Με την ταινία “PRIDE” ξεκινά το Outview Film Festival 2015/ Δικαιώματα εργαζομένων, δικαιώματα των queer, τα δικά μας δικαιώματα

Posted by: Vasilis Thanopoulos 23/04/2015 in culture, σινεμά

Η πολυβραβευμένη ταινία PRIDE θα είναι και η επίσημη Ταινία Έναρξης του Outview Film Festival 2015 στις 7 Μαΐου 2015 στις 20.30 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας.

Πρόκειται για μια ταινία για τους αγώνες των LGBT ακτιβιστών στη Βρετανία του 1984, που εστιάζει στο πώς η σύνδεσή τους με τους υπόλοιπους αγώνες της εργατικής τάξης (συγκεκριμένα τους ανθρακωρύχους) συνέβαλε στην ωρίμανση και μεγαλύτερη επιτυχία των δικών τους διεκδικήσεων.

Η προβολή αποτελεί τη δική μας συμβολική απάντηση: όλα τα κινήματα θα παραμένουν καταδικασμένα να αποτύχουν εάν δεν καταφέρουν να συνεργαστούν με τους υπόλοιπους αγώνες γύρω τους (Outview Film Festival)

Την ταινία θα προλογίσει ο Γιώργος Καπουτζίδης μαζί με συντελεστές της τηλεοπτικής σειράς «Εθνική Ελλάδος».

Μπορείτε να ενημερωθείτε αναλυτικά για το πρόγραμμα του Outview Film Festival, στο outview.gr  αλλά και μέσα από το Antivirus 61 (σελ. 38)

http://www.avmag.gr/av/54507/me-tin-tenia-pride-xekina-to-outview-film-festival-2015/

Εγω ετσι το νιωθω, ετσι το εγραψα!

EDITORIAL OUTVIEW 2015
Είναι η πρώτη φορά που αυτή η χώρα έχει αριστερή κυβέρνηση. Θυμάμαι τη μαμά μου να λέει «εγώ τους φοβάμαι τους αριστερούς» και δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. Μια μέρα κοντά στις εκλογές ψιθύριζε «εμείς ούτε τη λέξη “αριστερός” δε λέγαμε, γιατί σ’ έπαιρναν απ’ το σπίτι και δεν ξαναγυρνούσες». Τότε για πρώτη φορά αναγνώρισα ότι ο φόβος της για τους αριστερούς δεν ήταν από πολιτική τοποθέτηση.

Πάντα η «Αριστερά» (εννοούμενη με την τελείως ευρύτερη έννοια) για εμένα είχε τη μυρωδιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των τεχνών που ερέθιζαν, των χώρων που προκαλούσαν όμορφα όνειρα, των κινημάτων που ευχάριστα σε ανατρίχιαζαν, και γι’ αυτό αδυνατούσα να καταλάβω τον φόβο της μαμάς μου. Εγώ στους κόλπους της αριστεράς από πολύ μικρή έβρισκα τη μεγαλύτερη πιθανή αποδοχή της εποχής ως λεσβία. Θυμάμαι σε ένα φεστιβάλ του Ρήγα Φεραίου στη Νέα Σμύρνη, ήμουν 15 και μισό, κάπου στο 1985, εκεί συνάντησα σε μια ομιλία για πρώτη φορά τον Βαλλιανάτο, εκεί είδα για πρώτη φορά πολλές γυναίκες λεσβίες μαζί, να πλημμυρίζουν το οπτικό μου πεδίο. Μετά ήταν τα Εξάρχεια, τα τραπεζάκια του «βρωμιάρη» ενωμένα πολλά μαζί να φιλοξενούν γυναίκες σαν εμένα. Έφευγα κρυφά από το σπίτι, έπαιρνα το τρόλεϊ, και τα βήματά μου με τα αρβυλάκια διέσχιζαν με ορμή την Εμμ. Μπενάκη για να καταλήξουν σ’ εκείνα τα τραπεζάκια, για να δω λεσβίες, αδερφές, αναρχικούς, αριστερούς, μετανάστες και πρεζάκια. Μεγάλος χώρος, πολλές αποχρώσεις της αριστεράς, της αναρχίας, του φεμινισμού και του τότε ομοφυλόφιλου κινήματος. Βούταγα κι επέλεγα χρώματα κι απόψεις, διάλεγα συμμάχους, και συναρπαζόμουν από δυνατές σε λόγο γυναίκες που έκαναν παράλληλα την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα, και που συχνά φίλαγα στις τουαλέτες του «βρωμιάρη» με πάθος. Αυτή ήταν η πιο αληθινή πολιτική μου τοποθέτηση, να ανακατεύομαι πολιτικά με ομάδες, συζητήσεις, ιδεολογίες και να ακολουθώ την αυθόρμητη επιθυμία που πήγαζε από παντού στο σώμα μου, εκείνη της σεξουαλικής μου ταυτότητας να εκφραστεί, κι εκεί είχα βρει τον μοναδικό χώρο που προσέφερε κάθε είδους πνευματική και σαρκική τροφή σ’ ένα πιτσιρίκι αχόρταγο σαν κι εμένα. Για ‘μένα η «αριστερά» είναι σαν το ζεστό, στοργικό, φιλόξενο σπίτι της γιαγιάς, σαν το πρώτο μου ραντεβού, σαν την πρώτη μου επαφή με το πολυπόθητο υγρό γυναικείο φιλί. Τόσο ρομαντικά και τόσο αληθινά. Μην αφήνοντάς την χωρίς κριτική, μην αφήνοντάς με χωρίς παράπονα, όμως πάντα τόσο διευρυμένη για να χωράει καθετί διαφορετικό.

