Gay Rights: «και η επανάσταση καλά κρατεί»

30/04/2013

by Vasilis Thanopoulos
apo ANTIVIRUS


Αν ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν, θα διαπιστώσουμε ότι ο αγώνας για την διεκδίκηση των gay δικαιωμάτων, έχει πάρει τη μορφή μιας παγκόσμιας επανάστασης, συμβάλλοντας δραστικά στην αλλαγή παγιωμένων και στερεοτυπικών συμπεριφορών.

Στην Αμερική του 70’ τα ανώτατα δικαστήρια απέρριπταν οποιαδήποτε υπόθεση γάμου ατόμων ίδιου φύλου. Παράλληλα, για τις περισσότερες πολιτείες το σεξ μεταξύ ομοφυλόφιλων αποτελούσε ποινικό αδίκημα.

Έκτοτε όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Ακόμα και οι πιο συντηρητικοί δικαστές αναγνωρίζουν, ο ένας μετά τον άλλον, το πολιτικό δικαίωμα των gay πληθυσμιακών ομάδων σχετικά με τη σύναψη γάμου.

Το γεγονός αυτό αντικατοπτρίζει μια δραστική αλλαγή στην κοινή γνώμη των αμερικάνων. Το ποσοστό όσων τάσσονται υπέρ των gay γάμων στις ΗΠΑ, έχει αυξηθεί σημαντικά, φτάνοντας το ποσοστό του 53% (επίσημη έρευνα 2011).

Αύξηση που -αν και μεγάλη- δεν είναι τόσο εντυπωσιακή, όσο σε κάποιες άλλες χώρες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής.

Συνολικά όμως, διαπιστώνουμε μια γενικευμένη προσπάθεια αλλαγής και αποδοχής για κάτι που παλιότερα χαρακτηριζόταν «βρώμικο» έως και ανώμαλο.

Στα μέσα της δεκαετίας του 80’φαινόταν σχεδόν εξωπραγματικό για την Ευρώπη να δίνει οποιαδήποτε νομική υπόσταση σε δικαιώματα ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Λίγα χρόνια αργότερα και τα πράγματα δείχνουν πολύ διαφορετικά. Τόσο στην Ευρώπη όσο και σε άλλες ηπείρους, η συμβίωση gay ζευγαριών απολαμβάνει (άλλοτε πλήρη άλλοτε μερική) νομική υπόσταση.

Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι κοινωνικές αντιλήψεις αλλάζουν και ο κόσμος αρχίζει να αποδέχεται ανοιχτά πλέον θέματα, τα οποία σχετίζονται με τη σεξουαλική διαφορετικότητα. Σύμφωνα με το παγκόσμιο δίκτυο World Values Survey data (WVSA), από το 2003 μέχρι το 2006 το ποσοστό του κόσμου (σε παγκόσμιο επίπεδο) που ήταν αρνητικό απέναντι σε οποιοδήποτε ομοφυλοφιλικό δικαίωμα, έχει μειωθεί από το 59 στο 34%.

Οι ΗΠΑ ακολουθούν με τη σειρά τους αυτό το μοτίβο με μια μικρή απόκλιση (Από 54 σε 33%), αποδεικνύοντας ότι η αποδοχή στα gay ζητήματα, αργεί λίγο περισσότερο από ότι στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, ότι σε έρευνα που διεξήχθη για την περίοδο 1993-2006, σχετικά με δικαιώματα των gay, οι ΗΠΑ έπεσαν από την 12η στην 17η θέση.

Η κατάσταση δεν είναι δυστυχώς η ίδια όσον αφορά της χώρες της ανατολής. Όπως υποστηρίζει το WVSD, η Ασία και η Αφρική παραμένουν οι πιο ομοφοβικές ήπειροι του κόσμου. Η πλειοψηφία του κόσμου στις χώρες αυτές, εξακολουθεί να εναντιώνεται στην ομοφυλοφιλία. Βέβαια το ποσοστό των ανθρώπων που εναντιώνονται σε οτιδήποτε «πολύχρωμο», έχει και σε αυτήν την περίπτωση μειωθεί (από 93% σε 64%), δίνοντας ελπίδες για μελλοντικές αλλαγές.

Μια άλλη διαπίστωση του ινστιτούτου, θέλει τον κόσμο να είναι περισσότερος δεκτικός απέναντι στις σεξουαλικές επιλογές παρά στις θρησκευτικές. Για παράδειγμα, το 22% των Βραζιλιάνων και κάτι περισσότερο από το ένα τέταρτο των αμερικάνων, δεν θα ήθελαν κάποιο αλλόθρησκο γείτονα. Αν τώρα αντικαταστήσεις τον αλλόθρησκο με έναν ομοφυλόφιλο, τα ποσοστά αυτά πέφτουν στο 6% και 2% αντίστοιχα.

Πως εξηγείται αυτή η αλλαγή απέναντι στην ομοφοβία;

Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα τελευταία 20 χρόνια έχει σημειωθεί μια τεράστια αλλαγή στη συνείδηση του κόσμου. Η αλλαγή αυτή οφείλεται κυρίως στην υπερπροβολή των gay δικαιωμάτων, τόσο από τις αντίστοιχες οργανώσεις όσο και από παράγοντες όπως τηλεόραση, Llifestyle κτλ.  Μέσω αυτών, ο κόσμος κατάφερε να απομυθοποιήσει τον φόβο του απέναντι στο άγνωστο «gay κόσμο» και να διαπιστώσει ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι βρισκόμαστε στο τέλος της διαδρομής. Η θετική αυτή εξέλιξη δεν προδικάζει το ζητούμενο «happy end» μιας αρμονικής συμβίωσης. Απλώς το προϋποθέτει.

Εξάλλου, βιώνουμε συνθήκες παγκόσμιας κοινωνικής κρίσης και όπως έχουμε διαπιστώσει και στο παρελθόν, σε τέτοιες συνθήκες η ανθρωπότητα συνήθως πηγαίνει με την όπισθεν

Πολιτική Ανυπακοή: Πυρηνική Οικογένεια: Πρόσκληση για καλλιτέχνες

Η ιδέα της πυρηνικής οικογένειας, ορισμένης ως ένα ζευγάρι βιολογικών γονέων, δηλαδή ένας πατέρας και μια μητέρα που ζούνε σε ένα νοικοκυριό με τα «2,4» παιδιά τους, είναι σχετικά καινούργια. Εμφανίστηκε γύρω στον 18ο αιώνα και εδραιώθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν, λόγω της οικονομικής ανάπτυξης, έγινε εφικτό για τις περισσότερες πυρηνικές οικογένειες του δυτικού κόσμου να ζουν σε ξεχωριστή στέγη.

 Πριν απ’ αυτό, ένα νοικοκυριό τυπικά αποτελούνταν από άτομα που δεν συνδέονταν όλα μεταξύ τους με στενούς συγγενικούς δεσμούς. Η πυρηνική οικογένεια έγινε σταδιακά ο ακρογωνιαίος λίθος για τις συντηρητικές συνιστώσες στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και η ιερότητά της έχει συχνά υπερπροβληθεί από θρησκευτικές ομάδες. Ο γάμος πραγματοποιείται μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας και ο σκοπός του, σύμφωνα με τη θρησκεία, είναι πάντα η τεκνοποίηση. Η πυρηνική οικογένεια έχει επίσης συνδεθεί με τον καπιταλισμό ως η βασική μονάδα της οικονομίας με τη μορφή της οικιακής μονάδας-νοικοκυριού.

Παρ’ όλ’ αυτά, οι οικονομικές, τεχνολογικές και κοινωνικές αλλαγές που ακολούθησαν προκάλεσαν ρωγμές στην πυρηνική οικογένεια. Το φεμινιστικό και το LGBT κίνημα και οι αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο συνέβαλαν στη δημιουργία και άλλων μορφών οικογένειας. Πέρα από την «πυρηνική» και την «εκτεταμένη» οικογένεια, συνεχώς δημιουργούνται και χρησιμοποιούνται νέα επίθετα και εκφράσεις για να αναφερθούμε σε αυτή: εναλλακτική, μονογονεϊκή, συζυγική, ομόφυλων γονέων, άτεκνη, κ.λπ.. Όμως, καθώς πολύς λόγος γίνεται για τον επιθετικό προσδιορισμό, συχνά ξεχνιέται το ίδιο το ουσιαστικό, η οικογένεια.

Οι εναλλακτικές οικογένειες έρχονται δυναμικά στο προσκήνιο στις δυτικές κοινωνίες, γεγονός που ενισχύεται από σημαντικές εξελίξεις σε δύο τομείς: 1) στην τεχνολογία υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και 2) στο οικογενειακό δίκαιο. Η ραγδαία πρόοδος στην τεχνολογία αναπαραγωγής έχει αλλάξει ριζικά τον χάρτη της γενετικής και οικογενειακής συγγένειας. Την ίδια στιγμή όλο και περισσότερες χώρες προχωρούν σε αλλαγές στη νομοθεσία τους για να επιτραπούν οι γάμοι μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και να αναγνωριστεί το δικαίωμα στα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν. Προς όποια άποψη κι αν κλίνει κανείς, είναι αδιαμφισβήτητο πως η δομή της οικογένειας αλλάζει. Θα συμμετέχουμε λοιπόν στη διαμόρφωση της σύγχρονης οικογένειας;

 Πρόσκληση για καλλιτέχνες

Για 3η συνεχή χρονιά το GITV διοργανώνει την έκθεση φωτογραφίας και video-art με θέμα:
 Civil Disobedience: nuclear family "Πολιτική Ανυπακοή - Πυρηνική οικογένεια".
  Επιμέλεια έκθεσης: Ηρώ Ταγκάλου.

Οι ενδιαφερόμενοι καλλιτέχνες παρακαλούνται να στείλουν την πρότασή τους (φωτογραφία ή/και βίντεο) μέχρι την Τετάρτη 15 Μαΐου 2013.

Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί στον χώρο Vault Theatre Plus. 28 Μαϊου-15 Ιουνίου 2013.
 Για τη φόρμα συμμετοχής:   Menelas74@gmail.com,    irotagalou@gmail.com

http://youtu.be/--MD5-FtPps

 «Δεν οριζόμαστε από την οικογένεια στην οποία γεννιόμαστε, αλλά από αυτή που δημιουργούμε. Δεν γεννιόμαστε, γινόμαστε» 
Τόρι Σπέλινγκ.

On Sunday, April 28, 2013 the NGO "Ouranio Tokso Families” held at the Academy of Plato Park the" Celebration of Families "

Greetings from Greece!

On Sunday, April 28, 2013 the NGO "Ouranio Tokso Families” (Rainbow Families) held at the Academy of Plato Park the" Celebration of Families ", a new institution that goes beyond any social stereotype that appeals to all kinds of families.

