Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Storia di Elena, donna transessuale fra discriminazioni e stereotipi

http://youmedia.fanpage.it/video/aa/Vdz9lOSwc0yAHP_I

elena
Elena, siciliana di nascita e fiorentina  



d’adozione, è una donna transessuale attivista per i diritti umani, nel Maggio del 2000 venne sottoposta ad un intervento di ri-attribuzione del sesso  presso l’Ospedale San Camillo di Roma, nel 2010, a causa di una riduzione della cavità vaginale,  dovette nuovamente ricorrere alla chirurgia  e da quel momento per lei è iniziato un calvario che ancora ad oggi sembra non avere fine.
Elena ci racconti in breve la tua storia medica?Ho cominciato a fare uso di ormoni e vestirmi da donna a 13 anni, nel ’95 ho iniziato l’iter burocratico per essere inserita nella lista di attesa dell’ ospedale San Camillo di Roma per sottopormi all’ intervento di ri-attribuzione del sesso. Il 17 maggio del 2000 ho coronato questo sogno e un anno dopo ero donna anche sui documenti. Una vagina ricostruita va curata, il rischio maggiore è che tenda ad accorciarsi se non si hanno rapporti sessuali o non si inserisce il tutore che ne mantiene la forma almeno due notti a settimane. Purtroppo la mia si era accorciata, così nel febbraio del 2013 mi sono sottoposta a un nuovo intervento con prelievo di tessuto per allungare la cavità. Una settimana dopo mi sono accorta di avere piccole perdite di feci dalla vagina. Si era creata una fistola. Va detto che l’ intervento  fu  eseguito senza  che fossero rispettati  i protocolli presenti nell’iter dell’ ospedale, infatti la pelle mi fu prelevata dal  braccio e non dalla zona perianale come da prassi. Non ricevetti cure per tre mesi, mi fu  detto di nutrirmi solo di liquidi e che la fistola si sarebbe chiusa da sola. Ma così non è stato, anzi, la fistola si era allargata, tanto che a un certo punto  fui  costretta a portare i pannoloni come le persone anziane non autosufficienti.  Soffrivo di dolori terribili, bruciori, andavo avanti a cortisone e antibiotici. Finalmente si decisero  a rioperarmi nel maggio del 2013. Mi chiusero  la fistola ma anche la vagina nel punto in cui era stato innestato il tessuto; praticamente ero andata ad operarmi con una vagina della profondità di 10 cm e me ne ritrovai una profonda solo 4 cm. Due giorni dopo l’ intervento mi accorsi di avere ancora perdite dalla vagina, venni visitata e il medico (sempre lo stesso) mi disse che bisognava  deviare l’ intestino. Rifiutai  di farmi operare da lui, volevo scappare da quell’ ospedale, ma avevo una fistola ero debilitata,  stavo in una città he non era la mia e fui  costretta a rimanere. Mi operò un altro medico, ma avendo presentato un reclamo all’ URP dell’ ospedale fui tenuta isolata, messa  in un letto di una stanza adibita a sgabuzzino:  per una settimana nessun medico  venne a visitarmi  finché mia madre,  che era venuta a trovarmi,  protestò all’ accettazione. Non mi fu cambiato il catetere per tutto il tempo del ricovero, né presa la temperatura,  venni  nutrita con le parenterali, flebo da due litri, quello fu un periodo durissimo:  ero partita per un ricovero di 5 giorni e invece rimasi un mese in ospedale. Molto probabilmente, poiché avevo  osato  reclamare all’ Urp,  partì  la macchina del fango. Ero pazza, drogata, pericolosa, trattavo male gli infermieri e mi toglievo le flebo da sola.  Quando venni  dimessa mi dissero: “Tra sei mesi la fistola si chiude, torni e ti sistemiamo l’intestino e sotto non fare più niente, se proprio devi fare ti giri e dai il culo “.  Appena mi rimisi un po’ in salute  denunciai quanto mi era accaduto in quell’ ospedale, ma mi si ritorse tutto contro, nessun ospedale  volle in seguito  curarmi finché non misi in atto delle forme di protesta che fecero  molto rumore e così la Regione Toscana fu costretta a muoversi,  nell’ aprile del 2014 mi veniva chiusa la fistola in un ospedale di Firenze. Sono guarita da un anno ma ancora oggi nessuno vuole intervenire per ricostruirmi la vagina e rimettermi a posto l’ intestino.



