Αν η αγάπη είχε φύλο

 

*

 

της Μαριάνθη Γρ. Λαζαρίδου*

«Γεννήθηκα όπως όλα τα παιδιά. Καμία σημασία δεν είχε όταν γεννήθηκα το όνομά μου. Κανένα χρώμα δεν καταλάβαινα ότι υπήρχε στους τοίχους του δωματίου μου κι όσα παιχνίδια κουνούσαν μπροστά στα μάτια μου, ίδια μου φαίνονταν. Όσο μεγάλωνα, όλοι εύχονταν να είμαι υγιής, δυνατός και καλός μαθητής στο σχολείο.
Και ήμουν.
Μετά ήθελαν να με καμαρώσουν στη σχολή της επιλογής μου, αργότερα στη δουλειά που εξασφάλισα.
Και το έκανα.
Όλοι μου λέγανε «Μπράβο Λάζαρε».

Δε θυμάμαι κανέναν να μου λέει ποιον να αγαπήσω. Έβλεπα τους συμμαθητές μου που ερωτοτροπούσαν στα διαλείμματα, αλλά τίποτα δε με τραβούσε να αγγίξω την Άννα, που όποτε έβρισκε ευκαιρία κολλούσε πάνω μου.

Ένιωθα μόνο αμηχανία, ζεσταινόμουν κι ήθελα να αποτραβηχτώ. Και στο πρώτο φιλί, πίσω από έναν κουτσουρεμένο θάμνο στο παρκάκι της γειτονιάς, τίποτα δεν ένιωσα και σκέφτηκα μονάχα ότι ήταν λίγο αηδιαστικό.

Ακόμα κι η μυρωδιά από το σαμπουάν της με απωθούσε, εκείνο το γλυκερό άρωμα από φράουλες, γαρδένιες κι όλα τα συναφή. Μονάχα το όνομά της μου άρεζε. Άννα… Ίσως επειδή διαβαζόταν κι ανάποδα κι έσερνε το «νι» και γέμιζε το στόμα με το πρώτο γράμμα της αλφαβήτας, αυτό που τόσο παιδεύτηκε η μάνα να μου μάθει. Το όνομα αυτό θα ήθελα να ήταν δικό μου. Μόνο το όνομα όμως…

Διεκδίκησα μια σκοτεινή ώρα τη μοναξιά μου κι έβαλα σε τάξη τις ορμές μου.

Ποιος ήταν ο αληθινός μου στόχος;
Τι έκανε περισσότερο την καρδιά μου να χτυπάει;
Το χέρι με την πλατιά παλάμη και το μισάνοιχτο πουκάμισο, το φθαρμένο τζιν και η μάγκικη έκφραση στα μάτια…
Τρόμαξα κι εγώ με την αποκάλυψη.
Για λίγα δευτερόλεπτα όμως.
Μετά βυθίστηκα στην ονειροπόληση κι απόλαυσα την εικόνα που είχα μέσα στο μυαλό μου. Δεν ήταν «η», ήταν «ο».

Αποδέχτηκα ευχάριστα, αν και με κάποιον δισταγμό την ηδονή του να σκέφτομαι εγώ, ο άντρας, έναν άλλο άντρα.

Αλλά το καρδιοχτύπι, το κοκκίνισμα, το κατέβασμα των βλεφάρων, η αμηχανία, τα χαραγμένα στο παγκάκι και στα τετράδιά μου αρχικά δεν έλειπαν.

Όταν βρήκε ανταπόκριση το χαμόγελό μου κι όταν πολύ αργότερα, μετά από δειλές συζητήσεις και βιαστικές συναντήσεις, τα δυο έγιναν ένα, τίποτα δε φαινόταν αφύσικο. Υπήρχε μόνο μια απέραντη ομορφιά, μια γλύκα απλωμένη σα μερέντα στο ψωμί, που θέλεις να γλύψεις και τα δάχτυλά σου κι ας έφαγες μισό καρβέλι! Λατρεμένο. Κι ας είναι απαγορευμένο. Μα ποιος θα τολμήσει να κρίνει την αγάπη… αυταπατήθηκα.» 

