Μάνα είναι μόνο μία (...σοκοφρέτα στο ντουλάπι)

.

Ως μικρό κορίτσι η μάνα μου κάθε φορά που δεν είχε επιχειρήματα να μου απαντήσει σε κάτι έλεγε μια κλασική ατάκα: «όταν θα γίνεις μάνα θα καταλάβεις!»

Γέλαγα και έλεγα «καλά, με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι, που θα πάω εγώ να παντρευτώ και να κάνω παιδιά λες και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω στη ζωή μου!» Εκείνη είχε στο μυαλό της μια «οικογένεια» που για μένα δεν είχε κανένα νόημα να την σκεφτώ και πολύ περισσότερο να την κάνω τρόπο ζωής .

Κατανοώντας από πολύ μικρή τόσο το σεξουαλικό μου προσανατολισμό όσο και την ίδια την πατριαρχική και σεξιστική κοινωνία δεν είχα καμιά όρεξη να αναπαράγω τέτοια  στερεότυπα.

Βέβαια μου άρεσαν τα παιδιά, περνούσα καλά μαζί τους είχα αυτό που λένε τον «παιδομαζώχτη» καθώς σε ένα μέρος με 100 π.χ. ενήλικες το ένα και μοναδικό παιδί θα με ανακάλυπτε και θα έρχονταν σ’ εμένα για να μιλήσει. Διάλεξα μια δουλειά που να μου επιτρέπει να είμαι κοντά στα παιδιά και νόμιζα ότι είχα κλείσει το κεφάλαιο «μητρότητα» για μένα. Περνούσα καλά, είχα τη σχέση μου, τους φίλους μου, έβγαινα, διασκέδαζα, ταξίδευα κλπ και δεν με προβλημάτιζε καθόλου το αν θα ήθελα να έχω παιδιά ή όχι.  Σίγουρα δεν τα ήθελα μέσα σε έναν ετεροκανονικό γάμο και σίγουρα δεν ήμουν πρόθυμη να κάνω έναν λευκό για να τα αποκτήσω....

 

Όμως όπως λένε οι σοφοί μας πρόγονοι «μηδέ να προ του τέλους μακάριζε»  Όταν είδα το πρώτο φιλικό μου ζευγάρι γυναικών να αποκτά παιδί σαν κάπως να ζήλεψα. Αν ήθελα θα μπορούσα λοιπόν να κάνω ένα παιδί! Χωρίς να προδώσω τον εαυτό μου, μένοντας αυτή ακριβώς που είμαι και ταυτόχρονα αποκτώντας ένα ακόμα προσδιορισμό στην πολυεπίπεδη ταυτότητα που λέει ποια είμαι ακριβώς, αυτόν της μαμάς.

Η τότε σύντροφός μου όταν ξεκινήσαμε τη σχέση μας οκτώ χρόνια πριν μου το είχε ξεκαθαρίσει: «εσύ είσαι αλλεργική στις γάτες κι εγώ στα παιδιά, παιδιά και γάτες λοιπόν δεν μπαίνουν σε αυτό το σπίτι, τελεία και παύλα.

Έφερα ξανά το θέμα «παιδί» όταν άρχισα να βλέπω πως θα μπορούσα κι εγώ κι εκείνη που με ήξερε πλέον καλά αντί να πει ένα ξερό όχι άρχισε να μου βάζει άλλους στόχους και προτεραιότητες: «παιδί χωρίς σταθερή δουλειά; Μα είσαι τόσο επιπόλαιη;» «παιδί χωρίς δικό σου σπίτι; Πας καλά;» «Σιγά την δουλειά! Όποτε θέλουν σε απολύουν να δώσεις ΑΣΕΠ να μπεις στο δημόσιο!»  και αργότερα όταν έναν έναν έπαιρνα τους στόχους και τους έκανα επιτυχίες: «Μα πάντα θα είσαι μέσα στην τάξη; Δεν έχεις φιλοδοξίες, κάνε ένα master!” Κι άλλοι στόχοι, κι άλλες προσπάθειες κι άλλες επιτυχίες. Συνέχισα να φέρομαι σαν να είχα όλη τη ζωή μπροστά μου και δεν έβλεπα ότι τα χρόνια περνούσαν κι εγώ μεγάλωνα...

