, κάνοντας κινήσεις απελπισίας. Το αγρίμι δεν κλείνεται εύκολα στο κλουβί.
Την επόμενη μέρα βορά σε εκατοντάδες αδηφάγα, διψασμένα για αίμα βλέμματα. Από αυτούς που μας «συντηρούσαν».
Στα δικαστήρια. Απελπισία. Ματαιοπονία. Η Κρίστυ παίρνει φόρα -ακόμη το έχω μπροστά μου- και πετάγεται στο παράθυρο. Το γεμάτο αίματα σώμα της κείτεται αναίσθητο, άψυχο στη Σταδίου. Κάποιες άρπαξαν γυαλιά απ' τα τζάμια που έσπασαν και απειλούσαν να κόψουν τις φλέβες τους. Εκεί. Μπροστά στους δικαστές. Ξύλο, μπουνιές, χειροπέδες. Και η ποινή έπεφτε, ομαδικά. Χωρίς καν απολογία. Πρόβατα προς σφαγή.
Την επόμενη πορεία, στο κέντρο της Αθήνας. Μιας Αθήνας που γλυκαίνεται από την πλάνη των καιρών σαν άλλος Οδυσσέας. Γιαούρτια, ντομάτες, ξύλο, μπουνιές. Ακάθεκτες. Δεν το σηκώνεις το άδικο, όσα κλομπ και να πέσουν στο κεφάλι σου.
Κάτι καταφέραμε. Ψιλά πράγματα. Τουλάχιστον δεν ήταν καθημερινές οι επιδρομές. Τις βαριές στολές δεν πρόκειται να τις ξεχάσω ποτέ. Τις έβλεπα στην τηλεόραση χρόνια μετά σε επιχειρήσεις για τον Πάσσαρη και τους όμοιούς του. Είναι έγκλημα το φουστάνι σε ανδρικό κορμί. Όμοιο με τη δολοφονία. Οι αποφάσεις των πολλών για τους λίγους, ισούνται με δημοκρατία. Πόσο αστείο ακούγεται.

Θεσσαλονίκη 2013: Ο Άνθιμος ανοίγει τους ασκούς. Ο παιάνας του πολέμου ηχεί σε όλη την πόλη. Αρχίζουν συλλήψεις με την ίδια κατηγορία. Ναι, τριάντα χρόνια μετά.
Την Ευρωπαϊκή Ένωση την ενστερνίζεται η εκάστοτε κυβέρνηση παρά μόνο για τα κονδύλια. Δεν αλλάζει ο νόμος παρά τις τόσες εισηγήσεις. Βολεύει. Πολύ χρήμα. Τώρα το έχουν ανάγκη, όσο ποτέ άλλοτε. Και το αρπάζουν απ' την πιο αδύναμη κοινωνική ομάδα - και επιμένω σε αυτό. Οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων αντιδρούν άμεσα, με πρωτεργάτη το Σ.Υ.Δ. Αντίδραση στην αντίδραση, μόνο καλό αποτέλεσμα δεν έχει. Περιμένει να βάλει βενζίνη, τη συλλαμβάνουν. ΘΑ έκανε άγρα πελατών.
«Βαγγέλη, για έλα μια βόλτα στο τμήμα.».
Μένει κοντά στην πιάτσα, κάποια άλλη τη συλλαμβάνουν επειδή ΘΑ έκανε άγρα πελάτη. Τρεις, τέσσερις φορές την εβδομάδα, τα ίδια πρόσωπα. Ξανά και ξανά. Ο Βαγγέλης του Τράγκα, ξανά στην επικαιρότητα. Στα χείλη των μπάτσων, πολλά χρόνια μετά. 20χρονα παιδιά γεμάτα μίσος, γιατί; Ποιος μπορεί να απαντήσει;
Κράτηση, πλέον. Όχι αυτόφωρο, όπως τότε. Μετά από κανά μήνα μπιλιετάκι με πρόστιμο ή δίκη. Εκσυγχρονισμός. Πηγαίνει η δικηγόρος του σωματείου να τους πει τα δικαιώματά τους. Συλλαμβάνουν και τη δικηγόρο. Αν αυτό δεν είναι χουντική τακτική, τότε τι είναι; Από τις 30 Μαΐου έως και σήμερα.