The young and old ones that responded to the call started to set up tables and chairs, to inflate balloons and to decorate the space with colors. The “family” became bigger and bigger as the time passed by. There were moms and dads, aunts and godfathers, friends, nephews and godchildren. We played various interactive games, watched theatrical events, we left our palm imprints in our banner, and we ate a colorful cake, drank refreshing juices and cheerfully wrote and sang just-for-fun rhymes. At the end, all families became a single and big one and we cut a colorful cake celebrating the first year of our group.

The Festival of Families is based on the global project: International Family Equality Day 2013, Celebrating the Rainbow Families in our World! The International Family Equality Day was introduced a year ago, is celebrated on 5 May and aims to LGBTQ families visibility.

See you next year!
P.S. it was a really special day!

 http://youtu.be/--MD5-FtPps

  Την Κυριακή 28 Απριλίου 2013 η ΜΚΟ «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο» διοργάνωσε στο Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα τη «Γιορτή των Οικογενειών», ένα νέο θεσμό πέρα από κάθε κοινωνικό στερεότυπο που απευθύνεται σε κάθε μορφής οικογένεια.
Στην πρόσκληση ανταποκρίθηκαν μικροί και μεγάλοι, οι οποίοι άρχισαν να μαζεύονται από νωρίς στήνοντας τραπέζια και καρέκλες, φουσκώνοντας μπαλόνια και διακοσμώντας το χώρο με χρώματα. Όσο πέρναγε η ώρα τόσο μεγάλωνε η «οικογένεια». Είχαμε μαμάδες και μπαμπάδες, θείες και νονούς, φίλες και φίλους, ανίψια και βαφτιστήρια. Παίξαμε διάφορα διαδραστικά παιγνίδια, παρακολουθήσαμε θεατρικά δρώμενα, αφήσαμε το αποτύπωμα της παλάμης μας στο πανό μας, φάγαμε ένα πολύχρωμο κέικ ήπιαμε δροσιστικούς χυμούς και όταν ήρθαμε στο τσακίρ κέφι γράψαμε αλλοπρόσαλλα ποιηματάκια και τα τραγουδήσαμε. Στο τέλος όλες μαζί οι οικογένειες έγιναν μια μεγάλη Οικογένεια και κόψαμε την πολύχρωμη τούρτα μας για τον πρώτο χρόνο ύπαρξης της ομάδας .
Η Γιορτή των Οικογενειών βασίζεται στο παγκόσμιο project: International Family Equality Day 2013, Celebrating the Rainbow Families in our World! Η Διεθνής Μέρα Ισότητας των Οικογενειών θεσπίστηκε πριν ένα χρόνο, γιορτάζεται στις 5 Μαΐου και έχει ως στόχο την ορατότητα στις LGBTQ οικογένειες.
Και του χρόνου!

Thousands marched in Tokyo this weekend as Japan kicked off its first Rainbow Week, which aims to reach out to LGBT people in the country.

Organisers of the parade estimated that 12,000 people took place in the parade on Sunday, the first in a week of events in a programme which runs until 6 May.

Organiser Hiroko Masuhara, 35, said: ”This is our first attempt to link up with many groups” of sexual minorities. ”The parade is a symbolic event in the Rainbow Week programme.”

Koyuki Higashi, 28, and Hiroko became the first gay couple to get married at Tokyo Disney last month, undeterred by a lack of legal recognition for same-sex partnerships in Japan.

They married in a Christian-style ceremony attended by park employees dressed as Mickey and Minnie Mouse, along with 30 friends.

“We have an impression that we are seeing more women and various nationalities of people participating in our parade in recent years,” she said.

In a country where homosexuality is still a taboo, and saw its first openly gay politician elected last year, their wedding was greeted with enthusiasm by local gay people and activists.

Gay porn star Masaki Koh tweeted ms Higashi to say: “Your wonderful wedding will bring inspiration and hope to many people who still hesitate to take the first step. I was also encouraged that Tokyo Disney Resort was so understanding.”

Tokyo Disney said that it would allow gay couples to hold weddings in its grounds, following a Walt Disney Company policy that has been in place since 2007.

For years, strangers have made fun of me for being fat. But I got my power back -- by turning the camera on them

I was traveling with students in Barcelona in the summer of 2011, walking through La Rambla, when I noticed two guys making fun of me. I could see them in the reflection of a mirrored building, making gestures with their hands to suggest how much bigger I was than the thin girl standing next to me, her small waist accentuated by her crop top and cut-off shorts. They painted her figure in the air like an hourglass. Then they painted my shape like the convex curves of a ball. The guys were saying something, too, but there was only one word I could make out: Gorda. Fat woman.

I’ve been hearing comments like this for much all my life. Maybe someone else would have yelled at them, or shrunk inside. But I don’t get upset when this happens.

I pulled out my camera, and set up a shoot.

For about a year, I’d been taking pictures of strangers’ reactions to me in public for a series I called “Wait Watchers.” I was interested in capturing something I already knew firsthand: If the large women in historical art pieces were walking around today, they would be scorned and ridiculed.

So I found a crowded crosswalk farther down La Rambla, used my rangefinder camera to set the exposure and focus of where I would stand, and handed the camera to my assistant. I bought a cup of gelato and began eating it. I’ve learned I get more successful reactions if I am “doing” something.

In my peripheral vision, I saw a teen girl waiting for the signal to cross the street. As I stood there, eating my ice cream, I heard a repetitive “SLAP, SLAP, SLAP” of a hand on skin. I signaled to my assistant to shoot. It was only when I returned home to Memphis and got the film developed that I realized the sound was the girl hitting her belly as she watched me eat. She did this over and over. I have five frames of her with various facial expressions. I called the resulting image “Gelato.”

My struggle with my body started after I graduated high school. I played soccer my whole life, sometimes three teams at one time. I never thought about “exercising.” I just ran around, knocked people over and kicked the ball hard. When I started college, there was no more soccer and my weight ballooned from a size 7 to a size 14 in weeks.


Eventually, I was diagnosed with hypothyroidism. Though I did go through phases of food restriction and over-exercise, I came to realize that I shouldn’t punish myself for something I can’t control.  Self-criticism is a waste of time. I look worse with tons of make up and products in my hair. I am happy when I am not stressed — so I don’t stress.

That doesn’t mean the world is comfortable with how I look. Even though I’m a college professor, who works 12-hour days and eats healthy, even though I have none of the diseases constantly reported in the media as linked to obesity, I’m up against quite a few stereotypes as an overweight blond female artist. I’m constantly fighting strangers’ criticisms that I am lazy and slow-witted, or that I am an overly emotional slob.

I suspect that if I confronted these narrow-minded people, my words would have no effect. So, rather than using the attackers’ actions to beat myself up, I just prove them wrong. The camera gave me my voice.



The idea of the “Wait Watchers” series came one day when I was shooting on the bleachers in Times Square. I’d been doing a series of photographs in which I sought out public spaces where I’m most uncomfortable, like swimming pools and restaurants (I always feel like I’m not “allowed” to order fattening food).

Going through the film, I noticed an image with a man standing behind me. There he is, being photographed by a woman who appears to be quite beautiful, standing in the middle of the sensory assault that is Times Square. But at the moment the shutter is released, he is smirking at me. He clearly does not approve. This kind of moment had happened many times. Until that moment, I never thought I could capture it on film.

I embarked on a social experiment: to set up my camera in plain sight and document how the world reacted to me. To create my images, I seek out interesting compositions in public areas.  My goal is to capture a wide range of social groups so I travel as much as I can. I’ve photographed in Spain, Peru, Chicago, New York and Memphis.  My ideal settings have linear compositions or gendered references in signs in the landscape.  I set up my camera in plain sight on a tripod or bench, or an assistant will take hundreds of photographs in several minutes.  I then comb the images to see if I captured a reaction.

I do not know what the strangers are thinking when they look at me.  But there is a Henri Cartier-Bresson moment when my action aligns with the composition, the shutter and their gaze that has a critical or questioning element.  Even though they are in front of a camera, they feel they have anonymity because they are crossing behind me.

And I don’t get hurt when I look at the images. I feel like I am reversing the gaze back on to them to reveal their gaze. I’m fine with who I am and don’t need anyone’s approval to live my life. I only get angry when I hear someone comment about my weight and the image does not reflect the criticism. That’s frustrating: when I didn’t get the shot.

But since the project started getting media attention, I’ve received hundreds of emails from people thanking me. There are so many people in the world who feel they have the right – no, the obligation — to criticize someone for the way they look, and to be that recipient of those insults can feel so lonely. I got an email from a 15-year-old girl in Belgium who said my images made her “feel better and not care about what others think and live my life.” That made me proud. As for what the images mean, viewers may interpret the images as they see fit.  I’m just trying to start a conversation.

Haley Morris-Cafiero is a photographer who lives in Memphis Tennessee. She is an Assistant Professor and Head of Photography at the Memphis College of Art. She is currently working on securing exhibitions for the "Wait Watchers" series and publishing a book of the photographs

Αφιέρωμα στην νομική αναγνώριση των ομόφυλων ζευγαριών και την παιδοθεσία

Αφιέρωμα έχει δημοσιεύσει η ειδησεογραφική ιστοσελίδα News247.gr γύρω από τη νομική αναγνώριση των ομόφυλων ζευγαριών και την παιδοθεσία, με αφορμή την έγκριση του σχετικού νομοσχεδίου από την Γαλλική Εθνοσυνέλευση.


Συγκεκριμένα, η ιστοσελίδα κάνει μια πολύ συνοπτική παρουσίαση της μέχρι σήμερα αντίληψης που κυριάρχησε γύρω από την ομοφυλοφιλία και τα ΛΟΑΤ άτομα, κατακρίνοντας μάλιστα ακόμη και τη σύγχρονη στάση τόσο της κοινωνίας όσο και του νομοθέτη ως αναχρονιστική, ελλιπή και αναποτελεσματική, αναδεικνύοντας ως θεμελιώδη αξία την νομική αναγνώριση και προστασία της "οικογένειας", ανεξαιρέτως δομής και ποικιλομορφίας.

Επιπλέον η ιστοσελίδα φιλοξενεί συνέντευξη του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, όπου γκρεμίζονται οι μύθοι και τα οπισθοδρομικά στερεότυπα, τα οποία θεωρούν τους ομοφυλόφιλους ακατάλληλους γονείς, παραθέτοντας τόσο τις πρόσφατες έρευνες που αποδεικνύουν το αντίθετο, όσο και πρακτικά παραδείγματα της δημόσιας ζωής, όπου αναδεικνύεται το παράδοξο της όλης κατάστασης.



