Το συνέδριο γίνεται 8 και 9 Ιουνίου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων Ακαδημίας 50.

“LGBT Parenting - challenges and opportunities for more inclusive societies the Greek and European perspectives”

The speakers come from Belgium, Italy, Lithuania, Switzerland, UK, Spain and Greece.

Friday 8 June

10.00               Registration

10.30               Welcome Speeches by:
Irene Petropoulou - OLKE
Constantina Kosmidou – GRUNDTVIG
Anne Staldford – GRUNDTVIG

11.00               First Panel: LGBT parenting
Rainbow parenting in Europe and the world:
Observable patterns, emerging trends and lessons to be learnt
(Silvan Agius – Policy Director, ILGA)

LGBT parenting in Lithuania – mission (im)possible?
(Vilma Gabrieliute – Educator, Human Rights Activist)

Discussion

13.00               Lunch & Coffee Break (Venue Hall)
14.00               Second Panel: My story by…

Telis Raptis (Athens Pride)
Stacy Mandaltsi (President - Lesbian Group of Thessaloniki)
Petros Sapountzakis (Teachers Against Homophobia)

Discussion

15.15               Coffee Break

15.30               Third Panel: Art and Religion: Compatible with LGBT Community?
Cinematographic record, understanding and fictional synthesis of families consisting of LGBT parents and children. The example of the Thessaloliki International LGBTQ Film Festival
(Nikos Xatzitrifon – President, Sympraxi: Partnership for Gender Issues)

The stereotype of “homosexual danger” in the Catholic Church’s official discourse. A Christian stigma in a strong Christian country: the example of Italy.
(Anna Zoli – PhD Student on Behaviour and Social Relation Sciences, University of Macerata / Italy)

Discussion

16.30    Coffee Break

17.00              Fourth Panel: The empirical context
Adaptation of children in LGBT families: Risk and protective factors (Nancy Papathanasiou)
Lesbians choosing motherhood: Research findings on children growing up in lesbian families (Zacharenia Karathanasi).

Discussion

18.30    Dinner

Saturday 9 June

10.00               Fifth Panel: Legal Situation in EU and Greece
Overview of the legal landscape for LGBT families in Europe - Challenges, achievements and opportunities (Angelo Berbotto – Lawyer / Secretary of NELFA)

Same-sex families in Greece: From social fact to legal recognition (Dr. Lina Papadopoulou - Assistant Professor, Aristotle University of Thessaloniki)

Discussion

11.30               Coffee Break

11.45               Sixth Panel: Rainbow families
Rainbow families in Spain
(Dr. José Ignacio Pichardo – Assistant Professor, University of Madrid)

Coming out: Mother to daughter relationships
(Maria Falia – Conservator of works of art, Lesbian Group of Thessaloniki)

Everyday Stories
(Eva Filanthropopoulou – Psychologist, MA)

Discussion

13.00               Coffee Break

13.15               Seventh Panel: The future for LGBT families
International Family Equality Day 2013
(Maria Von Känel – Board Member of NELFA / Vice-President of the Swiss Rainbow Families Association)

Closing Remarks

(Constantina Kosmidou & Irene Petropoulou – GRUNDTVIG)

14.15               Lunch Break

15.00               Closed Meeting for GRUNDTVIG Partners: Future Meetings (Anne Staldford – GRUNDTVIG)

15.30               Departure from the Venue Hall

18.00               Athens Pride Parade

Κακοποίηση ανηλίκου… Ε, και???

Βράδυ, σε ένα σπίτι στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης… «Δι' ασήμαντον αφορμήν» - (κάτι, λέει, για ένα παιχνιδάκι) ένας πατέρας ξυλοκοπεί άγρια το 7χρονο αγοράκι του και το διώχνει από το σπίτι. Για όσους δεν πιστεύουν αυτό που διαβάζουν, επαναλαμβάνω: Ενας πατέρας πρώτα σαπίζει το παιδάκι του στο ξύλο και μετά το πετάει έξω από το σπίτι μέσα στη μαύρη νύχτα με την συνενοχή - συναίνεση της μάνας.
Το 7χρονο πλανιέται, οι ώρες περνάνε και τότε - μόνο τότε - οι «γονείς» αποφασίζουν να καλέσουν την Αστυνομία. Υστερα από έρευνα, το βρίσκουν να πλανιέται έντρομο πολλά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι. Σε άθλια κατάσταση, διηγείται κλαίγοντας τα γεγονότα. Το εξετάζουν. Το κορμάκι του, γεμάτο από σημάδια, μώλωπες, ξύλο, μπουνιές, γροθιές, διηγείται κι αυτό τη δική του ιστορία…
Ο πατέρας οδηγείται στην Εισαγγελία Θεσσαλονίκης. Στην ανάκριση ομολογεί και παραδέχεται τη φρικαλέα πράξη του. Σχηματίζεται δικογραφία, αποστέλλεται στην Εισαγγελία Εφετών και…
… και, εδώ λογικά, η επόμενη φράση θα έπρεπε να είναι «προφυλακίζεται και αναμένεται η εκδίκαση της υπόθεσης». Λογικά. Με την πιο κοινή, με την πιο στοιχειώδη λογική. Κι όμως… Η επόμενη φράση είναι: «ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ». Αφού ομολογήσει, δηλαδή την κακοποίηση, πάει σπιτάκι του. Γιατί; Γιατί, λόγω της ιδιότητάς του εμπίπτει σε ειδική δωσιδικία…
Σε απλά ελληνικά, το κτήνος αυτό είναι δικαστικός. Πρωτοδίκης. Το ίδιο και η μάνα. Η επαγγελματική ιδιότητα και των δύο προβλέπει ασυλία για το έγκλημα που διαπράξανε. Τόσο απλό!
Και το κερασάκι; Η εισαγγελέας Ανηλίκων έκρινε ότι - με την προϋπόθεση ότι το παιδί θα παρακολουθείται από παιδοψυχίατρο - μπορεί να ξαναγυρίσει στο σπίτι. Ναι, στο ίδιο ακριβώς σπίτι όπου το χτύπαγαν αλύπητα, στο ίδιο ακριβώς σπίτι απ' το οποίο το διώξανε μες στη νύχτα. Τώρα που μιλάμε, λοιπόν, το παιδί είναι σπίτι κι οι γονείς στην έδρα να δικάζουν εσένα κι εμένα. Κι όχι μόνο φύγανε κύριοι, αλλά κανείς ΦΥΣΙΚΑ δεν έμαθε τα ονόματά τους. Κανένα στοιχείο δεν δημοσιοποιήθηκε, οι βασανιστές κυκλοφορούν ανάμεσά μας και το 7χρονο θύμα βρίσκεται και πάλι στα χέρια τους.
Αν προσπαθήσεις να μπεις έστω και για λίγο στην ψυχολογία ενός κακοποιημένου παιδιού, τρελαίνεσαι. Ο φόβος, ο τρόμος, η μοναξιά, η πεποίθηση ότι φταις εσύ, η βεβαιότητα ότι άξιζες την τιμωρία. Και πάνω απ' όλα, η αίσθηση ότι δεν έχεις πουθενά να στραφείς… Δεν έχεις κανέναν να μιλήσεις… Δεν μπορεί κανείς να σε βοηθήσει… Από το νηπιαγωγείο μέχρι το λύκειο, καμία πρόβλεψη, καμία στήριξη για τα κακοποιημένα παιδιά. Δεν υπάρχει κανένας να τους πει «αν συμβαίνει κάτι, οτιδήποτε, έλα να μου μιλήσεις, χωρίς να φοβηθείς. Εγώ θα σε βοηθήσω. Εγώ είμαι εδώ για σένα!». Γι' αυτό, όσο όλοι εμείς κυκλοφορούμε, πάμε στις δουλειές μας, γυρίζουμε σπίτι μας, βάζουμε την τηλεόραση, ένα σκοτεινό έγκλημα μπορεί να διαπράττεται στη διπλανή πόρτα. Αλλά ο ήχος της τηλεόρασης είναι δυνατός. Και πνίγει την κραυγή!
Τον Μάιο του 1998, στα πλαίσια του Συμποσίου Ευρωπαϊκού Δικτύου για τα Παιδιά με τη φωνή των ίδιων των παιδιών, συντάσσεται το παρακάτω κείμενο:
«Είμαστε παιδιά και νέοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Απαιτούμε από την ΕΕ να ακούσει με προσοχή τις φωνές των 90 εκατ. παιδιών και νέων κάτω στων 18 ετών. Κάθε παιδί πρέπει να είναι υποκείμενο σεβασμού και προσοχής... Στην Ευρωπαϊκή Ενωση τα δικαιώματα των παιδιών για προστασία από κακοποίηση, βία, έγκλημα, εκμετάλλευση δεν εξασφαλίζονται.
Προτρέπουμε τους πολιτικούς και τους υπεύθυνους για την πολιτική στην Ευρώπη και σε κάθε χώρα μέλος να λάβουν μέτρα για την προώθηση και προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών και για την αντιμετώπισή μας με ισοτιμία και σεβασμό».
Αυτό λένε τα παιδιά… Αλλά οι «μεγάλοι» λένε άλλα. Με συνένοχο μια μαλθακή κοινωνία, οι «μεγάλοι» συνεργούν ή σιωπούν. Κι ας ξέρουν πως η σιωπή είναι έγκλημα: Οταν γνωρίζω ότι ένα παιδί κακοποιείται και δεν το καταγγέλλω για να μην «μπλέξω», είναι σαν να το κακοποιώ εγώ ο ίδιος!
Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει τι λένε οι νόμοι. Ενα ξέρω κι ένα με νοιάζει: Σε κάθε κρούσμα παιδικής κακοποίησης πρέπει να δημοσιοποιούνται ΠΑΝΤΑ τα στοιχεία των γονιών. Αδιάφορο αν είναι δικαστής ή χασάπης, φτωχός ή πλούσιος, λούμπεν ή μεγαλοαστός. Θέλω όνομα, θέλω διεύθυνση, θέλω τη φάτσα τους στη φωτογραφία. Κι απαιτώ - ναι, απαιτώ - να μας δοθεί μια απάντηση: Ποια ασυλία κατά τον νομοθέτη επιτρέπει στον οποιονδήποτε εγκληματία να χτυπάει αλύπητα ένα αβοήθητο παιδάκι; Που ακόμα κι αν τα τραύματα στο κορμάκι επουλωθούν, της ψυχής τα τραύματα θα τα σέρνει μια ζωή σαν αλυσίδα στο πόδι.
Ζητώ συγγνώμη για την φόρτιση, αλλά το συγκεκριμένο θέμα πέρασε στα ψιλά με τον χαμό στα πολιτικά. Κι αυτά τα ψιλά βολεύουν. Και το σκοτάδι εκτρέφει την κτηνωδία… Και το έγκλημα συνεχίζεται… Χωρίς τιμωρία!
 Ελενα Ακρίτα
απο τα Νεα
Σαββατο 26/5/2012