Στην Αθήνα ο πάλαι ποτέ τηλεοπτικός βιβλιοπώλης, επαναφέρει την κατάπτυστη διάταξη του Λοβέρδου. Ξέρει πως είναι παράνομο να επαναφέρει μια διάταξη, που έφυγε. Δεν τον απασχολεί. Σύσσωμες οι οργανώσεις έξω από το υπουργείο Υγείας.
Τους δίνουμε προτάσεις, μας δίνουν τις γνωστές υποσχέσεις. Βγαίνει δημόσια ο πρώην βιβλιοπώλης της αρχαίας Ελλάδας, αποκηρύσσει τον Συνήγορο του Πολίτη, λέγοντας πως οι κυβερνήσεις κυβερνούν και όχι ο Συνήγορος. Υπόσχεται πως την επίμαχη διάταξη θα την κάνει νόμο. Οι αποφάσεις του ενός για τους πολλούς, ισούνται με δικτατορία. Αποχωρούμε απ' την κουβέντα. Έτσι κατάμουτρα είδαμε στα λόγια τους «θα σας εξαφανίσουμε». Όλες οι ευρωπαϊκές οργανώσεις υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάνουν δηλώσεις από τις χώρες τους για το πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η τακτική.

Δεν άλλαξε τίποτα. Κι αν άλλαξε κάτι έγινε χειρότερο, γιατί φοράει μάσκα. Κι έχει για σύμμαχο εγκληματικές οργανώσεις που μπήκαν και στη Βουλή. Κανένα βήμα μπρος. Πίσω ολοταχώς. Δεν είχα καμία οργάνωση να με υπερασπιστεί όταν ήμουν κάτω απ' την κλούβα, τρομαγμένο παιδί, γεμάτο μώλωπες και γδαρσίματα. Γόβες έβλεπα, στειλιάρια, αίματα, αναίσθητα σώματα να σωριάζονται μπροστά μου.
Δεν θέλω να το ξαναζήσει κανείς άνθρωπος αυτό, επειδή άρπαξε απ’ τα μαλλιά τη δημοκρατία που του υποσχέθηκαν και κάποιοι πέθαναν γι' αυτή. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Υ.Γ.: Μόλις τελείωσα το κείμενο, μου ήρθε mail με τη φωτογραφία των κοριτσιών ξαπλωμένες στην άσφαλτο, αρνούμενες να μπουν στα περιπολικά. Κινήσεις απελπισίας. Έκλαψα. Πολύ. Για εκείνα τα παιδιά, για μένα, γι' αυτά τα παιδιά. Για το γδάρσιμο στην ψυχή, που καμία μήνυση δεν μπορεί να απαλύνει.
   Άννα Κουρουπού

O Donald, η Deirdre κι εμείς

Άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη στη Lifo: "O Donald, η Deirdre κι εμείς". Ένα θερμό ευχαριστώ στον κύριο Βαρουφάκη που από την πρώτη στιγμή που διάβασε για το πογκρόμ που υφίστανται τα τρανς άτομα και τη δίωξη της δικηγόρου τους Ηλέκτρας Κούτρα, επικοινώνησε μαζί μας και ευαισθητοποιήθηκε άμεσα, ζητώντας μας πώς μπορεί να βοηθήσει, καθώς και case reports να τα προωθήσει στις επαφές του.

Μαρίνα Γαλανού

Το κόστος των αποφάσεων και ο νέος ολοκληρωτισμός

Εικονογράφηση: David Shrigley

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ

Με τον Donald γνωριστήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του '80 σε συνέδριο στο Καίμπριτζ με γενική θεματολογία την επίπτωση επί της οικονομικής πολιτικής των ρητορικών σχημάτων που χρησιμοποιούν οι θεωρητικοί των Οικονομικών στην προσπάθειά τους να πείσουν για την αξία των θεωριών τους. Ο Donald, ως συγγραφέας του διαχρονικού βιβλίου Η Ρητορική των Οικονομικών (Rhetoric of Economics), θα ήταν ο κεντρικός ομιλητής του συνεδρίου.