''Η όλη ιστορία εμένα με αφορά ως προς το συμφέρον του παιδιού. Η παγκόσμια έρευνα σε χώρες που η υιοθεσία γίνεται επί δεκάδες χρόνια, όπως η Αμερική και ο Καναδάς, αλλά και οι σχετικές εταιρείες ψυχιάτρων και παιδοψυχιάτρων έχουν δείξει πως στην ανατροφή των παιδιών δεν παίζει κανένα ρόλο το φύλο των γονιών. Όσα ήταν να βγουν γκέι θα βγουν γκέι και όσα ήταν να βγουν στρειτ θα βγουν στρέιτ. [...] Το θέμα είναι αν οι γονείς είναι κατάλληλοι για να έχουν ένα παιδί. Αυτό είναι και ένα κριτήριο που εξετάζει και στην Ελλάδα ο νομοθέτης. Για εμένα είναι το μόνο κριτήριο που έχει σημασία, καθώς δεν μπορούμε να λέμε πως εξ' ορισμού οι ομοφυλόφιλοι ή ετεροφυλόφιλοι δεν είναι ικανοί για γονείς.


Η φυλακή είναι γεμάτη από παιδιά ετεροφυλόφιλων γονέων, οι ομοφυλόφιλοι γεννήθηκαν όλοι από ετεροφυλόφιλους γονείς και οι αδερφοί Ξηρού ήταν παιδιά ενός παπά και μίας παπαδιάς.


Στην Ελλάδα τα παιδιά μπορούν να υιοθετηθούν είτε από δύο άτομα διαφορετικού φύλου, είτε από ένα. Δεν είναι περίεργο ομοφυλόφιλοι να έχουν υιοθετήσει παιδιά, χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Χατζηδάκις.


Η ιστοσελίδα φιλοξενεί επίσης και την γνώμη της Εκκλησίας, όπου ο Μητροπολίτης Δημητριάδος υποστηρίζει τα εξής:

"Νομίζω πως η εκκλησία θα είναι κάθετη και αρνητική σε αυτό το θέμα έτσι και αλλιώς. Δεν μπορεί ένα παιδί να μεγαλώσει φυσιολογικά μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον."

Ευτυχώς για την ανθρωπότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα καθορίζονται από τους πολιτικούς άρχοντες και τα θεσμικά όργανα, στα πλαίσια μίας δημοκρατικής λειτουργίας ενός κράτους ή μιας κοινωνίας και όχι βάσει αντιλήψεων και δογματισμών, που προάγουν τις κοινωνικές διακρίσεις, την περιθωριοποίηση και την μισαλλοδοξία.

Ωστόσο, φαίνεται πως πρέπει ορισμένες φορές να υπενθυμίζουμε στους πολιτικούς άρχοντες ότι έχουν χρέος να διασφαλίζουν την ισονομία και την ισοπολιτεία και να υπογραμμίζουμε τις παραλείψεις τους, προκειμένου να υπηρετούν την Δημοκρατία και τα διακαιώματα των πολιτών τους.

Το Proud Press θεωρεί πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι επιτέλους ένα μέσο ενημέρωσης θίγει το συγκεκριμένο ζήτημα της νομικής αναγνώρισης των ομόφυλων ζευγαριών και της παιδοθεσίας στην Ελλάδα, μιας και τα περισσότερα ΜΜΕ είτε δεν αναφέρουν τίποτα γύρω από την lgbt επικαιρότητα ανά τον κόσμο είτε κάνουν μία μικρή αναφορά στους τίτλους ειδήσεων.

Βέβαια, αντίστοιχα αφιερώματα καλό θα ήταν στο μέλλον να φιλοξενούν και νομικούς και επιστήμονες ή να παρουσιάζουν επιστημονικές έρευνες ή/και ακόμα εκπροσώπους οργανώσεων , ώστε να εξασφαλίζεται η ορθότητα και η επιστημονική τεκμηρίωση των απόψεων, με απώτερο στόχο την κατάρριψη των σύγχρονων προκαταλήψεων και την ανάδειξη της διαφορετικότητας και τον σεβασμό σε αυτή ως το θεμελιώδες αξίωμα μιας δημοκρατικής κοινωνίας.

Άλλωστε ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης δεν είναι να καλλιεργούν το πνεύμα της αναζήτησης της αλήθειας και του διαλόγου, να ελέγχουν την άρχουσα τάξη και να συντελούν με αυτόν τον τρόπο στην δημοκρατική λειτουργία των θεσμών;

Πηγή: News247.gr

Καλώς ήρθατε στη γιορτή των οικογενειών

26/04/2013

by Vasilis Thanopoulos
ANTIVIRUS

Την Κυριακή 28 Απριλίου, ο θεσμός της οικογένειας αποβάλλει κάθε κοινωνικό στερεότυπο και γιορτάζει.  Στο Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα, η μη κυβερνητική οργάνωση «Οικογένειες Ουράνιο τόξο» διοργανώνουν μια γιορτή για κάθε είδος οικογένειας.

«Η γιορτή των οικογενειών είναι μια γιορτή για όλες τις οικογένειες γιατί δεν υπάρχει μια οικογένεια σωστή και μια λάθος. Η ποικιλία είναι η ομορφιά των οικογενειών. Οι μονογονεϊκές οικογένειες, οι οικογένειες χωρίς γάμο και χωρίς σύμφωνο συμβίωσης, οι οικογένειες που έχουν υιοθετήσει παιδιά, οι ανάδοχες, οικογένειες ανοιχτές με θείους, θείες, γιαγιάδες, παππούδες, νονές, νονούς, φίλους και φίλες, οικογένειες που προέρχονται από άλλους πολιτισμούς, ομογονεϊκές οικογένειες, οικογένειες με τραντζέντερ γονείς, οικογένειες με ή χωρίς παιδιά. Με μια λέξη ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ»

Η εν λόγω ιδέα είναι βασισμένη στο παγκόσμιο project : International Family Equality Day 2013, Celebrating the Rainbow of families in our World!

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, μικροί και μεγάλοι θα περάσουν στιγμές χαράς και παιχνιδιού, μιας και όλοι θα μπορούν να λάβουν μέρος σε διάφορα παιχνίδια και δραστηριότητες.

Παράλληλα, θα είναι μια μέρα προβληματισμού και ενημέρωσης. Οι παρευρισκόμενοι θα έχουν τη δυνατότητα να ενημερωθούν για τη δράση της οργάνωσης και να συζητήσουν για τα δικαιώματα όλων των οικογενειών, καθώς και για τα προβλήματα  που αντιμετωπίζουν.

Η γιορτή των οικογενειών αποτελεί μια ανοιχτή πρόσκληση για όλους. Για αυτό το λόγο και γίνεται σε ένα δημόσιο πάρκο.

Είμαστε όλοι προσκεκλημένοι…

Η «Γιορτή των οικογενειών» θα διεξαχθεί στις 28 Απρίλη (από τις 11:00π.μ) στο Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα (απέναντι από το εναλλακτικό καφενείο).

Έφυγε σήμερα από κοντά μας ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, η πιο σημαντική μορφή του ΛΟΑΤ κινήματος.

Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος υπήρξε από τις μεγαλύτερες μορφές του ελληνικού γκέι κινήματος, πρωτοστατώντας σε  σημαντικούς αγώνες σε εποχές που ήταν πολύ πιο δύσκολες και επικίνδυνες απ’ ό,τι σήμερα.

Ήταν από τους ανθρώπους που το 1976 έστησαν το περίφημο ΑΚΟΕ, (Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας), την πρώτη ΛΟΑΤ οργάνωση στην Ελλάδα. Μαζί του ήταν ο σκηνοθέτης Αντρέας Βελισσαρόπουλος και ο ποιητή Ανδρέας Αγγελάκης.

Επίσης ο Λουκάς ήταν εκδότης του πρώτου γκέι περιοδικού της χώρας, του περίφημου ΑΜΦΙ (από το 1978) και διευθυντής του περιοδικού για αρκετά τεύχη, ειδικά την πρώτη περίοδο, όταν τα πράγματα στην Ελλάδα ήταν πολύ πιο δύσκολα. Το περιοδικό ΑΜΦΙ συνέβαλε πολύ στη διαμόρφωση μιας γκέι ταυτότητας, επιμορφώνοντας, εκπαιδεύοντας και καλλιεργώντας τη συνειδητοποίηση γύρω από την καταπίεση λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, σε μια εποχή που σχεδόν όλοι ήταν στην ντουλάπα και η κοινωνική κατακραυγή ανελέητη.

Σήμερα, στην εποχή του διαδικτύου και των κοινωνικών μέσων, είναι ευκολότερο να ζει κανείς ανοιχτά ως ομοφυλόφιλος. Δύσκολα καταλαβαίνουμε πόσο πιο άγριο και επικίνδυνο ήταν την εποχή που το έπραξε ο Λουκάς και του χρωστάμε πολλά, γιατί με τη δράση του συνέβαλε στο να ζούμε εμείς σήμερα πιο ελεύθερα.

Ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος δεν ήταν μόνο ακτιβιστής. Υπήρξε πεζογράφος, ποιητής και μεταφραστής με πλούσιο μεταφραστικό έργο. Είχε εκδώσει εφτά ποιητικές συλλογές και δύο πεζογραφήματα: «Ραντεβού με τον πύργο του Άιφελ» (Κέδρος 1971, Καστανιώτης 1988,), και «Καιάδας, χρονικό μιας πολιορκίας» (Εξάντας, 1976, Πολύχρωμος Πλανήτης, 2004).

«Ο Καιάδας» δίνει με ανάγλυφο τρόπο τη συμπεριφορά της δικτατορίας των συνταγματαρχών απέναντι στους ομοφυλόφιλους και αποτελεί προσωπική μαρτυρία του συγγραφέα.

 Το τελευταίο αντίο στον Λουκά Θεοδωρακόπουλο, από συγγενείς και φίλους, θα δοθεί Σάββατο, 27 Απριλίου, στο 3ο Δημοτικό Κοιμητήριο Αθήνας (μικρή Εκκλησία) στη Νίκαια, ώρα 1μμ.

2.2.2013 | 12:53

Λουκάς Θεοδωρακόπουλος: η συνέντευξη της ζωής του

Ο εκδότης του ιστορικού ΑΜΦΙ και πρωτοπόρος του gay κινήματος στην Ελλάδα μιλά για όλους και για όλα

Συνέντευξη: Ανδρέας Ιωαννίδης, Screw

 
Κατ' αρχάς πείτε μας μερικά βιογραφικά στοιχεία για σας.

