Η συζήτηση με την αντιφαστιστική πρωτοβουλία νέων Χαλανδρίου ΣΒΗΣΤΕ ΤΟΥΣ!

Βρεθήκαμε χθες σε μια κουβέντα στο Χαλάνδρι με νέα παιδιά, μέλη του αντιρατσιστικού κινήματος που είχε μεγάλο ενδιαφέρον για όσα lgbtqi+ άτομα βρεθήκαμε εκεί αλλά είχε επίσης ενδιαφέρον και για τα ίδια τα παιδιά που το οργάνωσαν.
Στην κουβέντα συμμετείχαν οι: Δήμητρα Κυρίλλου, ο Αντώνης Σιγάλας και από εμάς η Στέλλα Μπελιά, Παρέμβαση έκανε και ο Νίκος Μυλωνάς.

Το κείμενο με το οποίο συμμετείχε στις αρχικές τοποθετήσεις η Στέλλα Μπελιά μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:

Πριν από λίγο καιρό ψηφίστηκε το σύμφωνο συμβίωσης και έτσι έγινε μια πραγματικότητα για αρκετά ζευγάρια του ιδίου φύλου σε ολόκληρη τη χώρα.  Χθες διάβαζα δημοσιεύματα που πανηγύριζαν την υπογραφή ενός συμφώνου συμβίωσης στην πόλη της Καλαμάτας. Μου ήρθε αυτόματα στο μυαλό το μότο μιας παλιάς διαφήμιση μιας φίρμας αντρικών ρούχων που έλεγαν :«Σαράφης στα Τρίκαλα, Σαράφης στην  Αθήνα, Σαράφης στο Παρίσι, τώρα και Σαράφης στην Λάρισα»  Είναι τόσο σημαντικό το σύμφωνο συμβίωσης που πρέπει να πανηγυρίζουμε γι’ αυτό;

Έχουμε πει πολλές φορές ως ομάδα πόσο σημαντικό θεωρούμε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο και γιατί το θεωρούμε σημαντικό .  Έχουμε μιλήσει επίσης πολλές φορές για τις διεκδικήσεις μας ως ομάδα . Σήμερα προσωπικά θα ήθελα να σταθώ σε κάποια ζητήματα που έχουν περισσότερο σχέση με τον τρόπο που διεκδικούμε και τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.

 Παρά λοιπόν την δυνατότητα σύναψης συμφώνων, LGBTOI  άνθρωποι θα εξακολουθούν να απολύονται  από τις δουλειές τους γιατί  είναι αυτοί που είναι,  η LGBTOI  νεολαία θα συνεχίσει να βιώνει την απόρριψη από τις οικογένειές της και να έχουμε μεγάλα ποσοστά άστεγων και άνεργων νέων στο δρόμο , οι τρανς άνθρωποι θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν εξαιρετικά υψηλά ποσοστά  βίας και κακοποίησης . Ακόμη και αν η ισότητα στο γάμο κάποια στιγμή  όντως γίνει πραγματικότητα, τα ζητήματα του ρατσισμού, του σεξισμού, του ηλικιακού ρατσισμού, της ομοφοβίας ,  της τρανσβοβίας  θα συνεχίσουν να περιθωριοποιούν ανθρώπους και ομάδες ανθρώπων.

Οι μέρες που ζούμε σε αυτή τη χώρα δείχνουν ότι όλο και περισσότερο η κρίση, οι μνημονιακές πολιτικές , η κατάσταση με το προσφυγικό δημιουργούν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από τους ανθρώπους  και τις ζωές τους. 

Πολλές και πολλοί θέλουν να πιστεύουν ότι  η κρίση μας χτυπά όλες και όλους το ίδιο. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν είναι αλήθεια καθώς υπάρχει  ένα σαφές ταξικό υπόβαθρο στον τρόπο που αυτή η κρίση γίνεται αντιληπτή και επιδρά πάνω μας  στην καθημερινότητά μας και συνολικά. 

Ένα σημαντικό ζήτημα εδώ και αρκετό καιρό είναι η ανεργία και η δυσκολία να βρεθούν θέσεις εργασίας ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς.

