Plight of the only gay in the Greek village : Έρχονται έξω από το σπίτι και φωνάζουν “Βάλτε φωτιά στο σπίτι του πούστη»,

Ανέβηκε στις 1 Απρ 2008

Greece's Justice Ministry has promised to examine the possibility of giving gay couples the same rights as heterosexuals.
The government is coming under pressure from the country's national commission for human rights,which is concerned about levels of discrimination against homosexuals in Greece.
A gay man in a Southern Greek village claims he has been unable to leave his home for the past four years because of violence, threats and prejudice.
Malcolm Brabant has been to meet him.

Ο Άκης ζει στο χωριό Λάππα, μία ώρα απόσταση από την Πάτρα. Τον πρωτοείδα στο youtube, σε ένα βίντεο με τίτλο «Plight of the only gay in the Greek village» από το worldfocus.org, να μιλάει για την ζωή του και για όλα αυτά που έχει περάσει. Μια Κυριακή πρωί ξεκινήσαμε για να τον συναντήσουμε με το Γιώργο Στριφτάρη στο σπίτι του και μας μίλησε για την ζωή του.

Άκη, όλη σου την ζωή την έχεις περάσει εδώ στο Λάππα;

Ναι, από την μέρα που έχω γεννηθεί ως τώρα που είμαι 35 χρονών, ζω εδώ στην επαρχία.

Πώς είναι η ζωή σου εδώ;

Κόλαση. Για έναν ομοφυλόφιλο η ζωή στο χωριό είναι πάρα πολύ άσχημη, γιατί δέχεται τα βέλη του μίσους και της κακίας του κόσμου. Οι αντιλήψεις τους είναι πάρα πολύ στενές για το θέμα και δεν υπάρχει αποδοχή, ειδικά αν είναι εμφανής η ομοφυλοφιλία, χωρίς να είναι απαραίτητα προκλητική.

Καμιά φορά όταν το αποδέχεσαι και είσαι ο εαυτός σου, ο κόσμος δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό, γιατί δε μπορεί να δεχτεί και άλλες ιδιαιτερότητες. Λειτουργώ για το χωριό σαν καθρέφτης, στον οποίο ο καθένας βλέπει μέσα βαθιά τις δικές του επιθυμίες.

Πότε ξεκίνησε η λεκτική και σωματική βία απέναντι σου; Από το σχολείο;

Για να πω την αλήθεια, στο σχολείο δεν είχα πρόβλημα, δηλαδή ως τα 14, γιατί ήμασταν παιδιά τότε. Εγώ ένιωθα διαφορετικά, αλλά με είχε πιάσει φόβος και προσπαθούσα να το κρύβω, γιατί πίστευα πως, αν αποκαλυφθεί, θα έχω προβλήματα. Τα οποία προβλήματα ξεκίνησαν από τα 14, μετά το θάνατο του πατέρα μου, ο οποίος είχε πάει ένα βράδυ μια βόλτα και έπεσε από ένα βράχο και σκοτώθηκε. Μετέπειτα άρχισαν να με κατηγορούν για το θάνατο του, ότι αυτοκτόνησε γιατί είμαι ομοφυλόφιλος, κάτι που δεν ισχύει σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση που λέει ότι ήταν ατύχημα ο θάνατος του.

Έπεσε από το βράχο με το αυτοκίνητο; Πώς έγινε;

Όχι, με τα πόδια ήταν, έκανε βόλτα στην παραλία και έπεσε από έναν βράχο.

Ήξεραν τότε οι δικοί σου και οι χωριανοί σου ότι είσαι ομοφυλόφιλος;

Κοιτά, φαινότανε από την κίνηση, τον τρόπο που μιλούσα και συμπεριφερόμουνα, αλλά λόγω ηλικίας υπήρχε και μια αθωότητα, και δεν ήταν τότε και πονηρεμένοι στο χωριό, σε βαθμό που να το καταλάβουν, να ασχοληθούν ή να με κράξουν.

Γιατί σου χρεώσανε την ευθύνη για τον θάνατο του πατέρα σου;

Γιατί εκείνη την περίοδο μετά το θάνατο του πατέρα μου άρχισα να νιώθω πιο έντονα ποιος

είμαι, τι θέλω, την έλξη μου προς το ίδιο φύλο. Κάποια στιγμή άρχισε να μη με ενδιαφέρει και να

μη με νοιάζει τι θα πουν. Ήταν η ζωή μου και ήθελα να την ζήσω όπως είναι, δε μπορούσα να υποκρίνομαι. Με τρελαίνει αυτό, ένιωθα ένα πνίξιμο να πρέπει να είμαι κάποιος άλλος. Δεν ήθελα να είμαι κάποιος άλλος, θέλω να είμαι ο εαυτός μου.

Πού είπες πρώτη φορά για αυτό που ένιωθες;

Το είπα στη μητέρα μου μετά το θάνατο του πατέρα μου. Εφόσον λοιπόν άρχισαν τα σχόλια και άρχισαν και με ενοχλούσαν, αυτό μου έκανε κακό στην ψυχοσύνθεση μου και άρχισα και εγώ υποσυνείδητα κάποια στιγμή να το σκέφτομαι και να το δέχομαι, ότι μπορεί να είναι έτσι. Όχι ότι υπήρχε λόγος, γιατί με τον πατέρα μου κάναμε μια συζήτηση πριν πεθάνει και μου είπε: "Κάνε ό,τι θέλεις, αρκεί να είσαι ευτυχισμένος, αλλά μακριά από εδώ από το χωριό". Ίσως ήξερε τι πρόβλημα θα αντιμετώπιζα μετέπειτα. Το θέμα είναι ότι είναι δύσκολο να αποδεχτούν και η κοινωνία και οι γονείς ότι το παιδί τους είναι ομοφυλόφιλο. Κανείς δεν θέλει το παιδί του να γεννιέται ομοφυλόφιλο.

Η μάνα σου πώς το πήρε;

Στην αρχή στεναχωρήθηκε, ενοχλήθηκε και δεν το αποδέχτηκε, αλλά με την πάροδο του χρόνου και αφού είδε το πόσο πολύ έχω κυνηγηθεί, βασανιστεί και στιγματιστεί, είναι πάντα στο πλευρό μου, δεν έχω παράπονο.

Αδέλφια έχεις; Γνωρίζουν;

Έχω δυο αδελφές. Ναι, γνωρίζουν, αλλά δε θα έλεγα ότι έχω ιδιαίτερο πρόβλημα, έχουμε καλές σχέσεις. Δεν ξέρω βέβαια αν μέσα τους το έχουν αποδεχτεί ή όχι ή αν μου δείχνουν κάτι άλλο, αλλά ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει αυτό. Μ' ενδιαφέρει να είμαι εγώ καλά με τον εαυτό μου.

Οι συγγενείς σου πώς το πήραν;

Άσχημα, πολύ άσχημα. Σε ένα συγγενικό τραπέζι θυμάμαι ότι κάποιος είπε: «Σιχαίνομαι να φάω και από τα κουτάλια που τρώνε αυτοί οι άνθρωποι». Μάλιστα είχαν πει στην μάνα μου να μη με κρατήσει και να με διώξει από το σπίτι. Έχω βιώσει δηλαδή το ρατσισμό στο πετσί μου.

Φίλους έχεις;

Έχω γνωστούς πολλούς, φίλους δεν ξέρω…

Νιώθεις ότι κάποιος από το χωριό μπορεί να είναι φίλος σου;

Όχι, δεν πιστεύω ότι κάποιος από το χωριό μπορεί να με αισθανθεί και να με καταλάβει.