Non esistono associazioni che possono tutelare le persone che come te hanno avuto problemi in seguito ad una richiesta di ri-attribuzione del sesso?
Le associazioni, quelle più grandi, sono autoreferenziali e molte  sono vicine agli ambienti ospedalieri;  spesso cercano di dissuadere chi vuole denunciare. So per certo che ci sono scambi di favoritismi tra alcune associazioni e ospedali;  le associazioni mandano le persone transessuali da un certo medico di un certo ospedale e in cambio ricevono donazioni, inviti a convegni e anche interventi gratuiti di chirurgia estetica, tutto questo sulla pelle delle transessuali che mandano al macello. Rappresentano solo i loro interessi.
Le strutture sanitarie non dovrebbero cercare di risolvere problemi di salute come il tuo indipendentemente dal medico che ha creato problemi o che si è dimostrato incapace di dare una degna assistenza ai suoi pazienti?
Dovrebbero, ma cane non morde cane; forse c’entra anche la transfobia; noi siamo meno persone di altre e i centri che in Italia praticano questo tipo di interventi sono pochi; i medici si conoscono tutti tra di loro e preferiscono mantenere buoni rapporti reciproci  piuttosto che prestare le cure necessarie a chi ha subito danni gravi per l’imperizia di un loro collega.
I casi di malasanità che riguardano le  persone transessuali vengono trattati  dalle strutture mediche e dai media in maniera diversa da quelli che riguadagno le persone eterosessuali?
Assolutamente si, i media snobbano questo tipo di notizie, ancora sbagliano gli articoli e dicono un trans invece di una trans quando parlano di  trans MTF e per loro siamo tutte prostitute, ma non è così e se qualcuna è costretta  a prostituirsi è perché le è negato  di  fare altro. Il 60% delle persone transessuali italiane non lavora  o non ha  mai lavorato perché discriminato.
Quali sono le difficoltà che una persona transessuale si ritrova ad affrontare nel nostro paese?Il riconoscimento sociale come persone che passa soprattutto attraverso il lavoro, finché l’ unico lavoro possibile sarà la strada vivremo sempre ai margini.
Pensi che una mancata rappresentanza anche mediatica delle persone transessuali che svolgono attività lavorative comuni sia in effetti una delle cause di discriminazione?
Credo che contribuisca, purtroppo finché dei diritti delle persone transessuali si parlerà solo in programmi trash tipo “Pomeriggio5” saremo  destinate ad essere viste come delle macchiette.
Se poi a rappresentarci sono trans che fanno le prostitute o le soubrettes non ne usciamo più.
Che poi chi ha investito queste persone del ruolo di rappresentare le persone transessuali?
La parola “transfobia” indica  sia l’avversione prodotta dai pregiudizi e dalle  stigmatizzazioni nei confronti delle persone transessuali o transgender,  sia la paura soggettiva che alcuni provano verso queste.  Al di là delle questioni culturali,  perché il “diverso”, nonostante la scienza spieghi quanto siano infondate certe fobie, incute ancora paura?
Io direi che viviamo in un paese molto ipocrita, la transfobia esiste sicuramente, però i clienti delle prostitute trans sono milioni, sono gli stessi che la notte fanno il puttan tour e il giorno dopo ti scartano a un colloquio di lavoro.
Forse hanno paura che si scoprano le loro frequentazioni.



La legge attuale sul cambiamento di sesso non è stata ancora ripresa in esame da tempo,  le persone che richiedono la ri-attribuzione di genere devono passare attraverso un iter che prevede fra l’altro la mutilazione dei genitali e una serie di colloqui con medici psichiatri. Quali tutele invece la politica dovrebbe  attuare a favore di chi cerca di vivere a pieno  l’identità  sessuale che sente e che desidera?
La Legge 164 dell’ aprile 1982 è ormai una legge vecchia, che andrebbe modernizzata; la legge,  va detto, fu fatta non negli interessi delle persone transessuali ma per fare guadagnare soldi a psicologi, psichiatri, avvocati, periti del tribunale e ospedali. La disforia di genere è considerata un disturbo della psiche da cui si guarisce sottoponendosi a una sterilizzazione forzata. Roba da Medio Evo.
In alcuni paesi l’appartenenza al  terzo sesso è legalmente riconosciuta, in alcune nazioni come la Thailandia  le persone transessuali vivono perlopiù in un clima di rispetto.  In Italia ancora siamo lontani dalla completa accettazione da parte della società di  queste persone, quanto sarebbe importante che anche nel nostro paese venga riconosciuto il terzo sesso?Sarebbe un grande passo di civiltà, basta pensare che in Europa già molti paesi: Germania, Olanda, Danimarca, Croazia,  riconoscono il terzo sesso. Addirittura la cattolicissima Malta da qualche mese occupa il primo posto nel mondo per aver fatto la Legge più avanzata che regola questo  tema. A Malta non ci sarà più bisogno di sottoporsi a interventi demolitivi per vedere  riconosciuto il proprio genere, nelle scuole ci saranno bagni per studenti e studentesse  transessuali e sarà  vietato per legge modificare i caratteri genitali di un bambino intersessuale:  la scelta potrà essere fatta  quando avrà preso coscienza del proprio genere di appartenenza.
Quanto ancora pesa l’influenza della chiesa sulla politica  riguardo alla mancanza di  leggi  che potrebbero tutelare le persone appartenenti alla comunità LGBT e in particolare le persone transessuali?
La Chiesa fa la sua parte, mesi fa Bergoglio  aveva  definito le persone transessuali delle “Bombe Atomiche”,  saremmo delle armi letali, eppure siamo una comunità molto pacifica.
Le responsabilità più grandi le ha la politica che non ci ha mai considerato  forse perché siamo  solo centomila circa in Italia  non risultiamo un bacino elettorale appetibile. Ma la buona politica dovrebbe occuparsi in primis delle minoranze più discriminate. Invece veniamo spesso  usate come arma di ricatto politico.

