11 Παρερμηνείες & Ψέματα για τα Διεμφυλικά Παιδιά

Posted on Οκτωβρίου 7, 2014 by nicole renieri | 14 views

Της Brynn Tannehill, Πρώτη δημοσίευση στο The Huffington Post. 
Μετάφραση, Επιμέλεια και προσαρμογή στην Ελληνική γλώσσα Nicole Ren, αποκλειστικά για το queers.gr

Πρόσφατα στο διαδίκτυο, το video με θέμα την περίπτωση του Ryland Whittington [1], ενός διεμφυλικού (FtM) παιδιού από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ, έγινε viral. Αφηγείται μια όμορφη, συγκινητική ιστορία πού δείχνει τη δύναμη της ανιδιοτελούς αγάπης και της αμέριστης αποδοχής των γονέων του.

Δυστυχώς, όπως και σε κάθε άλλη συζήτηση σχετικά με τρανσέξουαλ άτομα, το τμήμα των σχολίων των θεατών, φιλοξένησε αρκετά αγενή αλλά και τρανσφοβικά σχόλια. Πολλοί από αυτά είναι στερεοτυπικά παρόμοια με αυτά που ειπώνονται για τους ενήλικους διεμφυλικούς, αλλά και κάποια περιλαμβάνουν ειδικές αναφορές στα τρανσέξουαλ παιδία

Επειδή σχετικά με τα διεμφυλικά παιδία, υπάρχουν αρκετές παρανοήσεις και μύθοι, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να τεθούν κάποια πράγματα «επί τάπητος» και να ξεδιαλυνθούν οι κυριώτερες παρανοήσεις γύρω από αυτά και γύρω από τον τρόπο που πρέπει να μεγαλώνουν.

1. Τα παιδιά είναι πολύ μικρά για να ξέρουν για αυτά τα πράγματα ή για να λάβουν τέτοιες αποφάσεις
Η συντριπτική πλειοψηφία της επιστημονικής κοινότητας συμφωνεί στο ότι η αντίληψη της ταυτότητας φύλου στα παιδιά, ολοκληρώνεται κατά την ηλικία των δύο με τριών ετών. Ωστόσο ο σεξουαλικός (ή φυλετικός) διμορφισμός του εγκεφάλου [2], εμφανίζεται πολύ νωρίτερα, όταν το έμβρυο είναι στη μήτρα, ως αποτέλεσμα της έκθεσης ή της μη έκθεσης , σε ορισμένονους ορμονικούς παράγοντες.
Με άλλα λόγια, η ταυτότητα και έκφραση φύλου έχουν καθοριστεί πριν ένα παιδί γεννηθεί, ενώ στην ηλικία των δυο ή τριών ετών οι έννοιες αυτές στο παιδί έχουν ήδη ολοκληρωθεί.
Για αυτό το λόγο, ακόμη και οι ψυχολόγοι, που υποστηρίζουν την «επανορθωτική θεραπεία» για την "ομαλοποίηση" των διεμφυλικών παιδιών αναγνωρίζουν ότι αν ένα παιδί εξακολουθεί να ισχυρίζεται μια συγκεκριμένη ταυτότητα φύλου στην ηλικία των έξι ετών, οι πιθανότητες να αλλάξει είναι πλέον εξαιρετικά μικρές [3]. 

2. Τα παιδιά, είναι ότι ορίζουν τα γεννητικά τους όργανα ότι είναι.

Κατά την εμβρυική ζωή, μέσα στη μήτρα, τα αναπαραγωγικά όργανα του εμβρύου (ωοθήκες και όρχεις αντίστοιχα για κορίτσια και αγόρια) ξεκινούν να αναπτύσσονται και να διαφοροποιούνται νωρίτερα σε σχέση με τον εγκέφαλο και τα νευρικά κύτταρα που τον αποτελούν.

Όταν ο εγκέφαλος αναπτύσσεται αργότερα, η διάκριση μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, είναι βασισμένη στο κατά πόσο είναι -ή δεν έιναι- παρόντες κάποιο «ανδρογονικοί» ορμονικοί παράγοντες[4].