Φίλους γκέι δεν έχεις; Εδώ δεν υπάρχουν άλλοι γκέι ;

Όχι, δεν έχω φίλους γκέι, αν και υπάρχουν πολλοί, αλλά είναι κρυφοί. Δεν υπάρχει κανείς φανερός

όπως εγώ, που επέλεξα να εκτεθώ και να εκδηλωθώ. Πώς θα μπορούσε κάποιος να μου κάνει παρέα; Θα φοβότανε μήπως πούνε ότι αφού είναι με τον Άκη είναι και αυτός πούστης, άρα η σεξουαλική του ταυτότητα θα είχε αποκαλυφθεί.

Με ποιόν έκανες πρώτη φορά σεξ;

Με έναν Αμερικάνο σε μια παραλία σε διακοπές στα 17 μου χρόνια .

Ήξερες δηλαδή ότι είσαι γκέι στα 14 και μετά έκανες σεξ;

Ναι, μα έβλεπα τις κινήσεις μου, τη φωνή μου, τη συμπεριφορά μου, αλλά δεν ήθελα να αποδεχτώ αυτό που πραγματικά είμαι σε εκείνη την ηλικία, είχα το συναίσθημα της ενοχής, γι' αυτό και ενώ ήξερα, σεξ δεν είχα κάνει. Αισθανόμουν ενοχή από την κοινωνία και την εκκλησία. Μας λέγανε για τα μικρά παιδιά: "Μην γίνει κλέφτης, ναρκομανής και πούστης" και τα θεωρούσανε το ίδιο άσχημα.

Εδώ στο χωριό, με κάποιον από τους χωριανούς πήγες;

Όχι, ποτέ δεν πήγα με κανέναν από εδώ. Μετά τα 17 άρχισα να δουλεύω σε drag show στην Μύκονο, στην Αθήνα, στην Πάτρα, παντού. Και σε εκπομπές έβγαινα και το βλέπανε στο χωριό. Στα 22 είχα δική μου εκπομπή σε τοπικό κανάλι της Πάτρας. Δεν είχα ανάγκη να πάω με κάποιον από εδώ. Και πιστεύω ότι και η στάση μου και ο χαρακτήρας μου τους απωθεί.

Αμέσως μετά την εκπομπή άρχισαν τα μεγάλα προβλήματα, δηλαδή να με κράζουν πολύ άσχημα, να μη μπορώ να βγω έξω, να με χλευάζουν. Πιστεύω ότι όσο ήμουν ο πούστης που χωριού που έβγαινα έξω και με ξεφτελίζανε όποτε θέλανε, δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Όταν όμως άρχισα και αποκτούσα δημοσιότητα εκτός χωριού στην Πάτρα και σε άλλα τοπικά μέρη, άρχισαν τα προβλήματα της βίας.

Εσύ με ποιον τρόπο τους ενοχλούσες; Μ' αυτά που έκανες, με τη συμπεριφορά σου;

Δεν προκαλούσα με την έννοια της πρόκλησης, το άφηνα όμως να φανεί με το περπάτημα μου, την ομιλία μου. Δεν προκαλούσα με το ντύσιμο δηλαδή ή μ' αυτά που τους έλεγα, τους ενοχλούσε απλώς αυτό που είμαι.

Όταν κατάλαβες ότι θα ήταν δύσκολη η ζωή σου και ξεκίνησαν όλα αυτά τα άσχημα να σου συμβαίνουν, δεν σκέφτηκες να φύγεις;

Θα ήταν σαν να παρέδιδα τα όπλα. Γιατί να φύγω από το σπίτι μου, από εδώ που έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει; Εδώ πήγα σχολείο, εδω έθαψα τον πατέρα μου, από εδώ ξεκίνησα να κάνω κάποια πράγματα επαγγελματικά. Γιατί να τους παραδώσω τη ζωή μου και τα όνειρα μου; Αυτό ήταν άλλωστε γι' αυτούς το ζητούμενο. Τους ενοχλεί η παρουσία μου, θέλουν να φύγω από εδώ, επειδή τους βρωμίζω το χωριό, όπως λένε.

Για πες μου τι σου λένε;

"Βρωμόπουστα", "Φύγε από το χωριό μας, μας ντροπιάζεις". Ο άλλος πήρε το αυτοκίνητο του και το πέρασε από πάνω μου για να φύγω, αλλά δεν του έκανα τη χάρη.

Πως έγινε το περιστατικό αυτό;

Χρόνια πριν είχα βγει έξω, αυτός με έκραζε και κάποια στιγμή μου είπε "θα σε πατήσω". Του λέω “αν έχεις τα αρχίδια πάτα με” και αυτός πάτησε το γκάζι, με χτύπησε και έσκασα στο πεζοδρόμιο. Υπάρχουν μαρτυρίες και ιατροδικαστικές εκθέσεις γι' αυτό. Έφτασα στο σημείο να κινδυνέψει η σωματική μου ακεραιότητα ή να πεθάνω. Δηλαδή τι θα συνέβαινε αν με σκότωνε ή αν με άφηνε ανάπηρο; Θα γινόμουν στρέιτ; Δεν καταλαβαίνω. Πρέπει δηλαδή άτομα που δεν είναι στρέιτ να τα εξοστρακίζουν και να ζουν στην εξορία; Αυτό πρέπει να κάνω δηλαδή, να φύγω και να να εξοριστώ;

Πήρε διάσταση το θέμα; Έγινε κάτι μετά από αυτό το περιστατικό;

Ναι, πήρε διάσταση στα τοπικά κανάλια και όχι μόνο, αλλά δεν έγινε κάτι, γιατί δεν υπάρχουν νόμοι που να προστατεύουν τους ομοφυλόφιλους από την βία. Έφτασα ως τα δικαστήρια μ' αυτόν και επειδή πήρε πάρα πολύ μεγάλη διάσταση και δημοσιότητα το θέμα, ζήτησε γραπτώς συγνώμη και έληξε το θέμα. Όχι όμως και ότι σταμάτησε να με ενοχλεί, γιατί μέσα του είναι βαθιά ριζωμένη η ομοφοβία.

Αυτός ειδικά γιατί;

Δεν ξέρω, δεν μπορώ να καταλάβω.

Τι άλλο σου έχουν κάνει;

Πάρα πολλά, με έχουν δείρει αρκετές φορές. Με έχουν πάει σε ένα δάσος, μου έχουν πάρει τα ρούχα και μ' έχουν αφήσει γυμνό. Αρχίσανε να με φτύνουνε και να με κλωτσάνε, για να γελάσουνε. Έρχονται έξω από το σπίτι και φωνάζουν “Βάλτε φωτιά στο σπίτι του πούστη», μου έχουν κάνει πάρα πολλά. Και το χειρότερο είναι ότι η μητέρα μου αυτή τη στιγμή είναι άρρωστη με μια πολύ σοβαρή αρρώστια και δε σέβονται το γεγονός ότι θέλω να την βγάλω έξω μια βόλτα και με κράζουνε μπροστά της. Δε σέβονται ούτε το γεγονός της αρρώστιας της μητέρας μου, που είναι πάρα πολύ σοβαρό. Αυτό τα λέει όλα. Αυτό το κάνανε, πάντοτε αλλά πίστευα ότι τώρα που αρρώστησε η μητέρα μου θα σταματούσαν και θα δείχνανε λίγη ευαισθησία, αλλά έχω κάνει λάθος.

