Οι Οικογένειες Ουράνιο Τόξο στο 1o Patras Pride

Μια ακόμα πόλη της περιφέρειας μπήκε περήφανα στην λίστα με τις πόλεις που οργανώνουν φεστιβάλ περηφάνιας: η Πάτρα.
Το πρώτο Patras Pride είναι γεγονός και μια γλυκιά ανάμνηση για όσες και όσους ήταν εκεί. Από τις Οικογένειες Ουράνιο Τόξο ήμασταν πολλές και πολλοί και ήταν μεγάλη  χαρά και τιμή για μας να συμμετέχουμε σε ένα τόσο ιστορικό γεγονός. Ο Νίκος Μυλωνάς, ο Χάρης Σκοκότσα, η Στέλλα Μπελιά, ο Πρόδρομος Εμμανουηλίδης, ο Χάρης Τόρτο, ο Στέφανος Παπακωνσταντίνου και πολλές/πολλοί άλλοι που μας βρήκαν εκεί.

φωτο Antivirus magazine

Η συντηρητική ελληνική περιφέρεια έχει αρχίσει να βλέπει ότι οι λοατκι άνθρωποι περπατούν περήφανα στους δρόμους των πόλεων με το κεφάλι ψηλά. Και ήταν πολλοί αυτοί οι άνθρωποι που τόλμησαν να είναι εκεί. Που τόλμησαν να υψώσουν τη φωνή τους να μιλήσουν και να διεκδικήσουν.
Στο πάνελ της πρώτης μέρας συμμετείχαν από εμάς με εισηγήσεις ο Πρόδρομος Εμμανουηλίδης και η Στέλλα Μπελιά
Η εισήγηση του Πρόδρομου
Καλησπέρα, είμαι ο Πρόδρομος Εμμανουηλίδης και δραστηριοποιούμαι στις Οικογένειες Ουράνιο Τόξο . Η συμμετοχή μου στην ομάδα έχει σαν βασικό στόχος  να διεκδικήσω το δικαίωμα και τη δυνατότητα να μπορώ εάν και εφόσον το θελήσω με τον σύντροφό μου να μπορούμε να γίνουμε γονείς.
Μεγάλωσα στην επαρχία, συγκεκριμένα στην Χαλκιδική. Το βασικότερο συναίσθημα που βίωσα αυτά τα πρώτα 18 χρόνια της ζωής μου ήταν η μοναξιά. Ένιωθα συνεχώς μόνος και μάλλον μοναδικός. Σαν να έσπασε το καλούπι που με αυτό φτιάχτηκα.  Ο μοναδικός gay  της περιοχής, ο μοναχικός  gay σχεδόν όλου του κόσμου καθώς δεν υπήρχαν αναφορές και παραδείγματα άλλων. Μπορεί να ήμουν και ο μοναδικός που έφτασε στα 18 χωρίς να έχει φιλήσει ερωτικά άλλον άνθρωπο καθώς ήταν ξεκάθαρο για μένα ότι ήμουν gay αλλά υπήρχε ένα έντονο αίσθημα φόβου ότι θα υποστώ ακόμα μεγαλύτερο «κράξιμο» από συμμαθητές και περίγυρο.
Πέρασα μοναχικά και αυτά τα σχολικά χρόνια πρέπει  ήταν τα χειρότερα της ζωής μου. Χωρίς να δεχτώ κάποιου είδους φυσική βία μέχρι και το Λύκειο  οι νταήδες συμμαθητές μου που ικανοποιούσαν τα πρότυπα του ηγεμονικού ανδρισμού με έκραζαν «αδελφή» σε κάθε ευκαιρία. Η ώρα της γυμναστικής ήταν η χειρότερη καθώς δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός στα «αντρικά» σπορ και δεν έπαιζα ξύλο για την ομάδα μου.
