Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Ο Ρίτσαρντ Μπλάνκο :Όταν η γιαγιά μου ήθελε να με κάνει άντρα


28/02/2013

by gp


Τον Ιανουάριο που μας πέρασε έγινε ο πρώτος ανοιχτά γκέι ποιητής, αλλά και ο πρώτος ποιητής λατινοαμερικάνικης καταγωγής που κλήθηκε να διαβάσει ένα πρωτότυπο έργο του κατά την τελετή ορκωμοσίας αμερικανού προέδρου (Μπάρακ Ομπάμα).



Ο Ρίτσαρντ Μπλάνκο γεννήθηκε το 1968 και ήταν παιδί όταν οι γονείς του μετανάστευσαν από την Κούβα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές, όπου το υλικό των οικογενειακών αναμνήσεων είναι ο μίτος που οδηγεί το συγγραφέα μέσα σε ένα λαβύρινθο από πολλαπλές και αλληλοσυγκρουόμενες ταυτότητες. Το κείμενο που θα διαβάσετε παρακάτω γράφτηκε για μια συλλογή με κείμενα ομοφυλόφιλων λογοτεχνών, που εξηγούν ποια προσωπικότητα επηρέασε περισσότερο το έργο τους.

«Είμαι έξι ή εφτά χρονών και γυρνάω σπίτι με τον παππού και τη γιαγιά μου από το σπίτι της θείας Ονελία.

Ο γιος της Χουάν Αλμπέρτο είναι θηλυπρεπής, “αφεμινάδο” όπως τον αποκαλεί με απέχθεια η γιαγιά μου. “Πορκέ; Και είναι τόσο όμορφος. Μα τι έκανε λάθος με αυτό το παιδί;” και συνεχίζει γυρνώντας προς εμένα στο πίσω κάθισμα. “Καλύτερα μια εγγονή πουτάνα, παρά εγγονός αδελφούλα σαν κι εσένα. Κατάλαβες;” μου λέει και η φωνή της γεμίζει με περιφρόνηση.

Συγκατανεύω κουνώντας το κεφάλι, αλλά δεν καταλαβαίνω. Δεν ξέρω τι σημαίνει αδελφούλα, δεν ξέρω καν τι σημαίνει σεξ. Το μόνο που ξέρω είναι πως μιλάει για μένα, για μένα· ό,τι και να εννοεί, είναι κακό, πολύ κακό. Καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα κάθομαι στο γραφείο ενός ψυχοθεραπευτή και του λέω την ίδια ιστορία. Με τη βοήθειά του, τους επόμενους μήνες ανακαλύπτω το μέγεθος της λεκτικής και ψυχολογικής κακοποίησης που για χρόνια είχα απωθήσει στο υποσυνείδητο.

Όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και σήμερα προσπαθώ να ξετυλίξω το κουβάρι αυτής της κακοποίησης και πώς επηρέασε την προσωπικότητά μου, τις σχέσεις μου και το γράψιμό μου. Δεν γράφω στο φως του Όσκαρ Ουάιλντ, του Γουόλτ Ουίτμαν ή της Ελίζαμπεθ Μπίσοπ, αλλά στη σκιά της γιαγιάς μου, μιας ομοφοβικής γυναίκας με απολυτήριο δημοτικού που έχει επηρεάσει το έργο μου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.

Είμαι εφτά χρονών νομίζω. Η γιαγιά μου με κατσαδιάζει για τον τρόπο που τρώω: “Βγάλε το καλαμάκι απ’ το στόμα σου. Οι άντρες δεν πίνουν με καλαμάκι. Πέτα το τώρα και σήκω όρθιος”. Για την εμφάνισή μου: “Δίος μίο, πετσί και κόκαλο είσαι. Γι’ αυτό σε βαράνε τα αγόρια στο σχολείο. Ακόμα κι ένα κορίτσι μπορεί να σε δείρει. Φάε την μπριζόλα σου γιατί θα δεις τι θα πάθεις”. Για τους φίλους μου: “Δεν σε ξαναπηγαίνω στο σπίτι του Ενρίκε. Είναι μαμόθρεφτο. Δεν θέλω να ξαναπαίξεις μαζί του. Δεν με νοιάζει τι λες, στο δωμάτιό του αντί για στρατιωτάκια έχει κούκλες. Με κούκλες θες να παίζεις; Αυτό θέλεις, σενιορίτα;”

Για τα παιχνίδια μου: “Είπα στη μητέρα σου να μη σου πάρει μαρκαδόρους για τα Χριστούγεννα. Πρέπει να βγεις έξω και να παίξεις σαν άντρας, όχι να κάθεσαι εδώ μέσα και να ζωγραφίζεις σαν κοριτσάκι όπως κάνει αυτή η μαρικόν, ο Χουάν Αλμπέρτο”. Για τον τρόπο που μιλάω: “Σαν κοριτσάκι ακούγεσαι στο τηλέφωνο. Πότε θα αλλάξει η φωνή σου;” Για το περπάτημά μου: “Σταμάτα να σέρνεις τα σανδάλια σου και να κουνιέσαι σαν αδελφούλα. Περπάτα όμορφα, μας κοιτάει κόσμος!” Ό,τι και να κάνω είναι λάθος (“Δεν θα σου περάσει, εγώ θα σε κάνω άντρα…”), φοβάμαι να μιλήσω (“…θα το δεις…”), φοβάμαι να ζητήσω οτιδήποτε (“…ακόμα κι αν με στείλεις στον τάφο!”) , ντρέπομαι που είμαι ζωντανός.

Στα τριάντα ένα μου κάθομαι σε ένα τραπέζι υπό το φως των κεριών, απέναντι από τον άντρα που θα γίνει ο σύζυγός μου. Του μιλάω για τη γιαγιά μου και τους μηχανισμούς που ανέπτυξα για να την αντιμετωπίσω, και πώς αυτοί οι μηχανισμοί με οδήγησαν στο γράψιμο και έγιναν μέρος της δημιουργικής μου διαδικασίας. Αποτραβηγμένος και εσωστρεφής, έγινα παρατηρητής του κόσμου αντί να συμμετέχω σε αυτόν. Για να μπορέσω να επιβιώσω συναισθηματικά, έμαθα να διαβάζω το περιβάλλον μου πολύ προσεκτικά και να ανταποκρίνομαι με τρόπο που να μην προκαλεί το χλευασμό και την οργή της γιαγιάς μου. Εξηγώ στο μέλλοντα σύζυγό μου ότι παραμένω αυτό το ήσυχο, καταπιεσμένο παιδί όποτε είμαι σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κόσμο. Προσπαθώ να γίνομαι όσο πιο αόρατος μπορώ, αλλά την ίδια στιγμή συγκρατώ με τις αισθήσεις και το συναίσθημα κάθε λεπτομέρεια και αργότερα κάποια απ’ αυτές μπορεί να εμφανιστεί σε ένα ποίημα.

Πολλοί περιγράφουν τη δουλειά μου σαν ζωντανή και γεμάτη χυμούς· οι συγγενείς μου μένουν κατάπληκτοι διαβάζοντας στα ποιήματα μικρές λεπτομέρειες της οικογενειακής ζωής που έχω καταφέρει να συγκρατήσω. Το αποδίδω στις δεξιότητες που αναγκάστηκα να καλλιεργήσω μεγαλώνοντας. Συνειδητοποιώ όμως και για ποιον λόγο στράφηκα στα γράψιμο. Γράφοντας μπορώ να συμμετέχω στον κόσμο, να νιώθω ζωντανός. Ταυτόχρονα παραμένω ασφαλής στη θέση του παρατηρητή, μέσα στο δωμάτιό μου, καθισμένος στο γραφείο μου, εκεί που κανείς, και ειδικά η γιαγιά μου, δεν μπορεί να με πειράξει.

Είμαι σίγουρα οκτώ χρονών. Το θυμάμαι με τόση βεβαιότητα γιατί η γιαγιά μου είναι εκτός εαυτού που έχω γίνει οκτώ χρονών και δεν έχω μάθει ακόμα ποδήλατο. “Αλλά τι να περιμένει κανείς…” Ξεκινάει την πρόταση και αφήνει τη συνέχεια σε μένα. Τι να περιμένει κανείς από ένα κοριτσάκι, έναν τοιούτο, μια αδελφούλα; Έχω μάθει πια πολύ καλά τι είμαι. “Θα σε μάθω εγώ. Βάλε τα αθλητικά σου και πάμε”. Φτάνουμε με τα πόδια μέχρι το πάρκινγκ, δίπλα στην εκκλησία, ανεβαίνω στη σέλα, κάνω πετάλι και πέφτω· κάνω πετάλι και πέφτω· κάνω πετάλι και καταφέρνω μετά από πολλά να ισορροπήσω τέλεια, αφήνοντας τη γιαγιά μου πίσω να χειροκροτεί και να φωνάζει: “¡Andale! Επιτέλους ¡Andale!”.

Στο δρόμο για το σπίτι κάνω ποδήλατο δίπλα της καθώς με καμαρώνει και με φιλάει στο μέτωπο: “Κε μπιεν! Τα κατάφερες περίφημα. Κε μάτσο!” Το βράδυ μου φτιάχνει το αγαπημένο μου κοτόπουλο φρικασέ με έξτρα ελίτσες ειδικά για μένα. Για μια στιγμή μπορώ σχεδόν να πιστέψω πως μ’ αγαπάει, πως δεν θα με πει ξανά αδελφούλα, πως θα μ’ αφήσει να παίξω με τους κοριτσίστικους μαρκαδόρους και τα λέγκο μου. Αλλά το ίδιο βράδυ διώχνει απ’ την αγκαλιά μου το γάτο μου τον Φέρμπι: “Κόφ’ το. Μοιάζεις με κοριτσάκι έτσι που κάθεσαι και χαϊδεύεσαι με το γατί. Γιατί δεν σου αρέσουν οι σκύλοι;” Για τη γιαγιά μου ακόμα και το ζωάκι μου είναι λάθος.

