Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Η εξάλειψη του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών είναι ευθύνη αλλά και υποχρέωση όλων μας.



 
 



Της Δήμητρας Κογκίδου

Λίγο πριν από το νέο έτος θερίζουμε και ορισμένα αποτρόπαια αποτελέσματα της έμφυλης βίας, αφού πιο μπροστά ο κυρίαρχος λόγος και πολλές πρακτικές «διαπαιδαγώγησαν» σε αυτήν. Επιλέγω ορισμένα γεγονότα που είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες:
 - Νεκρή βρέθηκε μία νέα γυναίκα έξω από το σπίτι της οικογένειας καταγωγής της στην Ξάνθη και από τα μέχρι τώρα στοιχεία προκύπτει ότι οι δράστες προσπάθησαν να τη βιάσουν, τη μαχαίρωσαν και της έβαλαν φωτιά με βενζίνη που αφαίρεσαν από σταθμευμένο μηχανάκι.
 - Θύμα ομαδικού βιασμού έπεσε μια ινδή φοιτήτρια -γεγονός που προκάλεσε κύμα βίαιων διαδηλώσεων στην Ινδία, με αποτέλεσμα το θάνατο ενός αστυνομικού -που μεταφέρθηκε σε εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση σε εξειδικευμένο σε μεταμοσχεύσεις οργάνων νοσοκομείο της Σιγκαπούρης.
 - Κύμα αντιδράσεων και εκκλήσεις για παρέμβαση από το Βατικανό έχει προκαλέσει το «κείμενο της ντροπής», που τοιχοκόλλησε ιταλός ιερέας σε εκκλησία στη Σπέτσια, κατηγορώντας τις γυναίκες για τη βία σε βάρος τους -είτε επειδή φορούν «προκλητικά ρούχα» είτε επειδή δεν κάνουν τις δουλειές του σπιτιού.

 Μία ματιά στα στατιστικά στοιχεία -αν και «φωτογραφίζουν» ένα μόνο τμήμα της πραγματικότητας- και στις διάφορες μαρτυρίες αρκούν για να επιβεβαιωθεί ότι, από τη γέννηση ώς τον θάνατο, σε περιόδους ειρήνης όσο και πολέμου, ασκείται βία στις γυναίκες, τόσο στον ιδιωτικό όσο και τον δημόσιο χώρο. Ένας μεγάλος αριθμός γυναικών είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας, ακόμα και ανθρωποκτονίας από συντρόφους ή άλλους, σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας, βιασμού, ενώ στις ένοπλες συρράξεις η βία κατά των γυναικών χρησιμοποιείται συχνά ως όπλο πολέμου. Και να μην ξεχνάμε την παράνομη διακίνηση και εμπορία γυναικών και άλλες πρακτικές, όπως εγκλήματα τιμής, πρώιμοι γάμοι, ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων, εξαναγκαστικός υποσιτισμός, έλλειψη πρόσβασης στην ιατρική περίθαλψη κ.ά. H τέλεση αυτών των εγκλημάτων «επιτρέπεται» γιατί είναι ακόμη ισχυρή και ηθικά νομιμοποιημένη η αντίληψη ότι ο άνδρας έχει κυριαρχικό δικαίωμα πάνω στην γυναίκα. Το ζήτημα της έμφυλης βίας είναι κυρίως πολιτικό θέμα που έχει να κάνει με την παιδεία, με αντιλήψεις και συμπεριφορές που την επιτρέπουν ή ακόμα και την ενθαρρύνουν, και κυρίως με τις πολιτικές και τους θεσμοθετημένους κανόνες που επικρατούν. Η βία κατά των γυναικών, σε όλες τις μορφές της, αποτελεί μέρος των διακρίσεων με βάση το φύλο και συνιστά παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των γυναικών. Αποτελεί πλήγμα κατά του δικαιώματος στην ελευθερία, στην αξιοπρέπεια, στην ασφάλεια, στη σωματική και ψυχική ακεραιότητα και υγεία κάθε γυναίκας που την υφίσταται και εμπόδιο στην ανάπτυξη μιας δημοκρατικής κοινωνίας.



 Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών μάς «θυμίζουν» ότι δεν πρέπει συμμετέχουμε άλλο σε αυτό το παιχνίδι της σιωπής και της ανοχής. Ότι πρέπει να παλέψουμε για την υπέρβαση του σεξισμού στην κοινωνία, γιατί η βία θα συνεχίζεται όσο τροφοδοτείται από την άνιση σχέση εξουσίας ανάμεσα στα φύλα και όσο αποτελεί μέρος της δομής των κοινωνιών μας και του συστήματος λειτουργίας τους. Η έμφυλη ασυμμετρία στην κοινωνία δεν είναι και ούτε θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Αυτή την πραγματικότητα, λοιπόν, πρέπει να αλλάξουμε! Και η αλλαγή είναι θέμα συνεργασίας όλων όσοι θέλουν να ζουν σε μια δίκαιη και δημοκρατική κοινωνία -των συλλογικοτήτων της κοινωνίας των πολιτών, των διεθνών οργανισμών και των κυβερνήσεων. Δεν είναι μόνο ζήτημα των γυναικών, αλλά και όσων ανδρών συνειδητοποιούν ότι καταπιέζονται από τον σεξισμό, τον ρατσισμό, τη βία, την ομοφυλοφοβία, τον κοινωνικό αποκλεισμό κ.ά. και δεν θέλουν να είναι συνένοχοι στη διατήρησή τους. Κατά συνέπεια, η εξάλειψη του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών είναι ζήτημα υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ζήτημα δικαίου, ζήτημα πολιτισμού. Είναι ευθύνη αλλά και υποχρέωση όλων μας.

* Η Δήμητρα Κογκίδου είναι καθηγήτρια και κοσμητόρισσα της Παιδαγωγικής σχολής του ΑΠΘ

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

HURT


Sisters, unite! None of us are free until we all are free!




 


Protests after the recently rapes in India.

One girl took her life with poison after the government and police tried to force her to marry the man who raped her.

Another one died of severe organ failure following serious injuries to her body and brain. She was courageous in fighting for her life for so long against the odds but the trauma to her body was too severe for her to overcome.

As of now - violent public protests is going on in India. One police officer is dead.






 
Πάτρα

Ανάστατη είναι η κοινωνία στην Πάτρα από την αποκάλυψη ότι δύο άγνωστοι λήστεψαν ένα ζευγάρι και στη συνέχεια βίασαν κατ΄ επανάληψη τη γυναίκα...

Θύμα των ληστών βιαστών είναι μία 50χρονη, η οποία, σύμφωνα με πληροφορίες του patrastimes.gr., διαμένει στην περιοχή των Σελλών.

Οι δράστες επιτέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στο ζευγάρι τους λήστεψαν και αφού έδεσαν τον άντρα, στη συνέχεια βίασαν τη γυναίκα...

Νωρίτερα οι ίδιοι πιθανώς δράστες, εισέβαλαν σε οικία στην Αλισσό και επιχείρησαν να βιάσουν την 22χρόνη κόρη της οικογένειας.

Η νεαρή αντέδρασε και οι δράτες τράπηκαν σε φυγή.
 
                                                                          Ξάνθη

Μια γυναίκα βρέθηκε απανθρακωμένη σε ακάλυπτο οικοδομής, στην οδό 40 Εκκλησιών και Κοραή  στην Ξάνθη.

Το περιστατικό σημειώθηκε λίγο μετά τις 4.30 τα ξημερώματα. Η γυναίκα που κατοικεί στη Θεσσαλονίκη και είχε έρθει στο πατρικό της για τις μέρες των Χριστουγέννων, είχε μόλις επιστρέψει από διασκέδαση μαζί με φίλη της, η οποία την αποχαιρέτησε δύο στενά πιο κάτω από το πατρικό της σπίτι.

Η άτυχη κοπέλα δεν πρόλαβε να βάλει το κλειδί στην πόρτα όταν της επιτέθηκαν άγνωστος ή άγνωστοι δράστες. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των γειτόνων η κοπέλα, βιάστηκε, μαχαιρώθηκε και στη συνέχεια της έβαλαν φωτιά χρησιμοποιώντας βενζίνη από μηχανάκι που ήταν στην πιλοτή.