Όταν έφυγα και πήγα ως φοιτητής στην Καστοριά άρχισα να ζω κάπως περισσότερο σαν άνθρωπος. Επιτέλους έκανα την πρώτη μου ερωτική επαφή και σχέση. Καθώς ο τότε σύντροφός μου ήταν ντόπιος ακόμα κι όταν βρισκόμασταν σε καφετέριες και νυχτερινά μαγαζιά κάναμε ότι δεν γνωριζόμασταν. «τι θα πει ο κόσμος»;  ήταν συνεχώς ο φόβος του τότε συντρόφου μου που με ήθελε κοντά του και δίπλα του αλλά παράλληλα ήθελε να με κρύβει. Με πολλούς συμφοιτητές μου που  θεωρούσα ότι θα μπορούσαν να είναι  gay αλλά από το φόβο του τι θα πει ο κόσμος προσπαθούσαν με μανία να αποδείξουν πόσο str8 είναι στα φοιτητικά μου χρόνια και κρυβόντουσαν  για να αποφύγουν το κράξιμο που δεχόμουν βρεθήκαμε αργότερα στην Αθήνα στα gay bars. Ένιωσα την υποκρισία της προσπάθειάς τους αλλά δεν μπορώ να τους κατηγορήσω …
Σήμερα ζω στην Αθήνα. Δεν με ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος. Μάλλον ποτέ δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα αλλά  απλώς προσπαθούσα να με προφυλάξω . Γενικά με ενδιαφέρει να είναι εντάξει ο δικός μου κόσμος, ο εσωτερικός και εξωτερικός.  Τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς μου εξακολουθούν και ζουν στην επαρχία. Μου πέρασε από το μυαλό μια υποθετική ερώτηση καθώς ετοιμαζόμουν να έρθω εδώ: « αν υπήρχε το νομικό πλαίσιο και οι απαραίτητες προϋποθέσεις να μπορώ νόμιμα εγώ και ο σύντροφός μου να γίνουμε γονείς, τι θα έλεγε η οικογένειά μου αν τους ενημέρωνα ότι θα ζήσω με τον σύντροφό μου στο χωριό και ότι θα μεγαλώσουμε μαζί ένα παιδί;»  Αν και είμαστε σε φάση αποδοχής και όλοι ξέρουν τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό νομίζω ότι θα προτιμούσαν να μείνω στην Αθήνα και να εφαρμόσω εδώ τα σχέδια για τη ζωή μου. Καθώς η ελληνική περιφέρεια έχει μείνει κολλημένη στο τι θα πει ο κόσμος.
Πρέπει επιτέλους να σταματήσει ο «κόσμος» να βλέπει από την κλειδαρότρυπα τις ζωές των άλλων και να αρχίσει να ζει την δική του ζωή. Κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο να γίνει αν εμείς οι ίδιοι δεν περάσουμε από την ντροπή στην περηφάνια.
Το πρόσφατο γεγονός της δολοφονίας 50 ανθρώπων στο Ορλάντο με κάνει να σκέφτομαι  ότι ναι οι νόμοι βοηθάνε να εκπαιδευτεί η κοινωνία και να δει τα πράγματα αλλιώς αλλά μάλλον πρέπει κι εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες να γίνουμε οι αλλαγές που επιθυμούμε να δούμε. Είναι δικαίωμά μας να είμαστε ο εαυτός μας και κανένας δεν μπορεί να μας το στερήσει αυτό. Είναι η ώρα να θρηνήσουμε; Μάλλον είναι η ώρα να διεκδικήσουμε
Σας ευχαριστώ

