Με αφορμή το Athens Pride

14 Ιουνίου 2014

Της Ηλέκτρας - Λήδας Κούτρα

1 εικόνα

Το φετινό Athens Pride σκιάζεται από την επίμονη έλλειψη εκτέλεσης της απόφασης της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην υπόθεση Βαλλιανάτος και άλλοι κατά Ελλάδας, που έκρινε ότι ο Νόμος για το σύμφωνο συμβίωσης δεν θα έπρεπε να αποκλείει τα ζευγάρια του ίδιου φύλου από τη νέα ρύθμιση.

Οι δε απειλές αφορισμού βουλευτών προκειμένου να μην ασκήσουν το νόμιμο δικαίωμά τους (που εν προκειμένω αποτελεί και υποχρέωση) του νομοθετείν, συνιστά παρέμβαση που υπονομεύει το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλά ζευγάρια ξαναπροσφεύγουν στο ΕΔΔΑ, παραπονούμενα για έλλειψη σεβασμού στην απόφαση της ολομέλειας του Δικαστηρίου αυτού. Μεταξύ τους αρκετά ζευγάρια που το ένα μέρος τους είναι αλλογενές και αναγκάζεται να διαβιώνει σε συνθήκη παράνομης διαμονής, αποκοπής από την εργασία και διαρκούς τρόμου. 

Η Εβίτα και η Έφη ζουν μαζί 33 χρόνια. Δεν μπορούσαν να είναι μαζί ούτε καν στο νοσοκομείο, όταν η μία υπέστη χειρουργική επέμβαση. Στα μάτια του νόμου είναι ξένες. 

Ο Μοχάμεντ, Πακιστανός, και ο Ζεράρ, Αυστριακός που ζει μόνιμα στην Ελλάδα, ζουν μαζί εδώ και 3 χρόνια. Ο Μοχάμεντ κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να συλληφθεί και να κρατηθεί έως και 18 μήνες. Δεν κατόρθωσε να αποκτήσει πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου, παρόλο που φθάσαμε μέχρι την πρεσβεία της Αυστρίας, μαζί με τον σύντροφό του, για να κατορθώσουμε να δώσουμε λύση στο πρόβλημα. Παραμένει φάντασμα για την Ελληνική Πολιτεία. Στην Αυστρία, έχει θεσμοθετηθεί ο gay γάμος, ενώ παράλληλα οι πολίτες της Ε.Ε. υποτίθεται ότι απολαμβάνουν ελευθερία, οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, μετακίνησης κι εγκατάστασης σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. 

Πόσο σέβεται όμως η χώρα μας την ελευθερία αυτή στην πράξη, όταν για την Ελληνική Πολιτεία ο ομόφυλος σύντροφος είναι «ο κανείς»; 

Η Σέβη και η Εύα είναι μόνο ενάμισι χρόνο μαζί, αλλά νιώθουν ότι θίγονται στην ελευθερία επιλογής τους, ιδίως μετά την παραγνώριση της απόφασης του ΕΔΔΑ στην απόφαση «Βαλλιανάτος και άλλοι». Παρατηρούν ότι στη χώρα μας οι στρέητ έχουν τρεις τρόπους να κατοχυρώσουν νομικά τη σχέση τους (θρησκευτικός γάμος, πολιτικός γάμος, σύμφωνο συμβίωσης), ενώ εκείνες κανέναν. 

Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο στην περίπτωση των οικογενειών με ΛΟΑΤ γονείς. Οι οικογένειες αυτές υπάρχουν και διεκδικούν όχι την ύπαρξή τους –γιατί η ομογονεϊκότητα είναι στην πράξη δεδομένη- αλλά την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους. Και πρώτα την κατάλληλη προστασία και την άρση των διακρίσεων σε βάρος των παιδιών τους. Η γνωριμία μαζί τους θρυμματίζει τα στερεότυπα και αναδεικνύει ότι αυτό που «φτιάχνει» τις οικογένειες είναι η αγάπη κι η φροντίδα. Όχι το φύλο των γονιών κι οι προκατασκευασμένες αντιλήψεις μας. 

Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι λεσβίες δεν είναι out. Ειδικά οι μάνες, νιώθουν ότι απειλούνται να χάσουν την επιμέλεια των παιδιών τους. Δεν λείπουν και τα περιστατικά απολύσεων, αμέσως μετά την αποκάλυψη του ομοερωτικού σεξουαλικού προσανατολισμού των εργαζομένων. 

Οι αμφι (bi-sexual) είναι μια από τις πιο παρεξηγημένες –και λιγότερο μελετημένες- ομάδες. Τους κοιτούν με καχυποψία και συχνά αποστροφή τόσο οι ετερό όσο και οι ομό. 

Η πολλαπλότερα θυματοποιημένη ομάδα παραμένουν οι τρανς. Βία, συντριπτικοί αποκλεισμοί στην εργασία, στην παιδεία, στη στέγαση, υποχρέωση στείρωσης προκειμένου να καταγραφεί η αλλαγή φύλου, συνθέτουν τα «ανθρώπινα μεσάνυχτα» στα οποία ζούμε ακόμα. 

Όσοι κι όσες ασχολούμαστε με την υποστήριξη των ομάδων αυτών γινόμαστε κι εμείς καμιά φορά θύματα αυθαιρεσίας. Προσωπικά το βίωσα όταν αστυνομικός στη Θεσσαλονίκη με έβαλε στο κρατητήριο πριν ένα χρόνο, επειδή είχα πάει να υπερασπιστώ τρανς «προσαχθείσα» που βρισκόταν κλειδωμένη σε κρατητήριο αστυνομικού τμήματος. Με συγκίνηση όμως διαπίστωσα ότι τα αντανακλαστικά κοινωνίας και φορέων λειτούργησαν άμεσα στην περίπτωσή μου. Μέσα σε μερικές ώρες, βγήκε δελτίο τύπου από τον Δικηγορικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης, από σύσσωμη την κοινωνία των πολιτών, από Δικηγόρους, από δεκάδες οργανώσεις, κατατέθηκαν ερωτήσεις στη Βουλή από πληθώρα Βουλευτών, ενεργοποιήθηκε τοΠαρατηρητήριο για την Προστασία των Υπερασπιστών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Παγκόσμιου Οργανισμού κατά των Βασανιστηρίων, με παγκόσμια επείγουσα έκκληση για την Ελλάδα, ενώ βγήκε και δήλωση από την λοατ ομάδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία μάλιστα οδήγησε και σε θέσπιση ήπιου δικαίου για την προστασία των υπερασπιστών. 

Θεωρώ ότι η προσπάθεια που έγινε από την Ελληνική Δράση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα – «πλειάδες» προς υποστήριξη των ΛΟΑΤ έχει γίνει αντιληπτή. Το γεγονός ότι η οργάνωσή μας βραβεύτηκε χτες από την ΟΛΚΕ, κατόπιν διαδικτυακής ψηφοφορίας, αντικατοπτρίζει σε έναν βαθμό αυτήν την αναγνώριση. Τα βήματα, πάντως, που πρέπει να γίνουν για μια δικαιότερη και πιο συμπεριληπτική κοινωνία είναι πολλά και συχνά δύσκολα. Είναι όμως στο χέρι όλων μας, όσο και του καθενός και της καθεμιάς ατομικά, να φωτίσουμε αυτήν την προσπάθεια με το δικό μας φως.