Γεννήθηκα στην Άμφισσα της Παρνασσίδας, τα γνωστά Σάλωνα, το 1925. Τέταρτο παιδί μιας οικογένειας αγροτών, είχα την ατυχία να γεννηθώ τελευταίος, όταν ο πατέρας μου είχε πατήσει ήδη τα εξήντα και είχε καταντήσει αλκοολικός, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να περάσω άσχημα παιδικά χρόνια στα χέρια του και ταυτόχρονα να ταλαιπωρηθεί ολόκληρη η οικογένεια. Ο μεγαλύτερος κατά δέκα χρόνια αδερφός μου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι και να κατέβει στην Αθήνα από τα δεκαεφτά του χρόνια, την ίδια στιγμή που η μητέρα μας, μαζί με μένα και την αδερφή μου (το τρίτο παιδί είχε πεθάνει), καταφύγαμε σε κάποιο συγγενικό μας σπίτι κατατρομαγμένοι από τις απειλές του ότι θα μας σκότωνε όλους με το κυνηγετικό του δίκαννο! Αναφέρω αυτές τις λεπτομέρειες, έχοντας καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ήταν ακριβώς αυτές, και γενικά οι συνθήκες μέσα στις οποίες πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, οι οποίες διαμόρφωσαν το χαρακτήρα μου: ένα αγόρι υποταγμένο, παθητικό, χωρίς καμιά πρωτοβουλία. Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι τα στοιχεία αυτά εξηγούν την τάση μου προς την ομοφυλοφιλία, αλλά ούτε μπορώ να αποκλείσω εντελώς κάποια σχέση μαζί τους. Σίγουρο πάντως είναι ότι μεγαλώνοντας ποτέ δεν απαλλάχτηκα απόλυτα από τον απειλητικό του ίσκιο, ούτε και μπόρεσα να του συγχωρήσω το γεγονός ότι δε με άφησε να συνεχίσω το σχολείο με μια αποστροφή που άκουγα για πρώτη φορά και που ποτέ δεν ξέχασα: “Δε χρειαζόμαστε Γραμματείς και Φαρισαίους”.

Αυτά συνέβαιναν τη δεκαετία του '30. Ο πατέρας μου πέθανε το 1939 από την αρρώστια των αλκοολικών: κίρρωση του ήπατος. Το 1940 μας κήρυξε τον πόλεμο η Ιταλία. Η Ρούμελη, όπως είναι γνωστό, ήταν απ' τις πρώτες περιοχές της Ελλάδας όπου άρχισε ν' αναπτύσσεται το αντάρτικο. Ο μεγάλος μου αδερφός, μέλος του ΚΚΕ από το 1936, ήταν απ' τους πρώτους που κατατάχτηκαν στον Ε.Λ.Α.Σ. Μέχρι το 1943, που στο νομό Φωκίδας ήταν οι Ιταλοί, εγώ και η αδερφή μου μέναμε μαζί με τη μάνα μας στην Άμφισσα, αλλά καθώς η Αντίσταση και οι μάχες με τους αντάρτες διαρκώς μεγάλωναν, τους Ιταλούς αντικατέστησαν οι Γερμανοί, οπότε ένα μεγάλο μέρος του νεαρού πληθυσμού της περιοχής κατέφυγε για να γλιτώσει στα βουνά. Έτσι, το Φλεβάρη του 1944 και ύστερα από μια νυχτερινή περιπέτεια μέσα στα χιόνια, στο ορεινό χωρίο Καρούτες απ' όπου καταγόταν η μητέρα μας και το οποίο είχε ήδη καεί από τους Ιταλούς, βρέθηκα μ' ελαφρά κρυοπαγήματα στο Λιδωρίκι της Δωρίδας, όπου και κατατάχθηκα στην Υποδειγματική ΕΠΟΝ της 2ας Μεραρχίας. Το Δεκέμβρη του '44, βρεθήκαμε στην περιοχή της Αττικής (συγκεκριμένα στη Χασιά) περιμένοντας να παρελάσουμε στην Αθήνα, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. Αντί γι' αυτό, πέσαμε στην παγίδα των Άγγλων που είχαν ήδη εξασφαλίσει στη Γιάλτα με το Στάλιν την επιρροή τους στη χώρα μας, συρθήκαμε στα φοβερά Δεκεμβριανά, για να καταλήξουμε με τη συμφωνία της Βάρκιζας στην παράδοση των όπλων από τον Ε.Λ.Α.Σ. και στην ανηλεή καταδίωξη των αριστερών από τις δοσίλογικές κυβερνήσεις της Δεξιάς. Αποτέλεσμα αυτών των καταδιώξεων υπήρξε και η οριστική εγκατάλειψη της γενέτειράς μου το 1946: κατά το δημοψήφισμα που έκανε η κυβέρνηση Τσαλδάρη για την επάνοδο του βασιλιά Γεωργίου Β΄ - ένα δημοψήφισμα πέρα για πέρα νόθο από κάθε άποψη – εγώ που είχα επιστρέψει απ' το Αντάρτικο και που έβλεπα κάθε μέρα με τα μάτια μου τις διώξεις των αριστερών, τις δολοφονίες τους από τις διάφορες παρακρατικές ομάδες, πήγα και ψήφισα (ήταν η πρώτη μου ψήφος) “Όχι” σχεδόν φανερά, δηλαδή ενώ από όλους όσους ψήφιζαν δεν πηγαίνε κανείς στο παραβάν, εγώ πήγα, με αποτέλεσμα όταν πήγα να ρίξω την ψήφο μου στην ψηφοδόχο, αυτός που στεκόταν δίπλα της και που τον γνώριζα καλά, να μου πει ειρωνικότατα: “Λουκά, τους πλάκωσες τους βασιλιάδες” κι εγώ να του απαντήσω “Δεν πειράζει, θα ξεπλακωθούνε”. Περιττό να προσθέσω ότι στη συνέχεια, μαζί με τη μάνα μου και την αδερφή μου – ο αδερφός μου βρισκόταν υπόδικος στις φυλακές της Θήβας – το ίδιο βράδυ, όταν οι νικητές περιφέρονταν στους δρόμους και τα στενά της Άμφισσας χτυπώντας κουδούνια και φωνάζοντας απειλητικά συνθήματα, περάσαμε δύσκολες στιγμές κλεισμένοι στο σπίτι και περιμένοντας να 'ρθουν να με πάρουν! Σε λίγες μέρες, μαζί με την αδερφή μου εγκαταλείπαμε για πάντα την Άμφισσα, όπως είχαν κάνει χιλιάδες αριστεροί απ' όλα τα μέρη τις Ελλάδας και από τότε άρχισε η διόγκωση του πληθυσμού της πρωτεύουσας. Ωστόσο, όπως λέει το αρχαίο ρητό “ουδέν κακόν αμιγές καλού”, από το στενό, σχεδόν ασφυκτικό περιβάλλον μιας κωμόπολης με οχτώ χιλιάδες κατοίκους, είχα βρεθεί ξαφνικά σε μια μεγάλη πολιτεία, όπου είχα κάθε λόγο να θέλω και να μπορώ να ζήσω. Κυρίως για σεξουαλικούς λόγους – ένα θέμα που ούτε να το σκεφτώ δεν μπορούσα εκεί.

Σε ποια ηλικία συνειδητοποιήσατε τη σεξουαλικότητά σας; Ποιες ήταν οι πρώτες σας αντιδράσεις;


Τη σεξουαλικότητά μου και το τι αυτή στοιχίζει τα συνειδητοποίησα, όπως ήταν φυσικό, κατά την εφηβεία, όταν άρχισα να σκέφτομαι και να κάνω συγκρίσεις. Μέχρι τότε περιοριζόμουν σε ενστικτώδεις αντιδράσεις, αποφεύγοντας λόγου χάρη να κάνω πολλή παρέα με αγόρια της ηλικίας μου, να παίζω ποδόσφαιρο ή σβούρες, προτιμώντας τα πιο ήπια παιχνίδια των κοριτσιών, κρυφτό, κουτσό κτλ. πράγμα που είχε σαν συνέπεια τα πιο επιθετικά αγόρια να με φωνάζουν “Κουκλή” (σημ. αυτός που παίζει με τις κούκλες, όπως τα κορίτσια). Στο πεδίο της ίδιας της σεξουαλικότητας δεν είχα κάνει ουσιαστικά τίποτε, απλώς είχα βρεθεί με δύο – τρεις “κωλομπαράδες”. Στην Άμφισσα των οχτώ χιλιάδων κατοίκων, που δεν είχε ούτε ένα μπουρδέλο, ούτε αντίστοιχα μπαρ, ούτε τίποτα, και σε μια εποχή που τα ήθη ήσαν τόσο ασφυκτικά για τα κορίτσια, υπήρχαν αρκετοί αρσενικοί που κυνηγούσαν “αγοράκια”. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και σε μένα. Κάποιος τσαγκάρης, κάποιος κάλπικος γείτονας ή συγγενής, με είχαν χρησιμοποιήσει με τον άλφα ή βήτα τρόπο, χωρίς καμιά ουσιαστική συμμετοχή δική μου. Όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι πόσο “κακό πράγμα” ήταν αυτό που έκανα – γύρω στα δεκατρία με δεκατέσσερά μου χρόνια - κλείστηκα κυριολεκτικά στον εαυτό μου και απέφευγα όσο μπορούσα κάθε σεξουαλική επαφή. Μοναδική μου πηγή ηδονής ο αυνανισμός, που κάποιος απ' αυτούς τους “τσαγκάρηδες” με είχε βοηθήσει κάποιο βράδυ ν' ανακαλύψω. Στο μεταξύ ήρθε η Κατοχή, μπλέχτηκα με την ΕΠΟΝ, μπήκα στην Αντίσταση, οπότε έπαψα ακόμα και να σκέφτομαι ότι μπορεί να είχα άλλες επιθυμίες εκτός από το να τρώω και να κοιμάμαι και να πολεμάω τον εχθρό.

