ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
Ας ελπίσουμε όλες οι ρατσιστικές επιθέσεις βίας που ζήσαμε, να μην επαναληφθούν.
Ωστόσο, παρακαλώ σας διαβάστε το ενημερωτικό φυλλάδιο του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας, με πληροφορίες για το τι μπορεί να κάνει κάποιος, αν δεχτεί επίθεση λόγω της εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής του, ή λόγω χρώματος, θρησκείας, αναπηρίας, σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου.
Μπορείτε να απευθυνθείτε σε οποιαδήποτε από τις οργανώσεις που αναφέρονται στο φυλλάδιο, οι οποίες συμμετέχουν στο Δίκτυο Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας, ώστε να καταγραφεί.
Ανάμεσα στις οργανώσεις που συμμετέχουν στο Δίκτυο Καταγραφής είναι και το ΣΥΔ. Το e-mail επικοινωνίας μας είναι πάντα: transgender.support.association@gmail.com. Το γραφείο μας βρίσκεται Συγγρού 29, 1ος όροφος, ΤΚ 11743, και μας βρίσκετε εκεί κάθε Τρίτη και Πέμπτη 6-8μμ.
Όπως αναφέρεται στο φυλλάδιο: «Μπορείς επίσης, ανεξάρτητα από την κατάθεση μήνυσης, να απευθυνθείς στις παρακάτω οργανώσεις για μια ανώνυμη καταγραφή αυτού που σου συνέβη, καθώς και για να ενημερωθείς για τα δικαιώματά σου και τυχόν υποστηρικτικές υπηρεσίες».
Διαβάστε το, προωθήστε το, τυπώστε το και μοιράστε το.
Η καταγραφή είναι απαραίτητη.
Η σιωπή είναι θάνατος.
Η σιωπή είναι θάνατος.
Τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου, δέκα - δεκαπέντε άτομα με ξυρισμένα κεφάλια και μαύρες μπλούζες επιτέθηκαν άγρια σε ζευγάρι ομοφυλοφίλων στην Πλατεία Βαρνάβα.
Περνάω από διμοιρία αστυνομικών και τρέμουν τα πόδια μου μετά το περιστατικό στη Δ. Αρεοπαγίτου, τονίζει ο Γιώργος Κουνάνης
Οι δύο νεαροί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να πίνουν μπίρα σε ένα παγκάκι. Η βραδιά τους τελείωσε στο νοσοκομείο, αφού η επίθεση ήταν τόσο βίαιη, που είχε ως αποτέλεσμα το πόδι του ενός να σπάσει σε τρία σημεία...
Ηταν ακόμη μία, η τέταρτη, ρατσιστική επίθεση σε άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, με θύματα μέλη της LGBT κοινότητας (είναι τα αρχικά από τους όρους λεσβίες, γκέι, μπάι, τρανς). «Είναι η τέταρτη που ξέρουμε, που έχει καταγγελθεί», λέει στο «Εθνος» ο Θάνος Βλαχογιάννης, μέλος του ΔΣ της Ομοφυλοφιλικής Λεσβιακής Κοινότητας Ελλάδας. «Υπάρχει έξαρση... Τα μηνύματα που λαμβάνουμε από την κοινότητά μας καταδεικνύουν την ανασφάλεια που νιώθουν πολλοί συμπολίτες μας απέναντι στην ομοφοβική και τρανσφοβική βία», συμπληρώνει η Μαρίνα Γαλανού, πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών.
«Δεν μπορούμε να μη συνδέσουμε την ομοφοβική βία με την άνοδο της Χρυσής Αυγής, αφού σε πολλές περιπτώσεις πρωταγωνιστούν στις επιθέσεις. Το θετικό είναι ότι επιτέλους τα θύματα βρίσκουν το θάρρος να καταγγείλουν τα περιστατικά, χωρίς να κρύψουν τον λόγο για τον οποίο υπέστησαν τη ρατσιστική επίθεση σε βάρος τους. Παρ' όλα αυτά ακόμη δεν είναι βέβαιο ότι όλα αναφέρονται, ειδικά στην επαρχία...», τονίζουν.