Ένα τελευταίο γεγονός, για να μη λέω τα παλιά, έγινε πέρσι που βγήκα, γιατί δε βγαίνω, σπάνια βγαίνω. Κάποιοι με είδαν λοιπόν και άρχισαν να με κράζουνε, εγώ μέσα στα νεύρα μου τους απάντησα και άρχισαν να με κυνηγάνε και κρύφτηκα στο νεκροταφείο. Πήρα την αστυνομία για να έρθει να με βγάλει. Το 2010 συμβαίνει αυτό.

Η αστυνομία πώς σου φέρεται;

Τώρα, μετά τη δημοσιότητα και τις πιέσεις από το μέρος μου, όταν λέω το όνομα μου και τους καλώ, έρχονται. Παλιά, όσες φορές και να έπαιρνα, δεν ερχότανε το περιπολικό. Έπρεπε να γίνουν τα χειρότερα, για να ασχοληθούν.

Δουλεύεις κάπου;

Όχι, δεν εργάζομαι. Όταν φαίνεται ότι είσαι ομοφυλόφιλος, είναι λίγο δύσκολο να εργαστείς στην Ελλάδα. Έβγαλα μια σχολή επαγγελματικού μακιγιάζ, έκανα τα σόου και την εκπομπή με το μακιγιάζ, μια είχα δουλειά, μια όχι. Έχω αρκετά χρόνια να δουλέψω.

Αν σου έδιναν ένα σπίτι σε μια μεγάλη πόλη θα έφευγες;

Τώρα και μετά από όλα αυτά; Ναι βεβαίως, θα ήμουν τρελός να μην πάω. Ποιος τυφλός δε θέλει το φως του;

Μετά λοιπόν από όλα αυτά που τράβηξες γιατί δεν το κάνεις;

Τώρα πια λόγω οικονομικής στενότητας. Αν είχα την οικονομική ευκαιρία, θα έφευγα.

Πώς ζεις τώρα, πως τη βγάζεις οικονομικά;

Από τη μητέρα μου, που παίρνει μια σύνταξη του πατέρα μου.

Είχες ποτέ κάποιο δεσμό εδώ;

Όχι, δεν είχα ποτέ δεσμό εδώ και δε βρήκα κάποιον να με αγαπήσει. Εδώ δεν θέλουν να με δουν, θα είχα και δεσμό; Που να κυκλοφορήσω;

Πώς περνάς τη μέρα σου;

Κλεισμένος στο σπίτι. Βλέποντας τηλεόραση, ακούγοντας ραδιόφωνο.

Πώς ασχολήθηκαν τα κανάλια με σένα;

Στην αρχή τα τοπικά κανάλια από το αστυνομικό δελτίο, όταν έγινε γνωστή η υπόθεση, με κάλεσαν να μιλήσω και βγήκα και μίλησα. Ήθελα να πω για την ζωή του γκέι στην επαρχία, που είναι κόλαση. Έχω ακούσει και για άλλες περιπτώσεις, μου έχει πει και ένα άλλο παιδί ότι του πετούσαν γιαούρτια και ότι δεν μπορούσε να βγει έξω από το σπίτι του, έπαιρνε ταξί για να βγαίνει. Σε ένα άλλο χωριό παρακάτω, που είναι ένας ομοφυλόφιλος, τον έχουν κάψει και με τσιγάρα. Κανείς δε μιλάει γι' αυτά.

Τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει για να αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα;

Να θεσπιστούν νόμοι που να λένε ότι όποιος δέχεται λεκτική και σωματική βία πρέπει να προστατεύεται και ο νόμος να τιμωρεί το δράστη. Δεν έχω δει να τιμωρείται κανείς στην Ελλάδα. Να υπάρχει σεβασμός. Και οι δικαστικές και αστυνομικές αρχές να βλέπουν τον άνθρωπο σαν άνθρωπο και όχι τις σεξουαλικές του προτιμήσεις και να επηρεάζονται από αυτές.

Σεξ κάνεις;

Σαν όλους τους άλλους ανθρώπους κάνω και εγώ, αν πάω διακοπές, αν πάω στην Αθήνα ή στην Πάτρα. Υπάρχει και η γκέι παραλία Καλόγρια κοντά στην Πάτρα και, όταν πηγαίνω, έχει άτομα από άλλα μέρη της Ελλάδας και το εξωτερικό και κάνω εκεί σεξ.

Οι χωριανοί σου δεν πάνε με γκέι πιστεύεις;

Από άλλα άτομα που έχουν έρθει στο χωριό και έχω ακούσει, ναι έχει γίνει.

Αν μπορούσες να πεις κάτι στους χωριανούς σου τι θα τους έλεγες;

Ντροπή και αίσχος.

Τους μισείς; Θα τους συγχωρούσες;

Mεγάλη κουβέντα το μίσος. Tους απεχθάνομαι γιατί μου έχουν κάνει τη ζωή κόλαση. Όχι δεν συγχωρώ. Aν και ο Θεός έχει διδάξει την συγχώρεση, δεν ξέρω, ίσως.

Πιστεύεις στο Θεό, πας εκκλησία;

Ναι πιστεύω, αλλά δεν πάω εδώ εκκλησία, απαγορεύεται. Πάσχα πάω σε άλλα μέρη να κάνω. Δεν μπορώ να πάω εκείνη τη μέρα, να με ενοχλούνε και να με κράζουν και να μη μπορώ να προσκυνήσω.

Σε προστάτεψε ποτέ κάποιος, σε υπερασπίστηκε;

Η μητέρα μου. Πήγαινε, τσακωνότανε με τον κόσμο, την σπρώχνανε, έτρωγε ξύλο, το τραπέζι στο κεφάλι. Δέχθηκε και η μάνα μου βία, γιατί δε δεχότανε να πληγώνουν το παιδί της και να μιλάνε γι' αυτό. Καμιά μάνα δε θα το ήθελε.

Όταν ήρθαμε με το λεωφορείο μας κατεύθυνες μέχρι ένα σημείο και μας περίμενες στη γωνία. Ούτε μέχρι το κεντρικό δρόμο δεν βγαίνεις;

Όχι, το βρίσκεις υπερβολικό; Δεν το κάνω, γιατί μ' ενοχλούν τα σχόλια και με ταράζουν, μου χαλάνε τη διάθεση και αυτό μου τη σπάει.

Τώρα αν βγούμε δηλαδή τι θα γίνει;

Δε βγαίνω έξω.

Δεν θα κάνουμε δηλαδή μια βόλτα;

Όχι.

Ευτυχισμένος είσαι;

Όχι δεν είμαι ευτυχισμένος. Θέλω να βγαίνω, να κυκλοφορώ, να κάνω μια σχέση, να μη στερούμαι πράγματα, να έχω μια φυσιολογική ζωή. Για εσάς ακούγεται περίεργο, αλλά έμενα αυτή είναι η καθημερινότητα μου.

Αν σου έλεγα ότι είσαι ελεύθερος τώρα να κάνεις ό,τι θέλεις, τι θα έκανες;

Ό,τι κάνει και ο κάθε άνθρωπος καθημερινά, να πιεί τον καφέ του, να διαβάσει την εφημερίδα του, να πάει μια βόλτα, να μπορεί να δουλέψει.

Όνειρα έχεις;

Μια αυτοκτονία... Θα γλίτωνα από όλους και από όλα. Τι όνειρα να έχω; Να πάω να ζήσω σε ένα άλλο μέρος, ακόμα και εκτός Ελλάδος.

