Thessaloniki Pride 2014:ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΑΣ!

Thessaloniki Pride - Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Θεσσαλονίκης

A huge thank you to all of you who made us proud on 20

 and 21 June by participating in the 3rd Thessaloniki 

Pride! We're unstoppable!

 Είναι πραγματικά σημαντικό ότι οι  «οικογένειες ουράνιο τόξο» αρχίζουν να απασχολούν την κοινή γνώμη και  παίρνουν πολύ περισσότερο χώρο στα μέσα ενημέρωσης σήμερα . Οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνονται γενικά να υποστηρίζουν τα δικαιώματα των LGBT   να έχουν τα παιδιά σε επίπεδο δικαιωμάτων αλλά είναι διστακτικοί.   Το κύριο πρόβλημά με την αυξανόμενη έμφαση που δίνουν τα ΜΜΕ στις οικογένειες με  LGBT γονείς είναι ότι μεγάλο μέρος της εστίασης τους εξακολουθεί να είναι σχετικό με τα  μικρά παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε αυτές, και ο λόγος που δημιουργεί ανησυχία είναι ότι η συζήτηση αυτή πολύ συχνά πλαισιώνεται με έναν κραυγαλέα επικριτικό τρόπο . «Τι συνέπειες θα έχει αυτό το μεγάλο πείραμα για τα ίδια τα παιδιά ; Πώς αυτά τα παιδιά θα γίνουν αποδεκτά στην κοινωνία; Θα είναι φυσιολογικά και ευτυχισμένα ;»

Εάν κάποιοι αισθάνονται ότι οι ερωτήσεις αυτές είναι αναπάντητες δεν έχουν παρά να κοιτάξουν ανά τον κόσμο όπου υπάρχουν εκατοντάδες παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε οικογένειες ουράνιο τόξο.

Η μεγαλύτερη κόρη του Will Halm είναι ένα από τα μωρά πρώτης γενιάς IVF που γεννήθηκαν μέσω παρένθετης μητρότητας και μεγαλώνει με gay μπαμπάδες . " Γιατί  να μην καυχηθώ , "λέει ο υπερήφανος πατέρας της  , "  πηγαίνει στο Andover και παίρνει Α+. Κάθεται στο μαθητικό συμβούλιο μαζί με άλλους  εθελοντές και συζητά για διάφορα ζητήματα φύλου . Το γεγονός  ότι ένα μωρό που δημιουργήθηκε με εξωσωματική , για να το μεγαλώσουν  δύο gay άντρες , είναι ένα καλά προσαρμοσμένο , έξυπνο, αστραφτερό κορίτσι στα 15 του χρόνια ​​, το οποίο νιώθει άνετα μιλώντας για την οικογένειά του -  είναι αυτό που θα ήθελα να δει ο κόσμος  . λέει ο ίδιος στην Guardian "

Η μεγαλύτερη κριτική που ακούνε οι LGBT γονείς είναι ότι βάζουν τα παιδιά που φέρνουν στον κόσμο ή που υιοθετούν σε μειονεκτική θέση γιατί η κοινωνία δεν έχει αποδεχτεί τους ίδιους και τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό ή την ταυτότητα φύλου τους, έτσι τα παιδιά αυτά έχουν να αντιμετωπίσουν μια ολόκληρη κοινωνία ενάντια στις οικογένειές τους και επομένως και εναντίον τους, γίνονται θύματα σχολικού εκφοβισμού, απομονώνονται  και αυτόματα γίνονται δυστυχισμένα.

Η αντίληψη ότι τα παιδιά των LGBT είναι στόχος χλευασμού στο σχολείο, ότι οι συμμαθητές τους τα απομονώνουν και συχνά αντιμετωπίζουν έντονο σχολικό εκφοβισμό είναι μάλλον ένας ακόμα λόγος για να κατηγορηθούν οι LGBT για την επιλογή τους να είναι γονείς και να λειτουργήσει αποτρεπτικά για όσους LGBT σκέφτονται να γίνουν γονείς.