Μόνο στη Θεσσαλονίκη έχουν γίνει συνολικά 9-10 χτυπήματα τα τελευταία δύο χρόνια. Ο Θ. Βλαχογιάννης που ασχολείται με τον LGBT ακτιβισμό τα τελευταία δύο χρόνια, θυμάται ότι «κατά τη διάρκεια του Pride το 2012 ένα ακόμη παιδί ξυλοκοπήθηκε. Δεν βρήκε το θάρρος να κάνει την καταγγελία. Οι άνθρωποι φοβούνται το στίγμα, την αντιμετώπιση της Αστυνομίας. Η ΧΑ δεν έχει το... μονοπώλιο στην ομοφοβική βία. Βοηθούν τα κηρύγματα μίσους από όλες τις πλευρές», τονίζει με νόημα.
«Ιδιαίτερα η τρανς κοινότητα νιώθει πιο έντονο το βάρος των διακρίσεων και των αποκλεισμών, αφού συχνά πέρα από τις επιθέσεις βρίσκεται αντιμέτωπη με την αστυνομική αυθαιρεσία», λέει η Μ. Γαλανού, ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου «Πολύχρωμος πλανήτης» και δυναμική ακτιβίστρια. «Ζητάμε -μεταξύ άλλων- άμεσα την ψήφιση του αντιρατσιστικού νόμου, που θα συμπεριλαμβάνει τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου».
«Εν έτει 2014 δεν μπορεί να είναι ανεκτό να περπατάνε δύο άνθρωποι ίδιου φύλου χέρι χέρι και να τιμωρούνται», δηλώνει στο «Εθνος» η δικηγόρος Ηλέκτρα-Λήδα Κούτρα, που συχνά εκπροσωπεί θύματα στο δικαστήριο.
«Σχεδόν πάντα οι επιθέσεις συνοδεύονται από προσβλητικές φράσεις, ενώ κάποιες φορές φαίνεται ότι το έγκλημα είναι μελετημένο. Χρειάζονται αλλαγές στο άρθρο 79 του Ποινικού Κώδικα, γιατί αλλιώς δεν γίνεται εύκολα κάτι. Οπως η ομοφυλόφιλη μαθήτρια που της έριξαν βενζίνη και οι δράστες έπαιζαν με αναπτήρες γύρω της. Εγινε καταγραφή από την Αστυνομία, αλλά δεν κινήθηκε ποινική δίωξη. Εγιναν δεκάδες ερωτήσεις στη Βουλή, αλλά ουσιαστική διερεύνηση δεν έγινε ποτέ. Μέχρι σήμερα δεν έχει τιμωρηθεί κανείς...».
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ Γ. ΚΟΥΝΑΝΗ
Ζευγάρι είναι; Και ποιος είναι ο άντρας;
Ηταν στα μέσα Ιουλίου, μια Παρασκευή βράδυ. Περπατούσαμε με τον σύντροφό μου στη Διον. Αρεοπαγίτου. Ημασταν πιασμένοι χέρι χέρι, όταν ακούσαμε κάποιον από σταθμευμένη διμοιρία αστυνομικών να σχολιάζει χλευαστικά «ζευγάρι είναι;» και «ποιος είναι ο άντρας;».
Ξέρω τα δικαιώματά μου κι έχω νομικές γνώσεις. Και γι' αυτό αντιδράσαμε αμέσως, τηλεφωνώντας σε μέλη οργανώσεων από τον χώρο των δικαιωμάτων ομοφυλοφίλων, προκειμένου να αναφέρουμε το περιστατικό, κυρίως για να δείξουμε ότι ακούσαμε το σχόλιο και δεν θα το αφήναμε έτσι. Τότε μας πλησίασαν 4 από τους περίπου 10 αστυνομικούς και ζήτησαν να κάνουν έλεγχο στις τσάντες μας. Ο τόνος τους ήταν έντονα υβριστικός. Η στολή του ενός ήταν παραποιημένη με εθνικιστικά σύμβολα, ενώ δεν είδα πουθενά τον αριθμό του για να μπορέσει να γίνει γνωστή η ταυτότητά του.
«Ομοφυλόφιλη βία; Τι είναι ομοφοβία;», μας έλεγαν, «δεν προστατεύονται αυτά από τον νόμο, λες μ... ες», «μας λέτε αυτά και μας κάνετε μαγκιές». Με εριστικό ύφος επέμεναν να ρωτούν «ποιος είναι τελικά ο άντρας», λέγοντας ότι «τα έχουμε ισοπεδώσει όλα» και ότι προκαλούμε.Σε κάποια στιγμή κάποιος που φαινόταν ως επικεφαλής, για να μας «πείσει» ότι δεν είχε γίνει και τίποτα, με άρπαξε από το χέρι και με κόλλησε με δύναμη στον τοίχο. «Αυτό είναι βία», μας είπε.