Ώσπου το 2004 μετά τους ολυμπιακούς αγώνες ήρθε σαν κεραυνός η διάγνωση: «πρέπει να τα βγάλεις όλα κοριτσάκι μου!» όλα τι όλα; Και δηλαδή αν ήθελα να κάνω παιδί δεν θα μπορούσα;  Δεν ήθελα ούτε να το σκεφτώ ως εκδοχή! Ήταν κάτι σαν ευνουχισμός για μένα, σκεφτόμουν «εντάξει να κάνω πρώτα ένα παιδί και μετά ας τα βγάλω, αλλά όχι πριν, όχι τώρα.»

Ήθελα λοιπόν να κάνω παιδί, αλλά ήθελα πραγματικά ή ήταν κάτι που είχε τρυπώσει μέσα μου και ήταν στην πραγματικότητα ξένο προς εμένα; Στο πατρικό μου η στάση όλης της οικογένειας ή σχεδόν όλης με φωτεινη εξαίρεση τον πατέρα μου ,ήταν «αν η γυναίκα δεν κάνει παιδί είναι ένα τίποτα!» Αυτό από μόνο του σκόνταφτε πάνω σε όλες τι φεμινιστικές μου καταβολές, δεν ήμουν ένα τίποτα με τίποτα!!! Είχα καταφέρει πολλά και χωρίς σπουδαία βοήθεια. Όμως πραγματικά ήθελα ένα παιδί, το ήθελα με όλη μου την καρδιά και ήμουν διατεθειμένη να το παλέψω.  Σιγουρεύτηκα λοιπόν ότι ήταν δική μου η επιθυμία και  μετά από ψυχοθεραπείες, εσωτερικές αναζητήσεις και επίπονες χειρουργικές επεμβάσεις αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου.

Στο μεταξύ το καλοκαίρι του 2005 χώρισα καθώς έπρεπε να διαλέξω «ή παιδί ή σχέση!»  Όλοι οι φίλοι και οι φίλες μου μου έλεγαν πόσο λάθος κάνω που βάζω πάνω απ΄όλα την απόκτηση ενός παιδιού και γκρεμίζω μια σχέση που είχε  12 χρόνια διάρκεια... Τα πιο ομοφοβικά τα άκουσα από λεσβίες φίλες που ζούσαν για χρόνια στην ντουλάπα: «Τι ζωή θα είναι αυτή για ένα παιδί να γυρνάς με τη μια και την άλλη;» «τι θα του πεις όταν στο σχολείο θα του λένε: «η μάνα σου η λεσβία;»  «Τι θα γίνει όταν σε τσακώσει με τη γκόμενα στην κρεβατοκάμαρα;» Γιατί κακά τα ψέματα, η λέξη λεσβία μαζί με τη λέξη μάνα δημιουργούν σχήμα «οξύμωρο» σε κάθε συντηρητικό μυαλό ανεξάρτητα από σεξουαλικό προσανατολισμό και ταυτότητα φύλου.

Το φθινόπωρο του 2006 γνώρισα την σημερινή μου σύντροφο. Την πρωτοχρονιά του 2007 γιόρταζα και την αλλαγή του χρόνου και την αλλαγή στη ζωή μου καθώς ήμουν έγκυος σε δίδυμα. Γέννησα τον Αύγουστο του 2007 δυο υγιέστατα αγοράκια που σε λίγο θα γίνουν 8 χρονών.