Συνήθως, επειδή οι γενετικοί αδένες του εμβρύου είναι ήδη σε ισχύ και παράγουν κάποιες ελάχιστες αλλά διαφορετικές ανάλογα με το βιολογικό φύλο ποσότητες ορμονών. Η διαφοροποίηση αυτή ακριβώς, επιτρέπει στην ανάπτυξη του εγκεφάλου να «ταιριάξει» με το τυπικό μοτίβο του βιολογικού φύλου.

Όταν όμως κάποιος ενδοκρινικός παράγοντας παρέμβει σε αυτή τη διαδικασία [5], τότε μπορεί να προκύψει τελικά μια αναντιστοιχία μεταξύ γενοτύπου και φαινοτύπου του ατόμου.

Η Αίσθηση λοιπόν του εαυτού ενός ατόμου, της ταυτότητας φύλου και της έκφρασης του,βασίζονται σε αυτό που είναι μέσα στο κεφάλι του.

Το «Ποιός» ή «Ποιά» είναι ένα πρόσωπο, ορίζεται από την φαιά ουσία του, και όχι από τα γεννητικά του όργανα!

3. Τα διεμφυλικά παιδιά είναι αποτέλεσμα κάποιων λαθών στην συμπεριφορά των γονέων τους. 

Συνήθως η αντίληψη αυτή υπονοεί ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα διαλυμένο σπίτι ή που έχουν ανοιχτόμυαλους, προοδευτικούς ή και ομόφυλους γονείς, ενθαρρύνονται να αναπτύξουν στο μέλλον τέτοιες συμπεριφορές.

Παρ όλα αυτά υπάρχουν πολλά τρανσέξουαλ παιδιά, που ζουν σε συντηρητικές, θρησκευτικές, και στρατιωτικές οικογένειες και με τους δύο γονείς να πληρούν στην εντέλεια τους στερεότυπους ρόλους των δύο φύλων αλλά και της οικογένειας.

Αν αυτά τα στοιχεία σας φαίνονται ανεπίσημα, ας δούμε τι έχει να πει για το θέμα αυτό η πανεπιστημιακή έρευνα [6]: Έτσι λοιπόν: "Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι το κοινωνικό περιβάλλον ασκεί κρίσιμη επίδραση στην ταυτότητα του φύλου ή και του γενετήσιου προσανατολισμού." 

4. Αν καταφέρουμε να κάνουμε ένα τρανσέξουαλ παιδί να συμπεριφέρεται σαν φυσιολογικό αγόρι/ κορίτσι, αυτό θα λύσει οριστικά το «πρόβλημα» του.

Ας ρίξουμε μια ματιά στις δύο από τις πιο διάσημες περιπτώσεις διεμφυλικών παιδιών, τών οποίων το οικίο περιβάλλον προσπάθησε να τα «διορθώσει» εξαναγκάζοντας τα να συμπεριφέρονται σαν σωστά αγόρια και κορίτσια.

Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή του George Reker και η δεύτερη αργότερα είναι η περίπτωση τουDavid Reimer, ο οποίος μεγάλωσε ως κορίτσι μετά από μια κακότεχνη περιτομή.

Και στις δύο περιπτώσεις, το οικίο περιβάλλον προσπαθώντας να «στριμώξει» τα παιδιά αυτά σε ένα πλαίσιο φύλου που δεν χωρούσαν, τους δημιούργησε πολυάριθμα ψυχολογικά προβλήματα που τα οδήγησαν στην κατάθλιψη και στον πρόωρο θάνατό τους.

Ο κάθε γονιός, του κάθε διεμφυλικού παιδιού, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έχει δύο μόνο επιλογές: είτε να αποδεχθεί το παιδί του ή να το χάσει εντελώς.

5. Το παιδί μου, είπε ότι είναι ελέφαντας. Μήπως αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να το βάλω σε δίαιτα αποκλειστικά με χόρτα; Όχι! Αυτοί οι γονείς είναι απλώς υπερβολικά επιεικείς στις φαντασίες των παιδιών τους.

Έχουμε ήδη συζητήσει πως η αίσθηση της ταυτότητας του φύλου στα παιδιά ΔΕΝ είναι μια φαντασίωση αλλά ότι είναι υπαρκτή και μάλιστα υπάρχει βιολογική προέλευση σε αυτό το φαινόμενο. Επίσης η αναγνώριση του ατόμου από το ίδιο ως αρσενικό ή θηλυκό, δεν είναι κάποια ανώμαλη ή ανήθικη πράξη.