Επαθα σοκ. Του είπαμε ότι από αστυνομικούς περιμένουμε να μας προστατεύουν και όχι να μας ασκούν οποιασδήποτε μορφής βία. Αυτή είναι και η πραγματική άποψή μου. Τελικά, φού ηρέμησαν κάπως τα πνεύματα, έγινε έλεγχος ταυτοτήτων και η ομάδα αποχώρησε.
Διαπιστώσαμε και απειρία στο «100» που καλέσαμε. Δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν σε μια καθαρά ομοφοβική επίθεση. Τώρα περνάω μπροστά από διμοιρία και τρέμουν τα πόδια μου. Το γεγονός ότι η βία ήταν θεσμική με έχει κλονίσει. Τρέμω και τα ξυρισμένα κεφάλια. Αισθανόμαστε απροστάτευτοι...
Απρόκλητη επίθεση απο άγνωστο
Ελένη: Νιώθω πως ζω σαν κυνηγημένο σκυλί
Με λένε Ελένη και είμαι φοιτήτρια (σ.σ: τα στοιχεία είναι στη διάθεση της εφημερίδας). Νιώθω πως ζω σαν κυνηγημένο σκυλί. Είναι το αποτέλεσμα πολλών χρόνων λεκτικού και ψυχολογικού bullying κάθε φορά που τολμώ να εκφράσω τη σεξουαλικότητά μου. Εναι και αυτό που μου συνέβη πριν από 15 μέρες...
Παραμονή Δεκαπενταύγουστου, η Θεσσαλονίκη ήταν άδεια. Γύρω στις 10.30 το βράδυ κάναμε μια βόλτα με τη φίλη μου στην παραλία. Ελειπε, είχα χαρεί που την είχα δει και της κρατούσα το χέρι. Περπατούσαμε στο πεζοδρόμιο, όταν ένας άνδρας άρχισε να περπατάει δίπλα μας. Τον βλέπαμε, ήταν στραβωμένος, αλλά δεν δώσαμε σημασία στην αρχή. Ηταν γύρω στα 30, δεν είχε χαρακτηριστικά που θα μπορούσαμε να «ερμηνεύσουμε» ως ανησυχητικά.
Οταν μας ακολούθησε για λίγα μέτρα, τον ρωτήσαμε αν υπάρχει πρόβλημα. Αστραπιαία αρχίζει να μας χτυπάει. Εμένα μου κατάφερε δύο κεφαλιές και μία μπουνιά. Τα γυαλιά που φορούσα έπεσαν κάτω. Προσπάθησα να τα πιάσω. Με θεατρική κίνηση, τα πάτησε και τα έσπασε. Κάτι μουρμούρισε σαν «παλιολεσβίες». Μετά σηκώθηκε κι έφυγε.
Το πρόσωπό μου γέμισε με αίμα, το μάγουλό μου πρήστηκε. Ακόμη κι εγώ, που έχω επαφή με κινήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ήμουν σε σύγχυση. Δεν ήξερα τι να κάνω. Πήγα στο αστυνομικό τμήμα. Ακούστηκαν πολλά, αλλά η αντιμετώπιση της Αστυνομίας ήταν πολύ καλή. Δεν ένιωσα ούτε μία στιγμή άβολα.
Κατέθεσα μήνυση και με έστειλαν στο νοσοκομείο, σε ιατροδικαστή, όπου καταγράφηκαν τα τραύματά μου. Το συγκεκριμένο χτύπημα δεν ήταν οργανωμένο. Εχω ακούσει πολλούς φίλους που έχουν δεχθεί επίθεση από χρυσαυγίτες. Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ΧΑ. Δεν με νοιάζει τι ψήφιζε. Ηταν φασίστας... Τώρα κοιτάω γύρω μου για να μην το ξαναπάθω. Είμαι πάλι φοβισμένη. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να μιλάς, να μην έχεις ψυχολογία ηττημένου. Να μη σκύβεις το κεφάλι και να κάνεις ότι δεν ακούς. Αυτή δεν είναι ζωή...
Κρούσματα
Τέσσερις επιθέσεις σε έναν μήνα
Σε διάστημα περίπου ενός μήνα είχαμε τουλάχιστον τέσσερις καταγεγραμμένες ρατσιστικές επιθέσεις.