Πολύ νεότερός του, εντυπωσιασμένος από τα ακαδημαϊκά του κείμενα (ιδίως της Οικονομικής Ιστορίας), με παραξένεψε το πόσο γρήγορα συμφωνήσαμε σε μία σειρά ζητήματα, δεδομένου ότι εκείνος αντιπροσώπευε τη νεοφιλελεύθερη σχολή του Σικάγο, για την οποία δεν έτρεφα καμία απολύτως συμπάθεια. Στο δείπνο που ακολούθησε μιλούσαμε για ώρες για να καταλάβω τι συνέβαινε: τελικά κατανόησα πως έτρεφα πολύ μεγαλύτερη συμπάθεια για περίεργους, ριζοσπάστες νεοφιλελεύθερους όπως ο Donald παρά για τους ομοϊδεάτες μου αριστερούς, ενώ, παράλληλα, και εκείνος έτρεφε πολύ μεγαλύτερη συμπάθεια για ελευθεριάζοντες αριστερούς όπως εγώ παρά για τους δήθεν νεοφιλελεύθερους της σχολής του, ιδίως εκείνους που αποκτούσαν θέσεις εξουσίας (πανεπιστημιακή, κυβερνητική ή επιχειρηματική). 

Πέρασαν τα χρόνια και κάποια στιγμή, στα μέσα της δεκαετίας του '90, έμαθα τα νέα που συγκλόνισαν την αγγλοσαξωνική κοινότητα, ιδίως μεταξύ ημών των απελπιστικά βαρετών οικονομολόγων: ο Donald McCloskey δεν υπήρχε πια. Ζήτω η Deirdre McCloskey! Ναι, ο Donald προέβη σε αλλαγή φύλου. Μέγα το σούσουρο, όπως μπορείτε να φανταστείτε, μεταξύ των συναδέλφων. Μιλώντας προσωπικά, αυτό που με ξάφνιασε ακούγοντας τα νέα ήταν ότι δεν «κόλλαγε» η εικόνα του Donald με κάποιον που βιώνει μία εσωτερική διαφυλική σύγκρουση. 
Σχεδόν δύο μέτρα ύψος, αρχηγός της ομάδας αμερικανικού ράγκμπι του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (τίτλος τιμής, ελεγχόμενης βαναυσότητας και «ανδροπρέπειας» για τους Αμερικανούς της άρχουσας τάξης), παντρεμένος με την «ωραία της τάξης», πατέρας δύο παιδιών, καθηγητής Οικονομικών και πρόεδρος του τμήματος Οικονομικών ενός εκ των καλύτερων πανεπιστημίων, ήταν ο τελευταίος συνάδελφος που φανταζόμουν ότι θα άλλαζε φύλο. Και μάλιστα στα πενήντα του... 

Πάνω από μία δεκαετία πέρασε, από την Αγγλία μετανάστευσα στην Αυστραλία και από εκεί, δώδεκα χρόνια αργότερα, στην Ελλάδα, όταν, κάποια στιγμή, με την ιδιότητα του διευθυντή του Διδακτορικού Προγράμματος του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών (γνωστό και ως UADPhilEcon), αποφάσισα να προσκαλέσω την Deirdre να έρθει στην Αθήνα να διδάξει τους φοιτητές μας. Αποδέχτηκε την πρόσκληση αμέσως. Χάρηκα πολύ. Μία μέρα μετά την άφιξή της, πήγαμε μαζί στην Ευριπίδου 14, στον 6ο όροφο, όπου γίνονταν τα μαθήματα του UADPhilEcon. Βγαίνοντας από το ασανσέρ πέσαμε πάνω σε είκοσι, ίσως είκοσι πέντε, φοιτητές που, βεβαίως, ήταν εκεί, δίπλα στη σκάλα, καπνίζοντας αρειμανίως. Τους χαιρέτησε με ένα νεύμα και μπήκαμε όλοι μαζί στη διπλανή αίθουσα, όπου για την επόμενη εβδομάδα θα τους βομβάρδιζε με πέντε τετράωρα (!) μαθήματα. Είκοσι ώρες μαθήματος από τη McCloskey σε μία σύντομη εβδομάδα. Τυχερά παιδιά! 

