Βγήκε στη δημοσιότητα αυτές τις μέρες ένα βίντεο που έδειξε τι ακριβώς περνούσε αυτό το νέο παιδί στη σχολή του από τους συμφοιτητές του με την ανοχή των εκπαιδευτικών. Η οργή, η πίκρα η στεναχώρια όσων το είδαν αποτυπώθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κάποιοι δεν χρειάστηκε καν να το δουν για να ταυτιστούν με τον Βαγγέλη γιατί είχαν περάσει ακριβώς τα ίδια όταν ήταν μαθητές. Ο Βαγγέλης απλώς είναι φευγάτος από τη ζωή και κάποιοι του έδειξαν την πόρτα εξόδου.
Το ελληνικό σχολείο αντί να δει αυτό το γεγονός ως το αποκορύφωμα μικρών καθημερινών συμβάντων που μοιραία οδηγούν σε τέτοια γεγονότα μόλις και μετά βίας προσπαθεί να αρθρώσει λόγο.
Κάποιοι μεγαλώνουν να παιδιά τους για να γίνουν θύτες- θύματα κι αυτά του ηγεμονικού ανδρισμού που οφείλουν να αναπαράγουν-. Τα σπρώχνουν να γίνουν "άντρες" . Το μικρό αγόρι που φτάνει την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο και κλαίει γιατί θα αποχωριστεί τη μητέρα του ακούει "οι άντρες δεν κλαίνε" και από τη μαμά του και από τη δασκάλα του. Το λίγο μεγαλύτερο αγόρι ακούει το δάσκαλο της εφημερίας να τον δικαιολογεί όταν στριμώχνει τις συμμαθήτριές του "αγόρι είναι", και την ίδια απάντηση θα δώσουν και οι γονείς του αν κληθούν. Το πιο μεγάλο αγόρι ακούει στο σύλλογο διδασκόντων την άποψη "έτσι λύνουν τις διαφορές τους τα αγόρια, με ξύλο" από δασκάλους που έχουν κληθεί να εξετάσουν ένα περιστατικό που θυμίζει αγώνα ελεύθερης πάλης με τραυματίες. Και οι γονείς του ανακουφισμένοι που δεν πήρε αποβολή συναινούν: "εμείς είμαστε κατά της βίας αλλά τι να κάνει και το παιδί μας; να κάτσει να τις φάει; τι είναι; κανένα αδύναμο κοριτσάκι; απάντησε κι αυτός με τον ίδιο τρόπο στις προκλήσεις." Και το μικρό αγόρι που έκλαιγε την πρώτη μέρα στο σχολείο ξέρει πως δεν έχει χειρότερο από το να σε πουν "κοριτσάκι" και παλεύει με κάθε τι ευγενικό και τρυφερό που έχει μέσα του για να το κρύψει ή και ακόμα να το θάψει τόσο βαθιά που να μην το βρει κανένας ποτέ ξανά.
Κάποιοι μεγαλώνουν τα παιδιά τους για να γίνουν σαν κι αυτούς που ίσως είδατε στο βίντεο με τον Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Κι είναι κι αυτά τα παιδιά που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μοιάζουν με τους "λεβέντες" Που πρέπει να ζουν με το φόβο, με την καθημερινή κοροϊδία, με την απαξίωση από συμμαθητές και εκπαιδευτικούς. Με την "πίκρα" του πατέρα τους που θυμώνει "τι σόι άντρας είσαι εσύ και κάθεσαι και τις τρως ;"
Κάποια παιδιά ξεροκαταπίνουν κι αντέχουν, κάποια άλλα όχι,,.
Τι κάνει όμως το εκπαιδευτικό μας σύστημα για τα παιδιά μας σε όποια θέση κι αν βρίσκονται; Στήνει ασκήσεις "επί χάρτου" για την ενδοσχολική βία που δεν θα φτάσουν ποτέ στην τάξη γιατί ο σχεδιασμός είναι απλώς στα χαρτιά Όχι μόνο σήμερα, που έχουμε δει σημάδια να γίνει κάτι περισσότερο αλλά όλα εκείνα τα "πέτρινα" χρόνια που ακόμα και η λέξη "ομοφοβία" ήταν απούσα από κάθε κείμενο ενδοσχολικής επιμόρφωσης. Τι κάνει το ελληνικό σχολείο λοιπόν; "Επιπλήττει" τους θύτες γιατί είναι απλώς "αγόρια". Είναι εκείνα τα αγόρια που έχουν όλοι συνηθίσει να θεωρούν "αγόρια" και λέει στα θύματα να μην γίνονται "γυναικούλες" και κάνουν "υπομονή" ή να"δυναμώσουν" γιατί έτσι είναι η ζωή σκληρή...