• Η πιο πρόσφατη ήταν το περασμένο Σάββατο, όταν μία ομάδα 11 μαυροντυμένων ατόμων με ξυρισμένα κεφάλια επιτέθηκαν σε ένα γκέι ζευγάρι στην Πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι. Οι δράστες επιτέθηκαν με χλωρίνη. Το ένα θύμα κατέληξε στο νοσοκομείο με σπασμένο πόδι.
• Στις 14 Αυγούστου 2014, στη Θεσσαλονίκη, ένας άνδρας επιτέθηκε σε ένα ζευγάρι λεσβιών. Η μία κοπέλα χτύπησε αρκετά στο κεφάλι. Εχει κατατεθεί μήνυση κατ' αγνώστου.
• Μέσα Ιουλίου πολύ κοντά στην Ακρόπολη, αστυνομικοί αρχικά παρενόχλησαν ένα γκέι ζευγάρι μιλώντας τους χυδαία και στη συνέχεια ένας βιαιοπράγησε εναντίον τους.
• Τις πρώτες πρωινές ώρες της 16ης Ιουλίου μία τρανς γυναίκα έπεσε θύμα ρατσιστικής απόπειρας ανθρωποκτονίας. Το θύμα υπέστη λεκτική και σωματική βία, αλλά και κλοπή. Την άφησε αιμόφυρτη σε αθλία κατάσταση. Ο δράστης εντοπίστηκε και συνελήφθη. Μετά την απολογία του κρίθηκε προφυλακιστέος.
Μαρία Ψαρά
Πληθαίνουν οι ομοφοβικές επιθέσεις στο κέντρο της Αθήνας
«Ο ένας από την παρέα εξαπέλυσε την επίθεση, ένας φίλος του τον αποθάρρυνε, οι υπόλοιποι, δύο αγόρια και η κοπέλα του ενός, τον αποθέωναν!».
Μια ύβρις διά στόματος αγνώστων και κατόπιν γρονθοκοπήματα σφράγισαν οδυνηρά μια νεανική καλοκαιρινή έξοδο. Εξι το πρωί και δύο εικοσάχρονοι νεαροί κατευθύνονται στο μετρό του Κεραμεικού για να συναντήσουν τέσσερις φίλες τους. «Θα φάτε ξύλο, π…», τους φωνάζει ένας συνομήλικός τους από απέναντι παρέα. Στο στόχαστρό του, μαζί με το ομοφυλόφιλο ζεύγος, και οι κοπέλες, «που δεν θα αναπαράξουν τη φυλή μας».
«Με συγχωρείς για το λεξιλόγιο, σου μεταφέρω τα λεγόμενά τους», μου λέει ο 20χρονος φοιτητής, καθώς μιλάει στην «Κ» για την ομοφοβική επίθεση που δέχθηκε. Ο απολογισμός ήταν ράμματα στο μάτι για τον ίδιο και μια σπασμένη μύτη για τον σύντροφό του. «Ο ένας από την παρέα εξαπέλυσε την επίθεση, ένας φίλος του τον αποθάρρυνε, οι υπόλοιποι, δύο αγόρια και η κοπέλα του ενός, τον αποθέωναν!», σημειώνει ο Σ.Τ. «Οσο το ξανασκέφτομαι, νομίζω ότι η στάση της κοπέλας με σόκαρε περισσότερο απ’ όλα. Δεν υποψιάζεται ότι η βία του συντρόφου της δεν θα περιορίζεται πάντοτε σε αγνώστους;», αναρωτιέται εύλογα.
«Οταν άνοιξα το ένα μου μάτι, που είχε μείνει αλώβητο, είδα να σέρνει τον φίλο μου από τα μαλλιά σε μια λίμνη αίματος». Η παρέα των θυμάτων, προτού μεταβεί στο Νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς, ενημέρωσε την Αστυνομία. «Την περιμέναμε δυόμισι ώρες, την καλούσαμε ανά μισή ώρα, τρία διαφορετικά άτομα», διηγείται ο Σ.Τ., «αν είχαν έρθει έγκαιρα, θα είχαν προλάβει τον θύτη, που στεκόταν για ώρα ανενόχλητος απέναντί μας, καμαρώνοντας». Τα όργανα της τάξης κατέγραψαν πρόχειρα το περιστατικό συνιστώντας τους αν ξαναπετύχουν τον θύτη… να τους καλέσουν!