Υπήρχαν κι άλλοι ομοφυλόφιλοι στο Αντάρτικο;

Ασφαλώς θα υπήρχαν, αλλά όπως ήταν φυσικό εγώ δεν γνώρισα ποτέ κανέναν, ούτε ήταν δυνατό να γνωρίσω. Τα πράγματα απ' αυτήν την άποψη ήταν πολύ άγρια τότε. Όχι την ομοφυλοφιλία, αλλά ούτε την ετεροφυλοφιλία μπορούσε να διανοηθεί κανείς. Είναι πασίγνωστη η αποστροφή του Βελουχιώτη προς τους αντάρτες “Εδώ που ήρθατε, την ψωλή την έχετε μονάχα για να κατουράτε!” Δεν είναι λίγοι αυτοί που εκτελέστηκαν, επειδή τόλμησαν να πειράξουν κάποια χωριατοπούλα. Απ' όσο μπορώ να θυμηθώ, πραγματική ομοφυλόφιλη επαφή δεν είχα παρά μονάχα αφού εγκαταστάθηκα στην Αθήνα μετά το '46. Μόνο που σ' αυτό το μεταξύ διάστημα, και με τη γνωστή εκείνη διαδικασία της ενοχοποίησης, από παθητικό καλόβουλο παιδάκι που υποκύπτει άβουλα σε κάποιον που θα το χαϊδέψει, είχα μεταβληθεί σ' ένα οιονεί “τεκνό” που πουλάει έρωτα στους άλλους ομοφυλόφιλους! Έχοντας καταλήξει στο συμπέρασμα – όχι εντελώς αβάσιμο - ότι το ριζικά κακό και και ασυγχώρητο στην ομοφυλοφιλία, που σε εξομοιώνει με θηλυκό υποκατάστατο, είναι η παθητική στάση, ενώ αντίστροφα η ενεργητική είναι όχι μονάχα συγχωρητέα, αλλά και αξιέπαινη, αρνιόμουνα πεισματικά να ζήσω τον έρωτα παθητικά. Εννοείται πως όλα αυτά τα χρόνια, με την αδηφάγα περιέργεια που με χαρακτήριζε, αλλά κυρίως με την έφεση προς τη γνώση και το σύμπλεγμα κατωτερότητας που μου είχε δημιουργήσει η διακοπή της εκπαίδευσης, έψαχνα με μανία να βρω κάποιες απαντήσεις στο πρόβλημα που με βασάνιζε και διάβαζα σαν τρελός οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου. Έχοντας την τύχη ένα από τα πρώτα βιβλία που διάβασα να είναι “Τα Πανεπιστήμιά μου” του Μαξίμ Γκόρκι, όπου ο αυτοδίδακτος μεγάλος Ρώσος συγγραφέας υποστηρίζει ότι τα πανεπιστήμιά του ήσαν τα βιβλία – πράγμα για το οποίο είμαι πλέον απόλυτα σίγουρος για μένα – έγινα μανιώδης βιβλιοφάγος. Με τον ερχομό μου στην Αθήνα και με τις γνωριμίες που είχα κάνει μέχρι τότε, άρχισα ν' ασχολούμαι στα σοβαρά με τη Λογοτεχνία. Έμαθα Γαλλικά σχεδόν μόνος μου, πήρα δίπλωμα στα Αγγλικά και δεν έπαψα για χρόνια να είμαι μόνιμος πελάτης της δανειστικής βιβλιοθήκης Τσουκαλά στην οδό Φιλελλήνων, ενώ παράλληλα εξαντλούσα τις βιβλιοθήκες των γνωστών και των φίλων μου.

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του '50 και του '60. Στην Ευρώπη και την Αμερική έχουν αρχίσει τα κινήματα αμφισβήτησης. Διάβαζα λαίμαργα κάθε πληροφορία. Μελετούσα Μαρκούζε, Σαρτρ, Ζαν Ζενέ, Όσκαρ Γουάιλντ, Καβάφη, Φρόιντ. Όπου και να γύριζα, στο χώρο της Λογοτεχνίας και του Πνεύματος, έπεφτα πάνω σε μεγάλους ομοφυλόφιλους συγγραφείς, μάθαινα πως στην αρχαιότητα – στην Αθήνα, στη Σπάρτη – η παιδεραστία αποτελούσε σχεδόν θεσμό. Από την άλλη όμως στο χώρο της Αριστεράς, όπου τοποθετούσα τον εαυτό μου, στο ΚΚΕ, στις σοσιαλιστικές χώρες, στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση, η ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη και οι ομοφυλόφιλοι καλλιτέχνες και συγγραφείς στέλνονταν εξορία ή κλείνονταν σε νοσοκομεία όπου τους έκαναν “θεραπεία αποστροφής” (σημ. βίαιη μορφή αλλαγής της συμπεριφοράς μέσα απο την έκθεση σε οδυνηρές καταστάσεις π.χ. ηλεκτροσόκ, πρόκληση εμετού κτλ.). Σιγά σιγά, χωρίς να το καταλαβαίνω, πολιτικοποιούσα μέσα μου το θέμα, βεβαιωνόμουνα ότι όλα ήταν θέμα πολιτικής. Με τη δημιουργία των πρώτων ομοφυλόφιλων κινημάτων στην Ευρώπη και στην Αμερική, φαινότανε καθαρά ότι το πρόβλημα ήτανε πρόβλημα ατομικών δικαιωμάτων, πρόβλημα ισότητας και δημοκρατίας, και ότι υπεύθυνος για τις επικρατούσες αντιλήψεις ήταν η χριστιανική, αναπαραγωγική ηθική με την οποία ανατρεφόμαστε και η οποία είχε κατακαλύψει κάθε σεξουαλική εκδήλωση και πρακτική.

Με τη δικτατορία των συνταγματαρχών, βρέθηκα σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Έχοντας ζήσει έναν έρωτα για έξι χρόνια – τον πρώτο μου μεγάλο ομοφυλόφιλο έρωτα – ξύπνησα την 21η Απριλίου με μια ποιητική συλλογή, τη “Μυθολογία της Ξάνθης” στο τυπογραφείο, την οποία στη συνέχεια ντρεπόμουνα να στείλω στις εφημερίδες και τα περιοδικά, όχι βέβαια για το θέμα της, αλλά γιατί, κάτω απ' το σοκ που είχε προκαλέσει σε όλους η “επανάσταση”, θεώρούσα πως ήταν σχεδόν απαράδεκτο σε μια τέτοια εποχή ν' ασχολείται κανείς με την Ποίηση. Και η μεν συλλογή – αυτό είναι το ειρωνικό της ιστορίας – αγοράστηκε από το αντίστοιχο τμήμα του Υπουργείου Παιδείας για τον εμπλουτισμό των δημοτικών βιβλιοθηκών, αλλά ο συγγραφέας της, στις 26 Οκτωβρίου του 1968, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, οδηγούνταν στην Ασφάλεια Προαστίων, γιατί είχε πάει επίσκεψη σε κάποιο νεαρό ομοφυλόφιλο που τον έλεγαν Δημήτρη και έμενε στην Καλογρέζα. Μιλάω φυσικά για τον “Καιάδα”, όπου για πρώτη φορά στην Ελλάδα το θέμα της ομοφυλοφιλίας τίθεται σε καθαρά πολιτική βάση.

Ζήσατε την ομοφυλόφιλη ζωή της Αθήνας του '50 και του '60. Πείτε μας μερικά πράγματα γι' αυτήν την εποχή.


Παρόλο που δεν είχα κανένα γνωστό σ' αυτόν το χώρο, ανακάλυψα σιγά – σιγά τα μέρη όπου θα μπορούσα ν' αναζητήσω συντροφιά: τους κινηματογράφους πρώτα απ' όλα, κυρίως το Σινεάκ και το Ροζικλαίρ, τα ουρητήρια της Ομόνοιας και των γύρω χώρων, τα ουρητήρια της πλατείας Συντάγματος, της πλατείας Κλαυθμώνος, τα πάρκα του Ζαππείου και του Πεδίου του Άρεως κτλ. Εκείνο όμως που διαφόριζε ριζικά εκείνη την εποχή από τη σημερινή είναι αυτό που θα μπορούσαμε ν' αποκαλέσουμε “ήθος των δρόμων”. Δε χρειαζόταν να πας πουθενά, αν ήθελες να βρεις ερωτική συντροφιά, αρκεί να ήξερες να βλέπεις: η σεξουαλική επιθυμία κυκλοφορούσε στους δρόμους! Έμενα δίπλα στην Πατησίων εκείνη την περίοδο και δεν είχα παρά να βγω μια βόλτα από την πλατεία Αμερικής μέχρι την πλατεία Κολιάτσου, για να επιστρέψω στην γκαρσονιέρα μου με την κατάλληλη συντροφιά. Θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για να εξηγήσει κανείς τη σημερινή αλλαγή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Αids από το '85 και δώθε έπαιξε το ρόλο του, αλλά κατά τη γνώμη μου, οι κυριότεροι λόγοι βρίσκονται στην αξιοσημείωτη οικονομική ανάπτυξη που συντελέστηκε στις δεκαετίες του '60 και '70, καθώς και στη σημαντική αλλαγή των ηθών. Με λίγα λόγια δηλαδή, στην ίδια τη σεξουαλική απελευθέρωση.


Τι έγινε εκείνο το βράδυ στην Καλογρέζα;

Μαζί μ' ένα φίλο που έμενε στην Αχαρνών, όπως κι εγώ τότε, είχαμε συμφωνήσει να πάμε σε κάποια ταβέρνα στη Φιλαδέλφεια. Ήτανε σαββατόβραδο, αλλά ταυτόχρονα και του Αγίου Δημητρίου, και επειδή ο φίλος μου αυτός γνώριζε κάποιο παιδί που γιόρταζε και έμενε στην Καλογρέζα, παρακάλεσε τη συντροφιά μας – ήμασταν τέσσερις – να περάσουμε πρώτα από το σπίτι του να δώσει ένα ποτό και μετά να καταλήξουμε στην ταβέρνα. Φτάνοντας εκεί κατά τις δέκα η ώρα, διαπιστώσαμε ότι το σπίτι είχε καταληφθεί από την Αστυνομία για λογούς που δε μάθαμε ποτέ, με αποτέλεσμα να μας τραβολογάνε στην Ασφάλεια Προαστίων για τρεις μέρες, να παρελάσουμε από το Γιάννη Λαδά, υπουργό τότε Δημοσίας Τάξεως, και σε μια βδομάδα, 30 άτομα, να δούμε τα ονόματα μας φαρδιά – πλατιά στις εφημερίδες, επειδή αυτοί που είχαν πάει να χαιρετίσουν τον εορτάζοντα “είχανε πρόθεση να προβούν η θα προέβαινον σε όργια”, όπως έλεγε το κατηγορητήριο εναντίων του ιδιοκτήτη του σπιτιού, ο οποίος μάλιστα πέρασε δίκη “δια παροχήν ασύλου δι' αλλότριαν ακολασίαν”. Εργαζόμουν τότε σε μια εταιρεία, όπου ο τμηματάρχης ήταν ένας στενός μου φίλος, στον οποίο όμως δεν είχα τολμήσει να πω την περιπέτειά μου, μη φανταζόμενος ποτέ ότι θα έφτανε στη δημοσιότητα. Έτσι, όταν τη Δευτέρα που πήγα δουλειά είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο και όλοι το γνώριζαν, τον παρακάλεσα, ζητώντας του συγγνώμη, να με απολύσει, πράγμα που αυτός δε δέχτηκε και, αντίθετα, με έπεισε να μείνω και να παλέψω για το ψωμί μου.

