Παρακολουθώ από χθες μια μεγάλη κουβέντα που γίνεται
στον τοίχο του Auguste Corteau και την οποία έπιασε και
η Eleanna Ioannidou, για την υιοθεσία παιδιών από γονείς
ίδιου φύλου. Ετοιμαστείτε λοιπόν για ποστ-σεντόνι:
α) Υπάρχει μια φράξια που απλώς θεωρεί τα ομόφυλα
ζευγάρια ως ανώμαλα, κι άρα ανησυχεί για την υγεία (και την
ασφάλεια;) των παιδιών. Με αυτούς ΔΕΝ συζητούμε.
β) Υπάρχει μια άλλη φράξια που θεωρεί το "ας κάνουν ό,τι
θέλουν στο κρεβάτι τους, αλλά...". Με αυτούς συζητούμε
οριακά.
γ) Και τέλος μια τρίτη φράξια που δεν έχει θέμα με τα
ομόφυλα ζευγάρια, αλλά είναι αντίθετοι στην υιοθεσία.
Κυρίως αυτοί με αφορούν εδώ.
Ποιο είναι το κύριο επιχείρημα εναντίον της υιοθεσίας
παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια; Πως τα παιδιά χρειάζονται
να έχουν γονείς και των δύο φύλων. Πρέπει να ομολογήσω
πως απ'όλα τα επιχειρήματα, αυτό είναι και το πιο σοβαρό
και αδυνατώ να το απαντήσω μόνος μου. Ευτυχώς έχουμε
πλέον αρκετές έρευνες που δείχνουν πως τα παιδιά γονιών
ίδιου φύλου, έχουν μεγαλώσει εξίσου καλά με τα άλλα.
Βέβαια, σε κάποιο σχόλιο διάβασα και την έκφραση
"αντίθετα" φύλα ή και πως "τα παιδιά έχουν ανάγκη και την
αρσενική και τη θηλυκή ενέργεια". Αυτά τα δύο τελευταία
προδίδουν πολλά για το πώς κατανοεί η κοινωνία το φύλο:
ως δίπολο, ως ζευγάρι αντιθέτων - ακόμη κι αν όλες οι
επιστήμες πλέον μιλούν για αλληλοκαλύψεις, κοινωνικές
κατασκευές ή αποχρώσεις. Επίσης δείχνει και μια
ενδιαφέρουσα πτυχή για το πώς πιστεύουν οι άνθρωποι
πως ζει ένα ομόφυλο ζευγάρι, σε απομόνωση, χωρίς
γιαγιάδες και παππούδες, θείες και θείους, φίλες και φίλους,
νονούς και νονές - και ό,τι άλλο τέλος πάντων γνωρίζει αυτό
το ανοιχτό σχήμα που λέγεται οικογένεια.
Τέλος να περάσουμε στα πρακτικά:
α) Η πιο συνηθισμένη περίπτωση είναι το παιδί να είναι το
βιολογικό παιδί ενός από τους/τις συντρόφους από
προηγούμενη σχέση ή και γάμο. Όταν το παιδί έρθει στη νέα
σχέση, δεν πρέπει να βρεθεί κάποια νομική κατοχύρωση
μέσα από την υιοθεσία για τον/την δεύτερη/ο σύντροφο;
β) Η δεύτερη περίπτωση είναι να είναι πάλι το βιολογικό
παιδί του ενός, και να έγινε προγραμματισμένα μέσα στη
σχέση προφανώς με την υποστήριξη τρίτου ατόμου. Ο
βιολογικός γονιός δηλαδή δεν μπορεί να μοιραστεί την
ευθύνη με τον/τη σύζυγο του/της;
γ) Η πιο σπάνια περίπτωση είναι αυτή της υιοθεσίας ενός
παιδιού που δεν είναι το βιολογικό παιδί ενός των δύο. Και τι
δεν ακουγόταν για το πόσο προβληματικά θα γίνουν τα
υιοθετημένα παιδιά ετερόφυλων ζευγαριών κάποτε! Πως θα
μεγαλώσουν με ψυχικά προβλήματα, πως θα απορρίψουν
τους θετούς γονείς κ.λπ.. Όσα ζευγάρια έχουν υιοθετήσει
παιδί γνωρίζουν τη λαχτάρα και την αγάπη που έδωσαν και
πήραν.