Θα σας παραθέσω δύο κείμενα το πρώτο είναι από ένα γράμμα μιας γυναίκας  Ρομά της Φανής  όπως δημοσιεύτηκε από τα «καμένα σουτιέν» Το δεύτερο είναι από κείμενο μιας τρανς αναρτημένο στο facebook

«…, γιατί να μην έχω το δικαίωμα να με προσλάβουν σε μια δουλειά με τις τσιγγάνικες φούστες μου, χωρίς να πρέπει να τις αλλάξω; Είναι σα να υπάρχει ένας κρυφός εκβιασμός: «σε δέχομαι μόνο αν καταφέρεις να μου μοιάσεις». Μπροστά σε αυτό, νομίζω ότι εμείς έχουμε μόνο δύο επιλογές: ή να «κλειστούμε στον εαυτό μας» για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας ή να αντιγράψουμε κάποιες ξένες για μας συμπεριφορές. Το πρώτο σημαίνει ότι θα συνεχίσουμε να ζούμε στο περιθώριο και το δεύτερο ότι θα εξαφανιστεί η κουλτούρα μας.»

«Γι αυτό και δεν θεωρώ ότι η κατάσταση (και αυτό  το πιστεύω γενικά όπως πολλ@ πιστεύουν ότι η φτώχεια μπορεί να αντιμετωπιστεί  με δωρεές η αγαθοεργίες ) θα βελτιωθεί  με υποστήριξη όταν ένα άτομο φτάσει στην "κόκκινη γραμμή" )

Και αν , όπως έχω ακούσει στο παρελθόν μου πουν, "ε! καλά και εσύ , "ντύσου" ως άντρας για κάποιες ώρες την ήμερα , τί θα πάθεις , θα τους πω ότι απλά δεν έχετε καταλάβει την τρανς κατάσταση .»

Βλέπεται τις ομοιότητες; Μια ομάδα ανθρώπων που δέχεται απίστευτο αποκλεισμό οι Ρομά και μια άλλη ομάδα ανθρώπων που επίσης δέχεται απίστευτο αποκλεισμό οι τρανς άνθρωποι. 

Ελάτε τώρα μαζί να δούμε ποια από τις δύο αυτές ομάδες θα μπορούσε να κερδίσει το Χρυσό Μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες Αποκλεισμού και Καταπίεσης αν υπήρχε τέτοιο μετάλλιο και αντίστοιχα αν υπήρχαν τέτοιοι αγώνες.

Έχει νόημα να κάνουμε συγκρίσεις και να μιλάμε για το πόσο πιο πολύ είναι καταπιεσμένη ή αποκλεισμένη η μια ομάδα από την άλλη; Με τις δύο αυτές ομάδες να αντιμετωπίζουν προκαταλήψεις, διακρίσεις και βία σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας μέχρι σήμερα τι διαφορά θα κάνει αν μια ομάδα αντιμετωπίζει «περισσότερη» καταπίεση ή την αντιμετωπίζει για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα; Θα ήταν αδύνατον να μετρηθεί πια ομάδα κερδίζει την πρώτη θέση .

Έφερα αυτό το παράδειγμα για να μπορέσω να κάνω σαφές ότι οι συγκρίσεις και οι αξιολογικές κρίσεις μέσα στα κινήματα για το ποιο κίνημα είναι περισσότερο αναγκαίο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή  δημιουργεί κενά ανάμεσα στα κινήματα που δεν αφήνουν τους ανθρώπους που δρουν και παλεύουν εντός τους να δουν την μεγάλη εικόνα. Ότι δηλαδή δεν υπάρχουν προτεραιότητες κι ότι στον δρόμο προς τα εμπρός δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν πίσω. 

Από την άλλη τόσο κατά τη διάρκεια ψήφισης του συμφώνου αλλά και στη συνέχεια τα ΜΜΕ έδωσαν και συνεχίζουν να δίνουν έμφαση στο σημείο εκείνο των δικαιωμάτων της LGBTOI κοινότητας που αφορούν τον γάμο και την παιδοθεσία. 