Το πρώτο πράγμα που είπε στους φοιτητές, αφού την προλόγισα, ήταν το εξής: «Καλησπέρα και σας ευχαριστώ που με προσκαλέσατε και που με τιμάτε με την παρουσία σας. Ελπίζω να με τιμήσετε και με την προσοχή σας. Τουλάχιστον ως προς ένα πράγμα, μια συμβουλή που έχω να σας δώσω. Είδα τι κάνατε στον διάδρομο. Λοιπόν, ακούστε αυτό: Ήταν πιο εύκολο να συμφωνήσω να μου κόψουν τα αρχίδια από το να κόψω το τσιγάρο». Έτσι έσπασε ο πάγος και ξεκίνησε μία σειρά εκπληκτικών μαθημάτων στην Αθήνα από την Deirdre, που είχα γνωρίσει ως Donald στο Καίμπριτζ. 

Τις μέρες που ακολούθησαν γνωριστήκαμε πολύ καλύτερα. Ήρθε στο σπίτι μας, όπου ο δεκατετράχρονος Νικόλας μας ενδιαφερόταν πολύ να γνωρίσει, και να συζητήσει, με τον σπουδαίο Αμερικανό καθηγητή που είχε ζήσει το τραύμα και την απελευθέρωση της αλλαγής φύλου. Η Deirdre μάς ανοίχτηκε. Μίλησε στον Νικόλα απίστευτα ανοιχτά. Του εξήγησε ότι, αποφασίζοντας στα πενήντα να γίνει γυναίκα (ξεκινώντας με τη μορφή ενός «χοντροκομμένου» άνδρα), ήξερε ότι δεν θα έχει ποτέ άνδρα σύντροφο. Ότι και θα έχανε τους δικούς της και δεν θα κέρδιζε νέο σύντροφο. Ότι ένα τέτοιο κόστος-βουνό το μόνο που σηματοδοτούσε ήταν η ανάγκη που ένιωθε από οκτώ ετών να μην είναι αγόρι – να της αναγνωρίζουν οι άλλοι το δικαίωμα να νιώθει κορίτσι. Δακρύσαμε όλοι μαζί. Γίναμε φίλοι οικογενειακώς.

Μας είπε για κάτι που συνέβη, ενώ ετοιμαζόταν για την «εγχείρηση» την οποία είχε αναβάλει μία εβδομάδα επειδή θα βραβευόταν σε μέγα επιστημονικό συνέδριο για τη συνεισφορά της στα Οικονομικά και στην Ιστορία. Για το πώς η αστυνομία εισέβαλε στο μεγάλο ξενοδοχείο όπου πραγματοποιούνταν η τιμητική εκδήλωση, την έσυρε από το βήμα, της φόρεσε χειροπέδες μπροστά στο κοινό που την τιμούσε εκείνη τη στιγμή, για να την οδηγήσει στο κρατητήριο και κατόπιν σε φρενοκομείο κατ' εντολήν της αδελφής της – η οποία είχε κάνει χρήση νόμου που επιτρέπει σε συγγενή πρώτου βαθμού μια τέτοια κίνηση, ώστε να εμποδιστεί πράξη εν δυνάμει «αυτοκαταστροφική». Μας μίλησε για τη γενναία μητέρα της που της στάθηκε σε όλες τις δύσκολες στιγμές. Για τον έως και σήμερα αποκλεισμό της από τα εγγόνια της, καθώς τα παιδιά της δεν την αποδέχονται ούτε καν σήμερα ως γυναίκα και γι' αυτό δεν της μιλούν – από το 1995.