Τέτοιου είδους απόψεις όπως αυτή που αναφέρεται στον τίτλο, δείχνει την προχειρότητα αλλά και την απλοϊκότητα των απόψεων που έχουν πολλοί άνθρωποι για την ανατροφή άλλων παιδιών με διαφορετικές ικανότητες.

Η πλειονότητα των γονέων που έχουν transgender παιδιά πολύ συχνά φοβόνται για τη ζωή του παιδιού τους καθώς ο αυτοκτονικός ιδεασμός είναι συχνή κατάσταση ακόμη και σε πολύ μικρά τρανσέξουαλ παιδιά [7].

Δεν μπορεί να ειπωθεί πιο ξεκάθαρα: Δεν έχουμε το δικαίωμα να αμφισβητούμε ή να κρίνουμε τις αποφάσεις ενός γονέα που φοβάται για τη ζωή του παιδιού του.

6. Όταν ήμουν μικρή ήμουν αγοροκόριτσο, αλλά δεν έγινα και τρανσέξουαλ!

Τα άτομα που λένε τέτοια πράγματα, μπορεί όντως κατά την παιδική τους ηλικία να έχουν εκφράσει μιμητισμό ή και ταύτιση με μερικές συμπεριφορές του αντίθετου φύλου, αλλά όχι μια επίμονη και διαφορετική ταυτότητα φύλου.

Αυτή είναι και η βασική διαφορά μεταξύ αυτών των δύο περιπτώσεων και οι συγκρίσεις αυτές αντιπροσωπεύουν μια εσφαλμένη αναλογία καθώς αναφέρονται σε εντελώς διαφορετικές καταστάσεις.

7. Αν αφήσουμε τα transgender παιδιά να εκδηλωθούν στον κοινωνικό τους περίγυρο, είναι πολύ πιθανό να πέσουν θύματα εκφοβισμού (bulling)

Αυτή η σκέψη είναι άλλος ένας τρόπος για να κατηγορούμε το θύμα και όχι τους θύτες. Δεν θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην πρόληψη των εκφοβισμών αντί να θεωρούμε ότι φταίει το θύμα; 

Δεν μπορούμε να δεχτούμε την ιδέα ότι αναγκάζοντας τα παιδιά να ενεργούν με έναν λιγότερο θηλυκό (ή λιγότερο αρσενικό) τρόπο, πράττουμε το σωστό! Δεν μας αρέσει η ιδέα ότι η αποφυγή για τον βιασμό είναι ευθύνη του θύματος.

Οι γονείς των διαφυλικών παιδιών δεν είναι εκείνοι που θα πρέπει να κατηγορηθούν αν τα παιδιά τους πέσουν θύματα εκφοβισμού. Πιο συχνά οι ίδιοι κάνουν ό, τι μπορούν για να κρατήσουν το παιδί τους ζωντανό και ευτυχισμένο.

Αν το φταίξιμο είναι να πέσει κάπου, ας πέσει σε εκείνους που κάνουν τον εκφοβισμό και στους διευθυντές ή υπέυθυνους των σχολείων που επιτρέπουν να συμβαίνουν αυτά τα περιστατικά.

8. Είναι αδιανόητο παιδιά 10 ετών να παίρνουν ορμόνες! 

Στα τρανσέξουαλ παιδιά ΔΕΝ χορηγούνται ορμόνες! Οι εξειδικευμένοι ιατροί συνταγογραφούν μόνο το Lupron [8] , το οποίο εμποδίζει (αναστέλλει) την έναρξη της εφηβείας. Αυτό το φάρμακο χρησιμοποιείται και σε παιδιά που δεν είναι τρανσέξουαλ με σκοπό να αποτραπεί η πρόωρη εφηβεία [9].

Ο λόγος που οι γιατροί αναστέλλουν την εφηβεία στα τρανσέξουαλ παιδιά είναι ότι κατά την εφηβεία οι αλλαγές στο σώμα είναι καθοριστικές καθώς κατά την διάρκεια της ολοκληρώνεται ο φυλετικός διμορφισμός και τελειοποιούνται τα δευτερογενή φυλετικά χαρακτηριστικά (τριχοφυΐα στα αγόρια, στήθος στα κορίτσια).

