Εικόνες της φιλελεύθερης δύσης

ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΗΣ

Τις προάλλες σε σπίτι φίλων, συζητούσαμε τα σχετικά με τους γάμους ομοφύλων και συμφωνούσαμε πόσο αντιδραστικό είναι πλέον ακόμα και το να συνηγορείς υπέρ ενός συμφώνου συμβίωσης, ν’ αρνιέσαι ωστόσο τον απολύτως ισότιμο (πολιτικό) γάμο ομοφύλων. Οι φίλοι, ετερόφυλο ζευγάρι, ανάμεσα σαράντα και πενήντα στις ηλικίες, ανήκουν στους αδιαμφισβήτητα ανοιχτόμυαλους. Κάποια στιγμή, από τον τόνο της φωνής τους που χαμήλωνε, σήκωσα το κεφάλι, μας πλησίαζε ο έφηβος γιος τους, κάτι ζητούσε από τη μάνα του, σταματήσαμε την κουβέντα, περιμέναμε να απομακρυνθεί, να συνεχίσουμε. Και θα μου διέφευγε η σημασία του στιγμιότυπου, αν δεν έπεφτα πάνω στη φωτογραφία του Reuters από το πρόσφατο δημοψήφισμα της Ιρλανδίας: σκαρφαλωμένα στα κάγκελα μιας πύλης παιδιά -ούτε δεκάχρονα- με τις σημαίες του ουράνιου τόξου στα χέρια πανηγυρίζουν για την υπερψήφιση του ισότιμου γάμου στην πατρίδα τους.

Η φωτογραφία δεν έπρεπε να μου τραβήξει την προσοχή, να γίνει κιόλας η αφορμή να ανακαλέσω το στιγμιότυπο με τους φίλους και το γιο τους. Παρόμοιες εικόνες τις είχα ξαναδεί και πέρσι και πρόπερσι στη Γιορτή Περηφάνιας (Gay Pride) της Αθήνας, πολλοί από τις διπλωματικές αντιπροσωπείες χωρών της Ένωσης, των ΗΠΑ και του Καναδά που μας παραστάθηκαν είχαν έρθει με σύσσωμη την οικογένεια, τα μικρά αγόρια και κορίτσια τους, με τα σημαιάκια του ουράνιου τόξου στα χέρια τους και αυτά. Εν πάση περιπτώσει, τα παιδιά της φωτογραφίας θα μου υπενθύμιζαν την ειδοποιό διαφορά: δε μιλάμε πια για διαφορετική ερωτική επιλογή, αλλά για διαφορετικό ερωτικό προσανατολισμό ή ταυτότητα φύλου. Η επιλογή αναφέρεται στη σεξουαλικότητα, υπάγεται στην ιδιωτική σφαίρα, αφορά συναινούντες ενήλικες, και είναι το σωστότερο, βέβαια, τα παιδιά να μην την κάνουν χάζι. Ο προσανατολισμός ή η ταυτότητα φύλου, αντίθετα, αποτελούν φυσικά χαρακτηριστικά, στοιχεία καθοριστικά της ύπαρξης ενός ατόμου, και που, άρα, καμία συνθήκη δεν μπορεί να εμποδίζει τη δημόσια εκδήλωσή τους.

Επιστρέφουμε, μ’ άλλα λόγια, στις θεμελιώδεις αξίες. Το να κρατήσω μακριά από τη δημόσια παρουσία μου τον προσανατολισμό μου, μην και προκαλέσω ορισμένους, είναι απολύτως το ίδιο με το να πάψω να κυκλοφορώ ανάμεσα σε λευκούς, αν είμαι μαύρος, γιατί υπάρχουν και μερικοί λευκοί που εννοούν να ενοχλούνται από το χρώμα μου.