28 χρόνια μετά ένας άλλος θεραπευτής με συμβουλεύει να αγοράσω μια γάτα, θεωρώντας πως θα μου κάνει καλό να κανακέψω λίγο τον εαυτό μου. Παίρνω ένα αδέσποτο με βούλες λεοπάρδαλης που τον φωνάζω Βούδα και με ακολουθεί παντού μέσα στο σπίτι. Ο Βούδας χαϊδεύεται πάνω μου, στα χέρια και το στομάχι μου, τον σηκώνω ψηλά και μου γλείφει τα φρύδια. Αν και είναι κατοικίδιο μοιάζει να με αγαπάει άνευ όρων, σε αντίθεση με τη γιαγιά μου που με αγαπούσε μόνο όταν έπαιζα ποδόσφαιρο, όταν περπατούσα χωρίς να κουνάω τα χέρια μου πέρα-δώθε, όταν στεκόμουν και συμπεριφερόμουν όπως το “σωστό” αγόρι που ήθελε να μεγαλώσει. Από πολύ μικρός έμαθα να πιστεύω ότι η αγάπη πάντα προσφέρεται με όρους. Επειδή δεν μπορούσα να εμπιστευτώ κανέναν, έκλεισα όλα τα κανάλια συναισθηματικής επικοινωνίας με τους άλλους. Φοβήθηκα να αγαπήσω γιατί κανείς δεν μπορούσε να αγαπήσει μια “αδελφούλα” σαν κι εμένα: ούτε οι γονείς μου, ούτε τα αδέλφια μου, ούτε οι εραστές μου. Ως υποκατάστατο της πραγματικής επαφής, προσπάθησα να επικοινωνήσω συναισθηματικά με τους άλλους μέσα από το γράψιμο. Μέσα από τους στίχους ενός ποιήματος μπορούσα να αγαπήσω από ασφαλή απόσταση, να αγαπήσω εικονικά. Μπορούσα να γράψω αυτά που δεν τολμούσα να πω, να γίνω τρωτός και ευάλωτος.

Είμαι εννιά, ίσως δέκα, κάθομαι στον καναπέ και ξεφυλλίζω έναν κατάλογο μιας εταιρείας ρούχων. Σελίδες επί σελίδων γεμάτες με άντρες, άντρες χωρίς πουκάμισα, άντρες που φοράνε στενά εσώρουχα, άντρες με μπότες στα πόδια. Θέλω να τους αγγίξω, αφήνω τα δάχτυλά μου να χαϊδέψουν τα άτριχα σώματά τους, τα τριχωτά τους σώματα, τα χέρια, το στήθος και τον καβάλο τους. Νιώθω όμορφα. Νιώθω απαίσια. Θέλω να χαϊδέψω τον εαυτό μου αλλά δεν μπορώ γιατί ξέρω πως αυτό εννοεί η γιαγιά μου όταν με λέει αδελφούλα, ξέρω πια πολύ καλά τι εννοεί. Το ξέρει πως το ξέρω και ξέρει πολύ καλά τι κάνω όταν μπαίνει φουριόζα στο δωμάτιο.

Πριν προλάβω να βάλω τον κατάλογο πίσω στη στοίβα με τα περιοδικά, τον αρπάζει απ ‘τα χέρια μου, τον πετάει κάτω και μου φωνάζει: “Σταμάτα να κάνεις σαν πουστράκος. Θες να σε γράψω στο μπαλέτο; Αυτό θες; Βγες έξω τώρα και πήγαινε να παίξεις όπως όλα τα αγόρια”. Αντί να βγω, τρέχω στο δωμάτιό μου, σκίζω μια σελίδα από το τετράδιό μου και γράφω: “Εγώ, ο Ρίτσαρντ ντε Χεσούς Μπλάνκο, ορκίζομαι να μην ξανακάνω ποτέ, μα ποτέ, αυτό που έκανα σήμερα. Μάρτυράς μου ο Θεός”. Υπογράφω, βάζω ημερομηνία, κλείνω τη σελίδα σε έναν φάκελο και βάζω το φάκελο κάτω απ’ το στρώμα μου.

Τριάντα δύο, ίσως και τριάντα τρία χρόνια μετά, θυμάμαι πως φοβόμουν ακόμα κι αυτό που είχα γράψει τότε, φοβόμουν πως η γιαγιά μου θα μπορούσε να το είχε βρει και να προδοθώ. Ένας φόβος που παρέμεινε πολύ μετά τα τριάντα και με εμπόδιζε από το να αποκαλυφθώ στις δύο πρώτες ποιητικές συλλογές μου. Τα λίγα ερωτικά ποιήματα που τόλμησα να εκδόσω ήταν όλα γραμμένα στο δεύτερο πρόσωπο, χρησιμοποιώντας την άφυλη αντωνυμία “Εσύ”, ενώ στις αφιερώσεις δεν χρησιμοποιούσα ποτέ ονόματα, παρά μόνο αρχικά. Όλοι οι πολυαγαπημένοι μου και οι σχεδόν αγαπημένοι είχαν μεταμορφωθεί σε ανώνυμα αρτικόλεξα, σε συνθηματικά ακρωνύμια μιας σεξουαλικότητας που είχα την ελπίδα πως η γιαγιά μου δεν θα ανακάλυπτε ποτέ. Η λογοτεχνική μου ντουλάπα παρέμενε ερμητικά κλειστή ενώ η καταγωγή μου χρησίμευε ως καμουφλάζ: Αφού δεν μπορούσα να γράψω για την ερωτική μου ταυτότητα έγραφα για την πολιτισμική, για την εμπειρία ενός κουβανού που μεγαλώνει στην Αμερική. Όχι πως αυτά τα ζητήματα δεν με απασχολούσαν ή δεν συνεχίζουν να με απασχολούν μέχρι σήμερα. Αλλά ήταν η σκιά της γιαγιάς μου που με εμπόδιζε να εξερευνήσω το έργο των ομοφυλόφιλων λογοτεχνών, πόσο μάλλον να γράψω για τη σεξουαλικότητά μου και τα παιδικά μου χρόνια μαζί της. Στο μυαλό μου δεν ήμουν “ένας απ’ αυτούς”· αλλά φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι αλήθεια.

Είμαι 26 και επισκέπτομαι την Κούβα για πρώτη φορά. Τρώμε στο σπίτι της θείας Μίμα όταν μαθαίνω ότι ο γιος της Γκιλμπέρτο αυτοπυρπολήθηκε και πέθανε σε ηλικία οκτώ χρονών. Συμπάσχω απόλυτα αυτό το παιδί, αυτό το αγόρι που δεν γνώρισα ποτέ. Σαν αστραπή θυμάμαι πως ένιωθα και τι εννοούσα όταν έγραφα εκείνο το σημείωμα. Αυτό το συναίσθημα απόγνωσης, την επιθυμία να βάλω τέρμα στη ζωή μου, τη βαθιά ριζωμένη θλίψη της παιδικής μου ηλικίας. Μια θλίψη που δεν με έχει αφήσει ποτέ και οι θεραπευτές μου την ονομάζουν “δυσθυμία” – μια μόνιμη αλλά χαμηλής έντασης κατάθλιψη. Στα 41 μου συνειδητοποιώ ότι αισθάνομαι έτσι όλη μου τη ζωή και πως γράφω πάντα από τη συγκεκριμένη ψυχολογική γωνία. Με εμπνέει η μελαγχολία που βλέπω να καθρεφτίζεται στους άλλους, στον κόσμο και οι τρόποι που την αντιμετωπίζουμε. Προσπαθώ να αιχμαλωτίσω τη θλίψη και μέσω της γλώσσας να τη μεταμορφώσω σε κάτι όμορφο, γεμάτο νόημα. Μπορεί κατά τη διάρκεια της καριέρας μου να μην έχω γράψει κάτι με στόχο το γκέι κοινό, όμως ως προς τη θεματολογία έχω υπάρξει ασυνείδητα ένας καθαρά ομοφυλόφιλος συγγραφέας: Προσπαθούσα πάντα να φτιάξω λεμονάδα από λεμόνια, κάστρα από λάσπη, ομορφιά μέσα απ’ τον πόνο.

Θα είχα γίνει άραγε ποτέ ποιητής χωρίς την κακομεταχείριση της γιαγιάς μου; Ίσως, αλλά δεν θα ήμουν ο ίδιος ποιητής, ούτε θα έγραφα τα ίδια έργα. Όπως και νά ‘χει, η κληρονομιά της ήταν να ενσταλάξει μέσα μου χωρίς να το θέλει κατανόηση σχετικά με την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων και της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Θα μπορούσα να πω ότι η γιαγιά μου είναι μια σατανική μέγαιρα, να την ξεγράψω και να ξεμπερδεύω. Αλλά το παράδειγμά της με κάνει να καταλάβω ότι δεν υπάρχουν απόλυτα μεγέθη στις ανθρώπινες σχέσεις. Όλοι οι άνθρωποι, κι εγώ ο ίδιος ανάμεσά τους, δεν είναι πάντα καλοί ή πάντα κακοί.

Δεν λένε πάντα αυτό που εννοούν· και δεν εννοούν πάντα αυτό που λένε. Η γιαγιά μου με αγάπησε όσο καλύτερα μπορούσε, ίσως με τον ίδιο τρόπο που την είχαν αγαπήσει και την ίδια. Η προσπάθειά της “να με κάνει άντρα” ήταν μια σκληρή και βάναυση εκδοχή αυτής της αγάπης, αλλά χωρίς να το θέλει έπλασε τον καλλιτέχνη που είμαι σήμερα. Έχουν περάσει δεκατέσσερα χρόνια από τότε που το συνειδητοποίησα: Κάθομαι μόνος δίπλα της ενώ είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Την έχουν ναρκώσει με φάρμακα. Τα σωληνάκια στο λαιμό της δεν την αφήνουν να μιλήσει. Δεν μπορεί πια να μου πει κάτι απαίσιο. Καθώς την κοιτάω, περνάνε σαν ταινία από τη μνήμη μου όλες οι λέξεις και οι φράσεις με τις οποίες με στόλιζε. Βγάζω ένα σημειωματάριο και αρχίζω να γράφω μερικούς στίχους για ένα ποίημα που το ονομάζω “Οι Φωνές της”. Είναι το πρώτο ποίημα που θα της αφιερώσω, το πρώτο ποίημα που θα γράψω γι’ αυτήν και για τη σεξουαλικότητά μου. Το πρώτο ποίημα στο οποίο αποκαλύπτομαι.