Ο μαρτυρικός θάνατος της κοπέλας σημειώθηκε ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι του διαμερίσματος των γονιών της ενώ οι γείτονες την άκουγαν να ουρλιάζει και ειδοποποίησαν την Αστυνομία. Όταν έφτασαν οι δυνάμεις της Πυροσβεστικής  η κοπέλα ήταν γυμνή και είχε ξεψυχήσει.


 

segna con me trailer 2012




- Documentario in preparazione -

C'è una lingua che non si parla con la voce, ma con le mani, e si ascolta con gli occhi. La lingua dei segni italiana oggi è usata da decine di migliaia di persone nel nostro paese, sorde e udenti. In questo documentario raccontiamo le storie di un gruppo di loro, che ci ha aperto le porte delle proprie case e lasciato spiare nelle proprie intimità. Con la lingua dei segni, ci hanno spiegato, puoi farti una famiglia, uscire con gli amici, lavorare, viaggiare e giocare. Puoi persino andare a ballare.
Ma questa è anche la storia di una lingua che, a dispetto di quel che dice la scienza e di quel che succede nel resto del mondo, in Italia non è riconosciuta dalla legge. E di conseguenza non è conosciuta dalla maggior parte degli italiani.
Non si parla nei luoghi pubblici e pochi, al di fuori delle comunità dei sordi, l'hanno vista usare. Alimentando così miti e misteri, da "è tanto affascinante..." a "sarà un
linguaggio universale?". Ma alimentando anche mille difficoltà: i pregiudizi e gli ostacoli che le persone sorde si trovano a dover affrontare nella nostra rumorosa comunità.
Per loro, la domanda chiave è una: come cambierebbe la tua vita, domani, se la lingua dei segni diventasse per legge una lingua?
Per tutti, il documentario vuole invece essere una riflessione sull'importanza della comunicazione nelle nostre vite, ma anche su quanto questa comunicazione costruisca la nostra cittadinanza e, a tratti, persino la nostra felicità.

Note tecniche
Lingua: italiano parlato e lingua italiana dei segni. Sarà tutto sottotitolato, per udenti e non udenti.
Durata: 50' circa.
Le autrici
Silvia Bencivelli: giornalista scientifica free lance, collabora con la Rai (radio e televisione), con giornali, eventi culturali e case editrici. Ha scritto (per ora) due libri, uno dei quali è stato tradotto in francese, spagnolo e inglese, e ha vinto diversi premi per il giornalismo scientifico.
Chiara Tarfano: videomaker e documentarista, con i suoi lavori ha vinto diversi premi per il documentario sociale. L'ultimo è stato il premio Short on Work della Fondazione Marco Biagi per 2033, con Silvia Bencivelli.

2012 - Youth @ WORK


Famiglie omogenitoriali: due papà, semplicemente genitori


27 dicembre 2012- di Egizia Mondini
da Donna Moderna.com



 La famiglia composta da Luca, Francescopaolo (insieme da ben 17 anni, in barba a chi pensa che i gay siano tutti promiscui, e sposati in Canada) e la loro piccola Lara. Una famiglia composta da due papà, una bimba, una donatrice, una gestante, nonni, zii, cugini, amici, pannolini e raffreddori. Una famiglia in cerca di diritti ma già attiva sui propri doveri. E per favore, non chiamiamoli pioneri perché loro sono e vogliono essere considerati solo genitori. A raccontarcela è papone Luca.

Francescopaolo ed io ci siamo conosciuti al Circolo di Cultura Omosessuale Mario Mieli di Roma nel 1995 e da allora (ben 17 anni) stiamo insieme. Io ero volontario da tempo presso il Circolo, oltre ad essere assistente domiciliare per i malati di aids, e Francesco, appena arrivato, si è subito unito a me nel volontariato e nella militanza. Oltre che nella vita.
 Ci siamo sposati in Canada, un mese dopo la nascita di nostra figlia Lara: lì non serve alcun requisito né di cittadinanza, né di residenza, visto che anni fa hanno deliberato che quello di sposarsi è un diritto inalienabile dell’uomo.



Quando avete deciso di voler diventare papà?


Francesco l’ha sempre sentita quasi come una tappa obbligata nella vita, forse anche perché ha vissuto in una grande famiglia, piena di zii, zie e cugini. Io inizialmente ero spaventato dalla possibilità che i servizi sociali potessero intralciare la nostra vita e le nostre scelte familiari; non sapevo bene quali fossero o meno i miei diritti nei confronti di un eventuale nostro figlio. Ma forse mi serviva solo un esempio, non avendo mai incontrato prima una famiglia omogenitoriale. Ci è bastato un pomeriggio passato in compagnia di due papà con la loro figlia e le paure, i dubbi e i timori si sono dissolti: l’avevo visto con i miei occhi, due gay possono essere padri. E al diavolo se i diritti non li abbiamo ancora: lottiamo già per tante altre cose, lotteremo anche per questo.

Come avete deciso come fare?

Abbiamo seguito l’esempio dei due papà conosciuti, ora nostri amici, e abbiamo optato per una GPA (Gestazione Per Altri): in poche parole, una donna ci avrebbe donato l’ovulo e un’altra donna avrebbe portato avanti la gravidanza per noi, una volta impiantato l’embrione nato dall’unione dell’ovulo donato e del seme di uno di noi.

Cosa avete dovuto fare una volta presa la vostra decisione?

Dopo alcuni viaggi negli Usa e in Canada, abbiamo scelto quest’ultimo come paese natale di nostro/a figlio/a. Un grande paese civile in cui si respira la vera integrazione tra razze, culture, religioni. Ci siamo affidati ad un’agenzia che ci ha permesso di conoscere Danielle, che ci ha donato l’ovulo, e Becky, che ha portato avanti la gravidanza. Due donne che ringrazieremo sempre per ciò che hanno fatto e con cui continuiamo ad avere una relazione amichevole, grazie ad Internet, con Skype e i social network.

Quale difficoltà sentite maggiormente come padri?

In realtà non abbiamo mai avvertito particolari difficoltà come padri. Nonostante probabilmente qualcuno avrà pensato che senza una donna in casa avremmo combinato disastri, posso dire che in realtà ce la siamo cavata benino. E’ bastato qualche giorno per prendere un po’ confidenza con un corpicino così piccolo, ma poi tutto si è svolto in maniera molto naturale. Insomma, futuri papà, non vi spaventate: anche noi maschietti possiamo cambiare pannolini, canticchiare ninna nanne e abbracciare i nostri figli. Per il resto ci sono gli spaventi classici di tutti i genitori (i primi febbroni, i primi passi con ruzzoloni e così via).

Quanto vi siete interrogati sull’assenza della mamma per vostra figlia e cosa vi siete risposti?

Abbiamo sempre creduto che non fosse un reale problema. Se ci si preoccupa di un modello sessuato di donna, questo Lara lo avrà sempre intorno a sé, a partire dalle nonne e le zie e tutte le nostre amiche a finire (devo dire purtroppo in alcuni casi) ai modelli che propongono i media. Se invece ci si riferisce ai ruoli genitoriali che tradizionalmente sono associati alla figura materna e a quella paterna, crediamo che questi non dipendano dal genere e si possano ritrovare naturalmente (con)divisi all’interno della coppia. Già da tempo questi ruoli sono diventati se non proprio intercambiabili, almeno più fluidi anche all’interno delle coppie eterosessuali.

E oggi avete una bambina…

Sì, Lara, una bambina bellissima (e non lo dico solo perché “ogni scarrafone…”) e il momento della sua nascita non lo dimenticheremo mai: è davvero un evento forte, primitivo. Consigliamo sempre a tutti i futuri padri di essere presenti al parto: li legherà fin da subito a quell’esserino.



Cosa ne pensate dei paesi (vedi l’India ad esempio) dove è possibile rivolgersi per la GPA a costi ridotti?