Ο σεβασμός στο δικαίωμα της ερωτικής επιλογής έδωσε παλιότερα το θεσμό του συμφώνου συμβίωσης. Ένα είδος νομικής προστασίας της ερωτικής συμβίωσης, με συνήθως περιορισμένα δικαιώματα σε σχέση με το γάμο. Σταδιακά, με την υπαγωγή του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου στην έννοια των φυσικών χαρακτηριστικών, αντίληψη που με εντυπωσιακή ταχύτητα γίνεται αποδεκτή, ανακύπτει αναπόφευκτα και το αίτημα του ισότιμου γάμου. Σε μια φιλελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, στερεότυπα, όποιας πλειοψηφικής αποδοχής, πολύ περισσότερο σκοταδιστικές ντιρεκτίβες του ενός ή του άλλου ιερατείου, δεν μπορούν να γίνονται αιτίες διάκρισης των πολιτών. Και η σχετική απόφαση του Ομοσπονδιακού Εφετείου των ΗΠΑ (7th circuit) [εκτενής αναφορά στο άρθρο της Γεωργίας Πανοπούλου, εδώ στην Athens Voice, 11-9-2014, Μία ιστορική απόφαση για τους γάμους ομοφύλων] υπήρξε υποδειγματική ορθολογική απάντηση σ’ όποιον επιμένει στην αντίθετη επιχειρηματολογία.

Οι κοινωνίες, τα άτομα και τα δίκτυα των σχέσεών τους που τις συνθέτουν, είναι ζωντανοί οργανισμοί, εξελίσσονται. Οι θεσμοί και οι αξίες δε γίνεται παρά να συμβαδίζουν μαζί τους. Σήμερα, ένα σύμφωνο συμβίωσης, και στην Ελλάδα, θα υστερούσε ως προς τις ανάγκες που τύποις θα κάλυπτε περίπου κατά μία εικοσαετία. Μου έλεγε, φέρ’ ειπείν, στη φετινή 3η Γιορτή των Οικογενειών Ουράνιο Τόξο (στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα, το μεσημεράκι της Κυριακής 3 Μαΐου) η πρόεδρος της ομάδας, Στέλλα Μπελιά: «Δηλαδή, τι θα σημάνει το σύμφωνο συμβίωσης για μένα και τη σύντροφό μου; Ότι θα αναγνωρίσει το κοινό μας σπιτικό, την ερωτική μας συμβίωση, με στόχο μάλιστα να την προστατέψει, αλλά από τα παιδιά μας θα συνεχίζει να στερεί νομικά τη γονική μέριμνα της δεύτερης μητέρας τους; Να το κάνω τι ένα τέτοιο σύμφωνο;». Αλλά αφήνει σε εκκρεμότητα και άλλα, που επίσης συνήθως δεν επιλύει, όπως η κοινή φορολογική δήλωση ή ασφαλιστική κάλυψη, το συνταξιοδοτικό, ενδεχομένως και περισσότερα. Ποιος ορίζει, και με βάση ποιο δίκαιο, τα σπιτικά της μιας σύνθεσης να θεωρούνται οικογένειες, της άλλης σκέτο σχέσεις, ένα είδος επισήμως συνημμένοι (ερωτικοί) δεσμοί;

Να θυμίσω πως τον ισότιμο γάμο στην Αγγλία τον υποστήριξε και ο συντηρητικός πρωθυπουργός Κάμερον. Πριν από δύο μόλις χρόνια λίγοι μπορούσαν να προβλέψουν τη δυναμική ή τη θέση αιχμής που θα διεκδικούσε το ζήτημα. Δίνει έμφαση σε ποιοτικά αιτήματα, κινητοποιεί συλλογικές δράσεις, βοηθάει να επαναπροσδιοριστούν τα όρια δημόσιου και ιδιωτικού, και όπου θεσπίζεται, απελευθερώνει δημιουργικές δυνάμεις, ανανεώνει και ενισχύει την οικογένεια, εμπλουτίζει τις θεμελιώδεις αξίες.