Είμαι δώδεκα, είμαι τριάντα οκτώ, είμαι δεκαεπτά, είμαι τριανταενός, είμαι άντρας όταν ξυπνάει από τον λήθαργο, ανοίγει τα μάτια της διάπλατα, με κοιτάει, μου σφίγγει το χέρι και μετά γλιστράει μακριά, ήσυχα, σιωπηλά, χωρίς ούτε μία λέξη – και την αφήνω να φύγει».

Αναδημοσίευση από ΑΤΗΕΝSVOICE , του GaySuperHero

2+2=5 ΣΥΡΙΑ


Ένα από τα σλόγκαν που χρησιμοποίησε ο Όργουελ στη νουβέλα του “1984″ ήταν το 2+2=5 ως ένα κλασσικό παράδειγμα στοχευμένα λάθους δογματισμού που κάποιος “έπρεπε” να πιστεύει και να υιοθετεί.

Αυτό ενέπνευσε και τον, Ιρανικής καταγωγής, Babak Anvari να γράψει και να σκηνοθετήσει τη συγκεκριμένη ταινία μικρού μήκους, υποψήφια για το βραβείο BAFTA για το 2012.

Σε ένα μονότονο, ανώνυμο, γκρίζο σχολείο που διέπεται από ένα αυστηρό αυταρχικό καθεστώς, σε μια εκ πρώτης όψεως καθημερινή συνηθισμένη ημέρα γυρίζουν τα πάνω κάτω μετά από μια φαινομενικά γελοία ανακοίνωση. Ο διευθυντής ανακοινώνει στους μαθητές ότι κάποιες “συναρπαστικές” αλλαγές θα λάβουν χώρα και ότι πρέπει να ακολουθήσουν τις ακριβείς οδηγίες του δασκάλου. Ο δάσκαλος εισέρχεται στην τάξη και λέει ότι 2+2=5…

Αφιερωμένο στους χρυσαυγίτες παιδαγωγούς.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Είσαι Πακιστανός και γκέι; Μάθε πως κυλά η ζωή σου στις αυστηρές συνθήκες της καθημερινότητας!




Στη Λαχόρη του Πακιστάν μία ομάδα από ομοφυλόφιλους, λεσβίες και τρανσέξουαλ συναντάται υπό άκρα μυστικότητα σε κτίριο στην καρδιά της πόλης. Πίσω από τις κλειστές κουρτίνες διαβάζουν ποίηση, παρακολουθούν ταινίες και περιστασιακά χορεύουν και πίνουν υπό τους ρυθμούς της αγαπημένης τους μουσικής.

Μέλος του κλειστού αυτού γκρουπ μπορεί να γίνει κανείς μόνο κατόπιν πρόσκλησης από άλλο μέλος, ενώ μεταξύ τους επικοινωνούν προσεκτικά για τις συναντήσεις τους μόνο μέσω e-mail. Έτσι ορίζεται ο τόπος συνάντησης αλλά και οι ώρες που γίνονται τα ραντεβού.

Ένα δωμάτιο είναι αφιερωμένο σε «καταστάσεις κρίσης» και χρησιμοποιείται όταν ένα από τα μέλη έχει ανάγκη από ένα μέρος να κρυφτεί, συνήθως από την οικογένειά του. Αυτό είναι και το καταφύγιο για τους γκέι, τις λεσβίες, τους αμφιφυλόφιλους και τους τρανσέξουαλ Πακιστανούς.

Όπως αναφέρουν τα μέλη της μυστικής ομάδας η γκέι κοινότητα στο Πακιστάν είναι καλά κρυμμένη, κάτι το οποίο επιθυμούν να αλλάξει σταδιακά. Ειδικά όσο κάποια από τα μέλη της φεύγουν στο εξωτερικό για σπουδές και αποδέχονται οι ίδιοι την σεξουαλικότητα και την ταυτότητά τους, ακόμη και σε ένα κλίμα θρησκευτικού συντηρητισμού όπως αυτό που επικρατεί στη χώρα.

Στο Πακιστάν οι ομοφυλοφιλικές εκδηλώσεις παραμένουν παράνομες σύμφωνα με νόμους που συντάχθηκαν από την εποχή της Βρετανικής κατοχής. Μάλιστα, ο νόμος δεν ορίζει δικαιώματα για την προστασία των ομοφυλόφιλων και δεν αναφέρονται πουθενά οι σεξουαλικές διακρίσεις.

Επικεφαλής της συγκεκριμένης ομάδας είναι 2 γυναίκες 30 και 33 ετών οι οποίες ένιωσαν την ανάγκη να δημιουργήσουν αυτό το σύνδεσμο λόγω της απομόνωσης που ένιωσαν μέσα στην κοινωνία τους. Η πρώτη συνάντηση έγινε τον Ιανουάριο του 2009, εν συνεχεία πήραν μέρος άλλα 8 άτομα και έκτοτε ο αριθμός τους μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.

Στόχος της ομάδας είναι πλέον να επικεντρωθεί στο θέμα της οικογένειας και να χτίσει ένα πλαίσιο κοινωνικής αποδοχής για τους ομοφυλόφιλους, χρησιμοποιώντας ήπιους τόνους και όχι ακραίες μορφές εκδηλώσεων όπως γκέι παρελάσεις.

Πηγή: www.iefimerida.gr

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Έχουν ή όχι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια δικαίωμα να υιοθετήσουν;


 Ένα ερώτημα που διχάζει πολλούς ακόμα και μέσα στην ίδια την LGBT κοινότητα. Προφανώς επειδή διατυπώνεται σε εντελώς λάθος βάση. Δεν είναι η σεξουαλική ταυτότητα των γονέων που θα καθορίσει την αγάπη, την τρυφερότητα και τη ζεστασιά που είναι ικανός ένας γονέας να προσφέρει στο παιδί του.

Πολυχρησιμοποιημένη η καραμέλα των «σωστών» προτύπων με τα οποία θα μεγαλώσει ένα παιδί για τους πολέμιους. Πόσο ακριβώς «σωστά» είναι τα πρότυπα μιας ετεροφυλόφιλης οικογένειας χωρίς παιδεία, χωρίς αγάπη, χωρίς ενδιαφέρον για τα παιδιά της; Πόσο «σωστά» είναι τα πρότυπα ενός ορφανοτροφείου; Πόσο «σωστά» είναι τα πρότυπα ενός επωνύμου που υιοθετεί σαν αξεσουάρ ένα παιδί, προκειμένου να αναβαθμίσει το κοινωνικό του δημόσιο προφίλ;

Οι μισές από τις «κανονικές» οικογένειες που γνωρίζω, δίνουν κάθε βράδυ ρεσιτάλ βωμολοχίας, υστερίας και περίεργων γδούπων που ακούγονται στα γειτονικά  διαμερίσματα. Το σωστό και το μη σωστό στο μεγάλωμα ενός παιδιού, αρχίζει και τελειώνει στην υγεία του περιβάλλοντος του. Και την αγάπη που αυτό το παιδί λαμβάνει. Αν ανήκεις σε όσους θεωρούν ότι μια ομοφυλόφιλη οικογένεια είναι εξ’ ορισμού ανθυγιεινή, καλύτερα να μη συνεχίσεις να διαβάζεις. Έχεις μια παγιωμένη άποψη για τους ανθρώπους της ομοφυλόφιλης κοινότητας, επομένως και για μένα και δεν επιθυμώ καμία άλλη συνδιαλλαγή με κάποιον που ουσιαστικά θεωρεί πως η θέση μου είναι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, όσο φιλικά και αν καλύπτεις τον ρατσισμό σου.

Αν πιστεύεις πως ένα παιδί που θα μεγαλώσει με γονείς του ίδιου φύλου, θα ακολουθήσει την ίδια ερωτική επιλογή, σου έχω νέα. Ούτε εγώ, ούτε κανείς ομοφυλόφιλος που ξέρω, δεν γεννήθηκε σε ομοφυλόφιλη οικογένεια. Με straight γονείς μεγαλώσαμε. Αν ίσχυε η παραπάνω θεωρία σου, θα έπρεπε να είχαμε γίνει κι εμείς straight, έτσι δεν είναι; Δύο άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου που έχουν αποφασίσει ότι επιθυμούν να συνυπάρξουν, δημιουργώντας μια οικογένεια με βάση την μεταξύ τους αγάπη και τον σεβασμό, έχουν πολλά αποθέματα και αγάπης και σεβασμού για να μεταδώσουν σε ένα παιδί. Στερώντας τους αυτό το δικαίωμα, τους περιθωριοποιείς, τους στειρώνεις, με τον πιο ύπουλο και ιδεολογικά ναζιστικό τρόπο.

