Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

OMEP European Conference 2016: Rainbow Families Greece - Ensuring LGBT Inclusive Education In the Greek Kindergarten

Το Ευρωπαϊκό Συνέδριο  της ΟΜΕΡ (Παγκόσμια Οργάνωση για την Προσχολική Εκπαίδευση) θα πραγματοποιηθεί στο Canterbury του Ηνωμένου Βασιλείου από 5 έως 7 Μαΐου 2016 και θα έχει θέμα «Η θέση του παιδιού στην κοινωνία του 21ου αιώνα».
Σε αυτό το συνέδριο θα συμμετέχει η Στέλλα Μπελιά και θα παρουσιάσει από την σκοπιά της νηπιαγωγού και ταυτόχρονα της μητέρας τις προσπάθειες που κάνουμε ως οργάνωση lgbtqi γονέων να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε να αλλάξει κάτι και μια πιο συμπεριληπτική εκπαιδευτική διαδικασία που να περιλαμβάνει την πολυμορφία των οικογενειών να ενταχθεί στα προγράμματα σπουδών για το ελληνικό νηπιαγωγείο.
Η ανακοίνωση στα Αγγλικά 

"Ensuring LGBT Inclusive Education In the Greek Kindergarten   
Stella Belia MSc in Education 
A common misperception about families who are not actively involved with school is that they simply “‘don’t care’ about their children’s education” (Mapp, 2003: 42). Educators who see the same small group of families helping out in the classroom, attending school events, and participating in school governance, for example, may conclude that the others in the district are not interested or do not place high value on education.

Apart from families of low economic or cultural background who actually do not speak the school language and the school has no interest whatsoever to approach them, there is a category of families that avoid any contact with the school and avoid  to  actively participate, due to the fact that the school itself, as an institution, does not even recognize them under the term “families”. These families are typically the same-sex parent families (Crowl, Ahn & Baker, 2008: 386).

It is clear that the so-called nuclear heteronormative family is the most common form of family organization. However, the school mechanism tries to impose that, in addition to being the most common, it is also the most “appropriate” for bringing up children (Rosato, 2006: 74)
This fact alone leads families that do not conform with the heteronormative shape of nuclear family, to keep away from school and its activities, to feeling unwilling to discuss the structure of their family with their children’s teachers and also to avoid engaging in collective actions with other parents and teachers (Rimalower & Caty, 2009: 18).

To date, unfortunately, the institution of school does not allow children of same sex parent families to bring their families with them to school. It requires by all means and at all costs, to leave their lives at home outside the school gate, and to re-engage with their family reality only after they exit the same school gate.
This is primarily because the Greek school, based on up-to-now educational programs and textbooks, excludes all possibilities for references to other family models and different structures besides the heteronormative model of nuclear family (Papadaki, 2015: 66). Children of families that differ from the dominant heteronormative model of nuclear family, such as those from single parent families and mixed-marriage families, rarely have the opportunity in their school and everyday school routine to find an image that reflects the reality they experience at home. The minimal presence of these family structures, becomes an outright exclusion when it comes to the children of same-sex parent families.
No school book shows, not even a single image, that resembles their own family. There is not a single reference in any lesson regarding diversity of families. The heteronormative nuclear family, is considered both in education and by the majority of teachers as “the best there is”.

In addition, the Greek educational system has no sexual education programs included in its curriculum  (Gerouki, 2007: 83). There is only what a handful of inspired health education consultants have occasionally prepared and provided of their own initiative, but nothing on a steady, organized, or official basis. 
It is this same Greek educational system that does not include neither the words “homophobia” or “transphobia” in any updates of teachers’ information about bullying, though these are the dominant reasons students suffer bullying in the first place. Neither does the Greek educational system recognizes sexism, whether it comes from teachers or students or some other source. (Gerouki, 2010: 337).
Ιt is in our schools that young lesbian, gay, bisexual, transgender or queer people face discrimination the most. Young people in all their diversity, should be able to fully participate in all aspects of life, enjoy respect and positive recognition and reach their full potential. This will never be possible without an open, LGBTQ inclusive (lesbian, gay, bisexual, transgender or queer inclusive), human rights-friendly, less heteronormative-focused education at every level.

But how could this be achieved, when apart from being excluded from school textbooks and educational programs, lgbtq characters are also being excluded from Greek children’s literature (original or translated), since there seems to be absolutely no interest from local publishers in anything that might include such a character as a hero? 
Publishers’ attitudes show that not only such publishing activity is not a priority, but rather it should also be actively prevented. Since literature is the symbolic representation of reality, an “eviction” of lgbtq characters from it, is in accordance with the eviction of lgbtq people from reality as well. Eventually, since there are no books in children’s literature to reflect the family life of many children, there is also no possibility to “expose” and familiarize children with material regarding family diversity.
As long as the Ministry of Education is connected with that of Religion (besides other nomenclature that also included Sports, Culture, Lifelong Learning etc.) there will be no substantial changes. And by religions here we mean the one and only Greek Orthodox Church.
It is of course natural that publishers in Greece publish countless versions of the Bible for children as the market for it is guaranteed.


As a mother, when I started telling stories and fairytales to my little ones, while I was putting them to bed at night, I never felt that there was a problem with the books I read to them. A myriad of books in English were speaking about families like ours. Growing up, after first grade, when they began to read themselves, they discovered that none of their favorite books were written in their language. This was a problem.

That’s how I wrote “The two small eggs” (illustrated by Smaragda Magkou, Athens 2014). So they would be able to read a book, written in their native language, in which they would be able to see the image of their own family. I wrote Two Small Eggs to create something that had not been accessible in their textbooks nor in the literature they could find in the library of their school.

And since “one swallow does not make a summer”, nor a book radical changes, we continued with Rainbow Families to publish books that talk about family diversity.
The second book for children, “Alice looks in the mirror” (illustrated by Ioannis Alexiadis, Athens 2016) is a tender book about a family of two dads. Since in Greek reality, women are considered as “complete” - against all feminist claims - only when we become mothers, “two mommies” could, in a misuse of their role, raise children together, but how about “two fathers”? Not funny! 

This story talks about a little girl, Alice, with a physical disability that holds her trapped in an institution as “unclaimed”. Usually, children with a disability are not “the first choice” of heteronormative families who have access to foster care and adoption processes. Talking to various people about this text I became aware that one of the readings could be “let’s give gay people the disabled children no one wants”. Every text allows multiple interpretations. I’d prefer to stick to the idea that all children deserve a family who loves them without conditions of normalcy. “Normalcy” has such a restrictive definition, that should we give it some serious thought, we will realize that nobody really fits such a narrowly defined image.

The third book aims at teenagers and adults. The title is: “Small Family Stories” (Athens 2016) and consists of three short stories. “We-Five” by Auguste Corteau, “Moving out” and “Peter and the Wolf” by Stella Bellia. All of them are stories that explore the range of possible family structures in which a child may be raised.

Could this be enough? FRA (European Union Agency for Fundamental rights) reports under the title “Professionally speaking: challenges to achieving equality for LGBT people” that the situation in the field of education is rather disappointing in the majority of EU countries. 
As far as Greece is concerned, we know firsthand how frustrating the situation is from our own personal experience both as parents and as teachers.
However, we have come to the conclusion that teachers are increasingly interested in including in their practices processes concerning families of all children enrolled in their classrooms. This change may also be attributed to the recent legislative amendment in Greece, which includes same-sex couples under the law on civil partnerships. Although the above law did not create the conditions for both same-sex partners to acquire legal rights to their children, yet it created the conditions so as for more couples to request a more inclusive education process, in their communication with their children's school. This same law amendment made teachers feel that they have to change the way they approach issues concerning other family structures, since same-sex relationships  legally constitute now a “family”.