Απάντηση σε αυτό το επιχείρημα δίνουν τα ίδια τα παιδιά. Η  Shoshana , ένα παιδί που μεγάλωσε με δύο μαμάδες στο blog της (http://mymotherfullfamily.wordpress.com)  γράφει: «Πολλοί άνθρωποι ρωτούν εάν η οικογένειά  μου υπήρξε αιτία για σχολικό εκφοβισμό . Η απάντησή μου είναι ναι . Αλλά δεν ήταν τόσο μεγάλη αιτία , όπως τα μαλλιά το σώμα μου , ή το ύψος μου . Ο κύριος λόγος που με κορόιδευαν όταν ήμουν μικρότερη, ήταν ότι  ενδιαφερόμουν για τα μαθήματα. : Ήθελα να μάθω και ήθελα να δουλέψω σκληρά . Είχα πάντα τη μύτη μου χωμένη μέσα σε ένα βιβλίο . Στο σχολείο μου, αυτό δεν ταίριαζε καθόλου, ήμουν μάλλον «σπασικλάκι». Από την άλλη πλευρά , ο ετεροθαλής αδερφός μου υποστηρίζει ότι δεν υπήρξε ποτέ θύμα σχολικού  εκφοβισμού - έτσι δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι όσοι έχουν γονείς του ιδίου φύλου αυτόματα θα αντιμετωπίσουν σκληρότητα από τα άλλα παιδιά .»

Και πιο κάτω: «Σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να υποβαθμίσω τη σοβαρότητα του σχολικού εκφοβισμού και τις συνέπειές του . Τα ποσοστά αυτοκτονιών  και  κατάθλιψης  είναι τρομακτικά υψηλά στους LGBT  νέους .Έχουν δύο έως τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να  αυτοκτονήσουν στην εφηβεία τους σε σχέση με  τους ετεροφυλόφιλους εφήβους, και πέντε φορές μεγαλύτερες πιθανότητες  να εγκαταλείψουν το σχολείο , λόγω της παρενόχλησης. Πολλές φορές αυτό συμβαίνει  επειδή εκτός από τον σχολικό εκφοβισμό ταυτόχρονα είναι απομονωμένοι , χωρίς δομές στήριξης που να μπορούν να απευθυνθούν ( τα ποσοστά στις απόπειρες αυτοκτονίας  μειώνονται σημαντικά όταν υπάρχει αποδοχή  από την οικογένεια) . Αυτό είναι κάτι που είναι πραγματικά φοβερό , και το βέβαιο είναι ότι θα πρέπει να δράσουμε  ώστε να μειωθεί ή και να εξαλειφθεί αυτό το φαινόμενο.

Η διαφορά για μένα , ήταν ότι εγώ ήμουν πάντα προστατευμένη από την άνευ όρων αγάπη της οικογένειάς μου. Ήμουν θύμα εκφοβισμού , ναι , αλλά αυτό είχε ελάχιστη σχέση με το ποιοι ήταν  οι γονείς μου , και το πιο σημαντικό είναι ότι ήμουν πλήρως εξοπλισμένη για να  αντιμετωπίσω  αυτόν  τον  εκφοβισμό . Ανατράφηκα έτσι ώστε να πιστεύω στον εαυτό μου , και είχα ανθρώπους δίπλα μου  που θα μπορούσα να βασίζομαι για υποστήριξη όποτε το χρειαζόμουν . Αυτό που είναι  σημαντικό όσο μεγαλώνει ένα παιδί - δεν είναι η ζημία που μπορεί να προέλθει από τους άλλους ανθρώπους , πάνω στους οποίους έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να έχουμε κανέναν έλεγχο , αλλά πώς θα μεγαλώσει κάποιος με αυτοπεποίθηση και τη βεβαιότητα ότι οι γονείς του θα είναι πάντα εκεί για  να τον στηρίζουν .