φωτο lesbian.gr

Και η εισήγηση της Στέλλας 

Καλησπέρα κι από εμένα,

Είναι μεγάλη μας χαρά να είμαστε σήμερα εδώ στο 1^ο Πάτρας Πράιντ. Μια ακόμα πόλη της περιφέρειας έστησε και οργάνωσε ένα φεστιβάλ υπερηφάνειας.  Μετά το πράιντ της Αθήνας είδαμε για μια ακόμα φορά δημοσιεύματα που θέτουν συχνά το ερώτημα «προς τι τέλοσπαντων τα pride» ή γιατί να είναι κάποιος «περήφανος» για τη σεξουαλικό του προσανατολισμό ή την ταυτότητα φύλου του; Απορίες ανθρώπων που τα προνόμιά τους είναι δεδομένα και αναμφισβήτητα. Δεν μπορούν να αντιληφθούν πόσο ευτυχείς θα έπρεπε να είναι που δεν χρειάζονται οι ίδιοι τέτοιες εκδηλώσεις.

 Όσοι και όσες από εμάς είμαστε ο εαυτός μας 24 ώρες την ημέρα ξέρουμε πόσο δύσκολη μπορεί να γίνει η ζωή μας εξαιτίας του αυτοπροσδιορισμού μας . Και είμαστε περήφανες/οι για τους καθημερινούς αγώνες που δίνουμε ανεξάρτητα  από το αν τους κερδίζουμε όλους ή όχι  για όλα όσα για την πλειονότητα είναι αυτονόητα. Τα πράιντ όπως και όλες οι άλλες εκδηλώσεις της κοινότητας είναι αναγκαία για να κερδίσουμε τη θέση που δικαιωματικά μας ανήκει μέσα στο σύνολο.  

Θα θέλαμε η σημερινή μέρα να είναι μόνο διεκδίκηση και γιορτή αλλά δυστυχώς γεγονότα όπως αυτό του Ορλάντο μας θυμίζουν ότι το να είσαι ο εαυτός σου ανοιχτά και περήφανα μπορεί να σου κοστίσει ακόμα και την ίδια του τη ζωή. Η θλίψη για το γεγονός αυτό ας μη μείνει μόνο θλίψη, ας γίνει μια νέα αφετηρία, ας γίνει διάθεση για αγώνα ας μετασχηματιστεί σε μια κινητήρια δύναμη που θα οδηγήσει το λοατκι κίνημα σε νίκες όχι μόνο θεσμικές αλλά και κοινωνικές. Ο θύτης αυτής της μεγάλης αιματοχυσίας ένιωθε ενόχληση από την εικόνα δύο ανδρών που φιλιούνται στο στόμα. Πόση ομοφοβία μπορεί να κρύβει αυτό το γεγονός;. Φαίνεται ότι η  ομοφοβία από μόνη της δεν είναι τίποτα αν δεν είναι θεμελιωμένη σε έναν βαθύ μισογυνισμό. Ανεξάρτητα από τη θρησκεία ή την εθνικότητα, η αντι-LGTB ρητορική είναι η έκφραση της δεσπόζουσας ετεροφυλοφιλίας που τρέφεται από μια τοξικά συγκροτημένη αρρενωπότητα και τα εντελώς άκαμπτα στερεότυπα των φύλων. Αυτή η μαζική δολοφονία της Κυριακής είχε στόχο την λοατκι κοινότητα - συμπεριλαμβανομένων των ατόμων που παραβιάζουν τους κανόνες του φύλου, όπως οι άνδρες που είναι ", όπως οι γυναίκες," σύμφωνα με τη σκέψη του Mateen. Αυτός ο άνδρας σύμφωνα με αρκετούς θαμώνες του Pulse είχε πάει εκεί πολλές φορές. Οι ερευνητές εξετάζουν επίσης κατά πόσον μπορεί να χρησιμοποιούσε γκέι εφαρμογές στο κινητό του. Είναι ακόμα ασαφές το ποιοι ήταν οι πραγματικοί λόγοι που τον ώθησαν σε αυτή τη πράξη, αλλά τουλάχιστον μερικοί άνθρωποι έχουν πει  ότι μπορεί να ήταν ο ίδιος gay καλά κρυμμένος στην ντουλάπα και με απίστευτη δυσκολία να αποδεχτεί και να αγαπήσει πρώτα από όλα τον ίδιο του τον εαυτό.  προσθέτοντας μια άλλη διάσταση στην ομοφοβία του: αυτήν ενός καταπιεσμένου ομοφυλόφιλου που μισεί. Μια απίστευτα τοξική αρρενωπότητα "για να ξεκαθαρίσουμε τελείως τα πράγματα, η τοξική αρρενωπότητα είναι ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανδρισμού, βασισμένο στην επιβολή και τον έλεγχο. Είναι ένας ανδρισμός που βλέπει τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα σαν κατώτερα, βλέπει το σεξ ως μια πράξη όχι τρυφερότητας αλλά εξουσίας, και χρησιμοποιεί την βία ως τον τρόπο με τον οποίο αποδεικνύει κανείς την αξία του στον κόσμο. [...] Η τοξική αρρενωπότητα ιδανικεύει την σκληρότητα, αλλά είναι στην πραγματικότητα μια ιδεολογία του να ζεις στον φόβο: Τον φόβο του να φανείς μαλακός, τρυφερός, ευαίσθητος, αδύναμος, ή με κάποιον τρόπο λιγότερο από "άντρας". Αυτή η ανασφάλεια είναι ίσως το κυριότερο χαρακτηριστικό της τοξικής αρρενωπότητας."

