«Η Ελλάδα είναι μια από τις πιο ομοφοβικές χώρες στην Ευρώπη»

Ο Σουηδός ομογενής Τάσος Σταφυλίδης περιγράφει λεπτομερώς το έγκλημα μίσους που υπέστη κατά τις διακοπές του στην Ελλάδα.

συνέντευξη στον Λύο Καλοβυρνά

Ο Τάσος Σταφυλίδης είναι ομογενής από Σουηδία, πρώην βουλευτής του σουηδικού κοινοβουλίου και ακτιβιστής υπέρ των ΛΟΑΤ δικαιωμάτων. Στα τέλη Μαρτίου ήρθε στην Ελλάδα για διακοπές και δέχτηκε ομοφοβική επίθεση στο κέντρο της Αθήνας. Στη συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό www.10percent.gr, περιγράφει λεπτομερώς το χρονικό της επίθεσης.

--------------------------------------------------------------------------------

Κατέβηκα στην Ελλάδα μ’ ένα φίλο μου, τον Αλέξανδρο, το σουηδικό Πάσχα, για διακοπές και για να δούμε την αναβίωση της ροκ όπερας Δαίμονες. Είχα να έρθω στην Ελλάδα σχεδόν εφτά χρόνια και γι’ αυτό δυσκολεύτηκα βλέποντας τις αλλαγές που είχε επιφέρει η κρίση στους ανθρώπους. Η μεγάλη διαφορά ήταν πόσο πολύ υπέφεραν και η φτώχια που είχε χτυπήσει πολύ κόσμο. Φαινόταν παντού, όπου και να πηγαίναμε.

Είχαμε κανονίσει να μείνουμε τέσσερις μέρες. Τις τρεις πρώτες βραδιές δεν αισθανθήκαμε απειλή πουθενά. Η μόνη εγκληματικότητα που είδαμε ήταν η διακίνηση ναρκωτικών. Επίσης πάρα πολλοί άνθρωποι ζητούσαν χρήματα σε κάθε σταθμό του μετρό. Άλλοι που μας έδειχναν την ελληνική τους ταυτότητα, λέγοντας πως δεν είχαν χρήματα για να φάνε και ότι δεν θα ζητιάνευαν αν δεν τους είχε χτυπήσει η κρίση.

Είδαμε το μιούζικαλ και περάσαμε πολύ όμορφα. Επισκεφτήκαμε πολλά μέρη και το Μουσείο της Ακρόπολης. Την τελευταία βραδιά κάναμε διαφορετικά πράγματα και κανονίσαμε να βρεθούμε στο Μοναστηράκι τα μεσάνυχτα για να φάμε μια τελευταία φορά πριν το ταξίδι της επιστροφής. Εγώ περπάτησα στην Αθηνάς από το ξενοδοχείο μου στην Ομόνοια ως το Μοναστηράκι χωρίς καμία αίσθηση ότι έπρεπε να προσέχω. Μάλιστα έγραφα και στο κινητό μου καθώς περπατούσα, πράγμα που τώρα καταλαβαίνω δεν ήταν πολύ έξυπνο. Ωστόσο δεν συνέβη τίποτα.

Βρεθήκαμε, φάγαμε και διασκεδάσαμε. Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, πρότεινα να γυρίσουμε με τα πόδια – ήταν μόνο 15 λεπτά μέχρι το ξενοδοχείο και θα ήταν κι ο τελευταίος μας περίπατος στην Αθήνα πριν γυρίσουμε στην πατρίδα μας. Περπατούσαμε κουβεντιάζοντας και τραγουδώντας το μουσικό θέμα από τους Δαίμονες. Θα ήμασταν περίπου 100 μέτρα από την Ομόνοια όταν συνέβη κάτι που ποτέ δεν περιμέναμε.

