Gay Rights: «και η επανάσταση καλά κρατεί»

30/04/2013

by Vasilis Thanopoulos
apo ANTIVIRUS


Αν ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν, θα διαπιστώσουμε ότι ο αγώνας για την διεκδίκηση των gay δικαιωμάτων, έχει πάρει τη μορφή μιας παγκόσμιας επανάστασης, συμβάλλοντας δραστικά στην αλλαγή παγιωμένων και στερεοτυπικών συμπεριφορών.

Στην Αμερική του 70’ τα ανώτατα δικαστήρια απέρριπταν οποιαδήποτε υπόθεση γάμου ατόμων ίδιου φύλου. Παράλληλα, για τις περισσότερες πολιτείες το σεξ μεταξύ ομοφυλόφιλων αποτελούσε ποινικό αδίκημα.

Έκτοτε όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Ακόμα και οι πιο συντηρητικοί δικαστές αναγνωρίζουν, ο ένας μετά τον άλλον, το πολιτικό δικαίωμα των gay πληθυσμιακών ομάδων σχετικά με τη σύναψη γάμου.

Το γεγονός αυτό αντικατοπτρίζει μια δραστική αλλαγή στην κοινή γνώμη των αμερικάνων. Το ποσοστό όσων τάσσονται υπέρ των gay γάμων στις ΗΠΑ, έχει αυξηθεί σημαντικά, φτάνοντας το ποσοστό του 53% (επίσημη έρευνα 2011).

Αύξηση που -αν και μεγάλη- δεν είναι τόσο εντυπωσιακή, όσο σε κάποιες άλλες χώρες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής.

Συνολικά όμως, διαπιστώνουμε μια γενικευμένη προσπάθεια αλλαγής και αποδοχής για κάτι που παλιότερα χαρακτηριζόταν «βρώμικο» έως και ανώμαλο.

Στα μέσα της δεκαετίας του 80’φαινόταν σχεδόν εξωπραγματικό για την Ευρώπη να δίνει οποιαδήποτε νομική υπόσταση σε δικαιώματα ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Λίγα χρόνια αργότερα και τα πράγματα δείχνουν πολύ διαφορετικά. Τόσο στην Ευρώπη όσο και σε άλλες ηπείρους, η συμβίωση gay ζευγαριών απολαμβάνει (άλλοτε πλήρη άλλοτε μερική) νομική υπόσταση.

Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι κοινωνικές αντιλήψεις αλλάζουν και ο κόσμος αρχίζει να αποδέχεται ανοιχτά πλέον θέματα, τα οποία σχετίζονται με τη σεξουαλική διαφορετικότητα. Σύμφωνα με το παγκόσμιο δίκτυο World Values Survey data (WVSA), από το 2003 μέχρι το 2006 το ποσοστό του κόσμου (σε παγκόσμιο επίπεδο) που ήταν αρνητικό απέναντι σε οποιοδήποτε ομοφυλοφιλικό δικαίωμα, έχει μειωθεί από το 59 στο 34%.

Οι ΗΠΑ ακολουθούν με τη σειρά τους αυτό το μοτίβο με μια μικρή απόκλιση (Από 54 σε 33%), αποδεικνύοντας ότι η αποδοχή στα gay ζητήματα, αργεί λίγο περισσότερο από ότι στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, ότι σε έρευνα που διεξήχθη για την περίοδο 1993-2006, σχετικά με δικαιώματα των gay, οι ΗΠΑ έπεσαν από την 12η στην 17η θέση.

Η κατάσταση δεν είναι δυστυχώς η ίδια όσον αφορά της χώρες της ανατολής. Όπως υποστηρίζει το WVSD, η Ασία και η Αφρική παραμένουν οι πιο ομοφοβικές ήπειροι του κόσμου. Η πλειοψηφία του κόσμου στις χώρες αυτές, εξακολουθεί να εναντιώνεται στην ομοφυλοφιλία. Βέβαια το ποσοστό των ανθρώπων που εναντιώνονται σε οτιδήποτε «πολύχρωμο», έχει και σε αυτήν την περίπτωση μειωθεί (από 93% σε 64%), δίνοντας ελπίδες για μελλοντικές αλλαγές.

Μια άλλη διαπίστωση του ινστιτούτου, θέλει τον κόσμο να είναι περισσότερος δεκτικός απέναντι στις σεξουαλικές επιλογές παρά στις θρησκευτικές. Για παράδειγμα, το 22% των Βραζιλιάνων και κάτι περισσότερο από το ένα τέταρτο των αμερικάνων, δεν θα ήθελαν κάποιο αλλόθρησκο γείτονα. Αν τώρα αντικαταστήσεις τον αλλόθρησκο με έναν ομοφυλόφιλο, τα ποσοστά αυτά πέφτουν στο 6% και 2% αντίστοιχα.

Πως εξηγείται αυτή η αλλαγή απέναντι στην ομοφοβία;

Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα τελευταία 20 χρόνια έχει σημειωθεί μια τεράστια αλλαγή στη συνείδηση του κόσμου. Η αλλαγή αυτή οφείλεται κυρίως στην υπερπροβολή των gay δικαιωμάτων, τόσο από τις αντίστοιχες οργανώσεις όσο και από παράγοντες όπως τηλεόραση, Llifestyle κτλ.  Μέσω αυτών, ο κόσμος κατάφερε να απομυθοποιήσει τον φόβο του απέναντι στο άγνωστο «gay κόσμο» και να διαπιστώσει ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι βρισκόμαστε στο τέλος της διαδρομής. Η θετική αυτή εξέλιξη δεν προδικάζει το ζητούμενο «happy end» μιας αρμονικής συμβίωσης. Απλώς το προϋποθέτει.