Πότε ξεκίνησε ουσιαστικά η ύπαρξη του λεσβιακού, γκέι, αμφί και τρανς κινήματος στην Ελλάδα;

Είναι γνωστό ότι το ΑΚΟΕ (σημ. Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλοφίλων Ελλάδας) – γιατί αυτό ήταν το κίνημα – κυκλοφόρησε την ιδρυτική του διακήρυξη το φθινόπωρο του 1976. Ήταν την ίδια χρονιά που είχα εκδώσει από τον εκδοτικό οίκο Εξάντα την περιπέτειά μου στην Καλογρέζα, τον “Καιάδα”. Παρόλο που εμείς το '68 που έγινε η ιστορία του Καιάδα είχαμε δικτατορία, ο Μάης του '68 είχε γίνει γνωστός, όπως είχαν γίνει γνωστά σ' αυτούς του είχαν τη δυνατότητα να διαβάζουν ξένα έντυπα και τα κινήματα αμφισβήτησης που φύτρωναν το ένα μετά το άλλο στην Αμερική και την Ευρώπη. Από πλευράς μου, έχοντας ξεκαθαρίσει μέσα μου το θέμα, με τις αρχές της Μεταπολίτευσης το 1974, περίμενα πως και πως να γίνει κάτι παρόμοιο και στην Ελλάδα. Μ' αυτήν την προοπτική, είχα ήδη έτοιμο τον τίτλο ενός σχετικού περιοδικού, το ΑΜΦΙ, και είχα ήδη μεταφράσει ένα άρθρο από την γαλλική εφημερίδα Nouvel observateur, με τίτλο “Η επανάσταση των ομοφυλόφιλων”, όπου ο ομοφυλόφιλος Γάλλος συγγραφέας Γκυ Οκενγκέμ, καθηγητής της Σορβόννης, περιέγραφε τη συμμετοχή μιας ομάδας ομοφυλόφιλων στην εξέγερση του Μάη του '68 και τις αντιδράσεις που προκάλεσε αυτή η συμμετοχή στους άλλους. Έτσι, όταν ο αείμνηστος Αντρέας Βελισσαρόπουλος, μετά την αποπομπή του από τον Ταχτσή, και έχοντας ήδη διαβάσει τον “Καιάδα” - που σημειωτέον προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και είχε πολύ καλές κριτικές – με πήρε τηλέφωνο, για να με ρωτήσει αν ήμουν πρόθυμος να πάρω μέρος στο Κίνημα, του απάντησα πως αυτό ακριβώς περίμενα τόσα χρόνια και τον πληροφόρησα πως είχα ήδη στα χέρια μου τον τίτλο ενός περιοδικού και ύλη για το πρώτο τεύχος.

Γιατί το περιοδικό ονομάστηκε ΑΜΦΙ;

Απ' αυτά που έχω πει ήδη, νομίζω πως η εξήγηση είναι φανερή. Μίλησα για ΑΜΦΙσβήτηση, για κινήματα ΑΜΦΙσβήτησης κτλ. Παράλληλα, η πρόθεση ΑΜΦΙ εκφράζει θαυμάσια τις στοιχειώδεις σεξουαλικές δυνατότητες του ανθρώπινου όντος, δηλαδή την αμφισεξουαλικότητα. Μιλάω βέβαια για στοιχειώδης σεξουαλικές δυνατότητες γιατί ασφαλώς υπάρχουν και άλλες παραλλαγές στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα.

Τι ήταν αυτό που ώθησε μερικά άτομα να προχωρήσουν στην ίδρυση του ΑΚΟΕ;


Γενικά βέβαια η καταπίεση που υφίσταται νομοτελειακά ο ομοφυλόφιλος σε μια αποκλειστικά ετεροφυλόφιλη κοινωνία, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση υπήρχε κι ένας πρόσθετος λόγος. Φεύγοντας η δικτατορία, άφησε πίσω της, μαζί με όλα τ' άλλα – και κυρίως την απώλεια της μισής Κύπρου – κι ένα νομοσχέδιο με τίτλο “Περί της εξ αφροδισίων νοσημάτων προστασίας και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων”, όπου απειλούσε τους ομοφυλόφιλους με ενός χρόνου φυλάκιση και εξορία, αν τους συνελάμβανε η αστυνομία ν' αναζητούν σύντροφο δημόσια. Το Νομοσχέδιο αυτό είχε κληρονομήσει η δεξιά κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία επρόκειτο να το συζητήσει και να το ψηφίσει στην Βουλή. Ήταν φυσικό λοιπόν ορισμένοι ομοφυλόφιλοι που είχαν συνειδητοποιήσει το πρόβλημά τους να συνταχθούν με το ΑΚΟΕ και το ΑΚΟΕ να συγκεντρώσει την προσοχή του και τον αγώνα του ενάντια σ' αυτό το Νομοσχέδιο που αποκαλούσε συλλήβδην τους ομοφυλόφιλους “κίναιδους”!

Πείτε μας λίγα πράγματα για το έργο του ΑΚΟΕ πέρα από την έκδοση του ΑΜΦΙ.

Το ΑΚΟΕ, παρά το γεγονός ότι δεν είχε τα χαρακτηριστικά ενός κόμματος με την αυστηρότητα και την πειθαρχία του, είχε χωριστεί σε ομάδες με τη διαδικασία του εθελοντισμού και των δυνατοτήτων των ανώνυμων μελών του. Υπήρχαν: η Συντακτική Ομάδα του ΑΜΦΙ, η Πολιτική Ομάδα, που έκανε βασικά επαφές με τις νεολαίες των κομμάτων, η Ομάδα Εκδηλώσεων του ΑΚΟΕ, που διοργάνωνε συγκεντρώσεις σε κλειστούς χώρους, έβγαζε αφίσες, έγραφε συνθήματα κ.τ.λ., η ομάδα Αυτοανάλυσης, μια πολύ σημαντική ομάδα που βοηθούσε τα παιδιά να συνειδητοποιήσουν τα προβλήματα τους και να αποενοχοποιηθούν, καθώς και διάφορες άλλες, καθώς κάθε φορά που προέκυπτε κάποια ανάγκη για το Κίνημα, βρίσκονταν εθελοντές που την κάλυπταν αμέσως. Από τις πιο σημαντικές εκδηλώσεις του ΑΚΟΕ υπήρξαν το Συνέδριο στο Γαλλικό Ινστιτούτο με θέμα “Σεξουαλικότητες και Πολιτική”, στο οποίο συμμετείχαν πολλοί αξιόλογοι επιστήμονες Έλληνες και ξένοι, αλλά και η πρώτη στα χρονικά δημόσια εκδήλωση στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, τη μέρα που έγινε η συζήτηση του επαίσχυντου Νομοσχεδίου στη Βουλή (26/01/1981) στην οποία συμμετείχαν πολλά μέλη του ΑΚΟΕ – με μάσκες τα πιο πολλά – πολλοί τραβεστί, καθώς και πολλά παιδιά αντιεξουσιαστικών ομάδων.
 
Πολλοί αποδίδουν τον μαρασμό του ΑΚΟΕ στην εμφάνιση του HIV / Aids. Ποια είναι η δική σας γνώμη;


Σίγουρα έπαιξε βασικό ρόλο το AIDS, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Όταν ήρθε ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος απ' την Αμερική, ήταν πολλοί αυτοί που συνέχιζαν να κατεβαίνουν στα γραφεία του ΑΜΦΙ της οδού Ζαλόγγου. Νομίζω ότι ο κυριότερος λόγος του μαρασμού και της διάλυσης ήταν το γεγονός που εξόργιζε τόσο πολύ τον καημένο τον Αντρέα Βελισσαρόπουλο: η απροθυμία των Ελλήνων ομοφυλόφιλων να ενταχθούν και να δουλέψουν σε μια οργάνωση που τους αφορούσε πραγματικά και που αγωνιζόταν για το δικαίωμά τους να υπάρχουν και να μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους όπως οι άλλοι πολίτες. Αυτό ήταν ίσως ένα από τα επιχειρήματα στα οποία ο Κώστας Ταχτσής είχε κάποιο δίκαιο, αλλά όπως είναι γνωστό από την Ιστορία, τα απελευθερωτικά κινήματα κάθε είδους αρχίζουν πάντα από τις μειοψηφίες. Σήμερα που τα πράγματα έχουν αλλάξει σημαντικά, που συζητάμε για γάμους και υιοθεσίες παιδιών, έχουν μαζικοποιηθεί οι υπάρχουσες γκέι οργανώσεις; Πόσα παιδιά τολμούν να ομολογήσουν τη διαφορετικότητα τους, να μιλήσουν στους γονείς τους, να εκδηλωθούν στη δουλειά τους;

Πιστεύετε ότι ο χαρακτήρας του Βελισσαρόπουλου συνέβαλε κατά κάποιον τρόπο στην απίσχνανση του ΑΚΟΕ;


Είναι αλήθεια πως ο Αντρέας είχε λιγάκι το σύνδρομο του αρχηγού, πράγμα που έπαιξε κάποιο ρόλο στην απομάκρυνση των παιδιών της ιδρυτικής ομάδας. Το σύνδρομο αυτό φαινόταν πολλές φορές καθαρά στα κείμενα που έγραφε για το ΑΜΦΙ. Σ' ένα μάλιστα απ' αυτά, που το προόριζε για κύριο άρθρο, το “Μια ιστορική ευκαιρία”, όπου κατσάδιαζε άγρια τους Έλληνες ομοφυλόφιλους που δεν ερχόντουσαν να μαζικοποιήσουν το κίνημα, η Συντακτική Επιτροπή στην οποία διαβάζονταν όλα τα κείμενα πριν δημοσιευτούν στο ΑΜΦΙ, διαφώνησε ριζικά και δέχτηκε μεν να δημοσιευτεί – αλλά όχι σαν κύριο άρθρο – αλλά ταυτόχρονα δέχτηκε και τη δική μου πρόταση να συνοδευτεί η δημοσίευση από ένα σχόλιο που απαντούσε κατά κάποιο τρόπο στις αιτιάσεις του. Εκείνο ωστόσο που αποδεικνύει ολοφάνερα το σύνδρομο που ανάφερα, είναι η συμπεριφορά του απέναντί μου σαν επώνυμου μέλους του Κινήματος.