Μας όρμησαν από πίσω και μας άρπαξαν από τους ώμους, φωνάζοντας «παλιοπούστηδες»! Ήταν φριχτά. Τρομοκρατήθηκα. Ήμασταν στο κλίμα του μιούζικαλ και ξαφνικά εμφανίστηκαν αυτές οι τρεις μαυροφορεμένες σκιές. Ούρλιαξα και ίσως αυτό τους έκανε ν’ αρχίσουν να μας χτυπάνε αμέσως, ώστε να μη φωνάζουμε.

Δέχομαι θανατικές απειλές από 15 χρονών για την κοινωνική μου δράση και πάντα ήξερα ότι μπορεί να υποστώ σωματική βία, όμως δεν μου είχε συμβεί ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τώρα γινόταν πραγματικότητα. Μέσα σε δέκα λεπτά μας στέρησαν την αίσθηση ασφάλειας και μας κατατρομοκράτησαν.

Οι τρεις μασκοφόροι μας επιτέθηκαν από πίσω χωρίς να τους πάρουμε χαμπάρι. Μας άρπαξαν από τους ώμους, γαβγίζοντας «παλιοπούστηδες» και άρχισαν να μας κλωτσάνε και να μας ρίχνουν γροθιές. Κόλλησαν τον Αλέξη πάνω στο περίπτερο, χτυπώντας τον ασταμάτητα. Το μόνο που θυμάμαι είναι που με κλώτσησαν, με πέταξαν κάτω και συνέχισαν να με κλωτσάνε. Δεν θυμάμαι τι έγινε μετά, παρά μόνο ότι ξαναβρέθηκα στα πόδια μου φωνάζοντας την αστυνομία. Ο Αλέξης κατάφερε να τους ξεφύγει και έτρεξε ουρλιάζοντας, οπότε αυτό τρόμαξε τους δράστες, που αρχικά τον πήραν στο κατόπι και ύστερα το έσκασαν. Ένας από αυτούς έβγαλε τη μάσκα του. Ο Αλέξης είπε ότι του ζήτησαν και το κινητό του.

Ήμουν σε σοκ. Ο Αλέξης προσπάθησε να με ηρεμήσει, ειδικά όταν είδε ότι αιμορραγούσα. Κι ο ίδιος ήταν πολύ ταραγμένος αλλά εγώ είχα χάσει τις αισθήσεις μου όταν με πέταξαν κάτω κι ήμουν σε πολύ μεγάλο σοκ.


Δυο τρεις άνθρωποι από την Ομόνοια μας πλησίασαν όταν άκουσαν τις φωνές. Πήγαμε στην πλατεία και ψάξαμε την αστυνομία. Λίγο πιο κάτω στο δρόμο όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο μας είδαμε δύο μηχανές με τέσσερις αστυνομικούς. Τους είπαμε τι μας συνέβη κι αυτοί έφυγαν αμέσως για να αναζητήσουν τους δράστες.

Εμείς πήγαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου κάλεσαν την αστυνομία κι ένα ασθενοφόρο. Γρήγορα έφτασαν τρία περιπολικά και το ασθενοφόρο. Πιο μετά ήρθαν και οι αστυνομικοί με τις μηχανές και μας είπαν ότι δεν τους βρήκαν.

Φυσικά είναι δύσκολο να πούμε ότι οι τρεις δράστες ανήκουν στη Χρυσή Αυγή. Ωστόσο δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση. Ήταν πολύ καλά οργανωμένο. Φορούσαν μαύρα, με μάσκες στο πρόσωπο. Ο Αλέξης λέει ότι ήταν γύρω στα 25 και Έλληνες. Μιλούσαν άπταιστα ελληνικά. Πρέπει να μας παρακολουθούσαν.

Η αρχική μας αντίδραση ήταν πως επρόκειτο για ληστεία, αφού ο Αλέξης είπε ότι ζήτησαν το κινητό του. Ωστόσο δεν μας έκλεψαν τίποτα. Στην αστυνομία δηλώσαμε πως δεχτήκαμε επίθεση και απόπειρα ληστείας. Εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε ακόμη καταλάβει ότι είχαμε πέσει θύματα ενός εγκλήματος μίσους λόγω της ομοφυλοφιλίας μας.