*Η Ηλέκτρα - Λήδα Κούτρα είναι Δικηγόρος Αθηνών και Πρόεδρος της Ελληνικής Δράσης για τα Ανθρώπινα ΔΙκαιώματα - "πλειάδες" (ΜΚΟ)

- See more at: http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.article&id=4236#sthash.npqLuuAJ.dpuf

Δεν επιτρέπεται όλη η συζήτηση να είναι μόνο γύρω από όποιους από εμάς είμαστε αστοί γκέι άντρες. Τα τρανς ζητήματα, ο αντισεξισμός, ο αντιρατσισμός πώς γίνεται να μην είναι ποτέ στην ατζέντα; Δεν πουλάνε αρκετά; Πώς γίνεται όλη η συζήτηση να περιορίζεται σε μια διαλεκτική της ομοιομορφίας και όχι σε μια διαλεκτική της ετερότητας; "Είμαστε σαν εσάς τους μη-τρανς, είμαστε σαν εσάς τους στρέιτ και τις στρέιτ, είμαστε σαν εσάς." Μα δεν είμαστε "σαν εσάς", δεν θέλουμε να είμαστε σαν εσάς, δεν χρειάζετα να είμαστε σαν εσάς για να αξιώσουμε σεβασμό, για να έχουμε δικαίωμα ύπαρξης. 

Θέλουμε να είμαστε σαν ΕΜΑΣ. Και υποχρεούνται να μας αποδεχτούν εμάς που είμαστε φτερούδες, θηλυκά αγόρια, νταλίκες, τραβέλια, ανώμαλες, χοντροί και χοντρές, πολυσυντροφικές και πολυσυντροφικοί, μονογονείς, τσούλες, άνθρωποι με αναπηρία, μετανάστες και μετανάστριες, φτωχές, κακοντυμένες, δωδεκάχρονοι, ενενηντάχρονες.[...] Αλλιώς χαϊδεύουμε αυτιά. Αλλιώς λέμε ψέματα για την πραγματικότητα. Αλλιώς σβήνονται οι εμπειρίες και οι καταπιέσεις των υπόλοιπων από εμάς. Των τρανς ανθρώπων που δεν μπορούν να περάσουν πάντα ως αξιοσέβαστα cisgender, "κανονικά" άτομα και τρώνε τρανσφοβική βία στο μετρό πανεπιστημίου, μέσα στο βαγόνι, μέρα μεσημέρι με κόσμο να κοιτάει απαθής. Των φτωχών γκέι και λεσβιών που δεν μπορούν να ζητήσουν υποστήριξη από την οικογένεια και δεν μπορούν να διεκδικήσουν ούτε τον μισθό πείνας του επιθετικού καπιταλισμού που μας δυναστεύει, χωρίς να κρύψουν ότι είναι γκέι και λεσβίες.

 Των θηλυκών αγοριών και των αρσενικών κοριτσιών που η εφηβεία τους είναι ένα bullying από γονείς, μαθητές και καθηγητές. Των μεταναστών και μεταναστριών που είναι γκέι και λεσβίες και τρανς και τρώνε τρίδιπλη κακοποίηση, τρίδιπλη ντουλάπα και κανείς δεν θυμάται ότι υπάρχουν, και που πολλοί έλληνες lgbt πιστεύουν ότι ήρθαν "εδώ" και "μας" κλέβουν τις δουλειές. Των lgbtqi ανθρώπων με αναπηρία. Του intersex παιδιού στην επαρχία που μεγάλωσε με το φύλο που επέλεξαν οι γιατροί και οι γονείς του και τώρα το εμποδίζουν να είναι το φύλο που νιώθει γιατί τι θα πει ο κόσμος. [...] Εμείς που παλεύουμε για αλλαγή και κοινωνική δικαιοσύνη κάθε μέρα, χρειαζόμαστε να μιλάμε με επικίνδυνη, όχι διπλωματική γλώσσα, για τις καταπιέσεις μας.

 Χρειαζόμαστε το Pride και πολλές από εμάς δεν έχουμε χάσει ούτε ένα. Γα αυτό δεν θα το αφήσουμε χωρίς κριτική. Κάτω τα χέρια από τα φύλα, τα σώματα και τις επιθυμίες μας.
ομάδα queertrans