Η ανώνυμη (για ευνόητους λόγους) βρετανίδα οκτάχρονη που έχει υιοθετηθεί από ένα ζευγάρι λεσβιών, τον απέδειξε με τον πιο άμεσο και συγκινητικό τρόπο, αποστέλλοντας μια επιστολή στο κυβερνητικό στέλεχος Ντέιβιντ Τζόουνς, μετά την απόφαση του τελευταίου να ψηφίσει κατά του gay γάμου στην Ουαλία και τη δήλωση του πως «τα gay ζευγάρια, δεν μπορούν να προσφέρουν ένα ζεστό και ασφαλές περιβάλλον». Η επιστολή που δημοσιεύτηκε πριν μερικές μέρες στην εφημερίδα Independent και ακολουθεί παρακάτω, προκάλεσε σάλο στη βρετανική κοινωνία, συγκινώντας με την απλότητα και την αμεσότητά της:

«Αγαπητέ κύριε Τζόουνς

Σας γράφω για να σας ενημερώσω πως δεν συμφωνώ με το ότι τα gay και λεσβιακά ζευγάρια δεν πρέπει να μεγαλώνουν παιδιά. Με λένε …. και είμαι ένα παιδί με λεσβίες γονείς. Έχω μια μικρή αδελφή που τη λένε … και δύο μαμάδες που τις λένε ….Με έχουν μεγαλώσει με τον καλύτερο τρόπο και δεν βρίσκω νόημα σε αυτά που λέτε. Εγώ και αρκετοί από τους φίλους μου συμφωνούμε πως μπορεί να σε μεγαλώσει οποιοσδήποτε που θα σε αγαπάει, θα νοιάζεται για σένα και θα κάνει ότι μπορεί για να είσαι ευτυχισμένος. Παρακαλώ απαντήστε μου. 

Στη διάθεση σας
…..»

http://femmes.gr/wordpress/?p=1130

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Τατσόπουλος- υιοθεσία


Συνέντευξη του Γιώργου Μαρνελάκη στον Σταύρο Θεοδωράκη



                               ένας αγωνιστής


Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,

Από χθες το απόγευμα δεν είναι μαζί μας πια ο Γιώργος Μαρνελάκης. Έδωσε πολλές μάχες στη ζωή του, συνέβαλε σημαντικά στην ανάπτυξη και τη διεπιστημονική αναζήτηση των σπουδών φύλου, έζησε με αξιοπρέπεια και έδωσε την μάχη με την επάρατη νόσο τα τελευταία χρόνια. Η κηδεία του σήμερα στις 16.00 στο Νεκροταφείο Ζωγράφου.

Συνέντευξη
Γιώργος Μαρνελάκης
Η αρχιτεκτονική της σεξουαλικότητας
του Δημήτρη Αγγελίδη


Πώς ο χώρος διαμορφώνει τη σεξουαλική μας ταυτότητα; Έχουμε το ίδιο σώμα στα Πατήσια ή στην Ξάνθη; Είναι η σεξουαλικότητα προσωπικό δεδομένο; Τι σημαίνει «γκέι χωριό»; Είναι «γκέι χωριό» το Γκάζι; Και είναι καλό αυτό;

Αντί να σχεδιάζει πλακόστρωτα ή να δίνει διαλέξεις για την επίδραση του Πικιώνη στο αστικό τοπίο της Αθήνας, ο Γιώργος Μαρνελάκης προτίμησε ν’ ασχοληθεί στην πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία μ’ ένα θέμα που ξαφνιάζει: τη σχέση του χώρου με τη σεξουαλικότητα.

Όπως εξηγεί ο ίδιος στο 10%, ούτε ο χώρος είναι ουδέτερος, ούτε η σεξουαλικότητα είναι φυσική – μάλιστα συνδέονται στενά, κι αυτό έχει ευρύτερη σημασία τόσο για τον χώρο όσο και για τη σεξουαλική ταυτότητα.

Στα 32 του, ο Γιώργος Μαρνελάκης διδάσκει για το φύλο και τη σεξουαλικότητα στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Αθήνας - ένας από τους λίγους που ασχολούνται με αυτά τα θέματα στο μάλλον αρτηριοσκληρωτικό ελληνικό πανεπιστήμιο. Έχει στα σκαριά δύο βιβλία: «Γεωγραφίες των Σωμάτων», εκδ. Αλεξάνδρεια, και «Γυναίκες και άνδρες στους χώρους της καθημερινότητας», σε συνεργασία με τη Ντίνα Βαϊου, εκδ. Επίκεντρο.

Ταυτότητα και χώρος
Η ταυτότητά μας συνδέεται αναπόσπαστα με τον χώρο. Με τι αμφίεση μπορεί να περπατήσει κανείς στα Πατήσια; Τι θα αντιμετωπίσει αν η εμφάνισή του εκπέμπει το μήνυμα «είμαι γκέι»; Έρευνες δείχνουν ότι ορισμένοι, αν βρεθούν από μια γκέι γειτονιά σ’ ένα προάστιο, προσαρμόζουν ανάλογα την αμφίεση και τη συμπεριφορά τους. Βλέπεις ότι η πρόσβαση στον χώρο επιτρέπεται μόνο υπό όρους. O χώρος, λοιπόν, δεν είναι ουδέτερος – δημιουργεί αποκλεισμούς, οριοθετεί τη δράση και τη συμπεριφορά μας κι έτσι μας διαμορφώνει. Γι’ αυτό πολλά από τα ζητήματα που θέτει το γκέι κίνημα μπορούμε να τα δούμε ως ζητήματα χώρου. Τι άλλο είναι το ζήτημα της ορατότητας; Όταν βγαίνω στον δρόμο και διεκδικώ να είμαι ορατός, στην πραγματικότητα διεκδικώ τη δυνατότητα να υπάρχω σ’ ένα χώρο με τους δικούς μου όρους, να τον οικειοποιούμαι έστω και προσωρινά.

Δημόσια και ιδιωτικά

Ας δούμε το γνωστό επιχείρημα «δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι, αρκεί να εκδηλώνονται στο σπίτι τους, στον ιδιωτικό τους χώρο». Πρόκειται για μια πλευρά της διάκρισης δημόσιου και ιδιωτικού, σύμφωνα με την οποία η σεξουαλικότητα αφορά αποκλειστικά τον ιδιωτικό χώρο, όχι τον δημόσιο. Αλλά στο σπίτι μιας πυρηνικής οικογένειας πώς διασφαλίζεται η ιδιωτικότητα της λεσβίας κόρης; Και είναι πράγματι ο δημόσιος χώρος σεξουαλικά ουδέτερος; Τότε γιατί ένα στρέιτ ζευγάρι που φιλιέται στον δρόμο περνά σχεδόν απαρατήρητο, ενώ η εικόνα δυο ανδρών ή γυναικών που περπατούν χέρι-χέρι καταγράφεται ως σεξουαλική και, μάλιστα, προκλητική; Βλέπει κανείς ότι οι κατηγορίες «δημόσιο» και «ιδιωτικό» έχουν δημιουργηθεί με βάση συγκεκριμένα πρότυπα, την πυρηνική οικογένεια και την ετεροφυλοφιλία. Η ετεροφυλοφιλία δεν καταγράφεται ως σεξουαλική έκφραση ακριβώς επειδή είναι πανταχού παρούσα και θεωρείται δεδομένη, φυσική.

Το προσωπικό είναι πολιτικό
Δεν πρόκειται για θεωρητική άσκηση – η κριτική στη διάκριση δημόσιου και ιδιωτικού ήταν ουσιώδης για την ίδια την ύπαρξη των κινημάτων του φύλου και της σεξουαλικότητας. Τα ζητήματα που έθεταν τα κινήματα, ζητήματα για την επιθυμία, το σώμα και τη σεξουαλικότητα, θεωρούνταν ιδιωτικής φύσης. Δεν είχαν θέση στον στίβο της πολιτικής. Όμως το παλιό φεμινιστικό σύνθημα «το προσωπικό είναι πολιτικό» όχι μόνο δεν είναι ξεπερασμένο, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί ζητούμενο της προοδευτικής σκέψης. Σκέψου ότι στην Ελλάδα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τη σεξουαλικότητα ως πολιτικό ζήτημα. Κυριαρχεί η εντύπωση ότι η σεξουαλικότητα έχει μικρότερη σημασία σε σχέση με τα οικονομικά ή τα ταξικά ζητήματα, τα μόνα που θεωρούνται όντως πολιτικά.

Να διαταράσσουμε την καθημερινότητα

Έχει μεγάλη σημασία να διαταράσσουμε την καθιερωμένη τάξη στην καθημερινότητα, διότι αναδεικνύουμε το πρόβλημα. Πρόκειται για μιαν άλλη αντίληψη για την πολιτική. Μέχρι πρόσφατα πολιτική πράξη θεωρούταν μόνο η συσπείρωση ενός αριθμού ατόμων για ένα σκοπό. Δεν λέω όχι – είναι και αυτό. Αλλά έχει μεγάλη πολιτική σημασία και η αναδιάρθρωση των καθημερινών σχέσεων. Πώς εμφανίζομαι στον δρόμο; Ποιον κρατώ από το χέρι; Πώς πηγαίνω στη δουλειά μου; Γι’ αυτό θεωρώ την πρωτοβουλία της Δράσης Δρόμου, που βάζει ζευγάρια ανδρών ή γυναικών να συμπεριφέρονται διαχυτικά σε πολυσύχναστα μέρη της Αθήνας, πολύ σημαντική, ίσως πολύ σημαντικότερη από ένα δελτίο τύπου. Χτυπά τον άλλο στην καθημερινή του ρουτίνα, σε αυτά που έχει συνηθίσει να θεωρεί δεδομένα.

Σώμα και χώρος

Την ίδια προβληματική συναντάμε και στο σώμα. Το σώμα δεν υπάρχει μόνο του. Διαμορφώνεται πάντα σε σχέση με το περιβάλλον του – το σώμα μιας κατοίκου της πόλης μπορεί να είναι τελείως διαφορετικό από το σώμα μιας αγρότισσας στο χωριό. Η θεώρηση του σώματος ως κοινωνικού και πολιτισμικού δημιουργήματος βοήθησε ν’ αναδειχθεί η πολιτική διάσταση της σεξουαλικότητας. Ας δούμε, για παράδειγμα, το πίρσινγκ και τα τατού. Συμφωνώ ότι τα τατού δεν είναι όλα όσα μπορεί να κάνει κανείς σε πολιτικό επίπεδο. Αλλά η παρουσία ενός σώματος γεμάτου τατού, στο βαθμό που διαταράσσει μια κανονικότητα, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει κάτι ευρύτερο κοινωνικά και σηματοδοτεί την επιθυμία κάποιων να ανακτήσουν το σώμα τους με τους δικούς τους όρους. Αυτό είναι σημαντικό.