Η επικέντρωση των διεκδικήσεων στο γεγονός ότι οι gay και οι λεσβίες θα πρέπει να μπορούν να παντρεύονται και να μεγαλώνουν παιδιά είναι  ταυτόχρονα αναγκαία αλλά και επικίνδυνη, και το λέω  αυτό έχοντας απόλυτη επίγνωση τόσο της θέσης μου στις «Οικογένειες Ουράνιο Τόξο» όσο και στην πραγματική ανάγκη των ανθρώπων να καθορίζουν τις ζωές τους με τον τρόπο που οι ίδιοι επιθυμούν. 

Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας αυτής της ομάδας προσπαθήσαμε να μην πέσουμε στην παγίδα της ομοκανονικότητας με ότι αυτό συνεπάγεται. Και όταν λέμε ομοκανονικότητα μιλάμε για την πολιτική του νεοφιλελευθεριμού, εμφανή  και μέσα στα δικά μας κινήματα,  μια πολιτική που δεν αμφισβητεί την κυρίαρχη ετεροκανονιστική κατάσταση αλλά αντίθετα προσπαθεί να την επιβάλει ως κανόνα και νόρμα και για τις δικές μας οικογενειακές δομές. Δεν θέλουμε να παλεύουμε για να είμαστε «ίδιες και ίδιοι» με τις ετεροκανονικές πυρηνικές οικογένειες, θέλουμε να παλεύουμε για να μπορεί ο καθένας και η κάθε μία από εμάς να ορίζει τη ζωή του/της με τον τρόπο που επιθυμεί.

Δεν θέλουμε να είμαστε η ομογονεϊκή αντανάκλαση της ετεροκανονικής πυρηνικής οικογένειας , η κατ’ εικόνα και ομοίωση  εκδοχή της εντός της κοινότητας γαντζωμένοι στην «οικογενειακή ζωή» και στην κατανάλωση.

Οι καμπάνιες στο εξωτερικό δείχνουν συχνά τις εικόνες της ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής, κάτι σαν τις διαφημίσεις του ΒΙΤΑΜ την ώρα του πρωινού μόνο που την θέση του στρέιτ ζευγαριού παίρνει ένα ζευγάρι λεσβιών ή ένα ζευγάρι gay ανδρών με τα παιδιά τους. 

Ναι στην καθημερινότητά μας δεν διαφέρουμε και πολύ από αυτές τις στρέιτ οικογένειες, αλλά δεν διεκδικούμε το να γίνουμε ίδιες με αυτές, διεκδικούμε το δικαίωμα μας να είμαστε ο εαυτός μας  και εάν οι στρέιτ άνθρωποι έχουν το προνόμιο να μπορούν να ορίσουν την ζωή τους και μέσα από έναν γάμο θέλουμε όποιες και όποιοι από εμάς το επιθυμούν να μπορούν εξίσου να το κάνουν γιατί μιλάμε για ίσα πολιτικά δικαιώματα.  Από την άλλη δεν θεωρούμε πρόβλημα να υπάρχουν  LGBTOI άνθρωποι που δεν θέλουν να ορίσουν έτσι τις ζωές τους.

Ας έρθουμε τώρα στο ζήτημα των συμμάχων και των συμμαχιών:

Ως άνθρωποι έχουμε πολλαπλές ταυτότητες  και συχνά δεχόμαστε διακρίσεις ανάλογα με το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο οι ταυτότητες αυτές  γίνονται αντιληπτές από τους άλλους ανθρώπους γύρω μας. Για παράδειγμα ένας Ρομά gay άντρας θα βιώσει τη διάκριση τόσο μέσα στη φυλή του γιατί είναι gay όσο και μέσα στην LGBTOI κοινότητα γιατί είναι Ρομά. 

Πως πρέπει να δούμε λοιπόν το ζήτημα του αποκλεισμού, αποσπασματικά ή σφαιρικά;  Είναι μια μεγάλη κουβέντα που πρέπει να γίνει εντός και εκτός της κοινότητας για το ποιες  μπορούν να είναι οι συμμαχίες μας και πως εμείς μπορούμε να είμαστε σύμμαχοι σε άλλα κινήματα.  