Είναι γνωστό ότι μετά τη διακήρυξη του ΑΚΟΕ η εφημερίδα Ελευθεροτυπία, με δημοσιογράφο τη Λένα Δουκίδου, δημοσίευσε μια συνέντευξη των μελών της ιδρυτικής ομάδας στην οποία είχα πάρει μέρος κι εγώ. Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε την Κυριακή 31 Ιουλίου του 1977 με τον τίτλο “Το 'Τρίτο Φύλο' οργανώνεται και.... εξορμά!”. Βρισκόμουν τότε, για προσωπικούς λόγους, στη Μύκονο και δεν την είχα είχα πάρει χαμπάρι. Μια μέρα, συναντώ τυχαία στο δρόμο το Βελισσαρόπουλο, με τον οποίο δεν μπορώ να πω ότι γίναμε ποτέ φίλοι – όπως άλλωστε και με τα περισσότερα παιδιά του ΑΚΟΕ – προφανώς λόγω ηλικίας, ήμουν ο μεγαλύτερος απ' όλους. Μου διηγείται τα της συνέντευξης, είναι πολύ θυμωμένος για τον τίτλο της, και με πληροφορεί ότι σκέφτονται να στείλουν εξώδικο στην Ελευθεροτυπία. Εγώ, λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ελευθεροτυπία μαζί με την Αυγή κι ένα δύο άλλα έντυπα ήσαν τα μόνα που μας υποστήριζαν, διαφώνησα κάθετα και του ανάπτυξα τα επιχειρήματά μου. Κι όμως ο Αντρέας, επιστρέφοντας στην Αθήνα, έστειλε την εξώδικο με δικαστικό κλητήρα, κι επειδή η εξώδικος έπρεπε να υπογραφεται από φυσικό πρόσωπο και στο ΑΚΟΕ δεν υπήρχε κανένας άλλος επώνυμος εκτός από εμένα, έβαλε τη δική μου υπογραφή χωρίς να με ρωτήσει καθόλου! Το αποτέλεσμα ήταν στις 4/9/1977, η Ελευθεροτυπία, στη στήλη “Απόψεις”, να δημοσιεύσει ένα σχόλιο του Νίκου Δεληπέτρου εκτεταμένο, στο οποίο ρωτάει τον “εκπρόσωπο των ομοφυλοφίλων”, δηλαδή εμένα, να του πει πως θέλει να τον λένε. “Δεν του αρέσει να του λένε ότι ανήκει στο τρίτο φύλο, δεν του αρέσει επίσης να τον λένε 'ομοφυλόφιλο'. Αν αποκλείσουμε τις εκφράσεις 'Τρίτο Φύλο' και 'Ομοφυλόφιλος', θα υποχρεωνόμαστε – για να πούμε αυτό που είναι ο κ. Θεοδωρακόπουλος – να χρησιμοποιήσουμε ένα πολύ γνωστό λαϊκό όρο, που νομίσαμε ότι δεν εξυπηρετεί την οργάνωση των ομοφυλοφίλων και τους σκοπούς της...” Δε χρειάζεται ν' αναφερθώ στις συνέπειες του δημοσιεύματος. Για μια φορά ακόμα, μετά τη Δικτατορία, γινόμουν αντικείμενο διαπόμπευσης για τους δικούς μου ανθρώπους. Όπως ήταν φυσικό τσακώθηκα άγρια με το Βελισσαρόπουλο και νιώθοντας πως είχα χρησιμοποιηθεί απαράδεκτα, και μάλιστα από ένα συναγωνιστή μου, αρνήθηκα να βάλω τ' όνομα μου ως υπεύθυνος στα πρώτα τεύχη του ΑΜΦΙ, αναγκάζοντάς τον ν' αναζητήσει κάποιους άλλους. Έτσι προέκυψε η κυρία Μήτσορα, που προφανώς ήταν φίλη του και η οποία βέβαια δεν είχε καμιά σχέση μ' αυτή την υπόθεση. Χρειάστηκε να περάσει καιρός για να συνέλθω απ' αυτή την ιστορία και να πάρω τη θέση που μου ανήκε στο περιοδικό.
 
Γιατί το ΑΚΟΕ δεν απέκτησε ποτέ νομική υπόσταση;

Δεν προέκυψε ποτέ παρόμοιο θέμα, δοσμένοι καθώς ήμασταν στην υπόθεση του νομοσχεδίου, αλλά αν σκεφτείς ότι για μια παρόμοια ενέργεια χρειάζονται πάνω από 10 υπογραφές επώνυμων ανθρώπων για μια αίτηση στο Πρωτοδικείο και δεν θα υπήρχε παρά μονάχα μία, η δική μου, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τον λόγο.

Βλέποντας τα πράγματα 30 χρόνια μετά, ποια πιστεύετε ότι υπήρξε η συμβολή του ΑΚΟΕ στην γκέι ιστορία της χώρας;

Το ΑΚΟΕ έθεσε το πρόβλημα στη σωστή του βάση, την πολιτική, και πάλεψε το φασιστικό νομοσχέδιο. Παράλληλα, με το ΑΜΦΙ ακούστηκε για πρώτη φορά σοβαρός ομοφυλόφιλος λόγος, που ενημέρωνε το ετεροφυλόφιλο κοινωνικό σώμα για την ύπαρξη, τη φύση και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το ΑΜΦΙ διαβαζόταν από ένα μεγάλο τμήμα του ετεροφυλόφιλου πληθυσμού. Βασική μου αντίρρηση απέναντι στα σημερινά ομοφυλοφιλικά έντυπα, μαζί και το SCREW, είναι ότι απευθύνονται βασικά στους ομοφυλόφιλους και τηρούν μια μάλλον επιθετική στάση προς την ετεροφυλόφιλη κοινωνία, αντί να προσπαθούν να την ενημερώσουν πάνω στο πρόβλημα. Τι φταίει ο άλφα ή ο βήτα απληροφόρητος άνθρωπος, που εξ απαλών ονύχων του λένε ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι σκουπίδια και ότι είναι προτιμότερο ο γιος του να γίνει φονιάς, κλέφτης, αρχαιοκάπηλος, νταβατζής, παρά πούστης; Πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος να ξεπεράσει το πρόβλημα και να δεχτεί ότι ο γιος του δεν είναι τέρας, όταν κανένας δεν του εξηγεί τους λόγους αυτής της εγκληματικής παραπληροφόρησης;

Δεν πρέπει να πείσουμε πρώτα τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους ότι είναι εντάξει με αυτό που είναι;

Σίγουρα ναι, αλλά αυτό δεν αποκλείει το άλλο. Ένα ομοφυλόφιλο περιοδικό αποτελεί αυτό καθεαυτό ένα αποκούμπι και μια δικαίωση για τον ομοφυλόφιλο, ταυτόχρονα όμως μπορεί να είναι πηγή γνώσης για όλους.

Πιστεύετε ότι η γκέι, λεσβιακή, αμφί και τρανς κοινότητα έχει αναγνωρίσει το έργο σας;

Δεν μπορώ να ξέρω, αλλά φαντάζομαι ότι αυτοί που ξέρουν την ιστορία του ΑΚΟΕ και τα βιβλία μου, ξέρουν τι έχω κάνει. Άλλωστε, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα αυτή η αναγνώριση. Εγώ έκανα ό,τι έκανα, γιατί το έιχα ανάγκη ο ίδιος, γιατί με τον τρόπο αυτό ολοκληρώνα την προσωπικότητά μου. Συνεπώς, δεν μου χρωστάει κανένας τίποτα και δεν ζητάω ούτε ένσημα, ούτε εύσημα, δηλαδή καμία υλική ή ηθική ικανοποίηση. Χαίρομαι βέβαια όταν κάποιος νέος με θυμάται, αλλά δεν ξεχνώ και τους νόμους της ιστορίας, οι νέες γενιές χτίζουν πάνω σ' εκείνα που ετοίμασαν οι πρόγονοί τους και αδιαφορούν αν πότε πότε τους θάβουν ή τους ξεχνούν μέσα στη βιασύνη τους.


Το 2009 η Οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας – Athens Pride σας επέλεξε ως τιμώμενο πρόσωπο, για να κάνετε την έναρξη του φεστιβάλ. Πώς νιώσατε γι' αυτό; Ποια ήταν η εμπειρία σας;

Ένιωσα αφάνταστη χαρά και συγκίνηση, τόσο γι' αυτό καθεαυτό το γεγονός, όσο και για ένα πρόσθετο λόγο: απέναντι ακριβώς από την πλατεία Κλαυθμώνος βρίσκονται τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου έγινε το 1981 η πρώτη δημόσια συγκέντρωση του ΑΚΟΕ ενάντια στο Νομοσχέδιο των Συνταγματαρχών. Η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη για μένα και με συγκλόνισε βαθύτατα.

Τι θα λέγατε σ' όλους όσους θεωρούν ότι το “Gay Pride” είναι μια εκδήλωση που στιγματίζει τους γκέι;

Θα έλεγα ότι ένας παρόμοιος ισχυρισμός αποτελεί επιεικώς βλακεία. Το φεστιβάλ γίνεται για να μας θυμίζει την συνταρακτική επέτειο των γεγονότων του Stonewall Inn, τα οποία οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να τα έχουν πάντα ως σημείο αναφοράς και ν' αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους.

Είναι αλήθεια ότι ο Κώστας Ταχτσής, κατά την παρουσίαση του βιβλίου σας “Ραντεβού με τον Πύργο του Άιφελ”, μίλησε με ιδιαίτερα θερμά λόγια για το συγγραφικό σας έργο;

Για όποιον ενδιαφέρεται σχετικά δεν έχει παρά να διαβάσει το τεύχος 55 του περιοδικού “Οδός Πανός”, 1991, σελίδες 77 μέχρι 88, όπου υπάρχουν όλα τα στοιχεία που αφορούν τη γνώμη του Ταχτσή για μένα. Ναι, ο Ταχτσής, απ' αυτή την άποψη ήταν πολύ έντιμος και γενναιόδωρος. Μέχρι που μου σύστησε να στείλω αντίτυπα στον αγγλικό εκδοτικό οίκο Penguin, όπου μεταφράστηκε για πρώτη φορά το “Τρίτο Στεφάνι”, τόσο πολύ πίστευε στην αξία του.
 
Γιατί κατά την γνώμη σας “στράβωσε” ο Ταχτσής μαζί σας μετά την ένταξη σας στο ΑΚΟΕ;

Ο Ταχτσής ήταν αντιφατικός άνθρωπος και επηρεαζόταν έντονα από τις προσωπικές του σχέσεις. Έχοντας αρνηθεί τη συμπαράστασή του στο Βελισσαρόπουλο και πιστεύοντας ότι η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη για ένα παρόμοιο κίνημα, θεώρησε προφανώς τη δική μου αποδοχή σαν προδοσία προς το άτομό του. Όποτε, μ' έγραψε αμέσως στο μαυροπίνακα. Στο “Φοβερό Βήμα”, το μεταθανάτιο βιβλίο του που επιμελήθηκε ο Θανάσης Νιάρχος, μας σέρνει τα εξ αμάξης εμένα και του Βελισσαρόπουλου, ενώ παράλληλα, παρ' όλο που ήταν τραβεστί κι ο ίδιος, δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί τους άλλους τραβεστί που έβγαζαν το ψωμί τους εκδιδόμενοι.

Σχετικά μ' αυτό το τελευταίο, υπάρχουν άτομα που γνώριζαν τον Ταχτσή και που ισχυρίζονται ότι δεν έκανε πορνεία, απλά το έκανε για το κέφι του, ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι ζούσε απ' αυτό. Το ίδιο ισχυρίζεται και η Αλόμα στο SCREW Οκτωβρίου 2009. Τι γνωρίζετε γι' αυτό;


Βρίσκω τον ισχυρισμό το λιγότερο αστείο. Ο Ταχτσής έκανε πεζοδρόμιο για να βρίσκει ευκολότερα ερωτικούς συντρόφους και φυσικά για να μην πληρώνει. Από την άλλη μεριά το γεγονός ότι πληρωνόταν ο ίδιος μ' αυτό που έκανε, του έδινε τρομερή αυτοπεποίθηση. Το θέμα είναι εξαιρετικά περίπλοκο. Σίγουρο είναι ότι αυτή η δραστηριότητα του αποδείχτηκε τελικά μοιραία για το συγγραφέα του Τρίτου Στεφανιού. Εγώ μάλιστα πιστεύω ότι, στο βάθος, παρά τα όσα έλεγε και έκανε, ο Ταχτσής δεν είχε ουσιαστικά απενοχοποιηθεί.
  