«Με συγχωρείς για το λεξιλόγιο, σου μεταφέρω τα λεγόμενά τους», μου λέει ο 20χρονος φοιτητής, καθώς μιλάει στην «Κ» για την ομοφοβική επίθεση που δέχθηκε. Ο απολογισμός ήταν ράμματα στο μάτι για τον ίδιο και μια σπασμένη μύτη για τον σύντροφό του. «Ο ένας από την παρέα εξαπέλυσε την επίθεση, ένας φίλος του τον αποθάρρυνε, οι υπόλοιποι, δύο αγόρια και η κοπέλα του ενός, τον αποθέωναν!», σημειώνει ο Σ.Τ. «Οσο το ξανασκέφτομαι, νομίζω ότι η στάση της κοπέλας με σόκαρε περισσότερο απ’ όλα. Δεν υποψιάζεται ότι η βία του συντρόφου της δεν θα περιορίζεται πάντοτε σε αγνώστους;», αναρωτιέται εύλογα.
«Οταν άνοιξα το ένα μου μάτι, που είχε μείνει αλώβητο, είδα να σέρνει τον φίλο μου από τα μαλλιά σε μια λίμνη αίματος». Η παρέα των θυμάτων, προτού μεταβεί στο Νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς, ενημέρωσε την Αστυνομία. «Την περιμέναμε δυόμισι ώρες, την καλούσαμε ανά μισή ώρα, τρία διαφορετικά άτομα», διηγείται ο Σ.Τ., «αν είχαν έρθει έγκαιρα, θα είχαν προλάβει τον θύτη, που στεκόταν για ώρα ανενόχλητος απέναντί μας, καμαρώνοντας». Τα όργανα της τάξης κατέγραψαν πρόχειρα το περιστατικό συνιστώντας τους αν ξαναπετύχουν τον θύτη… να τους καλέσουν!
Στο νοσοκομείο τούς περίμεναν μέλη της Colour Youth, της δραστήριας νεανικής ομάδας που έχει συσταθεί από το 2012 και αγωνίζεται για την άρση των διακρίσεων βάσει του σεξουαλικού προσανατολισμού. Εκείνοι τους συνέτρεξαν. «Φανταστείτε ότι λίγα χρόνια πριν, το Γκάζι ήταν μια γειτονιά εξαιρετικά φιλικά διακείμενη στην γκέι κοινότητα», σημειώνει στην «Κ» ο κ. Κωνσταντίνος Παντικίου, υπεύθυνος ανθρώπινου δυναμικού και υλικών πόρων στην Colour Youth. «Φέτος έχουμε ενημερωθεί για 15 σοβαρά περιστατικά», λέει. Το 2013 το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας συγκέντρωσε 28 μαρτυρίες ομοφοβικών επιθέσεων. Το «κακό» μπορεί να συμβεί οπουδήποτε, όπως αποδεικνύεται. Στο Γκάζι, στην πλατεία Εξαρχείων, στο μετρό Πανεπιστημίου, στα πέριξ του Ζαππείου, στο Παγκράτι – μόλις το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, και φυσικά στην επαρχία (Ιωάννινα, Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή), με προεξάρχουσα τη Θεσσαλονίκη. «Ενθαρρύνουμε τα θύματα να καταγγέλλουν τις επιθέσεις, αλλά συναισθανόμαστε και τις αναστολές τους, καθώς η δημοσιοποίηση μπορεί να προκαλέσει κλυδωνισμούς στην οικογενειακή ή επαγγελματική ζωή, ενώ οι ίδιοι βρίσκονται σε μια επιβαρυμένη ψυχολογική κατάσταση». Φυσικά, εφόσον διακομιστούν στο νοσοκομείο, μοιραία θα ακολουθηθεί η νομική διαδικασία.
Εσχάτως, στο στόχαστρο έχουν βρεθεί μέλη της διεμφυλικής κοινότητας (τρανς) «που έχει οργανωθεί άρτια και έχει πάψει να σιωπά». Η Colour Youth ξεκίνησε από τον Απρίλιο καμπάνια, προκείμενου να ενθαρρύνει τα θύματα επιθέσεων να μιλούν ανοιχτά για αυτές. Στο www.pestosemas.com μπορεί να απευθύνεται όποιος είχε ανάλογη εμπειρία. Η πρωτοβουλία έλαβε έγκριση για χρηματοδότηση από το πρόγραμμα We are all citizens, που διαχειρίζεται το Ιδρυμα Μποδοσάκη. «Δρομολογούμε ενημέρωση για την ορθή διαχείριση των θυμάτων σε Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Πάτρα και Ηράκλειο, ενώ ευελπιστούμε ότι χάρη στη χρηματοδότηση θα μπορούμε να καλύψουμε τα δικαστικά έξοδα τουλάχιστον δέκα υποθέσεων». Στον ιστότοπο ήδη έχουν καταφύγει πολλοί άνθρωποι. «Κυρίως, μας έχουν γράψει έφηβοι και νέοι, θύματα ενδοοικογενειακής βίας από τη στιγμή που ανακοίνωσαν στην οικογένειά τους ότι είναι ομοφυλόφιλοι», διευκρινίζει ο κ. Παντικίου. «Η βία μπορεί να εκδηλωθεί είτε ως ξυλοδαρμός ή ως διακοπή της οικονομικής υποστήριξης, ακόμα και ως έξωση». Τραγική ειρωνεία είναι ότι νομικά δεν μπορούν να θεωρηθούν θύματα «ρατσιστικής βίας» όταν θύτης είναι ο γονιός...
