KATE BORNSTEIN IS A QUEER AND PLEASANT DANGER
Καλλιτέχνης, performer και συγγραφέας, η Kate Bornstein μάς συστήνεται καταρχάς ως τρανς λεσβία. Διστακτική polyamorist. Σαϊεντολόγος στην ανάρρωση. Επικυρηγμένη πρωτοπόρος του φύλου.
Kate Bornstein is a Queer and Pleasant Danger του Sam Feder
Ποια είναι η Kate Bornstein;
Καλλιτέχνης, performer και συγγραφέας, η Kate Bornstein μάς συστήνεται καταρχάς ως τρανς λεσβία. Διστακτική polyamorist. Σαϊεντολόγος στην ανάρρωση. Επικυρηγμένη πρωτοπόρος του φύλου.
Το πανέξυπνο και παιχνιδιάρικο πορτραίτο του Sam Feder για τη Bornstein παρακολουθεί τις θορυβώδεις δημόσιες εμφανίσεις και τις επίπονες προσωπικές ανακαλύψεις της, ενώ ταυτόχρονα της δίνει τη θέση που την αξίζει: μια πρωτοποριακή καλλιτέχνης-θεωρητικός-ακτιβίστρια που, με ευφυία, στυλ και εκπληκτική αυθεντικότητα, κατοικεί σε έναν τόπο ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό.
«Γεννήθηκα αρσενικό και τώρα έχω πια ιατρικά και κυβερνητικά χαρτιά που λένε πως είμαι θηλυκό· αλλά δεν αποκαλώ τον εαυτό μου γυναίκα, και ξέρω καλά πως δεν είμαι άντρας… Αποκαλώ τον εαυτό μου τρανς […]»
Το “Kate Bornstein Is a Queer & Pleasant Danger” συνοδεύει την Kate Bornstein στην τελευταία περιοδεία της, και μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι – τροφή για σκέψη μέσα από τον κόσμο της, όπου θα αναζητήσουμε τις απαντήσεις σε μερικά από τα μεγαλύτερα ερωτήματα της ζωής!
Kate Bornstein is a Queer & Pleasant Danger
Χώρα: ΗΠΑ
Παραγωγή: 2014
Σκηνοθεσία: Sam Feder
Διάρκεια: 72’
Παραγωγή: 2014
Σκηνοθεσία: Sam Feder
Διάρκεια: 72’
Η ταινία θα προβληθεί με ελληνικούς υπότιτλους στο Outview Film Festival 2015 με παρουσία του σκηνοθέτη Sam Feder
Με την υποστήριξη της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα
ΠΡΟΒΟΛΗ 13 ΜΑΙΟΥ 2015
Λίγα λόγια για την Kate Bornstein
«Η πρώτη ερώτηση που συνήθως γίνεται στους νέους γονείς είναι: Κορίτσι ή αγόρι; Υπάρχει μια θαυμάσια απάντηση που μπορούμε να δώσουμε: Δεν ξέρουμε• δεν μας το είπε ακόμη» («Gender Outlaw», 1994)
Η αμερικανίδα θεωρητικός, συγγραφέας και performer Kate Bornstein γεννήθηκε ως Albert Bornstein το 1948 στο Νιου Τζέρσεϊ των ΗΠΑ.
Η «Θεία Kate» αποτελεί στυλοβάτη της φεμινιστικής σκέψης και θεωρίας, και από τα πρώτα άτομα που μίλησαν για τη θεωρία του φύλου και τους περιορισμούς του διπόλου άνδρας-γυναίκα. Μεταξύ των βιβλίων της είναι το «Hello, Cruel World: 101 Alternatives To Suicide For Teens, Freaks, and Other Outlaws» (ένα εγχειρίδιο που αποτρέπει τους νέους από την αυτοκτονία), το «Gender Outlaw: On Men, Women and the Rest of Us», και το cyber ρομαντικό μυθιστόρημα «Nearly Roadkill». Στα θεατρικά έργα και τις performances της περιλαμβάνονται τα «Strangers in Paradox», «Hidden: A Gender», «The Opposite Sex Is Neither» και «Virtually Yours».