L’educazione del rispetto di genere è una materia fondamentale affinché un domani le persone non soffrano più a causa dell’omo-transfobia, ma i media, oltre a trattare poco questo argomento, non hanno cura di rappresentare le persone transessuali al di là degli stereotipi. Una donna o un uomo transessuale colto e preparato difficilmente trova spazio nei salotti televisivi o negli ambienti dove si dovrebbe fare cultura o parlare dei diritti umani. Spiegaci perché ritieni estremamente importante il mettere in luce figure che potrebbero amplificare la vostra voce.
Forse i media hanno paura, probabilmente amano proprio  gli stereotipi, e quelle come me e siamo tante, siamo forse considerate pericolose perché siamo spiriti liberi non asserviti a Partiti o Associazioni.
Siamo scomode.

Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

Oμογονεϊκότητα: oι νέες οικογένειες «ουράνιο τόξο»

omogoneikotita_1.jpg

Αντίθετα με ό,τι συνέβαινε στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, ολοένα και περισσότεροι ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες διεκδικούν το δικαίωμά τους για μια «φυσιολογική» αλλά κοινότοπη οικογενειακή ζωή

Φέτος το καλοκαίρι, σε μια παραλία της Κρήτης, γνώρισα έναν συμπαθέστατο και κοινωνικότατο Ιταλό μπόμπιρα, τον Μάουρο. Το ιδιαίτερο μ’ αυτό το παιδί, όπως διαπίστωσα σύντομα, ήταν ότι είχε όχι έναν αλλά δύο μπαμπάδες, τον Λούτσιο και τον Μπερναντίνο.
Το σημερινό άρθρο προέκυψε από την απρόσμενη γνωριμία και τις πολύ διαφωτιστικές συζητήσεις με αυτήν την ασυνήθιστη ιταλική οικογένεια χωρίς μητέρα αλλά με δύο μπαμπάδες και ένα παιδί.
Ο νεολογισμός «ομογονεϊκότητα» («homoparentality») είναι ο επιστημονικός όρος για την περιγραφή της ανοίκειας κατάστασης που δημιουργείται όταν ζευγάρια γκέι αποκτούν ή υιοθετούν παιδιά, δημιουργώντας οικογένειες με δύο μπαμπάδες ή, εναλλακτικά, με δύο μαμάδες.
Σήμερα θα εξετάσουμε ποιες συνέπειες έχει για τα ίδια τα παιδιά αυτή η ιδιαίτερη οικογενειακή κατάσταση και πότε νομιμοποιείται (επιστημονικά και κοινωνικά) η δήθεν «αφύσικη» απόφαση των ομόφυλων ζευγαριών να γίνουν γονείς.
Μολονότι δεν είναι ούτε το μεγαλύτερο ούτε το οξύτερο κοινωνικό πρόβλημα που αντι-μετωπίζουμε σήμερα στον τόπο μας, μια κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να επανορθώσει το εξόφθαλμα ρατσιστικό και ομοφοβικό καθεστώς επανα-φέροντας προς ψήφιση στη Βουλή το «Νέο Σύμφωνο Συμβίωσης» που θα εξασφαλίζει την ισονομία ανάμεσα στα ετερόφυλα και τα ομόφυλα ζευγάρια

