trolei_ratsismos.jpg
Το τρόλεϊ 20 «Δραπετσώνα-Καστέλα-Φάληρο» αποδείχτηκε για τη Μιρέλα Λόπεζ «εξπρές του... μεσημεριού»
Η Μιρέλα Λόπεζ, Ελληνίδα με καταγωγή από το Περού, εργαζόμενη στον Δήμο Π. Φαλήρου, μητέρα δύο παιδιών, δεν θα ξεχάσει ποτέ το δρομολόγιο του τρόλεϊ 20, Δραπετσώνα-Νέο Φάληρο, το πρωί της 7ης Φεβρουαρίου. Ούτε τους τρεις ελεγκτές που, αφού την έβρισαν χυδαία μπροστά στην 5χρονη κόρη της -όπως υποστηρίζει- φώναξαν την αστυνομία.
Κυρίως δεν θα ξεχάσει όσα υπέφερε στο κρατητήριο του Α.Τ. Καλλίπολης του Πειραιά, όπου τη μετέφεραν δεμένη πισθάγκωνα, μολονότι είχε πατερίτσα, οδηγώντας στο Τμήμα και το παιδί της. Οπως καταγγέλλει, αφού την κακοποίησαν ψυχολογικά και σωματικά, την έσερναν στα δημόσια νοσοκομεία για ψυχιατρική γνωμάτευση, αρχικά χωρίς εισαγγελική παραγγελία όπως αποδείχτηκε. Ολα αυτά επειδή δεν είχε ανανεώσει την κάρτα απεριορίστων διαδρομών.
Μαρτυρία-σοκ
Η μαρτυρία της στην «Εφ.Συν.» σοκάρει: «Οταν είπα ότι δεν έχω προλάβει να ανανεώσω την κάρτα, ο ένας ελεγκτής απάντησε “στ’ αρχίδια μου”, κάνοντας την ανάλογη χειρονομία. Διαμαρτυρήθηκα, με ακινητοποίησαν, φώναξαν το “100”, λέγοντας ότι τους βρίζω και ότι θα φύγω. Πώς θα το έσκαγα, με πατερίτσα, φορτωμένη με τσάντες και με μικρό παιδί;».
Στο περιπολικό της Αμεσης Δράσης τα πράγματα χειροτέρεψαν: «Ο οδηγός, μιλώντας συνεχώς υποτιμητικά, ρώταγε: “Από πού είσαι;” Δεν απάντησα και ζητούσα τον δικηγόρο μου. Τότε μου είπε: “Ρε καριόλα, θα μου πεις ή όχι; Ρε πουτάνα, γαμώ τον Θεό σου και τη θρησκεία σου”. Του απάντησα ψύχραιμα, αφού είχα πια τη θυγατέρα μου δίπλα μου, ότι εμείς οι καθολικοί δεν βλαστημάμε τα θεία, τα σεβόμαστε».
Η περιγραφή όσων εκτυλίχθηκαν στο Α.Τ. είναι ένα όργιο σεξιστικών και ρατσιστικών προσβολών: «Δεν με άφησαν να τηλεφωνήσω στην πρεσβεία, ούτε στον άντρα μου και στον δικηγόρο μου. Γελούσαν και με κορόιδευαν. Ρωτούσαν αν είμαι πόρνη, αν ο άντρας μου με βρήκε σε μπουρδέλο. Αντιλήφθηκα ότι ένας αστυνομικός με βιντεοσκοπούσε με κινητό. Ενας είπε “είναι τρελή, θέλει ψυχίατρο”. Μου αφαίρεσαν βίαια τα προσωπικά μου αντικείμενα και με έκλεισαν δεμένη χειροπόδαρα στο κρατητήριο. Μου αρνήθηκαν να πάω τουαλέτα και να πάρω τα φάρμακα για την καρδιά μου».
Αφού ο άντρας της ήρθε (τηλεφώνησε τυχαία εκείνη την ώρα) και πήρε το παιδί, την κράτησαν στο τμήμα. «“Τώρα είσαι μόνη”, μου είπε ένας αστυνομικός και με υποχρέωσε, για να με αφήσουν να φύγω, να κόψω με ψαλίδι την ταυτότητά μου και του γιου μου, το τραπεζικό βιβλιάριο και την κάρτα συγκοινωνιών. Αφού τις έκοψα, είπε: “Τώρα πια δεν είσαι Ελληνίδα”». Ο γολγοθάς συνεχίστηκε: τη μετέφεραν στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας όπου ο ψυχίατρος αρνήθηκε να την εξετάσει χωρίς εισαγγελική παραγγελία. Επειτα στο Α.Τ. Ρέντη και από εκεί στο Σισμανόγλειο, όπου οι ψυχίατροι δεν διέγνωσαν διαταραχή και τη συμβούλευσαν, όπως λέει, να καταγγείλει τους αστυνομικούς.