Noi abbiamo guardato subito a paesi come gli Stati Uniti e il Canada, dove si presume che le donne coinvolte abbiano una libertà e consapevolezza di ciò che stanno facendo maggiore che in altri paesi. Come in effetti abbiamo riscontrato: le donne che abbiamo conosciuto sanno esattamente cosa fanno, decidono liberamente e coinvolgono in questa scelta tutta la famiglia. In questi paesi inoltre c’è una cultura più vicina alla nostra e, più importante ancora, abbiamo potuto fare il nostro percorso alla luce del sole, al contrario di altri in cui la GPA è vietata alle coppie omosessuali; per farla in questi ultimi paesi avremmo dovuto far tutto come single, ma noi volevamo un’origine chiara, limpida, pulita per nostra figlia, una storia da poterle raccontare senza ombre.

Come avete tutelato la vostra famiglia dal punto di vista legale visto che in Italia non siete riconosciuti?

Per lo Stato Italiano noi viviamo sotto lo stesso tetto, ma da estranei. Non siamo né sposati, né tanto meno io (genitore non biologico di Lara) sono suo padre. Potrei essere allontanato da lei nel caso che Francesco morisse o ci separassimo e lui non tenesse fede alle promesse che ci siamo fatti; ma se io dovessi impazzire e lasciarli, non avrei nessun dovere nei confronti di mio marito e di mia figlia. Quelli che noi chiediamo allo Stato Italiano non sono solo diritti, dunque, ma anche doveri. Ci siamo tutelati lasciando più “tracce” possibili della nostra storia e dei nostri legami; Francesco ha fatto testamento e mi ha nominato tutore legale in caso di sua morte. Ma tutto ciò è un palliativo, il testamento potrebbe essere impugnato facilmente. E inoltre in caso di sua dipartita, io non sarei automaticamente riconosciuto figura familiare, ma dovrei dimostrarlo davanti ad un giudice; e quindi dipenderebbe dal suo giudizio. Tutto ciò è profondamente ingiusto ed è per questo che ci battiamo ogni giorno.

Quanti anni ha Lara e volete darle fratelli?

Lara a fine dicembre compirà 20 mesi. Per il momento di fratelli o sorelle non se ne parla: purtroppo questo percorso comporta anche molte spese e viaggi all’estero e non possiamo permetterci altre spese simili.

Come vi chiama vostra figlia?

É nel periodo in cui ripete ogni cosa. Ci ha sempre chiamato “papà” indistintamente, ma ora inizia a ripetere i nostri nomi o anche “daddy” (cerco di parlarle in inglese ogni tanto). Deciderà lei come chiamarci, magari con un soprannone. A me piacerebbe “papone”.

Come è il rapporto con le rispettive famiglie?

Ottimo. Abbiamo coinvolto fin da subito le nostre famiglie nella nostra decisione. Abbiamo sempre creduto fondamentale che appoggiassero la nostra scelta di allargare il nostro nucleo familiare. E la decisione di parlarne subito con loro ci ha ripagato. In realtà siamo stati fortunati in questo; è stato piuttosto facile convincerli a sostenerci (in ogni caso non avremmo rinunciato) e ora sono dei nonni, nonne, zii, zie, cugini e cugine fantastici. Che ci danno anche molto più di una mano nella gestione quotidiana.

Come è il rapporto con la scuola e gli altri genitori?

Lara ha frequentato fin da piccolissima (aveva quattro mesi) il nido comunale. Prima di iniziare a frequentarlo, siamo andati a presentarci alla direttrice e alle insegnanti. Con nostra sorpresa, non abbiamo neanche dovuto fare chissà che sforzo, perché avevano già avuto l’esperienza di due papà. Ci siamo poi presentati anche con gli altri genitori, che si sono dimostrati curiosi, ma tranquilli.



Conoscete e frequentate altre famiglie omogenitoriali?

Poco dopo aver intrapreso il nostro percorso genitoriale, ci siamo iscritti a Famiglie Arcobaleno, l’associazione dei genitori omosessuali, che si è rivelata nel tempo un sostegno nei momenti brutti (abbiamo dovuto fare diversi tentativi per avere Lara e ogni insuccesso era una ferita cocente) e ci ha aiutato a costruire una solida rete di amicizie. Crediamo inoltre che sia fondamentale per un bambino di una famiglia omogenitoriale frequentare anche realtà simili alla sua.

Viste le ultime primarie del PD: quanto è cambiato il dibattito politico su questi temi rispetto a quando avete iniziato a pensare di diventare genitori?

Certamente ora si parla molto di famiglie omogenitoriali, quando pochi anni fa sembravano una chimera. Questo grazie a una visibilità sempre crescente delle famiglie stesse e al lavoro costante di Famiglie Arcobaleno, che crede davvero (come crediamo anche noi due da sempre) che sia l’arma più potente che abbiamo. Ma spesso purtroppo chi è chiamato ad esprimersi pubblicamente su questi temi è anche chi meno conosce la nostra realtà e ancora tanto lavoro c’è da fare sui politici, ancora troppo proni a un regime di “do ut des” con le gerarchie vaticane.

Vi sentite dei pionieri? E secondo voi i nostri/vostri figli ne pagheranno le conseguenze?

Gli omosessuali da sempre hanno figli, anche Oscar Wilde ne aveva, tanto per citare un esempio illustre, e sono stati genitori come gli altri. Non li avevano in coppia, questa è la differenza con il fenomeno dei nostri giorni. Questo è potuto cambiare ultimamente soprattutto grazie alla scienza oltre che alla rivoluzione sessuale e dei costumi che ancora è in atto. Non mi sento un pioniere, perché poi quotidianamente combatto contro pannolini e raffreddori come ogni altro genitore. Spero davvero che le cose cambino in fretta, ma mi sembra che la società su questo punto lo stia facendo rapidamente. E spero di riuscire a fornire a Lara una sicurezza, una forza e un orgoglio delle proprie origini che non la facciano mai star male. Ma mi sembra che questa sia la speranza di ogni genitore.

Cosa vi aspettate da vostra figlia?

Che cresca forte, decisa e indipendente, ma aperta e rispettosa delle differenze. Qualunque esse siano. Sono la base dello scambio e della crescita.

Burnesha,[«ορκισμένη παρθένα»] της Αλβανίας



Γυναίκες σε κλειστές κοινότητες της χώρας περνούν τη ζωή τους σαν άντρες!

«Βurnesha» [«ορκισμένη παρθένα»] αποκαλείται η γυναίκα της Αλβανίας που έχει επιλεχθεί, συνήθως σε μικρή ηλικία, για να πάρει την προνομιακή και ισόβια θέση του άντρα στην κοινωνία.

Σε μια παράδοση που πάει πίσω μερικές εκατονταετίες, η περίεργη αυτή αλλαγή ταυτότητας φύλου κάλυπτε μια πρακτική ανάγκη: σε κλειστές κοινότητες που λειτουργούσαν (και συνεχίζουν να λειτουργούν) ως φυλές και ο ρόλος της γυναίκας ήταν περιορισμένος, το προνόμιο του να είναι κανείς άντρας έπρεπε να περιχαρακωθεί.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: σύμφωνα με τον παραδοσιακό νόμο Kanun (του 15ου αιώνα), που ισχύει ακόμα στις ορεινές περιοχές της βόρειας Αλβανίας, η θέση της γυναίκας στην πατριαρχική κοινωνία ήταν απλώς υποστηρικτικός του άντρα.



 
Η καταπιεστική αυτή ηγεμονία της γυναίκας, που όριζε μάλιστα ότι ήταν κτήμα και περιουσία του συζύγου της, της απαγόρευε μια σειρά από καθημερινές πρακτικές αλλά και κοινωνικά προνόμια: το δικαίωμα να ψηφίζεις, να οδηγείς, να διαθέτεις επιχείρηση, να κερδίζεις λεφτά, να πίνεις αλκοόλ, να καπνίζεις, να βλασφημάς, να φοράς παντελόνια και να κατέχεις όπλο ήταν αποκλειστικά αντρική υπόθεση.


Τα νεαρά κορίτσια πιέζονταν συνήθως σε προσχεδιασμένους γάμους, και αυτό θα σφράγιζε το υπόλοιπο της ζωής τους.


Όχι ωστόσο για όλες τις γυναίκες του χωριού! Υπήρχε πάντα η επιλογή να γίνει κάποια «burnesha»: το καθεστώς της «ορκισμένης παρθένας» εξύψωνε τη γυναίκα στο κοινωνικό status του άντρα και της παρείχε όλα τα προνόμια και τα δικαιώματα του αντρικού πληθυσμού.