Το έργο της Bornstein άλλαξε ριζικά την οπτική και τη θεωρία γύρω από τις έννοιες του φύλου και της ταυτότητας, και τα κείμενά της διδάσκονται σε περισσότερα από 200 σχολεία και πανεπιστήμια ανά τον κόσμο, αποτελώντας σήμερα τα βασικά εργαλεία των queer politics. Πέρα από τις διαλέξεις, τις παραστάσεις και τα workshops που διοργανώνει, η ίδια έχει εμφανιστεί, μεταξύ άλλων, στο ντοκιμαντέρ «The Brandon Teena Story» (1998), πάνω στο οποίο βασίζεται και η ταινία «Boys Don’t Cry» (1999) και στην οποία αναφέρονται προς εκείνη θερμές ευχαριστίες.
Λίγα λόγια για τον Sam Feder
Ο Sam Feder είναι ένας πολυδιάστατος καλλιτέχνης, με έδρα το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Κεντρικός άξονας του έργου του είναι οι διαπροσωπικές δυναμικές εξουσίας και οι πολιτικές της ταυτότητας στα media. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του, η βραβευμένη ταινία “Boy I Am”, θεωρείται από το Curve Magazine ένα από τα 10 καλύτερα ντοκιμαντέρ πάνω στο φύλο. Το «Kate Bornstein Is a Queer & Pleasant Danger» είναι η τρίτη του ταινία.
Τα τελευταία χρόνια περιοδεύει και συμμετέχει σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ και σε συζητήσεις σε σχολεία, πανεπιστήμια, μουσεία και βιβλιοθήκες.
Ο Sam Feder έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία και υποτροφίες, μεταξύ άλλων από το Jerome Foundation , το Frameline, το Crossroads Foundation, το Funding Exchange, το Astraea Foundation for Social Justice, το Illinois Arts Council, το John D. & Catherine T. MacArthur Foundation. Έχει επίσης υποτροφία από το Ellen Stone Belic Institute for the Study of Women and Gender in the Arts and Media, και το 2013 του αποδόθηκε το Yaddo Artist Residency και το MacDowell Colony Fellow Residency.
Outview Film Festival 2015
Special Events: Συζήτηση πάνω στα
Gender & Queer Politics και τη σχέση τους
με τον Queer Κινηματογράφο
Τετάρτη 13 Μαΐου, στις 17.30 @ εκθεσιακός χώρος της Ταινιοθήκης της Ελλάδας
Στα πλαίσια του αφιερώματός του στο Φύλο, το φετινό Outview Film Festival διοργανώνει συζήτηση πάνω στα Gender & Queer Politics Politics και τη σχέση τους με τον Queer Κινηματογράφο, την Τετάρτη 13 Μαΐου και ώρα 17.30, στον εκθεσιακό χώρο της Ταινιοθήκης της Ελλάδας (Ιερά Οδός & Μεγάλου Αλεξάνδρου).
Επίσημη καλεσμένη μας και κεντρική ομιλήτρια θα είναι η Γαλλίδα queer θεωρητικός και ακτιβίστρια Marie-Hélène/Sam Bourcier.
H Marie-Hélène/Sam θα μας μιλήσει για τα σύγχρονα queer politics: Υπάρχει μια queer ατζέντα, και αν ναι, τι περιλαμβάνει; Πώς διαφέρει από τις L&G πολιτικές της αφομοίωσης, της ομοκανονικότητας και της ομοεθνικότητας, που εστιάζουν κατά κύριο λόγο στο γάμο και την ένταξη στο έθνος; Πώς τα queer politics και ο τρανσφεμινισμός μπορούν να συμβάλλουν στον κοινωνικό μετασχηματισμό και την οικονομική αναδιανομή; Και πώς αντιτίθενται στις νεοφιλελεύθερες βιο-πολιτικές;
Διακρίνουμε καταρχάς δύο τάσεις εντός των LGBT & Queer διεκδικήσεων: και αυτή ακριβώς η αντίθεση εκφράζεται ξεκάθαρα και στην παραγωγή του LGBT & Queer κινηματογράφου.