Μία μόνο εκδοχή...
Το βιβλίο συμβάντων στο Α.Τ. Καλλίπολης, του οποίου αντίγραφο ζήτησε και πήρε στις 19/2, αναφέρει την εκδοχή των ελεγκτών ότι «κινήθηκε απειλητικά προς το μέρος τους, επιχειρώντας να τους χτυπήσει με μια πατερίτσα που είχε στην κατοχή της» (!) και ότι στο τμήμα «δεν είχε τη θέληση να συνεργαστεί» και «είχε απότομες εναλλαγές συμπεριφοράς, πότε βάζοντας τα κλάματα και πότε γινόμενη επιθετική». Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ψυχολόγος, για να μαντέψει πώς θα αντιδρούσε υπό αντίστοιχες συνθήκες οποιαδήποτε γυναίκα, αν την κρατούσαν με το ζόρι σε ένα κελί, αφού την είχαν χωρίσει βίαια από το πεντάχρονο παιδί της, μόνο και μόνο επειδή δεν είχε εισιτήριο.
Το γεγονός κατήγγειλε αρχικά η οργάνωση ΟΚΔΕ. Σύμφωνα με πληροφορίες, η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής διεξάγει έρευνα που δεν έχει ολοκληρωθεί. Στην αναφορά του Α.Τ. Καλλίπολης σημειώνεται ότι οι ελεγκτές «επιφυλάσσονται των νόμιμων δικαιωμάτων τους» και ότι «τα σχετικά έγγραφα θα υποβληθούν στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Πειραιά».
Η Μιρέλα, αν και έχει ελληνική ιθαγένεια και ζει 18 χρόνια στην Ελλάδα, θεωρεί ότι έπεσε θύμα ρατσιστικών προκαταλήψεων και ξενοφοβίας: «Αγαπάω την Ελλάδα, αλλά αν ήμουν γεννημένη εδώ δεν θα με μεταχειρίζονταν έτσι. Ο μόνος λόγος που με πήγαν στο τμήμα είναι ότι με άκουσαν να μιλάω με ξένη προφορά». Το μόνο που ζητά τώρα είναι δικαιοσύνη. Μόλις ολοκληρωθούν οι ιατρικές γνωματεύσεις θα καταθέσει μήνυση κατά των ελεγκτών και των αστυνομικών, που, όπως μας λέει, «μου φέρθηκαν απάνθρωπα, σαν να ήμουν ο χειρότερος εγκληματίας. Ευτυχώς υπάρχουν Ελληνες που μου συμπαραστέκονται, γιατί δεν θέλουν να είναι αυτό το πρόσωπο της Ελλάδας».
Στη Μιρέλα, εκτός από την ΟΚΔΕ, στέκονται αλληλέγγυοι συνάδελφοί της από τον Δήμο Π. Φαλήρου και πρωτοβουλία πολιτών από το «Λιμάνι της Αγωνίας».
Solace Godwin: Η επίκληση του Χίτλερ και η αξία της ανθρώπινης ζωής
Posted on Φεβρουαρίου 28, 2015
Είναι η 2η φορά μέσα σε λίγους μήνες που στον χώρο της δουλειάς μου αντιμετωπίζω ρατσιστική διάκριση. Η 1η ήταν πριν από 5 μήνες όταν ανακάλυψα ότι δεν είχα το δικαίωμα να ψηφίσω στις εκλογές του Ιατρικού Συλλόγου –βάση διάταξης του 1956 που ισχύει ακόμα- επειδή δεν έχω την ελληνική υπηκοότητα.[**]
Αυτή την φορά βρέθηκα αντιμέτωπη με την φραστική επίθεση ασθενή που κατέφυγε στα επείγοντα του «Μαμάτσειου» Νοσοκομείου Κοζάνης, στο οποίο και κάνω την ειδικότητα μου τους τελευταίους 13 μήν
Άρθρο της Solace Godwin[*]
Το περιστατικό έχει ως εξής: Την Τετάρτη ένας 57χρονος κύριος ήθελε να εξεταστεί άμεσα στα Επείγοντα του νοσοκομείου. Του εξήγησα ότι εκείνη την στιγμή ήταν στο εξεταστήριο μία κυρία ημίγυμνη και πως έπρεπε να περιμένει. Σε λίγο ο ίδιος και η γυναίκα του, είπαν σε μένα και τη νοσηλεύτρια που βρίσκονταν στο χώρο, πως κλείνει ο λαιμός του και η αναπνοή του.