 
Δεν ήταν ωστόσο επιλογή χωρίς τίμημα. Για να σηματοδοτήσουν τη μετάβαση από τη γυναίκα στον άντρα, οι «ορκισμένες παρθένες» έκοβαν τα μαλλιά τους, φορούσαν αντρικές φορεσιές και άλλαζαν κάποιες φορές ακόμα και τα ονόματά τους.


Αντρικές χειρονομίες και άλλα χαρακτηριστικά «αντρικά» πρότυπα υιοθετούνταν από την «burnesha», μέχρι να γίνουν δεύτερη φύση της. Και βέβαια έπαιρνε όρκο αγαμίας, να παραμείνει αγνή και αμόλυντη για μια ζωή.

Κι έτσι προοδευτικά η «burnesha» γινόταν άντρας, θάβοντας το φύλο της βαθιά μες στην κοινωνική ανάγκη για δραστηριότητα και ψήγματα ελευθερίας.


Η πρακτική μάλιστα της «ορκισμένης παρθένας» συνεχίζεται ως τις μέρες μας, αν και η μοντερνικότητα που αγγίζει σιγά-σιγά τα απάτητα αυτά χωριά των Άλπεων αποδυναμώνει την αρχαία παράδοση.

Παρόλα αυτά ο θεσμός της «burnesha» παραμένει, αν και φθίνει σιγά-σιγά, με τα νέα μέλη της ιδιότυπης αυτής κοινότητας να ανέρχονται σε λίγες δεκάδες πλέον.


Η φωτογράφος Jill Peters ταξίδεψε μέχρι τις απομακρυσμένες αυτές περιοχές για να καταγράψει με την καμέρά της τις γυναίκες που ωθούνται από κοινωνικο-πολιτισμικές πιέσεις να ζήσουν σαν «κουτσουρεμένοι» άντρες...
 

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

vi presento la famiglia di Costanza, Monia e i loro due figli

 Di queste nuove famiglie fanno parte quei circa centomila minori con almeno un genitore gay e che in Italia vivono senza riconoscimento. Ma al di là dei dati, delle statistiche, degli esempi, non c’è modo migliore per conoscerle dal di dentro che farle parlare in prima persona, dar loro voce per farci entrare nei loro salotti, dove il quotidiano diventa simile a quello di ogni famiglia.

E allora ecco che vi presento la famiglia di Costanza, Monia e i loro due figli. Insieme da quasi 14 anni, sposate da 2 a Barcellona e madri da 6 (grazie a una clinica di Bruxelles). Tra gli impegni in ufficio e quelli di mamma, Costanza ha trovato il tempo di rispondere alle mie domande convinta che «La visibilità è la nostra arma più efficace per far capire che il nostro essere due mamme non rende la nostra famiglia meno funzionale delle altre».


Costanza, da quanto state insieme?
 Ci siamo “fidanzate” 13 anni e mezzo fa, dopo due anni siamo andate a convivere e un anno dopo (10 anni fa) abbiamo comprato casa insieme.

Quando avete deciso di voler diventare mamme?
 La mia compagna mi parlò da subito di questo suo desiderio che aveva da sempre. All’inizio non ero molto convinta, ma a forza di parlarne ho capito che quello che mi bloccava era la paura che non fosse una scelta giusta. La causa profonda della mia difficoltà era la cosiddetta omofobia interiorizzata, che mi faceva sentire inadeguata a priori e riusciva così a seppellire il mio desiderio di genitorialità.

Come avete deciso come fare?
 Abbiamo capito abbastanza presto che la soluzione migliore per noi era il donatore perché non volevamo interferenze esterne alla nostra coppia. Avevamo anche individuato un paio di amici gay che forse sarebbero stati disponibili come “donatore amico”, ma temevamo che prima o poi potessero rivendicare un ruolo paterno nei confronti dei figli.

Cosa avete dovuto fare una volta presa la vostra decisione?
 Abbiamo preso contatti con il Policlinico universitario di Bruxelles, dopo qualche mese abbiamo avuto il colloquio per la prima visita, nel corso della quale abbiamo portato i risultati di una serie di esami propedeutici. Poi è iniziato l’iter dei tentativi: prima una serie di IUI (inseminazioni intrauterine), poi le FIVET (Fertilizzazione In Vitro con Embryo Transfer, una tecnica di procreazione assistita dove la fecondazione dell’ovulo avviene prima in vitro e poi successivamente l’embrione formato viene trasferito nell’utero della donna).

E oggi avete due bambini…
 La grande, arrivata al tredicesimo tentativo, ha 6 anni e mezzo. Il piccolo, dopo altri 7 tentativi, ha 11 mesi.

Come avete tutelato la vostra famiglia dal punto di vista legale visto che in Italia non siete risconosciuti?
 Innanzitutto fin dall’inizio della nostra convivenza ci siamo messe sullo stesso Stato di famiglia: non è una gran tutela, ma testimonia il nostro essere più che semplici conviventi. Abbiamo fatto testamento, ognuna di noi, designando l’altra come erede universale nei termini consentiti dalla legge (che prevede quote legittime diversamente da quanto previsto per le coppie sposate), e la mia compagna (mamma biologica e legale di entrambi i bambini) indicando me come persona alla quale vorrebbe che fossero affidati i figli nel caso le succedesse qualcosa di grave: è un’indicazione non vincolante ma della quale il giudice dovrebbe tener conto. È chiaro che la mancanza di riconoscimento del legame tra me e i bambini è la cosa più preoccupante e rispetto alla quale siamo più deboli. Tornando a questioni patrimoniali, abbiamo sottoscritto delle polizze vita designando l’altra come beneficiaria, acquistato al 50% la casa in cui viviamo e cointestato il mutuo al 50%.


Come vi chiamano i vostri figli?
 Siamo entrambe “mamma”, ed è così che ci presentiamo anche al di fuori della famiglia. Se c’è bisogno di differenziare, la grande (il piccolo naturalmente ancora non parla) ci chiama Mammamò e Mammacò.

Come è il rapporto con le rispettive famiglie?
 Non ravvisiamo una specificità dovuta al nostro essere una famiglia omogenitoriale. Le famiglie di origine ci sono state accanto, con le ovvie differenze individuali, durante il percorso di ricerca dei figli, ora sono tutti nonni felici di veder crescere i propri nipotini.

Come è il rapporto con la scuola e gli altri genitori?
 All’inizio di un nuovo ciclo scolastico o in presenza di nuovi insegnanti ci presentiamo al corpo docente perché riteniamo importante “spianare la strada” ai nostri figli: nel momento in cui dovessero parlare della loro famiglia, non vogliamo che qualcuno possa dire che “non può essere, un papà devi averlo per forza, magari è morto o andato via”. Né tanto meno vogliamo rischiare atteggiamenti omofobi (magari inconsapevoli) da parte delle maestre. La visibilità è la nostra arma più efficace per far capire che il nostro essere due mamme non rende la nostra famiglia meno funzionale delle altre. Alle riunioni scolastiche e alle feste andiamo, se possibile, sempre insieme, proprio per farci conoscere anche dai genitori degli altri bambini. Finora questa strategia ha funzionato benissimo: a volte le persone mostrano qualche legittima curiosità nei confronti del nostro percorso, ci chiedono come abbiamo fatto o quali diritti abbiamo o ci sono negati. Tutto questo è molto utile, perché se un cambiamento avverrà nella società italiana sarà proprio a partire dal basso, dalla conoscenza sempre più diffusa delle nostre famiglie nel tessuto sociale, nella quotidianità di tutti.

Conoscete e frequentate altre famiglie omogenitoriali?
 Siamo socie fondatrici di Famiglie Arcobaleno, l’associazione dei genitori omosessuali nata nel 2005 che conta oggi centinaia di famiglie omogenitoriali in tutta Italia. Conoscere e frequentare altre famiglie simili alla nostra è importante per i nostri figli, che altrimenti potrebbero credere di essere gli unici ad avere una famiglia “diversa”.

