Άρθρο:
Γιώργος Μπρεκουλάκης,
Ψυχολόγος, M.Sc. Παντείου Πανεπιστημίου
Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
www.brekoulakis.gr
www.attachment-parenting.gr
Μαρία Παπαφιλίππου,
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, M.Sc. King’s College London- Institute of Psychiatry
Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια, Ιδρύτρια Attachment Parenting Hellas
www.attachment-parenting.gr
Στέλλα Μπελιά,
Νηπιαγωγός, M.d. Θέατρο στην Εκπαίδευση, Πρόεδρος ΜΚΟ Οικογένειες Ουράνιο Τόξο
http://ouraniotoksofamilies.blogspot.gr/
Η Ομόφυλη Γονεϊκότητα στην Ελλάδα και Διεθνώς
Η Στέλλα Μπελιά, πρόεδρος της ΜΚΟ «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο», νηπιαγωγός , μητέρα δύο μικρών αγοριών και συγγραφέας των παιδικών βιβλίων «τα δύο μικρά αυγά» (εικονογράφηση: Σμαράγδα Μάγκου, Αθήνα 2014) και «η Αλίκη κοιτάζει τον καθρέφτη» (εικονογράφηση: Ιωάννης Αλεξιάδης, Αθήνα 2016) με θέμα την πολυμορφία των οικογενειών αναφέρει ότι στην Ελλάδα έχουμε καταγεγραμμένες περίπου 200 οικογένειες με lgbt γονείς (lesbian, gay, bisexual, trans). Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ισπανία, η Σουηδία, η Νορβηγία, η Ολλανδία, η Ισλανδία , το Βέλγιο, η Ιρλανδία, η Μάλτα, η Πορτογαλία ( ο κατάλογος μεγαλώνει συνεχώς) αποδέχονται νομικά την παιδοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια ανδρών ή γυναικών. Παρά το γεγονός της ύπαρξης ομογονεϊκών οικογενειών στην Ελλάδα και διεθνώς, οι lgbt άνθρωποι που έχουν γονεϊκό ρόλο υφίστανται κοινωνική προκατάληψη και ρατσισμό με αποτέλεσμα τις νομικές απαγορεύσεις ενάντια στο δικαίωμά τους για από κοινού παιδοθεσία (ACLU Lesbian and Gay Rights Project, 2002; Appell, 2003; Patterson, Fulcher, & Wainright, 2002). Μερικές φορές το ρατσιστικό μίσος απέναντι στην ομογονεϊκότητα εκφράζεται και από «επαγγελματίες ψυχικής υγείας» (Crawford, McLeod, Zamboni, & Jordan, 1999). Η κοινωνική προκατάληψη και το ρατσιστικό, ομοφοβικό, μίσος δεν βασίζονται σε προσωπικές εμπειρίες με ομόφυλους γονείς αλλά αποτελούν την έκφραση μιας κοινωνικής ομάδας που στρέφεται εναντίον μιας άλλης όπως συμβαίνει και με άλλες ομάδες που στιγματίζονται πολιτισμικά (Herek, 1995; Gillis, 1998). Τα επιχειρήματα όσων συντηρούν την παραπάνω κοινωνική προκατάληψη στηρίζονται σε όρους κανονικότητας και «φυσιολογικότητας» στους οποίους η επιστημονική κοινότητα έχει απαντήσει εδώ και καιρό με έρευνες και μελέτες διεθνώς. Στην Ελλάδα π.χ. μεγάλος αριθμός παιδιών έχει μεγαλώσει σε οικογένειες που οι ενήλικοι με γονεϊκό ρόλο ήταν μόνο γυναίκες (μητέρα και κόρη, δύο αδελφές , γυναίκες με κάποιο είδος βιολογικής ή εξ αγχιστείας συγγένειας κ.ά.) επειδή ο πατέρας ήταν ναυτικός ή λόγω χηρείας της μητέρας κλπ αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αναρωτήθηκε κανείς αν «λείπει το ανδρικό πρότυπο» γιατί δεν υπήρχε συσχέτιση με «ζευγάρι» και «ερωτική σχέση». Εξάλλου όλες οι μονογονεϊκές οικογένειες θα μπορούσαν εν δυνάμει να κατηγορηθούν για έλλειμμα στο πρότυπο του φύλου που απουσιάζει από τη δομή τους. Είναι σαφές ότι μια οικογένεια μπορεί να είναι λειτουργική ή δυσλειτουργική ανεξάρτητα από τη δομή της.