Αυτά ήρθαν στο μυαλό μου όταν ετοιμαζόμασταν να φτιάξουμε την αφίσα για το 9ο Outview Film Festival, σε μια εποχή όπου η Ελλάδα έχει για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση. Μετά ξεπήδησε η ταινία «Pride», με ένα queer βραβείο στην αγκαλιά της από τις Κάννες. Μια αληθινή ιστορία «αγάπης» των ανθρώπων και των κινημάτων, επίκαιρη και σύγχρονη, κι ας διαδραματίστηκε τόσα χρόνια πριν. Μια ταινία που προσφέρει μια ρεαλιστική απάντηση στην ερώτηση «τι κάνουμε τώρα;». Ενωνόμαστε, ερχόμαστε κοντά, βλέπουμε τα κοινά μας όνειρα, βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Μετά κατέφτασαν πολλές αγνές, αληθινές, δυνατές, απόλυτα queer ταινίες, πλημμύρισε ο σκληρός δίσκος με ανατρεπτικές οικογένειες, με πρωταγωνιστές που δε χωράνε σε φύλα, με έρωτες που δεν αντέχουν σε κλειστές φόρμες, με κινήματα που διεκδικούν και αντιστέκονται. Με έναν Φασμπίντερ και μια Σούζαν Σόνταγκ να μας θυμίζουν πως μπορείς να εξελίξεις τον κόσμο, με μια παιδική ταινία να αποδεικνύει πως εμείς μπορούμε να βελτιώσουμε τον κόσμο, με μια Σουηδική προσωπική επανάσταση αγάπης και αντίστασης όπου θριαμβεύει η θέληση και η αξιοπρέπεια. Μετά, ακόμα κι η μεγάλη μου τηλεόραση έλαμψε με την «Εθνική Ελλάδος» του Καπουτζίδη.

Όλα φέτος από μόνα τους έδειχναν αυτό το παλιό «σπιτάκι της γιαγιάς» που έλεγε «καλός άνθρωπος να είσαι, παιδάκι μου», χωρίς να διαχωρίζει φύλα, πολιτικές, θρησκείες, χρώματα, και που στην αγκαλιά της και στην καρδιά της χωρούσαν όλα. Αν δεν σας θίγω τα στενά πολιτικά σας πιστεύω, και χωρίς καμία πρόθεση να τοποθετηθώ σε κομματικές πρακτικές, χωρίς κανένα ίχνος στράτευσης ή συγκεκριμένης ανάλυσης, και χωρίς να μπλέκομαι με αριθμούς και νούμερα, επιτρέψτε μου να μπω στη φαντασία σας και να σας ζωγραφίσω ένα μεγάλο, ανθρώπινο, πολύχρωμο πλήθος να πορεύεται, να συναντιέται, να μοιράζεται, και να προσπαθεί να διορθώσει ό,τι έχουμε χάσει μέχρι σήμερα. Ονομάστε το όπως θέλετε, ανοίξτε το όσο επιθυμείτε, μην ξεχνάτε όμως να ενώνεστε, να συμπορεύεστε, να αντιστέκεστε και να συνδημιουργείτε. Εγώ έτσι έμαθα, έτσι ξεκίνησα, έτσι απόλαυσα, έτσι προσέφερα.