Αν πιστεύουμε πως είναι καλύτερα για ένα παιδί να
μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο παρά μαζί με ένα ζευγάρι που
το αγαπάει, τότε καιρός να σκεφτούμε μήπως πρόκειται για
πρόχειρα καλυμμένη ομοφοβία.
ΥΓ. Καθώς το ποστ είναι ανοιχτό για όλους, οποιαδήποτε
προκλητικά σχόλια θα σβήνονται ΑΜΕΣΩΣ.
Antonis Sigalas Η ομοφοβία Άρη είναι δεδομένη και σε μια τέτοια περίπτωση βρίσκει την ευκαιρία να βγει στη επιφάνεια με όρους ιδεολογικής υπεροχής. Στην Ελλάδα το νομικό πλαίσιο για την τεκνοθεσία είναι φτιαγμένο για να προστατεύει τα δικαιώματα του παιδιού, για αυτό και είναι τόσο δύσκολο να τεκνοθετήσει ένα ζευγάρι ένα παιδί. Μπορεί να περάσουν χρόνια περιμένοντας και πολλές φορές δεν καταφέρνουν ποτέ να πάρουν ένα παιδί, με αποτέλεσμα να στρέφονται προς το εξωτερικό. Αυτό βέβαια αποδεικνύει πόσο συντηρητική κοινωνία είναι η ελληνική, αλλά και πόσο μεγάλη υποκρισία υπάρχει, μια και υποτίθεται ότι όλα αυτά γίνονται για να προστατευτούν τα δικαιώματα των παιδιών να έχουν μια οικογένεια όπου θα υπάρχει αγάπη, στήριξη, ασφάλεια κλπ. Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, η πυρηνική οικογένεια είναι η παραδοσιακή ετεροκανονική οικογένεια και μόνο και όλες οι άλλες μορφές είναι μη αποδεκτές. Σε αυτό βέβαια βοηθάει και η θρησκοληψία που υποδαυλίζεται από τη χρησιμοποίηση για ψηφοθηρικούς λόγους των θρησκευτικών αισθημάτων των πολιτών από τα πολιτικά κόμματα. Κοινώς η Ελλάδα είναι ένας χώρος περίκλειστος όπου οι ιδέες και οι τάσεις της σκέψης δεν επηρεάζουν όσο θα έπρεπε το δημόσιο διάλογο και στην καλύτερη περίπτωση ο σχετικός διάλογος ανοίγει με καθυστέρηση χρόνων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά, για να το πάμε και στην ουσία της ανάρτησής σου Άρη, ο διάλογος έχει ανοίξει και πάμε προς μια επί της ουσίας συζήτηση. Εδώ έχει πολύ μεγάλη σημασία να κοιτάξουμε κατάματα τα ΛΟΑΤ ζευγάρια που έχουν μεγαλώσει παιδιά και να δώσουμε το λόγο σε αυτά. Όπως πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ομοφοβίας οφείλεται στην άγνοια και με αυτόν τον τρόπο αυτό θα σπάσει. Το επιχείρημα περί μπούλινγκ, όπως και το υποτιθέμενο αίσθημα κατωτερότητας που θα αισθανθεί ένα παιδί επειδή έχει γονείς διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού από τα υπόλοιπα είναι ένα επιχείρημα χωρίς καμία βάση μια και δέχεται ως δεδομένο ότι η μόνη οικογένεια είναι η κλασσική οικογένεια. Ωστόσο, επειδή η σεξουαλικότητα όχι μόνο δε μπαίνει σε καλούπια, αλλά και είναι δυνατόν ο σεξουαλικός προσανατολισμός να είναι πολλαπλής κατεύθυνσης, ή ακόμα και κρυφός (και είναι δεδομένο ότι οι περισσότεροι γκέι πχ που έχουν μεγαλώσει παιδιά στην Ελλάδα, το έκαναν μέσα σε ετεροκανονικούς γάμους), όλη αυτή η διαδικασία ορισμού της οικογένειας είναι κάτι που αλλάζει και εξελίσσεται. Τα επόμενα χρόνια οι αλλαγές θα είναι μεγάλες.