Πιστεύεις ότι θα μείνεις θα γεράσεις και θα πεθάνεις εδώ;

Δεν ξέρω, αυτό το φοβάμαι. H ζωή είναι πολύ απρόβλεπτη και έχει πολλές εναλλαγές, δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον.

Αν γυρνούσες στο παρελθόν θα έκανες τα ίδια;

Ναι, δεν έχω βλάψει κανέναν, δεν έχω κάνει κάτι κακό, θα έκανα ακριβώς τα ίδια. Ίσως απέφευγα κάποια πράγματα, για να αποφύγω όλην αυτή την ταλαιπωρία.

Συνέντευξη στον Γιώργο Τσιτιρίδη. Φωτογραφίες: Γιώργος Στριφτάρης.

Πηγή: SCREW

Πόσο "δικός μας" είναι ένας ομοφυλόφιλος‏;

Για πολλούς δεν είμαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, αλλά είμαι "ο γκέι, ο ομοφυλόφιλος, η αδερφή, ο πούστης".

sigalas.jpg

Πριν από λίγες μέρες με ρώτησαν αν γνωρίζω κάποιον. Απάντησα αρνητικά παρά το γεγονός ότι το όνομα κάτι μου έλεγε αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ ποιος είναι. Το πρόσωπο που με ρώτησε επέμεινε: "Μα, είναι πολύ καλός στη δουλειά του, πολύ γνωστός στο χώρο του και... είναι και δικός σας (!)". Ρώτησα τι εννοεί "δικός μας" και η απάντηση ήταν "Να, μωρέ είναι... ομοφυλόφιλος!"

Ένιωσα έκπληξη για πολλούς λόγους: Κατ' αρχάς το πρόσωπο με το οποίο συνδιαλεγόμουν είναι μορφωμένο και με ένα αγωνιστικό παρελθόν. Από την άλλη η αδυναμία ακόμα και να εκφράσει κανείς τη λέξη ομοφυλόφιλος, σα να ξορκίζει με έναν τρόπο το κακό, όπως γίνεται πολύ συχνά με έννοιες που προκαλούν εξ ορισμού αρνητικά συναισθήματα όπως ο διάβολος (ο εξαποδώ), ή ο καρκίνος (η επάρατη νόσος ή η κακιά αρρώστια), σημαίνει ότι είναι βαθιά ομοφοβικός. Το να αρνείται όμως να εκστομίσει τη λέξη ακόμα και μπροστά σε κάποιον ο οποίος δηλώνει ομοφυλόφιλος, σημαίνει ότι ο φόβος απέναντι στο "κακό", είναι κάτι που τον ξεπερνάει.

Η χρήση των λέξεων έχει στόχο να περιγράψει καταστάσεις, σκέψεις, έννοιες και συναισθήματα. Όσο δεν χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις για να περιγράψω αυτό που νιώθω, τόσο αυτό παραμένει στο μυαλό μου σαν κάτι άυλο. Όταν το περιγράφω τότε αποκτάει σάρκα και οστά, αποκτάει νόημα. "Μόλις το πω γίνεται αλήθεια", όπως μου είπε κάποτε και ένας τύπος από την Αμερική που γνώρισα σε μια παρέα. "Once you speak it, it becomes true..." Στο μυαλό αυτού που μου μίλησε, η σεξουαλικότητά μου είναι κάτι που δεν πρέπει να λέγεται δημόσια. Κάτι που αποτελεί ντροπή, που προκαλεί αποστροφή, που στιγματίζει.
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί άνθρωποι αισθάνονται όπως ο παραπάνω συνομιλητής μου. Πολλοί από αυτούς που με πλησιάζουν και θέλουν να μου μιλήσουν πολλές φορές αισθάνονται αμήχανα, δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Γι αυτούς δεν είμαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους, αλλά είμαι "ο γκέι, ο ομοφυλόφιλος, η αδερφή, ο πούστης".

Το να μιλάω ανοιχτά γι αυτό είναι ένας τρόπος να σπάσω το φόβο. Δεν είναι μόνο για να δείξω ότι δεν έχω τίποτα διαφορετικό από τους άλλους παρά μόνο ότι θέλω έναν άνδρα στο κρεβάτι μου. Αλλά είναι και το ότι η ορατότητα σημαίνει διεκδίκηση. Δεν είμαι ετεροφυλόφιλος, είμαι ομοφυλόφιλος, υπάρχω, είμαι εδώ και διεκδικώ το χώρο μου δίπλα σε όλους τους άλλους.

Είμαι πεπεισμένος ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Οι κοινωνικές προκαταλήψεις, ειδικά αν είναι βαθιά ριζωμένες αιώνες επί αιώνων, δεν αλλάζουν εύκολα, χρειάζονται πολύ χρόνο και προσπάθεια. Όμως αλλάζουν καθημερινά λίγο-λίγο. Τόσο λίγο που δε μπορεί να ανιχνευθεί, αλλά που μετά από ένα χρονικό διάστημα όταν κοιτάξει κανείς πίσω ανακαλύπτει ότι έχει διανύσει ένα μεγάλο διάστημα από εκεί που ξεκίνησε. Απλά πρέπει να το διεκδικήσουμε. Τίποτα δε θα μας χαριστεί. Εμείς θα το πάρουμε.

- See more at: http://left.gr/news/poso-dikos-mas-einai-enas-omofylofilos#sthash.rvlgBWSl.dpuf

Ομοφοβική επίθεση από αστυνομικούς “Homophobic attack by police officers at the centre of Athens”.

http://www.pinknews.co.uk/2014/07/29/athens-10-police-officers-attack-men-for-holding-hands/

Ξεκινώντας από χλευαστικά σχόλια, συνέχισαν με επιθετική συμπεριφορά, ύβρεις και απειλές, ενώ ζήτησαν και έλεγχο ταυτοτήτων. Καταγγέλλουν ότι το «100» αρνήθηκε να παρέμβει, παραπέμποντας στη ΓΑΔΑ.

        

Της Διαλεκτής Αγγελή

Θύματα ομοφοβικής επίθεσης από αστυνομικούς έπεσαν το βράδυ της περασμένης Παρασκευής δύο νεαροί που έκαναν βόλτα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, επειδή περπατούσαν χέρι χέρι. Το συμβάν κατήγγειλαν στην «Εφ.Συν.» ο Γιώργος Κουνάνης και ο Χάρης Βασιλάκης, ενώ το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι το κατέγραψε στο πλαίσιο του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας.

Λεκτική πρόκληση

«Την Παρασκευή γύρω στις 22.40 περπατούσαμε με τον Χάρη στη συμβολή των οδών Διονυσίου Αρεοπαγίτου και Μακρυγιάννη πιασμένοι χέρι χέρι, όταν ακούσαμε κάποιον από μία σταθμευμένη διμοιρία αστυνομικών με δίκυκλα να σχολιάζει χλευαστικά “ζευγάρι είναι;” και “ποιος είναι ο άντρας;”», καταγγέλλει στην «Εφ.Συν.» ο Γιώργος Κουνάνης, ένας από τους 324 προσφεύγοντες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου για την άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να καταργήσει τον αποκλεισμό των ομόφυλων ζευγαριών από το σύμφωνο συμβίωσης, ακτιβιστής στις οργανώσεις PoustiRiot, E.R.G.O., Equal Rights Greece Org. και εθελοντής στο Athens Pride.