Η επιστημονική έρευνα για την ανατροφή των παιδιών από ομόφυλους γονείς
Συστηματική επιστημονική έρευνα για τα παιδιά των ομόφυλων γονέων ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Διεθνούς εμβέλειας, αναγνωρισμένοι, οργανισμοί όπως ο Αμερικανικός Ψυχιατρικός Σύλλογος (1997, 2002), ο Αμερικανικός Ψυχολογικός Σύλλογος (2004), η Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία (2002) καθώς και άλλοι φορείς υποστηρίζουν την ομογονεϊκότητα. Σύμφωνα με την δημοσιευμένη έκθεση του Αμερικανικού Ψυχολογικού Συλλόγου (1999) οι πεποιθήσεις ότι οι λεσβίες και οι gay ενήλικες δεν είναι κατάλληλοι για γονείς δεν έχουν ερευνητική τεκμηρίωση (Anderssen, Amlie, & Ytteroy, 2002; Brewaeys & van Hall, 1997; Parks, 1998; Patterson, 2000; Patterson & Chan, 1996; Perrin, 2002; Stacey & Biblarz, 2001; Tasker, 1999; Victor & Fish, 1995). Έρευνες δείχνουν ότι οι λεσβίες δεν διαφέρουν από τις ετερόφυλες γυναίκες ψυχικά ως προς το μεγάλωμα των παιδιών (Bos et al., 2004; Kweskin & Cook, 1982; Lyons, 1983; Miller, Jacobsen, & Bigner, 1981; Mucklow & Phelan, 1979; Pagelow, 1980; Parks, 1998; Patterson, 2001; Rand, Graham, & Rawlings, 1982; Siegenthaler & Bigner, 2000; Thompson, McCandless, & Strickland, 1971). Η έρευνα στους ομόφυλους μπαμπάδες δείχνει ότι μοιράζουν τις υποχρεώσεις τους αναφορικά με το μεγάλωμα του παιδιού ισότιμα και ότι είναι ευτυχισμένοι με τις σχέσεις ζευγαριού που αναπτύσσουν (Johnson & O’Connor, 2002; McPherson, 1993). Μια άλλη έρευνα (Johnson & O’Connor, 2002) έδειξε ότι σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ετερόφυλων γονέων του δείγματος, λίγα ζευγάρια ομόφυλων αντρών και γυναικών, ως γονείς, χρησιμοποιούσαν το ξύλο ως μέθοδο διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους ενώ χρησιμοποιούσαν περισσότερο την ανάπτυξη επιχειρηματολογίας ως προς την επίλυση συγκρούσεων με τα παιδιά τους. Αναφορικά με την ταυτότητα του φύλου των παιδιών που μεγαλώνουν σε ομόφυλες οικογένειες σύμφωνα με τις επιστημονικές έρευνες δεν φαίνεται να παρουσιάζεται κάποια διαταραχή ως προς την διαμόρφωση της ταυτότητας φύλου των παιδιών (Green, 1978; Green, Mandel, Hotvedt, Gray, & Smith, 1986; Kirkpatrick, Smith & Roy, 1981) και στις περιπτώσεις των ομόφυλων μαμάδων αλλά και στις περιπτώσεις των ομόφυλων μπαμπάδων. Στην περίπτωση της διαμόρφωσης της σεξουαλικής ταυτότητας οι επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι έφηβοι που έχουν μεγαλώσει με ομόφυλους μπαμπάδες ή ομόφυλες μαμάδες αναπτύσσουν ετερόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό συνεπώς δεν παίζει ρόλο ο σεξουαλικός προσανατολισμός του γονέα (Bailey, Bobrow, Wolfe, & Mickach, 1995; Bozett, 1980, 1987, 1989; Gottman, 1990; Golombok & Tasker, 1996; Green, 1978; Huggins, 1989; Miller, 1979; Paul, 1986; Rees, 1979; Tasker & Golombok, 1997). Αντίστοιχα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός των straight γονέων δεν επηρεάζει τον σεξουαλικό προσανατολισμό των παιδιών, καθώς έφηβοι που είναι gay και λεσβίες μεγαλώνουν με straight γονείς.