Είναι πλεονασμός ο προσδιορισμός φιλελεύθερη στη δύση. Η πορεία προς τον ορθό λόγο και την ελευθερία ξεκίνησε κάποτε από τα μέρη μας. Η κοιτίδα της δύσης είναι εδώ. Και κάθε φορά και για όσο δε μας περδουκλώνει ή δε μας απομυζά το παράσιτο νεοελληνικό κράτος, μια χαρά δυτικοί αποδεικνυόμαστε και λόγου μας. Οι μπούρδες, η καλλιεπής αερολογία περί της καθ’ ημάς ανατολής, βόλευαν ανέκαθεν το ορθόδοξο ιερατείο και τη λοιπή καθυστέρηση. Ιδού η ακόμα ανατολικότερη Κύπρος, οι αδελφοί Κύπριοι. Ετούτοι, και μπράβο τους, αγάπησαν μέχρι και την τρόικα.

---

Υ.Γ. Οι Ιρλανδοί, κατά τις δημοσιογραφικές πληροφορίες, προχώρησαν σε δημοψήφισμα, προκειμένου να αρθεί κάποιο συνταγματικό κώλυμα. Πάντως, στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, καταστατικά, δε νοείται διενέργεια δημοψηφισμάτων για τα ατομικά δικαιώματα. Την ιρλανδέζικη παρατυπία, εικάζω, αντιστάθμισε η από όλα τα κόμματα εκεί υπεράσπιση του ΝΑΙ. 

http://www.athensvoice.

'Inside Out: Portraits Of Cross-Gender Children' Beautifully Documents Transgender Kids

The Huffington Post  |  By JamesMichael Nichols

Ballet Girl, 2005

Ballet Girl, 2010

For the past 12 years, Dutch photographer Sarah Wong has documented the lives and experiences of a group of children who have transitioned -- or are in the process of transitioning -- to live as their authentic selves.

Wong captured these images of children involved with VU University in Amsterdam, where they engaged in a type of therapy that aimed to support children who experience gender dysphoria. A number of these kids took or have taken puberty blockers in order to delay the effects of puberty until they decide how they want to live their lives. However, the photos were taken at the kids' homes, schools, ballet classes -- spaces where they felt most comfortable.

Wong shared the images with the world through a book called Inside Out: Portraits Of Cross-Gender Children, published in 2011. A medical research journalist from the Dutch Volkskrant newspaper, Ellen de Visser, wrote the book's text.

The Huffington Post chatted with Wong this week about the children in these photos, as well as her own experiences documenting the lives of these kids.

Boy with swimming suit, 2009

The Huffington Post: Who are the children captured in these photographs?

Sarah Wong: These are Dutch, cross-gender children aged 5 up to 17. I photographed them since 2003 by request of their parents. I worked as a photographer in health care and had just finished a photo book about a children's hospital. We met, and the cross-gender children immediately touched my heart.

"At the end we’re all the same -- souls who want to be happy and live compassionately."

What was your goal/intention with photographing these children?
My goal was to help them to find happiness. With their portraits I wanted to empower them -- no sensational journalistic approach. Not a boy in a dress or a girl with a football. When people saw the portraits they said, "lovely children, but who are they?"

The photographs showed lovely children, with a strong consciousness: this is who I truly am. At the end we’re all the same -- souls who want to be happy and live compassionately.

Boy with boxing trainer, 2010

Girl, 2003

Boy, 2007

What were the experiences of these children like at this European clinic?
The children had very good experiences at the VUmc because of the puberty blockers. The greatest nightmare from a cross-gender child is your body growing the wrong direction. A boy doesn’t want breasts and girls don’t want to have a beard. The puberty-blockers gave relief and thinking time, and they could grow up like "normal" teenagers.

Boy, 2009

Girl, 2015

Why, as a photographer, is providing these stories and experiences visibility so important?
As an artist your work can have a great impact on public opinion. I was always very interested in identity and compassion and felt sometimes more like a psychologist or detective-profiler, than a photographer.