Όσο κι αν είναι δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά στην Ελλάδα έξω από το ετεροκανονικό πρότυπο δεν θα άλλαζα την επιλογή μου με τίποτα. Έχω δύο χαρούμενα παιδιά που μεγαλώνουν όμορφα και είναι ευτυχισμένα, δεν τους φαίνεται καθόλου παράξενο να έρθουν να χωθούν ανάμεσα σ’ εμένα και την σύντροφό μου στο κρεβάτι τη νύχτα αν δουν π.χ. ένα άσχημο όνειρο.

Δεν θεωρώ την μητρότητα υποχρεωτική για όλες τις γυναίκες, θεωρώ δικαίωμα της κάθε γυναίκας και γενικά του κάθε ανθρώπου να θέλει ή να μην θέλει να είναι γονιός.  Τα προβλήματα πιστεύω ξεκινούν όταν μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία χωρίς πραγματικά να το επιθυμείς γιατί «αυτός είναι ο ρόλος της γυναίκας» ή γιατί «έτσι πρέπει» τότε μάλλον έχεις δυστυχισμένα παιδιά γιατί τα θεωρείς υπεύθυνα για όσα στερήθηκες ή έκανες χωρίς πραγματικά να το θέλεις. 

 

Επίσης θεωρώ μεγάλο λάθος την ανάγκη για μητρότητα μια γυναίκα που γνωρίζει τον σεξουαλικό της προσανατολισμό να προσπαθεί να την καλύψει μέσα από έναν ετεροκανονικό ή λευκό γάμο γιατί τότε δεν υπάρχει καμιά αλήθεια γύρω από το παιδί και το παιδί κάποια στιγμή ανακαλύπτει τα «καλά κρυμμένα μυστικά» οπότε το σοκ είναι μεγάλο. Αλλιώς είναι να ξέρει το παιδί από την αρχή πως ήρθε στο κόσμο και ποια είναι η πραγματική συνθήκη της ζωής του.

Μερικές φορές με τσακώνω να φέρομαι όπως η μάνα μου και λέω κι εγώ κλασικές ατάκες του στυλ «βάλε ζακέτα θα κρυώσεις!» Μετά σκέφτομαι ότι γίνομαι «υπερπροστατευτική» και δεν επιμένω. Δεν θα ήθελα να ακούσω τα παιδιά μου να λένε αν τους ρωτήσουν «κρυώνεις και φοράς ζακέτα;» να απαντήσουν «όχι, αλλά κρυώνει η μαμά μου γι’ αυτό την φοράω»

Μερικές φορές πάλι καταλαβαίνω πως βάζω τα παιδιά πάνω από δικές μου ανάγκες, όταν για παράδειγμα είχαμε κι οι τρεις πυρετό έκανα πως δεν καταλάβαινα την δική μου αρρώστια για να μπορέσω να προσέξω και να κάνω ακριβώς τις θεραπείες τους, κάτι σαν την μάνα μου ένα πράγμα. 

Πριν λίγες μέρες είχα μια συζήτηση με μια φίλη μου για τον αν πρέπει να λέμε στα παιδιά μας ότι έχουν δύο μαμάδες ή όχι. Η φίλη μου επέμενε ότι είναι λάθος κι ότι τα παιδιά πρέπει να αναγνωρίζουν μόνο μία μαμά. Εκείνη την ώρα όλο σοβαρότητα ο ένας μου γιος είπε με στόμφο: «Μαμά είναι μόνο μία!»   Η φίλη μου βιάστηκε να πανηγυρίσει που είχε δίκιο αλλά το παιδί μιλούσε για την σοκοφρέτα στο ντουλάπι που δεν έβρισκε δεύτερη για να την δώσει στον αδελφό του. Μάνα μπορεί να είναι και μία και δύο και όσες τελικά μεγαλώνουν ένα παιδί, οι σοκοφρέτες στην περίπτωσή μου οφείλουν να είναι τουλάχιστον δύο για να είναι αντίστοιχες με τα «ένα συν ένα δώρο» παιδιά μου.

Στέλλα Μπελιά

http://www.avmag.gr/av/52897/antivirus-60-afieroma-gineka-2/