Εξάλλου, βιώνουμε συνθήκες παγκόσμιας κοινωνικής κρίσης και όπως έχουμε διαπιστώσει και στο παρελθόν, σε τέτοιες συνθήκες η ανθρωπότητα συνήθως πηγαίνει με την όπισθεν

4 days stand Queer Festival στο ΘΕΑΤΡΟ ΕΜΠΡΟΣ 8,9,10 και 11/5/2013

http://youtu.be/--MD5-FtPps Αναλυτικό Πρόγραμμα  ΤΕΤΑΡΤΗ  15:00-18:00 Workshop: ο κύκλος της αλλαγής,  Σταυρούλα Παπαδόδημα Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια Όλοι έχουμε κάνει κατά καιρούς αλλαγές στη ζωή μας περνώντας από διάφορες φάσεις,άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι.Σε αυτό το workshop δουλεύοντας ομαδικά θα δούμε μαζί τα στάδια της Αλλαγής και πώς μπορούμε να πετύχουμε τις αλλαγές που εμείς επιθυμούμε. 19:00-21:00 Αρχιτεκτονική, χώρος, φύλο, σεξουαλικότητα, queer, παρουσία πειραματικό πάνελ-συζήτηση: Φοίβος Καλλίτσης – Αρχιτέκτονας, Nova Melancholia (Βασίλης Νούλας & Βίκη Κυριακοπούλου) – Σκηνοθέτες, Andrea Gilbert - Κριτικός Τέχνης, Επιμελήτρια εκθέσεων/Οργανώτρια του Athens PRIDE, Γεωργία Σολδάτου – Αρχιτέκτονας, Κώστας Πλέσσας – Εικαστικός, Χριστίνα Θωμοπούλου - Εικαστικός Εις μνήμην του Γιώργου Μαρνελάκη 21:00-21:30 Queers – Αδερφές – Πούστηδες– Λεσβίες – Ανώμαλοι – Γκέι – Ομοφυλόφιλες. Οι λέξεις που φοράμε και τι λένε για μας, παρουσίαση Λύο Καλοβυρνάς. Οι λέξεις δεν περιγράφουν πραγματικότητες μόνο· τις (συν)δημιουργούν. Μια κουβέντα με τον Λύο Καλοβυρνά για τις λέξεις που φοράμε, που μας φοράνε, που θα θέλαμε να φορέσουμε ή να βγάλουμε από πάνω μας. 21:30-22:00 Re-naissance, Trauma-naissance (απόπειρα pieta’), performative παρουσίαση απο το σχήμα Bodarch (Πέτρος Πέτρου, Στέλλα Χατζηπαναγιώτου) «...όταν ο Πλάτωνας, σε συμφωνία με τις ανατολικές παραδόσεις, λέει πως ο έρωτας δέν είναι τίποτε άλλο παρά η έλξη που δοκιμάζουν μεταξύ τους δύο μέρη που είχαν υποστεί έναν διαχωρισμό, αφού πρώτα, άλλωτε ήταν ενωμένα, δέν κάνει τίποτε άλλο απο το να περιγράφει, μ’ένα σχήμα θαυμαστής ποιητικής ομορφιάς, την πιό μεγαλεπήβολη απόπειρα υπερνίκησης του τραύματος της γέννησης μέσω του αληθινά «πλατωνικού» έρωτα, του έρωτα του παιδιού για την μητέρα» Otto Rank απο το βιβλίο Ο μύθος του ανδρογύνου του Jean Libis. Σύλληψη-ερμηνεία Bodarch (Πέτρος Πέτρου, Στέλλα Χατζηπαναγιώτου). 22:30-23:40 The Ballad of Genesis and Lady Jay (2011), προβολή ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία Marie Losier. 23:45-01:15 Gendernauts (1999), προβολή ταινίας, σκηνοθεσία Monika Treut.  ΠΕΜΠΤΗ 17:00-20:00 Workshop: “πολλαπλες αντανακλασεις”, θεατρικό παιχνίδι, Δέσποινα Μαραγκουδάκη Ηθοποιός- εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού. Αντικείμενα και ρούχα που ορίζουν << ποιός είμαι;>>. Λέξεις και φράσεις που ξεκαθαρίζουν << ποιός είσαι>>. Ένα θεατρικο παιχνίδι ενηλίκων για την αναζήτηση του φαίνεσθαι και του είναι. 18:00-19:00 Διασυρμός γυναικών θετικών στον HIV, παρουσίαση Μαριανέλλα Κλώκα Βήματα προς την κατάργηση της υγειονομικής διάταξης 39α". 19:00-22:00 Workshop: BALLERINAS ή αλλιώς H Tέχνη του να μην Παίρνεις τον Εαυτό σου στα Σοβαρά, απο τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ευριπίδη Λασκαρίδη (σε χώρο κοντά στο θέατρο Εμπρός, που θα ανακοινωθεί προσεχώς). Στο workshop θα εξερευνηθούν μερικοί από τους τρόπους με τους οποίους η μεταμόρφωση και η γελοιότητα μπορεί να χρησιμοποιηθούν σαν δημιουργικά θεατρικά εργαλεία για το χτίσιμο μίας περσόνας. 19:30-20:00 «pAsoumi», σύλληψη-ερμηνεία Λία Γιαννάκου από το προσωπικό της έργο «pAsoumi» θα μιλήσει για «τους 13 αστερισμούς του Ναζκ». Είσοδος κεφάτη και καρδιά ανάλαφρη. 20:00-21:00 Περί Ζώων (Ελφρίντε Γιέλινεκ), σκηνοθεσία Ευγενία Τζιρτζιλάκη Θεατροποιημένη ανάγνωση του πρώτου μέρους του θεατρικού έργου της Ελφρίντε Γιέλινεκ σε ομαδική μετάφραση Μαρίας Ρούσσου, Λίνας Φιλοπούλου και Ευγενίας Τζιρτζιλάκη. Το έργο θίγει τα θέματα της ερωτικής αγάπης,της πορνείας, του τράφικινγκ και της θρησκείας. Τα θέματα αυτά που εμφανίζονται με αυτή τη σειρά, κλιμακώνουν τη βία και την εξουσία πάνω στη γυναίκα ώς ψυχισμό και σώμα, εκθέτοντας τη βία αυτή ώς στοιχείο δεμένο με την κουλτούρα μας, με την κατανόησή μας του κόσμου, την κοινωνία και την θρησκεία μας. Ερμηνεύουν οι: Ερμιόνη Δόβα, Ελένη Οικονόμου, Κώστας Κοράκης, Νίκος Γιαβρόπουλος. 21:00-21:30 Το ακατανόμαστο φύλο, Αποστόλης Αρτινός. Μέσα από αναφορές στη ψυχαναλυτική και τη σύγχρονη μεταφεμινιστική σκέψη, το «θηλυκό» και γκέι «φύλο». Ένα φύλο που εξαντλείται στην αποφατικότητά του, στην αδυνατότητα της ονοματοδοσίας του. Ο Αποστόλης Αρτινός είναι συγγραφέας και επιμελητής εκθέσεων σύγχρονης τέχνης. 