Mα, εσύ πόσες μαμάδες έχεις; Ή, εναλλακτικά, πόσους μπαμπάδες; Τέτοια ερωτήματα ακούγονται όλο και πιο συχνά στα σχολεία ή στις παιδικές χαρές των σύγχρονων μεγαλουπόλεων. Τα υποβάλλουν συνήθως παιδιά «φυσιολογικών» οικογενειών στα παιδιά των ασυνήθιστων -και άρα «προβληματικών»!- οικογενειών στις οποίες και οι δύο γονείς ανήκουν στο ίδιο φύλο.
Πρόκειται για το νέο κοινωνικό φαινόμενο της «ομογονεϊκότητας» που, αν και αδιανόητο μέχρι πριν από μερικά χρόνια, αποτελεί σήμερα την πιο ορατή και προκλητική εκδήλωση της μετανεωτερικής αποδόμησης των καθιερωμένων «έμφυλων ταυτοτήτων» και των παραδοσιακών οικογενειακών σχέσεων.
Η ορατή πλέον προοπτική νομιμοποίησης των οικογενειών όπου και οι δύο γονείς ανήκουν στο ίδιο φύλο συνάντησε από την πρώτη στιγμή τη σχεδόν καθολική δυσπιστία της κοινωνίας. Και οι αντιδράσεις των πολιτών εξακολουθούν να είναι εχθρικές: κάποιοι αμφιβάλλουν για το αν δύο ομόφυλοι γονείς είναι σε θέση να μεγαλώσουν «σωστά» ένα παιδί, ενώ οι περισσότεροι είναι πεπεισμένοι ότι αυτά τα παιδιά δεν μπορεί να είναι ψυχικά ισορροπημένα και πιθανότατα θα γίνουν κι αυτά ομοφυλόφιλοι.
Μέχρι σήμερα οι σχετικές ιατρικές-ψυχολογικές έρευνες δεν έχουν καταφέρει να ανασκευάσουν αυτές τις ομοφοβικές προκαταλήψεις, μολονότι μας αποκαλύπτουν ότι αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν συνήθως καλά και με πολλή αγάπη.

Τα ψευδοεπιστημονικά κοινωνικά στερεότυπα

Αν πριν από τέσσερις δεκαετίες αποτελούσε σκάνδαλο το να ζουν μαζί και να εμφανίζονται δημοσίως ζεύγη ομοφύλων, σήμερα θεωρείται όχι απλώς κοινωνικά αποδεκτό αλλά και απολύτως νόμιμο, χάρη στην καθιέρωση, στις πιο ανεπτυγμένες χώρες, των συμφώνων συμβίωσης ή ακόμη και των γάμων μεταξύ ομοφύλων.
Με τη σταδιακή νομιμοποίηση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων προέκυψε η επιπρόσθετη ανάγκη να αναγνωριστεί νομικά και στα ομόφυλα ζευγάρια το δικαίωμα να γίνουν γονείς ενός ή περισσότερων παιδιών. Δικαίωμα που, μέχρι τότε, αναγνωριζόταν από τον νόμο μόνο στα ετερόφυλα ζευγάρια.
Ωστόσο, μια τόσο ριζική ανατροπή των καθιερωμένων οικογενειακών σχέσεων και ρόλων φαίνεται να τρομάζει ακόμη και όσους ή όσες, μέχρι χθες, υποστήριζαν ένθερμα το δικαίωμα των γκέι ζευγαριών στη νόμιμη συμβίωση.
Πριν από δύο δεκαετίες σε ορισμένες Πολιτείες των ΗΠΑ, στον Καναδά και σε αρκετές χώρες της Ε.Ε. άρχισαν να πληθαίνουν οι αποκαλούμενες οικογένειες «ουράνιο τόξο», που ονομάστηκαν έτσι για να υπογραμμιστεί ο πολύμορφος χαρακτήρας τους σε αντίθεση με τις παραδοσιακές ετερόφυλες οικογένειες. Τον Ιανουάριο του 2008, μάλιστα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε ότι όλα τα νόμιμα ζεύγη ομοφύλων έχουν δικαίωμα να υιοθετούν ένα παιδί.
Σήμερα στη γειτονική Ιταλία πάνω από 100 χιλιάδες παιδιά ανατρέφονται από ζεύγη ομοφύλων. Στη Γαλλία ο αριθμός ξεπερνά τις 200 χιλιάδες, ενώ στις ΗΠΑ υπολογίζεται ότι μεγαλώνουν σε ομογονεϊκές οικογένειες περίπου 14 εκατομμύρια παιδιά!
Οπου λοιπόν είναι νομικά εφικτό, σχηματίζονται οικογένειες με γονείς που ανήκουν αμφότεροι στο ίδιο φύλο. Προφανώς, οι οικογένειες λεσβιών είναι περισσότερες από τις οικογένειες όπου και οι δύο γονείς είναι άνδρες επειδή για τις γυναίκες είναι λιγότερο περίπλοκο να αποκτήσουν παιδιά αν το επιθυμούν.
Oμογονεϊκότητα
Για παράδειγμα, μια λεσβία μπορεί να αποκτήσει παιδί σχετικά εύκολα μέσω τεχνητής γονιμοποίησης (σπερματέγχυση). Ενώ ένας γκέι για να αποκτήσει παιδί οφείλει να εξασφαλίσει μια «παρένθετη μητέρα», η οποία θα του παραχωρήσει (χωρίς αξιώσεις) το παιδί μόλις γεννηθεί.
Γύρω από αυτό το βασικό σχήμα υπάρχουν βέβαια αρκετές παραλλαγές: ο ομοφυλόφιλος ενδέχεται να έχει αποκτήσει το παιδί από μια νόμιμη σύζυγο, με την οποία κατόπιν χώρισε. Εναλλακτικά, ένα ζεύγος ομοφυλοφίλων μπορεί να έχει αποφασίσει από κοινού με ένα ζεύγος λεσβιών να αποκτήσουν ένα ή περισσότερα παιδιά τα οποία τα ανατρέφουν μαζί.
Και φυσικά υπάρχει πάντα η δυνατότητα για ένα ζευγάρι γκέι να υιοθετήσει ένα παιδί, όταν αυτό επιτρέπεται από τον νόμο. Σύμφωνα με σχετική έρευνα στις ΗΠΑ, το 49% των ομόφυλων ζευγαριών (άνδρες ή γυναίκες) που δεν έχουν παιδιά επιθυμούν διακαώς να υιοθετήσουν.
Από όλες τις σχετικές έρευνες των ψυχολογικών και παιδιατρικών εταιρειών στις ΗΠΑ και την Ε.Ε. επιβεβαιώνεται ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν από γκέι ζευγάρια δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερα προβλήματα σε σχέση με τα παιδιά από «φυσιολογικές» οικογένειες και εμφανίζουν, στατιστικά, τις ίδιες προοπτικές ισορροπημένης ανάπτυξης με τα παιδιά των ετερόφυλων ζευγαριών. Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι διασφαλίζεται από τον νόμο μια σταθερή και αναγνωρισμένη σχέση με τους ομοφυλόφιλους γονείς τους.
Οταν μεγαλώνουν σε ένα ανεκτικό πολιτισμικό και κοινωνικό περιβάλλον, όταν δεν αφομοιώνουν τη γνωστή ομοφοβική βία, τότε καμιά ρατσιστική προκατάληψη δεν μπορεί να δηλητηριάσει τη ζωή αυτών των παιδιών.
Ορισμένες πιο ειδικές μελέτες μάλιστα δείχνουν ότι αυτά τα παιδιά επιδεικνύουν πολύ μεγαλύτερη ανοχή σε κάθε τι διαφορετικό και ευχέρεια στην αναγνώριση των ιδιαίτερων κοινωνικών ρόλων. Με άλλα λόγια, η μεγάλη αγάπη και το ενδιαφέρον που δέχονται από τους αντισυμβατικούς γονείς τους τούς επιτρέπουν να ξεπερνούν τα προβλήματα που τους δημιουργεί το κοινωνικό τους περιβάλλον.
Οσο για την ανεπιβεβαίωτη εικασία –που ακούγεται ως απειλή- ότι αυτά τα παιδιά, δεδομένων των «μη φυσιολογικών» προτύπων που αφομοιώνουν, είναι μοιραίο να γίνουν κι αυτά ομοφυλόφιλοι όταν μεγαλώσουν, οι περισσότεροι ειδικοί μάς υπενθυμίζουν πονηρά ότι η πλειονότητα των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε οικογένειες με ετερόφυλους «φυσιολογικούς» γονείς.