Συναισθηματικοί Δεσμοί στα Ομόφυλα Ζευγάρια (Same- Sex Attachment)
Είναι ξεκάθαρο στις έρευνες για την τυπολογία συναισθηματικού δεσμού (ασφάλεια, ανασφάλεια- αποφυγή, ανασφάλεια- εμμονή) ότι οι δεσμοί που αναπτύσσουν οι ομόφυλοι δεν διαφέρουν από την τυπολογία των δεσμών των ετερόφυλων (Kurdek, 2005). Ο ασφαλής συναισθηματικός δεσμός που αφορά στην διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων βρέθηκε και στα ομόφυλα ζευγάρια. Ο ανασφαλής- εμμονικός δεσμός αναφέρθηκε στα ομόφυλα ζευγάρια με μια ιστορία έντονης αγάπης και υπερενεργοποίησης των συναισθημάτων. Ο ανασφαλής- αποφευκτικός δεσμός σχετίζεται περισσότερο με την καταστολή των αρνητικών συναισθημάτων όπως φάνηκε και στην έρευνα των ετερόφυλων. Επίσης, βρέθηκε ότι οι ομόφυλοι με ανασφαλή- αμφιθυμικό τύπο δεσμού εμπλέκονται περισσότερο με ομόφυλους ανασφαλούς- αποφευκτικού τύπου δεσμού γιατί οι αποφευκτικοί δίνουν ένα περισσότερο αποστασιοποιημένο περίγραμμα στους αμφιθυμικούς που επιδιώκουν μεγαλύτερη εγγύτητα (Collins & Read, 1990).
Στα ομόφυλα ζευγάρια βρέθηκε ότι τα άτομα που είναι ικανά να εγκαθιδρύσουν εγγύτητα με τους συντρόφους τους και να έχουν εμπιστοσύνη στην διαθεσιμότητα των συντρόφων τους τείνουν να είναι πιο ικανοποιημένα με τις σχέσεις τους και να αναφέρουν περισσότερο θετικά επικοινωνιακά μοτίβα. Το σύστημα συναισθηματικού δεσμού προσφέρει στα ομόφυλα άτομα την ικανότητα να απολαμβάνουν μεγαλύτερη ασφάλεια μέσα από τους στενούς δεσμούς και γι’ αυτό να αυξάνουν τις πιθανότητές τους να ζουν μέχρι μεγάλη ηλικία και να συνεισφέρουν στις ζωές των άλλων. Πολλοί ομόφυλοι άνθρωποι έχουν παιδιά και το σύστημα συναισθηματικού δεσμού αυξάνει τις πιθανότητες για τους ομόφυλους ανθρώπους να παρέχουν σταθερότητα, συναισθηματική επάρκεια και ασφάλεια στα παιδιά τους όπως συμβαίνει αντίστοιχα και στα ετερόφυλα ζευγάρια (Weis, 1982). Οι γονεϊκές δεξιότητες δεν εξαρτώνται από το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. 30.000 επιστημονικές έρευνες σχετικά με τους Συναισθηματικούς Δεσμούς (Attachment) που αναπτύσσουν τα παιδιά με τους ενήλικες υποστηρίζουν ότι τα παιδιά χρειάζονται τουλάχιστον έναν ενήλικα που μπορεί να τους παρέχει ανακούφιση και συναισθηματική υποστήριξη σε συνθήκες στρες, λειτουργώντας ως ασφαλής βάση από την οποία τα παιδιά μπορούν να εξερευνήσουν τον κόσμο.
Την ίδια στιγμή που κανένας straight γονέας δεν κρίνεται για την καταλληλότητα του να φέρει στον κόσμο και να αναθρέψει ένα παιδί, οι ομόφυλοι γονείς κρίνονται (και κατακρίνονται) αυστηρά, και ταυτόχρονα δεν προστατεύονται τα δικαιώματα των ίδιων και των παιδιών τους.
Οι βασικές εσωτερικές ανάγκες ενός παιδιού είναι η κοντινότητα, η προστασία, η προβλεψιμότητα και το παιχνίδι (Parker&Nicholson, 2013), ποιότητες και δεξιότητες που δεν έχουν σχέση με το φύλο και το σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων.
Τόσα παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί (από ετερόφυλους γονείς) σε ιδρύματα, θα μπορούσαν να μεγαλώνουν μέσα σε οικογένειες με Αγάπη, αποκαθιστώντας τον τραυματισμένο συναισθηματικό δεσμό τους.