22:00-22:30 Πλεϊμπακ, σύλληψη-ερμηνεία Pierre Magendie Μια μελέτη-σόλο που εξερευνά την αλήθεια των συναισθημάτων και την προσποίηση της καλλιτεχνικής επικοινωνίας μέσω του καραοκέ και του πλεϊμπακ. 22:30-23:00 Α-Δελφικές Εορτές, Kώστας Τσιούκας-Ντόρα Οικονόμου: Μιά αδελφοποίηση μεταξύ Σύδνευ και Αθήνας, με τον Κώστα Τσιούκα χορευτή χορογράφο κάτοικο Αθήνας, και την Ντόροθυ Οικονόμου γλωσσολόγο κάτοικο Σύδνευ. Μιά λίστα με queer καταστάσεις και πρόσωπα με 70s μουσική. 23:30-0:45 Die Bettwurst (1971), προβολή ταινίας, σκηνοθεσία Rosa Von Praunheim. 01:00-02:00 The Raspberry Reich (2004), προβολή ταινίας, σκηνοθεσία Bruce LaBruce. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17:00-18:30 Queer Αισθητική: Διάφωνα ΑΠΕΝΑΝΤΙ, πάνελ συζήτησης με τη Νίνα Ράπη, θεατρική συγγραφέα και τον Γιώργο Σαμπατακάκη, Επίκουρο Καθηγητή, Πανεπιστήμιο Πατρών. Συντονισμός συζήτησης: Caroline May, εικαστικός. Παρουσίαση/συζήτηση για την queer αισθητική στο θέατρο και αλλού - θεωρητικά, πρακτικά, δυνητικά. "Το Queer δεν προσδιορίζει μια θετικότητα, αλλά μια τοποθέτηση απέναντι σε οτιδήποτε κανονιστικό." David Halperin 18:30-20:00 Workshop LGBTQ κοινότητα & Ορολογίες, ομάδα Art-act 20:00-20:30 A queer history of computing, Ηλίας Μαρμαράς Μιά απόπειρα να γίνουν ορατές εκείνες οι πλευρές της ιστορίας που συχνά ξεχνιούνται ή σβήνονται και μιά κριτική στην πεποίθηση που θέλει την τεχνική και τη σεξουαλικότητα διαχωρισμένες. 20:30-21:00 Ψάχνοντας τις διαφορές, βρίσκοντας τις ομοιότητες Με αφορμή τις δράσεις της Χρύσας Τσαμπάζη, και ιδιαίτερα την περφόρμανς 20 άνθρωποι και μία λεσβία στην οποία συμμετείχε, ο Αλέξιος Παπαζαχαρίας θα προσπαθήσει να μετατοπίσει τα κέντρα βάρους από τη διαφορά στην ομοιότητα, και από το σύνολο στο άτομο. Ή και αντίστροφα. σύλληψη-ερμηνεία Αλέξιος Παπαζαχαρίας 21:30-22:00 Actual wording, ομάδα χορού Carnation To Actual wording είναι το αποτέλεσμα της έρευνας της ομάδας χορού Carnation, η οποία αφορά στην άμεση μετάφραση του ήχου σε κίνηση και του αντιληπτικού αποτελέσματος που αυτή παράγει, κάτω από μια πολύ συγκεκριμένη συνθήκη: οι θεατές δεν έρχονται σε επαφή με τον ήχο, σε αντίθεση με τις χορεύτριες, που διαμέσω ενός δέκτη και ακουστικών, λαμβάνουν από έναν πομπό κοινό ηχητικό σήμα. 22:00-22:30 Adieu. Επικήδειος για τον Emmanuel Lévinas, ομάδα Nova Melancholia (σκηνοθεσία Βασίλης Νούλας, ερμηνία Βίκυ Κυριακουλάκου) Performance πάνω στο κείμενο του Ζάκ Ντεριντά. 22:30-23:00 Ματωμένες καρδιές Υπάρχει η αγάπη για όλες τις ματωμένες καρδιές, ακόμα και σε μιά Κυψέλη. Ένα μελόδραμα απο την Βίκυ Κυριακουλάκου και τον Κώστα Τσιούκα. 23:00-23:30 BANANA SPLIT Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης θα παρουσιάσει στη σκηνή του ΕΜΠΡΟΣ, δείγμα της νέας του δουλειάς με τίτλο BANANA SPLIT. Αντλώντας από την μεταμόρφωση και τη γελοιότητα -δύο από τα βασικότερα χαρακτηριστικά του Queer Performance- θα διασκεδάσει το κοινό δοκιμάζοντας να κατοικήσει ένα τελείως ξένο σώμα για 20' λεπτά. Στο τέλος της Performance θα ενταχθεί η έναρξη της προβολής του ντοκιμαντέρ της Mary Jordan, Jack Smith and the Destruction of Atlantis, μέσα από το οποίο μπορεί κανείς να γνωρίσει τον πατέρα του Queer Performance. Ο Τζακ Σμιθ ασυμβίβαστος και αντιεμπορικός είναι λιγότερο γνωστός αλλά είναι ο άνθρωπος που επηρέασε βαθιά τον Andy Warhol, την Laurie Anderson, τον Robert Wilson και πολλούς άλλους. σύλληψη - ερμηνεία: Ευριπίδης Λασκαρίδης, κοστούμι: Άγγελος Μέντης, μουσική: Γιώργος Πούλιος , 23:30-1:05 Jack Smith and the Destruction of Atlantis (2006), προβολή ντοκιμαντέρ, σκηνοθεσία Mary Jordan. 01:15-02:00 Flaming Creatures (1963), προβολή ταινίας, σκηνοθεσία Jack Smith όλη την ημέρα: Βιλία και κείμενα ανταλλαγής για το φύλο και τη σεξουαλικότητα ΣΑΒΒΑΤΟ 11:00-14:00 WORKSHOP Εκπαίδευση, φύλο και σεξουαλικότητα 14:00-14:30 WORKSHOP Νέες μορφές οικογένειας. Δημιουργία παραμυθιών για την ποικιλομορφία της γονεϊκότητας, από τις RAINBOW FAMILIES 18:00-19:00 Να γράφεις, να γράφεσαι και η έκδοσή σου (αφήγηση) Μαρία Σαρρή Για πολλούς πολιτισμούς η πιό προσφιλής επιφάνεια για τις εγγραφές της εξουσίας είναι το γυναικείο κορμί. Καλυμμένο ή τελείως γυμνό πάντα λειτουργούσε ως ένα ζωντανό κείμενο προβολής των ιδεών για το κάλλος και τα ήθη όπως γίνονται αντιληπτά απο τα πατριαρχικά συστήματα. Οι γυναίκες πάντα υπήρξαν το χαρτί ή ο καμβάς και μόνο πρόσφατα έγινε ξεκάθαρο οτι έχουν το ρόλο του δημιουργού, δηλαδή του ενεργητικού, του γραφέα. Μια αφήγηση για την γραφή μέσα απο παραδείγματα εξιστορήσεις και εικόνες. 