Loreen-Euphoria-Sweden

«Χρονιά του γκέι γάμου» το 2012;

«Είναι σημαντικό για μένα να βεβαιώσω πως τα ζευγάρια του ίδιου φύλου πρέπει να έχουν δικαίωμα στον γάμο», δήλωσε στο ABC ο Πρόεδρος Ομπάμα. Και, μολονότι σε προεκλογική περίοδο, δείχνει ότι όντως το πιστεύει. Αν καταφέρει να το περάσει ομοσπονδιακά, θα γράψει ιστορία και μόνο γι’ αυτό. Στη Γαλλία η LGBT κοινότητα περιμένει από τον Φρανσουά Ολάντ να τηρήσει τις γαμήλιες υποσχέσεις του, ενώ στη Βρετανία μέχρι κι ο Συντηρητικός πρωθυπουργός Κάμερον υπερθεματίζει σχετικά. Εάν ο γκέι γάμος -που σήμερα ισχύει πλήρως σε 10 κράτη συν 8 αμερικανικές Πολιτείες, ενώ ήδη συζητιέται σοβαρά σε αρκετές ακόμα χώρες- γίνει πραγματικότητα σε ΗΠΑ, Γαλλία και Αγγλία, είναι σαν να έγινε παντού! Κι αν στην Ελλάδα δεν έχουμε μήτε Σύμφωνο, οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν πιθανόν σύντομα ν’ αλλάξουν βέρες στην αδελφή Κύπρο, όπου η Βουλή των Αντιπροσώπων εξετάζει την κατοχύρωση ενός Συμφώνου Συμβίωσης (φαντάσου κιόλας ότι η ομοφυλοφιλία εκεί αποποινικοποιήθηκε μόλις το 1998).

Όλα του γάμου (και του συμφώνου) δύσκολα: Τον Μάρτιο βρετανικό δικαστήριο αποφάσισε πως ο 54χρονος Βρετανός ηθοποιός Ντόναλντ Γκάλαχερ, πρώην σύντροφος του 47χρονου χρηματιστή Πίτερ Λόρενς, είχε λαμβάνειν 1,7 εκατ. λίρες μετά τον πολύκροτο χωρισμό τους (είχαν συνάψει Σύμφωνο Συμβίωσης). Ωστόσο, πρόσφατα ο Λόρενς δικαιώθηκε: ο δικαστής τού επιδίκασε δευτεροβάθμια ποσό 280.000 λιρών, το οποίο υποχρεούται να επιστρέψει ο Γκάλαχερ. Είναι το δεύτερο διασημότερο γκέι διαζύγιο αφότου, η ποπ σταρ Μελίσα Έθριτζ χώρισε επεισοδιακά με τη Τάμι Λιν Μάικλς, διεκδικώντας μέχρι και τα -από ανώνυμο δωρητή σπέρματος- δίδυμα της ηθοποιού (2010). Δεν ξέρω πόσο «σαν κι εσάς» είμαστε τελικά, το παλεύουμε πάντως!

 ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ
 

λεσβιακες γονεικοτητες και ΜΜΕ

Τα λεσβιακά ζευγάρια πρέπει να λαμβάνουν δωρεάν αγωγή γονιμότητας, λέει η ελέγκτρια του Εθν. Συστήματος Υγείας
Τα Lbtiq ζευγάρια πρέπει να έχουν πρόσβαση σε δωρεάν αγωγή γονιμότητας, ανεξαρτήτως του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, λέει το Εθνικό Ινστιτούτο Κλινικής Αριστείας.

Αν οι κατευθυντήριες γραμμές πολιτικής πραγματοποιηθούν θα είναι η πρώτη φορά που στα λεσβικά ζευγάρια θα δοθεί επίσημη πρόσβαση στην αγωγή γονιμότητας στο ΕΣΥ.

Η πρόταση να επιτραπεί στα λεσβιακά ζευγάρια η αγωγή γονιμότητας ακόμα και αν δεν έχουν διαγνωστεί ως στείρες θα εξομαλύνει την τρέχουσα ασυνέπεια που καθιστά την πρόσβαση στην αγωγή γονιμότητας ενός «επιπέδου ιατρικής περίθαλψης-αγωγής ανάλογα με τις αποφάσεις χρηματοδότησης των τοπικών αρχών» στην Αγγλία. Προς το παρόν, λεσβιακά ζευγάρια υπόκεινται στις αποφάσεις χρηματοδότησης της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας, έτσι η αγωγή που διατίθεται σε μία περιοχή μπορεί να την αρνηθούν σε ένα λεσβιακό ζευγάρι που ζει μόλις λίγα μίλια μακριά.

Οι νέες κατευθυντήριες γραμμές προτείνουν τα λεσβιακά ζευγάρια που δεν μπορούν μείνουν έγκυος μετά από έξι κύκλους αγωγής με σπέρμα δότη θα πρέπει να παραπέμπονται για περαιτέρω έρευνες τη πιθανότητα εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Οι κατευθυντήριες γραμμές συντάχθηκαν έχοντας κατα νου τη νομοθεσία της ισότητας, είπε η NICE.

Για την πρόταση, που αποτελεί μέρος μιας σειράς μέτρων που θα νομιμοποιήσουν την πρόσβαση στην αγωγή γονιμότητας για όλες τις γυναίκες μέχρι την ηλικία των 42 ετών, ανάπηρες και οροθετικές, η ΜΚΟ Stonewall εξέφρασε την ικανοποίησή της.

Ωστόσο, θρησκευτικές ομάδες έχουν ταχθεί κατά της ένταξης των λεσβιακών ζευγαριών. “Το ΕΣΥ δεν διαθέτει αρκετά χρήματα για να πληρώσει", η Josephine Quintavalle της Αναπαραγωγικής Ηθικής δήλωσε στη Sky News. "Είναι αγωγή για γυναίκες με πραγματικά προβλήματα γονιμότητας. Αλλά επειδή η σεξουαλική πρακτική κάποιας δεν τις επιτρέπει να αποκτήσει παιδιά δεν σημαίνει ότι πρέπει να προσκυνήσω την πολιτική ορθότητα”.


Την είδηση την βρήκαμε στις 22.5.12 και την μεταφράσαμε από την Diva magazine στην
http://www.divamag.co.uk/category/news/same-sex-couples-should-get-free-fertility-treatment-says-nhs-watchdog.aspx

Οι λεσβίες Laura Cavin και Sheri Green μεγαλώνουν τα τετράδυμά τις Α'

Λεσβιακό ζευγάρι αντιμετωπίζει νομικά εμπόδια για το μεγάλωμα των τετράδυμων παιδιών τις

Δεν θα είναι πολύ καιρός που τα ενός χρόνου τετράδυμα η Brianna, ο Derrick, ο Anthony και η Cason ξεκινήσαν να λένε τις πρώτες λέξεις και να φωνάζουν μαμά.

Αλλά μπορεί να είναι λίγο πριν η κοινωνία και το νομικό σύστημα αναγνωρίσει το λεσβιακό ζευγάρι Laura Cavin και Sheri Green, από τη Νάπολη, Φλόριντα, με τον ίδιο τρόπο.

Μέσα από τα θαύματα της σύγχρονης ιατρικής, κάθε γυναίκα γέννησε δύο από τα τετράδυμα, αλλά πρέπει να παιδοθετήσουν τα άλλα δύο για να έχουν την νομική επιμέλεια των τεσσάρων παιδιών.

Βιολογικά, η Brianna, ο Anthony, ο Derrick και η Cason είναι παιδιά της Sheri. Είχαν συλληφθεί με τα ωάρια της Sheri και σπέρμα δότη, μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης, όταν η Laura και η Sheri αποφάσισαν να ξεκινήσουν μια οικογένεια μαζί. Δύο από τα γονιμοποιημένα ωάρια εμφυτεύθηκαν στη Laura και δύο στη Sheri ώστε να βελτιώσουν την πιθανότητα ότι και τα τέσσερα θα εξελιχθούν σε επιτυχείς εγκυμοσύνες, η πιθανότητα των οποίων ήταν λιγότερο από 2%.

Και οι δύο γυναίκες έμειναν έγκυες.
Αλλά οι μητέρες έχουν μόνο τα νόμιμα δικαιώματα για τα δύο παιδιά που η κάθε μια γέννησε. Για να αποκτήσουν πλήρη νομικά δικαιώματα και στα τέσσερα παιδιά τις, η Sheri και η Laura πρέπει να παιδοθετήσουν η μια τα “γεννημένα παιδιά” της άλλης. Για πάνω από 30 χρόνια, ωστόσο, απαγορεύεται στη Φλόριντα η παιδοθεσία από τις λεσβίες.

Ένα εφετείο της Φλόριντα το 2010 επικύρωσε την απόφαση ενός δικαστηρίου του Μαϊάμι που λέει πως η απαγόρευση είναι αντισυνταγματική. Από αυτήν την απόφαση, περισσότερες από 150 περιπτώσεις παιδοθεσίας έχουν εγκριθεί στο Miami-Dade. Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις που εκκρεμούν στη Lee. Επειδή τα στοιχεία δεν δημοσιοποιούνται, είναι ασαφές εάν υπάρχουν και άλλες υποθέσεις στη νοτιοδυτική Φλόριντα.

"Είναι αβέβαιο το πότε θα υπάρχει απόφαση για τις υποθέσεις», δήλωσε ο Cape Coral δικηγόρος του ζευγαριού Harold Eskin, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι τα αποτελέσματα θα είναι ευνοϊκά, αυτό θα θέσει ευκολότερο το στάδιο για τα άλλα ζευγάρια να ακολουθήσουν και οι μελλοντικές υποθέσεις θα χρειάζονται λιγότερο χρόνο".

Οι κρατικές υπάλληλοι έχουν δηλώσει ότι δεν θα αμφισβητήσουν την απόφαση του δευτεροβάθμιου δικαιοδοτικού δικαστηρίου.

Προκλήσεις πέρα της ανατροφής των παιδιών
Το γεγονός ότι κάθε μητέρα δεν μπορεί να διεκδικήσει νόμιμα και τα τέσσερα παιδιά παρουσιάζει προκλήσεις σε διάφορα μέτωπα για την οικογένεια.

"Θα δημιουργηθεί μεγαλύτερη σταθερότητα στις οικογένειες, αν η νομοθεσία συμβαδίσει με τις κοινωνικές αλλαγές", δήλωσε η Eskin. "Δημιουργεί ένα κενό, αποτρέπει τα παιδιά από να λάβουν τα οφέλη και των δύο γονέων. Υπάρχουν πολλές συνέπειες που μπαίνουν στο παιχνίδι, όχι μόνο των γονικών δικαιωμάτων".