Οι αστυνομικοί που ήρθαν στο ξενοδοχείο μας κατέγραψαν το συμβάν και μας ζήτησαν να πάμε στο αστυνομικό τμήμα για να δώσουμε κατάθεση. Εμείς όμως έπρεπε να πάμε στο αεροδρόμιο σε λιγότερο από δύο ώρες, κι όταν μας είπαν ότι θα καθυστερούσαμε στο τμήμα, αρνηθήκαμε να πάμε. Επίσης αρνήθηκα να πάω και στο νοσοκομείο για να δουν τα τραύματά μου και πιθανώς να κάνω ράμματα στο μέτωπο, γιατί οι τραυματιοφορείς μας είπαν ότι θα έπαιρνε ώρα και δεν προλαβαίναμε. Μου απολύμαναν τις πληγές και κατέληξαν ότι μάλλον δεν είχα πάθει διάσειση. Κατά συνέπεια, δεν πήραμε κανένα επίσημο έγγραφο για το συμβάν, εκτός από φωτογραφίες πώς ήμουν μετά την επίθεση.

Η αστυνομία ανταποκρίθηκε καλά και ήταν βοηθητική. Ωστόσο εκείνη την ώρα δεν είχαμε ακόμη αντιληφθεί ότι ήταν έγκλημα μίσους. Πραγματικά πιστεύαμε ότι ήταν απόπειρα ληστείας, οπότε αυτό σημείωσε η αστυνομία και ανέφερε στον Αλέξη ότι ήταν συνηθισμένο σ’ εκείνη την περιοχή.

Δεδομένου του τι συνέβη, νιώθω αρκετά καλά. Τα τραύματά μου επουλώνονται καλά. Ο Αλέξης έχει μώλωπες σε όλο του το σώμα. Εγώ έχω μια πληγή στο μέτωπο και εκδορές στο πρόσωπο, στους αγκώνες και τα γόνατα. Έχω πρηστεί στο πρόσωπο και το κεφάλι και έπαθαν ζημιά δύο δόντια μου.

Τα επιπόλαια τραύματα σίγουρα θα αφήσουν σημάδια, αλλά το χειρότερο είναι η ανάμνηση του συμβάντος και του τρόμου που ένιωσα όταν οι δράστες μας επιτέθηκαν από το πουθενά σαν τέρατα. Μου έκλεψαν την αίσθηση ασφάλειας. Το γεγονός ότι δεν μας πήραν τίποτα ενισχύει το συμπέρασμα ότι πρόκειται για έγκλημα μίσους. Εξάλλου η Ελλάδα είναι μια από τις πιο ομοφοβικές χώρες στην Ευρώπη.
 

Μόνο δυο-τρεις άνθρωποι είδαν τι συνέβη, καθώς ήταν πολύ αργά τη νύχτα. Ωστόσο ο ρεψεσιονίστας ήταν άψογος. Μου έπλυνε το πρόσωπο και με φρόντισε μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο. Και οι τραυματιοφορείς ήταν εξαιρετικοί. Πάντως δεν ξέρω πώς θα είχαν αντιδράσει αν τους λέγαμε ότι πέσαμε θύματα εγκλήματος μίσους επειδή φαινόταν ότι είμαστε γκέι. Φοβάμαι πως ίσως οι αντιδράσεις τους να μην ήταν οι καλύτερες. Για τον ίδιο λόγο δεν ανέφερα ότι είμαι πρώην βουλευτής του σουηδικού κοινοβουλίου.

Θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε τη θέση που μας ανήκει δικαιωματικά. Θα συνεχίσουμε να φωνάζουμε για ν’ ακουστούμε – με τη φωνή μας, με κείμενα, με τραγούδια! Πολλοί έχουν χάσει τη ζωή τους εξαιτίας της ομοφοβίας, αλλά εμείς σταθήκαμε τυχεροί. Τώρα συνεχίζουμε να ζούμε και γι’ αυτούς που δεν είναι πια μαζί μας.