Ο Σ.Τ. σκιαγραφεί στην «Κ» το προφίλ του δράστη. «Από μακριά θύμιζε “κάγκουρα”, έναν λαϊκό τύπο με μεγάλη δόση αρρενωπότητας, που τον συναντάς πλέον παντού. Δεν έδινε την εικόνα οργανωμένου μέλους της Χ.Α., ωστόσο φάνηκε ότι γνώριζε πολεμικές τέχνες». Ο ίδιος έχει επανέλθει τώρα στην καθημερινότητά του, «σκοπεύω, όμως, να ξεκινήσω κάποια πολεμική τέχνη και να προμηθευτώ σπρέι – και ας είναι παράνομο».
http://www.kathimerini.gr/781681/article/epikairothta/ellada/plh8ainoyn-oi-omofovikes-epi8eseis-sto-kentro-ths-a8hnas
Πάντοτε αυτή η χώρα φώναζε περισσότερο από όσο πρέπει. Φώναζε με όλη της δύναμη για να τρομάξει, όσους τη φοβίζουν. Όσους απλά δεν μπορούσε να καταλάβει. “Δε βαριέσαι! Σκυλί που γαβγίζει δε δαγκώνει…” Τι γίνεται όμως όταν αρχίζουν και πέφτουν οι πρώτες δαγκωματιές;
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
“Έχω τρομάξει και έχω αηδιάσει…”
Πάντοτε αυτή η χώρα φώναζε περισσότερο από όσο πρέπει. Φώναζε με όλη της δύναμη για να τρομάξει, όσους τη φοβίζουν. Όσους απλά δεν μπορούσε να καταλάβει. “Δε βαριέσαι! Σκυλί που γαβγίζει δε δαγκώνει…” Τι γίνεται όμως όταν αρχίζουν και πέφτουν οι πρώτες δαγκωματιές;
Τον τελευταίο καιρό οι επιθέσεις με ομοφοβικά – τρανφοβικά κίνητρα έχουν αυξηθεί τόσο πολύ που τα δάχτυλα των χεριών μας δεν είναι πλέον αρκετά για να τα απαριθμήσουμε. Παρακαλουθούμε με θυμό όσα συμβαίνουν γύρω μας και αναρωτιόμαστε. Ζούμε σε μια χώρα που πρέπει να φοβόμαστε επειδή είμαστε, αυτοί είμαστε;
Μιλήσαμε με τον Ευριπίδη. Έναν νεαρό άνδρα που πριν από λίγες μέρες είδε τον εαυτό του να γίνεται ο “πρωταγωνιστής – θύμα” μιας ακόμη ομοφοβικής επίθεσης. Σαν κι αυτή που διάβαζε στην εφημερίδα πριν από λίγες μέρες.
“Κατέβαινα με το φίλο μου τον Λυκαβυττό, στις 2 το βράδυ, Ήμασταν γύρω στις 6 ώρες στο ίδιο παγκάκι, πίνοντας, μιλώντας, δίναμε και κανένα φιλί που και που. Δεν ένιωθα κανενα κίνδυνο εκεί πάνω. Δεν ήμουν και σε επιφυλακή.
Οταν κατεβαίναμε και λίγο πριν φτάσουμε στα πρώτα σπίτια, είδαμε 4 μηχανάκια να περνούν από μπροστά μας. Σταμάτησαν- κάτι είπαν μεταξύ τους- και τελικά ήρθαν δίπλα μας. Εμείς περπατούσαμε στο κράσπεδο του δρόμου, όταν τα μηχανάκια σταμάτησαν με τέτοιο τρόπο που δεν είχαμε τρόπο διαφυγής από την άσφαλτο.