Η λογική λοιπόν της αναστολής αυτών των αλλαγών είναι να περιοριστούν αυτές οι αλλαγές και να είναι πιο εύκολη η διαδικασία της μετάβασης όταν θα είναι η ώρα. Επίσης η έναρξη αυτών των αλλαγών στο σώμα των transgender παιδιών, έχει αποδεχτεί ότι αυξάνει το αίσθημα της δυσφορίας και επιβαρύνει την ψυχική τους υγεία.

9. Τι θα συμβεί αν αυτά τα παιδιά αποφασίσουν να διακόψουν την μετάβαση τους επειδή άλλαξαν τον τρόπο που κατανοούν το φύλο τους;

Για τα παιδιά που δεν έχουν υποβληθεί σε οποιοδήποτε είδους ιατρική θεραπεία, αρκεί μόνο η"κοινωνική επιστροφή" [10] τους στο αρχικό βιολογικό τους φύλο. Ωστόσο, μετά την ηλικία των έξι έως οκτώ, αυτό είναι πολύ ασυνήθιστο να συμβεί. Αν είναι σε διαδικασία αναστολής της εφηβείας μέσω Lupron, διακόπτουν την αγωγή και προχωρούν στην εφηβεία κανονικά, όπως ακριβώς θα γινόταν με ένα παιδί που θα του είχε χορηγηθεί το σκεύασμα με σκοπό να ανασταλεί η πρόωρη εφηβεία.

Σύμφωνα με τον Δρ Norman Spack [11] , ο οποίος ειδικεύεται σε αυτόν τον τομέα:

«τον χρόνο που εφηβεία αρχίζει - που σημαίνει περίπου μεταξύ ηλικίας 10 έως 12 στα κορίτσια, και 12-14 στα αγόρια, και με τις πρώτες αλλαγές στο σώμα, εάν το παιδί επιβεβαιώνει ότι είναι σε απόλυτα λάθος σώμα είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι τρανσέξουαλ και είναι εξαιρετικά απίθανο να αλλάξει αυτά τα συναισθήματα, ανεξάρτητα από το πόσο κάποιος θα προσπαθήσει να το πείσει με «επανορθωτική θεραπεία» ή οποιαδήποτε άλλα επιβλαβή πράγματα. "

Στην ηλικία των 15 ή 16 και αν το παιδί εξακολουθεί να επιβεβαιώνει την ταυτότητα του αντιθέτου φύλου, τότε υπάρχει σχεδόν μηδενική πιθανότητα ότι αυτό θα αλλάξει. Τότε, και μόνο τότε, χορηγούνται οι ορμόνες του αντιθέτου φύλου.

Εν ολίγοις, τα πρωτόκολλα ιατρικής και ψυχικής υγείας έχουν σχεδιαστεί για να παράγουν τέτοια βήματα και αλλαγές στο σώμα ώστε πρώτα να διασφαλιστεί η σωστή πορεία της θεραπείας. Μέχρι εκείνο το σημείο, τα πάντα είναι αναστρέψιμα.

10. Αυτά τα παιδιά θα πρέπει να περιμένουν μέχρι να γίνουν 18 ετών πριν ακολουθήσουν οποιαδήποτε ιατρική θεραπεία (συμπεριλαμβανομένου και της καθυστέρησης έναρξης της εφηβείας)

Έαν τα διεμφυλικά παιδία, περιμένουν να φτάσουν στην ενηλικίωση για να ξεκινήσουν τις οποιεσδήποτε διαδικασίες, τότε θα είναι ήδη αργά, καθώς η εφηβεία θα τους έχει «χαρίσει» ένα σώμα που θα είναι πολύ πιο δύσκολο να επαναπροσδιοριστεί.

Φυσικά η ιατρική επιστήμη μπορεί και πάλι να επιχειρήσει να μετριάσει τη ζημιά, αλλά σε εκείνο το σημείο η προσπάθεια επαναπροσδιορισμού θα είναι δαπανηρή και επώδυνη, και τα αποτελέσματα της θα αντισταθμίσουν μόνο εν μέρει τις συνέπειες της λάθος μετάβασης στην εφηβεία.

Εν ολίγοις, αναγκάζοντάς αυτά τα παιδιά να περιμένουν με το σκεπτικό ότι τότε θα είναι πιο ώριμα να αποφασίσουν τι είναι το καλύτερο για αυτά, το πιο πιθανό είναι ότι θα προκληθεί τεράστια και ανεπανόρθωτη βλάβη.