Για να βρεθείτε στο δεύτερο μέρος πατήστε εδώ


Την είδηση την βρήκαμε στις 12.5.12 και την μεταφράσαμε από την usatoday.com γραμμένη από την Kira Lewis στην http://www.usatoday.com/news/nation/story/2012-05-12/lesbian-couple-legal-hurdles-quads/54929746/1

Οι λεσβίες Laura Cavin και Sheri Green μεγαλώνουν τα τετράδυμά τις Β'

Η 38χρονη Sheri, εργάζεται με πλήρες ωράριο και έχει ασφάλιση υγείας μέσω της δουλειά ως βοηθός γιατρίνας. Καλύπτει την Cason και τον Anthony, τα δύο που γέννησε.

Η 28χρονη Laura, είναι επίσης βοηθός γιατρίνας, αλλά εργάζεται με μερική απασχόληση κι έτσι δεν έχει ασφάλιση. Αυτό σημαίνει πως λαμβάνει ιατρική βοήθεια για την Brianna και τον Derrick. Η Laura είναι χωρίς κάλυψη για την ίδια, προκειμένου να πληρούν τις προϋποθέσεις για την ιατρική φροντίδα τα παιδιά, όταν κλήθηκε να συμπληρώσει τις απαιτούμενες γραφειοκρατικές διατυπώσεις για την πατρότητα και να πρόσθεσει ως άγνωστο τον πατέρα. Εκείνη αρνήθηκε. "Δεν θέλω να μοιάζουν σαν να ήταν ένα ατύχημα», λέει.

Υπάρχουν επίσης ανησυχίες σχετικά με το τι θα μπορούσε να συμβεί αν μία ή δύο από τις γυναίκες πεθάνει ή να γίνει ανίκανη για εργασία. Έχουν διαθήκες που διορίζουν η μια την άλλη ως νόμιμη κηδεμόνα των παιδιών που γέννησαν, αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει τα παιδιά πως θα πρέπει να παραμείνουν μαζί.

Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα
Να γίνει μητέρα δεν ήταν εύκολο για καμιά από τις δύο γυναίκες. Πάντα ήξεραν πως ήθελαν τα παιδιά μαζί. Έτσι, περίπου πριν από πέντε χρονιές, ζήτησαν βοήθεια από την Δρ Craig Sweet, ενδοκρινολόγο αναπαραγωγής και ιατρική διευθύντρια των Ειδικών Αναπαραγωγικής Ιατρικής και Χειρουργικής στο Fort Myers. Η Sheri παρείχε τα ωάριά της, και ένα έμβρυο μεταμοσχεύτηκε στη μήτρα της Laura. Το έμβρυο χωρίστηκε και οδήγησε τελικά σε μια δίδυμη εγκυμοσύνη.

Σε 28 εβδομάδες, λόγω μιας σπάνιας πάθησης γνωστής ως μετάγγιση από δίδυμο-σε-δίδυμο, η Laura και Sheri έχασαν τα αγόρια που είχαν το όνομα Aiden και Branden.
"Ήμουν αναστατωμένη και λυπημένη, κλείστηκα στην εαυτή μου", υπενθύμισε η Laura. "H Sheri ήταν πολύ θυμωμένη. Ένιωσε αδικημένη".

Με δεδομένη την τραγωδία, η Laura και η Sheri αποφάσισαν ότι ήθελαν να προσπαθήσουν ξανά.

"Ήρθαν πίσω σε μένα αφού υπέστησαν την απώλεια με τόση αισιοδοξία και όραμα να κάνουν μαζί μια οικογένεια, ήμουν πραγματικά έκπληκτη από τη λύση που βρήκαν" είπε η κα. Sweet.

Για άλλη μια φορά, χρησιμοποίησαν τα ωάρια της Sheri, αλλά αυτή τη φορά, λόγω της απώλειας των διδύμων, η γιατρίνα μεταμόσχευσε δύο γονιμοποιημένα ωάρια σε κάθε γυναίκα. Αψηφώντας τις πιθανότητες, οι δύο γυναίκες έμειναν έγκυες.

"Η πιθανότητα τα τέσσερα έμβρυα να εμφυτευτούν και να αναπτυχθούν ήταν μικρότερη από 2%, είπε η κα. Sweet. "Είμαστε όλες έκπληκτες όταν συνέβη το απίθανο".
Για τις μέλλουσες μητέρες, οι ειδήσεις ήταν χαρούμενες και τρομακτικές. Θα ανέμεναν τετράδυμα.

"Φοβόμουν", είπε η Laura. "Θυμάμαι ότι είχα πλέον να ανησυχήσει για τέσσερα μωρά που θα γεννιόντουσαν".

Η Laura και η Sheri έκαναν σχέδια να γεννήσουν την ίδια ημέρα, οπότε τα μωρά θα μοιράζονταν τα γενέθλια. Ωστόσο, στις 9 Μαΐου 2011, στις 31 εβδομάδες, μια εν μέρει ρήξη του πλακούντα έθεσε σε κίνδυνο ένα από τα μωρά, η Laura λόγω έκτακτης ανάγκης έκανε καισαρική τομή.

Τα πρώτα από τα τετράδυμα, η Brianna και ο Derrick, γεννήθηκαν.
Το άγχος της καισαρικής προκάλεσε συσπάσεις στη Sheri και πήγε στο νοσοκομείο. Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 23 Μαΐου, η Cason και ο Anthony γεννήθηκαν.
Τα τέσσερα μωρά πέρασαν τον πρώτο μήνα στην μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών στο Νοσοκομείο North Collier.

Μια χρονιά αργότερα
Σήμερα, τα τετράδυμα είναι υγιέστατα.
Η Laura και η Sheri δεν αρνούνται ότι η φροντίδα τεσσάρων βρεφών είναι δύσκολη, αλλά δεν έχουν ίχνος μεταμέλειας, καθώς εορτάζουν την πρώτη Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας και συνδυάζεται με τα πρώτα γενέθλια των παιδιών.
"Είχαμε μια απώλεια και όλα είναι συγκρίσιμα με αυτή. Είμαστε απλά χαρούμενες που είναι εδώ και υγιείς", είπε η Laura.
"Αν κλαίει, σημαίνει πως αναπνέει. Δεν είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβαίνει", πρόσθεσε η Sheri.

Για να βρεθείτε στο πρώτο μέρος πατήστε εδώ


Την είδηση την βρήκαμε στις 12.5.12 και την μεταφράσαμε από την usatoday.com γραμμένη από την Kira Lewis στην http://www.usatoday.com/news/nation/story/2012-05-12/lesbian-couple-legal-hurdles-quads/54929746/1

14 Μαϊ 2012

«Λεσβία κάτσε φρόνιμα, να γίνεις μωρο-μάνα»

Από καιρό η Ελλάδα έχει πρόβλημα δημογραφικό. Έχουμε λιγότερες γεννήσεις. Όμως οι ανατολικοί γείτονες έχουν δείκτη γεννησιμότητας 2%. Άρα αυξάνονται κατά 700.000 άτομα κάθε χρόνο. Νομίζω ότι οι Ελληνίδες έχουν δείκτη μόλις 0,8%. Δηλαδή έχουμε γεννήσεις (5000.000Χ0,8%) μόνο 40.000 ετησίως. Φρονώ ότι κάθε Ελληνοπούλα έχει εθνικό καθήκον (για διαιώνιση της φυλής) να γεννήσει τουλάχιστον ένα παιδί, έστω και εξώγαμο. Μερικές κοπέλες (20-35 ετών) είτε από έλλειψη αρκετών οιστρογόνων ορμονών στο σώμα τους, είτε από κακή διαπαιδαγώγηση (τάχα μη χάσουν την απόλυτη ανεξαρτησία τους) αποφεύγουν να υπαντρευτούν («δεν θέλουν συνέταιρο στο πορτοφόλι τους»). Άλλες λόγω δύστροπου χαρακτήρα είναι δύο προσαρμοστές και φυσικά δυσκολεύονται να δημιουργούν παραγωγική σχέση με έναν άνδρα παρότι είναι όμορφες, έξυπνες και μορφωμένες. Όλες αυτές ζητούν ψυχολογικό αναπλήρωμα, ως υποκατάστατο της μη υπάρχουσας φυσικής ερωτικής σχέσης με το άλλο φύλο. Δηλαδή συνάπτουν στενότατες σχέσεις με το ίδιο φύλο, που προφανώς δεν είναι μόνο συναισθηματικές.

Έτσι δεν ορίζουν ως τόπο συνάντησης μια καφετέρια, αλλά το σπίτι μιας από τις δύο, αφού προηγουμένως τηλεφωνήσουν συνθηματικά στην ερωμένη τους: «Θα κάνω μπάνιο και θάρθω». Αυτό όμως διαταράσσει την ψυχική ηρεμία τους, διότι συνειδητοποιούν ότι κάνουν κάτι αφύσικο και αποδοκιμαστέο. Όταν μείνουν χωρίς «φιλενάδα», καταφεύγουν στην αυτοϊκανοποίηση, μετά την οποία έχουν απαθές και ψυχρό ύφος, που προκαλεί τον οίκτο των οικείων τους. Τέτοιο ύφος είχαν οι Γερμανοί στρατιώτες 91942-1944) όταν έκαναν εκφοβιστικές περιπολίες στις πόλεις μας. Οι θαυμάστριες του σφριγηλού γυναικείου σώματος όμως δεν θέλουν μόνιμες αλλά προσωρινές «σχέσεις». Γι’ αυτό φροντίζουν να διαδώσουν το βίτσιο τους σε άλλες κοπέλες. Δηλαδή τις κάνουν ομοφυλόφιλες, αντίθετες στο θεσμό του γάμου. Έτσι επιδεινώνεται το δημογραφικό μας πρόβλημα. Παρακαλώ λοιπόν τις μητέρες να εξηγήσουν στις έφηβες θυγατέρες τους «γιατί δεν πρέπει να φοβούνται να κάνουν δική τους οικογένεια αλλά να θέλουν να ζουν κάτω από τις οδηγίες του συντρόφου τους». Διότι με το γάμο δεν υποδουλώνονται, αλλά απλά θα συμβιβάζονται με τις γνώμες του συζύγου τους, ώστε να μη λυθεί ο γάμος και τα παιδιά να μη στερηθούν τις φροντίδες του πατέρα. Κάνω έκκληση στους ψυχιάτρους και τους ψυχολόγους να γράφουν άρθρα στις εφημερίδες για την κοινωνική και ψυχολογική χρησιμότητα της τάσης των ανθρώπων να ζευγαρώνουν μόνιμα με το αντίθετο φύλο και να τεκνοποιούν, ώστε η μεν πατρίδα να διαθέτει στρατεύσιμους (αμύντορες), οι δε γονείς να έχουν τη βοήθεια των παιδιών τους στα γεράματα, αφού δεν χωρούν όλοι στα γηροκομεία!