Για τη σύνδεση αυτή θα μας μιλήσει ο Sam Feder*, σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ «Kate Bornstein is a Queer and Pleasant Danger» -που θα προβάλουμε μετά το τέλος της συζήτησης- καθώς και ο Bard Yden**, Διευθυντής του Skeive Filmer Film Festival, του LGBT Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Όσλο. Πώς διαμορφώνεται σήμερα το τοπίο στην παραγωγή LGBTQ ταινιών, ποια κομμάτια των διεκδικήσεών μας εκφράζονται και προωθούνται και γιατί άλλα παραμένουν μόνιμα σε δεύτερο πλάνο, λιγότερο εμφανή, παρότι αποτελούν τον πυρήνα της επαναστατικότητας της queer θεωρίας;
Το πάνελ των ομιλητών θα πλαισιώσει επίσης η Μαρίνα Γαλανού, Πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, η Ερωφίλη Κόκκαλη, μέλος της ομάδας QueerTrans, καθώς και άτομα από τις ελληνικές (αθηναϊκές) LGBTQ ομάδες -σε μια απόπειρα να συνδέσουμε τα τελευταία δεδομένα γύρω από τα queer politics με την ελληνική πραγματικότητα.
Η συζήτηση θα γίνει σε ελληνικά και αγγλικά, με τη βοήθεια διερμηνείας από μέλος της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας.
Σας περιμένουμε!
*Οι καλεσμένοι έρχονται με την υποστήριξη των Πρεσβειών των χωρών τους
Λίγα λόγια για τη Marie-Hélène/Sam Bourcier
H queer θεωρητικός και ακτιβίστρια Marie-Hélène/Sam Bourcier είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Πολιτισμικών, Φεμινιστικών και Queer Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Lille III.
Το 1996 ίδρυσε την Le ZOO, την πρώτη queer ομάδα της Γαλλίας. Έχει μεταφράσει στα Γαλλικά κείμενα της Teresa de Lauretis και της Monique Wittig, και γράφει ασταμάτητα για τα media, τις πολιτικές του φύλου, τις σεξουαλικές πολιτικές, την πορνογραφία και το post-porn, και τις queer υποκουλτούρες. Επιμελήθηκε το Lesbian Film Festival στο Παρίσι, και διοργάνωσε το Paris Porn Film Festival. Είναι ο συγγραφέας της τριλογίας Queer Zones 1, Politique des identités sexuelles et des savoirs (2001), Queer Zones 2, Sexpolitiques (2005), Queer Zones 3, Identités, Cultures, Politics (2011).
Αυτήν την περίοδο ετοιμάζει το καινούριο της βιβλίο πάνω στο σεξ, το φιλελευθερισμό και τις διακρίσεις στα πανεπιστήμια.
Λίγα λόγια για τον Sam Feder
Ο Sam Feder είναι ένας πολυδιάστατος καλλιτέχνης, με έδρα το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Κεντρικός άξονας του έργου του είναι οι διαπροσωπικές δυναμικές εξουσίας και οι πολιτικές της ταυτότητας στα media. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του, η βραβευμένη ταινία «Boy I Am», θεωρείται από το Curve Magazine ένα από τα 10 καλύτερα ντοκιμαντέρ πάνω στο φύλο. Το «Kate Bornstein Is a Queer & Pleasant Danger» είναι η τρίτη του ταινία.
Ο Sam Feder είναι ένας πολυδιάστατος καλλιτέχνης, με έδρα το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Κεντρικός άξονας του έργου του είναι οι διαπροσωπικές δυναμικές εξουσίας και οι πολιτικές της ταυτότητας στα media. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του, η βραβευμένη ταινία «Boy I Am», θεωρείται από το Curve Magazine ένα από τα 10 καλύτερα ντοκιμαντέρ πάνω στο φύλο. Το «Kate Bornstein Is a Queer & Pleasant Danger» είναι η τρίτη του ταινία.
Ο Sam Feder έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία και υποτροφίες, μεταξύ άλλων από το Jerome Foundation, το Frameline, το Crossroads Foundation, το Funding Exchange, το Astraea Foundation for Social Justice, το Illinois Arts Council, το John D. & Catherine T. MacArthur Foundation. Έχει επίσης υποτροφία από το Ellen Stone Belic Institute for the Study of Women and Gender in the Arts and Media, και το 2013 του αποδόθηκε το Yaddo Artist Residency και το MacDowell Colony Fellow Residency. Τα τελευταία χρόνια περιοδεύει και συμμετέχει σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ και σε συζητήσεις σε σχολεία, πανεπιστήμια, μουσεία και βιβλιοθήκες.
