Είμαι υπέρμαχος της τάξης, της λογικής πειθαρχίας (φυσικά... όχι αυτής του στρατού) και της τήρησης των κανόνων είτε συμφωνώ είτε διαφωνώ μ" αυτούς. Οκ...οκ... Έχω κάνει και εγώ τις παρανομίες μου και τις «ελληνικούρες» μου, όπως οι περισσότεροι από εμάς... (για μερικές έχω μετανιώσει..). Όμως το προ-μηνών ταξίδι με τη Χρύσα στην Στοκχόλμη μου... διέλυσε το κεφάλι!
Η 10ημερη παραμονή μας για ξεκούραση και χουχου... άλλαξε τον τρόπο που βλέπω, αντιλαμβάνομαι και αντιμετωπίζω καταστάσεις, αναφορικά με την ανατροφή του Γιάννη.
Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, ήθελα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να γυρίσω πίσω. Μετά από κάποιους μήνες (και κυρίως μετά το δημοψήφισμα) άρχισα να το πιστεύω και να το σκέφτομαι εντονότερα. Η κοινωνική ανασφάλεια που μου παρέχει απλόχερα η χώρα μου (μαζί με τον ήλιο και τη θάλασσα) έχει μεγιστοποιήσει τις τάσεις μεταναστευτικής φυγής για κάτι αβέβαιο αλλά παράλληλα ποιοτικό, σίγουρο και πιθανόν ρεαλιστικό.
Σχεδόν όλοι οι ελληνοσουηδοί που γνωρίσαμε στο ξενοδοχείο αλλά και στο δρόμο (κάνουμε μπαμ από μακριά ότι είμαστε Έλληνες) – κάποιοι ελεύθεροι, κάποιοι παντρεμένοι – μας είπαν την ίδια ατάκα: «Εδώ δεν παλεύεται, αλλά δεν γυρίζω πίσω».
Και αμέσως γεννιέται η απορία γιατί δεν θέλουν να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα; Τι είναι αυτό που τους κρατάει μακριά από τη χώρα τους;
Μπορώ να φανταστώ ότι αυτό που κρατάει εμένα εδώ, είναι το ίδιο που τους απωθεί να επιστρέψουν. Μήπως τελικά έχουν δίκαιο και απλά εμείς φοβόμαστε να περιπλανηθούμε σε άγνωστους τόπους και να παραδεχθούμε ότι δεν αντέχουμε άλλο;
Τι μας κρατάει εδώ... σε μια χώρα με την ανεργία στο θεό, την εκπαίδευση ένα βήμα πριν την πλήρη ιδιωτικοποίηση μέσω φροντιστηρίων, την υγεία να είναι είδος πολυτελείας, με απόλυτη ισοπέδωση κοινωνικών αξιών, με ένα μέλλον που όλοι, μα όλοι κοιτάζουν την πάρτη τους. Δεν τοποθετούμαι πολιτικά, γιατί όλοι μας φταίμε! Και οι δεξιοί και οι αριστεροί και οι κεντρώοι και οι αδιάφοροι. Δεν φταίνε 300-400 άτομα για αυτό που ζούμε ή (δυστυχώς) θα συνεχίσουμε να ζούμε... Τα παιδιά μας όμως τι φταίνε να μεγαλώσουν έτσι;
Ο παιδίατρος μας είχε πει ότι για να μεγαλώσει ένα παιδί θέλει αγάπη και γάλα. Φτάνουν όμως μόνο αυτά;;;
Και θα μου πείτε... που κολλάει η κοινωνική κατάσταση της χώρας, με το μεγάλωμα του Γιάννη και τη Σουηδία...
Και απαντώ...
Μετανιώσαμε με τη Χρύσα που δεν πήραμε το Γιάννη μαζί μας γιατί έστω και για λίγες μέρες θα μπορούσαμε να βιώσουμε τι σημαίνει «parenting» σε μια ευρωπαϊκή χώρα! ΤΗΝ Ευρωπαϊκή χώρα!! Πάρκα κάθε οικοδομικό τετράγωνο (καθαρά, περιποιημένα, ασφαλή), παντού μα παντού πρόσβαση με το καρότσι, (μέσα μεταφοράς, μουσεία, εστιατόρια), πεζοδρόμια, σωστή οδηγική συμπεριφορά, αλλακτήρια πάνας ΚΑΙ στις αντρικές τουαλέτες, ειδικά προγράμματα σε όλα τα μουσεία και για παιδιά (για να μην βολοδέρνουν ανεξέλεγκτα..) και δεκάδες άλλα... Μια χώρα στην οποία οι μπαμπάδες δεν είναι πια παγιδευμένοι στο ρόλο «φέρνω το ψωμί στο σπίτι»... Μια χώρα στην οποία οι δρόμοι είναι γεμάτοι από περήφανους μπαμπάδες που σπρώχνουν καροτσάκια (όχι του σούπερ μαρκετ).