Cosa vi aspettate dai vostri figli?
 Che siano bambini sereni ed equilibrati, e domani adulti liberi di mente e aperti ad accogliere la diversità in tutte le sue possibili manifestazioni.

Egizia Mondini
da Donna Moderna.com

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Ντοκιμαντέρ: Για την γυναίκα και την κρίση


Ο γ.γ. των ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν γράφει ένα κείμενο κατά της ομοφοβίας.


Αποκλειστικά για την Ελλάδα στη LifO:
«Είναι εξοργιστικό τόσες χώρες να συνεχίζουν να ενοχοποιούν ανθρώπους μόνο και μόνο γατί αγαπούν ένα άτομο του ίδιου φύλου». Ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Μπαν Κι Μουν γράφει αποκλειστικά στη LifO ένα κείμενο κατά της ομοφοβίας.



 
 
 
Είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός της θέλησης των νέων να αλλάξουν τον κόσμο. Ωστόσο, αυτή την εβδομάδα γιορτάζω τα 64α γενέθλια κάποιας στην οποία οφείλουμε μια κοσμοϊστορική εξέλιξη. Δεν είναι πρόσωπο αλλά ένα έγγραφο που γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1948 και άλλαξε για πάντα το πώς βλέπουμε ή συμπεριφερόμαστε στα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας. Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου προκάλεσε μία θεμελιώδη αλλαγή στην παγκόσμια σκέψη, επιβεβαιώνοντας ότι όλα τα ανθρώπινα όντα –όχι κάποια, όχι τα περισσότερα, αλλά ΟΛΑ– έχουν γεννηθεί ελεύθερα και ίσα, με αξιοπρέπεια και δικαιώματα.

Ο αγώνας για την πραγμάτωση των ιδεωδών της Διακήρυξης βρίσκεται στην καρδιά της αποστολής του ΟΗΕ. Η διεθνής κοινότητα έχει οικοδομήσει μία ισχυρή προϊστορία καταπολέμησης του ρατσισμού, προώθησης της ισότητας των φύλων, προστασίας των παιδιών και γκρεμίσματος των εμποδίων που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία. Ωστόσο, έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας. Τα πράγματα, όμως, αλλάζουν τόσο στη νομοθεσία όσο και στην πράξη.

Ενώ κάποιες παλιές προκαταλήψεις έχουν αρχίσει να εξαλείφονται, κάποιες άλλες συνεχίζουν να υπάρχουν. Σε όλο τον κόσμο οι λεσβίες, οι γκέι, οι αμφιφυλόφιλοι και οι διεμφυλικοί (LGBT) στοχοποιούνται και γίνονται θύματα –και δολοφονικών– επιθέσεων. Ακόμα και παιδιά ή έφηβοι χλευάζονται από τους συμμαθητές τους, υφίστανται τη βία και την τρομοκρατία, αποβάλλονται από το σχολείο, αποκηρύσσονται από τους γονείς τους, υποχρεώνονται σε γάμο ή, στη χειρότερη των περιπτώσεων, οδηγούνται στην αυτοκτονία. Οι LGBT υποφέρουν στον χώρο εργασίας τους, στα νοσοκομεία και στα σχολεία, δηλαδή στα μέρη όπου θα έπρεπε να αισθάνονται προστατευμένοι. Περισσότερες από 76 χώρες συνεχίζουν να ποινικοποιούν την ομοφυλοφιλία.

Έχω επανειλημμένως εκφράσει την άποψή μου εναντίον αυτής της τραγικής και άδικης διάκρισης κι έχω ενθαρρυνθεί από τις πολλές θετικές εξελίξεις τα τελευταία χρόνια. Έχουν υπάρξει εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις στην Ευρώπη, στην Αμερική και σε έναν αριθμό ασιατικών και αφρικανικών χωρών και θεαματικές αλλαγές στην κοινωνική συμπεριφορά σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου. Στα Ηνωμένα Έθνη έχουμε γίνει μάρτυρες μιας σειράς από ιστορικές πρωτιές. Πέρσι, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων υιοθέτησε το πρώτο ψήφισμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου, εκφράζοντας «σοβαρές ανησυχίες» για τη βία και τις διακρίσεις κατά των LGBT ατόμων. Η Ύπατη Αρμοστής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δημοσίευσε την πρώτη έκθεση του ΟΗΕ, τεκμηριώνοντας έτσι το πρόβλημα, ενώ το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων συζήτησε τα πορίσματα της έκθεσης. Ήταν η πρώτη φορά που ένα όργανο του ΟΗΕ διοργάνωσε μια επίσημη συζήτηση για το θέμα.                                   

Οι ακτιβιστές βοήθησαν να ανοίξουμε μια πόρτα. Δεν πρέπει να την αφήσουμε να κλείσει. Πρέπει όλοι, και ιδίως οι ηγέτες, να μιλήσουμε ανοιχτά κατά της ομοφοβίας.

Είναι εξοργιστικό τόσες χώρες να συνεχίζουν να ενοχοποιούν ανθρώπους μόνο και μόνο γατί αγαπούν ένα άλλο άτομο του ίδιου φύλου. Σε μερικές περιπτώσεις, υιοθετούνται νέοι νόμοι διακρίσεων. Σε άλλες, οι νόμοι αυτοί δεν είναι ντόπιοι αλλά έχουν κληρονομηθεί από παλιές αποικιακές δυνάμεις. Νόμοι που έχουν τις ρίζες τους στις προκαταλήψεις του 19ου αιώνα τροφοδοτούν το μίσος στον 21ο αιώνα. Όσο οι νόμοι συμπεριφέρονται σε μερικά άτομα σαν σε άθλιους εγκληματίες, άξιους μόνο για τιμωρία, η ευρύτερη κοινωνία θα έχει το ελεύθερο να κάνει το ίδιο.

Οι νόμοι αυτοί πρέπει να καταργηθούν. Πρέπει να τους αντικαταστήσουμε με άλλους, που προσφέρουν επαρκή προστασία κατά των διακρίσεων με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή την ταυτότητα φύλου. Επίσης, χρειαζόμαστε μία ευρύτερη εκπαιδευτική προσπάθεια για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να ξεπεράσουν το μίσος και τον φόβο και να αποδεχτούν ο ένας τον άλλο γι' αυτό που είναι.

Όταν συναντώ ηγέτες απ' όλο τον κόσμο, τους μιλώ για την ισότητα των LGBT μελών της ανθρώπινης οικογένειας. Πολλοί ηγέτες λένε ότι θα ήθελαν να κάνουν περισσότερα και υποδεικνύουν την κοινή γνώμη ως το εμπόδιο για την πρόοδο. Οι άνθρωποι, επίσης, επικαλούνται τις θρησκευτικές πεποιθήσεις ή τις πολιτισμικές αντιλήψεις.
 
Σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα των ανθρώπων να πιστεύουν –και να ακολουθούν στη ζωή τους– όποια θρησκευτική πίστη επιλέγουν. Αυτό είναι επίσης ένα ανθρώπινο δικαίωμα. Ωστόσο, δεν υπάρχει ποτέ δικαιολογία για τη βία ή τις διακρίσεις.

Καταλαβαίνω ότι μπορεί να είναι δύσκολο να υψώσεις το ανάστημά σου μπροστά στην κοινή γνώμη. Αλλά μόνο και μόνο επειδή μια πλειονότητα μπορεί να διαφωνεί με ορισμένα άτομα, αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε ένα κράτος να καταπατά τα θεμελιώδη δικαιώματά τους. Η δημοκρατία είναι κάτι παραπάνω από την κυριαρχία της πλειονότητας. Απαιτεί την προστασία των ευάλωτων μειονοτήτων από τις εχθρικές πλειονότητες. Οι κυβερνήσεις έχουν το καθήκον να αμφισβητούν τις προκαταλήψεις, όχι να ενδίδουν σε αυτές.

Όλοι έχουμε έναν ρόλο να παίξουμε. Ο Ντέσμοντ Τούτου είπε πρόσφατα ότι το παλιρροϊκό κύμα της αλλαγής αποτελείται από εκατομμύρια κυματάκια. Ας δεσμευτούμε ξανά να κάνουμε πραγματικότητα την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα για όλους.
.
 