19:00-19:30 Οι Πόντιοι ως queer έθνος, (παρουσίαση) Άκης Γαβριηλίδης  Στην παρουσίαση, θα εξετάσω κατά πόσον η έννοια του queering, δηλαδή της υπονόμευσης ή αποσταθεροποίησης των μονοσήμαντων εντάξεων, μπορεί από το πεδίο των σεξουαλικών ταυτοτήτων να επεκταθεί και σε εκείνο των εθν(οτ)ικών. 19:30-21:00 "Σεξουαλική εργασία, φύλο και μετανάστευση", πάνελ με τις Πάολα Ρεβενιώτη, Λιόπη Αμπατζή, Νέλλη Καμπούρη. Μια συζήτηση γύρω από τη σχέση της σεξουαλικής εργασίας με τη μετανάστευση και το φύλο. Μια προσπάθεια να σκεφτούμε την πορνεία με όρους εργασίας και όχι trafficking ή εξαναγκασμού. Η συζήτηση περιλαμβάνει προβολή του βίντεο "Ανδρική Πορνεία στην Ελλάδα' του The PaolaProject. 21:00-22:00 Μαμά 2U και Public Idiot, (performance) Ομάδα Αμάλγαμα Προβολή αποσπασμάτων και συζήτηση για την έμφυλη-γυναικεία ταυτότητα στην ελληνική πραγματικότητα. Με τα έργα Μαμά 2U και Public Idiot η ομάδα Αμάλγαμα διερευνεί δημιουργικά τις θεωρίες της κοινωνικής κατασκευής του φύλου και της επιτελεστικής υλοποίησης αυτού. Στο έργο Μαμά 2U ο κύριος άξονας επιρροής είναι οι αναλύσεις της Τζούντιθ Μπάτλερ, όπου η έννοια του φύλου θεωρητικοποιείται ως παραστασιακή επιτέλεση, δηλαδή ως ένα κοινωνικό δράμα που αποκρυσταλλώνεται στο χρόνο, μέσω της επιτελεστικής επανάληψης (performative reiteration) σωματικών πρακτικών. Στο έργο Public Idiot παρουσιάζονται μορφές έμφυλων γυναικείων ταυτότητων στον «δημόσιο» και τον «ιδιωτικό» χώρο.. Αρκετά συχνά στο έργο, οι ιδιωτικές ενέργειες λαμβάνουν χώρα σε δημόσιους χώρους με αποτέλεσμα οι «νομιμοποιημένες» μορφές της δημόσιας παρουσίας της ελληνίδας γυναίκας να αποκτούν ένα «άλογο» χαρακτήρα και να παραπαίουν ανάμεσα στο γελοίο και στο ανοίκειο. 22:00-23:00 Ρεσιτάλ, (performance) Magendie Pierre+ group Το ρεσιτάλ είναι ένα είδος παράστασης όπου ένας αναγνωρισμένος καλλιτέχνης επιστρέφει στα έργα που υπήρχαν σταθμοί της καριέρας του μέσω μιάς ελεύθερης σύνθεσης όπου εναλλάσσονται στιγμές βιρτουόζικης εκτέλεσης και εξομολόγησης προς το κοινό. Αυτό το Ρεσιτάλ παίζει με τους κώδικες και τους κανόνες ένος τέτοιου σόου και χρησημοποιεί μία παράλογη αφήγηση που συνδέει σκηνές άσχετες μεταξύ τους ώστε να πλάσει έναν καινούριο κόσμο, μια καινούρια πραγματικότητα. 23:00-23:30 ΤΕΟ Drag Show 23:30- Bella Fuzz (live μουσική) και μετά ΠΑΡΤΥ! Ακόμα, εικαστικά: Αντωνάκης Χριστοδούλου, Φωτεινή Παπαχατζή, Δημήτρης Χαλάτσης, Ντόρα Οικονόμου, Μάγια Μπόντζου, Λίλη Ζιούβα, Βασιλεία Στυλιανίδου, Χρύσα Τσαμπάζη, Katie McGown, και εγκατάσταση video και υλικού ερευνας περί Αρρενωπότητας απο την ομάδα QV zine, και αρχειακό υλικό, εκπλήξεις, κι άλλα δώρα για όλα τα παιδιά! Για συμμετοχές στα workshop στείλτε μήνυμα. Οι συζητήσεις που κάναμε για την έννοια του queer ξεκινούσαν συνήθως από τη σεξουαλικότητα, και προσπαθούσαν να προσδιορίσουν το πολιτικό στις έμφυλες πρακτικές. Με την λέξη queer συνήθως αντιλαμβανόμαστε ομάδες που συνδέονται με σεξουαλικές συμπεριφορές που αποκλίνουν απο το “κανονικό”, όπως οι ομοφυλόφιλ@, οι αμφιφυλόφιλ@, οι διεμφυλικ@, και οι παρενδυτικ@. Καταλάβαμε οτι η έννοια του queer ξεπερνάει την συνδεσή της με την σεξουαλικότητα, καθώς σχετίζεται με επιθυμίες που υπερβαίνουν τα όρια της κυρίαρχης αφήγησης και της “ορθής” συμπεριφοράς. Η επιθυμία δεν συνιστά μιά ελεύθερη φυσική παραγωγή: είναι διαμεσολαβημένη άρα υπόκειται σε έλεγχο, συχνά είναι αντικείμενο καταστολής, εκφράζει κι αναπαράγει ακριβώς αυτήν την εξουσία που την καταστέλλει. Οπότε κάτω απο ποιές συνθήκες “γινόμαστε” queer και τι αντίκτυπο έχει; Πώς παρεισφρύουν πατριαρχικές δομές μέσα στην πολιτική σκέψη και δράση ομάδων που στόχος τους είναι η κατάλυση των κάθετων δομών εξουσίας; Μπορούμε να διαμορφώσουμε την πολιτική σκέψη και δράση μέσα απο την εμπειρία των queer πρακτικών και αφηγήσεων; Στην Αθήνα αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα, βιώνουμε καθημερινά την κανονικοποίηση της βίας, τον εκθειασμό του αυταρχισμού και του αποκλεισμού, την πλήρη αναβίωση πρακτικών και λόγων της πατριαρχίας, τον άκρατο ρατσισμό απέναντι σε οποιονδήποτε άνθρωπο έχει ξεφύγει από την ηθική της σεξουαλικής, θρησκευτικής, φυλετικής, οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κανονικοποίησης. Ανοίγουμε τον χώρο του ΕΜΠΡΟΣ στις ατομικές και ομαδικές “queer” προσπάθειες που συμβαίνουν στην Αθήνα. Στα διαφορετικά ρεύματα σκέψης και δράσης που προχωρούν πέρα από ομοκανονικότητες και ετεροκανονικότητες και κάνουμε ένα ζωντανό διάλογο.  http://q4ueerdaysstand.blogspot.gr/ http://embrostheater.blogspot.gr/ http://www.embros.gr/home/