I realized very young, at age 21 in art school, that as an artist, your photographs can have a great impact on the public opinion. I was very much inspired by Robert Capa and Henry Cartier Bresson, Magnum photographers.

It's very important for society to see these images -- there's nothing sensational about transgender kids. Again, at the end we’re pretty much the same: we’re all souls who want to live happy and give meaning to our life and others.

It was during the project that I suddenly understood why these photos were incredibly important for the kids. They showed who they really were. The photographs were almost forensic proof for them.

Mostly, photography is about the emotions and ego from the artist. Well, during this project my ego shrunk every photoshoot because I was in service of them. And I liked very much the idea that the photographs we made were for a greater purpose. Unfortunately, I could never expose them in a museum because of the integrity of the children. Now that they're older I’m looking for a great spot. Society and public opinion has changed.

Girl, 2003

Girl, 2009

Princess on white horse, 2012

What do you hope viewers take away from these images?
I truly hope The Huffington Post audience will take the compassionate way of looking. This means a way of looking with the heart -- free from personal emotions.

If you get emotional with someone's suffering you are not in a position of empowering someone. The very first doctor who helped these children was a pioneer as well. During the weekend he was a deacon in a church. The reason he wanted to help transgender gender people was because of this compassionate way of looking at them -- not as a doctor but as a human being.

Butterfly tableau, 2010

Butterfly tableau, 2012

MORE:

TransgenderLGBT VOICESTransgender KidsTrans KidsLgbt KidsGaySarah WongINSIDE OUTInside Out Sarah Wong

This poster is HIV-positive. The people who read it are instantly touched./Αυτή η αφίσα είναι οροθετική

 Curator: Franchesca Ramsey

Information truly is the cure for ignorance. That's why each one of these posters comes with a single drop of dried blood.

Share On Facebook

Share On Twitter

Like This Post On Facebook

Don't have time to watch the full video? Here's a little recap:

They're not just living with HIV. They're also living with the stigma of HIV.

According to the World Health Organization, at the end of 2013 close to 35 million peoplewere living with HIV/AIDS worldwide. Thankfully, numerous medical advancements now allow people with the virus to continue living normal, happy lives. But there are still tons of people who are confused about how the virus is transmitted. And for HIV-positive folks like Micaela, that can lead to some pretty painful encounters.

All images via Ogilvy Brazil.

A powerful ad campaign is changing how people think about HIV by putting the virus right in front of them.

In the golden age of social media, some might consider a poster campaign outdated. But these posters, designed by Ogilvy Brazil for the NGO Life Support Group (GIV), have something a little different. Each one comes with a tiny drop of blood.

"My measurements are 40 by 60 centimeters. I was printed on high brightness paper. And my weight is 250 grams. I'm just like any other poster. Except for one thing: I'm HIV positive. It's exactly what you've just read. I'm living with the virus. At this point you may be taking a step back, wondering if I offer any danger." — The HIV-Positive Poster

But the beauty of this project is that it taps into the discomfort the reader might be feeling at the prospect of even looking at a piece of paper carrying HIV. Dr. Artur Kalichman, the coordinator for the São Paulo AIDS Program, not only shoots down those fears but proves why this campaign is so important.

"The poster is completely harmless. The blood has already dried. The HIV can't survive long outside the human body. Because of the treatment, the blood of the volunteers can't infect anyone. Besides ... HIV is not transmitted by poster." — Dr. Artur Kalichman

Once the posters hit the streets of São Paulo, the impact was felt almost immediately.

As people interacted with the posters throughout the city, something wonderful began to happen. People reached out and touched the poster, going straight for the drop of dried blood. One man even kissed the poster, sharing, "I felt love for this person I don't even know." But by far the most powerful moment is seeing how people respond when given the chance to meet the HIV-positive people behind each drop of blood.

And, look, I know it's cliche to say this moment had me in tears, but I'd be lying if I said it didn't.