Η μοναδική διέξοδος είναι η απόρριψη της ομοφοβίας


Ωστόσο, τα παιδιά των ομογονεϊκών οικογενειών αντιμετωπίζουν συνήθως σοβαρά προβλήματα αποδοχής από το μικροκοινωνικό περιβάλλον τους. Τα παιδιά στο σχολείο ή οι παρέες της γειτονιάς εκδηλώνουν με τον πιο άκριτο και ενίοτε βίαιο τρόπο τις ομοφοβικές και σεξιστικές προκαταλήψεις της κοινωνίας στην οποία ζουν. Και η αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση είναι η ευαισθητοποίηση και η κατάλληλη ενημέρωση όχι μόνο των παιδιών αλλά και των γονέων ή των δασκάλων τους.
Πάντως, η χειρότερη στρατηγική είναι η μικροαστική υποκρισία που επιχειρεί μάλλον να αποκρύψει παρά να αποκαλύψει το πρόβλημα: ορισμένα ομόφυλα ζευγάρια επιλέγουν να κρύβουν και να μην εξηγούν με ειλικρίνεια στα παιδιά τους τις ιδιαίτερες σεξουαλικές επιλογές τους.


Δεδομένου, μάλιστα, ότι αυτά τα παιδιά πρέπει να ζήσουν σε μια κοινωνία όπου ο κανόνας είναι να έχεις έναν μπαμπά και μια μαμά και όχι δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες, αυτό το καλοπροαίρετο ψέμα βαραίνει στη ζωή των παιδιών και επηρεάζει δραματικά τις σχέσεις τους με τους άλλους και κυρίως με τους αντισυμβατικούς γονείς τους.
Επομένως, το πραγματικό πρόβλημα είναι η κοινωνική και προσωπική διαχείριση της ομοφοβίας. Ενα πρόβλημα που, για χώρες όπως η Ελλάδα, επιβαρύνεται από την έλλειψη όχι μόνο της κατάλληλης παιδείας αλλά και ενός νομοθετικού πλαισίου που να επιτρέπει τη σύναψη γάμου ή, έστω, ενός συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια που το επιθυμούν.