Within "Rainbow Families" we created a scientific team consisting of teachers whose purpose was to create a useful handbook for kindergarten. A primer aiming to cultivate the phonological awareness of infants whose text, apart from the phonemes, also includes a wide range of family structures. The text provides many possibilities such as theater drama activities, dramatizations etc. (designed by a subgroup of teachers specializing in theater in education), and art activities (designed by a subgroup of teachers specializing in visual arts etc). As our educational programs are interdisciplinary, a team of illustrators and graphic designers worked on the illustrations to accompany the text, emphasizing not only on the diversity of families, but also on good nutritional practices for children. Also a group of software developers is designing interactive activities that introduce infants to new technologies and computers.
Another group of teachers specializing in music, is creating a series of acoustic exercises through text references on various musical instruments and the sounds they produce. Along with these groups a team of psychologists, sociolinguistics and social workers, is preparing the supporting material for both training  kindergarten teachers, who shall run a pilot program in their classrooms, and to provide information for the parents’ meetings  in the schools that shall run the programs.
Two facts and one question we cannot ignore.
#1.  A focus of the kindergartens and elementary curriculum is the family unit.
#2.  There are students in our classrooms who have gay and lesbian (same-sex) parents.
How do we include the children of gay and lesbian families in the curriculum since they too have educational rights and needs? 
Consider the following points.  Then ask what should be done.
Every students’ needs are the #1 priority of the school.
Every student is entitled to a supportive and protective school environment.
The kindergartens and elementary schools are about inclusion of all students.
The kindergartens’ and elementary curriculum centers on family.
The curriculum includes the family structure of students.
Our educational system allows each teacher to develop his or her own programs (on health education, cultural and environmental education) and there is no legal obstacle for someone to introduce such a program in their class, as long as they have acquired their Ministry-appointed consultant’s consent. However, we have started to make contacts with the Education Policy Institute so as to acquire an adequate license for the pilot program to run in case of consultants with a negative perspective on the pilot. We have not yet come to specific results but it is hopeful that at least there is an ongoing dialogue, which would have been unthinkable just a short time ago. 
We know that homophobia is based on well-established stereotypes both in our society and in education in our country. For us it is so familiar, as water to fish.I heard this metaphor the first time by the Italian activist Ilaria Trivelato If we ask a fish what he sees around him, he would probably say: “I see the corals, a reef, seaweed”. None of them would say “I see water” because water is everywhere, it takes up the entire space around him. So is homophobia. It is everywhere but, unfortunately, we are unable to see it as we come into contact with it from the very first moments of our lives. It is as if they water us with it from our first breaths at birth. Thus, greater efforts have to be made to highlight the existing homophobia in our educational system and to also challenge our own internalized homophobia in order to move forward to creating a safer school environment for all children and their families.
References
Berger, E. H., & Riojas-Cortez, M. (2000). Parents as partners in education: Families and schools working together. Upper Saddle River, MD: Merrill.
Crowl, A., Ahn, S., & Baker, J. (2008). A meta-analysis of developmental outcomes for children of same-sex and heterosexual parents. Journal of GLBT Family Studies, 4(3), 385-407.
Gerouki, M. (2007). Sexuality and relationships education in the Greek primary schools—see no evil, hear no evil, speak no evil. Sex Education, 7(1), 81-100.
Gerouki, M. (2010). The boy who was drawing princesses: primary teachers' accounts of children's non-conforming behaviours. Sex Education, 10(4), 335-348.
Mapp, K. L. (2003). Having their say: Parents describe why and how they are engaged in their children's learning. School Community Journal, 13(1), 35-64.
Papadaki, V. (2015). Invisible students: experiences of lesbian and gay students in social work education in Greece. Social Work Education, 65-77.
Rimalower, L., & Caty, C. (2009). The mamas and the papas: the invisible diversity of families with same-sex parents in the United States. Sex Education, 9(1), 17-32.
Rosato, J. L. (2006). Children of same-sex parents deserve the security blanket of the parentage presumption. Family Court Review, 44(1), 74-86.

Με αφορμή τα βιβλία μας...

Την τελευταία μέρα του Outview Film Festival οργανώσαμε μια δράση ώστε να παρουσιάσουμε κάτι από τα νέα βιβλία μας.


Η  Τζούλη Σούμα διάβασε το παραμύθι "Η Αλίκη Κοιτάζει τον Καθρέφτη" (Στέλλα Μπελιά, εικονογράφηση Ιωάννης Αλεξιάδης, Αθήνα 2016) η Παρασκευή Δαμάσκου διάβασε ένα απόσπασμα από το διήγημα του Αύγουστου Κορτώ "Εμείς-οι-πέντε", ο Αντώνης Σιγάλας αποσπάσματα από το διήγημα "Η Μετακόμιση" (Στέλλα Μπελιά) και ο Γεράσιμος Μιχελής τον επίλογο του διηγήματος "Ο Πέτρος και ο Λύκος" (Στέλλα Μπελιά) .
Την ίδια ώρα ο σπουδαίος νέος καλλιτέχνης Ιωάννης Αλεξιάδης ζωγράφισε επί σκηνής έναν καμβά εμπνευσμένο από το τελευταίο διήγημα, άθλος πραγματικός αν αναλογιστεί κανείς τον ελάχιστο χρόνο που διέθετε για να το πραγματοποιήσει.

Σε όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ ο κόσμος έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα βιβλία καθώς- για την ώρα- δεν υπάρχουν άλλα αντίστοιχα στα ελληνικά.

Ήταν μάλλον έκπληξη για μας τα δημοσιεύματα σε διάφορους ιστότοπους που προσπαθούσαν να πείσουν το συντηρητικό αναγνωστικό τους κοινό  για "προώθηση της ομοφυλοφιλίας στους νέους και στα παιδιά" καθώς είναι σαφές για σχεδόν έναν αιώνα ότι κανείς δεν μπορεί να προωθήσει ή να επιβάλει έναν συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό σε κάποιον άλλον. 
Και βέβαια προς επίρρωση των παραπάνω έδειχναν και μια εικόνα από το νέο μας παραμύθι όπου δύο μπαμπάδες πηγαίνουν βόλτα το κοριτσάκι τους .

 Πως τολμάμε να εκθέτουμε μπροστά στα μάτια των παιδιών τέτοιες ανάρμοστες εικόνες;
Τι μπορεί να είναι περισσότερο ανάρμοστο και καταστροφικό για τα "αθώα" παιδικά μάτια από την εικόνα δύο μπαμπάδων που πηγαίνουν βόλτα την κόρη τους;
Χμ!
Θα μεταφέρουμε μερικές μόνο τις εξηγήσεις που μας έδωσαν ετερόφυλοι γονείς που θέλησαν να αγοράσουν και να διαβάσουν αυτά τα βιβλία στα παιδιά τους:
"Θέλω το παιδί μου να ξέρει ότι υπάρχουν πολλές και διαφορετικές οικογένειες και όλες είναι μια χαρά αρκεί να υπάρχει αγάπη" Σπυριδούλα (μητέρα πεντάχρονου κοριτσιού)
"Δεν θέλω να πάθει η κόρη μου πολιτισμικό σοκ όπως έπαθα εγώ που βρέθηκα μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Λονδίνο και διαπίστωσα ότι όσα ήξερα για τις ανθρώπινες σχέσεις ήταν απλώς ψέματα ή παραποιημένες αλήθειες" (ανώνυμη μαμά με κοριτσάκι βρέφος σε καροτσάκι)
"Αντί να λέμε ότι τα ομόφυλα ζευγάρια δεν πρέπει να μεγαλώνουν παιδιά γιατί τα παιδιά τους θα υποστούν bullying στο σχολείο επειδή θα έχουν δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες προτιμώ να μάθω στα παιδιά μου να μην κάνουν bullying σε κανένα παιδί και για κανένα λόγο" (Χρήστος μπαμπάς δύο αγοριών 11 και 12 ετών)
"Είμαι χαρούμενη που υπάρχουν τέτοια βιβλία και μπορώ να τα διαβάζω στο γιο μου από τώρα" Βιργινία (μαμά δίχρονου αγοριού).

Θα μπορούσε να είναι ολόκληρο κατεβατό οι πληροφορίες αυτές καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι λοατκι και ετερόφυλοι επιλέγουν να ζήσουν στο 2016 και όχι στον μεσαίωνα που θέλουν να μας κρατήσουν κάποιοι.  
Η αποδοχή για τις οικογένειές μας όλο και μεγαλώνει και οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά σαν κοινωνία αν θέλουμε να φτάσουμε άλλες κοινωνίες που εδώ και πολλά χρόνια έχουν λύσει τέτοια ζητήματα χωρίς να πέσει "οξύ και πίσσα" να τις καταστρέψει.
Γιατί τόσος πανικός λοιπόν;
 Όσοι πιστεύουν και αναπαράγουν συντηρητικές και αναχρονιστικές ιδέες σχετικά με τις οικογένειές μας ή πρέπει να βρουν τρόπο να σταματήσουν το χρόνο και να κλείσουν την χώρα σε χρονοκάψουλα ή τελικά να αποδεχτούν ότι η κοινωνία αλλάζει προς το καλύτερο και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να την σταματήσουν.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

Τα βιβλία των οικογενειών ουράνιο τόξο

Οι εκδοτικοί οίκοι στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρονται να εκδώσουν πρωτότυπα ή μεταφρασμένα βιβλία παιδικής λογοτεχνίας που να περιλαμβάνουν lgbtqi+  χαρακτήρες στους ήρωες τους.
Αυτό έγινε σαφές όταν προσπαθήσαμε να εκδώσουμε το πρώτο μας βιβλίο «Τα δύο μικρά αυγά» (κείμενο Στέλλα Μπελιά εικονογράφηση Σμαράγδα Μάγκου.)



Είδαμε ότι μια τέτοια εκδοτική δραστηριότητα όχι μόνο δεν αποτελεί προτεραιότητα  για τους ελληνικούς εκδοτικούς οίκους αλλά μάλλον δείχνουν μια τάση να θέλουν και να την αποτρέψουν. Καθώς η λογοτεχνία είναι η συμβολική αναπαράσταση της πραγματικότητας μια «έξωση» των lgbtqi+   χαρακτήρων από αυτήν δείχνει και την προσπάθεια έξωσης των lgbtqi+  ανθρώπων και από την πραγματικότητα.
                          