The HIV-positive poster is forcing people to confront their prejudice for real. 

The above video ends with one simple but important quote: "If prejudice is an illness, information is the cure." Thankfully, innovative campaigns from organizations like GIV and Ogilvy Brazil are providing just that. While researchers continue to search for a cure, it's up to us to educate ourselves and each other to stop the spread of HIV/AIDS and offer proper support to those living with the illness. For more ways to keep yourself safe and informed, check out WebMD's Top 10 Myths and Misconceptions About HIV/AIDs.

http://www.avmag.gr/av/55374/afti-i-afisa-ine-orothetiki/

Greenland legalizes gay marriage

Parliament unanimously approves gay marriage and adoption

27 MAY 2015 | BY DARREN WEE

Photo via Wikipedia

Greenland's parliament Tuesday (26 May) voted unanimously to adopt Danish laws legalizing gay marriage and gay adoption.

Greenland is an autonomous country within the Kingdom of Denmark and has been self-governing since 2009.

The Arctic nation adopted Denmark’s civil union law in 1996. But it did not do the same when Denmark legalized gay marriage in 2012.

In February, it was announced that a bill to remedy this would be introduced in spring, which parliament passed by a vote of 27-0 with two absentations.

The law will come into effect on 1 October.

Greenland is a large ice mass in North America populated by just 57,000 people, most of whom are Inuit.

Which country do you think will have equal marriage next?

 Αustralia
27%
Germany
18%
Italy
5%
Taiwan
3%
US
41%
Other
6%

- See more at: http://www.gaystarnews.com/article/greenland-legalizes-gay-marriage270515#sthash.Aq1Cel8p.dpuf

Ανοικτή επιστολή προς τον Αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Frans Timmermans

27 Μαΐ 2015

Θεσμικοί Ακροβατισμοί

|  

Κάποτε, σε μια άλλη εποχή όχι και τόσο μακρινή, οι κοκκινομάλληδες και οι αριστερόχειρες άνθρωποι στοχοποιούντο με τη γελοία - για τα σημερινά δεδομένα - κατηγορία της μαγείας, της σύμπραξης με τον Σατανά ή του ο,τιδήποτε άλλου μπορούσε να σκαρφιστεί η τότε κοινωνία για να στιγματίσει την εξωτερική εμφάνιση και το ποιο μέρος του εγκεφάλου θα έδινε εντολή σε ποιο χέρι. Δεν είναι τυχαίο που όταν ένας άνθρωπος ήταν καπάτσος στη τέχνη του, τον λέγαμε «δεξιοτέχνη». Να σας θυμίσω ότι ακόμα πιο πρόσφατα ανάλογη ήταν και η στιγματοποίηση των παιδιών που γεννιόντουσαν σε εκτός γάμου σχέση ή οι γονείς τους είχαν πάρει διαζύγιο ή είχαν ένα μόνο γονέα γιατί ο άλλος είχε χάσει τη μάχη με τον θάνατο. Αν στη θέση όλων των παραπάνω ανθρώπων βάλουμε τα LGBT ζευγάρια και τις οικογένειες τους, πόσο δίκαιη πιστεύετε ότι είναι η θέση τους σ' ένα περιβάλλον χωρίς καμία νομική αναγνώριση; Για τι είδους ισότητα θα μιλούσαμε στην περίπτωση που θα τους αναγνωρίζαμε ελάχιστα δικαιώματα χρησιμοποιώντας διάφορες προφάσεις περί οικονομικής (και όχι μόνο) επιβάρυνσης του κρατικού προϋπολογισμού; Να σημειώσω εδώ ότι για το πολυαναμενόμενο σχέδιο νόμου έχουν κατά καιρούς ακουστεί τα διάφορα ως προς το τι θα περιλαμβάνει και τι θα αφήνει έξω «στο όνομα της ... ισότητας»!!!