Η οικογένεια έρχεται σε πολλές μορφές, μα πάνω απ’ όλα χρειάζεται να είναι μία μεγάλη αγκαλιά, μία ασφαλής βάση για όλα τα μέλη της. Όπως ήταν και ο τίτλος του τελευταίου συνεδρίου των Οικογενειών Ουράνιο Τόξο… «η Αγάπη δημιουργεί οικογένειες».
Προτεινόμενη Βιβλιογραφία
Anderssen, N., Amlie, C. & Ytteroy, E. A. (2002). Outcomes for children with lesbian or gay parents. A review of studies from 1978 to 2000. Scandinavian Journal of Psychology 43: 335-351.
Farr, H. R., Forssell, L. S. & Patterson, J. C. (2010). Gay, Lesbian, and Heterosexual Adoptive Parents: Couple and Relationship Issues. Journal of GLBT Family Studies, 6: 199–213.
Fedewa, L. A., Black, W. W. & Ahn, S. (2015). Children and Adolescents with Same-Gender Parents: A Meta-Analytic Approach in Assessing Outcomes. Journal of GLBT Family Studies, 11: 1–34.
Fitzgerald, B. (1999). Children of lesbian and gay parents: A review of the literature. Marriage & Family Review, 29(1):57-75
Massey, G. S, Merriwether M. A. & Garcia. R. J. (2013). Modern Prejudice and Same-Sex Parenting: Shifting Judgments in Positive and Negative Parenting Situations. Journal of GLBT Family Studies, 9: 129–151.
Mohr, J. J. (2008). Same-sex romantic attachment. In J. Cassidy & P. R. Shaver (Eds.), Handbook of attachment theory and research (2nd ed., pp. 482-502). New York: Guilford.
Patterson, C. J. (1992). Children of lesbian and gay parents. Child Development 63 (5): 1025-42.
Tasker, F. (2005). Lesbian mothers, gay fathers, and their children: A review. Journal of Developmental and Behavioral Pediatrics 26 (3):224-240.
πηγή: http://attachment-parenting.gr
Γιώργος Μπρεκουλάκης,
Ψυχολόγος, M.Sc. Παντείου Πανεπιστημίου
Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
www.brekoulakis.gr
www.attachment-parenting.gr
Μαρία Παπαφιλίππου,
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, M.Sc. King’s College London- Institute of Psychiatry
Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια, Ιδρύτρια Attachment Parenting Hellas
www.attachment-parenting.gr
Στέλλα Μπελιά,
Νηπιαγωγός, M.d. Θέατρο στην Εκπαίδευση, Πρόεδρος ΜΚΟ Οικογένειες Ουράνιο Τόξο
http://ouraniotoksofamilies.blogspot.gr/
Η Ομόφυλη Γονεϊκότητα στην Ελλάδα και Διεθνώς
Η Στέλλα Μπελιά, πρόεδρος της ΜΚΟ «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο», νηπιαγωγός , μητέρα δύο μικρών αγοριών και συγγραφέας των παιδικών βιβλίων «τα δύο μικρά αυγά» (εικονογράφηση: Σμαράγδα Μάγκου, Αθήνα 2014) και «η Αλίκη κοιτάζει τον καθρέφτη» (εικονογράφηση: Ιωάννης Αλεξιάδης, Αθήνα 2016) με θέμα την πολυμορφία των οικογενειών αναφέρει ότι στην Ελλάδα έχουμε καταγεγραμμένες περίπου 200 οικογένειες με lgbt γονείς (lesbian, gay, bisexual, trans). Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ισπανία, η Σουηδία, η Νορβηγία, η Ολλανδία, η Ισλανδία , το Βέλγιο, η Ιρλανδία, η Μάλτα, η Πορτογαλία ( ο κατάλογος μεγαλώνει συνεχώς) αποδέχονται νομικά την παιδοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια ανδρών ή γυναικών. Παρά το γεγονός της ύπαρξης ομογονεϊκών οικογενειών στην Ελλάδα και διεθνώς, οι lgbt άνθρωποι που έχουν γονεϊκό ρόλο υφίστανται κοινωνική προκατάληψη και ρατσισμό με αποτέλεσμα τις νομικές απαγορεύσεις ενάντια στο δικαίωμά τους για από κοινού παιδοθεσία (ACLU Lesbian and Gay Rights Project, 2002; Appell, 2003; Patterson, Fulcher, & Wainright, 2002). Μερικές φορές το ρατσιστικό μίσος απέναντι στην ομογονεϊκότητα εκφράζεται και από «επαγγελματίες ψυχικής υγείας» (Crawford, McLeod, Zamboni, & Jordan, 1999). Η κοινωνική προκατάληψη και το ρατσιστικό, ομοφοβικό, μίσος δεν βασίζονται σε προσωπικές εμπειρίες με ομόφυλους γονείς αλλά αποτελούν την έκφραση μιας κοινωνικής ομάδας που στρέφεται εναντίον μιας άλλης όπως συμβαίνει και με άλλες ομάδες που στιγματίζονται πολιτισμικά (Herek, 1995; Gillis, 1998). Τα επιχειρήματα όσων συντηρούν την παραπάνω κοινωνική προκατάληψη στηρίζονται σε όρους κανονικότητας και «φυσιολογικότητας» στους οποίους η επιστημονική κοινότητα έχει απαντήσει εδώ και καιρό με έρευνες και μελέτες διεθνώς. Στην Ελλάδα π.χ. μεγάλος αριθμός παιδιών έχει μεγαλώσει σε οικογένειες που οι ενήλικοι με γονεϊκό ρόλο ήταν μόνο γυναίκες (μητέρα και κόρη, δύο αδελφές , γυναίκες με κάποιο είδος βιολογικής ή εξ αγχιστείας συγγένειας κ.ά.) επειδή ο πατέρας ήταν ναυτικός ή λόγω χηρείας της μητέρας κλπ αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις δεν αναρωτήθηκε κανείς αν «λείπει το ανδρικό πρότυπο» γιατί δεν υπήρχε συσχέτιση με «ζευγάρι» και «ερωτική σχέση». Εξάλλου όλες οι μονογονεϊκές οικογένειες θα μπορούσαν εν δυνάμει να κατηγορηθούν για έλλειμμα στο πρότυπο του φύλου που απουσιάζει από τη δομή τους. Είναι σαφές ότι μια οικογένεια μπορεί να είναι λειτουργική ή δυσλειτουργική ανεξάρτητα από τη δομή της.
Η επιστημονική έρευνα για την ανατροφή των παιδιών από ομόφυλους γονείς
Συστηματική επιστημονική έρευνα για τα παιδιά των ομόφυλων γονέων ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Διεθνούς εμβέλειας, αναγνωρισμένοι, οργανισμοί όπως ο Αμερικανικός Ψυχιατρικός Σύλλογος (1997, 2002), ο Αμερικανικός Ψυχολογικός Σύλλογος (2004), η Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία (2002) καθώς και άλλοι φορείς υποστηρίζουν την ομογονεϊκότητα. Σύμφωνα με την δημοσιευμένη έκθεση του Αμερικανικού Ψυχολογικού Συλλόγου (1999) οι πεποιθήσεις ότι οι λεσβίες και οι gay ενήλικες δεν είναι κατάλληλοι για γονείς δεν έχουν ερευνητική τεκμηρίωση (Anderssen, Amlie, & Ytteroy, 2002; Brewaeys & van Hall, 1997; Parks, 1998; Patterson, 2000; Patterson & Chan, 1996; Perrin, 2002; Stacey & Biblarz, 2001; Tasker, 1999; Victor & Fish, 1995). Έρευνες δείχνουν ότι οι λεσβίες δεν διαφέρουν από τις ετερόφυλες γυναίκες ψυχικά ως προς το μεγάλωμα των παιδιών (Bos et al., 2004; Kweskin & Cook, 1982; Lyons, 1983; Miller, Jacobsen, & Bigner, 1981; Mucklow & Phelan, 1979; Pagelow, 1980; Parks, 1998; Patterson, 