Από τότε είμαστε σε συνεχή επικοινωνία. Μας ένωσε και κάτι άλλο, περί το 2009/10: η κοινή πεποίθηση ότι η Ελλάδα αποτελεί το πειραματόζωο για ένα απάνθρωπο μακροοικονομικό πείραμα που είναι καταδικασμένο στην αποτυχία και το οποίο επιτελείται μόνο και μόνο για να κρατηθούν στη ζωή κάποιοι πτωχευμένοι τραπεζίτες. Παρά τις τεράστιες διαφορές μας, όσον αφορά την πολιτική-οικονομική μας θεώρηση (εκείνη ακόμα της σχολής του Σικάγο, εγώ ακόμα ένας περίεργος μαρξιστής), συμφωνούμε απόλυτα σήμερα ότι στην Ελλάδα μπαίνουν οι βάσεις ενός νέου ολοκληρωτισμού (χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να επιβληθεί η παράλογη λογική των μνημονίων και της εγκληματικής ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών). 

Πριν από μερικές μέρες έμαθα για τα πογκρόμ εναντίον διαφυλικών και τρανς ατόμων εδώ στη μνημονιακή Ελλάδα. Για την παράνομη σύλληψη της δικηγόρου τους Ηλέκτρας Κούτρα στη Θεσσαλονίκη. Για την παραβίαση βασικών αρχών Δικαίου στο όνομα μιας ρεβανσιστικής στροφής βίας απέναντι στο «διαφορετικό» – κάτι που παρατηρείται κάθε φορά που μια κοινωνία περνά κρίση, είτε στη Γερμανία του '30 είτε στην Ελλάδα σήμερα. Και μου ήρθε στον νου η Deirdre. Η ρήση της ότι «αν είχα πρόβλημα εγώ, ως οικονομολόγος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, να περάσω στο φύλο στο οποίο νιώθω πιο ανθρώπινα, τι ελπίδες έχει κάποιος άλλος, λιγότερο, προνομιούχος;». Θυμήθηκα και τον κοινό μας φόβο για τον νέο ολοκληρωτισμό που διαβλέπαμε εδώ και καιρό. Τον οποίο τώρα πλέον απλώς τον βλέπουμε. Παντού. Γύρω μας.

Trans News

Thessaloniki: Trans Women lay down in protest against their detention

 

Document - Greece must withdraw the provision on forced HIV testing and end harassment of transgender women

AMNESTY INTERNATIONAL
PUBLIC STATEMENT
18 July 2013

Greece must withdraw the provision on forced HIV testing and end harassment of transgender women
The reintroduction of the regulation on the transmission of infectious diseases by the Greek Health Minister puts vulnerable groups including sex workers, HIV positive individuals and drug-injecting users at risk of further discrimination and stigmatization. Amnesty International calls on the Greek authorities to immediately overturn the new regulation and to end these discriminatory practices, which violate European and International human rights obligations.

The regulation by Greece’s new Health Minister, Adonis Georgiadis, comes after Thessaloniki police escalated arbitrary ID checks of transgender women in late May this year.
Representatives of the Greek Transgender Support Association told the organization that 25 transgender women in Thessaloniki were stopped for ID checks and then transferred to police stations where they were arbitrarily detained for several hours and then released and that the checks are still on-going. Furthermore, Elektra Koutra, a lawyer representing the Greek Transgender Support Association, reported to the organization how she was arbitrarily detained and intimidated by police when she went to see some of her clients at a police station in Thessaloniki last June.

The country’s Minister for Citizen Protection attempted to justify the actions as a bid to “improve the image” of areas of Thessaloniki, saying they were aimed at tackling prostitution and improving safety and “the [city’s] image”.
The introduction of the regulation for the first time in May 2012, resulted in hundreds of alleged sex workers, drug users and migrants being arrested, transferred to police stations and forced to undergo HIV tests. It was suspended a month ago by the previous deputy Health Minister, F. Skopouli, as a result of severe criticism it received by international human rights bodies, national and international non-governmental organizations including Amnesty International.