Υ.Γ.: Συναφές τονωτικό επιμύθιο (από κατοχικό άσμα): «Θαρθεί όμως μια μέρα, Ελλάδα μας γλυκιά/όταν λευτερωθούμε και όταν θα λυτρωθούμε/απ’ την πικρή σκλαβιά» (τώρα της τρόικας).


Την είδηση την βρήκαμε στις 8.5.12 στην εφημερίδα Καθημερινός Τύπος γραμμένη από τον Αναστάσιο Παπαελευθερίου Συνταξιούχο δικηγόρο στην http://www.k-tipos.gr/ktipos/detail.php?ID=31161

ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΦΥΛΟΥ

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ....

1) Διεκδικούμε το δικαίωμα του γάμου ανάμεσα στα ζευγάρια του ίδιου φύλου.

 

2) Διεκδικούμε την εξίσωση των δικαιωμάτων ανεξάρτητα από τη γονεϊκή κατάσταση , είτε πρόκειται για παντρεμένα ή μη ετερόφυλα  ζευγάρια, είτε για παντρεμένα ή μη ομόφυλα ζευγάρια, είτε για άτομα που θέλουν να φτιάξουν μονογονεϊκές οικογένειες.

3) Διεκδικούμε το δικαίωμα της υιοθεσίας  και της επιμέλειας, προστατεύοντας πάντα τα δικαιώματα των παιδιών, εφαρμόζοντας πολιτικές κατά των διακρίσεων, ανεξάρτητα από οικογενειακή κατάσταση και σεξουαλικό προσανατολισμό.

 

4) Διεκδικούμε το δικαίωμα πρόσβασης στην βοηθούμενη αναπαραγωγή, ανεξάρτητα από οικογενειακή κατάσταση ή σεξουαλικό προσανατολισμό.

 

5) Διεκδικούμε ισότιμη πρόσβαση στην παρένθετη γονεϊκότητα σε ολόκληρη την Ευρώπη, αφού είναι μια παγκόσμια πραγματικότητα.

 

6) Διεκδικούμε την αποδοχή από τα ευρωπαϊκά κράτη του γάμου και της τεκνοθεσίας που διατελέστηκαν σε μια δεύτερη χώρα, με όρους αμοιβαιότητας, αμοιβαίου σεβασμού και διεθνών συνθηκών.

Μαζί ενάντια στην Ομοφοβία!

ΟΜΟΦΟΒΙΑ: Μην προσπερνάς την ομοφοβία των άλλων. Μίλα!

Ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ταυτότητα
και έκφραση φύλου δεν είναι τάσεις ή φάσεις που
θα περάσουν, ούτε επιλογή. Είναι αναπόσπαστο
στοιχείο της προσωπικότητας και της ζωής σου!
Τι είναι ομοφοβία;
Η ομοφοβία, αλλά και η λεσβιοφοβία, αμφιφοβία, τρανσφοβία
είναι – όπως το λέει το δεύτερο συνθετικό της λέξης - ο
φόβος, τα αρνητικά συναισθήματα, οι προκαταλήψεις, τα
στερεότυπα, η αποστροφή, ακόμα και η βία (λεκτική και
σωματική) κατά των λεσβιών, των γκέι, των αμφισεξουαλικών,
διαφυλικών και διεμφυλικών προσώπων με βασικό γνώμονα
ότι εκφράζουν τη σεξουαλικότητα τους διαφορετικά, έξω από
τα πλαίσια της ετεροκανονικότητας. Δεν χρειάζεται να πούμε
πόσο τραυματική μπορεί να είναι μια τέτοια εμπειρία τόσο για
τα ίδια τα άτομα με ομοερωτικό σεξουαλικό προσανατολισμό
όσο και την ίδια τη κοινωνία μέσα στην οποία ζουν και
παράγουν.
Η ομοφοβία είναι μια από τις μάστιγες των σύγχρονων
κοινωνιών που σχεδόν πάντα περνούν απαρατήρητες σε
θεσμικό επίπεδο και σπρώχνουν τα LGBT άτομα στο περιθώριο
αποστερώντας τα από βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Ως τέτοια (μάστιγα) είναι αδύνατον να καταπολεμηθεί με
απλές απαγορεύσεις ή με προτροπές κατά των διακρίσεων.
Χρειάζεται δραστικά μέτρα και, το κυριότερο, σθεναρή
πολιτική βούληση που θα προστατεύει σε οριζόντιο και κάθετο
επίπεδο κάθε άνθρωπο που θέλει να εκφράζει ελεύθερα τη
σεξουαλικότητα, την αγάπη και τη ζωή του χωρίς μέτρα και
κανόνες.


ΟΜΟΦΟΒΙΑ
Πότε θεσπίστηκε η παγκόσμια ημέρα;
Στις 17 Μαΐου 1993 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) αφαιρεί οριστικά
την ομοφυλοφιλία από τον κατάλογο των ψυχικών ασθενειών, όμως χρειάστηκε
να περάσουν μερικά χρόνια μέχρι το 2005 να οριστεί ως Παγκόσμια Μέρα κατά
της Ομοφοβίας στοχεύοντας στην ευαισθητοποίηση και τη καταπολέμηση κάθε
πράξης που στιγματίζει και περιθωριοποιεί κάθε άνθρωπο λόγω σεξουαλικού
προσανατολισμού και ταυτότητας και έκφρασης φύλου.
Ποιες είναι οι μορφές της ομοφοβίας;
Τόσο η ομοφοβία όσο και η λεσβιοφοβία, η αμφιφοβία και η τρανσφοβία
εκφράζονται με διάφορους τρόπους που άλλες φορές περνούν απαρατήρητοι
και άλλες στρέφονται άμεσα και απροκάλυπτα κατά της ζωής και της σωματικής
ακεραιότητας του θύματος. Μερικά παραδείγματα είναι:
Η θεσμική ομοφοβία (ή ετεροσεξισμός) σχετίζεται άμεσα με τις διάφορες διακρίσεις
που γίνονται σε βάρος των LGBT ατόμων του διαφορετικού σεξουαλικού
προσανατολισμού και της ταυτότητας και έκφρασης φύλου που έχουν από
το κράτος, την εκκλησία, τις διάφορες κρατικές ή δημόσιες υπηρεσίες ή τους
κρατικούς φορείς. Το ίδιο το κράτος, μάλιστα, φροντίζει να «επιβραβεύει»
την ετεροκανονική συμπεριφορά είτε με την πολιτική που ακολουθεί ή τον
επιμερισμό των παροχών μόνο στα μέλη της κοινωνίας που υποτάσσονται
στους κανόνες του και την εφαρμογή κριτηρίων που σαφέστατα οδηγούν στην
κατάφορη διάκριση.
Η εσωτερικευμένη ομοφοβία δημιουργείται από την προκατάληψη. Δηλαδή,
από την πεποίθηση πως ο ομοερωτικός ή ο αμφισεξουαλικός σεξουαλικός
προσανατολισμός και η διαφορετική ταυτότητα και έκφραση φύλου είναι
αμαρτία, αρρώστια, δείγμα κατωτερότητας ή σεξουαλικής ανωριμότητας. Μια
τέτοια προκατάληψη δεν δημιουργείται από μόνη της. Κανένας άνθρωπος
δεν γεννιέται προκατειλημμένος, μαθαίνει να είναι. Δηλαδή, γίνεται στην
πορεία της ζωής του αν και εφόσον ενστερνιστεί τα ταμπού και τους μύθους
που ακούγονται. Κάποιες φορές η εσωτερικευμένη ομοφοβία εκδηλώνεται
σαν φόβος προς τα ομοερωτικά συναισθήματα που μπορεί να νοιώσει
ένας άνθρωπος, ιδιαίτερα αν ζει ή εργάζεται σε περιβάλλον όπου επικρατεί
αρνητικό κλίμα για τις λεσβίες, τους γκέι, τα αμφισεξουαλικά και τρανς
άτομα. Σε μια τέτοια περίπτωση θα προσπαθήσει ο συγκεκριμένος άνθρωπος
να «αποδείξει» πως είναι ετερόφυλος. Η αλήθεια είναι πως κάθε άνθρωπος,
άσχετα από τον σεξουαλικό προσανατολισμό που έχει, μπορεί να αισθανθεί
ομοφοβικά συναισθήματα. Στην περίπτωση, όμως, που έχει όντως ομοερωτικό
ή αμφισεξουαλικό ερωτικό προσανατολισμό ο φόβος που θα αισθανθεί αφορά
καθαρά περίπτωση εσωτερικευμένης ομοφοβίας.
Διαπροσωπική ομοφοβία είναι η αποστροφή, το μίσος και ο φόβος προς κάθε
άνθρωπο με ομοερωτικό ή αμφισεξουαλικό ερωτικό προσανατολισμό. Αυτό
συνήθως εκφράζεται με απλά σχόλια που δείχνουν φτηνό χιούμορ, με λεκτική ή
σωματική βία και γενικεύεται με πράξεις διακριτικής συμπεριφοράς.
Η ομοφοβία της κουλτούρας βασίζεται και αυτή στον ετεροσεξισμό εφόσον θέτει
τα κριτήρια και τις νόρμες με τις οποίες προωθεί το μοντέλο της ετεροφυλοφιλίας
απαξιώνοντας και υποβιβάζοντας κάθε άλλη ερωτική συμπεριφορά. Το
ετερόφυλο μοντέλο κυριαρχεί παντού και σε καθημερινή βάση. Οι εκπομπές που
προβάλλονται από την τηλεόραση, οι διαφημίσεις, τα δημοσιεύματα και όλες
σχεδόν οι δραστηριότητες είναι κατά κανόνα ετερόφυλες. Οι σχέσεις αφορούν
μόνο τα αντίθετα φύλα και αποφεύγεται δια ροπάλου η οποιαδήποτε εικόνα ή
νύξη της διαφορετικότητας.