Ένας από αυτούς τότε με ρωτησε κάτι του στυλ ‘Φϊλε είσαι ο Νίκος απο το Περιστέρι;’ Εγώ του απάντησα όχι και μετά με ξαναρώτησε: ‘Δεν είσαι αυτός που έκανε μαλακία στον Παυλο;’Από εκείνη τη στιγμή δε θυμάμαι τίποτα συγκεκριμένο. Εχω την αίσθηση οτι κάποιος φώναξε ‘πιαστον τον πούστη’, αλλά δε θα μάθω ποτέ αν ισχύει, διοτι ο φίλος μου είναι Γερμανός.”
Η συνέχεια της ιστορίας του Ευριπίδη, θυμίζει σενάριο αστυνομικής ταινίας. Κυρίως τις σκηνές εκείνες, όπου ο πρωταγωνιστής τρέχει για να γλιτώσει από το διώκτη του. Δυστυχώς όμως δεν πρόκειται για ταινία.
“Αρχίσαμε να τρέχουμε στην πλαγιά, πέσαμε σε ένα χαντακι, πηδήξαμε πανω από κάτι κάγκελα, μετά πέσαμε απο ένα μικρό γκρεμό 4 περίπου μέτρων. Εκεί έσπασα το πόδι μου. Φώναζα βοήθεια ασταμάτητα, αλλά κανένας δε βγήκε. Αποφασίσαμε να κρυφτούμε σε μια είσοδο πολυκατοικίας που ήταν ανοιχτή και μείναμε εκεί για λίγη ώρα. Ακούγαμε κάτι μηχανάκια σε διάφορες φάσεις. Δεν ξέραμε αν ήταν για εμάς. Μετά από λίγη ώρα βγήκαμε από εκεί και κατεβήκαμε πιο χαμηλά. Είδαμε ένα περαστικό και ζητήσαμε βοήθεια, αδιαφόρησε πλήρως. Μετά από λίγο βρήκαμε ένα ταξί. Ευτυχως. Δεν έχω ξανατρομάξει τόσο στη ζωή μου”.
Ο Ευριπίδης αν και έσπασε το πόδι του, νιώθει τυχερός που δεν τον πιάσανε. Τον ρωτάμε πως είναι μετά από όλο αυτό, πως νιώθει.
“Όχι πολύ καλά. Έχω τρομάξει και έχω αηδιάσει. Ευτυχώς όμως τη γλυτώσαμε.”
“Δε γνωρίζω ποια ήταν τα κίνητρα τους. Άλλοι λένε ότι ήθελα να μας ληστέψουν, άλλοι ότι μπορεί να τους πήρε κάποιος τηλέφωνο που μας είδε να καταβαίνουμε. Για καλό πάντως δεν ήταν. Δεν ξέρω αν ήταν από τη Χρυσή Αυγή και μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ”.
Η Τρανς Συγγραφέας Sybil Lamb Κατάφερε να Επιβιώσει από ένα Έγκλημα Μίσους
Αυγ 25 2014
Εικόνα: Sybil Lamb
Η τρανς συγγραφέας και καλλιτέχνιδα Sybil Lamb ζούσε στη Νέα Ορλεάνη στη μετά τον τυφώνα Κατρίνα εποχή, όταν δυο άνδρες την έδειραν με ένα σιδερένιο σωλήνα, αφαιρώντας ένα κομμάτι από το κρανίο της και στη συνέχεια αφήνοντας την να πεθάνει στις σιδηροδρομικές γραμμές. Της έκαναν επείγουσα χειρουργική επέμβαση, διάρκειας πέντε ωρών, και η επακόλουθη βλάβη στον εγκέφαλο επηρέασε την ισορροπία της, τη μνήμη και τις γλωσσικές ικανότητες της.
Η Lamb μετέτρεψε αυτή την εμπειρία της και τα ταξίδια της στην Αμερική σε ένα νέο βιβλίο που ονομάζεται «I’ve Got a Time Bomb». Όπως η επιβίωσή της, το βιβλίο της είναι μαγικό και δεν εννοώ γοητευτικό ή γεμάτο λάμψη. (Οκ, ίσως έχει λίγη λάμψη). Εννοώ μαγικό, όπως σε μια ιστορία που αψηφά τη λογική και κινητοποιεί βαθιά τον αναγνώστη. Ενδιαφερόμενος να μάθω περισσότερα για τη νουβέλα της Lamb, της μίλησα για τον τρόπο που γράφει και την επιβίωση της.