Κάποιοι κάνουν υπομονή, κάποιοι παίρνουν τον δρόμο που οδηγεί έξω από τον εκπαιδευτικό θεσμό και κάποιοι όπως ο Βαγγέλης παίρνουν εκείνο τον δρόμο που οδηγεί έξω από τη ζωή.
Αυτό πρέπει να το αλλάξουμε. Γι'αυτό πρέπει να παλέψουμε με νύχια και με δόντια να αλλάξουν τα πράγματα στην εκπαίδευση. Από το νηπιαγωγείο οφείλουν να γίνουν οι αλλαγές γιατί μετά το παιχνίδι έχει χαθεί και είναι δύσκολο να το κερδίσεις πια στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο.
Τα παιδιά μας, όλα τα παιδιά, αξίζουν ένα σχολείο που να τα χωράει και να νιώθουν ασφάλεια μέσα σε αυτό χωρίς να πρέπει να γίνουν "θύτες" ή "θύματα"
Εκεί πρέπει να δώσουμε τη μάχη μας και να πείσουμε και άλλες και άλλους να την δώσουν μαζί μας. Για να χωράνε όλες και όλοι. Ας παλέψουμε για να πάψει πια το σχολείο μας να έχει την λογική του Προκρούστη με βασικό σκοπό του να ταιριάξει τους μαθητές στο "κρεβάτι" του. Ο Προκρούστης σε όποιους τα άκρα τους εξείχαν από το κρεβάτι, τους τα έκοβε με ένα πριόνι, όσοι δεν χωρούσαν τους τραβούσε μέχρι να πεθάνουν. Ας παλέψουμε για να μην χρειαστεί κανένας ποτέ ξανά να ξαπλώσει σε αυτό το "κρεββάτι" για να "ταιριάξει" με τις "προδιαγραφές"
Ας παλέψουμε για να μην πρέπει κανένα παιδί να περάσει αντίστοιχες στιγμές με τον Βαγγέλη και όλους εκείνους τους Βαγγέληδες που δεν διαβάσαμε γι'αυτούς στις εφημερίδες αλλά που δυστυχώς υπάρχουν...
Το ελληνικό σχολείο αντί να δει αυτό το γεγονός ως το αποκορύφωμα μικρών καθημερινών συμβάντων που μοιραία οδηγούν σε τέτοια γεγονότα μόλις και μετά βίας προσπαθεί να αρθρώσει λόγο.
Κάποιοι μεγαλώνουν να παιδιά τους για να γίνουν θύτες- θύματα κι αυτά του ηγεμονικού ανδρισμού που οφείλουν να αναπαράγουν-. Τα σπρώχνουν να γίνουν "άντρες" . Το μικρό αγόρι που φτάνει την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο και κλαίει γιατί θα αποχωριστεί τη μητέρα του ακούει "οι άντρες δεν κλαίνε" και από τη μαμά του και από τη δασκάλα του. Το λίγο μεγαλύτερο αγόρι ακούει το δάσκαλο της εφημερίας να τον δικαιολογεί όταν στριμώχνει τις συμμαθήτριές του "αγόρι είναι", και την ίδια απάντηση θα δώσουν και οι γονείς του αν κληθούν. Το πιο μεγάλο αγόρι ακούει στο σύλλογο διδασκόντων την άποψη "έτσι λύνουν τις διαφορές τους τα αγόρια, με ξύλο" από δασκάλους που έχουν κληθεί να εξετάσουν ένα περιστατικό που θυμίζει αγώνα ελεύθερης πάλης με τραυματίες. Και οι γονείς του ανακουφισμένοι που δεν πήρε αποβολή συναινούν: "εμείς είμαστε κατά της βίας αλλά τι να κάνει και το παιδί μας; να κάτσει να τις φάει; τι είναι; κανένα αδύναμο κοριτσάκι; απάντησε κι αυτός με τον ίδιο τρόπο στις προκλήσεις." Και το μικρό αγόρι που έκλαιγε την πρώτη μέρα στο σχολείο ξέρει πως δεν έχει χειρότερο από το να σε πουν "κοριτσάκι" και παλεύει με κάθε τι ευγενικό και τρυφερό που έχει μέσα του για να το κρύψει ή και ακόμα να το θάψει τόσο βαθιά που να μην το βρει κανένας ποτέ ξανά.