Αρνητικές αντιδράσεις
1. Αποστροφή. Η ομοφυλοφιλία, ο λεσβιασμός, η αμφιφυλοφιλία και η
διαφυλικότητα θεωρούνται «εγκλήματα κατά της φύσης». Τα άτομα που δεν
είναι ετερόφυλα εκλαμβάνονται ως άρρωστα, ανήθικα, αμαρτωλά και πρέπει να
θεραπευτούν, να τιμωρηθούν ή να αλλάξουν πάση θυσία.
2. Οίκτος. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε και σοβινισμό της ετεροκανονικότητας
γιατί βασίζεται στην πεποίθηση πως η ετεροφυλοφιλία είναι νορμάλ πρακτική
και ως εκ τούτου προτιμητέα. Επιπροσθέτως, ενισχύεται κάθε πιθανότητα
«θεραπείας» και με οποιοδήποτε μέσο, ενώ είναι άξια οίκτου τα άτομα που
θα δηλώσουν πως γεννήθηκαν ομοφυλόφιλοι ή λεσβίες. Τα αμφισεξουαλικά
πρόσωπα φαίνεται πως γλιτώνουν, έστω και στιγμιαία, του «ατοπήματος» αφού
μπορούν να κάνουν σχέσεις και με το αντίθετο φύλο.
3. Ανοχή. Δηλαδή, σε δέχομαι γιατί περνάς μια φάση στην ζωή σου και τα την
ξεπεράσεις μόλις ωριμάσεις. Με απλά λόγια, η ανοχή υποδηλώνει πως τα άτομα
με ομοερωτικό σεξουαλικό προσανατολισμό δεν είναι ώριμα και άξια «άφεσης
αμαρτιών» αφού χρειάζονται την προστασία και την επιείκεια των ετερόφυλων,
όπως ακριβώς κάνουμε με ένα παιδί!
4. Αποδοχή. Ή πιο χονδρικά, «σε δέχομαι σαν άνθρωπο και όχι γιατί είσαι λεσβία
ή γκέι» ή «γιατί ό,τι κάνεις στο κρεβάτι σου είναι δική σου υπόθεση, αρκεί να μην
το βγάζεις προς τα έξω» ή «γιατί δεν έχω κανένα πρόβλημα με το τι είσαι αρκεί
να μην το διαλαλείς»! Ένας τέτοιος τρόπος σκέψης είναι κοντόφθαλμος γιατί
δημιουργεί κλίμα κοινωνικής και νομικής ανυπαρξίας απέναντι στον ομοερωτικό
σεξουαλικό προσανατολισμό. Οι στρέιτ φίλοι μας συχνά δεν μπορούν να
καταλάβουν πόσο οδυνηρό είναι να ζεις στην ανυπαρξία. Να μην φαίνεσαι
πουθενά. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η πρόταση «αρκεί να
μη το διαλαλείς» σημαίνει «μην καταλάβουν οι άλλοι την διαφορετική σου
σεξουαλικότητα».

Θετικές αντιδράσεις
1. Υποστήριξη. Η προστασία των δικαιωμάτων των LGBT προσώπων αποδεικνύεται
σημαντική ακόμα και αν προέρχεται από κόσμο που δεν αισθάνεται άνετα με τον
ομοερωτικό σεξουαλικό προσανατολισμό των άλλων. Υποστηρίζει, όμως, τα δικαιώματα
των LGBT γιατί έχει επίγνωση του παραλογισμού, των αδικιών και του κλίματος της
ομοφοβίας που ζουν.
2. Θαυμασμός. Κάτι σπάνιο, ομολογουμένως, αφού προέρχεται από άτομα που
καταλαβαίνουν πόση δύναμη χρειάζεται για να δηλώσεις ανοικτά έναν διαφορετικό
σεξουαλικό προσανατολισμό.
3. Εκτίμηση. Και αυτό σπάνιο εφόσον όσος κόσμος δείχνει να εκτιμά LGBT πρόσωπα έχει
στην ουσία καταπολεμήσει την δική του ομοφοβία και θεωρεί πως η ομοφυλοφιλία, ο
λεσβιασμός, η αμφισεξουαλικότητα και η διαφυλικότητα είναι μέρος της σεξουαλικής
ταυτότητας που μπορεί να εκδηλώσει κάθε άνθρωπος.
4. Ενσωμάτωση. Ένας τέτοιος τρόπος σκέψης βασίζεται στο γεγονός πως κάθε μη
ετερόφυλο πρόσωπο είναι αναπόσπαστο μέλος της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε.
Οι άνθρωποι που σκέπτονται έτσι δεν έχουν το παραμικρό, κυριολεκτικά και μεταφορικά,
πρόβλημα αν βρεθούν απέναντι σε LGBT πρόσωπα ή αν δουλεύουν μαζί τους.
Για όλους αυτούς τους λόγους (και για πολλούς περισσότερους) κάθε πράξη βίας
(λεκτικής και σωματικής), κάθε απειλή κατά της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας,
κάθε παρενόχληση στο χώρο εργασίας, στο σχολείο, στο δρόμο ή και στο οικογενειακό
περιβάλλον οφείλει να μην περνά απαρατήρητη και αμελητέα. Έχουμε υποχρέωση να
την καταγγέλλουμε!

Διοργανώνουν:
Σ.Υ.Δ. (Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών) // Ο.Λ.Κ.Ε. (Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα
Ελλάδας) // ATHENS PRIDE (Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας) // ΟΜΑΔΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΟΒΙΑΣ
ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ // Λ.Ο.Α. (Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας) // Λ.Ο.Θ. (Λεσβιακή Ομάδα Θεσσαλονίκης)
// COLOUR YOUTH (Κοινότητα LGBTQ Νέων Αθήνας) // ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΥΛΟ //
HOMOPHONIA (Συλλογικότητα για το Pride Θεσσαλονίκης) // GOOD AS YOU(TH) (Κοινότητα Νέων
Θεσσαλονίκης) // HOMO EVOLUTION // Λ.Ο.ΞΑ. (Λεσβιακή Ομάδα Ξάνθης) // ΣΥΝΘΕΣΗ (Σύνθεση,
ενημέρωση για το HIV/AIDS ) // ΘΕΤΙΚΗ ΦΩΝΗ ( Άνθρωποι και HIV)

Μαμά, πόσο μακριά είναι η Ισπανία;

Από το City Uncovered 

(γράφει η Ελένη Τουτουδάκη)

Ο γιος μου πληροφορήθηκε στην τάξη του της πέμπτης δημοτικού ότι ένα ταξίδι στο χρόνο είναι εφικτό αν ταξιδέψουμε πιο γρήγορα από το φως. Σε ένα τέτοιο υποθετικό ταξίδι θα μπορούμε να δούμε το πριν και το μετά να συναντιόνται ίσως στο ίδιο πεδίο. Γιατί όμως ξεκινάω να πω για το ταξίδι, «το μόνον της ζωής μας ταξίδιον» στην Ισπανία, με μια τέτοια  παρατήρηση;

 

Πώς διαγράφεται το παρόν μας με αφορμή ένα απλό αεροπορικό ταξίδι, μια εκδρομή με καλή παρέα, οκτώ κιόλας στο σύνολο, εμείς οι μαμάδες και τα παιδιά μας, τα μικρότερα και τα πιο μεγάλα, της  πειραιώτικης «κομπανίας» μας; Πώς αυτές οι μάγκισσες και οι μάγκες της παρέας μας  θα μεταφέρουμε τον αναχρονισμό  της ανελέητης  ελληνικής αδιαφορίας που βιώνουμε από την πλευρά του κράτους, άμεσα συνυφασμένης με τη νοοτροπία των πολιτών/πολιτισσών του  και θα το συντονίσουμε στις  συχνότητες μιας εξελιγμένης, ανοιχτόμυαλης και δίκαιης ισπανικής κοινωνίας; Πόσο δηλαδή να σερφάρουμε, να μαρσάρουμε, να πρεσάρουμε για να αποτινάξουμε εν τέλει εμείς οι ίδιες  την ψυχολογική βία, το θυμό και την πικρία μας για τις ισχύουσες αυτονόητες  συνθήκες διακρίσεων  μέσα στην ακατέργαστη και συντηρητική ελληνική πραγματικότητα;

Ένα τέτοιο ταξίδι θα μας ενδυναμώσει,  αφού τα ταξίδια φέρνουν την απροσδόκητη συνάντηση, την περιπέτεια, την κίνηση και την αλλαγή. Περιμένουμε να μας δοθεί ο χώρος που δικαιούμαστε, να νιώσουμε ευπρόσδεκτες, να κλείσουμε την πόρτα της ντουλάπας μας βγαίνοντας, να δούμε με τη διαίσθηση μας πως η ελπίδα δεν είναι ψευδαίσθηση. Ελπίδα μας είναι το μέλλον των παιδιών μας, αυτών που ζητούμε να μας υποστηρίξουν και να σηκώσουν τη δική μας απόφαση να τα φέρουμε στον κόσμο. Με το παιχνίδι, το γέλιο και τη χαρά τους δικαιώνουν κάθε προσδοκία μας. Τα παιδιά μας είναι οι πιο αγνοί  μας σύμμαχοι που λειτουργούν με ανιδιοτέλεια και αγάπη. Αυτό το νόημα έχει ο δεσμός της οικογένειας, της όποιας οικογένειας που οι άνθρωποι επιλέγουν στη ζωή τους. Αυτό θέλουμε να ξέρουν τα παιδιά μας. Πως η ζωή έχει τη δυναμική να προχωρήσει. Πως οι ενωμένες φωνές, οι ανοιχτές καρδιές των ανθρώπων, ο φόβος που λέει αντίο θα κάνουν αυτό τον κόσμο όπου ζούμε λίγο πιο καλό, λίγο πιο άξιο να τον ζήσουμε.

Πήραμε ήδη τα εύσημα για τη συμμετοχή μας στο ντοκιμαντέρ “Right 2 love”, μια παραγωγή της καταλάνικης οργάνωσης «FLG», που εξετάζει τις ανισότητες που επικρατούν στην Ευρώπη για τις LGBT οικογένειες, όσον αφορά το κοινωνικό και νομικό πλαίσιο της κάθε χώρας. Δικαιώσαμε λοιπόν το σκοπό του θέματος της έρευνας, αφού έχουμε πετύχει ως χώρα να σοκάρουμε, πριν ακόμα την επίσημη πρώτη της ταινίας, που θα γίνει στα πλαίσια της συνάντησης “Families LGBT 2012”. Με απλή αφορμή την επικοινωνία μας με την οργάνωση, ώστε να μας εξασφαλίσουν ένα μικρό πούλμαν που θα μας μεταφέρει  από τη Βαρκελώνη στο Lloret de Mar, τόπο της συνάντησης, δεχόμαστε μηνύματα αλληλεγγύης και συμπαράστασης για τα όσα βιώνουμε ως ομογονεϊκές οικογένειες της Ελλάδας.

Σε καιρούς κρίσης και με όλες τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, ένα τέτοιο οικογενειακό ταξίδι έχει σχεδιαστεί αρκετό καιρό πριν, ώστε να χωρέσει στον ταπεινό προϋπολογισμό μας. Η ανάγκη των παιδιών μας, να πραγματοποιήσουν αυτό το ταξίδι είναι επιτακτική. Νιώθουν πραγματικά πολύ ευχαριστημένα να γνωρίσουν άλλα παιδιά που προέρχονται από LGBT οικογένειες και να μοιραστούν με αυτά την εμπειρία τους, να συζητήσουν ανοιχτά για τα ίδια και τις οικογένειες τους, να νιώσουν σημαντικά, να βρεθούν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Στη συνάντηση έχουν προγραμματιστεί ποικίλες δημιουργικές και αθλητικές δραστηριότητες για τα μικρότερα παιδιά και για τα παιδιά στην εφηβεία. Πρόκειται για μια δική τους κατά πρώτον συνάντηση, όπου θα έχουν την ευκαιρία να νιώσουν εξ ολοκλήρου αποδεκτά στον κύκλο των συνομήλικων τους.