Είμαι αρκετά σίγουρη ότι με θεωρούν ένα υγιές , καλά προσαρμοσμένο νεαρό ενήλικο κορίτσι . Τα έχω καταφέρει καλά τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην εργασία. Δεν έχω σκοτεινές και κρυφές σκέψεις και δεν οργανώνω τελετές σατανισμού τις νύχτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα παιδιά με LGBT γονείς πρέπει να γίνουν τέλεια για να αποδείξουν ότι αυτό το μεγάλο «πείραμα» λειτουργεί και έχει καλά αποτελέσματα . Ναι , μπορεί να αντιμετωπίσει σχολικό εκφοβισμό κάποιο παιδί που μεγαλώνει με LGBT γονείς , αλλά όχι κατ 'ανάγκη περισσότερο από ό, τι αντιμετωπίζουν  όλα τα άλλα παιδιά , για μυριάδες λόγους . Και ναι , κάποιοι από εμάς θα μπορούσαν να έχουν μια «βίδα στριμμένη»  , αλλά έτσι είναι και τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων γονέων .»

Πραγματικά λοιπόν δεν πειραματιστήκαμε, αν και όλα αυτά τα χρόνια διάφορες ειδικότητες γιατρών, ψυχολόγων, κοινωνιολόγων, κοινωνικών ανθρωπολόγων κλπ στάθηκαν πάνω από τις οικογένειες με LGBT γονείς και με  τα μικροσκόπια της επιστήμης τους προσπάθησαν να δουν αν αυτό το «πείραμα» ήταν τελικά επιτυχημένο και έδινε ευτυχισμένα, χαρούμενα και υγιή παιδιά. Όσες έρευνες κι αν έγιναν δεν κατάφεραν να πείσουν τους συντηρητικούς ανά τον κόσμο ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να σκεφτεί κανείς ότι οι  LGBT μεγαλώνουν με κάποιον ιδιαίτερο και διαφορετικό τρόπο από τους ετερόφυλους τα παιδιά τους και ότι κατ’ ανάγκη αυτός το τρόπος είναι χειρότερος από τον τρόπο των ετερόφυλων.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πειστούν οι άνθρωποι ακόμα κι αν δεν είναι συντηρητικοί  ότι η δομή μιας οικογένειας δεν την κάνει υποχρεωτικά λειτουργική ή δυσλειτουργική, ότι δεν έχει καμία σημασία για ένα παιδί αν μεγαλώνει με δύο μαμάδες ή με έναν μπαμπά ή μία μαμά αρκεί οι γονείς του να έχουν πάρει στα σοβαρά τον γονεϊκό τους ρόλο.

Το πρόβλημα με την έννοια της «οικογένειας» είναι ότι κατά κανόνα θεωρούμε δεδομένη την εξέχουσα θέση της και δείχνουμε να κατανοούμε το νόημά της, αλλά ακόμη και η πιο επιδερμική διερεύνηση αποκαλύπτει μια πληθώρα οικογενειακών μορφών.

Στην χώρα μας το δικαίωμα στην οικογενειακή ζωή προστατεύεται μόνο εάν πρόκειται για ετεροκανονική πυρηνική οικογένεια., οποιαδήποτε άλλη μορφή οικογενειακής οργάνωσης δημιουργείται στο μεσοδιάστημα των νόμων.

Εμείς και τα παιδιά μας ζούμε μέσα σε ένα απόλυτο νομικό κενό που μας δημιουργεί  ένα σωρό προβλήματα και ανασφάλειες.

Η έλλειψη αναγνώρισης και η αδυναμία απόδειξης νομικών δεσμών των μη βιολογικών γονιών με τα παιδιά τους στις ομογονεϊκές οικογένειες, δεν αποτελεί μόνο διάκριση που δημιουργεί πολλές  αβεβαιότητες, αλλά επίσης επηρεάζει αρνητικά τις οικογένειες μας και την ευημερία των παιδιών μας.