«Αντιδράσαμε αμέσως καλώντας οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στον χώρο προκειμένου να αναφέρουμε το περιστατικό, αλλά και προσπαθώντας να δείξουμε ότι ακούσαμε το σχόλιο και ότι δεν θα το αφήναμε έτσι.

Μας πλησίασαν τέσσερις από τους περίπου δέκα αστυνομικούς που ήταν συγκεντρωμένοι στο σημείο και ζήτησαν να κάνουν έλεγχο στις τσάντες μας. Μας προκαλούσαν λεκτικά σε έντονα υβριστικό τόνο, λέγοντας μεταξύ άλλων: “Τι; Ομοφοβία; Ομοφυλόφιλη βία; Τι είναι ομοφοβία;”, “δεν προστατεύονται αυτά από τον νόμο, λες μαλακίες”, “έχεις γραφτεί στον δικηγορικό σύλλογο και τα λες αυτά;”, “μας λέτε αυτά και μας κάνετε μαγκιές, εμείς ξέρουμε καλύτερα πλέον”, ενώ σε εριστικό ύφος ο ένας από αυτούς επέμενε να ρωτά ποιος είναι τελικά ο άντρας και ένας άλλος έλεγε ότι “τα έχουμε ισοπεδώσει όλα” και ότι προκαλούμε.

»Στο μεταξύ, ο -καθώς φαίνεται- επικεφαλής της ομάδας συνέχιζε να μιλάει με επιθετικό ύφος αμφισβητώντας το γεγονός ότι υποστήκαμε οποιουδήποτε είδους βία. Ωστόσο, δεν έμεινε μόνο στα λόγια, αλλά προσπάθησε να μου δείξει πώς θα ήταν η “πραγματική” βία, αρπάζοντάς με από το χέρι και κολλώντας με με δύναμη στον τοίχο. Επαθα σοκ και του έλεγα ότι από αυτούς περιμένουμε να μας προστατεύουν και όχι να μας ασκούν οποιασδήποτε μορφής βία, ενώ ο Χάρης τούς τόνιζε το απαράδεκτο της συμπεριφοράς τους εν ώρα υπηρεσίας».

Αφού ηρέμησαν κάπως τα πνεύματα, έγινε έλεγχος ταυτοτήτων και η ομάδα αποχώρησε. «Στη στολή του ενός διέκρινα τη βασιλική σημαία, ενώ δεν είδα πουθενά τον αριθμό του για να μπορέσει να γίνει συγκεκριμένη καταγγελία. Καλέσαμε το 100 απ’ όπου μας είπαν ότι θα ήταν καλύτερα να πάμε από τη ΓΑΔΑ και όχι σε κάποιο κοντινό αστυνομικό τμήμα». «Το 100 έπρεπε να στείλει αμέσως περιπολικό ή να ζητήσει από τη Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων να παρέμβει άμεσα η ίδια για να συλλάβει τους αστυνομικούς και να προχωρήσει στη διερεύνηση της καταγγελίας στο πλαίσιο του Αυτόφωρου», λέει στην «Εφ.Συν.» ο Παναγιώτης Δημητράς, εκπρόσωπος του ΕΠΣΕ.

«Απροστάτευτοι»

“IO HO DUE MAMME”: L’AMORE OLTRE LE BARRIERE DELL’IPOCRISIA

S

iete delle adulte egoiste, metterete al mondo un figlio infelice. Silvia e Fabiana erano state ammonite da familiari e conoscenti, quando comunicarono l’intenzione di avere un bambino. Tempi duri per essere madri, soprattutto se in casa le aspiranti mamme sono due. Silvia e Fabiana sono le genitrici di Sara, una bambina bellissima di quattro anni. La loro piccola è il frutto di un amore sbocciato oltre dieci anni fa. La legge italiana vieta alle coppie omosessuali di ricorrere alla fecondazione assistita, ma il sogno di formare una famiglia è a portata di aereo. Un desiderio costoso, in termini economici e psicologici.

Se le norme sulle adozioni fossero più flessibili, quante coppie gay opterebbero per questa possibilità? «Probabilmente Sara sarebbe arrivata comunque nel modo in cui l’abbiamo concepita, ma abbiamo tanta voglia di un altro figlio che sarebbe bellissimo adottare, se solo fosse possibile».

Lo scorso inverno è arrivata un’altra cicogna in terra sarda. Ha portato una bimba bionda con occhi blu, Mathilde.
Marcella e Michelle-Ange l’hanno sognata per quasi un anno. Il volo verso Barcellona, cariche di speranze e dubbi. La stimolazione ormonale avrà funzionato? Riusciremo a diventare mamme? Stiamo facendo la cosa giusta? Mettere al mondo un figlio è da sempre un atto d’amore e di grande incoscienza. Nessuno di noi ha scelto dove nascere, con quali desideri e talenti. Nel bene e nel male è stata, per tutti, una questione di sorte. «Eravamo spaventate a nostra volta, volevamo questo figlio, ma ci siamo poste anche un sacco di interrogativi: crescerà bene? Accetterà la sua storia? Sarà felice? Noi oggi l’abbiamo fatta - prosegue Michelle-Ange - e speriamo che un domani viva bene questa condizione. Ad ogni modo, come ci siamo sempre dette, che sarebbe successo se nostra figlia avesse avuto la pelle di colore diverso rispetto agli altri, se fosse stata diversamente abile o semplicemente grassa? Senza dubbio sarebbe arrivato un momento in cui un compagno di scuola insensibile l’avrebbe presa in giro».
In un mondo dove la differenza è un disvalore è difficile vivere dadiversi. «È vero, la sua differenza è colpa nostra, perché l’abbiamo creata noi. Ne siamo consapevoli».

Tu quante mamme hai? Sara è pronta per mangiare il suo gelato alla fragola. È una bella giornata, fa caldo. Silvia racconta la loro storia. «Io e la mia compagna stiamo insieme da oltre dieci anni e volevamo tanto avere una bambina bella come Sara. Quindi siamo andate a Madrid, per prendere il semino che mamma Fabi ha scelto e ha messo nella mia pancia, abbiamo aspettato e aspettato e dopo nove mesi, anzi otto, è arrivata Sara: aveva tanta fretta di vedere il mondo». Silvia sorride alla sua bambina: gli occhi grandissimi e birichini spuntano dalla coppetta appoggiata sul tavolo. «Sara ha due mamme, conosce la sua storia, la racconta a tutti. Esistono tanti tipi di famiglia e lei lo sa». 

Quando ha saputo di essere incinta, Silvia ha incontrato i suoi parenti più stretti per annunciare che presto sarebbe arrivato un bambino. «Tutti immaginavano che avessi finalmente trovato un uomo e che magari mi sarei sposata. Ma ho subito precisato che il bimbo non avrebbe avuto un padre, bensì un’altra madre: la mia compagna». Fino a quel momento non tutti sapevano della relazione con Fabiana. Sarebbe arrivata una bambina infelice, secondo alcuni pronostici, che avrebbe sofferto per la mancanza del papà. Tuttavia, non pochi studi (dal 1970 ad oggi sono stati eseguiti circa 1600 studi sul tema dell’omogenitorialità, ndr) dimostrano che i figli cresciuti in famiglie omogenitoriali hanno le stesse possibilità di sviluppo, e anzi molto spesso hanno una maggiore apertura mentale «non perché siano migliori, ma perché crescono in ambienti dove la diversità è un valore e ricevono più stimoli da questo punto di vista». È la qualità delle relazioni familiari a fare la differenza, indipendentemente dal sesso dei genitori.