Πολιτική Ανυπακοή: Πυρηνική Οικογένεια: Πρόσκληση για καλλιτέχνες

Η ιδέα της πυρηνικής οικογένειας, ορισμένης ως ένα ζευγάρι βιολογικών γονέων, δηλαδή ένας πατέρας και μια μητέρα που ζούνε σε ένα νοικοκυριό με τα «2,4» παιδιά τους, είναι σχετικά καινούργια. Εμφανίστηκε γύρω στον 18ο αιώνα και εδραιώθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν, λόγω της οικονομικής ανάπτυξης, έγινε εφικτό για τις περισσότερες πυρηνικές οικογένειες του δυτικού κόσμου να ζουν σε ξεχωριστή στέγη.

 Πριν απ’ αυτό, ένα νοικοκυριό τυπικά αποτελούνταν από άτομα που δεν συνδέονταν όλα μεταξύ τους με στενούς συγγενικούς δεσμούς. Η πυρηνική οικογένεια έγινε σταδιακά ο ακρογωνιαίος λίθος για τις συντηρητικές συνιστώσες στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και η ιερότητά της έχει συχνά υπερπροβληθεί από θρησκευτικές ομάδες. Ο γάμος πραγματοποιείται μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας και ο σκοπός του, σύμφωνα με τη θρησκεία, είναι πάντα η τεκνοποίηση. Η πυρηνική οικογένεια έχει επίσης συνδεθεί με τον καπιταλισμό ως η βασική μονάδα της οικονομίας με τη μορφή της οικιακής μονάδας-νοικοκυριού.

Παρ’ όλ’ αυτά, οι οικονομικές, τεχνολογικές και κοινωνικές αλλαγές που ακολούθησαν προκάλεσαν ρωγμές στην πυρηνική οικογένεια. Το φεμινιστικό και το LGBT κίνημα και οι αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο συνέβαλαν στη δημιουργία και άλλων μορφών οικογένειας. Πέρα από την «πυρηνική» και την «εκτεταμένη» οικογένεια, συνεχώς δημιουργούνται και χρησιμοποιούνται νέα επίθετα και εκφράσεις για να αναφερθούμε σε αυτή: εναλλακτική, μονογονεϊκή, συζυγική, ομόφυλων γονέων, άτεκνη, κ.λπ.. Όμως, καθώς πολύς λόγος γίνεται για τον επιθετικό προσδιορισμό, συχνά ξεχνιέται το ίδιο το ουσιαστικό, η οικογένεια.