Η δικαιωση για τους μπαμπαδες ερχεται απο τον Βορρά....
Ζήλεψα την οργάνωση, την τάξη (τουλάχιστον της Στοκχόλμης), αλλά και τις επαινετικές ιστορίες για το Σουηδικό κράτος και πως αυτό τους αγκάλιασε, τις οποίες μας διηγούνταν οι μετανάστες. Κάθε δημόσιος χώρος είχε σχεδιαστεί προκειμένου να είναι εύκολα προσβάσιμος από καρότσι και φυσικά φιλικός προς τους μπαμπάδες. Όμως, εντύπωση μου έκαναν και οι παιδικοί σταθμοί (ή κάτι παρόμοιο) με τα χαμηλά – σχεδόν ανύπαρκτα – κάγκελα, αλλά και οι σούπερ ολόσωμες, αδιάβροχες φόρμες/σαλοπέτες που φορούσαν όλα τα νηπιακής ηλικίας σουηδόπαιδα, τα οποία κυλιόντουσαν σε λάσπες και χώματα... ανενόχλητα!
Όταν πήγα να το παίξω Σουηδός στην Ελλάδα απογοητεύτηκα πλήρως… Η αρχή ήταν με την επίσκεψη μας στο μουσείο και η συνέχεια με ποδηλατοβόλτες. Τις βόλτες με το ποδήλατο ευτυχώς τις συνεχίζω ακόμα (με δυσκολίες, κυρίως λόγω υψομετρικής διαφοράς αλλά και έλλειψης υποδομών/παιδείας...) κάπου μέσα στα ήρεμα δρομάκια του Άλσους Συγγρού και του κτήματος Τατοΐου.. Σίγουρα άνιση σύγκριση, αλλά αναπόφευκτη, ελπίζοντας – στο πίσω μέρος του μυαλού μου – ότι μπορούμε να ζήσουμε λιιιιιγο ως Ευρωπαίοι πολίτες.
Μ' ένα απλό google search μπορείς να πειστείς, ότι η Σουηδία είναι η καλύτερη χώρα για να μεγαλώσεις το παιδί σου:
1.Η γονική άδεια ανέρχεται σε 480 ημέρες για κάθε παιδί, τις οποίες μπορούν να μοιραστούν οι γονείς, όπως και όποτε θέλουν, μέχρι το παιδί να φτάσει 8 ετών. Για εμάς τους μπαμπάδες, το κράτος έχει προβλέψει ότι 60 από αυτές τις ημέρες είναι υποχρεωτικά δικές τους. Για να απολαύσουν τα προνόμια, οι δύο γονείς δεν χρειάζεται να είναι παντρεμένοι.
2. Κάθε οικογένεια λαμβάνει ένα πάγιο μηνιαίο επίδομα της τάξης των 123€ για κάθε παιδί, μέχρι αυτό να κλείσει τα 16.
3. Είναι στο top10 των χωρών με το υψηλότερο δείκτη ευτυχίας πληθυσμού σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
4. Επενδύουν στην εναλλακτική εκπαίδευση δημιουργώντας πρότυπα σχολεία
5. Τα 2/3 της έκτασης της πρωτεύουσας της χώρας είναι λίμνες και πάρκα.
Και η λίστα δεν σταματάει εδώ... Χρόνο να έχεις να ψάχνεις...
Γνωρίζοντας την ξαφνική μου πώρωση με την Σουηδία, ένας φίλος (χωρίς παιδί ακόμα...), πρόσφατα μου έκανε δώρο το βιβλίο/λεύκωμα «The swedish dad«. Το βιβλίο δεν είναι καινούργιο, ούτε παλιό. Είναι όμως πιο επίκαιρο από ποτέ!! Ένα φωτογραφικό βιβλίο για τις υπέροχες σχέσεις των Σουηδών μπαμπάδων με τα παιδιά τους. Ξεφυλλίζοντας το με τη Χρύσα, μας ήρθαν στο μυαλό αναμνήσεις από το ταξίδι μας και φυσικά άρχισα πάλι τη γκρίνια για την κατάσταση στην Ελλάδα.
Οι παρακάτω φωτογραφίες ίσως σας πείσουν οτι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι... Όχι για εμάς, αλλά για τα παιδιά μας.
Τελικά, δεν ξέρω τι φταίει και ακόμα πιστεύουμε στις δυνατότητες της χώρα μας... Ίσως είναι η αβεβαιότητα του άγνωστου, ίσως η βεβαιότητα της οικογένειας (παππουδογιαγιάδες) και των φίλων μας. Πάντως, κοιτάζοντας αισιόδοξα μπροστά, μόνοι μας καθορίζουμε τη μοίρα μας....
Καλή μας επιτυχία...!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.