Νομίζω πως είναι απόλυτα δίκαιο και δικαιολογημένο σήμερα, σε μια περίοδο ύστατης κρίσης των πάντων και στο μεταίχμιο της κατάρρευσης, να θυμηθούμε και να αποδώσουμε φόρο τιμής σε εμάς, που πάντα πιστεύαμε στα μεγάλα, πολύχρωμα, ισότιμα κινήματα και να μας δώσουμε ελπίδα.

Διαβάστε αναλυτικά το φετινό μας πρόγραμμα, παραβρεθείτε στις ομιλίες, γνωρίστε από κοντά τους μαχόμενους καλεσμένους μας, στολίστε παντού την επικριτική μας αφίσα, παρακολουθήστε τις ανήσυχες ταινίες μας και τραβήξτε στα πνευμόνια σας ανάσες ανακούφισης και αισιοδοξίας. Ναι, μπορούμε να δημιουργήσουμε για όλο τον κόσμο έναν καλύτερο, ομορφότερο, υγιέστερο κόσμο.

Μαρία Cyber
Απρίλιος 2015

Με την ευκαιρία της 17ης Μάη, Παγκόσμια μέρα κατά της Ομοφοβίας, Αμφιφυλοφοβίας και Τρανσφοβίας (IDAHOBIT), δράττουμε την ευκαιρία να καταδικάσουμε/επικρίνουμε κάθε μορφή καταπίεσης που ασκείται συνεχώς σε ανθρώπους που βρίσκονται εκτός αυτών που αποκαλούμε νόρμες . Αυτές οι μορφές καταπίεσης περιλαμβάνουν, αλλά δεν περιορίζονται, στο σεξισμό, ετεροσεξισμό, σις-σεξισμο, ρατσισμό, σπισισμό, διακρίσεις ενάντια σε άτομα που βιώνουν κάποια αναπηρία, ηλικιακές και ταξικές διακρίσεις καθώς και τον στιγματισμό οροθετικών ατόμων. Ως αποτέλεσμα, δημιουργούνται και διαιωνίζονται ανισότητες μεταξύ των ανθρώπων με μη-κανονιστικ@ βιολογικά φύλα, κοινωνικά φύλα, σεξουαλικότητες, ταυτότητες και εκφράσεις φύλων, σώματα, επιθυμίες, σχέσεις, φυλή, ηλικία, φυσική ικανότητα. Oι ανισότητες αυτές αποτελούν βάση για διακρίσεις και σε πολλές περιπτώσεις πολλαπλές διακρίσεις, όταν περισσότερες από μία από τις ταυτότητες κάποι@ ατόμου παρεκκλίνει από τις νόρμες και τα ιδεατά της κοινωνίας.
Σε μια κοινωνία όπου όλες οι διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων οφείλουν να χωρούν σε κουτάκια έτσι ώστε ο καπιταλισμός να μπορεί να πουλά προϊόντα προσαρμοσμένα γι’αυτ@, εμείς παραμένουμε περήφανα κουίαρ. Οι κουίαρ άνθρωποι βρίσκονται υπό συνεχή επιτήρηση αφού δεν χωρούν σε δυαδικότητες και παρεκκλίνουν από τις νόρμες. Η ίδια τους η ύπαρξη διαταράσσει το πατριαρχικό σύστημα, και ως εκ τούτου πρέπει να πειθαρχηθούν, πρέπει να τιμωρηθούν. Οι ομοφυλόφιλοι γίνονται αντικείμενο χλευασμού και παρενοχλούνται επειδή «δεν είναι αρκετά άντρες». Τα τρανς* άτομα γελοιοποιούνται και δολοφονούνται βάναυσα. Οι αμφιφυλόφιλ@ θεωρούνται πως βρίσκονται σε σύγχυση και παραμένουν αόρατ@ σε μια και δυαδική και κανονιστική αντίληψη της σεξουαλικότητας. Οι γυναίκες περνούν από εξονυχιστικό έλεγχο υπό το αντρικό βλέμμα. Οι λεσβίες δεν έχουν ακόμη βρει τον «σωστό και αληθινό άντρα» που θα τις βάλει στη θέση τους. Οι οροθετικ@ δαιμονοποιούνται και ξορκίζονται από την κοινωνία. Φέρουν το στίγμα μιας «σεξουαλικά αχαλίνωτης ζωής», είναι η ντροπή. Οι ασεξουαλικ@ μένουν στη αφάνεια και συνεχώς κρίνονται είτε για την επιθυμία τους να έχουν σχέσεις που δεν περιλαμβάνουν σεξουαλικές πρακτικές είτε την επιθυμία τους να μην έχουν καθόλου σχέσεις. Τα ίντερσεξ άτομα εξαναγκάζονται σε ιατρικοποίηση των σωμάτων τους και σε διπολικές αντιλήψεις του φύλου χωρίς καν την συγκατάθεση τους. Η πολυσυντροφικότητα και άλλες μορφές μη-κανονιστικών σχέσεων διαταράσσουν τα ιεραρχικά και μονογαμικά ιδεώδη και οι πολυσυντροφικ@ κατηγορούνται για την αδυναμία τους να δημιουργήσουν μονογαμικές σχέσεις και να αγαπήσουν μόνο ένα άτομο. 