Οι εναλλακτικές οικογένειες έρχονται δυναμικά στο προσκήνιο στις δυτικές κοινωνίες, γεγονός που ενισχύεται από σημαντικές εξελίξεις σε δύο τομείς: 1) στην τεχνολογία υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και 2) στο οικογενειακό δίκαιο. Η ραγδαία πρόοδος στην τεχνολογία αναπαραγωγής έχει αλλάξει ριζικά τον χάρτη της γενετικής και οικογενειακής συγγένειας. Την ίδια στιγμή όλο και περισσότερες χώρες προχωρούν σε αλλαγές στη νομοθεσία τους για να επιτραπούν οι γάμοι μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και να αναγνωριστεί το δικαίωμα στα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν. Προς όποια άποψη κι αν κλίνει κανείς, είναι αδιαμφισβήτητο πως η δομή της οικογένειας αλλάζει. Θα συμμετέχουμε λοιπόν στη διαμόρφωση της σύγχρονης οικογένειας;

 Πρόσκληση για καλλιτέχνες

Για 3η συνεχή χρονιά το GITV διοργανώνει την έκθεση φωτογραφίας και video-art με θέμα:
 Civil Disobedience: nuclear family "Πολιτική Ανυπακοή - Πυρηνική οικογένεια".
  Επιμέλεια έκθεσης: Ηρώ Ταγκάλου.

Οι ενδιαφερόμενοι καλλιτέχνες παρακαλούνται να στείλουν την πρότασή τους (φωτογραφία ή/και βίντεο) μέχρι την Τετάρτη 15 Μαΐου 2013.

Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί στον χώρο Vault Theatre Plus. 28 Μαϊου-15 Ιουνίου 2013.
 Για τη φόρμα συμμετοχής:   Menelas74@gmail.com,    irotagalou@gmail.com

http://youtu.be/--MD5-FtPps

 «Δεν οριζόμαστε από την οικογένεια στην οποία γεννιόμαστε, αλλά από αυτή που δημιουργούμε. Δεν γεννιόμαστε, γινόμαστε» 
Τόρι Σπέλινγκ.

On Sunday, April 28, 2013 the NGO "Ouranio Tokso Families” held at the Academy of Plato Park the" Celebration of Families "

Greetings from Greece!

On Sunday, April 28, 2013 the NGO "Ouranio Tokso Families” (Rainbow Families) held at the Academy of Plato Park the" Celebration of Families ", a new institution that goes beyond any social stereotype that appeals to all kinds of families.

The young and old ones that responded to the call started to set up tables and chairs, to inflate balloons and to decorate the space with colors. The “family” became bigger and bigger as the time passed by. There were moms and dads, aunts and godfathers, friends, nephews and godchildren. We played various interactive games, watched theatrical events, we left our palm imprints in our banner, and we ate a colorful cake, drank refreshing juices and cheerfully wrote and sang just-for-fun rhymes. At the end, all families became a single and big one and we cut a colorful cake celebrating the first year of our group.

The Festival of Families is based on the global project: International Family Equality Day 2013, Celebrating the Rainbow Families in our World! The International Family Equality Day was introduced a year ago, is celebrated on 5 May and aims to LGBTQ families visibility.

See you next year!
P.S. it was a really special day!

 http://youtu.be/--MD5-FtPps

  Την Κυριακή 28 Απριλίου 2013 η ΜΚΟ «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο» διοργάνωσε στο Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα τη «Γιορτή των Οικογενειών», ένα νέο θεσμό πέρα από κάθε κοινωνικό στερεότυπο που απευθύνεται σε κάθε μορφής οικογένεια.
Στην πρόσκληση ανταποκρίθηκαν μικροί και μεγάλοι, οι οποίοι άρχισαν να μαζεύονται από νωρίς στήνοντας τραπέζια και καρέκλες, φουσκώνοντας μπαλόνια και διακοσμώντας το χώρο με χρώματα. Όσο πέρναγε η ώρα τόσο μεγάλωνε η «οικογένεια». Είχαμε μαμάδες και μπαμπάδες, θείες και νονούς, φίλες και φίλους, ανίψια και βαφτιστήρια. Παίξαμε διάφορα διαδραστικά παιγνίδια, παρακολουθήσαμε θεατρικά δρώμενα, αφήσαμε το αποτύπωμα της παλάμης μας στο πανό μας, φάγαμε ένα πολύχρωμο κέικ ήπιαμε δροσιστικούς χυμούς και όταν ήρθαμε στο τσακίρ κέφι γράψαμε αλλοπρόσαλλα ποιηματάκια και τα τραγουδήσαμε. Στο τέλος όλες μαζί οι οικογένειες έγιναν μια μεγάλη Οικογένεια και κόψαμε την πολύχρωμη τούρτα μας για τον πρώτο χρόνο ύπαρξης της ομάδας .
Η Γιορτή των Οικογενειών βασίζεται στο παγκόσμιο project: International Family Equality Day 2013, Celebrating the Rainbow Families in our World! Η Διεθνής Μέρα Ισότητας των Οικογενειών θεσπίστηκε πριν ένα χρόνο, γιορτάζεται στις 5 Μαΐου και έχει ως στόχο την ορατότητα στις LGBTQ οικογένειες.
Και του χρόνου!

Thousands marched in Tokyo this weekend as Japan kicked off its first Rainbow Week, which aims to reach out to LGBT people in the country.

Organisers of the parade estimated that 12,000 people took place in the parade on Sunday, the first in a week of events in a programme which runs until 6 May.

Organiser Hiroko Masuhara, 35, said: ”This is our first attempt to link up with many groups” of sexual minorities. ”The parade is a symbolic event in the Rainbow Week programme.”

Koyuki Higashi, 28, and Hiroko became the first gay couple to get married at Tokyo Disney last month, undeterred by a lack of legal recognition for same-sex partnerships in Japan.

They married in a Christian-style ceremony attended by park employees dressed as Mickey and Minnie Mouse, along with 30 friends.