* Σημείωση: Τόσο η Marie-Hélène/ Sam Bourcier όσο και ο Sam Feder επιλέγουν να μην αυτοπροσδιορίζονται μέσα στα όρια του διπόλου άνδρας-γυναίκα. Η επιλογή των άρθρων «ο/η» και των αντωνυμιών «αυτός/αυτή» του παρόντος κειμένου, λοιπόν, γίνεται μόνο για την καλύτερη κατανόησή του ελληνικού γραπτού λόγου: o Sam Feder χρησιμοποιεί για τον εαυτό του τις αντωνυμίες «he/him» ή «they», ενώ η Marie-Hélène/ Sam προτιμά να αποκαλείται με τα «he/she» κατά περίπτωση -χρησιμοποιούν και οι δυο τους έτσι τον έμφυλο λόγο με σαφή ανατρεπτική διάθεση.
Within our tribute to Gender this year, Outview Film Festival 2015 is organizing a discussion on Queer and Gender & Queer Politics, on Wednesday the 13th of May 2015 at 17.30, at the Greek Film Archive (Iera Odos & M. Alexandrou st.)
Our official guest and main speaker will be the French queer theorist and activist Marie-Hélène/Sam Bourcier.
Marie-Hélène/Sam will talk about current Queer politics. What is a queer agenda; if there is any? How does it differ from L&G assimilationist, homonormative and homonationalist politics, that focus on marriage and inclusion in the nation? How queer politics and transfeminism which are willing to address social transformation and economical distribution address neoliberal biopolitics?
There are two distinct currents at this moment at work in the LGBT & Queer struggle: and these trends and their contrast are largely expressed through the current LGBT & Queer Cinema.
To speak about this connection of cinema and politics, we are more than happy to have as guest speakers: Sam Feder, director of the documentary on Kate Bornstein, «Kate Bornstein is a Queer and Pleasant Danger» -which we will be screening after the end of the event- and Bard Yden, Director of Skeive Filmer Film Festival, the
Oslo LGBT Film Festival. How is the current LGBTQ cinema formed, which parts are expressed and promoted, and why other queer expressions and demands always remain in the background, even though they seem to be at the very core of the queer theory’s revolutionary ideas?
Oslo LGBT Film Festival. How is the current LGBTQ cinema formed, which parts are expressed and promoted, and why other queer expressions and demands always remain in the background, even though they seem to be at the very core of the queer theory’s revolutionary ideas?
Among the speakers will also be Marina Galanou, the Director of the Greek Transgender Association, Erofili Kokkali, member of the greek activist grassroot group QueerTrans and more people belonging to greek LGBTQ activist groups -in an attempt of ours to connect the latest developments around queer theory with the greek reality.
The discussion will be held in both English and Greek, with the help of a member of the Lesbian Group of Athens!
See you there!
A few words on Marie-Hélène/Sam Bourcier
Queer activist and theorist, Marie-Hélène/Sam Bourcier is Associated Professor of Cultural Studies, Feminist Studies and Queer Studies at the University of Lille III.
Queer activist and theorist, Marie-Hélène/Sam Bourcier is Associated Professor of Cultural Studies, Feminist Studies and Queer Studies at the University of Lille III.
She founded Le ZOO, the first queer group in France in 1996. He translated Teresa de Lauretis and Monique Wittig into French and writes extensively on medias, gender and sexual politics, pornography and post-pornography, queer subcultures and politics. Curator for the the Lesbian Film Festival in Paris, he ran the Paris Porn Film Festival. He is the author of the trilogy Queer Zones 1, Politique des identités sexuelles et des savoirs (2001), Queer Zones 2, Sexpolitiques (2005), Queer Zones 3, Identités, Cultures, Politics (2011).
He is currently working on a book sex and neoliberalism and discriminations at university.
A few words on Sam Feder
Sam Feder is a Brooklyn-based, multidisciplinary artist exploring interpersonal power dynamics and the politics of media-driven identity. Their directorial debut, the award winning feature, BOY I AM, is cited as one of the 10-must-see gender documentaries.