Εμείς πάλι επειδή είμαστε πραγματικοί άνθρωποι αποφασίσαμε όχι μόνο να συνεχίσουμε να υπάρχουμε στην πραγματική ζωή αλλά να δώσουμε ζωή και σε lgbtqi+  χαρακτήρες στα βιβλία μας.
Το δεύτερο βιβλίο μας "Η Αλίκη κοιτάζει τον καθρέφτη" (κείμενο  Στέλλα Μπελιά,  εικονογράφηση Ιωάννης Αλεξιάδης) ,  απευθύνεται όπως και το προηγούμενο σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολική ηλικίας. Είναι ένα παραμύθι που μιλάει για μια μικρούλα που βρίσκει την αγάπη την χαρά και την ασφάλεια, βρίσκει δηλαδή την οικογένειά της σε ένα ζευγάρι gay ανδρών που την αγαπούν «άνευ όρων»


 Είναι ένα τρυφερό βιβλίο για μια οικογένεια με δύο μπαμπάδες. Καθώς στην ελληνική πραγματικότητα οι γυναίκες προορίζονται σε μεγάλο βαθμό να «ολοκληρωθούν» ως άνθρωποι, κόντρα σε κάθε φεμινιστική διεκδίκηση, μόνο όταν θα γίνουν μητέρες, έτσι  « δύο μαμάδες»  θα μπορούσαν, καταχρηστικά ως γυναίκες  να μεγαλώσουν παιδιά αλλά οι « δύο μπαμπάδες»; Ούτε για αστείο!

Το συγκεκριμένο παραμύθι λοιπόν μιλάει για ένα μικρό κορίτσι, την Αλίκη, που μια σωματική αναπηρία την κρατάει στα «αζήτητα» ενός ιδρύματος. Συνήθως τα παιδιά με κάποιου είδους αναπηρία δεν αποτελούν « την πρώτη επιλογή» των ετεροκανονικών οικογενειών που έχουν πρόσβαση σε αναδοχή και παιδοθεσία. Μια  αρνητική  ανάγνωση θα μπορούσε να είναι «ας δώσουμε στους gay τα παιδιά με αναπηρία αφού δεν τα παίρνει κανείς» Καθώς κάθε κείμενο έχει πολλαπλές αναγνώσεις έτσι κι αλλιώς είναι σημαντικό  να μείνουμε στην ιδέα ότι όλα τα παιδιά αξίζουν μια οικογένεια που να τα αγαπάει άνευ όρων κανονικότητας. Η κανονικότητα είναι τόσο περιοριστική που αν το σκεφτεί κάποιος σοβαρά κανένας και καμία δεν χωράει στην πράξη σε αυτά τα τόσο στενά όρια.

Το δεύτερο βιβλίο έχει σαν γενικό τίτλο το «Μικρές Οικογενειακές Ιστορίες» και απευθύνεται σε εφήβους και ενήλικες. Το αποτελούν τρία διηγήματα  ένα που έγραψε ο Αύγουστος Κορτώ και δύο της Στέλλας Μπελιά . Το πρώτο διήγημα – του Αύγουστου Κορτώ - έχει τίτλο « Εμείς-οι-πέντε»
Πρόκειται για μια επίσης τρυφερή ιστορία μιας μικρούλας που μεγαλώνει σε μια οικογενειακή «κολεκτίβα» και ήρθε στον κόσμο ως το παιδί δύο λεσβιών και δύο gay ανδρών.



 Το δεύτερο διήγημα με τίτλο «Η μετακόμιση» περιγράφει με χιούμορ την επαφή και την επικοινωνία ενός αγοριού που μεγαλώνει σε μια συντηρητική ετεροκανονική οικογένεια με δύο άλλα συνομήλικα του αγόρια που τα μεγαλώνουν δύο μαμάδες. Το τρίτο διήγημα με τίτλο  « “ Ο Πέτρος και ο λύκος “» μιλάει για την τρανς γονεϊκότητα.


Ο τρόπος που η απόρριψη γίνεται αποδοχή περιέχει πολλά βιώματα τρανς ανθρώπων όπως περιγράφουν οι ίδιοι τις σχέσεις τους με τα παιδιά τους.
Και τα δύο βιβλία έχουν σαν στόχο να δείξουν πόσο μεγάλο μπορεί να είναι  το φάσμα των πιθανών οικογενειακών δομών μέσα στις οποίες μπορεί να μεγαλώνει ένα παιδί και ταυτόχρονα παρά την κοινωνική δυσφορία και τα στερεότυπα να είναι ένα ευτυχισμένο παιδί .
Τα βιβλία μας μπορείτε να τα βρείτε σε όλη την διάρκεια του OUTVIEW στην ταινιοθήκη της Ελλάδας.
Το διαφημιστικό σποτάκι για τα βιβλία μας εδώ:
https://youtu.be/uW6s2C_xVa8



Τα δύο βιβλία εκδόθηκαν με την συμβολή του Νικόλα Λαιμού που συγκέντρωσε χρήματα γι' αυτό το σκοπό καθώς και εισφορές/δωρεές διαφόρων μελών και φίλων της οργάνωσης "Οικογένειες Ουράνιο Τόξο" 

Κυριακή 10 Απριλίου 2016

Συνάντηση γονέων και οργάνωση της 4ης Γιορτής των Οικογενειών

Σήμερα στην συνάντηση γονέων συζητήθηκε η οργάνωση της 4ης Γιορτής των Οικογενειών
Το φετινό σύνθημα της γιορτής των οικογενειών (IFED) όπως ορίστηκε από το δίκτυο οργανώσεων με LGBTQI+ γονείς  (NELFA) είναι : «Οικογένειες Χωρίς Σύνορα»
Την ώρα που οι μεγάλοι μιλούσαμε για την γιορτή, τις δράσεις και τις συμμετοχές άλλων φορέων τα παιδιά ζωγράφισαν το πανό με το φετινό σύνθημα.
Ο βασικός  στόχος αυτής της καμπάνιας φέτος είναι να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση για οικογένειες με LGBTQI+ γονείς και ιδιαίτερα εκείνους που ταξιδεύουν ή μετακινούνται σε άλλες χώρες, όπου δεν μπορεί να αναγνωριστεί το νομικό καθεστώς της οικογένειάς τους.
Παράλληλα τόσο η NELFA όσο οι οργανώσεις από όλο τον κόσμο που συμμετέχουν στο IFED ελπίζουν ότι η γιορτή των οικογενειών  θα στείλει ένα μήνυμα ενότητας και αλληλεγγύης  προς τις οικογένειες των προσφύγων και των μεταναστών που είτε χωρίζονται καθώς περνούν από τα σύνορα είτε πρέπει να τα διασχίσουν για να ξαναενωθούν.
Ήδη από την 3η γιορτή των οικογενειών με το σύνθημα «Όλες οι Οικογένειες Ίσες» είχαμε προσκαλέσει τους μαθητές του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και είχαμε γιορτάσει μαζί.


Φέτος,  περισσότερο από ποτέ ίσως,  οι οικογένειες που χωρίζονται καθώς διασχίζουν τα σύνορα, τα ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά που  μένουν για μήνες σε δύσκολες συνθήκες μακριά από την οικογένειά τους δίνουν στο σύνθημα της γιορτής ένα άλλο νόημα.

Όμως και για τις δικές μας οικογένειες, τις οικογένειες ουράνιο τόξο η μετακίνηση από χώρα σε χώρα αλλάζει εντελώς τις έννομες  οικογενειακές σχέσεις.  Ένα παιδί που έρχεται από την Μεγάλη Βρετανία στην Ελλάδα με ένα πιστοποιητικό γέννησης με δύο μητέρες από την στιγμή που περνάει τα σύνορα της χώρας μας μένει μόνο με μία, την βιολογική.


«Ακόμα και σήμερα μια νομικά αναγνωρισμένη οικογένεια ουράνιο τόξο δεν  είναι βέβαιο ότι  θα αντιμετωπίζεται ως τέτοια κατά τη διέλευση των συνόρων. Ένα παντρεμένο ζευγάρι ισπανίδων με δύο παιδιά μπορεί να γίνουν "δύο ανύπαντρες μητέρες», χωρίς νομικούς δεσμούς μεταξύ τους όταν φτάσουν στην Ιταλία, επεσήμανε η Πρόεδρος της NELFA,  Maria von Känel. «Οι γονείς που δεν είναι νομικά αναγνωρισμένοι  δεν μπορούν να πάρουν άδεια παραμονής ή εργασίας.»


«Καλούμε τα κράτη σε όλο τον κόσμο να σεβαστούν  το  υπάρχον οικογενειακό δίκαιο και την προστασία όλων των οικογενειών ουράνιο τόξο» πρόσθεσε ο Αντιπρόεδρος της NELFA, Luís Amorim.
Το 2015 οικογένειες από 32 χώρες και 67 πόλεις σε όλο τον κόσμο γιόρτασαν το  IFED. Φέτος θα συμμετέχουν  και άλλες όπως ο Ισημερινός, η Νορβηγία, η Ρωσία, η Νότια Αφρική και η Σουηδία.
Οι «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο» συμμετέχουμε σε αυτή τη μεγάλη γιορτή για την ισότητα των οικογενειών από το 2013. Φέτος η γιορτή μας θα γίνει το Σάββατο 14 Μάη  όπως κάθε χρόνο στο Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα, με παιχνίδια και δράσεις για τα παιδιά, πικ νικ, χαλαρή κουβέντα για τους  μεγάλους και βέβαια το παραδοσιακό πλέον rainbow cake μας

 Σημειώστε τη μέρα και σύντομα θα είμαστε σε θέση να σας ενημερώσουμε για το πλήρες πρόγραμμα της γιορτής.

















Η συζήτηση με την αντιφαστιστική πρωτοβουλία νέων Χαλανδρίου ΣΒΗΣΤΕ ΤΟΥΣ!