“We have an impression that we are seeing more women and various nationalities of people participating in our parade in recent years,” she said.

In a country where homosexuality is still a taboo, and saw its first openly gay politician elected last year, their wedding was greeted with enthusiasm by local gay people and activists.

Gay porn star Masaki Koh tweeted ms Higashi to say: “Your wonderful wedding will bring inspiration and hope to many people who still hesitate to take the first step. I was also encouraged that Tokyo Disney Resort was so understanding.”

Tokyo Disney said that it would allow gay couples to hold weddings in its grounds, following a Walt Disney Company policy that has been in place since 2007.

For years, strangers have made fun of me for being fat. But I got my power back -- by turning the camera on them

I was traveling with students in Barcelona in the summer of 2011, walking through La Rambla, when I noticed two guys making fun of me. I could see them in the reflection of a mirrored building, making gestures with their hands to suggest how much bigger I was than the thin girl standing next to me, her small waist accentuated by her crop top and cut-off shorts. They painted her figure in the air like an hourglass. Then they painted my shape like the convex curves of a ball. The guys were saying something, too, but there was only one word I could make out: Gorda. Fat woman.

I’ve been hearing comments like this for much all my life. Maybe someone else would have yelled at them, or shrunk inside. But I don’t get upset when this happens.

I pulled out my camera, and set up a shoot.

For about a year, I’d been taking pictures of strangers’ reactions to me in public for a series I called “Wait Watchers.” I was interested in capturing something I already knew firsthand: If the large women in historical art pieces were walking around today, they would be scorned and ridiculed.

So I found a crowded crosswalk farther down La Rambla, used my rangefinder camera to set the exposure and focus of where I would stand, and handed the camera to my assistant. I bought a cup of gelato and began eating it. I’ve learned I get more successful reactions if I am “doing” something.

In my peripheral vision, I saw a teen girl waiting for the signal to cross the street. As I stood there, eating my ice cream, I heard a repetitive “SLAP, SLAP, SLAP” of a hand on skin. I signaled to my assistant to shoot. It was only when I returned home to Memphis and got the film developed that I realized the sound was the girl hitting her belly as she watched me eat. She did this over and over. I have five frames of her with various facial expressions. I called the resulting image “Gelato.”

My struggle with my body started after I graduated high school. I played soccer my whole life, sometimes three teams at one time. I never thought about “exercising.” I just ran around, knocked people over and kicked the ball hard. When I started college, there was no more soccer and my weight ballooned from a size 7 to a size 14 in weeks.


Eventually, I was diagnosed with hypothyroidism. Though I did go through phases of food restriction and over-exercise, I came to realize that I shouldn’t punish myself for something I can’t control.  Self-criticism is a waste of time. I look worse with tons of make up and products in my hair. I am happy when I am not stressed — so I don’t stress.

That doesn’t mean the world is comfortable with how I look. Even though I’m a college professor, who works 12-hour days and eats healthy, even though I have none of the diseases constantly reported in the media as linked to obesity, I’m up against quite a few stereotypes as an overweight blond female artist. I’m constantly fighting strangers’ criticisms that I am lazy and slow-witted, or that I am an overly emotional slob.

I suspect that if I confronted these narrow-minded people, my words would have no effect. So, rather than using the attackers’ actions to beat myself up, I just prove them wrong. The camera gave me my voice.



The idea of the “Wait Watchers” series came one day when I was shooting on the bleachers in Times Square. I’d been doing a series of photographs in which I sought out public spaces where I’m most uncomfortable, like swimming pools and restaurants (I always feel like I’m not “allowed” to order fattening food).

Going through the film, I noticed an image with a man standing behind me. There he is, being photographed by a woman who appears to be quite beautiful, standing in the middle of the sensory assault that is Times Square. But at the moment the shutter is released, he is smirking at me. He clearly does not approve. This kind of moment had happened many times. Until that moment, I never thought I could capture it on film.

I embarked on a social experiment: to set up my camera in plain sight and document how the world reacted to me. To create my images, I seek out interesting compositions in public areas.  My goal is to capture a wide range of social groups so I travel as much as I can. I’ve photographed in Spain, Peru, Chicago, New York and Memphis.  My ideal settings have linear compositions or gendered references in signs in the landscape.  I set up my camera in plain sight on a tripod or bench, or an assistant will take hundreds of photographs in several minutes.  I then comb the images to see if I captured a reaction.

I do not know what the strangers are thinking when they look at me.  But there is a Henri Cartier-Bresson moment when my action aligns with the composition, the shutter and their gaze that has a critical or questioning element.  Even though they are in front of a camera, they feel they have anonymity because they are crossing behind me.

And I don’t get hurt when I look at the images. I feel like I am reversing the gaze back on to them to reveal their gaze. I’m fine with who I am and don’t need anyone’s approval to live my life. I only get angry when I hear someone comment about my weight and the image does not reflect the criticism. That’s frustrating: when I didn’t get the shot.

But since the project started getting media attention, I’ve received hundreds of emails from people thanking me. There are so many people in the world who feel they have the right – no, the obligation — to criticize someone for the way they look, and to be that recipient of those insults can feel so lonely. I got an email from a 15-year-old girl in Belgium who said my images made her “feel better and not care about what others think and live my life.” That made me proud. As for what the images mean, viewers may interpret the images as they see fit.  I’m just trying to start a conversation.

Haley Morris-Cafiero is a photographer who lives in Memphis Tennessee. She is an Assistant Professor and Head of Photography at the Memphis College of Art. She is currently working on securing exhibitions for the "Wait Watchers" series and publishing a book of the photographs

Αφιέρωμα στην νομική αναγνώριση των ομόφυλων ζευγαριών και την παιδοθεσία

Αφιέρωμα έχει δημοσιεύσει η ειδησεογραφική ιστοσελίδα News247.gr γύρω από τη νομική αναγνώριση των ομόφυλων ζευγαριών και την παιδοθεσία, με αφορμή την έγκριση του σχετικού νομοσχεδίου από την Γαλλική Εθνοσυνέλευση.