Αναφέρω μερικά ενδεικτικά: ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ. Παρασκευόπουλος δηλώνει πως θα είναι μέσα στα πρώτα νομοθετήματα του υπουργείου του για ν' αποδειχτεί στην πορεία ότι υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Σεβαστή η απόφαση του. Στη συνέχεια ακούστηκε ότι δεν θα περιλαμβάνει ασφαλιστικά και φορολογικά δικαιώματα γιατί θα επιβαρυνθεί ο κρατικός προϋπολογισμός και θα θεωρηθεί μονομερής ενέργεια από τους θεσμούς (την τρόικα, δηλαδή, για να μην παίζουμε με τις λέξεις). Μετά υπήρξε άλλα εκδοχή, ότι για να θεσμοθετηθεί ένα σύμφωνο συμβίωσης, χρειάζονται αλλαγές σε κάποια άρθρα του Αστικού Κώδικα που αφορούν το Οικογενειακό Δίκαιο. Κάπου στο ενδιάμεσο ο Συνήγορος του Πολίτη βγάζει ανακοίνωση (και πολύ καλά έκανε) για άμεση επέκταση του συμφώνου.

Όλα τα ανωτέρω κάθε άλλο παρά στην ουσιαστική ισότητα παραπέμπουν γιατί, όπως καταλαβαίνετε, το θέμα της ισότητας δεν είναι μόνο νομικό αλλά και κοινωνικό. Μπορεί μεν να γίνονται συστάσεις προς αυτή την κατεύθυνση, όμως κοινή πολιτική γραμμή, που θα έλυνε πρακτικά ζητήματα, δεν υπάρχει σε επίπεδο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου. Το Διεθνές Δίκαιο, το οποίο έχει πεδίο εφαρμογής σε λαούς με διαφορετική κουλτούρα, εθνική νομοθεσία και θρησκευτικές πεποιθήσεις, αφήνει την κάθε χώρα ελεύθερη ν' αποφασίσει αν θα θεσμοθετήσει τον γάμο για τα LGBT ζευγάρια ή αν θα τους παρέχει μια άλλης μορφής αναγνώριση που σπάνια θα παρέχει ίσα δικαιώματα για ίσες υποχρεώσεις. Το Ευρωπαϊκό (Κοινοτικό) Δίκαιο, από την άλλη μεριά, ζητά από τις χώρες μέλη να σεβαστούν τις αρχές της μη-διάκρισης και να θεσμοθετήσουν υπέρ της νομικής αναγνώρισης κατά τρόπο ισότιμο του γάμου και να φροντίσουν ώστε να ισχύουν τα ίδια δικαιώματα.

Παρόλα αυτά η Ευρώπη δείχνει να έχει ένα άλλο πρόσωπο, αυτό της Βαβέλ σε θέματα ισότητας αναφορικά με τη νομική αναγνώριση των LGBT ζευγαριών. Τα κράτη μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης δεν μοιράζονται μια κοινώς αποδεκτή άποψη ούτε δείχνουν συναινετική πολιτική γραμμή. Τα LGBT ζευγάρια έχουν - σε ορισμένες χώρες - τη δυνατότητα σύναψης συμφώνου (με μορφή συμβολαίου) βάσει του οποίου αποδεικνύεται ότι δύο άνθρωποι ζουν μαζί και απολαμβάνουν μια κάποια αναγνώριση και προστασία με πολλά ή ίσα δικαιώματα με αυτά που ισχύουν για τα ετερόφυλα παντρεμένα ζευγάρια. Άλλες έχουν ακολουθήσει την πλήρη ισότητα στον πολιτικό γάμο, κάτι που αναφέρω πάντα ως παράδειγμα προς μίμηση. Ωστόσο, αρκετές χώρες δεν ακολουθούν τον ίδιο τρόπο σκέψης και δεν έχουν θεσμοθετήσει προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ κάποιες άλλες φρόντισαν να περιορίσουν το δικαίωμα αυτό ΜΟΝΟ σε ζευγάρια διαφορετικού φύλου (ανάμεσα τους και η Ελλάδα).