Il percorso di Silvia e Fabiana non è stato sempre facile. «Chi ci accetta, comunque, ha spesso difficoltà a capire che siamo genitori allo stesso livello. La madre biologica, nelle coppie omosessuali, tende a essere considerato come l’unico vero genitore. Ma questo è un problema che hanno anche molti papà, spesso considerati genitori di serie b nelle famiglie tradizionali». L’omofobia e i pregiudizi interiorizzati vengono fuori non solo a parole, ma anche e soprattutto negli atteggiamenti quotidiani, nei piccoli gesti. «È inutile arrabbiarsi – prosegue Silvia – se la vera accettazione passa per i fatti, noi rispondiamo a nostra volta con i fatti».
Stanche del fatto che fosse sempre e solo Silvia ad essere interpellata quando Sara non mangiava o aveva il raffreddore, in quantovera mamma della piccola, «io e la mia compagna abbiamo deciso di reagire in questo modo: quando si rivolgono a me, risponde lei».

È difficile fare una stima precisa di quante siano in Sardegna le famiglie omogenitoriali. Solo quattro sono iscritte all’Associazione Famiglie Arcobaleno, compresa una coppia di aspiranti papà. Ma Silvia assicura di conoscerne almeno altre sette, che, semplicemente, fanno finta di essere genitori single. 

Di rientro dalla Spagna con la piccola Sara, Silvia ha dovuto compilare i moduli dell’ufficio anagrafe nei quali si richiedevano anche informazioni sul padre della bimba. «Mi sono rifiutata di raccontare falsità: dichiarare che il padre di Sara era morto o che io fossi una madre single. La verità è che noi siamo una coppia omosessuale. Quindi ho lasciato in bianco la parte del modulo che secondo l’impiegata avrei dovuto obbligatoriamente compilare con menzogne».
Silvia è la madre biologica di Sara. Di comune accordo con la sua compagna è stato deciso che lei avrebbe portato avanti la gravidanza, dal momento che aveva desiderio di vivere l’esperienza della maternità. In genere si opta per la più anziana della coppia, e da lì si procede alternandosi, nel caso in cui entrambe vogliano vivere la gestazione. Capita quindi che all’interno dello stesso nucleo omogenitoriale i bimbi abbiano cognomi diversi, pur essendo tra loro fratelli. Silvia e Fabiana hanno fatto ricorso ad una semplice inseminazione artificiale - andata a buon fine al secondo tentativo - con donatore anonimo, come la legge spagnola impone. In altri Paesi è possibile conoscere l’identità del donatore, lasciando quindi aperta la possibilità che il bambino vada alla ricerca di quel padre, una volta raggiunta la maggiore età. «Avremmo comunque scelto un donatore anonimo – precisa Silvia – per noi quello non è certamente un padre, per quanto il semino sia molto presente nelle nostre discussioni. Ci scherziamo sopra, perché esiste. Capita di dire a Sara: ‘Forse gli occhi li hai presi dal semino’, ma è solo un gioco».

Non è una questione di genere. Non ci sono cose da maschi e da femmine, ma cose che piacciono e cose che non piacciono, questa è la prima regola che Sara ha imparato. «Giochiamo sull’interscambiabilità dei generi – racconta Silvia – cercando di insegnare a nostra figlia che alcuni schemi culturali non hanno ragione di esistere». Lo scorso inverno la piccola è andata a scuola, qualche volta, indossando un grembiulino celeste. «Lei lo avrebbe voluto celeste dall’inizio, ma le abbiamo spiegato che gli adulti a volte si inventano delle regole sciocche, quindi le femmine devono usare il grembiule rosa. Ad ogni modo lo abbiamo comprato, dicendole che quando se la sarebbe sentita avrebbe potuto metterlo, sapendo però che rischiava di essere presa in giro. Quindi si è convinta che fosse meglio quello rosa, finché un giorno ha detto di essere pronta per indossarlo celeste. I compagnetti dell’asilo le hanno detto che sembrava un maschio e lei ha risposto che ci sono cose che piacciono e non piacciono e alcuni bambini si sono accontentati di questo».

Quando Sara ha cominciato ad andare a scuola, prima al nido e poi alla materna, mamma Fabi e mamma Silvia hanno regalato alle maestre alcuni libri che spiegano la famiglia, nelle sue molteplici declinazioni, ai bambini. La casa editrice Lo stampatello nasce con questo obiettivo, per volere di due socie dell’Associazione Famiglie Arcobaleno. Quello che dal di fuori non si coglie, sembra sostenere Silvia, è che, in famiglia, l’amore e i ruoli non sono mai una questione di genere. «Come in ogni buona famiglia, per quanto riguarda le questioni pratiche come accompagnarla a scuola, preparare da mangiare e simili, siamo abbastanza interscambiabili. Ma poi ci sono cose che Sara fa solo con me e cose che fa solo con Fabi. Con me legge, con Fabi cura il giardino e si occupa del cane. Fabi è la più trasgressiva, quella che le fa mangiare le patatine e la vizia. Io, invece, sono quella bacchettona che la rimprovera».

La società sta cambiando, ma non tutti sono tolleranti. «La tristezza di manifestazioni come la protesta delle sentinelle in piedi (che recentemente hanno manifestato contro le unioni omosessuali, ndr) mi ricordano che esiste una minoranza, comunque radicata, di persone che osteggiano profondamente le nostre scelte. Ma io sono assolutamente convinta del fatto che basterebbero ventiquattro ore con le sentinelle per mostrare loro com’è la nostra bambina e come viviamo. Chi ci conosce ci accetta». Il limite di ogni desiderio, per una coppia gay, sono i soldi.Legittimare una situazione di fatto, richiede pazienza, tempo e tanto denaro. L’amore e la famiglia sono veri e proprie investimenti, molto più onerosi che per una qualunque coppia eterosessuale.
Silvia e Fabiana vorrebbero sposarsi «e sicuramente lo faremo», ma temporeggiano perché anche il matrimonio, rigorosamente all’estero, sarebbe una spesa consistente. «Siamo andate dal notaio, abbiamo pagato un sacco di soldi per tutelarci tramite scritture private eppure non abbiamo la certezza che se mai dovesse succedere qualcosa a me, che sono la madre biologica della bambina, la mia compagna potrebbe comunque occuparsi di lei». Per la legge italiana Silvia è l’unica mamma di Sara, Fabiana non esiste. «E lei si troverebbe orfana due volte. Noi abbiamo cercato di tutelarci: abbiamo scritto il nostro progetto di convivenza e di omogenitorialità dal notaio, nel quale diciamo che Sara è qua anche grazie al fatto che ci sono due mamme. Senza Fabiana non l’avrei fatta. Abbiamo scelto in due e anche economicamente abbiamo contribuito in due. La tutela legale della bambina era la nostra unica preoccupazione, quella che ci ha fatto aspettare anni prima di decidere di averla, e lo è anche adesso».