Είναι επίσης σαφές ότι πρέπει να αναζητούμε συμμάχους ώστε να μπορούμε να διεκδικήσουμε πιο αποτελεσματικά  αλλά τι είδους συμμάχους πρέπει να ψάχνουμε εντός και εκτός κοινότητας;

Θα μπορούμε να αναζητήσουμε συμμάχους μέσα σε ένα π.χ. αντιρατσιστικό κίνημα που αναπαράγει  ταυτόχρονα σεξισμό, ομοφοβία ή τρανσφοβία; Ή θα μπορούσαμε να αναζητούμε συμμάχους στη δική μας κοινότητα που αρνούνται να συμπεριλάβουν άλλους  στην πολιτική τους; Πώς μπορούμε να σταθούμε αλληλέγγυοι μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο και να επιλύσουμε το πολύ πραγματικό ζήτημα του αποκλεισμού;

Λέγοντας τα παραπάνω δεν θέλω με κανένα τρόπο να σκεφτεί κάποιος ότι είμαι ενάντια στην ισότητα στο γάμο και στην παιδοθεσία, αντίθετα είμαι υπέρ όλων αυτών των διεκδικήσεων απλώς δεν θέλω αυτή η «ισότητα» να σταματήσει στο γάμο και στην παιδοθεσία.

 Υπάρχουν πολλές περισσότερες ανισότητες που πρέπει να αντιμετωπιστούν και να εξεταστούν περαιτέρω και οφείλουμε να τις δούμε και να παλέψουμε ώστε να πάψουν να υπάρχουν.

 Προκειμένου μια πραγματική αλλαγή να συμβεί στον πραγματικό κόσμο, ένας μεγαλύτερος και διαφορετικός ακτιβισμός πρέπει να γεννηθεί: Χρειαζόμαστε έναν συλλογικό ακτιβισμό που να ενώνει τα κινήματα και να βρίσκει τα σημεία επαφής, τα σημεία που τέμνονται.  Να μπορούμε να διεκδικούμε χωρίς να βάζουμε ανθρώπους και ομάδες στο περιθώριο. Νομίζω ότι η μεγάλη εικόνα θα πρέπει να είναι η αντίσταση στην κανονικότητα  την όποια κανονικότητα.

Ταυτόχρονα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε την κατάσταση της αμφιθυμίας που θα βιώσουμε. Πώς θα είμαστε σε θέση να αμφισβητούμε συνεχώς την σύμπλεξη των συστημάτων  καταπίεσης, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζουμε  τον  γάμο για όλους , τα δικαιώματα των LGBTOI στην δημιουργία οικογένειας και την παιδοθεσία, τα δικαιώματα των trans * ανθρώπων. 

Πως μπορεί π.χ. μια λεσβία φεμινίστρια να παλέψει για την ισότητα στο γάμο και την παιδοθεσία όταν έχει αποδομήσει τόσο θεωρητικά όσο και σαν επιλογή για τον εαυτό της  την ιδέα του γάμου και της μητρότητας;  Μπορεί μόνο μέσα σε ένα πλαίσιο που δηλώνει  ότι τόσο η επιθυμία για δημιουργία οικογένειας και η μητρότητα όσο και η μη επιθυμία για τα παραπάνω είναι εξίσου θεμιτά και αποδεκτά για το κίνημα μέσα στο οποίο κινείται και παλεύει.

Ο μεγάλος αγώνας θα πρέπει να δοθεί μάλλον ενάντια στην κανονικότητα και ότι αυτή συνεπάγεται καθώς τα όριά της είναι τόσο στενά ώστε νομίζω ότι κανένας καμία σήμερα εδώ μέσα σήμερα δεν θα μπορούσαν να χωρέσουν μέσα σε αυτά για πολλούς και ποικίλους λόγους."

Μετά τις πρώτες τοποθετήσεις άρχισε μια κουβέντα που θα μπορούσε να συνεχιστεί για μέρες καθώς όλα αυτά τα νέα παιδιά με ειλικρίνεια και αμεσότητα μίλησαν, τοποθετήθηκαν, ρώτησαν και μάλλον έφυγαν κουρασμένα αλλά εξίσου ικανοποιημένα από τη βραδιά.