Οι αγώνες μας είναι κοινοί με όλ@ τ@ ανθρώπ@ που ζουν κάτω από την καταπίεση του καπιταλισμού, αυτού του συστήματος που λειτουργεί και ενισχύεται/ενδυναμώνεται από τις οικονομικές ανισότητες που ο ίδιος δημιουργεί. Ένα σύστημα που δεν κάνει καμία εξαίρεση σε μας ή οποιοδήποτε άλλη καταπιεσμένη ομάδα. Για τ@ πρόσφυγες το ταξίδι για την Ιθάκη σταματά απότομα στη Μεσόγειο. Οι «γυμνές ζωές» τους γίνονται «γυμνοί θάνατοι». Δυστυχώς, ζούμε σε έναν κόσμο όπου κάποιες ζωές θεωρούνται ανάξιες να βιωθούν και κάποιοι θάνατοι ανάξιοι να πενθηθούν.
Οι ανισότητες, η καταπίεση και οι διακρίσεις υπάρχουν παντού. Συναντώνται και διασταυρώνονται στην καθημερινότητα μας και επηρεάζουν όλ@ μας, ακόμα και όταν δεν μας αφορούν ούτε και απευθύνονται άμεσα σε εμάς. Τα εργατικά δικαιώματα είναι και δικά μας δικαιώματα και τα δικαιώματα τ@ κουίαρ είναι δικαιώματα όλων σε μια κοινωνία που καταπιέζεται από την πατριαρχία. 
Προσκαλούμε όλ@ να κοπιάσουν στην προβολή της ταινίας “Pride”, στις 5 Ιουνίου στον κοινωνικό χώρο Kaymakkin, στο Καιμακλί στις 19:30. Η ταινία είναι βασισμένη σε μια πραγματική ιστορία που έλαβε χώρα στην Θατσερική Βρετανία την δεκαετία του 80. Μια ομάδα από γκέι και λεσβίες ακτιβιστ@ που ήξεραν τι σημαίνει να αντιμετωπίζει κάποιος αντιξοότητες, στήριξε τους ανθρακωρύχους, οι οποίοι ήταν τότε σε απεργία. Η εκδήλωση θα περιλαμβάνει την προβολή και μια ανοικτή συζήτηση με βάση θέματα που θα τεθούν στην ταινία, με τη συμμετοχή ατόμου που είχε συμμετάσχει στα γεγονότα του 1984 και που θα κάνει μια μικρή εισαγωγή στην Βρετανία του ‘80 πριν από την προβολή. 
Κομμάτια/ στιγμιοτυπα? από την ταινία: 
«Όταν είσαι σε μάχη με κάποιο εχθρό που είναι τόσο πιο δυνατός από εσένα, το να βρεις κάποιο φίλο που δεν ήξερες ποτέ ότι υπήρχε, ε αυτό είναι το καλύτερο αίσθημα στον κόσμο. Βλέπετε τι έχουμε κάνει εδώ μαζεμένοι όλοι μαζί ? Έχουμε γράψει ιστορία !» 
"Έχουμε περάσει παρόμοια με αυτά που έχετε περάσει και εσείς. Κοιτάξτε, έχουμε μαζέψει αυτά τα χρήματα επειδή θέλουμε μόνο να βοηθήσουμε.»
Κοπιάστε !!! 
YKP- Fem, Queer Cyprus, Συσπείρωση Ατάκτων, Πρωτοβουλία ενάντια στην Φασιστική απειλή, faq
17 Mayıs Uluslararası Homofobi, Bifobi ve Transfobi Karşıtlığı Gün (IDAHOBIT ) vesilesiyle sözde normların dışında olan kişilere empoze edilmeye çalışılan her türlü baskı biçimini eleştirmeyi fırsat biliriz. Bu baskı biçimleri cinsiyetçiliği, heteroseksizmi, ırkçılığı, türcülüğü, yaş ayrımcılığını, fiziksel yapabilirliğe dayalı ayrımcılığı, sınıf ayrımcılığını ve HIV pozitif insanların damgalanmasını içerir fakat bunlarla sınırlı değildir. Buna bağlı olarak, norm dışı cinsel yönelim, toplumsal cinsiyet, cinsellik, cinsel kimlik/ifadesi, vücudu, arzuları, ırkı, yaşı, fiziksel yeterliliği toplumsal norm ve ideallerden sapma gösteren bireylere yönelik eşitsizlikler yaratılıp daimileştirilerek, ayrımcılıkların oluşmasına temel teşkil etmekte ve hatta birçok durumda birden fazla kimlikte toplumsal normların dışında sayılan bireylerin çoklu ayrımcılık biçimlerine maruz kalmalarına sebep olmaktadır.
Sırf kapitalizm bizlere daha çok ticari ürün satabilsin ve istediği gibi konumlandırabilsin diye her birimiz, bize dar gelen kutulara sığdırılmaya çalışılıyoruz. Bizler, gururla, başta toplumsal cinsiyet ve cinsellikle ilgili olmak üzere, içinde yaşamaya zorlandığımız sistemlere ve buna bağlı sömürü biçimlerine bir karşı duruş ifadesi olarak kuirliğimizi ilan ederiz. Kuirler sürekli gözetim altındadırlar; disiplin edilmeli, cezalandırılmalıdırlar, çünkü ikili değer sistemlerine sığmamaktadırlar, normlardan sapmıştırlar, çünkü tek başına varlıkları bile ataerkil sisteme bir tehdittir.