Mamma e maman. Marcella e Michelle-Ange sono state, prima che compagne, colleghe di lavoro e amiche. Si conoscono da dieci anni, quando Michelle è stata trasferita per lavoro in Sardegna. La loro relazione sentimentale è iniziata circa tre anni fa. Michelle ha 39 anni, Marcella 46. «Il nostro è un rapporto maturo, non è una storia da ragazzine», puntualizzano. L’idea di avere un figlio è venuta a Michelle. «Non avevo mai avuto il desiderio di diventare madre, pur avendo sempre avuto storie omosessuali, di cui una lunghissima. Con Marcella si». Le condizioni erano ben chiare: doveva essere un bambino fatto in due, «anche se siamo due donne».
«Ci siamo rivolte a un ginecologo che si occupa, a Cagliari, di fecondazione assistita, pur sapendo che in Italia non sarebbe stato possibile, nel nostro caso, avere un bambino», raccontano. «Abbiamo poi preso contatti con una clinica spagnola». Marcella ha portato avanti la gravidanza, ma Michelle è geneticamente la madre di Mathilde, in quanto donatrice dell’ovulo. «Inizialmente non sapevamo se tecnicamente sarebbe stato fattibile – ricorda Michelle – quando abbiamo avuto la conferma, l’unica raccomandazione del medico è stata quella di affrettarci. Essendo io abbastanza grande di età, era necessario stringere i tempi». Inizia la stimolazione ormonale. «Le iniezioni le ho fatte da sola, ho dovuto imparare. Non ho nemmeno smesso di lavorare durante la stimolazione. Viaggio tanto per lavoro, quindi è capitato spesso di dover fare le punture in aereo, per rispettare gli orari stabiliti», spiega Michelle. «Qua a Cagliari, poi, abbiamo fatto un controllo ecografico, prima della partenza, per capire se la stimolazione avesse funzionato». «Non abbiamo fatto niente di illegale – prosegue Marcella – anche se a noi sembrava di farla un po’ sporca. In alcuni momenti ci siamo sentite, forse esagerando, quasi delle ladre». Di certo Marcella e Michelle volevano tanto questa bambina. Se il transfer non avesse funzionato avrebbero tentato ancora. Più volte, assicura Michelle.

Fare un figlio per una coppia gay, anche se per le donne costa molto meno, è un investimento. Senza nessuna garanzia. Tuttavia, non solo le coppie omosessuali, ma anche quelle etero, spesso preferiscono recarsi all’estero per la fecondazione assistita. Meno restrizioni, meno burocrazia e tempi meno lunghi generano senza dubbio meno stress e la percentuale di trattamenti andati a buon fine è decisamente più alta rispetto al nostro Paese. La maternità desiderata da una coppia di donne costa almeno tremila euro a tentativo per una semplice inseminazione artificiale. Circa 1500 euro, come tariffa base, ai quali si aggiungono i costosi medicinali, la permanenza in Spagna, i viaggi e le visite. Per unaFivet (fecondazione in vitro) si sale a cinquemila euro. E gli spagnoli ridono. «Noi lo abbiamo sempre detto: ‘Se ne faranno di risate gli spagnoli’. Loro fanno i soldi e noi?». 

Il modo in cui Marcella e Michelle hanno concepito la loro bambina è vietato in Italia. «Marcella è italiana, io pure ho preso anche la cittadinanza italiana, pago le tasse qua, vivo qua: sono parte integrante di questo Paese. Lo Stato mi vietava di fare mia figlia, io sono andata all’estero e l’ho fatto lo stesso, l’ho portata qua e la crescerò qua. Cosa farò poi? Andrò all’estero, mi sposerò, la adotterò e poi sarà mia figlia a tutti gli effetti. È più lungo, più complicato, più oneroso, ma se vuoi, lo fai comunque».

I limiti della natura, i limiti della legge. Le coppie gay sono più solide, si lasciano meno di quelle etero. Il desiderio dei figli è un banco di prova, la famiglia una conquista. Il figlio di una coppia omosessuale non potrà mai essere un bambino nato per caso. È ricercato, desiderato, giunto con fatica. Ma se è vero che la possibilità di procreare per natura non rende bravi genitori, siamo davvero certi che i figli abbiano essenzialmente bisogno di una mamma e di un papà? Sulla necessità della famiglia tradizionale ci sarebbe da discutere, soprattutto per quanto riguarda l’apporto educativo della figura maschile. Generazioni e generazioni hanno avuto come riferimento padri che, nella pratica, erano solo poco più che un cognome. La storia racconta di gruppi di donne che allevavano in comune i figli che la guerra aveva reso orfani, gli sciagurati eredi della povertà che di padri non hanno mai sentito parlare. Nell’immaginario collettivo, forse, un’omogenitorialità al femminile risulta più accettabile anche per questo. «Possiamo testimoniare che i papà che abbiamo conosciuto sono perfettamente in grado di badare ai loro bimbi, sono dei mammi esemplari. I pregiudizi li avevamo anche noi e, in un certo senso, eravamo un po’ incuriosite dall’idea dell’omogenitorialità al maschile. Ma ci siamo ricredute dopo averli visti all’opera».

Michelle, come Marcella, è cresciuta in una famiglia tradizionale «e inizialmente pensavo che la bambina non avrebbe potuto chiamare entrambe mamma, pensavo che la mamma dovesse essere una e che sapere di averne due potesse creare problemi a Mathilde. In realtà, dai vari colloqui con gli psicologi, ho capito che non è affatto una questione di genere. Si può pensare che nella coppia di uomini manchi la dolcezza, mentre in quelle di donne manchi la figura autoritaria a dettare le regole. Posto che anche nelle coppie etero non è detto che questo accada, è comunque una questione di figure e atteggiamenti: una delle due parti deve rappresentare la dolcezza, ruolo che nel nostro caso è affidato a Marcella, l’altra la rigidità, il sacrificio, l’autorità, ruolo che nella nostra coppia spetta a me. I valori non hanno niente a che fare con l’essere uomo o donna».
Ora Michelle sa di poter sfruttare il vantaggio linguistico che esiste all’interno della sua famiglia: quando Mathilde chiamerà mamma si volterà Marcella, quando chiamerà maman sapranno entrambe che l’interessata sarà Michelle.

Marcella e Michelle raccontano una città tollerante e matura, dove la parola d’ordine sembra essere ‘accettazione’. Durante la gravidanza, al consultorio, al nido: per le due donne non ci sono mai stati problemi. “Facciamo una vita normale, bella nella sua banalità. Nel quotidiano si parla di pannolini e malanni, come fanno tutte le mamme”. Secondo Michelle, l’Italia è pronta per un passo avanti di civiltà. “Non abbiamo avuto nessuna difficoltà né a lavoro, né nelle strutture pubbliche. La mamma di Marcella ha 70 anni: né lei, né le sue amiche hanno discusso la nostra scelta. Magari non la condividono, però davanti alla felicità non criticano”. E allora cosa manca per legittimare la situazione? “Fare una legge è più irreversibile, almeno nel medio termine, si ufficializza qualcosa che esiste certo, ma non è permesso. Io credo che un grosso freno per l’Italia sia il Vaticano”. Mathilde, tuttavia, è stata battezzata. Le due mamme hanno raccontato la loro storia e il sacerdote non si è opposto. “C’è stato un po’ di imbarazzo, non lo nascondo. Ci siamo rapportate ad una persona che non poteva approvare, ma almeno non ci ha sbattuto la porta in faccia. Ha detto semplicemente che lui non poteva giudicarci. Anche ammettendo che personalmente non fosse più di tanto contrario, comunque non avrebbe potuto dirlo, in quanto rappresentante della Chiesa”.