φωτο Antivirus magazine

 Πόσοι λοιπόν τέτοιοι άνθρωποι μπορεί να περνούν τη ζωή τους στις δικές μας επαρχιακές πόλεις κλεισμένοι στις ντουλάπες, στα δικά τους αδιέξοδα, στη δική τους εσωτερικευμένη ομοφοβία που δεν οδηγεί στην αποδοχή του εαυτού αλλά στο μίσος για όσες και όσους προσπαθούν και τελικά ζουν τη ζωή τους ανοιχτά και περήφανα;. Χωρίς την ανωνυμία που δίνει μια αίσθηση ασφάλειας στην Αθήνα των πέντε περίπου εκατομμυρίων ανθρώπων;  Μια αίσθηση ότι κανένας δεν θα ασχοληθεί με το τι κάνω και τι όχι άρα μπορώ να ζω διακριτικά και χαμηλόφωνα μια ζωή όπως περίπου θα την ήθελα κρυμμένος μέσα στην πολυκοσμία;

Η ελληνική περιφέρεια έχει δείξει ότι δυσκολεύεται πολύ να δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον για τα λοατκι άτομα που ζουν εκεί. Η απελευθέρωση της επιθυμίας και το πέρασμα από την ντροπή στη περηφάνια γίνεται ακόμα πιο δύσκολο σε μικρές κοινωνίες που τα στερεότυπα είναι τόσο καλά εδραιωμένα ώστε να νιώθει ο άνθρωπος την ανάγκη να μείνει για πάντα στη ντουλάπα και να μην βγει ποτέ.

Είναι βέβαιο ότι σταδιακά αυτό θα αλλάξει. Είναι βέβαιο ότι το λοατκι κίνημα θα δώσει χώρο και φωνή, θα δώσει ένα νέο ασφαλές περιβάλλον και άλλες δυνατότητες στους ανθρώπους που ζουν στην περιφέρεια να υψώσουν το ανάστημά τους και να δουν τη ζωή τους αλλιώς.

Για ένα μικρό χρονικό διάστημα έζησα με την οικογένειά μου στην απέναντι πλευρά της γέφυρας. Δεν ξέρω τι ήξεραν και τι δεν ήξεραν για μας αλλά μάλλον ήμασταν κι εμείς και οι φίλες και οι φίλοι μας που έρχονταν από Αθήνα αρκετά κουήρ ώστε να μη μας λένε σχεδόν ούτε καλημέρα.

φωτο Σάββας Κλεάνθους

Εκείνο το καλοκαίρι θα πρέπει να έγιναν τουλάχιστον τρεις μεγάλοι σεισμοί στην ευρύτερη περιοχή του Ρίου -Αντιρρίου. Στο σπίτι ήμασταν δύο γυναίκες και τέσσερα παιδιά, τα παιδιά μας, Δεν μας ρώτησε κανένας γείτονας αν πάθαμε κάτι, αν είμαστε καλά , αν τα παιδιά μας ήταν καλά,  αν χρειαζόμασταν κάποια βοήθεια. Ήμασταν αρκετά κουήρ για να μπορούν ή να θέλουν να συνομιλούν μαζί μας. Τους χαλάγαμε την εικόνα της τιμημένης ελληνικής οικογένειας, του «πυλώνα» της ελληνικής συντηρητικής κοινωνίας που θέλει κάθε τι διαφορετικό να το κόψει, να το κλαδέψει, να το εξαφανίσει . Την τελευταία νύχτα κοιμηθήκαμε στην παραλία το πρωί μπήκαμε στα αυτοκίνητα και δεν ξαναγυρίσαμε ποτέ. Δεν ήταν το είδος της ζωής που θέλαμε για εμάς και τα παιδιά μας και δεν ήμασταν αρκετά δυνατές για να μείνουμε και να κάνουμε τη ζωή εκεί όπως τη θέλαμε.