  Το ελληνικό σχολείο δείχνει ελάχιστη φροντίδα στο να περιορίσει τα φαινόμενα ομοφοβίας και τρανσφοβίας στο χώρο του, κάτι που αναγκάζει τα πιο ευπαθή άτομα να φοβούνται και κατά συνέπεια να αποφεύγουν να μιλήσουν για τα ίδια ή για τις οικογένειές τους και να υποφέρουν σιωπηρά, διατηρώντας δυσβάσταχτα μυστικά. Τα παιδιά των LGBT οικογενειών δέχονται βία αντίστοιχη με αυτήν που βιώνουν τα παιδιά που τα αφορούν  ζητήματα φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Είναι κοινή διαπίστωση πως οι έννοιες «πούστης», «λεσβία», «τραβεστί», «λούγκρα», «ανώμαλη/ος» ή απλά «γυναίκα» όταν αναφέρεται σε αγόρι, διανθισμένες από  εκχυδαϊσμένα σεξουαλικά υπονοούμενα και χειρονομίες, αποτελούν μέσο επιβολής και ταπείνωσης. Αυτή η απαξιωτική συμπεριφορά πλήττει καίρια την εικόνα και την αυτοεκτίμηση των παιδιών, που συχνά δέχονται τέτοιου είδους σχόλια ή πέφτουν θύματα εκφοβισμού, χωρίς να μπορούν να ονομάσουν τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό.

Παρόμοια πίεση ασκεί και ο κοινωνικός περίγυρος που αγνοεί τις εναλλακτικές μορφές οικογένειας ρωτώντας αφελώς  να μάθει «τί δουλειά κάνει ο μπαμπάς» και «πως λένε τη μαμά», του κάθε νηπίου. Η ύπαρξη των δυο ετερόφυλων γονιών θεωρείται βεβαίως αυτονόητη, με εξαίρεση το διαζύγιο ή το θάνατο. Κανένας νόμος ωστόσο δεν αναλαμβάνει να ρυθμίσει τους παράγοντες που αφορούν παιδιά με γονείς του ίδιου φύλου, αναγνωρίζοντας τους νομικά, ώστε να καλυφθούν οι πρακτικές καθημερινές ανάγκες, η νομική ευθύνη των παιδιών, ακόμη και η ενδεχόμενη απώλεια. Τα παιδιά που δεν τυχαίνουν αυτής της νομικής προστασίας είναι εντελώς εκτεθειμένα και βιώνουν μεταξύ των άλλων το άγχος και την ανασφάλεια, τη στιγμή που ο ισπανικός νόμος του 2005 προβλέπει και τρίτο άτομο, ορισμένο από πριν να αναλάβει την επιμέλεια των παιδιών, για κάθε ενδεχόμενο.

Οι κωμωδίες του παππού Αριστοφάνη τελειώνουν συχνά με γάμο κι εμείς θέλουμε τα παιδιά μας, για να αντιστρέψουμε τις συνηθισμένες γονεϊκές προσδοκίες, να μας καμαρώσουν στο γάμο μας. Γάμοι, πανηγύρια και χαρές περιμένουν τις LGBT οικογένειες στο τέλος της συνάντησης της Καταλονίας, την πρώτη του Μάη (εννοείται ότι εμείς δεν δικαιούμαστε άδεια γάμου από τους εργοδότες μας), με τα έξοδα πληρωμένα, τα λουλούδια δικά μας, τις τούρτες  παραγγελία. Θα μας εκδώσουν και χαρτί με άφθονες τζίφρες και βούλες, πιστοποιητικό με τα όλα του, να το φέρουμε επιστρέφοντας μαζί μας στην Ελλάδα ρε γαμώτο!

Δύο γυναίκες που ζουν σαν παντρεμένες και μεγαλώνουν τους γιους τους μίλησαν στο «Βήμα» για το πώς είναι να έχεις μια «διαφορετική» οικογένεια

Πηγή: TO BHMA

ΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ επιστρέφει στην πόρτα του σπιτιού στις 3 μ.μ. Ο Στέφανος και ο Δημήτρης εφορμούν με τα σακίδια στην πλάτη.Φωνές, γέλια, «έι,εγώ δεν έχω φιλί;», «πλύντε χέρια, τα φαγητό είναι έτοιμο». Τα δίδυμα αγόρια δίνουν μια μεγάλη αγκαλιά στη μαμά και ένα φιλί στην Ελένη. «Ηθελαν να μας φωνάζουν και τις δύο “μαμά”.Τους είπα όμως,για να μην μπερδευόμαστε,εμένα να με φωνάζουν με το όνομά μου» λέει η 48χρονη Ελένη,στέλεχος σε φαρμακευτική εταιρεία.Μαζί με την 50χρονη σύντροφό της Κάτια,ψυχολόγο,μεγαλώνουν τα δύο τους παιδιά, εξίμισι ετών, λίγο έξω από την Αθήνα· ένα ομόφυλο ζευγάρι που διεκδίκησε και δημιούργησε τη δική του οικογένεια, κόντρα σε στερεότυπα, κοινωνικά,βιολογικά,ρόλου,φύλου.Εν όψει του νέου νομοθετικού πλαισίου που εξετάζει το ενδεχόμενο υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια,οι δύο γυναίκες δέχτηκαν να μας ανοίξουν το σπίτι τους και την πραγματικότητά τους.

Είναι μαζί εδώ και 13 χρόνια. Τονίζουν ότι δεν έχουν να κρύψουν απολύτως τίποτε. Ο μόνος λόγος που αποφάσισαν να μη μιλήσουν με τα αληθινά τους ονόματα και να μη δείξουν τα πρόσωπά τους είναι τα παιδιά: «Ο Στέφανος και ο Δημήτρης είναι ακόμα πολύ μικροί για να μπορέσουν να το υποστηρίξουν. Αν ήταν 12 χρόνων, δεν θα είχαμε απολύτως κανένα πρόβλημα». Η πολωνή κοπέλα του σπιτιού εναποθέτει στο τραπέζι μια εντυπωσιακή παντζαροσαλάτα. «Φυσικά και γνωρίζει. Δεν της έχουμε κάνει βέβαια ανακοίνωση. Εσείς χρειάστηκε ποτέ να ανακοινώσετε στη γυναίκα που σας καθαρίζει “Είμαι παντρεμένη με αυτόν τον άνδρα που ζει στο σπίτι;”».

Οι δύο γυναίκες χαμογελούν καθώς παρακολουθούν τους γιους τους να «καταστρέφουν» με συνοπτικές διαδικασίες το σαλόνι, δείχνουν να απολαμβάνουν τη μοιρασμένη αυτή μητρότητα, τα τελετουργικά, τις ευθύνες, τις εκπλήξεις, τις χαρές της. Στη γιορτή της μητέρας πήραν και οι δύο κάρτα και γλαστράκι. «Είναι στιγμές που κλαίω από ευτυχία» λέει η Κάτια. «Βιώνω μια τέτοια πληρότητα! Πολλές φορές αγκαλιάζω τα παιδιά μου και τους λέω: “Ξέρετε ότι με έχετε κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου;”».

Εκτεθειμένη νομικά


Η Ελένη εκμυστηρεύεται ότι απολαμβάνει πλήρη ισοτιμία στον γονεϊκό της ρόλο. Συναισθηματικά τουλάχιστον. Γιατί νομικά είναι εντελώς εκτεθειμένη. «Και αυτό είναι πολύ αγωνιώδες για την οικογένειά μας. Γιατί αν, ό μη γένοιτο, συμβεί κάτι στην Κάτια,εγώ δεν έχω κανέναν λόγο και τα παιδιά είναι στον αέρα». «Θα μπορούσαν ακόμα και κάποιοι συγγενείς να τα διεκδικήσουν, γιατί υπάρχει και μια ακίνητη περιουσία» συμπληρώνει η Κάτια, η οποία λίγο προτού γεννήσει έσπευσε σε έναν συμβολαιογράφο. «Αν συμβεί κάτι σ΄ εμένα, η Ελένη θα διαχειρίζεται τα πάντα η ίδια και υπέρ των παιδιών. Κανένας όμως δεν σου διασφαλίζει ότι αυτό δεν θα διαρραγεί». Η Ελένη υποδέχεται με ενθουσιασμό την αναθεώρηση του υπάρχοντος νομοθετικού πλαισίου και το ενδεχόμενο να δοθεί το δικαίωμα υιοθεσίας σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια: «Το θεωρώ πολύ σημαντικό. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω ένα ανοιχτό κράτος που θέλει να με προστατεύσει». Στο ερώτημα αν η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη για ένα τέτοιο βήμα είναι κατηγορηματική: «Γιατί να μην είναι δηλαδή; Είναι υποχρεωμένοι να διασφαλίσουν ότι όλοι οι έλληνες πολίτες έχουν τα ίδια δικαιώματα.Εδώ έχει γίνει αποδεκτό σε πολύ συντηρητικές χώρες,δεν θα γίνει στη χώρα της ελευθερίας και της δημοκρατίας;

«Εργοστάσιο υιοθεσιών...»


«Η σκέψη για παιδί υπήρχε σχεδόν από την αρχή της σχέσης» εξηγεί η Ελένη. «Από την πρώτη στιγμή που συνάντησα την Κάτια- γνωριστήκαμε σε ένα φιλικό σπίτι- ένιωσα ότι υπάρχει μια τρομερή χημεία.Και νομίζω ότι ήταν στον δεύτερο χρόνο της γνωριμίας μας που είπα ότι θα ήταν πολύ ωραίο να κάνουμε παιδιά μαζί». Η ανάγκη της μητρότητας είναι η ίδια σε μια ομοφυλόφιλη γυναίκα; «Είναι ακριβώς η ίδια. Κάποιες θέλουν παιδί, κάποιες όχι. Ακριβώς όπως συμβαίνει και στις ετεροφυλόφιλες».

Δεν άργησαν να μπουν στη διαδικασία της υιοθεσίας. Γρήγορα όμως εγκατέλειψαν την προσπάθεια. Οχι μόνο λόγω της επώδυνης (και για τα ετερόφυλα ζευγάρια) γραφειοκρατίας, ούτε μόνο επειδή τις απωθούσε το «εργοστάσιο» υιοθεσιών που έχει στηθεί. «Η αλήθεια είναι ότι πριν από οκτώ χρόνια είχα τη δυνατότητα να υιοθετήσω μόνη μου,διότι τότε ακόμη επιτρεπόταν σε μονογονεϊκές οικογένειες» εξηγεί η Κάτια. «Ενιωθα όμως τρομερή ανασφάλεια,γιατί ερχόταν η κοινωνική λειτουργός στο σπίτι και εγώ έπρεπε να κρύβω τη ζωή μου,έπρεπε να κρύβω την Ελένη. Δεν άντεχα όμως να ζω αυτό το ψέμα».