Ετσι, ένας μεγάλος αριθμός προσώπων στην Ελλάδα δεν μπορεί, λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, να ασκήσει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή.


Μολονότι έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αποφάσισε να αφαιρέσει την ομοφυλοφιλία από τη λίστα των ψυχικών ασθενειών, το αίτημα για ίση μεταχείριση από τη Δικαιοσύνη των ομόφυλων ζευγαριών με τα ετερόφυλα ζευγάρια παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανικανοποίητο.
Αναγνωρίζοντας αυτό το εμφανές έλλειμμα ισονομίας το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποφάσισε το 2007 να θεσπίσει τη 17η Μαΐου ως Ημέρα κατά της Ομοφοβίας προκειμένου να συντονίσει τις προσπάθειες ώστε όλα τα κράτη-μέλη να αποδεχτούν κάποτε έναν κοινό νόμο-πλαίσιο που θα αναγνωρίζει στο εσωτερικό της Ε.Ε. ίσα δικαιώματα στα ομόφυλα με τα ετερόφυλα ζευγάρια.
Μολονότι δεν είναι ούτε το μεγαλύτερο ούτε βέβαια το οξύτερο κοινωνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα στον τόπο μας, μια κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να επανορθώσει αυτό το εξόφθαλμα ρατσιστικό και ομοφοβικό καθεστώς επαναφέροντας προς ψήφιση στη Βουλή το «Νέο Σύμφωνο Συμβίωσης» που θα εξασφαλίζει την ισονομία (ίσα δικαιώματα κοινωνικά, θεσμικά, ασφαλιστικά, κληρονομικά κ.λπ.) ανάμεσα στα ετερόφυλα και τα ομόφυλα ζευγάρια.

Η σημερινή γεωγραφία των ομογονεϊκών δικαιωμάτων

Το κοινωνικό και το νομικό καθεστώς των γκέι ζευγαριών άρχισε να αλλάζει στις πιο ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες στις αρχές του 21ου αιώνα χάρη στους πολυετείς αγώνες και τη συστηματική προπαγάνδα των ομοφυλοφιλικών οργανώσεων.
Ετσι, τα γκέι ζευγάρια κατέκτησαν το δικαίωμα να προχωρούν σε πολιτικό γάμο στην Ολλανδία (από το 2001), στο Βέλγιο (από το 2003), στην Ισπανία (από το 2005), στον Καναδά, τη Νότια Αφρική και τη Νορβηγία (από το 2008), στην Ελβετία και σε πέντε Πολιτείες των ΗΠΑ (από το 2009).
Στη Γαλλία, το Ισραήλ και τις Ολλανδικές Αντίλες οι ενήλικοι ομοφυλόφιλοι έχουν το δικαίωμα να συνάπτουν «σύμφωνο συμβίωσης» ή, εναλλακτικά, να αναγνωρίσουν τον μεταξύ τους γάμο, ο οποίος πραγματοποιήθηκε σε χώρα όπου αυτός επιτρέπεται.


Το δικαίωμα στη γονεϊκότητα

Η υιοθεσία ενός ή περισσότερων παιδιών από ζευγάρια που ανήκουν στο ίδιο φύλο είναι απολύτως νόμιμη στη Μεγάλη Βρετανία, την Ισπανία, την Ελβετία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Ισλανδία, τη Σουηδία, το Ισραήλ, τον Καναδά, την Αυστραλία, και σε ορισμένες Πολιτείες των ΗΠΑ.
Ειδικότερα, στη Νορβηγία, τη Δανία και τη Φινλανδία επιτρέπεται και η λεγόμενη «stepchild-adoption», δηλαδή η υιοθεσία από το ένα μέλος του ζευγαριού των φυσικών ή θετών τέκνων του άλλου μέλους.
Αυτά τα νομικά δεδομένα μάς αποκαλύπτουν τις τρέχουσες διαστάσεις του ομογονεϊκού φαινομένου. Αντίθετα με ό,τι συνέβαινε στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, ολοένα και περισσότεροι ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες διεκδικούν σήμερα το δικαίωμά τους στη γονεϊκότητα. Με άλλα λόγια, την ανάγκη τους για μια «φυσιολογική» αλλά κοινότοπη... οικογενειακή ζωή.

Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

Printed Version: IFED Annual Report 2015

LGBT Families: “THE KIDS ARE ALRIGHT”!
Hnyjhel0ku9ibmdyncrc
Maria von Känel
801 Facebook Friends
Writing
Zürich
Switzerland
1 Team Member
Contact  See More Details

 

EQUAL  OPPORTUNITIES FOR ALL FAMILIES

LGBTIQ* families (defined as families where at least one parent self-identifies as lesbian, gay, bisexual, transgender, intersex or queer) live all over the world. As diverse as the societal and political situation may be, recognition and equal rights are a basic necessity for all families. This annual report introduces the organisations involved in the International Family Equality Day as well as the work done by the IFED Committee and highlights the activities that were held in the different countries to celebrate this day. It also aims to serve as an inspiration for the fifth IFED, which will take place 1 May 2016 and for LGBTIQ* parents, LGBTIQ* activists and other interested parties to get involved in the struggle for equality and recognition for rainbow families the world over.

    HOW TO STRENGTHEN LGBTIQ* FAMILIES

    The IFED Annual Report 2015 will be used as a practical tool to address lobbying strategies and as a means to strengthen the visibility of rainbow families around the world. It can be used to forge alliances with other family organisations as well as with policymakers and the authorities towards the goal of recognition for all families. The collective solidarity should be strengthened in collaboration with different family forms because together, we are strong.


    International Family Equality Day (IFED) in the European Parliament in Brussels.This was the first time IFED was celebrated in the European Parliament. The event was made possible with the support of the Intergroup on LGBT Rights of the European Parliament.

    WHERE YOUR DONATION WILL GO

    We will use your donation for the cost of printing the IFED Annual Report 2015 to enable us to hand it over personally to authorities, experts, LGBT activists, human rights experts and politicians in the course of our advocacy work. In the picture below we had the opportunity to hand the IFED Annual Report 2014 to Yooomi Rënstrom, Current Affairs Committee (Council of Europe) and the U.S. Department of State’s first-ever Special Envoy for the Human Rights of LGBT Persons, Mr. Randy W. Berry, personally. 

      IFED Annual Report 2015

      We look forward to sharing the IFED Annual Report 2015. It will allow us to forge alliances with representatives from public services, institutions and politics in our struggle for recognition of all families. This year the IFED was celebrated in 67 Towns in 32 Countries worldwide.

      WHAT WE WILL ACHIEVE

      Through visibility and the promotion of research on same-sex families we will be able to break down prejudices and at the same time strengthen and empower families, authorities, politicians and experts.


      Thank you so much for your help.

      Yours cordially,
      The International Family Equality Day (IFED) Network




      International Family Equality Day 3 May 2015 “THE KIDS ARE ALRIGHT”


      In 2015, the IFED was celebrated in 67 cities in 32 countries worldwide.
      Regardless of the different legal, political and social circumstances around the world, the large increase in the number of lesbian, gay, bisexual, trans and queer (LGBTQ) people choosing to raise children is a global phenomenon. The International Family Equality Day (IFED) was launched as a sign of solidarity and strength, to promote equality for all families. For the first time, on 6 May 2012, several events were held simultaneously throughout Australia, Europe, Canada, Japan and the US. Families, friends, interested parties, experts from government agencies and other institutions as well as politicians and representatives of all political parties were invited to celebrate the rainbow of families around the world. This annual report introduces the organizations involved in IFED as well as the work done by the IFED Committee. The report highlights the activities held in different countries to celebrate IFED 2015. It also serves as an inspiration for the fifth International Family Equality Day, which will take place on 1 May 2016.  

      GET INSPIRED for the IFED 2016 
      http://internationalfamilyequalityday.org/index.php/annual-report/annual-report-2015-a

      Goals & Future Projects 
      The IFED Committee encourages families to join the IFED network, to start their own traditions in celebrating their family pride and to continue with their ongoing efforts for full family equality. To make it possible, the Committee strives to identify and connect with existing LGBTQ family organizations worldwide.  Date: Sunday, 1 May 2016 Worldwide, International Family Equality Day All countries that have held events to celebrate the IFED 2012 till 2015 will do so again in 2016. Austria, Belgium, Canada, Croatia, Finland, Germany, Greece, Israel, Italy, Japan, Lithuania, Norway, Spain, Sweden, Switzerland, UK and USA are already planning their IFED 2016 events. Make sure to join us next year by organizing your own event!  




      If 1 May 2016 is not a suitable date in your country, there is no problem - simply choose a day near this date to celebrate IFED!  

      Special Thanks To all the people who are actively involved in bringing visibility to family diversity in society. 
      To those who are prepared to stand up for the rights of rainbow families.  
      To all those rainbow families who change society through being visible.