Στην χώρα μας η ιδέα ότι η οικογένεια είναι ο πυρήνας της κοινωνίας είναι σταθερή εδώ και πάρα πολλά χρόνια μέσα από μια κουλτούρα φασιστική. Η «οικογένεια» πηγαίνει σχεδόν πάντα πακέτο με το πατρίς και θρησκεία. Πηγαίνει ασορτί με αντιλήψεις σκοταδιστικές σαν φούστα/μπλούζα. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που την μεγαλύτερη αντίσταση και τις περισσότερες αντιρρήσεις για τις διεκδικήσεις μας όλοι οι συντηρητικοί κύκλοι (ακροδεξιά, μισαλλόδοξοι φανατικοί θρησκευτικοί ηγέτες κλπ) τις εκφράζουν σε εκείνα τα κομμάτια του πλάνου που μπαίνουν παιδιά. Το είδαμε και στην συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης στη βουλή αλλά και στις συνεχείς δηλώσεις κάθε πικραμένου που θεωρεί δικαίωμα να λέει τη γνώμη του για το αν οι λοατκι άνθρωποι μπορούν να έχουν οικογένειες με παιδιά. Αυτό το υποκριτικό ενδιαφέρον για τα παιδιά μας θα πρέπει να πάψει να υφίσταται. Τα παιδιά μας είναι μια χαρά, η κοινωνία νοσεί και πρέπει να γίνει καλύτερη.

Η οικογένεια όντως είναι ο πυρήνας της ευρύτερης κοινωνίας. Μπορεί να είναι το ασφαλές μέρος σου ή ο χώρος των μεγαλύτερων βασανιστηρίων σου. Έχουμε πρώτα τις οικογένειες μέσα από τις οποίες προερχόμαστε. Οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, και ο κύκλος ανοίγει σε ευρύτερες συγγένειες. Το υπόλοιπο σόι μας. Οι γονείς μας, οι γονείς παιδιών που αυτοπροσδιορίζονται ως λοατκι έκαναν το πρώτο βήμα και στη χώρα μας . Άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι πρέπει κι εκείνοι να βοηθήσουν να έχουν ένα καλύτερο μέλλον τα παιδιά τους και να δείξουν το δρόμο και σε άλλους γονείς. Σαν ομάδα είμαστε περήφανες και περήφανοι για την ομάδα των Υπερήφανων Γονέων που δημιουργήθηκε στους κόλπους μας και έκανε την πρώτη της επίσημη εμφάνιση στο Αthens Ρride. Από την απόρριψη και τον διωγμό μέχρι την απόλυτη αποδοχή είναι μακρύς ο δρόμος.   

Παράλληλα όλο και περισσότεροι λοατκι άνθρωποι φτιάχνουν τις δικές τους οικογένειες και πολλές από αυτές περιλαμβάνουν τα παιδιά τους. Όταν έφερα στον κόσμο τα παιδιά μου πολλά μέλη της οικογένειας από την οποία προέρχομαι σταμάτησαν να μου μιλάνε καθώς το βίωναν ως απολύτως ντροπιαστικό να φέρω στον κόσμο παιδιά πρώτα εκτός γάμου και μετά μέσα σε μια ομογονεϊκή οικογένεια. Λίγοι συγγενείς στήριξαν αυτή την οικογένεια. Αυτό δεν μας εμπόδισε όμως διόλου να συνεχίσουμε τη ζωή μας για δέκα χρόνια ως οικογένεια. Αποκομμένοι από τοξικούς συγγενείς που αρνούνται να καταλάβουν και να δεχτούν ότι για όλους τους άλλους είναι αυτονόητο δεν στερηθήκαμε και σπουδαία πράγματα μόνο το δηλητήριο που θα μπορούσε να βλάψει τα παιδιά μας. Η δική μου επιθυμία για γονεϊκότητα κατακρίθηκε, αμφισβητήθηκε το δικαίωμά μου να γίνω γονιός και κατηγορήθηκα. Οι προσκλήσεις για γάμους και βαφτίσια κόπηκαν και στις κηδείες ήμουν μάλλον ανεπιθύμητη. Κι αυτό γιατί έφερα στον κόσμο παιδιά έξω από τον κανόνα της ετεροκανονικής πυρηνικής οικογένειας. Το δικαίωμα στη γονεϊκότητα όμως είναι καθολικό για όλους τους ανθρώπους. Κανένας δεν μπορεί να απαγορεύσει σε κανέναν να γίνει γονιός. Μπορεί μόνο να βάζει νομικούς περιορισμούς και θεσμικές τρικλοποδιές στην αναγνώριση του δικαιώματος αυτού.