2001; Rand, Graham, & Rawlings, 1982; Siegenthaler & Bigner, 2000; Thompson, McCandless, & Strickland, 1971). Η έρευνα στους ομόφυλους μπαμπάδες δείχνει ότι μοιράζουν τις υποχρεώσεις τους αναφορικά με το μεγάλωμα του παιδιού ισότιμα και ότι είναι ευτυχισμένοι με τις σχέσεις ζευγαριού που αναπτύσσουν (Johnson & O’Connor, 2002; McPherson, 1993). Μια άλλη έρευνα (Johnson & O’Connor, 2002) έδειξε ότι σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ετερόφυλων γονέων του δείγματος, λίγα ζευγάρια ομόφυλων αντρών και γυναικών, ως γονείς, χρησιμοποιούσαν το ξύλο ως μέθοδο διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους ενώ χρησιμοποιούσαν περισσότερο την ανάπτυξη επιχειρηματολογίας ως προς την επίλυση συγκρούσεων με τα παιδιά τους. Αναφορικά με την ταυτότητα του φύλου των παιδιών που μεγαλώνουν σε ομόφυλες οικογένειες σύμφωνα με τις επιστημονικές έρευνες δεν φαίνεται να παρουσιάζεται κάποια διαταραχή ως προς την διαμόρφωση της ταυτότητας φύλου των παιδιών (Green, 1978; Green, Mandel, Hotvedt, Gray, & Smith, 1986; Kirkpatrick, Smith & Roy, 1981) και στις περιπτώσεις των ομόφυλων μαμάδων αλλά και στις περιπτώσεις των ομόφυλων μπαμπάδων. Στην περίπτωση της διαμόρφωσης της σεξουαλικής ταυτότητας οι επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι έφηβοι που έχουν μεγαλώσει με ομόφυλους μπαμπάδες ή ομόφυλες μαμάδες αναπτύσσουν ετερόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό συνεπώς δεν παίζει ρόλο ο σεξουαλικός προσανατολισμός του γονέα (Bailey, Bobrow, Wolfe, & Mickach, 1995; Bozett, 1980, 1987, 1989; Gottman, 1990; Golombok & Tasker, 1996; Green, 1978; Huggins, 1989; Miller, 1979; Paul, 1986; Rees, 1979; Tasker & Golombok, 1997). Αντίστοιχα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός των straight γονέων δεν επηρεάζει τον σεξουαλικό προσανατολισμό των παιδιών, καθώς έφηβοι που είναι gay και λεσβίες μεγαλώνουν με straight γονείς.
Συναισθηματικοί Δεσμοί στα Ομόφυλα Ζευγάρια (Same- Sex Attachment)
Είναι ξεκάθαρο στις έρευνες για την τυπολογία συναισθηματικού δεσμού (ασφάλεια, ανασφάλεια- αποφυγή, ανασφάλεια- εμμονή) ότι οι δεσμοί που αναπτύσσουν οι ομόφυλοι δεν διαφέρουν από την τυπολογία των δεσμών των ετερόφυλων (Kurdek, 2005). Ο ασφαλής συναισθηματικός δεσμός που αφορά στην διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων βρέθηκε και στα ομόφυλα ζευγάρια. Ο ανασφαλής- εμμονικός δεσμός αναφέρθηκε στα ομόφυλα ζευγάρια με μια ιστορία έντονης αγάπης και υπερενεργοποίησης των συναισθημάτων. Ο ανασφαλής- αποφευκτικός δεσμός σχετίζεται περισσότερο με την καταστολή των αρνητικών συναισθημάτων όπως φάνηκε και στην έρευνα των ετερόφυλων. Επίσης, βρέθηκε ότι οι ομόφυλοι με ανασφαλή- αμφιθυμικό τύπο δεσμού εμπλέκονται περισσότερο με ομόφυλους ανασφαλούς- αποφευκτικού τύπου δεσμού γιατί οι αποφευκτικοί δίνουν ένα περισσότερο αποστασιοποιημένο περίγραμμα στους αμφιθυμικούς που επιδιώκουν μεγαλύτερη εγγύτητα (Collins & Read, 1990).