Sam Feder is a Brooklyn-based, multidisciplinary artist exploring interpersonal power dynamics and the politics of media-driven identity. Their directorial debut, the award winning feature, BOY I AM, is cited as one of the 10-must-see gender documentaries.
Feder’s work can be seen internationally at film festivals, universities and colleges, museums, and libraries. They have received national grants, fellowships, and residencies from the Jerome Foundation Grant, the RFA Excellence in Filmmaking Grant, Frameline Completion Fund, Crossroads Foundation, Funding Exchange, Astraea Foundation for Social Justice, and the John D. and Catherine T. MacArthur Foundation. Feder was granted a 2013 Yaddo Artist Residency, and a 2013 MacDowell Colony Fellow Residency.
* Note: Both Marie-Hélène/ Sam Bourcier and ο Sam Feder choose not to identify themselves within the dipole male-female. Marie-Hélène/ Sam prefers to be addressed with the pronouns “he/she” on occasion, while Sam Feder uses the pronouns “he/him” or “they”; and both of them use the gendered pronouns with a strongly subversive mood.
Η παρέμβαση της ομάδας queertrans στο Outview Film Festival
Το queer στην Ελλάδα είναι για πολυ κόσμο μια καινούργια,ίσως όχι τοσο γνωστή μας και από πολλούς παρεξηγημένη ή κακοποιημένη λέξη.
Πολλοί άνθρωποι ακόμα ρωτούν τι σημαίνει το q στο lgbtq. Κάποιοι άλλοι θεωρούν πως δεν ανήκει εκεί.
Για εμάς εκτός από ταυτότητα ή ομπρέλα είναι εργαλείο κατανόησης όλων των μη συμβατών με το lg διαφορετικοτήτων.
Σαν queer politics θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε τα αιτήματα και τα προτάγματα των ομάδων που ασχολούνται και ταυτίζονται με το queer ως υποκείμενα ή ως θεωρία , και που πολιτικά αλλά και βιωματικά δεν αναγνωρίζουν τα δύο κυρίαρχα φύλα, άντρας - γυναίκα ως τις μόνες αυθεντικές εμπειρίες φύλου, περιλαμβάνουν τις ρευστές ταυτότητες φύλου, ή ακόμα και την εμπειρία μη ταύτισης με κανένα φύλο, κοινώς άφυλα.
Όλα αυτά μπορεί μέσα στο πλαίσιο του λεγόμενου queer χώρου να είναι από ευπρόσδεκτα εώς και προς επίλυση, όμως στη χώρα που ακόμα δεν έχουν νομιμοποιηθεί οι σχέσεις ομοφύλων ζευγαριών και δεν προβλέπεται η γονική μέριμνα και οι τρανς άνθρωποι ζούμε μια ζωή χωρίς ταυτότητα, άρα πολύ συχνά χωρίς υγεία παιδεία εργασία, μάλλον οι παραπάνω βιωματικοί προβληματισμοί σχετικά με την εμπειρία του φύλου φαντάζουν πολυτέλειες ή ακαδημαισμοί ανθρώπων που ίσως δεν έχουν αξιολογήσει σωστά το cis ή straight προνόμιο τους. Η και τα δύο.
Πολλοί άνθρωποι ακόμα ρωτούν τι σημαίνει το q στο lgbtq. Κάποιοι άλλοι θεωρούν πως δεν ανήκει εκεί.
Για εμάς εκτός από ταυτότητα ή ομπρέλα είναι εργαλείο κατανόησης όλων των μη συμβατών με το lg διαφορετικοτήτων.
Σαν queer politics θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε τα αιτήματα και τα προτάγματα των ομάδων που ασχολούνται και ταυτίζονται με το queer ως υποκείμενα ή ως θεωρία , και που πολιτικά αλλά και βιωματικά δεν αναγνωρίζουν τα δύο κυρίαρχα φύλα, άντρας - γυναίκα ως τις μόνες αυθεντικές εμπειρίες φύλου, περιλαμβάνουν τις ρευστές ταυτότητες φύλου, ή ακόμα και την εμπειρία μη ταύτισης με κανένα φύλο, κοινώς άφυλα.