Τα παιδιά μας ενώ μεγαλώνουν με δύο γονείς ουσιαστικά θεωρούνται παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών. Η εικόνα της οικογένειάς τους δεν παρουσιάζεται πουθενά. Στο σχολείο υπάρχει μόνο ο ένας γονιός για να τα παραλάβει να τα καμαρώσει στις σχολικές γιορτές, να πάει στις συναντήσεις γονέων και κηδεμόνων στα πιστοποιητικά γέννησής  τους το ίδιο. Ενώ λοιπόν στην καθημερινότητά τους ζουν με ένα ζευγάρι ανθρώπων η πολιτεία τα αντιμετωπίζει ως παιδιά που μεγαλώνουν με έναν μόνο άνθρωπο. Αν τα παιδιά μας βρεθούν στο νοσοκομείο δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις και μερικές φορές δεν μπορεί ούτε να τα επισκεφτεί ο δεύτερος γονιός. Δεν μπορούν να ταξιδέψουν μαζί του στο εξωτερικό, δεν θα μείνουν μαζί του αν φύγει από την ζωή ο βιολογικός γονιός, δεν θα μπορούν να διεκδικήσουν κληρονομικά δικαιώματα, δεν… Δεν θέλω να σας κουράσω με όλα αυτά τα δεν που νομίζω ότι τα γνωρίζεται και τα αντιλαμβάνεστε όλες και όλοι. ΄

Γονείς και παιδιά αντιμετωπίζονται από το κράτος ως πολίτες β’ κατηγορίας σε κάθε περίπτωση. Το σύνολο των πολιτικών κομμάτων, άλλο λιγότερο και άλλο περισσότερο, υποστηρίζουν ότι η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να δεχτεί τόσο ριζικές αλλαγές σε αυτό που η ίδια δέχεται και ονομάζει  «οικογένεια». Όσο λοιπόν δεν υπάρχει νομικός δεσμός ανάμεσα στους γονείς και δεν αναγνωρίζονται νομικά οι οικογένειές μας άλλο τόσο δεν υπάρχει και κανένας τρόπος να διευθετηθούν ζητήματα όταν ένα ζευγάρι που μεγαλώνει παιδιά παύει να είναι ζευγάρι.

 Ποιος κρατάει τα παιδιά, κάθε πότε τα βλέπει, τι υποχρεώσεις έχει και ένα σωρό άλλα ζητήματα τα οποία πρέπει να λυθούν χωρίς τη συμβολή των νόμων Και το κενό συνεχίζεται καθώς οι ίδιοι οι γονείς εξακολουθούν να ζουν μέσα στο φόβο που δημιουργεί αυτό το κενό των νόμων και δεν διεκδικούν δικαιώματα για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Το παράδειγμα της Ισπανίας μας έχει δείξει ότι η νομοθεσία μπορεί να δημιουργήσει αλλαγή και στροφή στην κοινωνία  Όταν οι νόμοι προστατεύουν τους ανθρώπους και δημιουργούν ένα ασφαλές περιβάλλον που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τιμωρούν την ρητορική μίσους και η ποιο συντηρητική και ομοφοβική κοινωνία μπορεί να αλλάξει. 

Για την ελληνική πολιτεία, όλοι  οι ετερόφυλοι είναι δυνάμει ικανοί να διαλέξουν το ταίρι τους, να το παντρευτούν αν το επιθυμούν,  να φέρουν στον κόσμο παιδιά και να τα μεγαλώσουν, χωρίς να αμφισβητείται η ικανότητά τους να είναι γονείς. Δεν βρίσκω το λόγο, γιατί η συζήτηση περί γονεϊκής καταλληλότητας θα πρέπει να αποβλέπει μόνο τους LGBT.

Σχετικά με το θέμα των παιδιών που μεγαλώνουν στις οικογένειες μας θα ήθελα να σας επισημάνω πως ο κάθε γονιός ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό του προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου του θα έπρεπε να έχει στο νούμερο ένα των επιδιώξεών του να μεγαλώσει ευτυχισμένα παιδιά και να στηρίξει τις επιλογές τους. Στην αντίθετη περίπτωση τα παιδιά εξαναγκάζονται να ενσωματώσουν τις φοβίες και τις προκαταλήψεις των γονιών τους, θυσιάζοντας τα πιο ζωτικά κομμάτια του εαυτού τους. 