Biliyoruz, çünkü tecrübe ediyoruz; homoseksüellere gülünmekte ve ‘yeterince kadınımsı/erkekimsi olmadıkları’ için taciz edilmektedirler. Trans* bireylerle dalga geçilmekte ve acımasızca öldürülmektedirler. Biseksüeller kafaları karışık gibi algılanmakta ve tabularla dolu bir cinsellik algısının içinde görünmez kılınmaktadırlar. Kadınlar mütamadiyen erkek bakışının incelemesi altındadırlar. Lezbiyenler henüz doğru adamı, onları yerlerine yerleştirecek /doğru yola getirecek ‘gerçek bir erkek’ bulamamışlardır. HIV pozitiv olan insanlar şeytanlaştırılmakta ve toplumdan dışlanmaktadırlar. ‘Dizginlenmemiş bir cinsel hayat’ sürdükleri damgasını taşımak zorunda kalmaktadırlar, onlar yüzkarasıdırlar. Aseksüeller görünmezleştirilmekte ve sürekli olarak cinsellik içermeyen ilişkiler arzuladıkları veya hiç ilişki istemedikleri için yargılanmaktadırlar. İnterseks bireyler vücutlarında tıbbi müdahaleye ve rızaları bile olmadan tek bir kalıba girmeye zorlanmaktadırlar. Çokaşklılık veya diğer norm dışı ilişkiler, heteronormatif, çekirdek aile kurumunun dayattığı hiyerarşik ve tekeşli idealleri bozmakta ve bireyler tekeşli ilişkiler kurmadıkları veya sadece bir kişiyi sevmedikleri için suçlanmaktadırlar.
Sınıfsal sömürü üzerinden kendini var eden ve derinleşen kapitalist sistem altında ayrımcılığa uğrayan gruplar ve baskı altında yaşamaya zorlanan tüm insanlarla mücadelemiz ortaktır. Mültecilerin Itaka’ya yolculuğu Akdeniz’de son buluyor. Onların ‘çıplak yaşamları’ ‘çıplak ölümlere’ dönüşüyor. Maalesef, bazı hayatların yaşamaya, bazı ölümlerin de yasını tutmaya değer bulunmadığı bir dünyada yaşıyoruz.
Eşitsizlik, baskı ve ayrımcılık birbirleriyle günlük hayatlarımızda kesişiyor ve bize doğrudan yönelmemiş bile olsalar yaşam alanlarımızı tanımlıyorlar. Heteronormatif patriarkal kapitalizm tarafından baskı altına alınan bir toplumda, işçilerin hakları bizim haklarımız, kuir hakları herkesin haklarıdır.
Herkesi 5 Haziran’da saat 19:30’ da, Kaymaklı’daki “Social Space Kaymakκιν’de” ‘Pride’ adlı filim gösterimimize katılmaya davet ederiz. Film 1980’lerde Thatcher Britanya’sı zamanında geçen gerçek bir hikaye. Zorluklarla yüzleşmenin ne demek olduğunu bilen bir grup gay ve lezbiyen aktivist grevde olan madencileri desteklerler. Etkinlik, film gösterimi ve öncesinde, o dönemlerde İngiltere’de bulunan ve 1984 olaylarında yer almış, bize 80’ler İngiltere’sinin durumu hakkında kısaca bilgi verecek bir katılımcıyla, gündeme getirilen konular hakkında bir söyleşiden oluşacaktır. Etkinliğe Kıbrıs’ın kuzeyinden katılmak isteyenler için Ledra Palace sınır kapısından saat 19:00’da arabalar kalkacaktır. 
‘Senden çok daha büyük, çok daha güçlü bir düşmanla savaştayken, varlığından hiç haberdar olmadığın bir arkadaşın olduğunu bulmak, işte bu dünyadaki en güzel duygu. Burda ne yaptığımızı görebiliyor musun? Biz tarih yazdık!’ Pride Filminden alıntı. 
YKP-fem, Kuir Kıbrıs, faq, Sispirosi Atakton, Faşist Tehdide Karşı İnisiyatif
On the occasion of the May 17, International Day against Homophobia, Biphobia and Transphobia (IDAHOBIT), we are taking the opportunity to condemn/criticize every form of oppression which are continuously being pushed on people who are outside the so-called norms. These forms of oppression include but are not limited to sexism, heterosexism, cissexism, racism, speciesism, ageism, ableism, classism and the stigmatization of HIV-positive people. As a result, inequalities among people of non-normative sexes, genders, sexualities and gender identities/expressions, bodies, desires, relationships, race, age, physical ability are created and perpetuated and in return serve as bases of discrimination and in many cases of multiple discrimination when more than one of their identities deviate from societal norms and ideals.