Ποια ήταν η μεγαλύτερη ικανοποίηση που σας άφησε η ενασχόληση σας με το ΑΚΟΕ;


Το γεγονός – βασικό για κάθε ομοφυλόφιλο – ότι συμφιλιώθηκα απόλυτα με τον εαυτό μου και έπαψα να έχω ψευδαισθήσεις ότι θα μπορούσα να ζήσω σαν αμφισεξουαλικός. Έπαψα να φοβάμαι την εικόνα του τραβεστί και αναγνώρισα την ανάγκη του να νιώθει γυναίκα, πράγμα που εγώ δεν το ένιωσα ποτέ. Θεωρώ βασικές κατακτήσεις μου το γεγονός ότι μπόρεσα να πω ό,τι ήθελα και ό,τι πίστευα χωρίς να φοβάμαι για τις συνέπειες.

 
Ποια ήταν η συμβολή των τραβεστί στην έναρξη του Κινήματος;


Την εποχή που ιδρύθηκε το ΑΚΟΕ, οι τραβεστί είχαν ένα βασικό πρόβλημα. Κάθε λίγο και λιγάκι τους μάζευε η αστυνομία, τους ταλαιπωρούσε και δεν τους άφηνε να κάνουν πεζοδρόμιο. Ζητούσαν άδεια και κάρτες για να μπορούν, όπως οι γυναίκες ελευθέρων ηθών, να ασκήσουν το επάγγελμα τους. Είναι γνωστό ότι για να το πετύχουν αυτό, ζήτησαν τη βοήθεια του ΑΚΟΕ και έκαναν τη συγκέντρωση στο θέατρο “Λουζιτάνια”. Το ΑΚΟΕ που προβληματίστηκε για το θέμα των τραβεστί – και δεν ιδρύθηκε “κάτω από τις φούστες τους” όπως έλεγε ο Ταχτσής-, δεν τους ενέταξε μεν στις γραμμές του, αφού τα προβλήματά τους ήσαν διαφορετικά από των άλλων ομοφυλόφιλων, αλλά έκρινε ότι δεν μπορούσε και να τους απορρίψει. Έτσι, τους συμπαραστάθηκε στη συγκέντρωση του “Λουζιτάνια”, πράγμα που έκανε τον Ταχτσή να στείλει το γνωστό γράμμα στις εφημερίδες όπου καλούσε “τους σοβαρούς ανθρώπους” να μην πάνε στη συγκέντρωση. Έτσι άρχισε η διελκυστίνδα μεταξύ ΑΚΟΕ και Ταχτσή.

Στο εξωτερικό, στην Ολλανδια για παράδειγμα, υπάρχουν “πατριωτικά” και συντηρητικά κόμμα που υποστηρίζουν και υποστηρίζονται από τους ομοφυλόφιλους. Ένα μάλιστα είχε ομοφυλόφιλο πρόεδρο. Στην Ελλάδα, ακόμα και ο ΛΑ.Ο.Σ. προσπαθεί να διεκδικήσει την ομοφυλόφιλη ψήφο.


Έχει μάλιστα και ομοφυλόφιλο βουλευτή. Αλλά γιατί όχι; Η ομοφυλοφιλία είναι ένα φαινόμενο διαταξικό και υπερταξικό. Συνεπώς, ένας γκέι μπορεί να είναι σε οποιοδήποτε κόμμα.


Δώστε μας ένα τελευταίο μήνυμα για τους αναγνώστες που θα διαβάσουν τη συνέντευξη.


Αν είναι ομοφυλόφιλοι να ζουν ελεύθερα τη ζωή τους, χωρίς ενοχές, και να είναι περήφανοι που είναι ομοφυλόφιλοι. Αν είναι ετεροφυλόφιλοι, να πάψουν να φοβούνται την ομοφυλόφιλη επιθυμία που φέρουν κι αυτοί μέσα τους και να βλέπουν τους γκέι σαν ίσοι προς ίσον.

Από αριστερά: Ανδρέας Αγγελάκης, Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, Γρηγόρης Βαλλιανάτος

questa vicenda aberrante dell'albero genealogico...

in seconda la supplente stronza di geografia e storia ha pensato bene di lavorare sull'albero genealogico. ha chiesto ai bambini di cominciare a disegnare sopra la loro foto la mamma e il papà. Maya ha disegnato le sue mamme naturalmente e lei ha cominciato a dire che no, non andava bene, doveva disegnare un papà, che pure lei doveva avercelo il papà, che da qualche parte doveva pur venire anche lei....
Maya ha attaccato a spiegarle la storia del semino, il donatore, eccetera, a questo punto la maestra ha detto: ecco, devi disegnare il donatore nell'albero genealogico, non la mamma stefi, è il donatore il tuo papà...
Maya si è rifiutata e dice che la maestra ha disegnato al posto del papà un tizio con la barba (?!?).
Dopo lei non ha più lavorato all'albero genealogico e mentre gli altri lo completavano la maestra la mandava a fare "servizi" in giro, fotocopie eccetera....

Purtroppo Maya non ci ha raccontato subito tutta questa vicenda aberrante dell'albero genealogico, ma solo che la maestra era convinta che lei avesse un papà. La migliore amica di Maya ci aveva riferito in seguito di un episodio in cui la maestra aveva detto a Maya "sei una stupida".
Io quindi non sapendo tutto sono andata a protestare con la maestra di storia per quest'ultima cosa (grave) e per spiegarle che lei ha due mamme, "l'hanno scorso vi abbiamo regalato il libro di Tommy, non l'ha letto?"

Tutta la storia Maya me l'ha raccontata circa un anno dopo, quando la maestra non c'era più da un pezzo e lei si è sentita più forte da potermela dire, o forse ha valutato che io potevo reggerla!!!

Quindi abbiamo elaborato insieme, abbiamo tirato fuori tutta la rabbia e spero il dolore, abbiamo insultato quell'ignorante della maestra e poi abbiamo anche riso. Ogni tanto viene fuori questa storia e facciamo commenti e battute.

Dalla terza in poi, forte anche probabilmente grazie a questo vissuto, Maya vuole affrontare da sola le maestre nuove (sempre storia, geografia, inglese). Si arma di libri dello stampatello e va a farglieli leggere, spera (come noi) di mitigare l'ignoranza...

però ragazzi, che dura!!! l'albero genealogico sarà sempre un incubo!
Sarà per questo che Maya non vuol saperne più di conoscere il donatore?
Tra l'altro non ha la barba *:) sorridente

 ...continua

3) Quelli che io ho saputo in tempo utile per protestare (e l'ho fatto con molta forza, tanto che una bambina che allora stava in quinta ha commentato a Maya: tua mamma ha fatto proprio bene a dirgliene quattro alla maestra di storia) è che una volta la maestra l'ha chiamata stupida perchè non stava attenta (forse però non è stata la sola) e che non credeva al fatto che avesse due mamme (ma in quell'occasione tutta la classe di Maya le ha dato man forte). Sono andata a parlare per questi due episodi, non sapendo che in precedenza era successo il fatto dell'albero genealogico, perchè noi di fatto quest'albero non l'abbiamo mai visto a casa.

4) Tutta la storia del donatore al posto del papà e di Maya che veniva allontanata dalla classe con la scusa delle fotocopie l'abbiamo saputa più di due anni dopo e credo che la cosa importante per Maya sia stata riuscire ad elaborarla, come alla fine credo abbia fatto, un po' da sola e un po' con il nostro purtroppo tardivo aiuto.

a me gli alberi genealogici incuriosiscono molto. Mi affascina capire le storie delle persone che ci hanno preceduto e inseriscono le nostre vite nella linea della vita che ci precede e ci succede.

L'albero genealogico non ha molto a che fare con la trasmissione del DNA, quanto con la cultura particolare di quella famiglia che ha le sue tradizione e le tramanda di generazione in generazione.

Io per esempio che vengo da una famiglia molto numerosa e con notizie e documenti che ci permettono di risalire fino a circa il XiV secolo, mi sono domandato chi fossero queste persone che mi hanno permesso di esistere e mi sono incuriosito di cosa possono avermi trasmesso. Se c'è qualcosa, credo cha abbia a che fare molto di più con gli incidenti di percorso, sulla cultura e sull'ambiente di provenienza e su delle caratteristiche personali più che sulla copiatura delle tracce del DNA, anche se devo dire che avendo foto e ritratti delle generazioni precedenti è impressionante vedere come certi tratti si trasmettano a distanza di 100 e più anni.

C'è un sito molto ben fatto che permette di costruirsi il proprio albero genealogico, arricchendolo di foto e informazioni e trovando incroci con persone dall'altra parte del mondo che possono avere un parente in comune con l vostro. Si chiama My Heritage http://www.myheritage.it è gratuito e lo trovo fantastico per capire come siamo al centro di una intricata rete di storie.

Noi abbiamo fatto un albero genealogico per i nostri figli e, proprio perché non siamo una famiglia riconosciuta, li abbiamo messi al centro dell'unione degli alberi genealogici della mia famiglia e quella del mio compagno. E' qualcosa che nelle nostre intenzioni darà ai nostri figli il senso di appartenenza all'incrocio di queste due storie familiari.

Non è la genealogia del sangue che mi interessa, ma quella delle storie. Il DNA agisce in noi,  ma non sappiamo molto di come agisce in noi. E' un meccanismo molto complesso e impermeabile al nostro sguardo e credo che le varianti, pur partendo dallo stesso padre e madre genetica, sono talmente numerose che è praticamente impossibile arrivare a qualcosa di esatto. Invece abbiamo memoria delle persone, dei luoghi, dei riti delle nostre famiglie e capire da dove vengono e come ci influenzano è un esercizio molto interessante perché in qualche modo siamo il risultato delle generazioni che ci hanno preceduto.

Ernesto Galli Della Loggia, citando il Gran Rabbino di Francia, scriveva che neghiamo l'identità ai nostri bambini proprio perché il loro albero genealogico è inconoscibile, ma per me si sbagliava due volte.

La prima volta perché i nostri figli  l'albero ce l'hanno ed è quello dei loro padri e delle generazioni che li hanno preceduto , la seconda perché nel nostro caso la donatrice è conosciuta e conoscibile e la sua storia familiare aggiunge solo ricchezza e stratificazione all'identità ( o almeno spero) quando ai nostri figli scatterà la voglia di ricercare i confini del proprio essere al mondo.

Marco