Ας σκεφτούμε άλλωστε, ότι η πλειονότητα των LGBT.  ανθρώπων προέρχεται από ετεροκανονικές οικογένειες που φρόντισαν να διδάξουν στα παιδιά τους ένα κάρο ομοφοβικά και τρανσφοβικά στερεότυπα. Τελικά   αποδεικνύεται σαφώς, πως το ζητούμενο δεν είναι, ποιοι δικαιούνται να αποκτήσουν παιδιά αλλά πως θα κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο για τα παιδιά μας και για τα παιδιά όλου του κόσμου.

Εμείς στις «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο» αποφασίσαμε να παλέψουμε για έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά μας. Επιλέξαμε την ορατότητα των οικογενειών μας  που μέχρι τώρα ήταν αόρατες, επιλέξαμε τον δρόμο των διεκδικήσεων καθώς κάθε άλλος δρόμος είναι απλώς αδιέξοδο.
Η προσπάθειά μας να είμαστε ορατοί ως γονείς, πέρα από την συμμετοχή μας σε δράσεις όπως η σημερινή,  εστιάστηκε κυρίως στην έκδοση του πρώτου παιδικού βιβλίου στην Ελλάδα που να μιλάει και για άλλες μορφές οικογένειας εκτός από την ετεροκανονική  και η προώθησή του στην εκπαιδευτική πρακτική.
Στο εξωτερικό εδώ και αρκετά χρόνια κυκλοφορούν πολλά βιβλία για μικρά παιδιά που να μιλούν και για άλλες μορφές οικογένειας ,στην χώρα μας μέχρι πριν λίγο καιρό απουσίαζαν εντελώς όχι μόνο τα πρωτότυπα αλλά και τα μεταφρασμένα βιβλία. Η μοναδική εξαίρεση ήταν ένα μεταφρασμένο παιδικό βιβλίο με τίτλο «Η Μίλι , η Μόλι και οι Μπαμπάδες τους». Το βιβλίο αυτό μιλάει για διαφορετικούς τύπους οικογένειας και ανάμεσά τους είναι μια οικογένεια με δύο μπαμπάδες, όμως ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση που οι δύο μπαμπάδες αναφέρονται στον τίτλο του βιβλίου και εικονογραφούνται στο εξώφυλλο, το κείμενο είναι τόσο «διακριτικό» που ακόμα και ο ενήλικος αναγνώστης δεν είναι σίγουρος αν πρόκειται για διαζύγιο , υιοθεσία ή ομόφυλη σχέση.

Η έκδοση του βιβλίου «Τα δύο μικρά αβγά» ήταν μια κίνηση με σημαντική ιδεολογική σημασία για αρκετούς λόγους: ένας βασικός λόγος ήταν ότι μέσα από  αυτό δίναμε στα παιδιά μας την δυνατότητα να αισθανθούν την χαρά ότι επιτέλους υπάρχουν σε μια κοινωνία και μια λογοτεχνία που προτιμά σχεδόν ολοκληρωτικά να  αγνοεί τόσο τα ίδια όσο και τις οικογένειές τους.
Γιατί πραγματικά όταν η λογοτεχνία, όπως στην περίπτωση των οικογενειών μας αγνοεί επιδεικτικά ομάδες του πληθυσμού φαίνεται να νομιμοποιεί τις προκαταλήψεις της, επιδεικνύοντας ένα είδος ρατσισμού αφού η άρνηση παρουσίας στα κείμενα ισοδυναμεί πάντα με απόρριψη. Έτσι αυτή η μη αναφορά των ομογονεϊκών οικογενειών αποτελεί ιδεολογική θέση που μεταφράζεται ως «οι ομογονεϊκές οικογένειες πρέπει να εξοριστούν ως ανεπιθύμητες από την κοινωνία μέσω της συμβολικής έξωσής τους από τα βιβλία.