Twenty nine women who underwent forced HIV testing last year and were found to be HIV-positive had their names, personal details and photographs published in the media, under the guise of protecting public health. Accused in media reports of being “prostitutes” and “health bombs”, they were detained for months after being charged with the offence of “causing serious bodily harm with intent”. In January and March 2013, eight of the women were acquitted and released. The rest were also released while for twelve of the women the felony charges brought against them were turned to a lesser offence. 

By disproportionately targeting vulnerable groups, including transgender people, sex workers, and people living with HIV, the new measures will only further marginalize them and leave them open to further human rights violations.
The organization wishes to express its serious concern and calls on the Greek authorities to end the harassment of the vulnerable groups and withdraw this regulation immediately. Furthermore, the organization also calls the Greek authorities to conduct a prompt and impartial investigation into the reported arbitrary detention of Elektra Koutra, the legal representative of the transgender women.

ADDITIONAL INFORMATION
Amnesty International wishes to underline that HIV prevention initiatives must be based on evidence and in-line with human rights law. Testing should be undertaken voluntarily and accompanied by an offer of pre- and post-test counselling, to ensure that individuals are given the opportunity to provide valid, informed consent to testing and treatment.  ��Forced HIV testing and criminalisation of sex work and HIV transmission or exposure have been recognised internationally as running contrary to public health aims. For HIV prevention initiatives to be effective, individuals must feel confident that they can be tested voluntarily for HIV without fear of repercussions or criminalisation. Where punitive sanctions exist, individuals are less likely to come forward to test.

According to the Greek Transgender Support Association, between 50 to 60 transgender women were arrested and forced to undergo HIV testing following the introduction of the provision last year.
In relation to the recent arrests of transgender women in Thessaloniki, the representatives of the Greek Transgender Support Association informed Amnesty International that they took place even when the transgender women were in their car or were going to buy something and that during their detention were subjected to abusive and discriminatory remarks. Many of them were stopped and held to the police stations in that manner more than once. Amnesty International also spoke to some of the transgender women arrested who described the fear they experienced following their harassment.

Discrimination and violence against transgender individuals is widespread in Greece. Amnesty International spoke to a transgender girl who was attending an evening school who described to the organization how she has been discriminated against by school authorities and bullied and physically threatened by her peers. Transgender individuals are targeted with violence by non-state parties on a regular basis and often harassed by the police as Amnesty International was told by the Greek Transgender Support Association last March during a fact-finding mission to Athens. 