Συγκεκριμένα, η ιστοσελίδα κάνει μια πολύ συνοπτική παρουσίαση της μέχρι σήμερα αντίληψης που κυριάρχησε γύρω από την ομοφυλοφιλία και τα ΛΟΑΤ άτομα, κατακρίνοντας μάλιστα ακόμη και τη σύγχρονη στάση τόσο της κοινωνίας όσο και του νομοθέτη ως αναχρονιστική, ελλιπή και αναποτελεσματική, αναδεικνύοντας ως θεμελιώδη αξία την νομική αναγνώριση και προστασία της "οικογένειας", ανεξαιρέτως δομής και ποικιλομορφίας.

Επιπλέον η ιστοσελίδα φιλοξενεί συνέντευξη του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, όπου γκρεμίζονται οι μύθοι και τα οπισθοδρομικά στερεότυπα, τα οποία θεωρούν τους ομοφυλόφιλους ακατάλληλους γονείς, παραθέτοντας τόσο τις πρόσφατες έρευνες που αποδεικνύουν το αντίθετο, όσο και πρακτικά παραδείγματα της δημόσιας ζωής, όπου αναδεικνύεται το παράδοξο της όλης κατάστασης.



''Η όλη ιστορία εμένα με αφορά ως προς το συμφέρον του παιδιού. Η παγκόσμια έρευνα σε χώρες που η υιοθεσία γίνεται επί δεκάδες χρόνια, όπως η Αμερική και ο Καναδάς, αλλά και οι σχετικές εταιρείες ψυχιάτρων και παιδοψυχιάτρων έχουν δείξει πως στην ανατροφή των παιδιών δεν παίζει κανένα ρόλο το φύλο των γονιών. Όσα ήταν να βγουν γκέι θα βγουν γκέι και όσα ήταν να βγουν στρειτ θα βγουν στρέιτ. [...] Το θέμα είναι αν οι γονείς είναι κατάλληλοι για να έχουν ένα παιδί. Αυτό είναι και ένα κριτήριο που εξετάζει και στην Ελλάδα ο νομοθέτης. Για εμένα είναι το μόνο κριτήριο που έχει σημασία, καθώς δεν μπορούμε να λέμε πως εξ' ορισμού οι ομοφυλόφιλοι ή ετεροφυλόφιλοι δεν είναι ικανοί για γονείς.


Η φυλακή είναι γεμάτη από παιδιά ετεροφυλόφιλων γονέων, οι ομοφυλόφιλοι γεννήθηκαν όλοι από ετεροφυλόφιλους γονείς και οι αδερφοί Ξηρού ήταν παιδιά ενός παπά και μίας παπαδιάς.


Στην Ελλάδα τα παιδιά μπορούν να υιοθετηθούν είτε από δύο άτομα διαφορετικού φύλου, είτε από ένα. Δεν είναι περίεργο ομοφυλόφιλοι να έχουν υιοθετήσει παιδιά, χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Χατζηδάκις.


Η ιστοσελίδα φιλοξενεί επίσης και την γνώμη της Εκκλησίας, όπου ο Μητροπολίτης Δημητριάδος υποστηρίζει τα εξής:

"Νομίζω πως η εκκλησία θα είναι κάθετη και αρνητική σε αυτό το θέμα έτσι και αλλιώς. Δεν μπορεί ένα παιδί να μεγαλώσει φυσιολογικά μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον."

Ευτυχώς για την ανθρωπότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα καθορίζονται από τους πολιτικούς άρχοντες και τα θεσμικά όργανα, στα πλαίσια μίας δημοκρατικής λειτουργίας ενός κράτους ή μιας κοινωνίας και όχι βάσει αντιλήψεων και δογματισμών, που προάγουν τις κοινωνικές διακρίσεις, την περιθωριοποίηση και την μισαλλοδοξία.

Ωστόσο, φαίνεται πως πρέπει ορισμένες φορές να υπενθυμίζουμε στους πολιτικούς άρχοντες ότι έχουν χρέος να διασφαλίζουν την ισονομία και την ισοπολιτεία και να υπογραμμίζουμε τις παραλείψεις τους, προκειμένου να υπηρετούν την Δημοκρατία και τα διακαιώματα των πολιτών τους.

Το Proud Press θεωρεί πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι επιτέλους ένα μέσο ενημέρωσης θίγει το συγκεκριμένο ζήτημα της νομικής αναγνώρισης των ομόφυλων ζευγαριών και της παιδοθεσίας στην Ελλάδα, μιας και τα περισσότερα ΜΜΕ είτε δεν αναφέρουν τίποτα γύρω από την lgbt επικαιρότητα ανά τον κόσμο είτε κάνουν μία μικρή αναφορά στους τίτλους ειδήσεων.

Βέβαια, αντίστοιχα αφιερώματα καλό θα ήταν στο μέλλον να φιλοξενούν και νομικούς και επιστήμονες ή να παρουσιάζουν επιστημονικές έρευνες ή/και ακόμα εκπροσώπους οργανώσεων , ώστε να εξασφαλίζεται η ορθότητα και η επιστημονική τεκμηρίωση των απόψεων, με απώτερο στόχο την κατάρριψη των σύγχρονων προκαταλήψεων και την ανάδειξη της διαφορετικότητας και τον σεβασμό σε αυτή ως το θεμελιώδες αξίωμα μιας δημοκρατικής κοινωνίας.

Άλλωστε ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης δεν είναι να καλλιεργούν το πνεύμα της αναζήτησης της αλήθειας και του διαλόγου, να ελέγχουν την άρχουσα τάξη και να συντελούν με αυτόν τον τρόπο στην δημοκρατική λειτουργία των θεσμών;

Πηγή: News247.gr