VICE: Μου άρεσε το βιβλίο. Τι σας παρακίνησε να το γράψετε;
Sybil Lamb: Είχα ανάγκη να καταγράψω τους λόγους που οι πέντε τελευταίες σχέσεις μου δεν πήγαν καλά, να συζητήσω το συνεχές ήπιο φλερτ μου με τις ουσίες και να μιλήσω για εκείνη τη μία φορά που μου άνοιξαν το κεφάλι. Όταν ξύπνησα, είχα ένα πλαστικό κεφάλι που του έλειπαν πολλές γνωσιακές λειτουργίες και ακόμα έχω ελαφρώς κατεστραμμένο εγκέφαλο. Όλο το υλικό ήταν σε άλλα βιβλία, από πέντε ή επτά διαφορετικά περιοδικά ή σύντομες ιστορίες των τελευταίων δέκα χρόνων. Το «How to Kill Queer Scum Properly » (Πώς να Σκοτώσεις Σωστά Ένα Ομοφυλόφιλο Απόβρασμα) ήταν η πρωτότυπη εκδοχή του ανοίγματος του κεφαλιού με ένα σωλήνα, αλλά ο εκδοτικός οίκος Topside Press με έβαλε να το ξαναγράψω όλο στο τρίτο πρόσωπο για τους αναγνώστες.
Ποσό κοντά είναι η ιστορία στη ζωή σας;
Αυτή η ερώτηση έχει πλάκα. Είναι γραμμένο από έναν κατεστραμμένο εγκέφαλο, οπότε προσπάθησα να βάλω ένα αυτοκόλλητο στο εξώφυλλο που να λέει ότι είναι 88% αληθινό. Η ιστορία όμως της επίθεσης ήταν απολύτως αληθινή - γαμημένα αληθινή κατά 100%.
Υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στο βιβλίο και τη ζωή σας;
Η μόνη πραγματική διαφορά είναι η Trifle και το ότι ποτέ δεν πυροβόλησα ένα κορίτσι στο πόδι. Υπάρχει μια ιστορία για ένα καυγά με σύριγγες που είναι πραγματικά κουλ και η οποία δεν μπήκε στο βιβλίο, αλλά θα είναι στο I've Got a Time Bomb Two, που θα κυκλοφορήσει το 2018. Επίσης, δεν έκανα το γύρο της Βόρειας Αμερικής μία φορά. Τον έχω κάνει περίπου τρεις φορές.
Πως είναι η ζωή σας σήμερα;
Βρίσκομαι στο Τορόντο - αυτή είναι η άλλη διαφορά από το βιβλίο. Δεν είμαι πλέον ένα τρελό, άστεγο και περιπλανώμενο ναυάγιο. Κοίτα αυτό το υπέροχο στούντιο που έχω. Ολόκληρο το κτίριο είναι άθικτο. Είναι τρελό. Ακόμα προσπαθώ να το συνηθίσω. Ζω σε σπίτι σχεδόν έξι χρόνια τώρα - και ακόμα φρικάρω. Έχω τουλάχιστον μια σταθερή πηγή εσόδων, οπότε μπορώ να πιω και να αγοράσω φθηνά φορέματα όταν ταξιδεύω στο Μπρούκλιν.
Σε κάποιο σημείο, η πρωταγωνίστρια βοηθάει έναν άλλο χαρακτήρα με αυτό που αποκαλεί «σημαντική σπειροειδής κάθοδος». Τι είναι αυτό;
Νιώθω ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να δοκιμάσουν τα χειρότερα βαθιά νερά, όχι απλώς να δοκιμάσουν τα νερά αλλά την ορμητικότητά τους. Είναι σα να ξύνεις ένα καύκαλο. Σα να τραβάς τις τρίχες σου μία-μία. Μπορείτε να το σκεφτείτε ως μια ιεροτελεστία μεταβάσης, αλλά για ποιον; Γιατί πρέπει να συνεχίζεις να αποδεικνύεις ότι μπορείς να αντέξεις τόσα; Εάν μπορείς να αντέξεις περισσότερα και είσαι άθραυστος, πρέπει να συνεχίσεις να το κάνεις. Όμως ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις πραγματικά την ομορφιά και την οικειότητα ενός αγγίγματος μέχρι να δεις τον τρόμο, το μίσος και πόσο καθόλου ωραία μπορεί να είναι η αίσθηση ενός αγγίγματος. Αυτή είναι μια σημαντική σπειροειδής κάθοδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.