Κάποιοι μεγαλώνουν τα παιδιά τους για να γίνουν σαν κι αυτούς που ίσως είδατε στο βίντεο με τον Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Κι είναι κι αυτά τα παιδιά που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μοιάζουν με τους "λεβέντες" Που πρέπει να ζουν με το φόβο, με την καθημερινή κοροϊδία, με την απαξίωση από συμμαθητές και εκπαιδευτικούς. Με την "πίκρα" του πατέρα τους που θυμώνει "τι σόι άντρας είσαι εσύ και κάθεσαι και τις τρως ;"
Κάποια παιδιά ξεροκαταπίνουν κι αντέχουν, κάποια άλλα όχι,,.
Τι κάνει όμως το εκπαιδευτικό μας σύστημα για τα παιδιά μας σε όποια θέση κι αν βρίσκονται; Στήνει ασκήσεις "επί χάρτου" για την ενδοσχολική βία που δεν θα φτάσουν ποτέ στην τάξη γιατί ο σχεδιασμός είναι απλώς στα χαρτιά Όχι μόνο σήμερα, που έχουμε δει σημάδια να γίνει κάτι περισσότερο αλλά όλα εκείνα τα "πέτρινα" χρόνια που ακόμα και η λέξη "ομοφοβία" ήταν απούσα από κάθε κείμενο ενδοσχολικής επιμόρφωσης. Τι κάνει το ελληνικό σχολείο λοιπόν; "Επιπλήττει" τους θύτες γιατί είναι απλώς "αγόρια". Είναι εκείνα τα αγόρια που έχουν όλοι συνηθίσει να θεωρούν "αγόρια" και λέει στα θύματα να μην γίνονται "γυναικούλες" και κάνουν "υπομονή" ή να"δυναμώσουν" γιατί έτσι είναι η ζωή σκληρή...
Κάποιοι κάνουν υπομονή, κάποιοι παίρνουν τον δρόμο που οδηγεί έξω από τον εκπαιδευτικό θεσμό και κάποιοι όπως ο Βαγγέλης παίρνουν εκείνο τον δρόμο που οδηγεί έξω από τη ζωή.
Αυτό πρέπει να το αλλάξουμε. Γι'αυτό πρέπει να παλέψουμε με νύχια και με δόντια να αλλάξουν τα πράγματα στην εκπαίδευση. Από το νηπιαγωγείο οφείλουν να γίνουν οι αλλαγές γιατί μετά το παιχνίδι έχει χαθεί και είναι δύσκολο να το κερδίσεις πια στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο.
Τα παιδιά μας, όλα τα παιδιά, αξίζουν ένα σχολείο που να τα χωράει και να νιώθουν ασφάλεια μέσα σε αυτό χωρίς να πρέπει να γίνουν "θύτες" ή "θύματα"
Εκεί πρέπει να δώσουμε τη μάχη μας και να πείσουμε και άλλες και άλλους να την δώσουν μαζί μας. Για να χωράνε όλες και όλοι. Ας παλέψουμε για να πάψει πια το σχολείο μας να έχει την λογική του Προκρούστη με βασικό σκοπό του να ταιριάξει τους μαθητές στο "κρεβάτι" του. Ο Προκρούστης σε όποιους τα άκρα τους εξείχαν από το κρεβάτι, τους τα έκοβε με ένα πριόνι, όσοι δεν χωρούσαν τους τραβούσε μέχρι να πεθάνουν. Ας παλέψουμε για να μην χρειαστεί κανένας ποτέ ξανά να ξαπλώσει σε αυτό το "κρεββάτι" για να "ταιριάξει" με τις "προδιαγραφές"
Ας παλέψουμε για να μην πρέπει κανένα παιδί να περάσει αντίστοιχες στιγμές με τον Βαγγέλη και όλους εκείνους τους Βαγγέληδες που δεν διαβάσαμε γι'αυτούς στις εφημερίδες αλλά που δυστυχώς υπάρχουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ - Comment Here
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.