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

"απαιτούμε να ακουστεί η φωνή μας, να εισακουστούμε και να γίνει σεβαστή η γνώμη μας".


Μετά από την έκκληση του Ευρωπαϊκού Λόμπι Γυναικών (ΕΛΓ) που τιτλοφορείται
 "Μαζί για μιαν Ευρώπη ελεύθερη από την πορνεία", η Διεθνής Επιτροπή για τα Δικαιώματα
 των Eργαζομένων στο Σεξ (ICRSE) και το Δίκτυο για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων
 των εργαζομένων στο σεξ στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και Κεντρική Ασία (SWAN),
 είμαστε σοκαρισμένοι/ες από την αποσιώπηση της φωνής των εργαζόμενων στο σεξ σε αυτή τη συζήτηση, από την μη-ηθική χρησιμοποίηση προκατειλημμένων στατιστικών και από τον συμψηφισμό του τράφικινγκ με την εργασία στο σεξ.
Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι το ΕΛΓ προωθεί νόμους και πολιτικές που αυξάνουν την καταστολή της εργασίας στο σεξ, με αποτέλεσμα να απειλούνται απευθείας η ασφάλεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα των εργαζόμενων στο σεξ.


 Εμείς οι εργαζόμενες/οι στο σεξ οργανωνόμαστε όλο και περισσότερο για τα ανθρώπινα δικαιώματά μας, συμπεριλαμβανομένων των εργασιακών δικαιωμάτων, στην Ευρώπη, και συχνά σε συνθήκες επισφαλείς, οπότε καταδικάζουμε εκείνες/ους που ισχυρίζονται ότι μιλούν εκ μέρους μας.


 Το ΕΛΓ αυτοαποκαλείται φεμινιστική οργάνωση αλλά παρ' όλα αυτά παραβλέπει τη φωνή γυναικών, τρανς γυναικών και τρανς αντρών οι οποίοι/ες έχουν άμεση εμπειρία από την εργασία στη βιομηχανία του σεξ. Στην πραγματικότητα καλεί για μια Ευρώπη που θα είναι απαλλαγμένη από εμάς.

Όταν το ΕΛΓ παρουσιάζει ως γεγονότα ισχυρισμούς που έχουν ιδεολογικά κίνητρα
 χωρίς να φέρνει αποδεικτικά στοιχεία για να τους στηρίξει, όπως συμβαίνει με την δήλωση
 ότι η εργασία στο σεξ σχετίζεται με την παιδική κακοποίηση, όχι μόνο πετυχαίνουν να εισάγουν
 ψεύτικα στοιχεία στη συζήτηση αλλά επίσης και να στιγματίσουν ακόμη περισσότερο τις/τους
 εργαζόμενες/ους στο σεξ. Τέτοιες προκαταλήψεις βλάπτουν τις/τους εργαζόμενες/ους στο σεξ
 σε καθημερινή βάση και ακυρώνουν οποιονδήποτε νοιάζεται πραγματικά για τα δικαιώματά μας
 και για να είναι καλές οι συνθήκες της ζωής μας. Στηρίζουμε πλήρως τις πολιτικές που βασίζονται
 σε αποδείξεις και όχι σε ιδεολογίες.

Ως εργαζόμενες/οι στο σεξ απορρίπτουμε το επιχείρημα ότι "η πορνεία είναι μια μορφή βίας κατά των γυναικών"
 καθώς αυτό αρνείται την ύπαρξη αντρών που πωλούν σεξουαλικές υπηρεσίες και επίσης φιμώνει τη φωνή
 των εργαζόμενων στο σεξ οι οποίες/οι έχουν αντίθετη άποψη.  Το να μιλάς εκ μέρους μιας ολόκληρης κοινότητας
 και να καταπνίγεις τη φωνή τους είναι μια μορφή βίας την οποία ιδιαίτερα οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤ άτομα
 καταπολεμούν εδώ και πολλές δεκαετίες.
 Ο συμψηφισμός του τράφικινγκ με την πορνεία και οι πολιτικές (τακτικές) που φτιάχτηκαν ώστε
 να βγει μπροστά το αίτημα της ποινικοποίησης των πελατών, δεν έχουν βελτιώσει τη ζωή
 των εργαζόμενων στο σεξ, όπως δείχνει η έρευνα (βλέπε: Ann Jordan: The Swedish law
 to criminalise clients: a failed experiment in social engineering. 2012
 http://rightswork.org/wp-content/uploads/2012/04/Issue-Paper-4.pdf )


 Επιπλέον, με το να ορίζεται η εργασία στο σεξ ως βία κατά των γυναικών καθεαυτή,
 καθίσταται αόρατη η βία και η κακοποίηση που υφιστάμεθα. Το να δίνεις στην αστυνομία την εντολή
 να καταστείλει την εργασία στο σεξ (είτε με το να συλλαμβάνει εμάς, τους πελάτες μας, τους μάνατζέρ μας,
 είτε με το να κάνει έφοδο στον χώρο εργασίας μας) ωθεί τις /τους εργαζόμενες/ους στο σεξ
 να δουλεύουν κρυφά και σε συνθήκες μη ασφαλείς. Βάζει τις/ τους εργαζόμενες/ους στο σεξ
 σε συγκρουσιακή θέση με την αστυνομία πράγμα το οποίο καθιστά εξαιρετικά δύσκολο το
 να αναφέρουμε στις αρχές τις περιπτώσεις κακοποίησης ή απειλών κατά της ασφάλειάς μας,
 ώστε να μπορούμε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε. Το κλίμα της ατιμωρησίας που συνεπάγεται
 πυροδοτεί την βία εναντίον μας.
 Το να δωθεί ακόμη περισσότερη δύναμη στην αστυνομία θα πετύχει μόνο να μας κάνει
 περισσότερο ευάλωτες/ ευάλωτους. Αυτό ισχύει για όλων των φύλων τις και τους εργαζόμενες/ους στο σεξ,
 αλλά πιο ειδικά για τις και τους εργαζόμενες/ους στο σεξ που ήδη αντιμετωπίζουν την αστυνομική καταδίωξη
 ή κακοποίηση επειδή είναι άστεγες/οι, χρήστριες/ες ναρκωτικών, μετανάστριες/ες, ή Ρομά.

Ως εργαζόμενες/οι στο σεξ από όλη την Ευρώπη, εμείς και οι σύμμαχοί/ες μας, απορρίπτουμε την αντίληψη
 ότι χρειάζεται κάποιοι/ες να μας σώσουν ή να μας βοηθήσουν. Αντί γι' αυτό χρειαζόμαστε να αναδειχτούν
 τα βασικά δικαιώματά μας ώστε να σταματήσει η κακοποίηση που στρέφεται εναντίον μας.
 Ως μετανάστριες/ες εργαζόμενες/οι του σεξ, διαμαρτυρόμαστε για τον συμψηφισμό της πορνείας
 με το τράφικινγκ και διεκδικούμε το δικαίωμα να μεταναστεύουμε και να δουλεύουμε. Η ποινικοποίηση
 των πελατών μας το μόνο που θα πετύχει θα είναι να αυξήσει την εξάρτησή μας από τρίτους.

Καταγγέλλουμε την πρόταση του Ευρωπαϊκού Λόμπι Γυναικών ως σεξιστική, ρατσιστική και τρανσφοβική
 επειδή αρνείται να λάβει υπόψη την πείρα των εργαζόμενων στο σεξ είτε είναι άντρες είτε γυναίκες
 είτε τρανς είτε μετανάστριες/ες. Όπως καταγράφεται στο Μανιφέστο μας (βλέπε λινκ) το οποίο δουλεύτηκε
 και υποστηρίχτηκε από 120 εργαζόμενες/ους στο σεξ, από 26 χώρες της Ευρώπης, στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο
 του 2005 για την Εργασία στο Σεξ, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τη Δουλειά και τη Μετανάστευση:
 "απαιτούμε να ακουστεί η φωνή μας, να εισακουστούμε και να γίνει σεβαστή η γνώμη μας".

http://www.sexworkeurope.org/news/icrse-network-news/sex-workers-raise-their-voice-against-ewl-call-prostitution-free-europe

 

“we demand our voices are heard, listened to and respected”.