Η λογική της αγοράς
Τελευταία κερδίζει έδαφος μια αντίληψη που θέλει τις πόλεις αντικείμενα κατανάλωσης, ανταγωνιστές σε ένα παγκόσμιο παιχνίδι εντυπώσεων που αναδεικνύει ιδανικούς τουριστικούς προορισμούς. Κάποιες πόλεις επενδύουν στη γκέι σκηνή ως πόλο έλξης γκέι τουριστών. Δεν είναι τυχαίο ότι στα γκέι πράιντ του Άμστερνταμ ο δήμαρχος της πόλης καλωσορίζει τους επισκέπτες. Αυτό ίσως δείχνει ότι εκεί έχει κατακτηθεί μια στοιχειώδης ανεκτικότητα. Όμως από την άλλη, αυτές οι δραστηριότητες συνδέονται με μια συγκεκριμένη καπιταλιστική λογική. Μάλιστα, έχει υποστηριχθεί ότι η γκέι ταυτότητα ευνοήθηκε από την ανάπτυξη του καπιταλισμού, ο οποίος επέτρεψε στα άτομα να ξεφύγουν από τις δεσμεύσεις της οικογένειας ως μονάδας παραγωγής και ν’ αποκτήσουν αυτονομία. Αν όμως ο μόνος τρόπος να διαμορφώσουμε ταυτότητα ή να συγκροτήσουμε κοινότητα είναι μέσα από διαδικασίες που συνδέονται με τη λογική της αγοράς, τότε για μένα υπάρχει πρόβλημα.

Γκέι αρχιτεκτονική;

Υπάρχει γκέι αρχιτεκτονική; Υποθέτω όσο υπάρχει και γυναικεία αρχιτεκτονική – ένα ερώτημα που τέθηκε από τις φεμινίστριες. Στο Μπράιτον, την γκέι πρωτεύουσα της νότιας Βρετανίας, υψώνεται ένα τεράστιο ροζ γλυπτό σε κλίμακα κτηρίου. Να το πούμε γκέι αρχιτεκτονική; Ας το πούμε. Αλλά νομίζω ότι το ερώτημα δεν προχωρά παραπέρα. Αν θεωρήσουμε ότι οι γκέι αρχιτέκτονες σχεδιάζουν διαφορετικά από τους στρέιτ, ότι υπάρχει ορατό αποτέλεσμα στα κτήρια, φοβάμαι ότι θα οδηγηθούμε σε μια ουσιοκρατική αντίληψη της σεξουαλικής ταυτότητας, με την οποία διαφωνώ. Για μένα, η διαμόρφωση ταυτότητας είναι μια διαδικασία δυναμική, όχι στατική. Εμπεριέχει την ασάφεια, την αστάθεια, τη σχετικότητα.

Γκέι χωριό

Είναι γκέι χωριό το Γκάζι; Νομίζω ότι με την έννοια του γκέι χωριού ως ενός σαφώς οριοθετημένου χώρου στα πρότυπα των γκέτο, όπως το βρίσκουμε σε άλλες πόλεις της Ευρώπης ή της Αμερικής, δεν είναι. Στο Γκάζι έχουν συγκεντρωθεί κάποιες δραστηριότητες, κυρίως χώροι διασκέδασης, που ίσως δημιουργούν ένα πιο οικείο περιβάλλον για τους γκέι. Αλλά συντελείται όσμωση με άλλες δραστηριότητες και με ανθρώπους διαφορετικής πολιτισμικής προέλευσης. Κι αυτό, πιστεύω, είναι καλό. Η περιχαράκωση πιθανότατα κάνει πιο άνετη την καθημερινότητα κάποιων γκέι, αλλά δεν ξέρω αν αλλάζει κάτι γενικότερα. Νομίζω ότι το γκέι κίνημα και οι γκέι σπουδές έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν μια συνολική και πιο ριζοσπαστική κριτική. Να θίξουν ζητήματα που αφορούν όλους, όχι μόνο μια ομάδα, και να βάλουν το μαχαίρι βαθιά ως το κόκαλο, ασκώντας κριτική στα πρότυπα ζωής και οργάνωσης της κοινωνίας.

Μια αφίσα σκισμένη

Υπήρξε ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για να δημιουργηθούν προγράμματα σπουδών φύλου, μεταξύ άλλων και στις αρχιτεκτονικές σχολές. Το Υπουργείο Παιδείας προσπάθησε να διαθέσει τα κονδύλια αλλού και μόνο όταν διαπίστωσε ότι αυτό δεν γινόταν αναγκάστηκε να δημιουργήσει τα προγράμματα. Στην Αρχιτεκτονική της Αθήνας τα μαθήματα αυτά αντιμετωπίζονται συχνά με μιαν απαξίωση, με ένα συγκαλυμμένο χλευασμό. Στον πίνακα ανακοινώσεων των μαθημάτων επιλογής έβρισκα κάθε μέρα την ανακοίνωση του μαθήματός μας σκισμένη ή γραμμένη με συνθήματα – μόνη αυτή από όλες τις ανακοινώσεις. Αντίθετα, στην Αρχιτεκτονική του Βόλου, ίσως επειδή είναι καινούργια σχολή και δεν κουβαλά το φορτίο της Αθήνας, το αντικείμενο έχει ενταχθεί πολύ πιο ομαλά. Αυτό το εξάμηνο στο Βόλο δήλωσαν το μάθημα περίπου 100 φοιτήτριες και φοιτητές. Στην Αθήνα δεν ξεπέρασαν τους 20 και το θέμα του μαθήματος εξακολουθεί να μην είναι νομιμοποιημένο ως επιστημονικό αντικείμενο. Και όμως, δύσκολα συναντά κανείς αρχιτεκτονική σχολή στη Βρετανία και την Αμερική, δυο χώρες που γνωρίζω, που να μην έχει έστω ένα μάθημα επιλογής για θέματα φύλου και σεξουαλικότητας.
  
     
 






This Hidden Camera Footage Of A Gay Couple In Texas Will Shock You


ΔΩΣΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ !


Ενημέρωση για διανυκτέρευση..
Όσες και όσοι επιθυμούν μπορούν να φιλοξενηθούν για να μην επιβαρυνθούν με το κόστος διανυκτέρευσης απλά θα χρειαστεί να φέρουν υπνόσακο.

Υπενθυμίζουμε το κόστος μεταφοράς είναι 40 ευρώ από αθήνα και 16 από θεσσαλονίκη.

Από αθήνα το λεωφορείο θα ξεκινήσει παρασκευή βράδυ (γυρω στις 23.00) και από θεσσαλονίκη (σάββατο πρωί)




Έχουμε κάνει κρατήσεις στο ξενοδοχείο Δημόκριτος στο κέντρο της πόλης

http://www.hoteldimokritos.gr/index.php/el/

Οι τιμές που μας δώσανε με πρωινό είναι

Δικλινο:35 euro

Τρικλινο:45 euro

Μονόκλινο:25 euro




Να δηλώνετε αν επιθυμείτε φιλοξενία ή ξενοδοχείο στα τηλέφωνα στα παρακάτω τηλέφωνα




Τηλέφωνα για δηλώσεις συμμετοχής από Αθήνα

1. Λίτσα-Άρτεμις     210-8228225 και 6974907304

2. Μαριάννα              6972149480

3. Χάρις                 210-3306303 (εσωτ.112)

Δηλώστε συμμετοχή σε ένα από τα παραπάνω τηλέφωνα!



zero


Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Γερμανία: Ναι στην διαδοχική παιδοθεσία για τα λεσβιακά ζευγάρια

Γερμανία: Ναι στην διαδοχική παιδοθεσία για τα λεσβιακά ζευγάρια

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Γερμανίας επέκτεινε τους νόμους της Lbtiqπαιδοθεσίας ώστε να γίνουν σύμφωνα με τους νόμους που ισχύουν για τα ετερό ζευγάρια. 

Το δικαστήριο έκρινε ότι η ισχύουσα νομοθεσία εισάγει διακρίσεις. 

Το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης ανέτρεψε την απαγόρευση στις 19 Φεβρουαρίου στις λεγόμενες “διαδοχικές παιδοθεσίες" για λεσβιακά ζευγάρια που έχουν Σύμφωνο Συμβίωσης. 

Σύμφωνα με την απόφαση, αν μια συντρόφισα έχει παιδοθετήσει ένα παιδί, η άλλη συντρόφισα έχει πλέον το δικαίωμα να γίνει η θετή γονέας του παιδιού.

Μέχρι τώρα, μπορούσε να παιδοθετήσει μόνο το βιολογικό παιδί της συντρόφισάς της. Αυτή η πτυχή του δικαίου της παιδοθεσίας είχε προηγουμένως εφαρμογή μόνο σε ετερό ζευγάρια, μια διάκριση που το δικαστήριο της Καρλσρούης έκρινε πως είναι ενάντια στο βασικό δίκαιο της Γερμανίας και ως εκ τούτου ήταν αντισυνταγματική. 

Το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι τα λεσβιακά ζευγάρια θα μπορούν να έχουν παιδιά, όπως και τα παντρεμένα ζευγάρια. 

"Όπως στο γάμο έτσι και στο Σύμφωνο Συμβίωσης, η παιδοθεσία παρέχει στα παιδιά νομική ασφάλεια και υλικά πλεονεκτήματα όσον αφορά τη φροντίδα, το επίδομα και το κληρονομικό δίκαιο", είπε ο προεδρεύων δικαστής Ferdinand Kirchof στο δικαστήριο. 

Η απόφαση ήρθε μετά τη νομική προσφυγή μιας λεσβίας που της είχαν απαγορεύσει την παιδοθεσία ενός βουλγαρικής καταγωγής παιδιού το οποίο είχε παιδοθετήσει ήδη η συντρόφισά της. 