Αυτομάτως του είπαμε να περάσει μέσα, καθώς η γυναίκα του μας εξηγούσε ότι είχε πάρει αντιβίωση, η οποία του παρουσίασε αλλεργική αντίδραση. Επειδή επρόκειτο για αλλεργική αντίδραση, του ζήτησα να βιαστεί να ξαπλώσει ώστε να βρούμε φλέβα προκειμένου να του χορηγήσουμε κορτιζόνη και αντισταμινικά. Η ταχύτητα σε τέτοια περιστατικά είναι εξαιρετικής σημασίας γιατί κινδυνεύει η ζωή κάποιου.
Κι ενώ ήταν πια ξαπλωμένος κι έκανα την δουλειά μου, άρχισε να φωνάζει νευριασμένος. Μέσα στα άλλα που είπε όμως, υπήρχε μια ακραία προκλητική φράση: «Ξέρω πολύ καλά τι σου χρειάζεται. Χίτλερ και σαπούνι»!
Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. Επί τόπου ανακοίνωσα ότι θα τον καταγγείλω, όπως και έγινε, εφόσον βεβαιώθηκα ότι ο ορός τρέχει στο αίμα του και πλέον είχε ξεπεράσει κάθε κίνδυνο.
Την επόμενη μέρα στο δικαστήριο δήλωσε μεταμέλεια, ωστόσο το δικαστήριο θεώρησε πως είχε πλήρη επίγνωση όσων έλεγε και του αντίκτυπου που θα δημιουργούσε. Η ποινή του ορίστηκε στους 6 μήνες με 3ετή αναστολή.
Πρέπει να ομολογήσω πως με σοκάρισε αυτό το γεγονός.
Ως γιατρός και βλέπουν αλλά και θα δουν πολλά τα μάτια μου, αλλά οδηγός μου είναι ο όρκος μου να περιθάλψω και να θεραπεύσω οποιονδήποτε ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία, ιδεολογία, καταγωγή. Ακόμα και ανθρώπους όπως ο εν λόγω κύριος. Γιατί η προστασία της ανθρώπινης ζωής είναι υπέρτατη αξία.
Όμως η επίκληση στο Χίτλερ ισοδυναμεί με αμφισβήτηση της ίδιας της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Τα εκατομμύρια των νεκρών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι η καλύτερη απόδειξη.
Και τούτη δω η χώρα στην οποία έχω διαλέξει να ζω, με το μισό εκατομμύριο νεκρών κατά τη διάρκεια της εισβολής και της κατοχής πλήρωσε πολύ ακριβά τα αιμοσταγή οράματα του.
Ακόμα χειρότερα, οι άνθρωποι που πέθαναν στα κολαστήρια και τους φούρνους του Άουσβιτς και του Νταχάου δεν πρέπει να ξεχαστούν ποτέ. Κάποιοι κατέληξαν σαπούνι, κάποιοι άλλοι έγιναν θύματα τρομακτικών ιατρικών πειραμάτων –στην πιο μαύρη σελίδα ίσως της ιατρικής επιστήμης, την οποία υπηρετώ. Σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης έγιναν φρικτά πειράματα ευγονικής και δοκιμές πειραματικών ουσιών και θανατηφόρων φαρμάκων σε κρατουμένους.
Τελικά βέβαια απέναντι στις ρατσιστικές διακρίσεις απλών ανθρώπων, θα βρίσκω πάντα τη δύναμη να σταθώ όρθια και να υπερασπίσω τα δικαιώματα μου, όσο κι αν σοκάρομαι.
Όμως ο πιο ύπουλος και ο πιο αποτελεσματικός εχθρός των δικαιωμάτων μου, των δικαιωμάτων των μεταναστών, των προσφύγων, των παιδιών της 2ης γενιάς αλλά και κάθε εργαζόμενου σ’ αυτή την κοινωνία, ήταν και θα παραμείνουν οι πολιτικές των κυβερνώντων μας. Ακόμα κι έτσι όμως δεν είμαι, δεν είμαστε ανήμποροι.