11. Οι LGTB ακτιβιστές θέλουν να θέσουν όλα αυτά τα παιδία κάτω από ιατρική παρακολούθηση

Όχι, όχι και ξανά χίλιες φορές όχι. Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου τα παιδία διαλέγουν να εκφράζουν το φύλο τους με έναν μη συμβατικό τρόπο. Αυτά τα παιδιά – τα μη συμμορφούμενα ως προς το φύλο τους- μπορούν να εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο, αλλά δεν έχουν και την ταυτότητα του αντίθετου από το βιολογικό τους φύλου(π.χ.: είναι ένα αγόρι εξακολουθεί να προσδιορίζεται από μόνο του ως αγόρι, αλλά του αρέσουν πράγματα που είναι στερεοτυπικά πιο θηλυκά).

Οι γονείς των διεμφυλικών, αλλά και των μη συμμορφούμενων ως πρός το φύλο τους παιδιών,θέλουν είναι το ίδιο πράγμα που κάθε άλλος γονέας θέλει για τα παιδιά του: να είναι ευτυχισμένα, ασφαλή και να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον αγάπης.

Εάν η ιατρική φροντίδα μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά τους στην επίτευξη των στόχων και δυνατοτήτων τους ώστε να έχουν και μια ικανοποιητική ζωή, τότε θα παλέψουν με νύχια και με δόντια για αυτό.

Σε κάθε περίπτωση απλά θα κάνουν αυτό που κάθε καλός γονέας οφείλει να κάνει.

[1] https://www.youtube.com/watch?v=yAHCqnux2fk 
[2]http://www.huffingtonpost.com/brynn-tannehill/how-much-evidence-does-it_b_4616722.html 
[3] http://journals.lww.com/tnpj/Citation/1997/12000/Gender_Identity_.20.aspx 
[4]http://www.researchgate.net/publication/260487122_The_effects_of_prenatal_sex_steroid_hormones_on_sexual_differentiation_of_the_brain
[5] http://www.shb-info.org/sitebuildercontent/sitebuilderfiles/desexposedhbs.pdf 

[6] http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20889965 
[7] http://williamsinstitute.law.ucla.edu/wp-content/uploads/AFSP-Williams-Suicide-Report-Final.pdf 
[8] http://en.wikipedia.org/wiki/Leuprorelin 
[9] http://en.wikipedia.org/wiki/Precocious_puberty 
[10] http://www.huffingtonpost.com/tedtalks/io-tillett-wright-ted_b_5295619.html 
[11]https://www.ted.com/talks/norman_spack_how_i_help_transgender_teens_become_who_they_want_to_be/transcript

http://www.alphatv.gr/shows/entertainment/annitasos/webtv/annita-sos-210614

Blog

I’m Emily Quinn, And I’m Intersex

Posted on September 24, 2014 by MTV ACT

Reported by MTV Act.

By Emily Quinn

To my Friends and Family — oh, and the rest of the world too:

I’ve been told it takes balls to be in a PSA like this or to write a letter like this one. No, seriously! I have balls. Not, like, basketballs, or footballs.  I’m a girl who has testes.

I’ve kept this fact quiet for many years, 15 to be exact. I was 10 when I found out I was intersex, but it wasn’t until I was 22 that I even began to understand what that means.

Some of you reading this are my close friends and family members, and this might be the first time you’re hearing about this. If it is, I’m sorry. Please don’t be upset that I haven’t told you yet. It’s my story to share, and, like it is for most intersex people, mine has been a long and hard journey. It’s not always easy to talk about, but I’m excited to finally start being more open about it. I’m so grateful that you’re joining me on this.

Intersex is an umbrella term referring to people born with differences in their sex characteristics. These differences can occur in places like their genes, chromosomes, genitalia, reproductive organs, hormones, or secondary characteristics (like body hair). Personally, I have a condition called Complete Androgen Insensitivity Syndrome (CAIS). I have XY chromosomes and testes, but my body is entirely unresponsive to testosterone, and I developed as a female. Internally, I don’t have a uterus or ovaries, which means that I can never have biological children.

You might think intersex people are like unicorns, so rare that you’ve only heard about us in books and fairy tales. I like to think we are pretty freaking magical, but we’re actually not that rare. My AIS friends and I represent an estimated 1 in 20,000 births, and intersex people in general occur in about 1 in every 2,000.