Η απόφαση της Τρίτης δεν αλλάζει τη νομοθεσία, η οποία απαγορεύει στα λεσβιακά ζευγάρια να παιδοθετήσουν από κοινού ένα παιδί. Μπορούν ακόμη να παιδοθετήσουν μόνο το ίδιο το παιδί σε ατομική βάση. 

Η Γερμανία νομιμοποίησε το Σύμφωνο Συμβίωσης το 2001, αλλά παρά τις πρόσφατες αποφάσεις στην Αγγλία και στη Γαλλία, δεν έχει ακόμη κινηθεί για να επιτρέψει τον Lbtiq γάμο. 

Την ειδηση την βρήκαμε στις 19.2.13 από την dw.de στην http://www.dw.de/germanys-top-court-extends-gay-adoption-law/a-16609658 

Υπάρχει ρητή Συνταγματική αναφορά για το φύλο των μελλονύμφων στο γάμο στη Γερμανία και είναι εξαιρετικά δύσκολη η αλλαγή στο Σύνταγμα. 

Τα λεσβιακά ζευγάρια που έχουν Σύμφωνο Συμβίωσης έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις, αλλά πολύ λιγότερα δικαιώματα από τα ετερό ζευγάρια. 
Νομικά οι σύζυγοι Συμφώνου Συμβίωσης θεωρούνται συγγενείς, δηλαδή επιτρέπεται να φέρουν το ίδιο όνομα και να παρουσιάζονται οικογενειακά, κοινωνικά και επαγγελματικά ως σύζυγοι. Εάν μάλιστα η μία είναι αλλοδαπή, μπορεί χωρίς πρόβλημα να πάρει άδεια παραμονής και εργασίας. Επίσης επιτρέπεται η παιδοθεσία, εάν η μία από τις δύο έχει παιδιά από προηγούμενο γάμο ή σχέση. 
Στα λιγότερα δικαιώματα χαρακτηριστικό παράδειγμα συνιστά το φορολογικό σύστημα, όπου ενώ επιτρέπεται οι λεσβίες σύζυγοι να έχουν κοινή περιουσία, ο φόρος κληρονομίας είναι τόσο υψηλός, που στην πράξη καθίσταται αδύνατο να κληρονομήσει κάποια λεσβία την σύζυγο της. Κι αυτό διότι τα λεσβιακά ζευγάρια δεν δικαιούνται διευκολύνσεων σε αντίθεση με τα ετερό ζευγάρια που τυγχάνουν διευκολύνσεων της τάξεως έως και 500.000 Ευρώ. 
Όπως τα ετερό ζευγάρια σε γάμο σε περίπτωση διαζυγίου η οικονομικά ασθενέστερη υποστηρίζεται από την πρώην σύζυγο, ενώ σε περίπτωση ανεργίας της μίας εκ των συζύγων μετράει και το εισόδημα της άλλης που εργάζεται, πράγμα που σημαίνει ότι η άνεργη δικαιούται και λαμβάνει λιγότερο επίδομα.

Απόφαση «σταθμός»: Οι gay μπορούν να υιοθετούν τα παιδιά των συντρόφων τους

Καθεστώς διακρίσεων και παραβίαση του δικαιώματος σεβασμού στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή συνιστά η απαγόρευση στα ζευγάρια ομοφυλοφίλων, να υιοθετούν ο ένας το παιδί του άλλου, αποφάνθηκε η Ολομέλεια του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Η Ολομέλεια του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εκδικάζοντας χθες την προσφυγή δύο γυναικών που ζούν σε σταθερή ομοφυλοφιλική σχέση στην Αυστρία και η πρόθεση της μιας να υιοθετήσει το παιδί της άλλης προσέκρουσε στην άρνηση των αυστριακών αρχών, το Δικαστήριο αποφάσισε ότι η εν λόγω απαγόρευση συνιστά διάκριση και παραβίαση του δικαιώματος στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή.
Η απαγόρευση αυτή συνιστά δυσμενή διάκριση για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια έναντι των ανύπαντρων ζευγαριών διαφορετικού φύλου, που έχουν το δικαίωμα υιοθεσίας του παιδιού των συντρόφων τους, υπογράμμισε στην απόφασή της η Ολομέλεια του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
‘Οπως προκύπτει από το ιστορικό της υπόθεσης, που αναφέρεται εκτενώς στην απόφαση του Δικαστηρίου, η μία από τις δύο ομοφυλόφιλες γυναίκες είχε αποκτήσει έναν γιο εκτός γάμου το 1995, ο οποίος ζούσε μαζί τους και απολάμβανε την φροντίδα και των δύο τους, μιάς και η μητέρα του είχε την αποκλειστική επιμέλεια του.
‘Οταν η πρώτη εκ των δύο αποφάσισε εμπράκτως να προχωρήσει στην υιοθεσία του γιου της συντρόφου της προκειμένου να τον κατοχυρώσει νομικώς, τα αυστριακά δικαστήρια, μέχρι τον ανώτατο βαθμό, αρνήθηκαν την ικανοποίηση του σχετικού αιτήματος.
Οι δύο γυναίκες, μαζί με τον 18χρονο σήμερα γιο της δεύτερης, προσέφυγαν στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις 24 Απριλίου 2007 και στις 5 Ιουνίου 2012, αποφασίσθηκε η υπόθεση να εκδικασθεί από την Ολομέλεια του Δικαστηρίου.
Καταδικάζοντας την Αυστρία το Δικαστήριο έκρινε ότι θα πρέπει να καταβάλει 10.000 ευρώ από κοινού και στους τρεις προσφεύγοντες και να πληρώσει και 28.420, 88 ευρώ για δικαστικά έξοδα και δαπάνες.
 πηγή: imerisia.gr

 Ομως η νέα απόφαση του Δικαστηρίου του Στρασβούργου, παρότι χαιρετίστηκε ως ιστορική από τις οργανώσεις υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, δεν έχει καθολική ισχύ για όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης καθώς αφορά εκείνα μόνο τα κράτη όπου επιτρέπεται η υιοθεσία σε ετερόφυλα ανύπαντρα ζευγάρια.

Πηγή: Τα Νέα




MIS PADRES SON GAYS


FAMILIARIZZATE......


Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

LEGALIZE LOVE,14/2/2013


Grundtivig LGBT Families Programme From 21/07/13 to 27/07/13 Serifos Island




Two days Seminar on 24/07/13 – 25/-7/13
“Breaking the silence of homophobic bulling and discrimination”
Grundtvig workshop
Breaking the silence of homophobic bulling and discrimination
24/07 – 26/07/13
Special trainees will teach you how you can help the local civil society to accept your
visibility and your family in all the local activities as equal members of the society.
You will have the opportunity to discuss with LGBT Greek families and teachers of
the local are of Serifos island, about the problems they deal on a daily basis in their
life about LGBT issues and homophobic bulling in schools against your children and
their family.

Serifos beaches
On Serifos you will find a variety of beaches to suit each and every taste; pebbly,
orgolden, sandy beaches with crystal clear waters.
Some of Serifo’s beaches are accessible by car, others by boat and others on foot
following scenic walking tracks.
In Serifos are over 70 beaches and that’s not a lie! The island has many small and big
bays around it.

Our Grundtivig Project “LGBT Families”, will held in Livadaki Beach.
The use of sunbeds and umbrella on livadakia beach is free of charge for our
guests.
There is a lifeguard on the beach. It is safe for the children,who can enjoy a
sense of freedom in nature with minimal restrictions.
The area is always clean from the staff of Coralli Camp.



ACCOMODATION
For reservations and information for more rooms, please contact with:
Konstantina.kosmidou@gmail.com
Economic packages
1) Bungalows at “Coralli Camp”
o Double (up to 3 persons): 60 euros per day
o Triple (up to 4 persons): 70 euros per day
o Family (one bedroom & living room & kitchen, up to 5 persons ) : 80
euros per day
All the bungalows are by the sea (Livadakia Beach).
Free transfer from the port, Bungalows with A/C, TV, Fridge, Free Wi – Fi
area, Room Service every day.
Double and Triple rooms have free access to the kitchen of the camp and the
fridges for you’re supplies!
You can also use all the facilities from Coralli Camp as our Guests!!:
Restaurant, Mini Market, Swimming Pool, Lounge Beach Bar, Washing
Machines area for all, BBR Area.
Families will have 15% of discount at the restaurant of the Coralli Camp.


2) Apartments - Studios at “Coralli Holidays”
Sea View
o One Bedroom & Living Room (up to 4 persons) : 82 euros
o Two Bedroom & Living Room (up to 6 persons) : 115 euros per day
With Garden View and Sea View
o One Bedroom & Living Room (up to 4 persons): 72 euros per day
All apartments are by the sea, Livadakia Beach (80 m), Free transfer from the
port, A/C, Kitchen, Fridge, Free Wi – Fi, Coffee Bar, Room Service every day.
You can also use all the facilities from Coralli Camp as our Guests!!:
Restaurant, Mini Market, Swimming Pool, Lounge Beach Bar, Washing
Machines area for all, BBR Area.
Families will have 15% of discount at the restaurant of the Coralli Camp.

3) Camping Tents at “Coralli Holidays Camp”
From 08/0713 to 10/08/13
o Adult: 7 euros per adult per day
o Child 7-12 years old: 3.50 per child per day
o Child under 7 years old: Free
o Small & Large Tent: 4 euros day
o Caravan: 8 Euros per day
All our guests can use the facilities of the camp for free: Kitchen, fridges for
your supplies, tables to sit and eat and talk, and new fresh toilettes and
showers!!
And of course free Wi- Fi Area!
Families will have 15% of discount at the restaurant of the Coralli Camp.





4) Other Studios at Livadi Area
Located 200m, from the harbor of Serifos and is built in Cycladitic architecture style.
The studios are fully equipped and have private balconies with sea view.
Free transfer from the port.
o Sea View Rooms ( one double bed room & one extra bed up to 3
persons): 65 euros per day
o Back Yard View (one double bed room & two extra beds up to 4
persons): 60 euros per day.
All rooms are by the port of Serifos (200m) and by the sea, Livadakia Beach
(500 m).