Βρεθήκαμε χθες σε μια κουβέντα στο Χαλάνδρι με νέα παιδιά, μέλη του αντιρατσιστικού κινήματος που είχε μεγάλο ενδιαφέρον για όσα lgbtqi+ άτομα βρεθήκαμε εκεί αλλά είχε επίσης ενδιαφέρον και για τα ίδια τα παιδιά που το οργάνωσαν.
Στην κουβέντα συμμετείχαν οι: Δήμητρα Κυρίλλου, ο Αντώνης Σιγάλας και από εμάς η Στέλλα Μπελιά, Παρέμβαση έκανε και ο Νίκος Μυλωνάς.

Το κείμενο με το οποίο συμμετείχε στις αρχικές τοποθετήσεις η Στέλλα Μπελιά μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
Πριν από λίγο καιρό ψηφίστηκε το σύμφωνο συμβίωσης και έτσι έγινε μια πραγματικότητα για αρκετά ζευγάρια του ιδίου φύλου σε ολόκληρη τη χώρα.  Χθες διάβαζα δημοσιεύματα που πανηγύριζαν την υπογραφή ενός συμφώνου συμβίωσης στην πόλη της Καλαμάτας. Μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό το μότο μιας παλιάς διαφήμιση μιας φίρμας αντρικών ρούχων που έλεγαν :«Σαράφης στα Τρίκαλα, Σαράφης στην  Αθήνα, Σαράφης στο Παρίσι, τώρα και Σαράφης στην Λάρισα»  Είναι τόσο σημαντικό το σύμφωνο συμβίωσης που πρέπει να πανηγυρίζουμε γι’ αυτό;
Έχουμε πει πολλές φορές ως ομάδα πόσο σημαντικό θεωρούμε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο και γιατί το θεωρούμε σημαντικό .  Έχουμε μιλήσει επίσης πολλές φορές για τις διεκδικήσεις μας ως ομάδα . Σήμερα προσωπικά θα ήθελα να σταθώ σε κάποια ζητήματα που έχουν περισσότερο σχέση με τον τρόπο που διεκδικούμε και τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.
 Παρά λοιπόν την δυνατότητα σύναψης συμφώνων, LGBTOI  άνθρωποι θα εξακολουθούν να απολύονται  από τις δουλειές τους γιατί  είναι αυτοί που είναι,  η LGBTOI  νεολαία θα συνεχίσει να βιώνει την απόρριψη από τις οικογένειές της και να έχουμε μεγάλα ποσοστά άστεγων και άνεργων νέων στο δρόμο , οι τρανς άνθρωποι θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν εξαιρετικά υψηλά ποσοστά  βίας και κακοποίησης . Ακόμη και αν η ισότητα στο γάμο κάποια στιγμή  όντως γίνει πραγματικότητα, τα ζητήματα του ρατσισμού, του σεξισμού, του ηλικιακού ρατσισμού, της ομοφοβίας ,  της τρανσβοβίας  θα συνεχίσουν να περιθωριοποιούν ανθρώπους και ομάδες ανθρώπων.
Οι μέρες που ζούμε σε αυτή τη χώρα δείχνουν ότι όλο και περισσότερο η κρίση, οι μνημονιακές πολιτικές , η κατάσταση με το προσφυγικό δημιουργούν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από τους ανθρώπους  και τις ζωές τους. 
Πολλές και πολλοί θέλουν να πιστεύουν ότι  η κρίση μας χτυπά όλες και όλους το ίδιο. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν είναι αλήθεια καθώς υπάρχει  ένα σαφές ταξικό υπόβαθρο στον τρόπο που αυτή η κρίση γίνεται αντιληπτή και επιδρά πάνω μας  στην καθημερινότητά μας και συνολικά. 
Ένα σημαντικό ζήτημα εδώ και αρκετό καιρό είναι η ανεργία και η δυσκολία να βρεθούν θέσεις εργασίας ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Θα σας παραθέσω δύο κείμενα το πρώτο είναι από ένα γράμμα μιας γυναίκας  Ρομά της Φανής  όπως δημοσιεύτηκε από τα «καμένα σουτιέν» Το δεύτερο είναι από κείμενο μιας τρανς αναρτημένο στο facebook
«…, γιατί να μην έχω το δικαίωμα να με προσλάβουν σε μια δουλειά με τις τσιγγάνικες φούστες μου, χωρίς να πρέπει να τις αλλάξω; Είναι σα να υπάρχει ένας κρυφός εκβιασμός: «σε δέχομαι μόνο αν καταφέρεις να μου μοιάσεις». Μπροστά σε αυτό, νομίζω ότι εμείς έχουμε μόνο δύο επιλογές: ή να «κλειστούμε στον εαυτό μας» για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας ή να αντιγράψουμε κάποιες ξένες για μας συμπεριφορές. Το πρώτο σημαίνει ότι θα συνεχίσουμε να ζούμε στο περιθώριο και το δεύτερο ότι θα εξαφανιστεί η κουλτούρα μας.»
«Γι αυτό και δεν θεωρώ ότι η κατάσταση (και αυτό  το πιστεύω γενικά όπως πολλ@ πιστεύουν ότι η φτώχεια μπορεί να αντιμετωπιστεί  με δωρεές η αγαθοεργίες ) θα βελτιωθεί  με υποστήριξη όταν ένα άτομο φτάσει στην "κόκκινη γραμμή" )
Και αν , όπως έχω ακούσει στο παρελθόν μου πουν, "ε! καλά και εσύ , "ντύσου" ως άντρας για κάποιες ώρες την ήμερα , τί θα πάθεις , θα τους πω ότι απλά δεν έχετε καταλάβει την τρανς κατάσταση .»
Βλέπεται τις ομοιότητες; Μια ομάδα ανθρώπων που δέχεται απίστευτο αποκλεισμό οι Ρομά και μια άλλη ομάδα ανθρώπων που επίσης δέχεται απίστευτο αποκλεισμό οι τρανς άνθρωποι. 
Ελάτε τώρα μαζί να δούμε ποια από τις δύο αυτές ομάδες θα μπορούσε να κερδίσει το Χρυσό Μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες Αποκλεισμού και Καταπίεσης αν υπήρχε τέτοιο μετάλλιο και αντίστοιχα αν υπήρχαν τέτοιοι αγώνες.
Έχει νόημα να κάνουμε συγκρίσεις και να μιλάμε για το πόσο πιο πολύ είναι καταπιεσμένη ή αποκλεισμένη η μια ομάδα από την άλλη; Με τις δύο αυτές ομάδες να αντιμετωπίζουν προκαταλήψεις, διακρίσεις και βία σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας μέχρι σήμερα τι διαφορά θα κάνει αν μια ομάδα αντιμετωπίζει «περισσότερη» καταπίεση ή την αντιμετωπίζει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα; Θα ήταν αδύνατον να μετρηθεί πια ομάδα κερδίζει την πρώτη θέση .
Έφερα αυτό το παράδειγμα για να μπορέσω να κάνω σαφές ότι οι συγκρίσεις και οι αξιολογικές κρίσεις μέσα στα κινήματα για το ποιο κίνημα είναι περισσότερο αναγκαίο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή  δημιουργεί κενά ανάμεσα στα κινήματα που δεν αφήνουν τους ανθρώπους που δρουν και παλεύουν εντός τους να δουν την μεγάλη εικόνα. Ότι δηλαδή δεν υπάρχουν προτεραιότητες κι ότι στον δρόμο προς τα εμπρός δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν πίσω. 
Από την άλλη τόσο κατά τη διάρκεια ψήφισης του συμφώνου αλλά και στη συνέχεια τα ΜΜΕ έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν έμφαση στο σημείο εκείνο των δικαιωμάτων της LGBTOI κοινότητας που αφορούν τον γάμο και την παιδοθεσία. 
Η επικέντρωση των διεκδικήσεων στο γεγονός ότι οι gay και οι λεσβίες θα πρέπει να μπορούν να παντρεύονται και να μεγαλώνουν παιδιά είναι  ταυτόχρονα αναγκαία αλλά και επικίνδυνη, και το λέω  αυτό έχοντας απόλυτη επίγνωση τόσο της θέσης μου στις «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο» όσο και στην πραγματική ανάγκη των ανθρώπων να καθορίζουν τις ζωές τους με τον τρόπο που οι ίδιοι επιθυμούν. 
Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας αυτής της ομάδας προσπαθήσαμε να μην πέσουμε στην παγίδα της ομοκανονικότητας με ότι αυτό συνεπάγεται. Και όταν λέμε ομοκανονικότητα μιλάμε για την πολιτική του νεοφιλελευθεριμού, εμφανή  και μέσα στα δικά μας κινήματα,  μια πολιτική που δεν αμφισβητεί την κυρίαρχη ετεροκανονιστική κατάσταση αλλά αντίθετα προσπαθεί να την επιβάλει ως κανόνα και νόρμα και για τις δικές μας οικογενειακές δομές. Δεν θέλουμε να παλεύουμε για να είμαστε «ίδιες και ίδιοι» με τις ετεροκανονικές πυρηνικές οικογένειες, θέλουμε να παλεύουμε για να μπορεί ο καθένας και η κάθε μία από εμάς να ορίζει τη ζωή του/της με τον τρόπο που επιθυμεί.
Δεν θέλουμε να είμαστε η ομογονεϊκή αντανάκλαση της ετεροκανονικής πυρηνικής οικογένειας , η κατ’ εικόνα και ομοίωση  εκδοχή της εντός της κοινότητας γαντζωμένοι στην «οικογενειακή ζωή» και στην κατανάλωση.


