Και ξανά προς τη χούντα τραβά

Photo: Abandonalia/Flickr

Αρχές του 1980: Μια χώρα προσπαθεί να συνέλθει από μια επταετία φασισμού. Ένας αέρας «αλλαγής» πλανάται στον αέρα. Ήρθε, μας πήρε και μας σήκωσε. Το καταλάβαμε για τα καλά, τριάντα χρόνια μετά.
Λεωφόρος Συγγρού. Τρίτο αστυνομικό τμήμα. Περίπου σαράντα τρανς γυναίκες διαδηλώνουν ουρλιάζοντας μετά τα μεσάνυχτα για τις απανωτές επιχειρήσεις "Αρετή". Μέσα στο τμήμα καμιά δεκαριά κρατούμενες με τις κατηγορίες για άγρα πελατών – χωρίς ποτέ να είναι επ’ αυτοφώρω η σύλληψη. Άρα ΘΑ έκαναν άγρα πελατών. Και προσβολή της δημοσίας αιδούς. Προσβάλαμε τη σεμνότητα της κοινωνίας.
Απέξω κλούβες παρατεταγμένες. Κάτω από τις κλούβες 5-6 κορμιά σαν αιλουροειδή προσπαθούν να αποφύγουν το αναπόφευκτο, κάνοντας κινήσεις απελπισίας. Το αγρίμι δεν κλείνεται εύκολα στο κλουβί.
Την επόμενη μέρα βορά σε εκατοντάδες αδηφάγα, διψασμένα για αίμα βλέμματα. Από αυτούς που μας «συντηρούσαν».
Στα δικαστήρια. Απελπισία. Ματαιοπονία. Η Κρίστυ παίρνει φόρα -ακόμη το έχω μπροστά μου- και πετάγεται στο παράθυρο. Το γεμάτο αίματα σώμα της κείτεται αναίσθητο, άψυχο στη Σταδίου. Κάποιες άρπαξαν γυαλιά απ' τα τζάμια που έσπασαν και απειλούσαν να κόψουν τις φλέβες τους. Εκεί. Μπροστά στους δικαστές. Ξύλο, μπουνιές, χειροπέδες. Και η ποινή έπεφτε, ομαδικά. Χωρίς καν απολογία. Πρόβατα προς σφαγή.
Την επόμενη πορεία, στο κέντρο της Αθήνας. Μιας Αθήνας που γλυκαίνεται από την πλάνη των καιρών σαν άλλος Οδυσσέας. Γιαούρτια, ντομάτες, ξύλο, μπουνιές. Ακάθεκτες. Δεν το σηκώνεις το άδικο, όσα κλομπ και να πέσουν στο κεφάλι σου.
Κάτι καταφέραμε. Ψιλά πράγματα. Τουλάχιστον δεν ήταν καθημερινές οι επιδρομές. Τις βαριές στολές δεν πρόκειται να τις ξεχάσω ποτέ. Τις έβλεπα στην τηλεόραση χρόνια μετά σε επιχειρήσεις για τον Πάσσαρη και τους όμοιούς του. Είναι έγκλημα το φουστάνι σε ανδρικό κορμί. Όμοιο με τη δολοφονία. Οι αποφάσεις των πολλών για τους λίγους, ισούνται με δημοκρατία. Πόσο αστείο ακούγεται.