A/C, Free Wi – Fi, Coffee Bar, Room Service every day.
All our guests can use the living rooms of the studios, the Kitchen and the
fridge for your supplies!
Our guests from the studios can use the facilities of Coralli Camp:
Restaurant, Mini Market, Swimming Pool, Lounge Beach Bar, Washing
Machines area for all, BBR Area.
Families will have 15% of discount at the restaurant of the Coralli Camp.
There will be more rooms and studios available with special prices soon!
For reservations and information for more rooms, please contact with:
Konstantina.kosmidou@gmail.com






Programme’s Activities
No charge for our guests.
1. Arts & Crafts
Screenwriting: Professional screenwriters and editors will give lessons in a
volunteering and daily basis for those who will be interested in getting to know
how to write a script! And the Oscar goes to….!!
Filming a documentary: Professional directors of the LGBTQI community
will offer you a course on how you can shoot a short film about LGBTQI
issues in your country! Or any other subject you like!

2. Sports & Recreation
Hiking: the entire island is full of narrow and short hiking paths, waiting for
you to enjoy them. Many of these paths, running on the perimeter of Serifos
island, lead to many magical little bays and beautiful retreats for the lovers of
adventure. Those who enjoy exploring through Hiking Trails, will find out
that Serifos has many more paths, that lead either to beautiful sand
beaches with deep blue waters, or to country churches built on the hill
slopes. Ask us for the paths map, get water, and a hat, and start walking!
Beach soccer: Can't be Ronaldo? Let's form teams and will see! You never
know!

Sightseeing: The perfect opportunity to get to know the LGBTQI activists. Just
follows us and led us guide you to some of the most interesting sights of
Serifos. You are on one of the most beautiful Greek islands, don't miss the
chance to see it!
Table games: Do you want to compete your fellow campers/friends in
Scrabble, chess, Tavli or other table games? You are in the right place. Have
fun!
The LGBTQI Euro family challenge: Join with members of your Rainbow
Group for a competition of speed and gumption. Be part of a treasure hunt on
the beach and the village area!




3. Evening Social Events
Greek dance: Let’s dance better than Zorba! All the campers are welcome to
join the Greek dances and listen to the traditional Greek music followed by
ouzo and Greek meze!* (*traditional finger food)
Karaoke club: The stage is ready for you! Once the karaoke machine starts it's
up to you to reveal your talent! Your fans are waiting! Awards will be given to
the best and worst karaoke singer!

Trips to other islands from Serifos
Kithnos Island
There are public boats every day from Serifos, in the morning and return in the
evening. The cost is approximately is 20 euros return ticket and for children half
price.

Sifnos Island
There are public boats every day from Serifos, in the morning and return in the
evening. The cost is approximately is 20 euros return ticket and for children half
price.

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Τα δικαιώματα των [ΜΠΙΠ!] στην Ελλάδα



Χθες το βράδυ στο ελληνικό ΜΤV είδα μια εκπομπή που κυριολεκτικά με ΕΞΟΡΓΙΣΕ
απο LIFO

Ένας αναγνώστης μου έγραψε κάτι για το ελληνικό MTV το οποίο στην αρχή δεν μπορούσα να πιστέψω.

Δεν θα σχολιάσω καν - ελπίζω απλώς οι υπεύθυνοι του ελληνικού MTV, να το διαβάσουν, να ντραπούν και να επανορθώσουν.


http://www.mtvgreece.gr/mtv-shows/item/17418-savage-u



Γεια σου Άρη,

Χθες το βράδυ [15/2] στο ΜΤV είδα μια αμερικανική εκπομπή που κυριολεκτικά με ΕΞΟΡΓΙΣΕ και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σου, εφόσον είσαι κάποιος που ενδιαφέρεται για τα πάντα.

Δεν γνωρίζω τον τίτλο της εκπομπής, ήταν ξένη και υποτιτλισμένη αντιλήφθηκα όμως γρήγορα το κονσεπτ, όπου σε μορφή reality-show ο ανοικτά γκέι παρουσιαστής-σύμβουλος διαπροσωπικών και σεξουαλικών θεμάτων, πηγαίνει σε διάφορα σχολεία/κολέγια και συζητάει τα προβλήματα των μαθητών.

Όχι, αυτό που με εξόργισε δεν ήταν η ίδια εκπομπή, κι η ανοικτότητα της σε θέματα ταμπού. Στην Αμερική τα σεξουαλικά ήθη και οι ατομικές ελευθερίες είναι τόσο πολύ μπροστά που φτάνουμε να συζητάμε ζητήματα που εδώ ακούγονται τουλάχιστον επιστημονική φαντασία.

Θα μου πεις, που το πρόβλημα; Ε, λοιπόν Άρη, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι δεν είμαστε κι εμείς εδώ μια τέτοια ανοικτή κοινωνία, αλλά το γεγονός ότι αυτή η εκπομπή (που σημειωτέον προβαλλόταν μετά τις 23.00 το βράδυ) ήταν υποτιτλισμένη στα ελληνικά και όποτε οι πρωταγωνιστές ανέφεραν τις λέξεις "λεσβία", "γκέι" κτλ, αυτές εμφανίζονταν με τελίτσες!!!!! Λογοκρινόταν κι η ίδια η λέξη!



Για να στο κάνω πιο λιανά, αν έλεγε η πρωταγωνίστρια "I feel alone because I no longer identify myself as strictly lesbian", στους υπότιτλους έγραφε "αισθάνομαι μόνη γιατί δεν θεωρώ πια τον εαυτό μου αποκλειστικά ..." !!!!!!



Οι λέξεις "lesbian", "gay", "homosexual" δεν μεταφράζονταν ποτέ στους υπότιτλους αλλά εμφανίζονταν με αποσιωπητικά [...]. Δεν λογοκρίθηκαν βρισιές - λογοκρίθηκαν οι ορθοί όροι!



Δεν τα έχω ακριβώς με το MTV που προφανώς προσπαθεί να αποφύγει το ενοχλητικό ΕΣΡ (άλλωστε στη σειρά "Γυμνάσιο Ντεγκράσι" που προβάλλεται πολύ καιρό τώρα από τον ίδιο σταθμό, οι όποιες γκέι περιπτύξεις "πιξελάρονται" επανειλημμένως, πολύ προτού ξεσπάσει το "σκάνδαλο" με το λογοκριμένο φιλί στο downton abbey), όμως δεν μπορώ παρά να αισθανθώ αποτροπιασμό για όλη αυτή την κοροϊδία.



ευχαριστώ που με άκουσες,
keep up the good work

ItaloDisko.


 Ομοφοβική τηλεόραση γεμάτη "πούστρες"
Πως γίνεται να αποκρύπτεται και να λογοκρίνεται στην Ελληνική τηλεόραση, ιδιωτική και δημόσια, η ιστορική ομιλία του Αμερικανού  προέδρου που αφορούσε τα ίσα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, στο γάμο και την υιοθεσία;

Πως γίνεται το mad και κυρίως το Μtv Ελλάδας να φοβούνται τόσο πολύ το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, ώστε να πιξελάρουν ή να μοντάρουν ερωτικές σκηνές ή λέξεις ομοερωτικού περιεχομένου;
Στην πραγματικότητα τα αφεντικά των καναλιών αυτών είναι σάπιοι τύποι εντελώς καθυστερημένοι και ομοφοβικοί. Όλοι οι εργαζόμενοι εκεί γνωρίζουν τις απόψεις των αφεντικών τους.

Πως γίνεται το ΣΚΑΙ να αφήνει ψευδοψυχαναλυτές σαν κάποιον κύριο ονόματι Ματθαίο Γιωσαφάτ, να αποκαλεί τους gay προβληματικούς άνδρες, σε εκπομπή κάποιας εξίσου γελοίας δημοσιογράφου ονόματι Σύλβιας Κακλιμάκη;

Από πότε οι αυστηρά ετεροφυλόφιλοι ακολούθησαν τον ομοφυλοφιλικό έρωτα επειδή έτυχε να πέσουν θύματα διαφήμισης;

Είναι εντελώς γελοίο πλέον να συζητάμε για το αν γεννιέσαι ή γίνεσαι. Αρχικά δεν σας αφορά και δεύτερον αν ήταν τόσο εύκολο να μετατραπείς, όσοι ομοφυλόφιλοι μεγάλωσαν σε ετεροφυλικού προτύπου οικογένειες, δεν θα είχανε εξελιχθεί σε λάτρεις του ίδιου φύλου.
Είναι γεγονός πως η ομοφοβία πηγάζει από ανασφάλειες αυτών των επιθετικών ατόμων και σε φοβίες μπροστά στην ανακάλυψη μιας πνιγμένης τους ερωτικής πλευράς.

Όταν είσαι διευθυντής στο μουσικό κανάλι που γνωρίζεις πως όχι μόνο πολλοί συνάδελφοι σου είναι ομοφυλόφιλοι, αλλά και πως ολόκληρη βιομηχανία έχει βασιστεί πάνω στην δική τους αισθητική καθοδήγηση πως είναι δυνατόν να καταλήγεις να συμπεριφέρεσαι τόσο φασιστικά και υποκριτικά;

Μήπως να λογοκρίνουμε και τον Καβάφη που εντελώς υποκριτικά φέτος κηρύχτηκε επίσημο έτος προς τιμήν του;

Ο κώλος δεν ενώνει τους ανθρώπους. Τι σχέση έχουμε άλλωστε με τις χαζές που ψήφισαν Χρυσή Αυγή ή με αυτούς που δεν παραδέχονται ανοιχτά τη σεξουαλικότητα τους;
Ο θεσμός της Υπερηφάνειας, τα Prides, γίνονται προς τιμήν της μνήμης όσων αγωνίστηκαν (stonewall) για να πιστεύουμε σήμερα πως είμαστε ελεύθεροι να αγαπούμε και να φιλάμε όποιον θέλουμε.
Οι ομοφυλόφιλοι δεν είμαστε όλοι σύμφωνοι κι αγαπημένοι ο ένας με τον άλλο. Έχουμε τρομερές διαφορές σε ιδεολογία, σε συμπεριφορά, σε αισθητική.
Αν κάποιος όμως προσπαθεί να μας κατηγοριοποιήσει δεν έχουμε παρά να του το επιστρέψουμε στο διπλάσιο, να χρησιμοποιήσουμε τη μαλακία που τον δέρνει εναντίον του. Εφόσον λογοκρίνονται από καναλάρχες και μάλιστα σταθμών με απήχηση στη νεολαία, πρέπει όλοι ανεξάρτητως διαφορών μας να αντεπιτεθούμε.