Sex workers raise their voice against the EWL call for a ‘prostitution free Europe’


 
 

Following the call of the European Women Lobby “Together for a Europe free from prostitution”, the International Committee on the Rights of Sex Workers in Europe(ICRSE) and Sex Worker’s Rights Advocacy Network of Central and Eastern Europe and Central Asia (SWAN) is shocked at the silencing of sex workers’ voices in the debate, the unethical use of biased statistics and the conflation of trafficking with sex work. Worst of all, the EWL promotes laws and policies that heighten the repression of sex work and in so doing directly threaten sex workers’ safety and human rights.

Whilst we as sex workers have been increasingly organising for our human rights, including labour rights, in Europe, often in very precarious conditions, we condemn those who claim to speak in our name. EWL calls itself a feminist organisation but, nonetheless, dismisses the voice of women, trans* women and men, who have a direct experience of working in the sex industry and actually calls for a Europe free of us. 

When the EWL presents ideologically-motivated claims as fact with no supporting evidence, such as the assertion that sex work is linked to childhood abuse, they not only introduce falsehoods into the debate, they also further stigmatize sex workers. Such prejudice is damaging to sex workers on an every-day basis and discrediting anyone who actually cares about our rights and well-being. We strongly advocate for policies that are evidence-based rather than on ideology.

As sex workers, we reject the argument that ”prostitution is a form of violence against women” as it denies the existence of men selling sexual services, as well as silencing sex workers who oppose this view. Speaking on behalf of a whole community and silencing them is a form of violence that, especially, women and LGBT individuals have been fighting against for many decades.

The conflation of trafficking and prostitution and the policies created to tackle demand such as the criminalisation of clients have not improved the lives of sex workers, as research shows (see e.g. Ann Jordan: The Swedish law to criminalise clients: a failed experiment in social engineering. 2012 http://rightswork.org/wp-content/uploads/2012/04/Issue-Paper-4.pdf ). Moreover, by defining sex work as violence against women per se, the actual violence and abuse committed against us is made invisible. Giving police a mandate to repress sex work (whether it be by arresting us, our clients, our managers or raiding our work places), pushes sex workers to work in hiding, in unsafe conditions. It places sex workers in a conflictual relationship with the police making it incredibly difficult to report abuse against us or threats to our safety and continue working. The resulting climate of impunity fuels violence against us.

Giving more power to the police will only increase our vulnerability. This is true for sex workers of all genders, but in particular for sex workers who already face police repression or abuse for being homeless, drug users, migrant or Roma.

As sex workers from all over Europe, we and our allies reject the notion that we need to be saved or rescued. Rather, we need our fundamental rights to be upheld in order to stop abuse against us.   As migrant sex workers, we object to the conflation of prostitution with trafficking and demand the right to migrate and work. Criminalising our clients will only increase our dependency on third parties.

For refusing to take into account the experiences of sex workers either male, female, trans* and/or migrants, we denounce EWL’s statement as sexist, racist and transphobic. As stated in our Manifesto (link), elaborated and endorsed by 120 sex workers from 26 countries in Europe at the 2005 European Conference on Sex Work, Human Rights, Labour and Migration, “we demand our voices are heard, listened to and respected”.

 

Κινηματική μνήμη, ιστορική ασυνέχεια, βίαιη πραγματικότητα και θεσμική διεκδίκηση



Με αφορμή την ημέρα μνήμης των τρανς γυναικών και ανδρών, επιλέξαμε να αναφερθούμε στην κινηματική μνήμη και την ιστορική της ασυνέχεια στην Ελλάδα, στο πως αντανακλούν αυτά στη σημερινή βίαιη πραγματικότητα  και την προώθηση συγκεκριμένων θεσμικών διεκδικήσεων.

Στα Βαλκάνια έχουμε βαθιά παράδοση στη συστηματική κατάργηση της ιστορικής μνήμης μέσα από μια ολοκληρωτική προσπάθεια του κράτους για ομογενοποίηση πληθυσμών  και σύνθλιψης της διαφορετικότητας ομάδων και ατόμων, είτε γλωσσικής, είτε θρησκευτικής, είτε εθνικής κλπ. Καθώς όμως είναι αδύνατον στην πραγματικότητα να συμβαίνει κάτι τέτοιο  χωρίς προσβολή και καταπάτηση της ανθρώπινης υπόστασης και προσωπικότητας έχουμε οδηγηθεί στην οικοδόμηση μιας μισαλλόδοξης κοινωνίας, φοβικής κυρίως απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό που δεν τον αποδέχεται και τον αντιμάχεται ως εχθρό της, μια κοινωνίας  συνεχώς αυτοαναιρούμενης.


Όλη η νοοτροπία που έχει προκύψει από τον ενάμιση αιώνα προσπάθειας απαξίωσης και καταστροφής της διαφορετικότητας, έχει αντίκτυπο και στην δική μας κοινότητα.  Στο χώρο του LGBTQ  κινήματος, η υπονόμευση της αξίας της ζωής μας έχει ως αποτέλεσμα να εθιζόμαστε στην ιστορική αμνησία.. Θεωρούμε περιττό το να θυμόμαστε παλαιότερες διεκδικήσεις, συμβάντα είτε τραγικά είτε όχι, τα οποία ίσως σε άλλες χώρες της δύσης να είχαν κινητοποιήσει σύσσωμη την κοινότητα  για να διεκδικήσει την ισότιμη ένταξή της στην κοινωνία.

 Μιλώντας για κινηματική μνήμη μιλάμε για την αίσθηση της συνέχειας του LGBTQ κινήματος στην Ελλάδα από την στιγμή της ανάδυσής του. Η δική μας κινηματική μνήμη είναι σχεδόν ανύπαρκτη σε αντίθεση με αυτή των δυτικών χωρών που ως παράδειγμα έχουν δημιουργήσει τα δικά τους lgbtq μουσεία ως τόπους αναφοράς της ιστορίας τους και των προσώπων που βρέθηκαν στην προμετωπίδα των αγώνων τους. 
Σε πλήρη αντίθεση με αυτές τις χώρες, η δική μας μνήμη τείνει να είναι αποσπασματική και υποκειμενική και συνδέεται με την «μοίρα» του φεμινισμού και γενικότερα όλων των ανθρωπιστικών κινημάτων στην Ελλάδα που είναι ιδιαίτερα απαξιωμένα.   Οι λόγοι πολλοί και σύνθετοι έχουν να κάνουν με την ιδιοσυγκρασία και την κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας  που διαμορφώθηκε μέσα από μια διαδικασία αφομοίωσης και διαμεσολάβησης που αφορά αφενός την κυρίαρχη αντίληψη για το τι είναι  πολιτική και πως την ασκούμε και αφετέρου  την απουσία του αυτοπροσδιορισμού ως πολιτικό διακύβευμα.

Αυτή η ιστορική ασυνέχεια είναι μια κατάσταση που εξαφανίζει δυνατές στιγμές και εμπειρίες διεκδίκησης του κινήματος μας και τις καταδικάζει στην αφάνεια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μία παρόμοια εμπειρία όταν αναπόφευκτα ξανασυμβαίνει μετά από χρόνια, ή και δεκαετίες μετά, να θεωρείται πάλι η πρώτη. Από παραδείγματα έχουμε τα πράιντ μεταξύ δεκαετίας 1980 και αρχών 2000 από τρανς, γκέι, λεσβίες  ακτιβίστριες και ακτιβιστές,  που από άγνοια δεν αναζητήθηκαν ως ιστορικά δεδομένα και δεν συζητήθηκαν ως πολιτική κληρονομιά του κινήματος όταν γεννιόταν το πράιντ του 2005.
 Επίσης τραγωδίες όπως η δολοφονία του Ταχτσή και της Σόνιας περνάνε στα παραλειπόμενα της ιστορίας που απλώς τα συζητάμε πού και πού μεταξύ μας.