Ειρήνη Στεργίου. Ενα παιδί που μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο πρέπει να αρκεστεί στο κομματάκι αγάπης των υπαλλήλων που του αναλογεί. Πρέπει να μεγαλώσει γνωρίζοντας πως οι βιολογικοί του γονείς δεν το ήθελαν ή δεν μπορούσαν να το μεγαλώσουν και έτσι γι΄αυτό δεν υπάρχει οικογένεια. Οταν είχα συζητήσει με μια ψυχολόγο από την Πρόνοια που ασχολείται με τα παιδιά στα ιδρύματα μου είχε πει: " Η ιδρυματοποίηση είναι ένα τέρας που δεν μπορείς εύκολα να το παλέψεις " Και πίστευε πως κάθε παιδί που έχει ζήσει για 5 χρόνια και πάνω σε ένα ορφανοτροφείο ή ασταθές περιβάλλον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα παιδί με ειδικές ανάγκες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ οικογένεια από την άλλη μπορεί να είναι καλή ή κακή όποια και αν είναι η σύνθεσή της. Υπάρχουν γονείς καλοί ή κακοί όποιο και αν είναι το φύλο τους. Μπορεί να υπάρξει ένα κακό ζευγάρι ετερόφυλων και το αντίθετο το ίδιο εύκολα με ένα κακό ζευγάρι ομόφυλων ή το αντίθετο. Οταν μιλάμε για την υιοθεσία ενός παιδιού μιλάμε για την διάθεση που έχουμε να προσφέρουμε αγάπη σε ένα παιδί το οποίο δεν θα την πάρει αλλιώς. Εχοντας λοιπόν τη διάθεση αυτή και έναν καλό παιδοψυχολόγο για βοηθό το πιθανότερο είναι ότι όλα θα πάνε καλά. Το παιδί που υιοθετείται έχει βιολογικούς γονείς και θετούς γονείς. Από τους πρώτους πήρε απόρριψη (και αυτό είναι και το μέγιστο θέμα που θα το απασχολήσει). Αν από τους θετούς του γονείς πάρει πολλή αγάπη, αποδοχή, φροντίδα και αισθανθεί το κέντρο του κόσμου τους τότε θα είναι ένα ευτυχισμένο παιδί είτε αυτοί είναι ετερόφυλοι, είτε ομόφυλοι, είτε μονογενεϊκή οικογένεια. Εγώ πριν από 48 χρόνια γεννήθηκα ως ένα εξώγαμο παιδί από ένα ετερόφυλο ζευγάρι. Ακούσα τόσα πολλά πράγματα απο συμμαθητές, δασκάλους, γείτονες, συγγενείς σε μια εποχή που το εξώγαμο έφερε στίγμα. Στο δημοτικό και στο γυμνάσιό μου ήμουν το μόνο εξώγαμο παιδί. Με μεγάλωσαν όμως δύο καταπληκτικοί γονείς με τόση αγάπη που αντί να έχω πρόβλημα ήμουν πάντα περήφανη για την οικογένειά μας. Σήμερα έχω υιοθετήσει ένα παιδί που το αγαπώ περισσότερο από ότι αν το γεννούσα. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου το έχουν αγκαλιάσει και είναι ένα χαρούμενο, αγαπημένο πλάσμα. Η υιοθεσία είτε γίνεται απο ετερόφυλους, ομόφυλους, μονογονείς βοηθά ένα παιδί να αγαπηθεί και να ζήσει καλά. Το κράτος και η κοινωνία θα έπρεπε να βοηθά σε αυτό και όχι να βάζει εμπόδια. Εύχομαι να αλλάξουμε και να εξελιχθούμε σύντομα για χάρη των παιδιών αυτών.