Famiglia di fatto, ovvero, famiglia. “Nessuno può vietarci di avere figli e noi lo facciamo. Ma per la legge italiana Michelle è un’estranea, nonostante geneticamente sia la madre di nostra figlia”. La grande di paura di Marcella è la mancanza di tutele legali per la sua bambina. Nella speranza che anche l’Italia faccia la scelta coraggiosa di riconoscere le tante situazioni di omogenitorialità di fatto (secondo l’Istat sarebbero 529 le coppie gay con figli a carico, ma il dato sembrerebbe sottostimato. L’indagine Modi.di. (2005), finanziata dall’Istituto Superiore di Sanità, afferma che sarebbero centomila i minori che vivono con almeno un genitore omosessuale) e che per Mathilde maman non sia solo una parola affettuosa, Marcella e Michelle sono pronte a raccontarle tutta questa bella storia. “Marcella ha un figlio di dieci anni, avuto da un precedente matrimonio etero. Gli abbiamo detto tutta la verità e l’ha sempre vissuta con naturalezza. A lui non sembra una cosa molto strana questa storia. Sicuramente è protetto dall’ingenuità di essere un bambino, non ancora in età critica. I bambini hanno una mentalità molto aperta che, purtroppo, gli schemi culturali chiudono troppo velocemente”.

http://www.ladonnasarda.it/index.php?option=com_k2&view=item&id=561:io-ho-due-mamme-l-amore-oltre-le-barriere-dell-ipocrisia&Itemid=720

Νέα προσφυγή 162 ομοφυλόφιλων ζευγαριών κατά της Ελλάδας

στις 22 Ιουλίου 2014.

Εκατόν εξήντα δύο ζευγάρια ομοφυλόφιλων αντρών και γυναικών προσφεύγουν για δεύτερη φορά εναντίον της Ελλάδας, αναζητώντας το δίκιο τους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Η πρώτη προσφυγή είχε γίνει από τέσσερα ζευγάρια, τα οποία δικαιώθηκαν στις 7 Νοεμβρίου 2013. Ωστόσο η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να εφαρμόσει την απόφαση!

Αυτή τη φορά την προσφυγή υπογράφει το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ), το οποίο συγκέντρωσε τα 162 ζευγάρια με τη σημαντική συμβολή του σωματείου Σύνθεση, με το οποίο εξάλλου είχαν καταθέσει τις δύο χωριστές προσφυγές με τέσσερα ζευγάρια την τελευταία φορά.

Στις 21 Ιουλίου 2014, το ΕΠΣΕ ταχυδρόμησε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) την προσφυγή Ελίζας Μπαρμαξίζογλου-Γκορόγια και λοιπών κατά της Ελλάδας 162 ομόφυλων ζευγαριών (166 γυναικών, 157 ανδρών και ενός διεμφυλικού άτομου), για το συνεχιζόμενο αποκλεισμό τους από το σύμφωνο συμβίωσης, παρά την καταδίκη της χώρας από το ΕΔΔΑ στις 7 Νοεμβρίου 2013.

Τα 162 ζευγάρια κατηγορούν την ελληνική πολιτεία για παραβίαση του δικαιώματος στην ιδιωτική-οικογενειακή ζωή, για διακρίσεις, αλλά και για το ότι δεν συμμορφώθηκε με την προηγούμενη καταδικαστική απόφαση.

Η άρνηση της κυβέρνησης να καταργήσει σε εύλογο χρονικό διάστημα τον αποκλεισμό των ομόφυλων ζευγαριών από το Σύμφωνο Συμβίωσης, επικαλούμενη επιχειρήματα που έρχονται σε αντίθεση με όσα ισχυριζόταν μέχρι πρότινος η ίδια, οδήγησε σε δεύτερη προσφυγή ομόφυλων ζευγαριών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αυτή τη φορά ιδιαιτέρως μαζική.

Η προσφυγή (Μπαρμπαξίζογλου-Γκορόγια και λοιπών κατά της Ελλάδας) υπογράφεται από 162 ομόφυλα ζευγάρια (166 γυναίκες, 157 άντρες και ένα τρανς άτομο). Ζητούν να αποζημιωθούν και να καταδικαστεί η Ελλάδα όχι μόνο για παραβίαση του δικαιώματος στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή (άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου) και για διακρίσεις (άρθρο 14), λόγοι για τους οποίους είχε καταδικαστεί η Ελλάδα από την ευρεία σύνθεση του Δικαστηρίου τον Νοέμβριο, αλλά και για τη μη συμμόρφωση της Ελλάδας με την προηγούμενη απόφαση.

Η πρώτη προσφεύγουσα Ελίζα Μπαρμαξίζογλου-Γκορόγια (εκπρόσωπος του ΕΠΣΕ και των PoustiRiot) δήλωσε: «Κάποιοι θα γιορτάσουν αυτές τις ημέρες τα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης και της αποκατάστασης για αυτούς της δημοκρατίας. Αυτοί ανήκουν αποκλειστικά στην πλειονότητα των λευκών, ετερόφυλων, ελληνόφωνων, ορθόδοξων χριστιανών, εθνοτικά Ελλήνων. Όλες και όλοι εμείς οι διαφορετικές και διαφορετικοί στο σεξουαλικό προσανατολισμό, στην ταυτότητα φύλου, στη μητρική γλώσσα, στις θρησκευτικές πεποιθήσεις (ή στην απουσία τους), στην εθνοτική ταυτότητα και στην ιθαγένεια περιμένουμε ακόμα τη μεταπολίτευση που θα οδηγήσει σε μια δημοκρατία χωρίς διακρίσεις. Μέχρι τότε θα διεκδικούμε την ισονομία με κάθε τρόπο και θα καταφεύγουμε στο ΕΔΔΑ και στους διεθνείς οργανισμούς ζητώντας και πετυχαίνοντας την καταδίκη της Ελλάδας, που σίγουρα έχει τη χειρότερη επίδοση μεταξύ των θεωρούμενων ως παραδοσιακών δημοκρατιών σε καταδίκες για παραβιάσεις των δικαιωμάτων των μειονοτήτων.

Δεν υπάρχει δημοκρατία αλλά θεσμοποιημένη ομοερωτοφοβία σε μια χώρα που, π.χ., τιμωρεί τα φιλιά ομόφυλων ζευγαριών και ανέχεται την ομοερωτοφοβία στην τηλεόραση. Δεν είναι κράτος δικαίου αυτό που δίνει εντολή στις νομικές συμβούλους του να περιφρονούν την απόφαση του ΕΔΔΑ για το σύμφωνο συμβίωσης και να εμπαίζουν το Συμβούλιο της Ευρώπης αρνούμενο τη συμμόρφωσή του. Οποιοσδήποτε συνδυασμός φύλων συναινούντων ενηλίκων πρέπει να έχει δικαίωμα στη συμβίωση, στην οικογενειακή ζωή και στην παιδοθεσία, έχει δικαίωμα να απαιτεί να αναγνωρίζονται και να προστατεύονται από το κράτος. Όσο η έμφυλη κανονικότητα επιχειρεί να μας οριοθετήσει, εμείς θα σπάμε σε κάθε κατεύθυνση. Όσο η Ελλάδα θεωρεί τους/τις συντρόφους και τα παιδιά μας αόρατα, εμείς θα αντικαθιστούμε τις λευκές σημαίες με πολύχρωμες. Δεν κρυβόμαστε. Δεν σιωπάμε. Δεν απολογούμαστε.»

http://www.10percent.gr/epikairotita/eidiseis/3411---162-----.html

As an act of solidarity to the Greek LGBTQ struggle for equality, and starting from Wednesday, 23/7, we all, regardless of our sexual orientation, change our relationship status on facebook to "married with" a person of the same sex as ours.
162 Greek same-sex couples are currently asking the European Court of Human Rights to condemn for the second time the continued discriminatory policies that they are facing regarding civil partnerships, and, therefore, family life in general.
Let's stand on the right side of history. LGBT rights are HUMAN rights!