Για αυτό λοιπόν, ο χώρος του LGBTQ κινήματος είναι εξαιρετικό παράδειγμα της ελλειπούς κινηματικής μνήμης. Η σοβαρότητα μιας τέτοιας ανεπάρκειας φαίνεται επιπλέον στις σχεδόν ανύπαρκτες θεσμικές μας κατακτήσεις, στη μη ορατότητά μας, αλλά, πιο σημαντικό, στην ευκολία με την οποία σε εποχή βαθιάς κρίσης αίρονται όλα και επαναστοχοποιούνται σε πρωτοφανή βαθμό οι ανέκαθεν ευάλωτες ομάδες, σαν να μη πέρασε ούτε ένα δευτερόλεπτο διεκδίκησης του δικαιώματος ισότιμης ύπαρξής τους μέσα στην ελληνική κοινωνία. 

Στην προκειμένη συζήτηση απόψε για την ημέρα μνήμης των τρανς γυναικών και ανδρών, ερχόμαστε με την διαπίστωση ότι έχουμε φτάσει στη σημερινή βαθύτατη κοινωνική κρίση και βία, έχοντας  τεράστιο έλλειμμα στην κινηματική μνήμη καθώς δεν έχουμε πίσω μας μια αδιάσπαστη πορεία ορατότητας, διεκδικήσεων και συνεργασίας με το παγκόσμιο LGBTQ κίνημα στα θέματα ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, παρά μόνο αποσπασματικές κινήσεις που προσπαθούμε χωρίς μεθοδικότητα και οργάνωση να συγκεντρώσουμε μετά.

Σε αντίθεση με εμάς, οι αντιδραστικές κυρίαρχες πολιτικές δεν έχουν χάσει ποτέ το νήμα τους  ούτε την ιστορική τους συνέχεια.  Εξακολουθούν με θλιβερή συνέπεια να χτυπούν στη ρίζα της ανθρώπινης υπόστασης, επικαλούμενες διαρκώς μια φύση που δεν υπάρχει και δεν είναι τίποτα άλλο από μια ξεκάθαρη επιλογή της εξουσίας για έλεγχο και πειθήνιο καταναγκασμό σε όλο το φάσμα του πολιτισμικού.



 Έχουμε λοιπόν ένα κράτος που κατασκευάζει ενόχους, που επιβάλλει παραδειγματικές τιμωρίες εγκλεισμού,  διασυρμού και περιθωριοποίησης, ώστε να κρατάει την απαραίτητη ομοιογένεια της εθνικής ταυτότητας ακέραιη και εύκολα διαχειρίσιμη.
Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε πια στις πιο ακραίες τους εκδηλώσεις  δίπλα μας, μέσα μας, με το κράτος, το ΚΕΕΛΠΝΟ, τη χρυσή αυγή και όλο τον αναχρονισμό - συντηρητισμό να έχει συσπειρωθεί ενάντια στη διαφορετικότητα, όπως συμβαίνει συνήθως σε εποχές οικονομικής κρίσης, για να ενοχοποιήσει αποπροσανατολιστικά τις διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, να κατασκευάζει εχθρούς και να συσπειρώσει μια διαλυμένη κοινωνία γύρω από ένα φαντασιακό «εμείς».



Η σημερινή ημέρα μνήμης είναι μία πρόκληση και μια πρόσκληση να δούμε την ιστορική μας συνέχεια με ειλικρίνεια όπως συνέβη, μέσα από τις δράσεις, τους αγώνες αλλά και τις έριδες και τις αντιφάσεις μας.  Αυτό μας δίνει την αυτοπεποίθηση να συνεχίσουμε και να γίνουμε εμείς τα υποκείμενα που θα μιλήσουμε για μας και θα καταγράψουμε την δική μας ιστορία.
Μιλώντας ειδικότερα, θέλουμε να αναφερθούμε σε ένα από τα πολλά θεσμικά στάδια που πρέπει να περάσουμε για την κατοχύρωση των δικαωμάτων μας.

Συγκεκριμένα στο Νόμο 3896/2010 περί ίσων ευκαιριών σε θέματα εργασίας και απασχόλησης.  Είναι πιστεύουμε ολοφάνερο πώς όταν δε συμπεριλαμβάνεται η ταυτότητα φύλου σε ένα τέτοιο νόμο περί εργασίας, αυτό μεταφράζεται σε αποκλεισμό από την εργασία και περιορισμό των ευκαιριών για επαγγελματική καταξίωση και αξιοπρεπή διαβίωση των τρανς ατόμων.
Ο νόμος αυτός βέβαια δεν είχε τεράστια επιτυχία όσον αφορά στην προστασία των γυναικών, καθώς είναι σχεδόν πάντα οι πρώτες που χάνουν τη δουλειά τους, και ποτέ δεν πληρώνονται το ίδιο με τους άντρες για τη ίδια εργασία. Ειδικά τώρα όμως είναι απαραίτητο ο νόμος αυτός να συμπεριλάβει τον αυτοπροσδιορισμό της ταυτότητας φύλου και το θεσμικό-νομικό σύστημα να εξελιχθεί για να απαντήσει στις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας.


 Δεν πιστεύουμε ότι το ζήτημα της ισότητας και της κατάργησης των διακρίσεων εξαντλείται σε νομικά πλαίσια αλλά αναγνωρίζουμε ότι ο θεσμικός δρόμος είναι απαραίτητο συμπληρωματικό όχημα διεκδίκησης μέσα από ένα χειραφετημένο LGBTQ κίνημα.

Οι τρανς άντρες και γυναίκες ήταν ανέκαθεν στην πρώτη γραμμή στοχοποίησης σε όλους τους δημόσιους χώρους ακριβώς επειδή η επιθυμία για αυτοπροσδιορισμό περιέχει και την έκδηλη σωματοποίηση άρα και ορατότητα.  Ο νόμος αυτός, ξαναμιλάει με τους γνωστούς όρους για το φύλο, ως δίπολο αρσενικό-θηλυκό, ρυθμίζοντας κανονιστικά την αναγνώριση από τον νόμο μόνο μετά από την πλήρη εξομοίωση των ατόμων με τα κυρίαρχα φύλα. Είναι λοιπόν το λιγότερο αναχρονιστικός και το περισσότερο καταστροφικός για τα τρανς άτομα που αναζητούν εναλλακτικές στις επιλογές έκφρασης, ζωής και επιβίωσής τους.


Έχουμε την αίσθηση ότι δεν έχουμε το περιθώριο για άλλη ιστορική ασυνέχεια, για άλλη μια τρύπα στην κινηματική μας μνήμη.  Η ζωντανή μνήμη, η αντικατάσταση της ιστορικής μας ασυνέχειας με την ιστορική συνέχεια είναι ικανές και αναγκαίες συνθήκες για τις θεσμικές μας κατοχυρώσεις. 
Σήμερα, η ημέρα μνήμης των διεμφυλικών και της βίας απέναντί τους είναι μία πρόκληση και πρόσκληση ώστε να προχωρήσουμε όλη η LGBTQ κοινότητα σε θεσμική διεκδίκηση της προστασίας του/της εργαζόμενου/ης  τρανς άντρα και τρανς γυναίκας.  Ο νόμος πρέπει να συμπεριλάβει την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων και του δικαιώματος απασχόλησης με βάση τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου.

 Όντως μπορεί στους καιρούς μας να ακούγεται σαν αστείο το να μιλάμε για επέκταση της προστασίας της εργασίας των τρανς γυναικών και αντρών μέσα σε ένα ανθρώπινο και προοδευτικό πλαίσιο αυτοπροσδιορισμού. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η κρίση χρησιμοποιείται ως πρόσχημα από την τεράστια πτέρυγα της συντήρησης της χώρας για να περάσει παράλληλα απαρατήρητα όλα τα εθνικιστικά, σωβινιστικά, μισαλλόδοξα νομοθετήματά της. Ας είμαστε κι εμείς στον αντίποδα, αυτή τη φορά, να διεκδικήσουμε κάτι τόσο σημαντικό ακόμα και μέσα στο χάος μην αφήνοντας τη σημερινή μέρα να τελειώσει δίνοντας απλώς ένα ραντεβού για του χρόνου.


 ΛΕΣΒΙΑΚΗ ΟΜΑΔΑ ΑΘΗΝΑΣ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΔΙΕΜΦΥΛΙΚΩΝ 2012
Διημερίδα 20-21 Νοεμβρίου 2012
Contact Us

Name *
Email *
Subject *
Message *
Powered byEMF Web Forms Builder
Report Abuse