Όλα αυτά μπορεί μέσα στο πλαίσιο του λεγόμενου queer χώρου να είναι από ευπρόσδεκτα εώς και προς επίλυση, όμως στη χώρα που ακόμα δεν έχουν νομιμοποιηθεί οι σχέσεις ομοφύλων ζευγαριών και δεν προβλέπεται η γονική μέριμνα και οι τρανς άνθρωποι ζούμε μια ζωή χωρίς ταυτότητα, άρα πολύ συχνά χωρίς υγεία παιδεία εργασία, μάλλον οι παραπάνω βιωματικοί προβληματισμοί σχετικά με την εμπειρία του φύλου φαντάζουν πολυτέλειες ή ακαδημαισμοί ανθρώπων που ίσως δεν έχουν αξιολογήσει σωστά το cis ή straight προνόμιο τους. Η και τα δύο.
Πως όμως είναι βιώσιμη μία ζωή με ρευστό φύλο; Μια ζωή στο μη επιθυμητό φύλο; Η και με καθόλου φύλο; Πως περνάει μια ζωή με καταπιεσμένη σεξουαλικότητα; Με μία επιτέλεση φύλου μη συμβατή με τον κοινωνικό ετεροπροσδιορισμό;
Και πως αυτές οι εμπειρίες συνιστούν αυτό που περιγράφουμε ως ''ζωή'' στα περιβάλλοντα ετεροκανονικότητας όπου όλες κι όλοι μεγαλώνουμε, εκπαιδεύομαστε, ερωτεύομαστε, εργαζόμαστε κι όπου αλλού κυκλοφορούμε;
Ποιες είναι οι λύσεις μιας ομοκανονικότητας που απλά μιμείται την ετροκανονικότητα;
Πως μπορούμε να βάλουμε τους δικούς μας όρους ύπαρξης στα site, στα πάρκα, στα πάρτυ , στους δρόμους που γνωριζόμαστε;
Πόσο εύκολο μας είναι να καταρρίψουμε τις αναπαραστάσεις των media, του σινεμά, του θεάτρου, της λογοτεχνίας,της μαμάς και του μπαμπά μας
και να πιστέψουμε ότι το προσωπικό μας θέλω και δεν ''θέλω'' είναι ο μόνος σωστός δρόμος;
Πόσο queer είμαστε όταν οι ιντερσεξ άνθρωποι που ζουν ανάμεσα μας φοβούνται ή ντρέπονται να μας μιλήσουν για την εμπειρία τους;
Και πως αυτές οι εμπειρίες συνιστούν αυτό που περιγράφουμε ως ''ζωή'' στα περιβάλλοντα ετεροκανονικότητας όπου όλες κι όλοι μεγαλώνουμε, εκπαιδεύομαστε, ερωτεύομαστε, εργαζόμαστε κι όπου αλλού κυκλοφορούμε;
Ποιες είναι οι λύσεις μιας ομοκανονικότητας που απλά μιμείται την ετροκανονικότητα;
Πως μπορούμε να βάλουμε τους δικούς μας όρους ύπαρξης στα site, στα πάρκα, στα πάρτυ , στους δρόμους που γνωριζόμαστε;
Πόσο εύκολο μας είναι να καταρρίψουμε τις αναπαραστάσεις των media, του σινεμά, του θεάτρου, της λογοτεχνίας,της μαμάς και του μπαμπά μας
και να πιστέψουμε ότι το προσωπικό μας θέλω και δεν ''θέλω'' είναι ο μόνος σωστός δρόμος;
Πόσο queer είμαστε όταν οι ιντερσεξ άνθρωποι που ζουν ανάμεσα μας φοβούνται ή ντρέπονται να μας μιλήσουν για την εμπειρία τους;
Τα queer politics επιχειρούν να φτιάξουν τους ασφαλείς χώρους όπου όλες οι διαφορετικότητες ,οι επιθυμίες, οι σωματικές ανατομίες, οι εμπειρίες φύλου και σεξουαλικότητας ή οι εμπειρίες μη φύλου και μη σεξουαλικότητας θα είναι μη κατακριταίες , μη δαχτυλοδεικτούμενες και θα αποτελούν μια αντικανονικότητα, βασισμένη και χτισμένη απο τα ''θέλω'' των ''ανώμαλων '' υποκειμενων που κόντρα σε πατριαρχία, φασίστες,αφεντικά, ετεροκανονικές κι ομοκανονικές φόρμες, δευτεροκυματικούς φεμινισμούς και φεμινισμούς σωτήρες,κόντρα στις ιεραρχίες των σωμάτων σε αρτιμελή και μη, μάχιμα απέναντι σε κάθε είδους ρατσισμό, υπέρ σε κάθε έξαλλη ερωτική επιθυμία, κάθε αντισυμβατική σχέση , κάθε ''αγάπη'' που δεν μοιάζει με την αγάπη που μας μάθανε, κάθε ''φύλο '' που δεν μοιάζει με το φύλο που μας επέβαλαν να είμαστε.