Ετσι αποφάσισαν να αποκτήσουν δικό τους παιδί. Οπως υπογραμμίζουν, δεν τέθηκε ποτέ θέμα ποια θα είναι εκείνη που θα κυοφορούσε. «Η Κάτια ήθελε πολύ να γεννήσει...Εγώ δεν είχα αντίρρηση, όμως αν δεν μπορούσε για κάποιον λόγο εκείνη, θα το έκανα εγώ» λέει η Ελένη. «Για μένα ήταν πολύ έντονη η ανάγκη να γεννήσω, γιατί είμαι και υιοθετημένη» εξηγεί η Κάτια.

Οι προσπάθειες ξεκίνησαν όταν η ίδια ήταν 39 ετών. Εκείνη ήταν που πήρε την πρωτοβουλία για ένα βήμα παραπέρα. «Πήραμε και από τις δύο μας ωάρια. Η Ελένη ήθελε από την αρχή να βάλω μόνο δικά μου,όμως εγώ επέμενα, το είχα ανάγκη, πίστευα ότι έτσι θα ήταν καλύτερη η μοιρασιά. Στον γιατρό έκανε εντύπωση,αλλά μας δήλωσε ότι ήταν καθαρά δική μας απόφαση. Θυμάμαι τότε ήταν η μοναδική φορά που είχα δει τη μητέρα μου,που ήταν ένας πολύ ανοιχτός γενικά άνθρωπος,κάπως σκεπτική. Μου είπε:“Γιατί να πάρεις και ωάρια της Ελένης;”.“Γιατί όχι;”.Γύρισε λοιπόν και μου είπε: “Βρε Κάτια μου, θα κάνεις χοντρά παιδιά!”».

Εξωσωματική και εγκυμοσύνη για δύο


Ετσι βίωσαν μαζί τα οργανικά και συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα της εξωσωματικής, τις καθημερινές ενέσεις, την αγωνία, την αναμονή, τις ετυμηγορίες του εμβρυολόγου. «Δεν ξέρουμε ποιας είναι τα ωάρια και δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Αλλωστε τι να το κάνουμε το τεστ DΝΑ;Ο Στέφανος είναι ίδιος η Κάτια και ο Δημήτρης είναι ίδιος εγώ!». Και η εγκυμοσύνη ήταν, σύμφωνα με την Κάτια, μια μοιρασμένη εμπειρία: «Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω παιδί μόνη μου. Η Ελένη το ζούσε κοντά μου. Εβαζε ακουστικά πάνω στην κοιλιά μου,με προστάτευε τρομερά...».

Μέσα στο μαιευτήριο ήταν που αντιμετώπισαν τα πρώτα «γραφειοκρατικής» φύσεως προβλήματα. «Επειδή είχα διαβήτη κύησης, τα παιδιά χρειάστηκε να μείνουν δύο ημέρες στην Εντατική.Πήγα,όπως πάντα,συνοδευόμενη από την Ελένη, αλλά δεν την άφηναν να μπει. Επρεπε να επέμβει ένας δικός μας γιατρός, που βρέθηκε τυχαία εκεί, για να επιτραπεί η είσοδος και σε εκείνη.Οταν εγώ γύρισα τελικά στο σπίτι με τον Στέφανο, η Ελένη πηγαινοερχόταν στο μαιευτήριο μεταφέροντας δικό μου γάλα στον Δημήτρη που είχε μείνει δύο ημέρες ακόμη για παρακολούθηση».

Πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν τα παιδιά είχαν κλείσει τα τέσσερα, έμαθαν «με θεατρικό τρόπο» όλη την αλήθεια. «Τοκ,τοκ,τοκ,χτύπησα εγώ μια μέρα την πόρτα στο σπίτι μιας φίλης μου» άρχισε την εξιστόρηση η Κάτια. «Βλέπω μέσα την Ελένη. Α, Ελένη, τι κάνεις. Γνωριστήκαμε,αγαπηθήκαμε πάρα πολύ και ξεκινήσαμε να μένουμε στο ίδιο σπίτι. Θέλαμε λοιπόν να κάνουμε δύο αγόρια,έναν Στέφανο και έναν Δημήτρη. Δεν μπορούσαμε όμως να κάνουμε εμείς παιδιά,γιατί έχουμε δύο αβγουλάκια. Για να γίνει όμως ένα παιδάκι, πρέπει να ενωθεί ένα αβγουλάκι με ένα σποράκι, σαν αυτά που έχετε εσείς που είστε αγόρια.Ετσι πήγαμε σε ένα μεγάλο εργαστήρι,σαν αυτό του Αϊ-Βασίλη, χτυπήσαμε την πόρτα,τοκ,τοκ,μας άνοιξε αυτός ο φοβερός επιστήμονας, άνοιξε ένα μικρό κουτάκι και έβγαλε από μέσα δύο σποράκια.Τα έβαλα εγώ στην κοιλίτσα μου και να τα τα παιδάκια».

Είπαν «ναι» σε υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια


Στην Ευρώπη η υιοθεσία ανηλίκου από ομόφυλα ζευγάρια επιτρέπεται στην Ανδόρα, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, στη Δανία, στην Ισπανία, στην Ισλανδία, στη Νορβηγία, στη Σουηδία και στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Επίσης, επιτρέπεται στην Αργεντινή, στην Ουρουγουάη, στη Νότια Αφρική, στις ΗΠΑ και σε τρεις Πολιτείες της Αυστραλίας.

Η υιοθεσία του βιολογικού του παιδιού ή της συντρόφου επιτρέπεται σε όλες τις παραπάνω ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και στη Φινλανδία, στη Γερμανία και στη Γροιλανδία.

Σήμερα στις ΗΠΑ 65.000 παιδιά είναι υιοθετημένα από ομοφυλόφιλους.Τα ηνία κρατάει φυσικά η Καλιφόρνια: πάνω από 16.000 παιδιά με γκέι γονείς.

Ενα 4% των υιοθετημένων παιδιών στις ΗΠΑ μεγαλώνουν με ομοφυλόφιλους γονείς.

Πρόσβαση σε τεχνικές μεθόδους γονιμοποίησης και αναπαραγωγής έχουν τα ομόφυλα ζευγάρια στο Βέλγιο, στη Δανία, στη Φινλανδία, στην Ισλανδία, στην Ολλανδία, στη Νορβηγία, στη Ρουμανία, στην Ισπανία, στη Σουηδία και στο Ηνωμένο Βασίλειο.

«Η αλήθεια ασπίδα των παιδιών απέναντι στους κακόβουλους»


Τι απαντούν η Ελένη και η Κάτια σε κάποιες έρευνες που θέλουν τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών να έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν τα ίδια ομοφυλόφιλα; «Είμαστε υπέρ των ερευνών. Τόσα χρόνια όμως γιατί δεν έχουμε δει μια έρευνα για το πόσοι ομοφυλόφιλοι γεννιούνται από ετεροφυλόφιλα ζευγάρια; Ή τι ψυχολογικά προβλήματα έχουν τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων;» . Το ενδεχόμενο να γίνουν οι γιοι τους γκέι δεν τις απασχολεί ποσώς: «Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να γίνουν ευτυχισμένοι» .

Αμφότερες υποστηρίζουν ότι η δική τους οικογένεια δεν διαφέρει σε τίποτε από μια οποιαδήποτε οικογένεια με δύο ζωηρά νήπια. «Μια μαμά που είχε φέρει το παιδάκι της στο σπίτι να παίξει με τα δικά μας μάς είχε πει:“Εσείς που είσαστε δύο γυναίκες θα τα πηγαίνετε πιο καλά!Τη διαβεβαιώσαμε ότι...δυστυχώς δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά.Και γκρινιάζουμε και τσακωνόμαστε και αγαπιόμαστε...» .

Δεν υπάρχουν διακριτοί ρόλοι, μητρικός, πατρικός, αρσενικός, θηλυκός: «Αλλωστε όλοι έχουμε πολλούς ρόλους μέσα μας. Εμείς λειτουργούμε μέσα από αυτή την ελευθερία» . Το περιβάλλον τους (συγγενείς, συνεργάτες, δάσκαλοι των παιδιών) έχει αγκαλιάσει την επιλογή τους. «Τα παιδιά είναι πολύ καλοί μαθητές, έχουν άπειρους φίλους, όλοι τούς λατρεύουν. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε ακούσει τίποτε που να μας έκανε να νιώσουμε άβολα.Ούτε στη γειτονιά,ούτε στο σχολείο των παιδιών- μέχρι πέρυσι πήγαιναν σε δημόσιο. Τώρα το τι μπορεί να λέει κανείς από πίσω, δεν μας αφορά». Τα παιδιά με τι έχουν θωρακιστεί σε ενδεχόμενα περίεργα ή κακόβουλα σχόλια; «Με ό,τι θα έπρεπε να θωρακίζονται όλα τα παιδιά και όλοι οι ενήλικοι:με την αλήθεια.Ποιος ο λόγος να ζούμε αν δεν είμαστε κοντά στην αλήθεια μας;».

«Δεν τους λείπει ο μπαμπάς, υπάρχει τόση αγάπη»


Ισως η μόνη διαφορά είναι ότι ο Στέφανος και ο Δημήτρης μυήθηκαν εξ απαλών ονύχων στη διαφορετικότητα. «Δεν θα κάνουμε ποτέ κριτική αν κάποιος έχει μπαμπά,αν έχει μαμά,αν οι γονείς του είναι χωρισμένοι κτλ., γιατί όλες οι οικογένειες είναι διαφορετικές» λέει η Κάτια. «Ηταν δύο ετών όταν τους κατέβασα στον κήπο και τους έδειξα τις λεμονιές. Κόβαμε ένα λεμονάκι από τη μία λεμονιά, ένα από την άλλη,το κοιτάζαμε το μυρίζαμε...Τους ρωτούσα:“Είναι η μία λεμονιά ίδια με την άλλη;”. “Οχι”.“Είναι το ένα λεμονάκι ίδιο με το άλλο;”.“Οχι”.Δεν τους το είπα επειδή είμαι σε μια ομοφυλοφιλική σχέση. Και με άντρα να ήμουν, το ίδιο θα τους έλεγα. Αυτή είναι η αλήθεια της ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι μια μέρα ο Στέφανος ρώτησε για το υιοθετημένο παιδί μιας φίλης:“Δεν έχει μπαμπά;”. Του απάντησα “όχι” και ύστερα τον ρώτησα:“Εσύ έχεις μπαμπά;”. Μου είπε:“Μαμά, δεν με νοιάζει αν έχω μπαμπά, εγώ έχω τον αδελφό μου,εσένα και την Ελένη”».