YΓ: Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω για την υποστήριξη και την αλληλεγγύη που μου έδειξαν, τους συναδέλφους μου, το προσωπικό και την διοίκηση του Νοσοκομείου, τον Ιατρικό Σύλλογο Κοζάνης -κι ας μην συνηθίζεται, θα ήθελα να σημειώσω πως η τοπική αστυνομία έδειξε ευαίσθητα αντανακλαστικά για την υπόθεση.
ΥΓ2: Η νέα κυβέρνηση δια στόματος της υπεύθυνης υπουργού Τ. Χριστοδουλοπούλου, ανακοίνωσε –ανάμεσα σε άλλα- πως θα νομοθετηθεί εκ νέου η αναγνώριση της ελληνικής υπηκοότητας για τα πάνω από 100.000 παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν στην χώρα. Όντας κι εγώ μια απ’ αυτούς, ελπίζω να μην διαψευστούμε ξανά._____________________
Giorgis Benias
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως πήγαινα να συναντήσω τους φίλους μου για την σαββατιάτικη έξοδο μας, βλέπω ένα αυτοκίνητο να περνά από δίπλα μου, το παράθυρο να ανοίγει και έναν τυπά να με φτύνει (όντας άχρηστος αρκετά, δεν με πέτυχε). Όλο αυτό συνέβη σε κλάσματα δευτερολέπτων με αποτέλεσμα να μην προλάβω να αντιδράσω. Συνέχισα να περπατώ και να πίνω την μπύρα μου. Άλλωστε δεν ήταν (δεν είναι και δεν θα είναι) η πρώτη φορά που βρίσκομαι θύμα ακραίων ομοφοβικών επιθέσεων.
Μόλις λίγα μέτρα μετά, το ίδιο αυτοκίνητο ανεβαίνει με ορμή πάνω στο πεζοδρόμιο, όπου και περπατούσα, με ξεκάθαρο σκοπό να με πατήσει. Πάλι καλά, κατάλαβα αμέσως ποιο είναι το αμάξι και άρχισα να τρέχω την στιγμή που οι 5 τύποι, που βρίσκονταν εντός αυτού, βγήκαν και άρχισαν να με κυνηγούν. Ας είναι καλά ο στίβος, διάνυσα ένα χιλιόμετρο, έφτασα στην αλεξάνδρας και μόνο ένας τύπος με ακολουθούσε πια. Του πέταξα την μπύρα και διέσχισα την αλεξάνδρας, δίχως να με νοιάζει αν περνούσαν ή όχι αυτοκίνητα.
Ήμουν σίγουρος πως το ακραίο αυτό σκηνικό είχε λάβει τέλος. Δεν πτοήθηκα, είχα άλλωστε άλλη μία μπύρα να πιω πριν πάω στο προκαθορισμένο πάρτυ. Επιπλέον, απείχα λίγα λεπτά μόλις από την πλατεία εξαρχείων και ένιωθα κάποια ασφάλεια (fuckin kidding me, right?). Είχαν περάσει 5 λεπτά, εγώ σκεφτόμουν ήδη άλλα, και το ίδιο αμάξι σταματά μπροστά μου, και ο ίδιος τύπος που με κυνήγαγε αρχίζει να με κυνηγά, και πάλι σαν λυσσασμένος, και ο ίδιος εγώ, τρέχω να σώσω το τομάρι μου. Και, ούτε την 2η μπύρα κατάφερα να πιω καθώς την πέταξα, με όση δύναμη είχα, πάνω στο μαύρο τους τζιπ.
συμπεράσματα:
1) σας ευχαριστώ, διότι η, κακή αυτή, αρχή της εξόδου μου, με έκανε να εκτιμήσω πολύ περισσότερο την υπέροχη συνέχεια της βραδιάς.
2) σας ευχαριστώ, που μου θυμίσατε ποιοι με έκαναν να αισθάνομαι χάλια τόσα χρόνια, ποιοι είναι οι βασανιστές μου και ποιους οφείλω να αντιμάχομαι.
κ' 3) σας μισώ που το timing της ομοφοβίας σας με ανάγκασε να σπαταλήσω 2 γεμάτα μπουκάλια μπύρας.
υστερόγραφο: όπως και να 'χει, το make up δεν κατάφεραν να μου το χαλάσουν.