Θεσσαλονίκη 2013: Ο Άνθιμος ανοίγει τους ασκούς. Ο παιάνας του πολέμου ηχεί σε όλη την πόλη. Αρχίζουν συλλήψεις με την ίδια κατηγορία. Ναι, τριάντα χρόνια μετά.
Την Ευρωπαϊκή Ένωση την ενστερνίζεται η εκάστοτε κυβέρνηση παρά μόνο για τα κονδύλια. Δεν αλλάζει ο νόμος παρά τις τόσες εισηγήσεις. Βολεύει. Πολύ χρήμα. Τώρα το έχουν ανάγκη, όσο ποτέ άλλοτε. Και το αρπάζουν απ' την πιο αδύναμη κοινωνική ομάδα - και επιμένω σε αυτό. Οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων αντιδρούν άμεσα, με πρωτεργάτη το Σ.Υ.Δ. Αντίδραση στην αντίδραση, μόνο καλό αποτέλεσμα δεν έχει. Περιμένει να βάλει βενζίνη, τη συλλαμβάνουν. ΘΑ έκανε άγρα πελατών.
«Βαγγέλη, για έλα μια βόλτα στο τμήμα.».
Μένει κοντά στην πιάτσα, κάποια άλλη τη συλλαμβάνουν επειδή ΘΑ έκανε άγρα πελάτη. Τρεις, τέσσερις φορές την εβδομάδα, τα ίδια πρόσωπα. Ξανά και ξανά. Ο Βαγγέλης του Τράγκα, ξανά στην επικαιρότητα. Στα χείλη των μπάτσων, πολλά χρόνια μετά. 20χρονα παιδιά γεμάτα μίσος, γιατί; Ποιος μπορεί να απαντήσει;
Κράτηση, πλέον. Όχι αυτόφωρο, όπως τότε. Μετά από κανά μήνα μπιλιετάκι με πρόστιμο ή δίκη. Εκσυγχρονισμός. Πηγαίνει η δικηγόρος του σωματείου να τους πει τα δικαιώματά τους. Συλλαμβάνουν και τη δικηγόρο. Αν αυτό δεν είναι χουντική τακτική, τότε τι είναι; Από τις 30 Μαΐου έως και σήμερα.

Στην Αθήνα ο πάλαι ποτέ τηλεοπτικός βιβλιοπώλης, επαναφέρει την κατάπτυστη διάταξη του Λοβέρδου. Ξέρει πως είναι παράνομο να επαναφέρει μια διάταξη, που έφυγε. Δεν τον απασχολεί. Σύσσωμες οι οργανώσεις έξω από το υπουργείο Υγείας.
Τους δίνουμε προτάσεις, μας δίνουν τις γνωστές υποσχέσεις. Βγαίνει δημόσια ο πρώην βιβλιοπώλης της αρχαίας Ελλάδας, αποκηρύσσει τον Συνήγορο του Πολίτη, λέγοντας πως οι κυβερνήσεις κυβερνούν και όχι ο Συνήγορος. Υπόσχεται πως την επίμαχη διάταξη θα την κάνει νόμο. Οι αποφάσεις του ενός για τους πολλούς, ισούνται με δικτατορία. Αποχωρούμε απ' την κουβέντα. Έτσι κατάμουτρα είδαμε στα λόγια τους «θα σας εξαφανίσουμε». Όλες οι ευρωπαϊκές οργανώσεις υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάνουν δηλώσεις από τις χώρες τους για το πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η τακτική.

Δεν άλλαξε τίποτα. Κι αν άλλαξε κάτι έγινε χειρότερο, γιατί φοράει μάσκα. Κι έχει για σύμμαχο εγκληματικές οργανώσεις που μπήκαν και στη Βουλή. Κανένα βήμα μπρος. Πίσω ολοταχώς. Δεν είχα καμία οργάνωση να με υπερασπιστεί όταν ήμουν κάτω απ' την κλούβα, τρομαγμένο παιδί, γεμάτο μώλωπες και γδαρσίματα. Γόβες έβλεπα, στειλιάρια, αίματα, αναίσθητα σώματα να σωριάζονται μπροστά μου.
Δεν θέλω να το ξαναζήσει κανείς άνθρωπος αυτό, επειδή άρπαξε απ’ τα μαλλιά τη δημοκρατία που του υποσχέθηκαν και κάποιοι πέθαναν γι' αυτή. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Υ.Γ.: Μόλις τελείωσα το κείμενο, μου ήρθε mail με τη φωτογραφία των κοριτσιών ξαπλωμένες στην άσφαλτο, αρνούμενες να μπουν στα περιπολικά. Κινήσεις απελπισίας. Έκλαψα. Πολύ. Για εκείνα τα παιδιά, για μένα, γι' αυτά τα παιδιά. Για το γδάρσιμο στην ψυχή, που καμία μήνυση δεν μπορεί να απαλύνει.
   Άννα Κουρουπού