Intersex people are not rare, just invisible.

Unfortunately, there’s a lot of shame and secrecy within our communities, perpetuating the invisibility. I’ve had doctors tell me over and over again that I’d never meet anyone else like me. (Thankfully, that was not the case.) So many intersex people like me have been instructed by our doctors, parents, and friends not to tell anyone about our conditions, which makes us feel shameful and unworthy.

I’ve been poked, prodded, and gawked at by so many doctors, it’s enough to make anyone feel like a science experiment. They say how excited they are to meet someone like you, they’ll “never meet another person like this, ever.” But when they say that to you as a kid, all you hear is “you’re a freak.”

As I got older, it only got a little easier to talk about. Most friends responded by telling me how lucky I was, or how jealous they were, and they didn’t really get what I was going through. Some friends said things so hurtful that it made me not want to talk to anybody anymore.

It wasn’t until I found the AIS-DSD Support Group that I began to meet people who understood what I was going through. I also joined Inter/Act, an amazing intersex youth advocacy group. There I started telling my story and, for the first time, became empowered as an intersex person.

So, why am I telling you all of this? Well, my advocacy journey so far as lead me to you, my friends and family. I’ve told rooms filled with doctors and college students, but now it’s time I stop keeping it from those closest to me. The more people I tell my secret to, the less it feels like a burden weighing me down.  These stories, if kept hidden, only perpetuate the shame, the stigma, and the hurt that young intersex people are experiencing everyday. I can excitedly say that it’s getting better for our community, but not quite fast enough. If telling my story helps just one person to feel less alone then my efforts have been worth it.

There’s so much talk about proper representation in the media, and I really feel for every under-represented person who can’t find someone like themselves to relate to,  inspiring them to do great things with their lives. Growing up I had absolutely no intersex characters to look up to. No books, no TV shows, no movies. Now, here I am today, so excited and honored to be working with MTV on developing Lauren’s intersex character for “Faking It.” It’s a groundbreaking step for intersex awareness, and it’s a dream come true to be able to advocate on issues that are so close to my heart.

(Emily Quinn + Bailey DeYoung)

Another Inter/Act member, Alice, and I watched the first episode at an early screening. When it was revealed that Lauren was intersex, Alice and I looked at each other with tears in our eyes as she said “My heart is in my stomach right now.” Mine was too. Watching someone play out part of your life that you have kept secret for so long is an incredibly powerful thing. It just proves to me how important it is that I’m doing this work. Ever since I started getting involved with Inter/Act, I started meeting more people who didn’t have anyone to turn to, and it tells me that this shame and stigma is still happening. I know Lauren represents just one segment of a diverse intersex community, but hopefully her character will help raise awareness so allintersex people can feel less isolated and more accepted for being their true, authentic self.

+ Watch 9 Things You Need To Know About Being Intersex

Thank you for staying with me through all of this.  Being intersex is just one part of my life, but I’m glad I can finally be honest with you about it. I haven’t changed, you just know a little more about me now. I’m still an artist, I’m still an Irish dancer, and I still work on Adventure Time. But now, I’m really excited to add “advocate” to that list. Hopefully by telling stories like this I can help more people stop faking it.

xoxy,

Emily Quinn

(Main photo by Chloe Aftel for Non-Binary Photo Series)

Για όποια/όποιον μπορεί να καταλάβει Αγγλικά, είναι σημαντικό να συμμετέχετε σε αυτή την έρευνα. Το θέμα είναι το ICD το εγχειρίδιο κατάταξης τον ψυχικών διαταραχών όπου εμπεριέχει τον όρο “Δυσφορία Ταυτότητας Φύλου”, σκοπός είναι αυτός ο όρος να αντικατασταθεί με τον όρο “Ασυμφωνία Φύλου” συμβάλει στην αποπαθολογικοποιήση της τρανς κατάστασης.Ένα βασικό αίτημα επίσης της Transgender Europe είναι να καταργηθεί η διάγνωση της Aσυμφωνίας/Δυσφορίας η Διαταραχής φύλου στην παιδική ηλικία και να αφαιρεθεί εντελώς ο όρος Transsexualism.

https://www.survey.lboro.ac.uk/icd11proposedcriteria