Οι καμπάνιες στο εξωτερικό δείχνουν συχνά τις εικόνες της ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής, κάτι σαν τις διαφημίσεις του ΒΙΤΑΜ την ώρα του πρωινού μόνο που την θέση του στρέιτ ζευγαριού παίρνει ένα ζευγάρι λεσβιών ή ένα ζευγάρι gay ανδρών με τα παιδιά τους. 
Ναι στην καθημερινότητά μας δεν διαφέρουμε και πολύ από αυτές τις στρέιτ οικογένειες, αλλά δεν διεκδικούμε το να γίνουμε ίδιες με αυτές, διεκδικούμε το δικαίωμα μας να είμαστε ο εαυτός μας  και εάν οι στρέιτ άνθρωποι έχουν το προνόμιο να μπορούν να ορίσουν την ζωή τους και μέσα από έναν γάμο θέλουμε όποιες και όποιοι από εμάς το επιθυμούν να μπορούν εξίσου να το κάνουν γιατί μιλάμε για ίσα πολιτικά δικαιώματα.  Από την άλλη δεν θεωρούμε πρόβλημα να υπάρχουν  LGBTOI άνθρωποι που δεν θέλουν να ορίσουν έτσι τις ζωές τους.
Ας έρθουμε τώρα στο ζήτημα των συμμάχων και των συμμαχιών:
Ως άνθρωποι έχουμε πολλαπλές ταυτότητες  και συχνά δεχόμαστε διακρίσεις ανάλογα με το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο οι ταυτότητες αυτές  γίνονται αντιληπτές από τους άλλους ανθρώπους γύρω μας. Για παράδειγμα ένας Ρομά gay άντρας θα βιώσει τη διάκριση τόσο μέσα στη φυλή του γιατί είναι gay όσο και μέσα στην LGBTOI κοινότητα γιατί είναι Ρομά. 
Πως πρέπει να δούμε λοιπόν το ζήτημα του αποκλεισμού, αποσπασματικά ή σφαιρικά;  Είναι μια μεγάλη κουβέντα που πρέπει να γίνει εντός και εκτός της κοινότητας για το ποιες  μπορούν να είναι οι συμμαχίες μας και πως εμείς μπορούμε να είμαστε σύμμαχοι σε άλλα κινήματα.  
Είναι επίσης σαφές ότι πρέπει να αναζητούμε συμμάχους ώστε να μπορούμε να διεκδικήσουμε πιο αποτελεσματικά  αλλά τι είδους συμμάχους πρέπει να ψάχνουμε εντός και εκτός κοινότητας;
Θα μπορούμε να αναζητήσουμε συμμάχους μέσα σε ένα π.χ. αντιρατσιστικό κίνημα που αναπαράγει  ταυτόχρονα σεξισμό, ομοφοβία ή τρανσφοβία; Ή θα μπορούσαμε να αναζητούμε συμμάχους στη δική μας κοινότητα που αρνούνται να συμπεριλάβουν άλλους  στην πολιτική τους; Πώς μπορούμε να σταθούμε αλληλέγγυοι μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο και να επιλύσουμε το πολύ πραγματικό ζήτημα του αποκλεισμού;

Λέγοντας τα παραπάνω δεν θέλω με κανένα τρόπο να σκεφτεί κάποιος ότι είμαι ενάντια στην ισότητα στο γάμο και στην παιδοθεσία, αντίθετα είμαι υπέρ όλων αυτών των διεκδικήσεων απλώς δεν θέλω αυτή η «ισότητα» να σταματήσει στο γάμο και στην παιδοθεσία.
 Υπάρχουν πολλές περισσότερες ανισότητες που πρέπει να αντιμετωπιστούν και να εξεταστούν περαιτέρω και οφείλουμε να τις δούμε και να παλέψουμε ώστε να πάψουν να υπάρχουν.
 Προκειμένου μια πραγματική αλλαγή να συμβεί στον πραγματικό κόσμο, ένας μεγαλύτερος και διαφορετικός ακτιβισμός πρέπει να γεννηθεί: Χρειαζόμαστε έναν συλλογικό ακτιβισμό που να ενώνει τα κινήματα και να βρίσκει τα σημεία επαφής, τα σημεία που τέμνονται.  Να μπορούμε να διεκδικούμε χωρίς να βάζουμε ανθρώπους και ομάδες στο περιθώριο. Νομίζω ότι η μεγάλη εικόνα θα πρέπει να είναι η αντίσταση στην κανονικότητα  την όποια κανονικότητα.
Ταυτόχρονα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε την κατάσταση της αμφιθυμίας που θα βιώσουμε. Πώς θα είμαστε σε θέση να αμφισβητούμε συνεχώς την σύμπλεξη των συστημάτων  καταπίεσης, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζουμε  τον  γάμο για όλους , τα δικαιώματα των LGBTOI στην δημιουργία οικογένειας και την παιδοθεσία, τα δικαιώματα των trans * ανθρώπων. 

Πως μπορεί π.χ. μια λεσβία φεμινίστρια να παλέψει για την ισότητα στο γάμο και την παιδοθεσία όταν έχει αποδομήσει τόσο θεωρητικά όσο και σαν επιλογή για τον εαυτό της  την ιδέα του γάμου και της μητρότητας;  Μπορεί μόνο μέσα σε ένα πλαίσιο που δηλώνει  ότι τόσο η επιθυμία για δημιουργία οικογένειας και η μητρότητα όσο και η μη επιθυμία για τα παραπάνω είναι εξίσου θεμιτά και αποδεκτά για το κίνημα μέσα στο οποίο κινείται και παλεύει.
Ο μεγάλος αγώνας θα πρέπει να δοθεί μάλλον ενάντια στην κανονικότητα και ότι αυτή συνεπάγεται καθώς τα όριά της είναι τόσο στενά ώστε νομίζω ότι κανένας καμία σήμερα εδώ μέσα σήμερα δεν θα μπορούσαν να χωρέσουν μέσα σε αυτά για πολλούς και ποικίλους λόγους."

Μετά τις πρώτες τοποθετήσεις άρχισε μια κουβέντα που θα μπορούσε να συνεχιστεί για μέρες καθώς όλα αυτά τα νέα παιδιά με ειλικρίνεια και αμεσότητα μίλησαν, τοποθετήθηκαν, ρώτησαν και μάλλον έφυγαν κουρασμένα αλλά εξίσου ικανοποιημένα από τη βραδιά.




Τετάρτη 6 Απριλίου 2016

Εκδήλωση-συζήτηση για το LGBTQ(+) κίνημα και το σύμφωνο συμβίωσης

Η αντιφαστιστική πρωτοβουλία νέων Χαλανδρίου ΣΒΗΣΤΕ ΤΟΥΣ! κάνει αυτό το Σάββατο 9 Απριλίου εκδήλωση συζήτηση για το  LGBTQ(+) κίνημα και το σύμφωνο συμβίωσης.

Το κείμενο του καλέσματος :
"Από τη στιγμή που γεννιόμαστε μαθαίνουμε να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τη σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους μέσα από πολύ συγκεκριμένα σχήματα που μας προσφέρει ο κοινωνικός μας περίγυρος. Τα στερεότυπα της κοινωνίας για ζητήματα όπως είναι το φύλο, η σεξουαλικότητα και η μορφή της οικογένειας, επιβάλλονται από πολύ μικρή ηλικία μέσα από τη δική μας οικογένεια, σχολείο, κτλ. Η απουσία αναπαραστάσεων από κάθε εναλλακτική μορφή και προτίμηση έχει ως αποτέλεσμα να ενοχοποιεί, να περιθωριοποιεί και να καταδικάζει. Οι άνθρωποι που έχουν διαφορετική σεξουαλική προτίμηση ή αντίληψη του φύλου τους από αυτή που αναμένεται να έχουν σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα, καταπιέζονται σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Όχι απλώς δεν γίνεται κανείς εύκολα αποδεκτός στη γειτονιά, στο σχολείο, στη δουλειά, αλλά δεν μπορεί να έχει και τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους.

Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα επιδιώκει την ισότιμη ύπαρξή της μέσα στην κοινωνία και παλεύει για την αναγνώρισή της. Το κίνημα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας άσκησε σοβαρές πιέσεις και έφερε στο προσκήνιο της ύπαρξη της διαφορετικότητας μέσα στην ελληνική κοινωνία.


Τελευταία, πέρασε από τη Βουλή το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης που αφορά και τα ομόφυλα ζευγάρια. Είναι σαφώς και αδιαπραγμάτευτα μία νίκη του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, ένα βήμα για την επίσημη αναγνώριση της διαφορετικότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ένα προχώρημα που δεν μας χαρίστηκε, αλλά επιτεύχθηκε μετά από σκληρούς αγώνες και μάχες του κινήματος.
Ωστόσο παρά τις έντονες αντιδράσεις που αυτό προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία, επί της ουσίας δεν επιφέρει καμία πραγματική αλλαγή στην καθημερινή ζωή των ομόφυλων ζευγαριών και αν μη τι άλλο αφήνει απ’ έξω βασικές διεκδικήσεις, όπως είναι η από κοινού φορολογική δήλωση των ζευγαριών, η υιοθεσία, και η δυνατότητα να αναγνωρίζεται η κηδεμονία στο παιδί του ενός από τους δύο. Εκτός αυτού, προφανώς δεν υπάρχει καμία ρύθμιση που να περιλαμβάνει και την υπόλοιπη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Ένα ακόμα σημαντικό ζήτημα είναι και αυτό της εργασιακής ισότητας, καθώς είναι προφανές πως στην αγορά εργασίας, αυτό που συμβαίνει είναι είτε ότι δεν προσλαμβάνεσαι είτε απολύεσαι είτε ακόμα χειρότερα θεωρείσαι απευθείας ανίκανος για “σοβαρή δουλειά”.