Πολλοί έχουμε διακόψει την παροχή τηλεοπτικών σημάτων στον εγκέφαλο μας, εδώ και καιρό, τον καίμε και μόνοι μας αν θέλουμε.
Στον alpha ή στον Ant1 παρατηρούμε σε κάθε επεισόδιο ταπειν(ωτικ)ών εκπομπών όπως οι οικογενειακές ιστορίες ή το black out να συμμετέχουν πολλά gay αγόρια. Γιατί άραγε;
Όχι φυσικά για λόγους δημοκρατικότητας αλλά για χάρη του Marketing.
Δυστυχώς για όλους εσάς τους αντιπαθέστατους ετεροφυλόφιλους(που αν κοιτάξουμε απ΄τη κλειδαρότρυπα σας θα ανακαλύψουμε απίστευτες ανωμαλίες) εμείς οι gay αποτελούμε ένα αναγκαίο target group. Εμείς σκοτώνουμε ή ανασταίνουμε την κάθε Madonna, την κάθε Μύκονο ή το Γκάζι και το όποιο life style πίσω από όλα αυτά.
Είμαστε υπερκαταναλωτικοί. Στην κρίση αυτή δεν έχουμε να ταϊσουμε παιδιά, όπως το παρηκμασμένο ετεροφυλοφιλικό κοινό-πελατολόγιο, εμείς μπορούμε να φροντίζουμε τον ευατό μας.

Στο εξής πρέπει όχι μόνο να μποηκοτάρουμε κάθε εγχώριο τηλεοπτικό σταθμό αλλά να στείλουμε επιστολές διαμαρτυρίας σε κάθε Ραδιοτηλεοπτικό σταθμό που προσπαθεί υποκριτικά να μας αγνοήσει για να μην κακοκαρδίσει τους φτωχομπινέδες μικροαστούς.
Ήδη το διαδίκτυο έχει συνεισφέρει δραματικά στην αποκάλυψη διαστρεβλωμένων ειδήσεων που διοχετεύουν τα διαφόρων συμφερόντων βρωμοκάναλα.


Δεν είναι δυνατόν να μας θυμούνται μόνο για να κάνουμε ρεπορτάζ στη γιουροβίζιον, να κάνουμε τους στυλίστες και τους κομμωτές, να κουτσομπολεύουμε στα διάφορα εμετικά πάνελ και να παριστάνουμε τους χαριτωμένους πούστηδες για να γελάει ο κόσμος, να ανεχόμαστε τραγουδιστές και συνθέτες ξεκωλιασμένους να παριστάνουν τα καλά παιδιά με τις πληρωμένες συνοδούς. Δεν γίνεται να συνεχίσουμε να συντηρούμε θεσμούς και καταστάσεις που μας επιβάλουν τη δημοσιοποίηση μόνο μιας συγκεκριμένης έκφανσης της ύπαρξης μας.

Δεν είμαστε όλοι καρικατούρες! Είμαστε κι εργάτες και αφέντες και επιστήμονες και αγράμματοι και φτωχοί και πλούσιοι και πολιτικοποιημένοι και αδιάφοροι, κυρίως είμαστε παντού και είμασταν πάντοτε και θα συνεχίσουμε να είμαστε!
Αρκετά με την κοροϊδία, ας γυρίσουμε την πλάτη ειδικά σε όσους είναι ομοφυλόφιλοι και τελικά συμμαχούν με το κατεστημένο προκαλώντας τη νοημοσύνη και διαστρεβλώνοντας περαιτέρω την εικόνα μας.

apo

homohominigr. blogspot.com

Ομοφοβική μου τηλεόραση…


Τα γκέι δικαιώματα ούτε καν συζητούνται στη σημερινή αμήχανη μικρή μας οθόνη…

Toυ Δημήτρη Αγγελίδη


getFile (25)«Οταν σκέφτομαι την ελληνική τηλεόραση, μου έρχεται στο μυαλό μια φωτογραφία από τη δεκαετία του ’30. Ενας άντρας φιλάει το χέρι μιας γυναίκας κι από πάνω υπάρχει το σήμα “censored”. H τηλεόραση μού λογοκρίνει κάτι τόσο φυσιολογικό και όμορφο, κάτι που πιθανότατα με χαρακτηρίζει. Δεν δίνει άλλωστε πολλές ευκαιρίες στον νέο να καταλάβει ότι η σεξουαλικότητα δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Οτιδήποτε δεν ανήκει στο στρέιτ πρότυπο είτε λογοκρίνεται είτε γελοιοποιείται».

Η Ελενα Διαμαντοπούλου από την ομάδα Colour Youth, μια ομάδα λεσβιών, γκέι, αμφί, τρανς, κουίρ και στρέιτ νέων ώς 30 χρόνων, είδε πρόσφατα τον εαυτό της και την παρέα της να ακυρώνονται ακόμη μια φορά στην τηλεόραση. Στους υπότιτλους ξενόγλωσσης εκπομπής τού κατεξοχήν νεανικού ελληνικού MTV, οι λέξεις «γκέι» και «λεσβία» είχαν αντικατασταθεί με αποσιωπητικά. Το μήνυμα σαφές: οι άνθρωποι που έχουν τη συγκεκριμένη σεξουαλική ταυτότητα ή συμπεριφορά δεν έχουν θέση στον δημόσιο χώρο.

Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά. Το κανάλι δήλωσε στην «Εφ.Συν.» ότι ποτέ όσο λειτουργούσε δεν εμφανίστηκαν οι συγκεκριμένες λέξεις στους υποτίτλους του. Φταίει το ΕΣΡ και ο φόβος των προστίμων, είπε. Η αλήθεια είναι πως το ΕΣΡ έχει πλούσια ιστορία ομοφοβικών αποφάσεων, με την αιτιολογία, λέει, της υποβάθμισης ποιότητας του προγράμματος ή της προστασίας των ανηλίκων.

Ωστόσο, το κανάλι αποκρύπτει μιαν άλλη αλήθεια: η πρώτη ομοφοβική απόφαση του ΕΣΡ, που αφορούσε πρόστιμο για το φιλί δύο αντρών σε σειρά του Χρ. Παπακαλιάτη το 2003, ακυρώθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας, που έκρινε ότι το φιλί παρουσίαζε την υπαρκτή κοινωνική πραγματικότητα μιας ομάδας, «οι ερωτικές επιλογές της οποίας όχι μόνο δεν αποδοκιμάζονται από τη συνταγματική τάξη της χώρας, αλλά τουναντίον επιβάλλεται [...] να γίνονται απολύτως σεβαστές και μπορούν να εκφράζονται στα έργα τέχνης».

Ελάχιστες πάντως είναι οι περιπτώσεις που η ομοφυλοφιλική ταυτότητα και συμπεριφορά παρουσιάζεται με σεβασμό στην τηλεόραση. «Αντιθέτως, παρουσιάζονται αρνητικά στερεότυπα που απεικονίζουν τους γκέι είτε σαν ασέξουαλ καρικατούρες, κάτι σαν εύθυμους θηλυπρεπείς κλόουν, είτε σαν ψυχοπαθείς δολοφόνους. Λείπει η παρουσίαση πραγματικών ομοφυλόφιλων στην πλήρη τους γκάμα. Κι αυτό νομιμοποιεί την κατακραυγή και την κακοποίηση των γκέι, που μετατρέπονται σε νόμιμα θηράματα», λέει ο Λύο Καλοβυρνάς από την οργάνωση Σύνθεση, που εκδίδει το γκέι διαδικτυακό περιοδικό 10percent.gr.

Το πρόβλημα αφορά εξίσου τις τάχα σοβαρές εκπομπές. Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος, σταθερός υπερασπιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε τηλεοπτικά πάνελ, διαπιστώνει ότι τα γκέι δικαιώματα ή άλλα κοινωνικά θέματα ούτε καν συζητούνται στη σημερινή αμήχανη τηλεόραση. «Υπάρχει πολύ μικρότερη αναφορά απ” όσο αναλογεί στο θέμα, που και πάλι αποτελεί την ουρά στην παράθεση του λόγου των διακρίσεων. Είναι το γνωστό κόμπλεξ των δημοσιογράφων απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το ενημερωτικό δίδυμο που τώρα βρίσκεται στο ΣΚΑΪ όταν ο Βεστερβέλε, ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, ανακοίνωσε ότι είναι γκέι. «Και να του πούμε μπράβο;» σχολίασαν. Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία ή μάλλον είναι ομοφοβική δημοσιογραφία. Κρεμάνε τους πολιτικούς για τις λοβιτούρες αλλά δεν βλέπουν τα μηνύματα και την αισθητική τους. Μας έφεραν κι αυτά ώς εδώ. Στην τηλεόραση σήμερα δουλεύουν μόνο τα φώτα εξόδου ασφαλείας. Αλλά δεν έχουν βρει το θάρρος να πουν σε νέους: φτιάξτε μιαν άλλη τηλεόραση, φέρτε μας αυτό που βλέπετε στις οθόνες του τηλεφώνου σας, γιατί ο δικός μας κόσμος γυρίζει ανάποδα».
Contact Us

Name *
Email *
Subject *
Message *
Powered byEMF Web Forms Builder
Report Abuse