Οι αρχαίοι Έλληνες ενέταξαν στον κόσμο των θεών τους ότι αγαπούσαν και εκτιμούσαν. Θεοί με πάθη, μίση, αγάπες, ζήλειες, κακίες, ευαισθησίες, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των ανθρώπων πλασμένοι.

Δεν υπήρχε στον ανοιχτόμυαλο αυτό λαό ο φόβος για το διαφορετικό.

Ο Πλάτων αναφέρει ότι ο καλύτερος στρατός ήταν εκείνος που είχε ζευγάρια ομοφυλόφιλων εραστών, επειδή ήταν οι καλύτεροι μαχητές και η αγάπη που είχαν ο ένας για τον άλλον τους ενέπνεε και τους έκανε πιο δυνατούς.

Χαρακτηριστικά ομοφυλοφιλικά μυθολογικά ζευγάρια αποτελούν ο Απόλλωνας κι ο Υάκινθος, η Ίφης κι η Ιάνθη, ο Δίας κι ο Γανυμήδης, παραδείγματα που δείχνουν ότι οι δεσμοί ανάμεσα σε δυο ανθρώπους οποιουδήποτε φύλου, ήταν υπαρκτοί, ενώ αναπαραστάσεις τέτοιων ερωτικών συμπλεγμάτων συναντάμε σε πολλά κεραμικά αγγεία της αρχαιότητας και ψίθυροι θέλουν την ποιήτρια Σαπφώ λεσβία.

Ωστόσο, αυτό που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα, υπήρχε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ήταν ευρέως αποδεκτή.

Η αρχαία ελληνική κοινωνία, όπως και κάθε κοινωνία από τις απαρχές της πολιτισμικής παρουσίας του ανθρώπου, έφερε στην αγκαλιά της και τους ανθρώπους που αγαπούσαν άτομα του ίδιου φύλου.

Αυτή η αγκαλιά όμως, δυστυχώς είχε κι αγκάθια.

Από τον Μεσαίωνα και μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο οι πουριτανικές, έντονα αυταρχικές και συντηρητικές αντιλήψεις των κοινωνιών διαμόρφωσαν την σεξουαλική συμπεριφορά των ανθρώπων. Ειδικότερα ο σκοταδισμός του Μεσαίωνα, με την απάνθρωπη δίωξη της θρησκευτικότητας που η εκκλησία επέβαλε, καταδίκαζε την ομοφυλοφιλία και την θεωρούσε διαβολική υπόθεση (!!), εξοντώνοντας κάθε έκφραση και αίσθηση ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς. Σε αυτήν την αντίληψη συνέβαλαν και τα απολυταρχικά καθεστώτα, που θέσπισαν αυστηρότατους νόμους για την ομοφυλοφιλία.

Συγκεκριμένα, με την εμφάνιση της ηθικολογίας του χριστιανισμού και άλλων θρησκειών, ο «παρά φύση» έρωτας καταδικάζεται, μάλιστα με θάνατο στην πυρά κατά τα χρόνια της Ιεράς Εξέτασης, ενώ ο Χίτλερ στιγματίζει του ομοφυλόφιλους με το ροζ τρίγωνο πριν τους οδηγήσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Και η ισλαμική θρησκεία δεν εγκρίνει τη σοδομία, αλλά υπάρχουν σαφείς αναφορές για ομοφυλοφιλικές σχέσεις στις «Χίλιες και μια νύχτες», στο «Ρουμπαγιάτ» του πέρση ποιητή Ομάρ Καγιάμ και αλλού.

Ενώ λοιπόν βάλλεται από τις θρησκείες, ο ομοερωτισμός, είναι εμφανής σε όλες τις πολιτισμικές πτυχές των λαών.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι η Κίνα, η Ιαπωνία κι η Ινδία τηρούν διαφορετική στάση.

Η Κίνα έχει μια πολύ παλιά ομοφυλοφιλική παράδοση που συμπλέει τόσο με τον ταοϊσμό (πνευματική αρμονία) όσο και με τον κομφουκιανισμό. Παρουσιάζεται έντονα στις δημώδεις μεταφορικές ιστορίες της, όπως: «η αγάπη του μοιρασμένου ροδάκινου» και «του κομμένου μανικιού».