.jpg)
.jpg)
Tα queer politics είναι καθημερινός αγώνας απέναντι στο κράτος που δεν μας αναγνωρίζει ίσα δικαιώματα με τους ''κανονικούς ανθρώπους'' που όμως αναπαράγουν και ''μη κανονικούς''' ανθρώπους.
Απέναντι στην αστυνομία που μας συλλαμβάνει και μας ξεφτιλίζει χωρίς λόγο και ποτέ δεν φταίει ο μπάτσος.
Απέναντι στα σχολεία που μας υποχρεώνουν να απαντάμε σε ένα όνομα που δεν είναι το δικό μας όνομα.
Απέναντι στις πατριαρχικές μας οικογένειες που μας απέρριψαν και μπορούμε να είμαστε πια περήφανες γι αυτό.
Απέναντι στους λεβέντες που στοχοποιούν και τιμωρούν κάθε είδους μη επαρκούς αρρενωπότητας .
Απέναντι στους άντρες που θέλουν να πιστεύουν ότι ο σεξισμός είναι στη μίνι φούστα κι όχι στο μυαλό τους.
Απέναντι στη ματσίλα που μας θέλει σιωπηλές , συγκαταβατικές και πάντα χαμογελαστές.
Απέναντι στο σύστημα που φετιχοποιεί τις τρανς γυναίκες και τις αξιολογεί ως ικανές μόνο για σεξουαλική εργασία.
Απέναντι στην αστυνομία που μας συλλαμβάνει και μας ξεφτιλίζει χωρίς λόγο και ποτέ δεν φταίει ο μπάτσος.
Απέναντι στα σχολεία που μας υποχρεώνουν να απαντάμε σε ένα όνομα που δεν είναι το δικό μας όνομα.
Απέναντι στις πατριαρχικές μας οικογένειες που μας απέρριψαν και μπορούμε να είμαστε πια περήφανες γι αυτό.
Απέναντι στους λεβέντες που στοχοποιούν και τιμωρούν κάθε είδους μη επαρκούς αρρενωπότητας .
Απέναντι στους άντρες που θέλουν να πιστεύουν ότι ο σεξισμός είναι στη μίνι φούστα κι όχι στο μυαλό τους.
Απέναντι στη ματσίλα που μας θέλει σιωπηλές , συγκαταβατικές και πάντα χαμογελαστές.
Απέναντι στο σύστημα που φετιχοποιεί τις τρανς γυναίκες και τις αξιολογεί ως ικανές μόνο για σεξουαλική εργασία.
Πως μια ζωή χωρίς την αφήγηση του υποκειμένου μπορεί να θεωρηθεί βιωμένη;
Αν δεν υπάρχουμε ως αυτές , αυτοί , κι αυτά που είμαστε πως γίνεται να υπάρχουμε;
Αν δεν υπάρχουμε ως αυτές , αυτοί , κι αυτά που είμαστε πως γίνεται να υπάρχουμε;
Στο Outview φέτος δείξαμε διάφορα πάνω σε τρανς ζητήματα. Θέλω να σας μεταφέρω μερικές σκέψεις, με αφορμή 2 ντοκιμαντέρ, το "Kate Bornstein is a Queer and Pleasant Danger" και το "Νανά".