Έτσι μέσα από αυτό το βιβλιαράκι, που διστακτικά αλλά σταθερά αρχίζει να γίνεται γνωστό και να παίρνει τη θέση του εργαλείου για όλους εκείνους τους εκπαιδευτικούς που θέλουν να πουν την αλήθεια στους μικρούς μαθητές τους,  τα παιδιά μας μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους, να νιώσουν ότι και εκείνα αξίζουν μια θέση στα βιβλία γιατί όπως επισημαίνει η ποιήτρια Άντριαν Ρίτς:

 « όταν αυτοί που έχουν την εξουσία θελουν να διαμορφώσουν κοινωνικά μια πραγματικότητα επιλέγουν να μην σε βλέπουν και να μη σε ακούν, όταν κάποιος που έχει την εξουσία του δασκάλου περιγράφει τον κόσμο και εσύ δεν είσαι μέσα, τότε αισθάνεσαι ένα είδος ψυχικής ανισορροπίας, σαν να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και να μην είσαι εκεί, να ψάχνεις και να μην βλέπεις τίποτα,»

Η πιο έντονη κριτική που δέχτηκα ως συγγραφέας αυτού του βιβλίου ήταν ότι προσπαθώ να κάνω προπαγάνδα υπέρ της ομοφυλοφιλίας και ότι η ανάγνωση παρόμοιων βιβλίων θα στρέψει τα παιδιά σε τέτοιες μορφές συμπεριφοράς.

Έχω να προτάξω ένα εξαιρετικά απλό επιχείρημα ως προς αυτήν την κατηγορία: όλοι οι σημερινοί ενήλικες ομοφυλόφιλοι και λεσβίες ως παιδιά διαβάσαμε χιλιάδες βιβλία με αποκλειστικά ετερόφυλους χαρακτήρες. Αν η ανάγνωσή τους δεν ήταν ικανή να μας «προστατέψει» από την ομοφυλοφιλία με πια λογική τα ετερόφυλα παιδιά κινδυνεύουν να «παρασυρθούν» από το μοναδικό για την ώρα βιβλίο που ενδεχομένως θα τύχει να ξεφυλλίσουν και κάποια από τα πρόσωπα που περιγράφει είναι ομοφυλόφιλοι και λεσβίες;

LGBT γονείς υπήρχαν πάντα, και θα εξακολουθούν να υπάρχουν, το ζήτημα είναι μόνο πως θα πάψουμε να ασχολούμαστε με την μορφή που έχει μια οικογένεια και θα επικεντρωθούμε στο πως το κράτος και η νομοθεσία θα δημιουργήσουν τέτοιες δομές ώστε όλες οι οικογένειες ανεξάρτητα από τη μορφή τους να μπορούν να στηριχτούν σε αυτές σε κάθε περίπτωση και να είναι λειτουργικές ώστε να επιτύχουν τον στόχο της ευημερίας των μελών που τις αποτελούν.

Όσοι λοιπόν ανησυχούν για τα παιδιά μας και για το αν μεγαλώνουν «σωστά» μέσα στις οικογένειές μας  ας έχουν στο μυαλό τους ότι η βασική αρχή της υποστήριξης των συμφερόντων του παιδιού πρέπει να διατηρηθεί χωρίς καμία εξαίρεση.

"Κανένα παιδί δεν πρέπει να δέχεται διακρίσεις λόγω της σεξουαλικού, προσανατολισμού ή της ταυτότητας φύλου των γονιών του." Και όσο η πολιτεία δεν νομοθετεί καταπατά αυτό και άλλα δικαιώματα των παιδιών μας και επιτρέπει σε συντηρητική μερίδα της κοινωνίας να οργανώνει αγρύπνιες, αφορισμούς και άλλα πολλά που σε μια άλλη ευνομούμενη δημοκρατία θα αποτελούσαν τουλάχιστον ποινικό αδίκημα.

Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου ήδη βλέπουμε ιστορικές  αλλαγές. Ήρθε η ώρα μάλλον κι εδώ να βγούμε από το στομάχι της κοινωνίας που μας έχει καταπιεί και να πούμε «ναι  εμείς και οι οικογένειές μας, υπάρχουμε, είμαστε εδώ, μπροστά σας, γιατί η ζωή μας δεν έχει τίποτα να κρύψει και δεν μπορεί κανείς να την ποτίζει ούτε με μια σταγόνα ντροπής».