Ειδικά σε εμάς, η νομική αναγνώριση των LGBT ζευγαριών αποτελεί ζήτημα ικανό ν' ανεβάσει μποφόρ αντιδράσεων, σε σημείο να λέμε  τα ίδια πράγματα τόσα χρόνια κάθε φορά που συναντάμε μια σπαγκοραμμένη διάθεση σε θέματα ισότητας με δικαιολογίες όπως «οι σχέσεις του ίδιου φύλου είναι σχέσεις κατά της φύσης του ανθρώπου», είναι «απειλή για την παραδοσιακή (και προφανώς ετεροκανονική) οικογένεια» ή αδίκημα κατά της «ηθικής τάξης» ή «η κοινωνία δεν είναι έτοιμη» ή πως τα ομόφυλα ζευγάρια (αντί του ορθότερου ζευγάρια του ίδιου φύλου ή του ακόμα πιο ορθού LGBTQI+ ζευγάρια) μπορούν με μια «απλή συμβολαιογραφική πράξη να ρυθμίσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία (αν ήταν τόσο απλό γιατί δεν το κάνετε κι εσείς που το λέτε;) και άλλα ανάλογα ευφυολογήματα, κάποια εκ των οποίων έχουν ακουστεί και εντός του Ελληνικού Κοινοβουλίου, με κορυφαίο το «αν δώσουμε το δικαίωμα αυτό σε λίγο θα μας ζητήσουν ν' αναγνωρίσουμε τη σχέση με την κατσίκα τους»!!! (sic από πλευράς ομο-τρανσφοβικής ρητορικής).

 Απόψεις που μόνο ως κραυγαλέο δείγμα διακρίνουσας συμπεριφοράς, αντιμετώπισης και μεταχείρισης εκλαμβάνονται, σε αντίθεση με τα όσα ορίζονται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα δικαιώματα του Ανθρώπου.

Η νομική αναγνώριση των δικών μας ζευγαριών, λοιπόν, αποτελεί ενδεικτικό στοιχείο της προόδου που έχει γίνει προς την κατεύθυνση της ισότητας και της μη-διάκρισης για όλες και για όλους. Ακόμα και ο ίδιος ο θεσμός της οικογένειας έχει αναπτυχτεί με την πάροδο των ετών και σήμερα οι προσπάθειες επικεντρώνονται στην αναγνώριση εναλλακτικών μορφών οικογένειας και μέσα απ' αυτό δίνεται μεγάλη προσοχή στην προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών που μεγαλώνουν σε οικογένειες που δεν συνδέονται με τα δεσμά του παραδοσιακού (όπως ξέραμε) γάμου. Η πραγματικότητα μας δείχνει ότι και τα LGBTQI+ ζευγάρια μεγαλώνουν παιδιά (τα οποία αποκτήθηκαν είτε από κάποια προηγούμενη ετεροφυλοφιλική σχέση ή  με επιβοηθούμενη αναπαραγωγή κλπ), συνεπώς αποτελούν ήδη αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε τα στραβά μάτια.

 Δυστυχώς, η νομοθεσία δεν αναγνωρίζει αυτές τις οικογενειακές σχέσεις με αποτέλεσμα να διακυβεύεται η νομική προστασία τους.