            ( Φωτογραφία Βασίλης Τομαρόπουλος)
Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε όμως, πως τα στερεότυπα που έχουν επικρατήσει σε σχέση με το φύλο και τη σεξουαλικότητα έχουν πολύ συγκεκριμένο ρόλο, καθώς αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία σχετικά με τη μορφή της οικογένειας και τα πρότυπα των κοινωνικών φύλων. Το κίνημα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας πρέπει στο σήμερα να βρει τους συμμάχους του στο δρόμο, γιατί μία αντίληψη αποκομμένης δράσης μόνο βήματα πίσω μπορεί να μετρήσει.


(Φωτογραφία Βασίλης Τομαρόπουλος)
 Τα κινήματα στέκονται αλληλέγγυα μεταξύ τους και δεν πέφτουν στην παγίδα του συστήματος που προσπαθεί να τα φέρει αντιμέτωπα. Στα πλαίσια αυτού, μια αριστερή ριζοσπαστική τοποθέτηση οφείλει να εμπεριέχει και να εκφράζει τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας σε κάθε μάχη που δίνει, σε κάθε στιγμή και συμπεριφορά την καθημερινής μας ζωής, εμπνέοντας έτσι απ’ το σήμερα, για τη δυνατότητα ενός καλύτερου αύριο !"

Για μας στις Οικογένειες Ουράνιο Τόξο είναι σαφές ότι τα κινήματα πρέπει να βρουν τα σημεία εκείνα που τέμνονται, να βρουν τα σημεία επαφής και να συνομιλήσουν ώστε κάθε νίκη να είναι μια νίκη για όλες και για όλους. Η διαθεματική  προσέγγιση των κινημάτων  θα μπορούσε να λειτουργήσει  με βάση την αρχή της συμπληρωματικότητας , σύμφωνα με την οποία οι οπτικές γωνίες από τις οποίες κάθε κίνημα βλέπει το ίδιο σύστημα καταπίεσης  δεν είναι εξολοκλήρου ούτε ανεξάρτητες ούτε συμβατές H εφαρμογή και η αποτελεσματικότητα της διαθεματικής προσέγγισης  των κινημάτων μεταξύ τους  μας δίνει την δυνατότητα να ανακαλύψουμε μαζί περισσότερες αλήθειες για το σύστημα καταπίεσης απ’ ότι θα ανακάλυπτε το κάθε κίνημα χωριστά.  Και επίσης με βάση την αρχή της συμπληρωματικότητας η διαθεματική προσέγγιση των κινημάτων μπορεί να μας δώσει την δυνατότητα να χτυπήσουμε το σύστημα καταπίεσης με πολλά και διαφορετικά όπλα που το κάθε κίνημα από μόνο του δεν θα διέθετε στο οπλοστάσιό του.
  Στο δρόμο προς τα εμπρός να μην αφήσουμε κανέναν πίσω.
     Η αλληλεγγύη πρέπει να είναι και είναι  το όπλο μας. 

Nosotros Η άνοιξη, ο κούκος και οι διεκδικήσεις της κοινότητας

Έγινε σήμερα στο Nosotros μια ενδιαφέρουσα κουβέντα για το τι έχουμε κατακτήσει ως τώρα σαν κοινότητα, ποιες θα είναι ή οφείλουν να είναι οι μελλοντικές διεκδικήσεις διεκδικήσεις μας, πως θα γίνουν αυτές οι διεκδικήσεις κατακτήσεις και άλλα πολλά.
Ακούστηκαν πολλές και ενδιαφέρουσες απόψεις, μερικές φορές ακούστηκαν και προβληματικές ιδέες αλλά όλα συγκλίνουν στην σκέψη ότι πρέπει να ανταμώνουμε και να μιλάμε.

 Στην εκδήλωση τις "Οικογένειες Ουράνιο Τόξο" εκπροσώπησε ο Πρόδρομος Εμανουηλλίδης με το παρακάτω κείμενο:

   «Καλησπέρα, είμαι ο Πρόδρομος Εμμανουηλίδης και δραστηριοποιούμε στις Οικογένειες Ουράνιο Τόξο . Η συμμετοχή μου στην ομάδα έχει σαν βασικό στόχος  να διεκδικήσω το δικαίωμα και τη δυνατότητα να μπορώ εάν και εφόσον το θελήσω με τον σύντροφό μου να μπορούμε να γίνουμε γονείς.
Όταν ξεκίνησε η διαδικασία συζήτησης για το σύμφωνο συμβίωσης νιώσαμε ότι υπήρχε η ελπίδα και η δυνατότητα να μπορέσουν τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε ομογονεϊκές οικογένειες να αποκτήσουν έννομη σχέση και με τον δεύτερο γονέα τους. Η πρόταση του συνηγόρου του Πολίτη αλλά και η τροπολογία που κατέθεσε το Ποτάμι και την στήριξαν η Δημοκρατική Συμπαράταξη αλλά και βουλευτές  του Σύριζα (λίγες και λίγοι αλλά υπαρκτοί)  έδιναν πραγματική υπόσταση σε αυτή την ελπίδα.
 Ήταν μεγάλη η απογοήτευση μέσα στην ομάδα καθώς σ το νομοσχέδιο αυτό τελικά στο δρόμο προς τα εμπρός άφησαν τα παιδιά των ομογονεϊκών οικογενειών  πίσω.
Μέχρι την τελευταία στιγμή πιστεύαμε ότι τόσο ο νομοθέτης όσο και βουλευτές θα φρόντιζαν να προστατεύσουν την ομάδα εκείνη των πολιτών που έχει ανάγκη περισσότερο από όλες και όλους για προστασία: τα ανήλικα παιδιά. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε.
Από την άλλη αυτός ο νόμος έδωσε τον απαραίτητο ζωτικό χώρο ώστε πολλές και πολλοί  να μιλήσουν επιτέλους ανοιχτά για τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, να οργανώσουν την ζωή τους σε άλλη βάση και να λύσουν πολλά και καθημερινά προβλήματα.


 Βλέπουμε καθημερινά να υπογράφονται και να κατατίθενται σύμφωνα σε διάφορες πόλεις της χώρας και διαπιστώνουμε πολλές και ουσιαστικές αλλαγές .  Αλλάζει η ο τρόπος που σκέφτονται οι άνθρωποι, ο τρόπος που ζουν, ο τρόπος που οι ίδιοι οργανώνουμε τη δημόσια εικόνα για τους  lgbtqi+ ανθρώπους.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι μιλάμε όχι για υποθετικά πρόσωπα αλλά για πραγματικούς ανθρώπους που υπάρχουν και ζουν δίπλα μας. Που έχουν ανάγκη να ορίσουν τα κληρονομικά τους, την πρόσβαση του συντρόφου τους κοντά τους στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους όπως π.χ. μέσα σε ένα νοσοκομείο, που θέλουν αφού επιτέλους το επιτρέπει ο νόμος να ορίζονται ως «οικογένεια»
Είδαμε σε εκδηλώσεις ανθρώπους μεγάλης ηλικίας να δηλώνουν για πρώτη φορά δημόσια τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό και αυτό είναι μια μεγάλη αλλαγή. Είναι τουλάχιστον συγκινητικό να ακούς έναν άνθρωπο να ομολογεί ότι για 60 χρόνια ήταν στην ντουλάπα και δεν είχε ποτέ αρθρώσει λόγο σε όσες συλλογικότητες και αν βρέθηκε για το ποιος είναι πραγματικά.
Νομίζω ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αν και δεν θα οδηγήσει ορδές ανθρώπων στα συμβολαιογραφία και στα ληξιαρχεία  παρόλα αυτά κάπως θα εκπαιδεύσει την κοινωνία σε μια πραγματικότητα που ή ήταν κρυμμένη από μόνη της ή δεν ήθελαν κάποιοι να την δουν.
Ταυτόχρονα το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έδωσε τη δυνατότητα σε πολλούς γονείς που αυτοπροσδιορίζονται ως  lgbtqi+ να αρχίσουν να βγαίνουν απ’ την ντουλάπα, να έρχονται σε επαφή με την ομάδα και να δηλώνουν την πρόθεση τους να εμπλακούν περισσότερο στις δράσεις και τις διεκδικήσεις μας.
Στην προηγούμενη συνάντηση γονέων του Μάρτη ήρθαν δύο μπάμπάδες που οι δίδυμες κόρες τους είναι ήδη 8 χρονών.  Αυτό σημαίνει ότι αυτή η οικογένεια υπήρχε ήδη  8 χρόνια τώρα αλλά μέχρι τη γέννηση του τρίτου τους παιδιού που είναι μόλις 4 μηνών δεν ξέραμε ούτε κι εμείς ότι υπάρχουν.
Συνεχώς πολλά ζευγάρια έρχονται στην ομάδα για να δηλώσουν την επιθυμία τους να γίνουν γονείς , γυναίκες ήδη έγκυες , ζευγάρια με νεογέννητα μωρά.  Το 2014 που η ομάδα απέκτησε νομική μορφή μιλούσαμε για ομογονεϊκές οικογένειες στην Ελλάδα και όλοι έλεγαν απλά «δεν υπάρχουν»
Σήμερα όλο και περισσότεροι lgbtqi+  γονείς διεκδικούν εκτός από νομοθετικές ρυθμίσεις άλλη αντιμετώπιση των οικογενειών τους από το σχολικό θεσμό,  τους δασκάλους  και τους άλλους γονείς , από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα.