Στην ερώτηση αν η απουσία του ανδρικού προτύπου επηρεάζει την ομαλή ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών, η Κάτια απαντά: «Τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε μια οικογένεια με δύο γυναίκες,δύο μαμάδες.Δεν είναι ότι δεν υπάρχει πια ο μπαμπάς, δεν υπήρξε ποτέ, δεν βίωσαν κάποια απώλεια. Μεγαλώνουν χαρούμενα, γιατί να τους λείπει κάτι;Στο περιβάλλον τους υπάρχουν ανδρικά πρότυπα, π.χ. έχουν τον νονό τους,δικούς μας φίλους. Δηλαδή, όταν θα φτάσουν στην εφηβεία και θα χρειαστεί ενδεχομένως να κάνουν κάποιες “ανδρικές” κουβέντες,έχουν ανθρώπους να μιλήσουν».

Ο Στέφανος και ο Δημήτρηςτρώνε βανίλια «υποβρύχιο» και ετοιμάζονται για σκανδαλιές στον κήπο. «Βάλτε ένα φούτερ, δεν έχει ακόμα τόση ζέστη!». «Μια οικογένεια για να είναι υγιής δεν χρειάζεται τίποτε άλλο από αγάπη» λένε η Ελένη και η Κάτια. Στην ερώτηση ποια φιλοσοφία ζωής θέλουν να περάσουν στα δύο τους αγόρια, δεν χρειάζεται να το σκεφτούν: «Τον σεβασμό στον εαυτό τους. Αρα και στον διπλανό τους.Οποιος και να είναι».

«Διαφέρουμε χωρίς να είμαστε κάτι διαφορετικό»


ΕΧΟΥΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ φίλους γκέι, όπως παραδέχονται οι ίδιες. «Μόνο μια-δυο φίλες» λέει η Ελένη. «Πολλοί έχουν πρόβλημα με τον εαυτό τους,δεν μπορούν να υποστηρίξουν τις επιλογές τους.Θα έλεγα μάλιστα πως όταν είπαμε ότι η Κάτια είναι έγκυος και ότι σε λίγο θα έρχονταν στον κόσμο τα παιδιά μας, περισσότερο σοκαρίστηκαν οι γκέι.Ηταν σχεδόν σαν να σου έλεγαν:“Πώς γίνεται εγώ ακόμη να κρύβω ποιος είμαι και εσύ να προχωράς στο επόμενο βήμα.” Εμείς θέλουμε πάνω απ΄ όλα δίπλα μας ανθρώπους συμφιλιωμένους με τον εαυτό τους, είτε είναι ομοφυλόφιλοι είτε όχι».

«Προ ετών κάπως είχε γίνει και είχαμε έρθει σε επαφή με ένα άλλο ζευγάρι ομοφυλόφιλων μαμάδων» καταθέτει τη δική της εμπειρία η Κάτια . «Μίλησα τηλεφωνικά με τη μία και την άκουσα να λέει στην κόρη της:“Είδες; Να μην έχεις πρόβλημα, υπάρχουν και άλλες οικογένειες...”. Μόλις το άκουσα αυτό, έκοψα την επαφή. Δεν θα αφήσω κανέναν να μεταφέρει το δικό του πρόβλημα στη δική μου οικογένεια.Με ενοχλεί επίσης αυτή η γκετοποίηση, να γίνει π.χ. μια ιστοσελίδα με γκέι μητέρες.Δεν είμαστε κάτι διαφορετικό» .

Η ματιά του Χόλιγουντ


Τα ομόφυλα ζευγάρια και τα απρόοπτα που προκύπτουν προσέγγισε και ο κινηματογράφος. «Τα παιδιά είναι εντάξει» (2010) της Λίζα Τσολοντένκο είναι μια τέτοια ταινία που κέρδισε μία Χρυσή Σφαίρα και τέσσερις υποψηφιότητες Οσκαρ. Μια ήσυχη και ευτυχισμένη τετραμελής αμερικανική οικογένεια, με τη Νικ (την υποδύεται η Ανέτ Μπένινγκ, αριστερά) και την Τζουλς (τον ρόλο κρατά η κοκκινομάλλα Τζουλιάν Μουρ ) να βρίσκονται επικεφαλής. Είναι παντρεμένες και μένουν στα προάστια της Νότιας Καλιφόρνιας μαζί με τα έφηβα παιδιά τους, την Τζόνι (σε πρώτο πλάνο) και τον Λέιζερ (μόλις που διακρίνεται πίσω). Οι μαμάδες τα ανάθρεψαν σωστά και με κανόνες οι οποίοι κλονίζονται όταν τα βλαστάρια τους σκαλίζουν τις... ρίζες τους αναζητώντας τον βιολογικό τους πατέρα. Από εκεί και μετά αναλαμβάνει το Χόλιγουντ με ανατροπές, χιούμορ και απρόοπτες καταστάσεις.

Η Nancy "φερνει"στο κοσμο παιδια για αλλους γονεις...

surrogacy informations

Come see us on July 1st in beautiful city of Rome at

Hotel Raddison Blu.

You can meet with us face to face, ask questions pertaining to our egg donor and 

surrogate mother programs,
how the process works, and how you can get started.
Call Us: +1 310 858 8835

Interested in getting more information on this event? Email us at:

 info@fertility-miracles.com 

or fill out the form below:

First name*:

Last name*:

Email Address *:

Phone Number *:

 Interested in:

Egg Donation Surrogacy

Comments:


www.radissonblu.com
Radisson Blu es. Hotel, Roma
Via Filippo Turati, 171 - I-00185 Roma [Italia]

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΜΑΣ

Ο πρώτος και προφανής στόχος μας είναι να αποδείξουμε ότι υπάρχουμε. Όσο κι αν ακούγεται παραλογισμός είναι αναγκαίο να αποδείξουμε πως οι οικογένειές μας είναι υπαρκτές και δεν κινούνται στην σφαίρα της φαντασίας και της επιθυμίας. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να βρούμε τη δύναμη να βγάλουμε τις οικογένειές μας από «την ντουλάπα» αντιμετωπίζοντας τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας τις συνέπειες αυτής της έκθεσης, συνέπειες κυρίως αρνητικές αλλά και θετικές καθώς και άλλα μέλη της ΛΟΑΤ κοινότητας  θα δουν ότι κάποιοι έκαναν την επιθυμία να γίνουν γονείς πραγματικότητα και ότι μπορούν να κάνουν το ίδιο αν το επιθυμούν.

Οι στόχοι και οι διεκδικήσεις  μας εκφράζονται πλήρως από το μανιφέστο που εκπονήθηκε από το ευρωπαϊκό κίνημα των ΛΟΑΤ οικογενειών στη 2^ο Πανευρωπαϊκή συνάντηση που πραγματοποιήθηκε  στην Βαρκελώνη 28 Απριλίου ως 1^η Μαΐου 2012: 

1) δικαίωμα στο γάμο για τα ζευγάρια του ίδιου φύλλου

2) ισότητα δικαιωμάτων για ομοφυλόφιλα και ετερόφυλα ζευγάρια παντρεμένα ή όχι αλλά και για τους ανθρώπους που θέλουν να συστήσουν μονογονεϊκες οικογένειες

3) δικαίωμα στην υιοθεσία και στην δημιουργία ανάδοχης οικογένειας πάντα κάτω από το πρίσμα της προστασίας των παιδιών ώστε να μην υφίστανται διακρίσεις εξαιτίας της οικογενειακής τους κατάστασης ή του γενετήσιου προσανατολισμού  ή της ταυτότητας φύλου των γονιών τους .

4) το δικαίωμα στη πρόσβαση σε τεχνικές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής ανεξάρτητα από την οικογενειακή κατάσταση ή τον γενετήσιο προσανατολισμό και ίση πρόσβαση στην λύση της παρένθετης μητρότητας δεδομένου ότι σήμερα αποτελεί μια παγκόσμια πρακτική

και  τέλος

5) η διεκδίκηση ισονομίας  δικαιωμάτων για μας και για τις οικογένειές μας σε όλα τα κράτη της Ευρώπης.   

ΕΙΣΑΓΩΓΗ -ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ -ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Ο λευκός γάμος ανάμεσα σε έναν gay και μία λεσβία στην Ελλάδα αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί μια πάγια τακτική προκειμένου gay και λεσβίες να αποκτήσουν το δικαίωμα του να γίνουν γονείς.  Η στάση αυτή των gay και των λεσβιών προκύπτει εξαιτίας κοινωνικών και νομικών κενών που ορίζουν την λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας . Μια κοινωνία συντηρητική και τόσο ομοφοβική που δεν αναγνωρίζει ίσα δικαιώματα για τους gay και τις λεσβίες και φυσικά δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα τους να δημιουργούν οικογένειες και να κάνουν ή να υιοθετούν παιδιά 

Όσα ζευγάρια gay ή λεσβιών αντιστάθηκαν και δεν εφάρμοσαν την παραπάνω πρακτική αλλά δημιούργησαν οικογένειες στο μοντέλο των ομογενεϊκών οικογενειών άλλων χωρών του εξωτερικού είτε κράτησαν την οικογένειά τους στην «ντουλάπα» προκειμένου να μην αντιμετωπίσουν κοινωνικά προβλήματα και εκείνοι και τα ίδια τα παιδιά είτε μετανάστευσαν σε άλλες χώρες που η ζωή για την οικογένειά τους θα ήταν ευκολότερη.

Σήμερα, το 2012 , 11 χρόνια  μετά το πρώτο ζευγάρι λεσβιών που ανοιχτά υποστήριξε την απόφασή του να κάνει οικογένεια και να αποκτήσει παιδιά δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα τόσο στον τομέα των διεκδικήσεων της ΛΟΑΤ κοινότητας για τις ομογονεϊκές οικογένειες όσο και στην βούληση της πολιτείας να ψηφίσει νόμους που να επιτρέπουν στις ομογονεϊκές οικογένειες και στα παιδιά τους να ζουν αξιοπρεπώς απολαμβάνοντας τα ίδια δικαιώματα που απολαμβάνουν οι οικογένειες και τα παιδιά των ετερόφυλων ζευγαριών.

Η παραπάνω κατάσταση ανάδειξε την ανάγκη να δημιουργηθούν οργανώσεις, ομάδες και φόρουμ συζητήσεων που εξειδικευμένα πια θα προσπαθήσουν να φέρουν στο φως τόσο την ύπαρξη ομογονεϊκών οικογενειών στην Ελλάδα και θα αγωνιστούν για τα δικαιώματα των οικογενειών αυτών και των παιδιών τους.