Ένα από τα βασικά προβλήματα που εντοπίζουμε είναι η απουσία νομοθετικής πρόβλεψης για την αναγνώριση και προστασία της σχέσης ανάμεσα σε παιδί και μη-βιολογικό γονέα. Οι μη-βιολογικοί γονείς αποκλείονται ουσιαστικά από την λήψη αποφάσεων για ζωτικής σημασίας ζητήματα που αφορούν το παιδί. Η παιδοθεσία είναι άλλο ένα καυτό ζήτημα το οποίο τείνει να λειτουργεί ως σφυγμόμετρο των εκάστοτε κυβερνητικών διαθέσεων με βασική επιχειρηματολογία ότι αν το κράτος κατοχυρώσει γονικά δικαιώματα, η ομοφυλοφιλία θα γίνει αποδεκτή και τα παιδιά θα συνηθίσουν μια κατάσταση που θα οδηγήσει και τα ίδια στην ομοφυλοφιλία, ασχέτως αν έρευνα της Ένωσης Ψυχολόγων των ΗΠΑ του 2005 δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή, εμμέσως πλην σαφώς οι νομοθετούντες ανέχονται μια κατάσταση (τα ζευγάρια) και προσανατολίζονται προς τη νομική τους αναγνώριση (το λέμε και μισερο σύμφωνο συμβίωσης), αλλά στέκονται με προκατάληψη απέναντι στην ομοφυλοφιλία (για την οποία δεν τρέφουν και κανένα σεβασμό) και την πληρώνουν τα παιδιά. 

Ας προσέχουμε, λοιπόν, πώς χρησιμοποιούμε την έννοια «ανεκτική κοινωνία» γιατί αυτή η κοινωνία έχει μάθει να μας ανέχεται (αφού κυκλοφορούμε ανάμεσα σας) και όχι να μας δέχεται και σέβεται.

Άλλο επιχείρημα είναι ότι η αναγνώριση θα αποτελέσει απειλή για τις «παραδοσιακές οικογένειες» και εδώ ξεχνάμε ή κάνουμε πως ξεχνάμε ότι όλες οι μορφές σχέσεων και οικογενειών συνυπάρχουν και αναπτύσσονται δεκαετίες τώρα στις ίδιες χώρες και κοινωνίες. Συνεπώς, όχι μόνο επιβάλλεται η νομική κατοχύρωση, αλλά αποτελεί υποχρέωση αυτού του κράτους να εφαρμόσει την Αρχή της Ισότητας αποδίδοντας τα ίσα δικαιώματα σε όλα τα ζευγάρια και σε όλες τις οικογένειες. Το υφιστάμενο νομικό κενό ουδόλως συμβάλλει στην ορατότητα και την ισονομία. Το ίδιο ακριβώς ισχύει στην περίπτωση που ένας ελλιπής νόμος προσπαθεί να εισαγάγει ένα πακέτο μέτρων με φραστική επινοητικότητα όπως «το σύμφωνο συμβίωσης είναι ένας θεσμός χαλαρότερος του γάμου» και ως εκ τούτου δικαιολογημένα τα ελάχιστα δικαιώματα που προβλέπει. Μιλάμε για ισότητα εδώ; Κάθε άλλο! Σημαίνει πολιτική νωθρότητα, αδιαφορία και κάθε άλλο παρά παραγωγικότητα από μια κυβέρνηση που οφείλει να κρατά ψηλά τον πήχη της ισοπολιτείας και να το αποδεικνύει εμπράκτως.

Το ζήτημα της ισότητας σε πολιτικό γάμο και σύμφωνο συμβίωσης έχει ήδη περάσει από πολλούς και δυνατούς ανέμους. Ας αποφασίσει η κυβέρνηση και το Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αν θα θερίσουν τυφώνες και θύελλες ή αν θα ακολουθήσουν το πρόσφατο παράδειγμα της Ιρλανδίας και θα ικανοποιήσουν ένα πάγιο και διαρκές (από το 1992) αίτημα μας. Και κάτι τελευταίο: είναι κάλπικο να αποκλείονται άνθρωποι από αστικά δικαιώματα, όπως αυτό του γάμου, στο όνομα της κουλτούρας, των ηθών και του Θεού!

 Ειρήνης Πετροπούλου

http://homotopia.pblogs.gr/2015/05/thesmikoi-akrobatismoi.html

Hillary Clinton Wishes Everyone A Happy Pride Month