In a society where all different categories of people must fit into boxes so that capitalism can sell them customized products we proudly remain queers. Queers are constantly under surveillance because they don’t fit into binaries, they deviate from the norms, because their very existence disrupts the patriarchal system; therefore they must be disciplined, they must be punished. Homosexuals are being laughed at and harassed for “not being men enough”. Trans* individuals are being ridiculed and brutally murdered. Bisexuals are perceived as confused and remain invisible in a binaristic and normative perception of sexuality. Women are scrutinized under the male gaze. Lesbians haven’t yet found the right man, a “real man” to put them in their place. HIV-positive people are demonized and exorcised from society. They bear the stigma of a “sexually unbridled life”, they are a disgrace. Asexuals remain invisible and constantly being judged for their desire to have relationships that don’t include sexual practices or even not to have any relationships at all. Intersex people are forced into medicalization of their bodies and binaristic perceptions of sex without even their consent. Polyamorous and other forms of non-normative relationships disrupt the hierarchical and monogamous ideals and individuals are being called out for their inability to form monogamous relationships and love one person.
Our fights are common fights with all people living under the oppression of capitalism, this system that functions upon and intensifies financial inequalities makes no exception to us or any other oppressed group. Refugees’ journey to Ithaki ends in the Mediterranean. Their “bare lives” have become “bare deaths”. Sadly, we live in a world where some lives are considered unworthy of living and some deaths unworthy of grieving.
Inequalities, oppression and discrimination exist and intersect in our daily lives and they affect all of us, even when not directly aimed at us. Worker’s rights are our rights and queer rights are everyone’s rights in a society oppressed by patriarchy. 
We invite everyone to join our screening of the movie “Pride”, on the 5th of June at Social Space Kaymakκιν, in Kaymakli, at 19:30. The movie is about a real story that took place in Thatcher’s Britain in the 80s. A group of gay and lesbian activists who knew what it’s like to face adversity, supported the miners, who were on strike at the time. The event will include the screening and an open discussion about issues raised, with the participation of someone who was around at the time and who has taken part in the 1984 events and who will be also shortly introducing us to the situation in England in the 80’s prior the screening. 
Quotes from the movie: 
"When you're in a battle with an enemy that's so much bigger, so much stronger than you, to find out you had a friend you never knew existed, well that's the best feeling in the world. Can you see what we've done here, by coming together all of us? We made history!"