Μέσα σε αυτό το κλίμα του ανοίγματος και της ορατότητας δημιουργήθηκε και η πρώτη ομάδα γονέων με παιδιά που αυτοπροσδιορίζονται ως lgbtqi+
Άλλη μια συγκινητική αλλαγή  καθώς  μέσα σε αυτή την ομάδα  βλέπεις γονείς που θέλουν να στηρίξουν τα παιδιά τους και να διεκδικήσουν μαζί τους ίσα δικαιώματα. Άνθρωποι που μέχρι τώρα ζούσαν στη σιωπή άρχισαν  να μιλούν για την εμπειρία τους και κάτι τέτοιο στα δικά μου μάτια πριν μερικά χρόνια ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Όλοι αυτοί οι γονείς που θεωρούσαν κατά τα δικά τους λεγόμενα ότι τα παιδιά τους δεν θα μπορέσουν να κάνουν ποτέ τη δική τους οικογένεια εξαιτίας του σεξουαλικού τους προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου τους  άρχισαν ήδη να ονειρεύονται εγγόνια βλέποντας τις οικογένειες που ήδη υπάρχουν.
Το σύμφωνο συμβίωσης δεν έλυσε όλα τα ζητήματα της κοινότητας αλλά μας έδειξε πως μπορούμε να κινηθούμε για να τα λύσουμε.
Η σύσταση της επιτροπής για την νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου είναι ένα ακόμα χαρμόσυνο νέο.
Ελπίζουμε σύντομα να δούμε και την αντίστοιχη επιτροπή για την αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου που θα μας επιτρέπει να ορίζουμε τις οικογένειές μας όπως εμείς θέλουμε και να έχουμε έννομη σχέση με τα παιδιά μας.
Το σύμφωνο συμβίωσης είναι μόνο η αρχή. Η αρχή για να γίνουν αλλαγές που δεν θα μας οδηγήσουν στην ομοκανονικότητα να γίνουμε δηλαδή αντίγραφα κατ’ εικόνα και ομοίωση των ετεροκανονικών ζευγαριών και των οικογενειών τους αλλά θα μας οδηγήσουν να ορίζουμε τις οικογένειές μας όπως ακριβώς εμείς θέλουμε.
Σας ευχαριστώ "
Στην εκδήλωση μίλησαν ακόμα η Ελιάνα Καναβέλη από το Nosotros, ο Γιώργος Κουρόγιωργας από την Colour Youth, και η Χαρά από την ΛΟΑ (Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας)
Τη συζήτηση συντόνισε ο Κώστας Παπαντωνίου από το 3pointmagazine και σύντομα θα την δούμε καθώς βιντεοσκοπήθηκε για το 3pointmagazine.gr

Κυριακή 3 Απριλίου 2016

Attachment & Ομογονεϊκότητα

Άρθρο:
Γιώργος Μπρεκουλάκης,
Ψυχολόγος, M.Sc. Παντείου Πανεπιστημίου
Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
www.brekoulakis.gr
www.attachment-parenting.gr

Μαρία Παπαφιλίππου,
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, M.Sc. King’s College London- Institute of Psychiatry
Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια, Ιδρύτρια Attachment Parenting Hellas
www.attachment-parenting.gr

Στέλλα Μπελιά,
Νηπιαγωγός, M.d. Θέατρο στην Εκπαίδευση, Πρόεδρος ΜΚΟ Οικογένειες Ουράνιο Τόξο
http://ouraniotoksofamilies.blogspot.gr/

Η Ομόφυλη Γονεϊκότητα στην Ελλάδα και Διεθνώς
Η Στέλλα Μπελιά, πρόεδρος της ΜΚΟ «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο», νηπιαγωγός , μητέρα δύο μικρών αγοριών και συγγραφέας των παιδικών βιβλίων «τα δύο μικρά αυγά» (εικονογράφηση: Σμαράγδα Μάγκου, Αθήνα 2014) και «η Αλίκη κοιτάζει τον καθρέφτη» (εικονογράφηση: Ιωάννης Αλεξιάδης, Αθήνα 2016)  με θέμα  την πολυμορφία των οικογενειών  αναφέρει ότι στην Ελλάδα έχουμε καταγεγραμμένες περίπου 200 οικογένειες με lgbt γονείς (lesbian, gay, bisexual, trans). Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ηνωμένο Βασίλειο,  η Ισπανία, η Σουηδία, η Νορβηγία, η Ολλανδία, η Ισλανδία , το Βέλγιο, η Ιρλανδία, η Μάλτα, η Πορτογαλία ( ο κατάλογος μεγαλώνει συνεχώς)  αποδέχονται νομικά την παιδοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια ανδρών ή γυναικών. Παρά το γεγονός της ύπαρξης ομογονεϊκών οικογενειών στην Ελλάδα και διεθνώς, οι  lgbt άνθρωποι που έχουν γονεϊκό ρόλο υφίστανται  κοινωνική προκατάληψη και ρατσισμό με αποτέλεσμα τις νομικές απαγορεύσεις ενάντια στο δικαίωμά τους για από κοινού παιδοθεσία (ACLU Lesbian and Gay Rights Project, 2002; Appell, 2003; Patterson, Fulcher, & Wainright, 2002). Μερικές φορές το ρατσιστικό μίσος απέναντι στην ομογονεϊκότητα εκφράζεται και από «επαγγελματίες ψυχικής υγείας» (Crawford, McLeod, Zamboni, & Jordan, 1999). Η κοινωνική προκατάληψη και το ρατσιστικό, ομοφοβικό, μίσος δεν βασίζονται σε προσωπικές εμπειρίες με ομόφυλους γονείς αλλά αποτελούν την έκφραση μιας κοινωνικής ομάδας που στρέφεται εναντίον μιας άλλης όπως συμβαίνει και με άλλες ομάδες που στιγματίζονται πολιτισμικά (Herek, 1995; Gillis, 1998). Τα επιχειρήματα όσων συντηρούν την παραπάνω κοινωνική προκατάληψη στηρίζονται σε όρους κανονικότητας και «φυσιολογικότητας» στους οποίους η επιστημονική κοινότητα έχει απαντήσει εδώ και καιρό με έρευνες και μελέτες διεθνώς. Στην Ελλάδα π.χ. μεγάλος αριθμός παιδιών έχει μεγαλώσει σε οικογένειες που οι ενήλικοι  με γονεϊκό ρόλο ήταν μόνο γυναίκες  (μητέρα και κόρη,  δύο αδελφές , γυναίκες  με κάποιο είδος βιολογικής ή εξ αγχιστείας συγγένειας κ.ά.) επειδή ο πατέρας ήταν ναυτικός ή λόγω χηρείας της μητέρας κλπ αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αναρωτήθηκε κανείς αν «λείπει το ανδρικό πρότυπο»  γιατί δεν υπήρχε συσχέτιση με «ζευγάρι» και «ερωτική σχέση». Εξάλλου όλες οι μονογονεϊκές οικογένειες θα μπορούσαν εν δυνάμει να κατηγορηθούν για έλλειμμα στο πρότυπο του φύλου που απουσιάζει από τη δομή τους. Είναι σαφές ότι μια οικογένεια μπορεί να είναι λειτουργική ή δυσλειτουργική ανεξάρτητα από τη δομή της.