Thu, 07/18/2013 - 15:36 — Richard

Police operations against transgender women have been continued in Thessaloniki since End of May. These pictures were taken last night around 1pm in Thessaloniki, where in a massive operation police captured a group of transgender women. The trans women refused to get detained and instead laid down on the road. These picture were taken by mobile of a trans woman who was there. TGEU expresses its solidarity with these brave women and all trans persons who are currently subjected to arbitrary arrests and excessive ID verifications at the hand of Greek police.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Θέμα: «Καθήκον κάθε δημοκρατικού ανθρώπου η απερίφραστη καταδίκη και η ανάληψη δράσης για το ρατσιστικό πογκρόμ που υφίστανται τα τρανς άτομα στη Θεσσαλονίκη.»      Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (Σ.Υ.Δ.), με το παρόν δελτίο τύπου, καλεί κάθε δημοκρατικό άνθρωπο σʼ αυτή τη χώρα να εκφράσει την απερίφραστη καταδίκη του για το καθημερινό ρατσιστικό πογκρόμ που υφίστανται τα τρανς άτομα στη Θεσσαλονίκη και να εκφράσει την συμπαράστασή του στα τρανς άτομα που υφίστανται διώξεις λόγω της ταυτότητας φύλου τους    .Όπως έχουμε κάνει γνωστό από τις 30 Μαΐου, γίνονται καθημερινές προσαγωγές τρανς γυναικών στο Αστυνομικό Τμήμα Πλατείας Δημοκρατίας Θεσσαλονίκης, που έχουν καθαρά χαρακτηριστικά πογκρόμ με σκοπό να «βελτιώσουν την εικόνα των περιοχών», δηλαδή εν προκειμένω μέσω των «συγκεκριμένων επιχειρησιακών δράσεων» την εξαφάνιση των τρανς ατόμων από την πόλη, όπως αποκαλυπτικά απάντησε ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, κ. Δένδιας σε ερώτηση δέκα βουλευτών, καθώς η παρουσία τους «υποβαθμίζει την εικόνα», όπως αναφέρθηκε.    Οι επιχειρήσεις αυτές γίνονται με εντελώς αυθαίρετο και παράνομο τρόπο και έφτασαν έως τη στέρηση της ελευθερίας και προσωρινή κράτηση της δικηγόρου Ηλέκτρας Κούτρα. Τούτο προκάλεσε σχετικές μηνύσεις τόσο της δικηγόρου του ΣΥΔ, όσο και επτά κοινές μηνύσεις μελών του Σωματείου για μία σειρά βαρέων ποινικών αδικημάτων.      Οι προσαγωγές συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό και σύμφωνα μάλιστα με τις καταγγελίες που μας έχουν γίνει γνωστές,  Τετάρτη 17 Ιουλίου, πραγματοποιήθηκε μαζική επιχείρηση μοτοσικλετιστών της Ομάδας «Δίας» και «Ζήτα» της αστυνομίας που περικύκλωσαν μία παρέα δύο τρανς γυναικών και τους ζήτησαν να τους ακολουθήσουν στο τμήμα. Πράγματι τους ακολούθησαν, όπου κρατήθηκαν και τους έγινε έκθεση αρχής, χωρίς να τους εξηγηθεί ο λόγος.    Στη συνέχεια φεύγοντας από το Τμήμα και αφού είχαν επικοινωνήσει με την Γραμματέα του ΣΥΔ Θεσσαλονίκης είχαν δώσει ραντεβού για συνάντηση με άλλα τέσσερα μέλη του ΣΥΔ και επαναλήφθηκε το ίδιο περιστατικό· τις περικύκλωσαν μοτοσυκλετιστές της αστυνομίας και τους ζήτησαν εκ νέου να τους ακολουθήσουν.     Οι τρανς γυναίκες (έξι  συνολικά στον αριθμό) αρνήθηκαν, καθώς η όλη διαδικασία στερείται κάθε νομιμότητας, και ξάπλωσαν στο οδόστρωμα αρνούμενες να τους ακολουθήσουν, και στο σημείο έφθασε και η Γραμματέας του ΣΥΔ Θεσσ/κης, που απειλήθηκε με προσαγωγή και αυτή. Τελικώς παραμένοντας στο οδόστρωμα και μετά την κάθετη άρνησή τους, κατέφθασε επικεφαλής της αστυνομίας και αφού καταγράφηκαν επιτόπου τα στοιχεία τους, αφέθηκαν ελεύθερες και δεν προσήχθησαν (εκ νέου).      Δεδομένου ότι το περιστατικό αυτό (καθώς και άλλα) έρχονται λίγο μετά την κατάθεση των μηνύσεων κατά αστυνομικών υπαλλήλων που διενεργούν τις παράνομες προσαγωγές, είναι προφανές ότι η συμπεριφορά των αστυνομικών έχει ξεκάθαρα χαρακτήρα αντεκδίκησης, καθώς είχε προηγηθεί παρόμοιο περιστατικό την Παρασκευή 12 Ιουλίου, μία ημέρα μετά την κατάθεση της μήνυσης.      Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ) με την υποστήριξη των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη προβεί και θα εντείνει τις ενέργειές του για την διαφύλαξη της αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των τρανς ατόμων.      Απευθυνόμαστε σε κάθε άνθρωπο που σέβεται τις στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες και ζητούμε τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη του. Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ) Ζαν Μωρεάς 17, Κουκάκι, Αθήνα. http://www.transgender-association.gr/   transgender.support.association@gmail.com