Στην ιδιαίτερα ερωτική τέχνη της Ιαπωνίας απεικονίζεται ανοιχτά η αντρική συνεύρεση.

Ο Ινδουϊσμός θεωρεί ότι η συγχώνευση των δύο φύλων συμβολίζει τις κοσμικές δυνάμεις του σύμπαντος και τη διπλή φύση της δημιουργίας. Σε αναπαραστάσεις, βλέπουμε τον Σίβα με ανδρόγυνη υπόσταση, ενώ στο έπος Μαχαμπαράτα ο στενός σύνδεσμος Κρίσνα και Αρτζούνα αναδεικνύει ότι οι δυο τους είναι ο αντικατοπτρισμός της αγάπης του ενός για τον άλλο. 

Η ινδουιστική φαντασία συνδέει τις σεξουαλικές πρακτικές που σήμερα θεωρούνται ομοφυλοφιλικές με την ιδέα ύπαρξης ενός τρίτου φύλου. Η έννοια του φύλου περιλάμβανε πολλές κατηγορίες διαφυλικών ατόμων. Στο έπος Ραμαγιάνα (3ος αιώνας π.Χ.) συναντάμε περιγραφές της γυναικείας ομοφυλοφιλίας, ενώ το Κάμα-Σούτρα (περί τον 5ο αιώνα μ.Χ.) περιλαμβάνει συνευρέσεις μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Η σουφική ποίηση υμνεί την ανδρική ομοφυλόφιλη αγάπη, ενώ η ποίηση Ρέχτι δημιουργεί εναλλακτικές αναπαραστάσεις της γυναικείας.

Η ψυχιατρική, με την σειρά της πολέμησε την ομοφυλοφιλία, που την είχε εντάξει μέσα στις ψυχικές παθήσεις, για να την αποβάλει από την ψυχοπαθολογία μόλις μετά το 1980, οπότε η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Εταιρεία δεν την συμπεριέλαβε στην 3η έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου και των Ψυχικών Διαταραχών (DSM). Τελικά, το DSM III διέγραψε οριστικά την λέξη ομοφυλοφιλία, ενώ ο όρος «Ομοφυλοφιλία δυστονική προς το Εγώ» μετατράπηκε σε σεξουαλική διαταραχή, όπου υπάρχει «επίμονη και έντονη ενασχόληση του ατόμου για το σεξουαλικό του προσανατολισμό». Αυτό σημαίνει ότι πλέον η ομοφυλοφιλία δεν θεωρείται ψυχιατρική πάθηση και ότι ο ομοφυλόφιλος δεν αντιμετωπίζεται ως ψυχικά άρρωστος. 

Και μετά από τόσες διώξεις, απέναντι σε συνανθρώπους μας, που απλώς διάλεξαν να αγαπούν διαφορετικά, ερχόμαστε στο σήμερα. Που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε πιο ανοιχτόμυαλοι προς τα ΛΟΑΤ άτομα.

Τα αρχικά ΛΟΑΤ (αγγλικά LGBT, Lesbian-Gay-Bisexual-Transgender) αναφέρονται συνολικά στα Λεσβιακά, Ομοφυλόφιλα, Αμφισεξουαλικά και Τρανς άτομα. Δε ζουν ανάμεσά μας! Εμείς οι ίδιοι είμαστε!

Τι σημαίνει φυσικό κι αφύσικο;

Ποια σαθρή κοινωνική προκατάληψη και ποια απαρχαιωμένη αντίληψη ορίζει οτιδήποτε προέρχεται από την ψυχή ως αφύσικο; Γιατί στο όνομα της ηθικής να γίνονται τα χειρότερα εγκλήματα και να απαγορεύεται σε συνανθρώπους μας να ζουν;!