      Order the hard copy of the IFED Annual Report 2015 Please email Maria von Känel: info@internationalfamilyequalityday.org 

      Happy reading. Yours cordially, 
      The International Family Equality Day (IFED) Network 
      Canada, Coalition des familles homoparentales and LGBTQ Parenting Network
      Europe, NELFA (The Network of European LGBT Families Associations)
      Israel, Keshetfamilies
      Japan, Rainbow Families Japan  
      USA, Family Equality Council  

      Media contact: 
      Maria von Känel, NELFA President, info@nelfa.org, +41796110671 
      IFED website: www.internationalfamilyequalityday.org   
      IFED Facebook page:  
      HYPERLINK https://www.facebook.com/InternationalFamilyEqualityDay?ref=hl

      Participating Countries/Organizations:  
      Organization: FAmOs - Familien Andersrum Österreich 
      Country: Austria 
      Media-Contact: Barbara Schlachter, info@regenbogenfamilien.at, Tel: +4369918184153 www.regenbogenfamilien.at  

      Organization: Coalition des familles homoparentales 
      Country: Canada 
      Media-Contact: Mona Greenbaum, info@familleshomoparentales.org, Tel: 514-878-7600
      www.familleshomoparentales.org  

      Organization: LGBTQ Parenting Network 
      Country: Canada 
      Media-Contact: Andy Inkster,  parentingresources@sherbourne.on.ca, Tel: (416) 324-4100 ext. 5276
      www.lgbtqparentingconnection.ca  

      Organization: Finnish Rainbow Families Association (Sateenkaariperheet) 
      Country: Finland 
      Media Contact Name: Juha Jämsä, CEO, juha.jamsa@sateenkaariperheet.fi, Tel: +358-44-9971956 www.sateenkaariperheet.fi 

      Organisation : Association des parents et futurs parents gays et lesbiens, APGL
      Country : France
      Media contact : Doan Luu, presse@apgl.fr, +33.6 16 66 56 91
      www.apgl.fr

      Organization: LSVD/ILSE
      Country: Germany
      Media contact: Dr. Lisa Green, NELFA Board Member, lisa.green@uni-konstanz.de, tel: +4915787657184
      www.lsvd.de


      Organization: Oikogeneies Ouranio Tokso  
      Country: Greece 
      Media-Contact: Irene Petropoulou, ouraniotoksofamilies@gmail.com, Tel: +30 6948257008 

      Organization: OLKE
      Country: Greece
      Media-Contact: Konstantina Kosmidou, info.olke@gmail.com

      Organization: Keshetfamilies (=rainbow families) 
      Country: Israel 
      Media-contact: Vicky Schul, keshetfamilies@gmail.com Tel: +972-3-6778237 ; mobile +972-523-556497 www.keshetfamilies.org.il

      Organization: Famiglie Arcobaleno 
      Country: Italy 
      Media-Contact: Valeria Balzarini, FamiglieArcobaleno@yahoogroups.com, Tel: +39 3492689556  www.famigliearcobaleno.org

      Organization: Rete Genitori Rainbow 
      Country: Italy 
      Media-Contact: Fabrizio Paoletti, stampa@genitorirainbow.it, Tel: +39 392 7063590 

      Organization: Rainbow Families Japan(Nijiiro-Kazoku)
      Country: Japan
      Media-Contact: Haru Ono, rainbowfamilyjp@gmail.com

      Organization: House of Diversity and Education 
      Country: Lithuania 
      Media Contact Name: Vilma Gabrieliūtė, ivairovesnamai@gmail.com, Tel: +37060117906 www.ivairiseima.lt  

      Organization: FLG, Associació de Famílies Lesbianes i Gais 
      Country: Spain (Barcelona) 
      Media Contact: Katy Pallàs (president), +34 645 318 860   familieslg@familieslg.org www.familieslg.org  

      Organization: Galesh, Associació de Famílies Homoparentals 
      Country: Spain (Valencia) 
      Media Contact: Marc Brell i López (president), info@galesh.org, Tel: +34 686146244

      Organization: Dachverband Regenbogenfamilien 
      Country: Switzerland  
      Media-Contact: Maria von Känel, info@regenbogenfamilien.ch, Tel: +41796110671 www.regenbogenfamilien.ch 

      Organisation: LGBT parents
      Country: UK
      Media-Contact: Claire 

      Organization: Family Equality Council
      Country: USA
      Media contact: Bradley Jacobs, bjacobs@familyequality.org, tel: 917.324.8771


      Η ετήσια έκθεση για τη γιορτή των οικογενειών είναι έτοιμη! Το 2015 είχαμε εκδηλώσεις σε 67 πόλεις 32 χωρών. Ξεφυλλίζοντας το βιβλιαράκι θα δείτε και φωτογραφίες από τη δική μας γιορτή στην Ελλάδα. Είμαστε περήφαν@ που καταφέραμε γίνει και να περάσουν όμορφα όσ@ ήταν εκεί! Σε μια χώρα χωρίς νόμους, σε μια χώρα μέσα στην οικονομική κρίση, η γιορτή μας δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από εκείνες των άλλων 66 πόλεων των 31 χωρών. Συνεχίζουμε....


      http://issuu.com/mariavonkanel/docs/ifed2015_finalweb?e=2701252%2F15269353


      Contact Us

      Name *
      Email *
      Subject *
      Message *
      Powered byEMF Web Forms Builder
      Report Abuse