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "Kate Bornstein is a Queer and Pleasant Danger" ήταν η πιο αγαπημένη μου ταινία του φετινού φεστιβάλ. Ίσως είναι επειδή είχα κάνει εγώ την έρευνα για αυτή, κι επειδή είχαμε και το σκηνοθέτη, Sam Feder, στο πάνελ και στην ταινία μετά -γενικώς γιατί ήταν κάτι που ερεύνησα και κατάλαβα. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από αυτή τη γυναίκα (ή tranny, όπως θέλει να τη λέμε!), βρίσκω τα λόγια της και την παρουσία της τρομερά ενδυναμωτικά, θετικά, σημαντικά, και η ταινία καταφέρνει κατά τη γνώμη μου να το μεταφέρει αυτό απίστευτα στο κοινό. Κλείνει η ταινία κι έχω ένα τέλειο, γλυκό και δυνατό και θετικό συναίσθημα -σαν να μου έδωσαν μια σοκολάτα, και θέλω κι άλλο!
Το "Νανά" παρακολουθεί τη ζωή της Νανάς στη Θεσσαλονίκη, ζωή σε ένα διαμέρισμα, με πολλή μοναξιά, αρκετή φτώχεια, με όλα τα δύσκολα που μπορεί να έχει ένας τρανς άνθρωπος να αντιμετωπίσει. Η Νανά έχει περίπου την ίδια ηλικία με τη Bornstein -αντίθετα όμως από αυτή δε γράφει βιβλία ούτε και ζητά μυθικά ποσά για να εμφανιστεί κάπου, αλλά απ' ό,τι κατάλαβα αναγκάζεται ακόμα να δουλεύει στην πιάτσα για να βιοπορίζεται. Στη νεότητά της υπήρχε και ζούσε εντός της ελληνικής κοινωνίας της εποχής, πράγμα πολύ δύσκολο (δε θα μπω καθόλου στο αν/τι έχει αλλάξει τώρα, είναι άλλη κουβέντα).
Το ντοκιμαντέρ αυτό για μένα, αντίθετα από της Κέιτ, δεν είχε τίποτα το ενδυναμωτικό να μου προσφέρει. Για να μην είμαι άδικη, θα πως κιόλας ότι έφυγα πριν τελειώσει, και πως επρόκειτο για σπουδαστική ταινία από νέα παιδιά στη Θεσσαλονίκη, και όχι από πολυβραβευμένους και με πολλές υποτροφίες σκηνοθέτες.
Αυτό όμως που με έκανε να σκεφτώ, είναι πως εντέλει, η πιο βασική ειδοποιός διαφορά των δύο είναι η οικονομική κατάσταση!
Ίσως γίνομαι απόλυτη τώρα, γι' αυτό και το ανοίγω εδώ, αλλά νομίζω πως τελικά δεν είναι θέμα ούτε πατριαρχίας, ούτε παιδείας, ούτε τίποτα: είναι πως όταν έχεις τα μέσα, μπορείς να πλάσεις τον εαυτό σου όπως θες και να δημιουργήσεις ό,τι θες. Η βαρύτητα όλων των πραγμάτων στη ζωή μας, ακόμα και των χειρουργικών επεμβάσεων σε σχέση με το φύλο μας, μοιάζει πολύ μικρότερη όταν απλώς είναι κάτι που μπορείς να το διαχειριστείς οικονομικά!
Το ζήτημα αυτό, το ταξικό, το οικονομικό, το εντέλει σε ποια κοινωνία επιτελούμε ό,τι και όπως μπορούμε, δεν μπήκε από καμιά από τις δυό τους σε κανένα από τα δύο ντοκιμαντέρ, όσο τα είδα (όπως σας είπα δεν είδα ολόκληρη τη "Νανά"). Δεν αποτελεί όμως ζήτημα βαρύτητας;
Γενικώς, και συγγνώμη για την πολυλογία, όλα καλά με όλα αυτά που κάνουμε και προσπαθούμε, μήπως όμως εντέλει χάνουμε έναν από τους βασικούς άξονες αγώνα; Η σκέψη αυτή έρχεται και επανέρχεται τελευταία στο κεφάλι μου...
Θα χαιρόμουν πολύ να ακούσω σκέψεις σας, αν σας προκύψουν, πάνω σε όλα αυτά...
Σρτ η αγωνίστρια