Και ποια μάνα, ποιος θεός, δε θα αγαπήσει ένα δημιούργημά του, επειδή εκείνο προτίμησε να αγαπά άτομα του ίδιου φύλου; 

Στην εποχή μας, την υποτιθέμενα απαλλαγμένη από κοινωνικά ταμπού, διοργανώνεται μια σειρά εκδηλώσεων, που μπορεί να περιλαμβάνουν από απλές συγκεντρώσεις μέχρι παρελάσεις, άρματα και πάρτυ, γνωστές ως Gay Pride (Φεστιβάλ Περηφάνιας). Τα ΛΟΑΤ άτομα διαδηλώνουν δημόσια την περηφάνια που κάθε άτομο πρέπει να αισθάνεται για τη σεξουαλική του ταυτότητα, ενώ γιορτάζεται ανοιχτά η διαφορετικότητα και η κουλτούρα τους. Παράλληλα, αποτελούν και μια μορφή διεκδικήσεων από την συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, με κύριο στόχο την εξουδετέρωση των αρνητικών στερεοτύπων στην οποία είναι εγκλωβισμένη η σκέψη και πρακτική πολλών ανθρώπων.

Σε ορισμένα κράτη έχει θεσπισθεί νομικά κάποιο είδος αστικής σύμβασης ή συμφωνητικού προσωπικής ένωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων με τα περισσότερα από τα δικαιώματα του γάμου, σε άλλα κράτη κάποια μορφή νομικά αναγνωρισμένης συμβίωσης με πιο περιορισμένα δικαιώματα, ενώ άλλα κράτη αναγνωρίζουν όλα τα ζευγάρια που συγκατοικούν μακροπρόθεσμα και τους προσφέρουν προνόμια υποστήριξης, ανεξάρτητα από το φύλο και το είδος της σχέσης τους.

Ο δρόμος φυσικά έχει ακόμα εμπόδια πριν αναγνωριστεί ισάξια ως μη περιθωριοποιημένο ή διαταραγμένο ένα ομοφυλόφιλο άτομο.

Μέχρι να σταματήσουν τα αδιάκριτα βλέμματα, τα κουτσομπολιά, τα γουρλωμένα μάτια.

Μέχρι να μη βλέπουμε πλέον καμία διαφορά –κι αλήθεια απορώ πώς μερικοί ακόμα βλέπουν!

Δεν έχει σημασία αν ένας αρχαίος ήρωας ή ένας στρατηλάτης, αν η τραγουδίστρια που μας συγκίνησε ή ο ηθοποιός που μας έκανε να ξεκαρδιστούμε στα γέλια, δεν έχει σημασία αν είναι ή όχι ομοφυλόφιλοι.

Δεν κρίνουμε κάποιον από το τι κάνει στο κρεβάτι του, αλλά από το τι κάνει στη ζωή του, από την καρδιά του, την προσφορά του στην κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική ιστορία. Είναι προσβλητικό να σχολιάζουμε την ερωτική ζωή και να μην μαθαίνουμε από το έργο.

Οι ταμπέλες υπάρχουν για να τις κρεμάμε στα φρούτα και στα λαχανικά, όχι σε ότι τον ίδιο με εμάς αέρα ανασαίνει και το ίδιο πονάει και γελάει.

Gay, στην αγγλική γλώσσα, απ’ όπου και θεσπίστηκε ο όρος, σημαίνει χαρωπός!

Γιατί λοιπόν και με ποιο δικαίωμα να σβήσουμε το χαμόγελο από αυτόν τον χαρακτηρισμό;

Οι καρδιές όλων μας όταν βλέπουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο ίδια χτυπάνε.

Όποιο όνομα και να του δώσεις και σε όποιον και να στραφεί, όποιον και να τοξεύσει, ίδιος θα είναι ο έρωτας.

Κι όταν μιλάμε για αγάπη…
Δεν υπάρχει διαφορά.
Ευτυχώς, δεν έχει φύλο το συναίσθημα.
Κι αν είχε…
Θα ήταν μόνο αρσενικό;
Κι αν είχε...
Θα ήταν μόνο θηλυκό;
Τι σημασία έχει!!!

http://www.transs.gr/news1.php?nid=2773