Ακούσαμε από το στόμα του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Δικαιοσύνης ότι μετά την νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου η επόμενη κίνηση θα είναι μια νομοπαρασκευαστική επιτροπή για την αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου. Δεσμεύτηκε για μια ακόμα φορά δημόσια ότι το χρωστάει και σε εμάς τους γονείς και στα παιδιά μας. Η νομική ομάδα που έχει αρχίσει να στήνεται στο εσωτερικό μας και αποτελείται από νομικούς που είναι λοατκι γονείς ή θέλουν να γίνουν γονείς ετοιμάζει μια ολοκληρωμένη πρόταση για την στιγμή που θα μας καλέσουν σε αυτήν την επιτροπή.

Συνομιλώντας με διάφορους θεσμικούς φορείς έχουμε κάνει σαφές ότι τα παιδιά μας έχουν εξίσου δικαιώματα και ανάγκες όπως και όλα τα άλλα παιδιά και πρέπει να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν να τους τα στερούν γιατί η «κοινωνία δεν είναι ακόμα έτοιμη»

Οι νόμοι δεν αλλάζουν από μόνοι τους την κοινωνία αλλά τελικά την εκπαιδεύουν. Δίνουν το ζωτικό εκείνο χώρο ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους καλύτερα. Θα είμαστε πάντα εδώ για να διεκδικούμε αυτά που για άλλους είναι αυτονόητα δικαιώματα. Θα είμαστε εδώ μέχρι τη στιγμή που όλες οι οικογένειες θα είναι ίσες. Κάποια στιγμή θα το πετύχουμε καθώς η φωνή μας και η δύναμή μας καθημερινά μεγαλώνει. Ακούγεται ήδη τόσο δυνατά που δεν μπορούν να την αγνοήσουν. Ας κάνουμε λοιπόν όσο περισσότερη φασαρία μπορούμε με τις ζωές μας ώστε να μπορούμε να τις ζήσουμε έτσι όπως ακριβώς θέλουμε σε όλη τη χώρα, στην πρωτεύουσα, σε μεγάλες πόλεις σε μικρά χωριά.  Και το φεστιβάλ υπερηφάνειας που στήθηκε εδώ από την τοπική λοατκι κοινότητα αυτό ακριβώς δείχνει. Ότι οι άνθρωποι στην Πάτρα δεν είναι διατεθειμένοι να κρυφτούν  και θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους στο φως της μέρας περήφανα διεκδικώντας τα αυτονόητα.

Σας ευχαριστώ.

Κόσμος πήγε, κόσμος ήρθε και όλες και όλοι πέρασαν από το περίπτερο να μιλήσουν μαζί μας. Άνθρωποι που επικοινωνούσαν μαζί μας διαδικτυακά ήρθαν να μας βρουν από κοντά και να θαυμάσουν την καταπληκτική δουλειά που κάνει ο Πρόδρομος και τα άλλα μέλη των εθελοντών του  Support Rainbow Families - Greece, να ξεφυλλίσουν τα βιβλία μας να πάρουν ενημερωτικά για την ομάδα μας και την ομάδα "Υπερήφανοι Γονείς" να πουν απλώς ένα "γεια" ή να μας φέρουν ένα μπουκάλι νερό να δροσίσουμε τον αφόρητο καύσωνα.  

Τον χαιρετισμό της ομάδας την δεύτερη μέρα τον  έκανε ο Στέφανος με συγκίνηση και χαρά και δική του και δική μας 

 φωτο lesbian.gr

 Και το πανό μας ήταν εκεί στην πολύχρωμη μέρα και στην πολύχρωμη πορεία για να διεκδικήσουμε όλες οι οικογένειες να είναι ίσες .

φωτο Antivirus magazine

Το 1o Patras Pride μας άφησε όλες και όλους μια γλυκιά γεύση στο στόμα, χαρά και ενθουσιασμό. Τα παιδιά που το οργάνωσαν έβαλαν τα δυνατά τους να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερο, όσο το δυνατόν δυναμικότερο και όσο το δυνατόν πολυσυλλεκτικό ώστε όλες και όλοι να νιώθουν ότι ανήκουν ότι χωράνε και έχουν τη δική τους θέση εκεί. Μια μεγάλη αγκαλιά σε όλα τα παιδιά της οργανωτικής -χωρίς ονόματα για να μην ξεχάσουμε και αδικήσουμε κάποιον/κάποια- που έστησαν ένα τόσο όμορφο φεστιβάλ υπερηφάνειας και άπλωσαν τον πολιτικό λόγο του λοατκι κινήματος στην πόλη της Πάτρας και την ελληνική περιφέρεια.

φωτο Antivirus magazine