Η επιστημονική έρευνα για την ανατροφή των παιδιών από ομόφυλους γονείς
Συστηματική επιστημονική έρευνα για τα παιδιά των ομόφυλων γονέων ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Διεθνούς εμβέλειας, αναγνωρισμένοι, οργανισμοί όπως ο Αμερικανικός Ψυχιατρικός Σύλλογος (1997, 2002), ο Αμερικανικός Ψυχολογικός Σύλλογος (2004), η Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία (2002) καθώς και άλλοι φορείς υποστηρίζουν την ομογονεϊκότητα. Σύμφωνα με την δημοσιευμένη έκθεση του Αμερικανικού Ψυχολογικού Συλλόγου (1999) οι πεποιθήσεις ότι οι λεσβίες και οι gay ενήλικες δεν είναι κατάλληλοι για γονείς δεν έχουν ερευνητική τεκμηρίωση (Anderssen, Amlie, & Ytteroy, 2002; Brewaeys & van Hall, 1997; Parks, 1998; Patterson, 2000; Patterson & Chan, 1996; Perrin, 2002; Stacey & Biblarz, 2001; Tasker, 1999; Victor & Fish, 1995). Έρευνες δείχνουν ότι οι λεσβίες δεν διαφέρουν από τις ετερόφυλες γυναίκες ψυχικά ως προς το μεγάλωμα των παιδιών (Bos et al., 2004; Kweskin & Cook, 1982; Lyons, 1983; Miller, Jacobsen, & Bigner, 1981; Mucklow & Phelan, 1979; Pagelow, 1980; Parks, 1998; Patterson, 2001; Rand, Graham, & Rawlings, 1982; Siegenthaler & Bigner, 2000; Thompson, McCandless, & Strickland, 1971). Η έρευνα στους ομόφυλους μπαμπάδες δείχνει ότι μοιράζουν τις υποχρεώσεις τους αναφορικά με το μεγάλωμα του παιδιού ισότιμα και ότι είναι ευτυχισμένοι με τις σχέσεις ζευγαριού που αναπτύσσουν (Johnson & O’Connor, 2002; McPherson, 1993). Μια άλλη έρευνα (Johnson & O’Connor, 2002) έδειξε ότι σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ετερόφυλων γονέων του δείγματος, λίγα ζευγάρια ομόφυλων αντρών και γυναικών, ως γονείς, χρησιμοποιούσαν το ξύλο ως μέθοδο διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους ενώ χρησιμοποιούσαν περισσότερο την ανάπτυξη επιχειρηματολογίας ως προς την επίλυση συγκρούσεων με τα παιδιά τους. Αναφορικά με την ταυτότητα του φύλου των παιδιών που μεγαλώνουν σε ομόφυλες οικογένειες σύμφωνα με τις επιστημονικές έρευνες δεν φαίνεται να παρουσιάζεται κάποια διαταραχή ως προς την διαμόρφωση της ταυτότητας φύλου των παιδιών (Green, 1978; Green, Mandel, Hotvedt, Gray, & Smith, 1986; Kirkpatrick, Smith & Roy, 1981) και στις περιπτώσεις των ομόφυλων μαμάδων αλλά και στις περιπτώσεις των ομόφυλων μπαμπάδων. Στην περίπτωση της διαμόρφωσης της σεξουαλικής ταυτότητας οι επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι έφηβοι που έχουν μεγαλώσει με ομόφυλους μπαμπάδες ή ομόφυλες μαμάδες αναπτύσσουν ετερόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό συνεπώς δεν παίζει ρόλο ο σεξουαλικός προσανατολισμός του γονέα (Bailey, Bobrow, Wolfe, & Mickach, 1995; Bozett, 1980, 1987, 1989; Gottman, 1990; Golombok & Tasker, 1996; Green, 1978; Huggins, 1989; Miller, 1979; Paul, 1986; Rees, 1979; Tasker & Golombok, 1997). Αντίστοιχα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός των straight γονέων δεν επηρεάζει τον σεξουαλικό προσανατολισμό των παιδιών, καθώς έφηβοι που είναι gay και λεσβίες μεγαλώνουν με straight γονείς.
                             

Συναισθηματικοί Δεσμοί στα Ομόφυλα Ζευγάρια (Same- Sex Attachment)
Είναι ξεκάθαρο στις έρευνες για την τυπολογία συναισθηματικού δεσμού (ασφάλεια, ανασφάλεια- αποφυγή, ανασφάλεια- εμμονή) ότι  οι δεσμοί που αναπτύσσουν οι ομόφυλοι δεν διαφέρουν από την τυπολογία των δεσμών των ετερόφυλων (Kurdek, 2005). Ο ασφαλής συναισθηματικός δεσμός που αφορά στην διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων βρέθηκε και στα ομόφυλα ζευγάρια. Ο ανασφαλής- εμμονικός δεσμός αναφέρθηκε στα ομόφυλα ζευγάρια με μια ιστορία έντονης αγάπης και υπερενεργοποίησης των συναισθημάτων. Ο ανασφαλής- αποφευκτικός δεσμός σχετίζεται περισσότερο με την καταστολή των αρνητικών συναισθημάτων όπως φάνηκε και στην έρευνα των ετερόφυλων. Επίσης, βρέθηκε ότι οι ομόφυλοι με ανασφαλή- αμφιθυμικό τύπο δεσμού εμπλέκονται περισσότερο με ομόφυλους ανασφαλούς- αποφευκτικού τύπου δεσμού γιατί οι αποφευκτικοί δίνουν ένα περισσότερο αποστασιοποιημένο περίγραμμα στους αμφιθυμικούς που επιδιώκουν μεγαλύτερη εγγύτητα (Collins & Read, 1990).
Στα ομόφυλα ζευγάρια βρέθηκε ότι τα άτομα που είναι ικανά να εγκαθιδρύσουν εγγύτητα με τους συντρόφους τους και να έχουν εμπιστοσύνη στην διαθεσιμότητα των συντρόφων τους τείνουν να είναι πιο ικανοποιημένα με τις σχέσεις τους και να αναφέρουν περισσότερο θετικά επικοινωνιακά μοτίβα. Το σύστημα συναισθηματικού δεσμού προσφέρει στα ομόφυλα άτομα την ικανότητα να απολαμβάνουν μεγαλύτερη ασφάλεια μέσα από τους στενούς δεσμούς και γι’ αυτό να αυξάνουν τις πιθανότητές τους να ζουν μέχρι μεγάλη ηλικία και να συνεισφέρουν στις ζωές των άλλων. Πολλοί ομόφυλοι άνθρωποι έχουν παιδιά και το σύστημα συναισθηματικού δεσμού αυξάνει τις πιθανότητες για τους ομόφυλους ανθρώπους να παρέχουν σταθερότητα, συναισθηματική επάρκεια και ασφάλεια στα παιδιά τους όπως συμβαίνει αντίστοιχα και στα ετερόφυλα ζευγάρια (Weis, 1982). Οι γονεϊκές δεξιότητες δεν εξαρτώνται από το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. 30.000 επιστημονικές έρευνες σχετικά με τους Συναισθηματικούς Δεσμούς (Attachment) που αναπτύσσουν τα παιδιά με τους ενήλικες υποστηρίζουν ότι τα παιδιά χρειάζονται τουλάχιστον έναν ενήλικα που μπορεί να τους παρέχει ανακούφιση και συναισθηματική υποστήριξη σε συνθήκες στρες, λειτουργώντας ως ασφαλής βάση από την οποία τα παιδιά μπορούν να εξερευνήσουν τον κόσμο.
Την ίδια στιγμή που κανένας straight γονέας δεν κρίνεται για την καταλληλότητα του να φέρει στον κόσμο και να αναθρέψει ένα παιδί, οι ομόφυλοι γονείς κρίνονται (και κατακρίνονται) αυστηρά, και ταυτόχρονα δεν προστατεύονται τα δικαιώματα των ίδιων και των παιδιών τους.
Οι βασικές εσωτερικές ανάγκες ενός παιδιού είναι η κοντινότητα, η προστασία, η προβλεψιμότητα και το παιχνίδι (Parker&Nicholson, 2013), ποιότητες και δεξιότητες που δεν έχουν σχέση με το φύλο και το σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων.
Τόσα παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί (από ετερόφυλους γονείς) σε ιδρύματα, θα μπορούσαν να μεγαλώνουν μέσα σε οικογένειες με Αγάπη, αποκαθιστώντας τον τραυματισμένο συναισθηματικό δεσμό τους.
Η οικογένεια έρχεται σε πολλές μορφές, μα πάνω απ’ όλα χρειάζεται να είναι μία μεγάλη αγκαλιά, μία ασφαλής βάση για όλα τα μέλη της. Όπως ήταν και ο τίτλος του τελευταίου συνεδρίου των Οικογενειών Ουράνιο Τόξο… «η Αγάπη δημιουργεί οικογένειες».
Προτεινόμενη Βιβλιογραφία
Anderssen, N., Amlie, C. & Ytteroy, E. A. (2002). Outcomes for children with lesbian or gay parents. A review of studies from 1978 to 2000. Scandinavian Journal of Psychology 43: 335-351.
Farr, H. R., Forssell, L. S. & Patterson, J. C. (2010). Gay, Lesbian, and Heterosexual Adoptive Parents: Couple and Relationship Issues. Journal of GLBT Family Studies, 6: 199–213.
Fedewa, L. A., Black, W. W. & Ahn, S. (2015). Children and Adolescents with Same-Gender Parents: A Meta-Analytic Approach in Assessing Outcomes. Journal of GLBT Family Studies, 11: 1–34.
Fitzgerald, B. (1999). Children of lesbian and gay parents: A review of the literature. Marriage & Family Review, 29(1):57-75
Massey, G. S,  Merriwether M. A. & Garcia. R. J. (2013).  Modern Prejudice and Same-Sex Parenting: Shifting Judgments in Positive and Negative Parenting Situations. Journal of GLBT Family Studies, 9: 129–151.
Mohr, J. J. (2008). Same-sex romantic attachment. In J. Cassidy & P. R. Shaver (Eds.), Handbook of attachment theory and research (2nd ed., pp. 482-502). New York: Guilford.
Patterson, C. J. (1992). Children of lesbian and gay parents. Child Development 63 (5): 1025-42.
Tasker, F. (2005). Lesbian mothers, gay fathers, and their children: A review. Journal of Developmental and Behavioral Pediatrics 26 (3):224-240.
πηγή: http://attachment-parenting.gr
Contact Us

Name *
Email *
Subject *
Message *
Powered byEMF Web Forms Builder
Report Abuse