Στα ομόφυλα ζευγάρια βρέθηκε ότι τα άτομα που είναι ικανά να εγκαθιδρύσουν εγγύτητα με τους συντρόφους τους και να έχουν εμπιστοσύνη στην διαθεσιμότητα των συντρόφων τους τείνουν να είναι πιο ικανοποιημένα με τις σχέσεις τους και να αναφέρουν περισσότερο θετικά επικοινωνιακά μοτίβα. Το σύστημα συναισθηματικού δεσμού προσφέρει στα ομόφυλα άτομα την ικανότητα να απολαμβάνουν μεγαλύτερη ασφάλεια μέσα από τους στενούς δεσμούς και γι’ αυτό να αυξάνουν τις πιθανότητές τους να ζουν μέχρι μεγάλη ηλικία και να συνεισφέρουν στις ζωές των άλλων. Πολλοί ομόφυλοι άνθρωποι έχουν παιδιά και το σύστημα συναισθηματικού δεσμού αυξάνει τις πιθανότητες για τους ομόφυλους ανθρώπους να παρέχουν σταθερότητα, συναισθηματική επάρκεια και ασφάλεια στα παιδιά τους όπως συμβαίνει αντίστοιχα και στα ετερόφυλα ζευγάρια (Weis, 1982). Οι γονεϊκές δεξιότητες δεν εξαρτώνται από το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. 30.000 επιστημονικές έρευνες σχετικά με τους Συναισθηματικούς Δεσμούς (Attachment) που αναπτύσσουν τα παιδιά με τους ενήλικες υποστηρίζουν ότι τα παιδιά χρειάζονται τουλάχιστον έναν ενήλικα που μπορεί να τους παρέχει ανακούφιση και συναισθηματική υποστήριξη σε συνθήκες στρες, λειτουργώντας ως ασφαλής βάση από την οποία τα παιδιά μπορούν να εξερευνήσουν τον κόσμο.
Την ίδια στιγμή που κανένας straight γονέας δεν κρίνεται για την καταλληλότητα του να φέρει στον κόσμο και να αναθρέψει ένα παιδί, οι ομόφυλοι γονείς κρίνονται (και κατακρίνονται) αυστηρά, και ταυτόχρονα δεν προστατεύονται τα δικαιώματα των ίδιων και των παιδιών τους.
Οι βασικές εσωτερικές ανάγκες ενός παιδιού είναι η κοντινότητα, η προστασία, η προβλεψιμότητα και το παιχνίδι (Parker&Nicholson, 2013), ποιότητες και δεξιότητες που δεν έχουν σχέση με το φύλο και το σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων.
Τόσα παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί (από ετερόφυλους γονείς) σε ιδρύματα, θα μπορούσαν να μεγαλώνουν μέσα σε οικογένειες με Αγάπη, αποκαθιστώντας τον τραυματισμένο συναισθηματικό δεσμό τους.
Η οικογένεια έρχεται σε πολλές μορφές, μα πάνω απ’ όλα χρειάζεται να είναι μία μεγάλη αγκαλιά, μία ασφαλής βάση για όλα τα μέλη της. Όπως ήταν και ο τίτλος του τελευταίου συνεδρίου των Οικογενειών Ουράνιο Τόξο… «η Αγάπη δημιουργεί οικογένειες».
Προτεινόμενη Βιβλιογραφία
Anderssen, N., Amlie, C. & Ytteroy, E. A. (2002). Outcomes for children with lesbian or gay parents. A review of studies from 1978 to 2000. Scandinavian Journal of Psychology 43: 335-351.
Farr, H. R., Forssell, L. S. & Patterson, J. C. (2010). Gay, Lesbian, and Heterosexual Adoptive Parents: Couple and Relationship Issues. Journal of GLBT Family Studies, 6: 199–213.
Fedewa, L. A., Black, W. W. & Ahn, S. (2015). Children and Adolescents with Same-Gender Parents: A Meta-Analytic Approach in Assessing Outcomes. Journal of GLBT Family Studies, 11: 1–34.
Fitzgerald, B. (1999). Children of lesbian and gay parents: A review of the literature. Marriage & Family Review, 29(1):57-75
Massey, G. S, Merriwether M. A. & Garcia. R. J. (2013). Modern Prejudice and Same-Sex Parenting: Shifting Judgments in Positive and Negative Parenting Situations. Journal of GLBT Family Studies, 9: 129–151.
Mohr, J. J. (2008). Same-sex romantic attachment. In J. Cassidy & P. R. Shaver (Eds.), Handbook of attachment theory and research (2nd ed., pp. 482-502). New York: Guilford.
Patterson, C. J. (1992). Children of lesbian and gay parents. Child Development 63 (5): 1025-42.
Tasker, F. (2005). Lesbian mothers, gay fathers, and their children: A review. Journal of Developmental and Behavioral Pediatrics 26 (3):224-240.
πηγή: http://attachment-parenting.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.